ഒരു ഓങ്കാർ, പ്രാഥമിക ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
വാർ നാല്
ഓങ്കാർ രൂപാന്തരം പ്രാപിച്ച് വായു, ജലം, തീ എന്നിവ സൃഷ്ടിച്ചു.
എന്നിട്ട് ഭൂമിയെയും ആകാശത്തെയും വേർപെടുത്തിക്കൊണ്ട് സൂര്യൻ്റെയും ചന്ദ്രൻ്റെയും രണ്ട് അഗ്നിജ്വാലകൾ അവയ്ക്കിടയിൽ എറിഞ്ഞു.
ജീവൻ്റെ നാല് ഖനികൾ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ എൺപത്തിനാല് ലക്ഷം ജീവജാലങ്ങളെയും അവയുടെ മൃഗങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചു.
ഓരോ ജീവിവർഗത്തിലും അസംഖ്യം ജീവികൾ ജനിക്കുന്നു.
അവയിൽ മനുഷ്യ ജന്മം അപൂർവമാണ്. ഈ ജന്മത്തിൽ തന്നെ ഗുരുവിനു മുന്നിൽ കീഴടങ്ങി സ്വയം മോചിതനാകണം.
ഒരാൾ വിശുദ്ധ സഭയിലേക്ക് പോകണം; ബോധം ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുകയും സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തി മാത്രം വളർത്തിയെടുക്കുകയും വേണം, ഗുരു കാണിച്ചുതന്ന പാത പിന്തുടരാൻ ഒരാൾ ഏറ്റെടുക്കണം.
മനുഷ്യൻ പരോപകാരിയാകുന്നതിലൂടെ ഗുരുവിന് പ്രിയപ്പെട്ടവനാകുന്നു.
ഭൂമിയാണ് ഏറ്റവും എളിമയുള്ളത്, അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുന്നത് ഉറച്ചതും സ്ഥിരതയുള്ളതുമാണ്.
ധൈര്യം, ധർമ്മം, സംതൃപ്തി എന്നിവയിൽ ആഴത്തിൽ വേരൂന്നിയ അത് കാൽക്കീഴിൽ ശാന്തമായി നിലകൊള്ളുന്നു.
സന്യാസിമാരുടെ വിശുദ്ധ പാദങ്ങൾ തൊട്ടാൽ, നേരത്തെ അര പൈസ വിലയുള്ളത് ഇപ്പോൾ ലക്ഷങ്ങളുടെ വിലയായി മാറുന്നു.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ മഴയിൽ ഭൂമി ആനന്ദത്താൽ പൂരിതമാകുന്നു.
താഴ്മയുള്ളവർ മാത്രമേ മഹത്വത്താലും ഭൂമിയാലും അലങ്കരിക്കപ്പെടുകയുള്ളൂ, കർത്താവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം തൃപ്തമാക്കുന്നു.
വൈവിധ്യമാർന്ന സസ്യജാലങ്ങൾ, മധുരവും കയ്പേറിയ രുചികൾ, ഭൂമിയിലെ നിറങ്ങൾ എന്നിവയ്ക്കിടയിൽ, ഒരാൾ വിതയ്ക്കുന്നതെന്തും കൊയ്യുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർ (ഭൂമിയെപ്പോലെ വിനയത്തോടെ) ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം നേടുന്നു.
മനുഷ്യശരീരം ചാരം പോലെയാണ്, എന്നാൽ അതിൽ നാവ് പ്രശംസനീയമാണ് (അതിൻ്റെ ഗുണങ്ങൾക്ക്).
കണ്ണുകൾ രൂപങ്ങളും നിറങ്ങളും കാണുന്നു, ചെവികൾ ശബ്ദങ്ങളെ പരിപാലിക്കുന്നു- സംഗീതവും മറ്റുള്ളവയും.
മൂക്ക് ഗന്ധത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമാണ്, അതിനാൽ ഈ അഞ്ച് കൊറിയറുകളും (ശരീരത്തിൻ്റെ) ഈ സുഖങ്ങളിൽ മുഴുകി (വ്യർത്ഥമായിത്തീരുന്നു).
ഇവയ്ക്കെല്ലാം ഇടയിൽ, പാദങ്ങൾ ഏറ്റവും താഴ്ന്ന നിലയിലാണ് സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നത്, അഹംഭാവത്തെ നിരാകരിക്കുന്നത് ഭാഗ്യമാണ്.
ചികിത്സ നൽകുന്നതിലൂടെ യഥാർത്ഥ ഗുരു അഹംഭാവത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ യഥാർത്ഥ ശിഷ്യന്മാർ പാദങ്ങൾ തൊട്ടു വണങ്ങി ഗുരുവിൻ്റെ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിക്കുന്നു.
എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങൾക്കും വിനയാന്വിതനായി മാറുന്നവനാണ് യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ.
ഏറ്റവും ചെറിയ വിരൽ അതിനെ മോതിരം അണിയിച്ചുകൊണ്ട് ബഹുമാനിക്കുകയും അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
മേഘത്തിൽ നിന്നുള്ള തുള്ളി ചെറുതാണ്, പക്ഷേ ഒരേപോലെയാണ്, പക്ഷേ ഷെല്ലിൻ്റെ വായിൽ പ്രവേശിക്കുന്നത് മുത്താകുന്നു.
കുങ്കുമപ്പൂവ് (മെസ്സുവ ഫെറിയ) ചെടി ചെറുതാണെങ്കിലും നെറ്റിയിൽ പ്രതിഷ്ഠാ ചിഹ്നത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ അലങ്കരിക്കുന്നു.
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് ചെറുതാണെങ്കിലും എൺപത് ലോഹങ്ങളുടെ അലോയ് സ്വർണ്ണമാക്കി മാറ്റുന്നു.
ചെറിയ പാമ്പിൻ്റെ തലയിൽ ആളുകൾ അത്ഭുതത്തോടെ കാണുന്ന ആഭരണം അവശേഷിക്കുന്നു.
മെർക്കുറിയിൽ നിന്ന് അമൂല്യമായ അമൃതം തയ്യാറാക്കപ്പെടുന്നു.
ഈഗോ ഒഴിവാക്കുന്നവർ ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാൻ അനുവദിക്കില്ല.
തീ ചൂടുള്ളതും വെള്ളത്തിന് തണുപ്പുള്ളതും എങ്ങനെയെന്നത് ചിന്തിക്കേണ്ട വിഷയമാണ്.
തീ അതിൻ്റെ പുകയാൽ കെട്ടിടത്തെ മലിനമാക്കുകയും വെള്ളം അതിനെ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ വസ്തുതയ്ക്ക് ഗുരുവിൻ്റെ മാർഗദർശനം ആവശ്യമാണ്.
അഗ്നിയുടെ കുടുംബത്തിലും രാജവംശത്തിലും വിളക്കുണ്ട്, വെള്ളത്തിന് താമരയുടെ ഒരു വലിയ കുടുംബമുണ്ട്.
പുഴു തീയെ സ്നേഹിക്കുന്നു (കരിഞ്ഞുപോകുന്നു) കറുത്ത തേനീച്ച താമരയെ സ്നേഹിക്കുന്നു (അതിൽ വിശ്രമിക്കുന്നു) ഇത് ലോകമെമ്പാടും അറിയപ്പെടുന്നു.
അഗ്നിജ്വാല ഉയർന്നു, ഒരു അഹംഭാവിയെപ്പോലെ മോശമായി പെരുമാറുന്നു.
വെള്ളം താഴ്ന്ന നിലയിലേക്ക് പോകുന്നു, പരോപകാരത്തിൻ്റെ ഗുണങ്ങളുണ്ട്.
പ്രകൃത്യാ എളിമയുള്ളവനെ ഗുരു സ്നേഹിക്കുന്നു.
എന്തുകൊണ്ട് ഭ്രാന്തൻ ഫാസ്റ്റ് നിറവും കുങ്കുമപ്പൂവും താൽക്കാലികമാണ്.
ഭ്രാന്തൻ വേരുകൾ ഭൂമിയിൽ പടർന്നു, ആദ്യം അത് പുറത്തെടുത്ത് കുഴിയിൽ ഇട്ടു, മരക്കീടുകൾ കൊണ്ട് അടിച്ചു.
പിന്നെ അത് ഒരു കനത്ത മില്ലിലേക്ക് തകർത്തു.
വെള്ളത്തിലിട്ട് തിളപ്പിച്ച് അലങ്കരിച്ചതിന് ശേഷം അത് പ്രിയപ്പെട്ടവൻ്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ (വേഗതയുള്ള നിറത്തിൽ) അലങ്കരിക്കുന്നതിൻ്റെ വേദനയും അത് അനുഭവിക്കുന്നു.
മുള്ളുള്ള കളയായ കാർത്തമസ് ടിൻക്റ്റോറിയയുടെ മുകൾഭാഗത്ത് നിന്ന് കുങ്കുമപ്പൂ ഉയർന്നുവരുകയും അതിൻ്റെ ആഴത്തിലുള്ള നിറം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
അതിൽ എരിവ് ചേർത്ത്, വസ്ത്രങ്ങൾ ചായം പൂശുന്നു, അവ കുറച്ച് ദിവസത്തേക്ക് മാത്രം ചായം പൂശിയിരിക്കും.
താഴ്ന്ന നിലയിൽ ജനിച്ചവൻ ആത്യന്തികമായി വിജയിക്കുകയും ഉന്നതർ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടുന്നവർ പരാജയപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ചെറിയ ഉറുമ്പ് ഭൃംഗി (ഒരുതരം മുഴങ്ങുന്ന തേനീച്ച) ആയി മാറുന്നത് അതുമായി സഹകരിച്ചുകൊണ്ടാണ്.
പ്രത്യക്ഷത്തിൽ, ചിലന്തി ചെറുതാണെന്ന് തോന്നുന്നു, പക്ഷേ അത് (നൂറു മീറ്റർ) നൂൽ പുറത്തെടുത്ത് വിഴുങ്ങുന്നു.
തേനീച്ച ചെറുതാണെങ്കിലും അതിൻ്റെ മധുരമുള്ള തേൻ കച്ചവടക്കാർ വിൽക്കുന്നു.
പട്ടുനൂൽ പുഴു ചെറുതാണ്, പക്ഷേ അതിൻ്റെ നാരുകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിക്കുകയും വിവാഹത്തിൻ്റെയും മറ്റ് ചടങ്ങുകളുടെയും അവസരങ്ങളിൽ സമർപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ചെറിയ മാന്ത്രിക പന്ത് വായിൽ വയ്ക്കുന്ന യോഗികൾ അദൃശ്യനാകുകയും ദൂരെ സ്ഥലങ്ങളിൽ തിരിച്ചറിയപ്പെടാതെ പോകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ചെറിയ മുത്തുകളുടെയും രത്നങ്ങളുടെയും ചരടുകൾ രാജാക്കന്മാരും ചക്രവർത്തിമാരും ധരിക്കുന്നു.
കൂടാതെ, ചെറിയ അളവിൽ റെനെറ്റ് പാലിൽ കലർത്തിയാണ് തൈര് നിർമ്മിക്കുന്നത് (അങ്ങനെ വെണ്ണ ലഭിക്കും).
പുല്ല് കാലിനടിയിൽ ചവിട്ടിമെതിച്ചിട്ടും പാവം ഒരിക്കലും പരാതിപ്പെടുന്നില്ല.
പശു പുല്ല് തിന്നുമ്പോൾ പരോപകാരിയായി നിലകൊള്ളുകയും ദരിദ്രർക്ക് പാൽ നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
പാലിൽ നിന്ന് തൈര് ഉണ്ടാക്കുന്നു, തുടർന്ന് തൈര് വെണ്ണയിൽ നിന്ന് രുചികരമായ വെണ്ണ-പാൽ മുതലായവ തയ്യാറാക്കുന്നു.
ആ വെണ്ണ (നെയ്യ്) ഉപയോഗിച്ച് ഹോമങ്ങളും യജ്ഞങ്ങളും മറ്റ് സാമൂഹികവും മതപരവുമായ ആചാരങ്ങൾ നടത്തുന്നു.
പുരാണത്തിലെ കാളയുടെ രൂപത്തിൽ ധർമ്മം ക്ഷമയോടെ ഭൂമിയുടെ ഭാരം വഹിക്കുന്നു.
ഓരോ പശുക്കുട്ടിയും എല്ലാ ദേശങ്ങളിലും ആയിരക്കണക്കിന് പശുക്കിടാക്കളെ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു.
ഒരു പുല്ലിന് അനന്തമായ വിപുലീകരണമുണ്ട്, അതായത് വിനയം മുഴുവൻ ലോകത്തിൻ്റെയും അടിത്തറയാകും.
ചെറിയ എള്ള് മുളച്ചു, അത് താഴ്ന്ന നിലയിലായി, എവിടെയും പരാമർശിച്ചില്ല.
പൂക്കളുടെ കൂട്ടായ്മയുടെ കാര്യം വരുമ്പോൾ, മുമ്പ് സുഗന്ധമില്ലാതിരുന്ന അത് ഇപ്പോൾ സുഗന്ധമായി മാറുന്നു.
പൂക്കളോടൊപ്പം ക്രഷറിൽ ചതച്ചപ്പോൾ അത് പെർഫ്യൂം ഓയിൽ ആയി.
അശുദ്ധമായവരെ ശുദ്ധീകരിക്കുന്ന ദൈവം, രാജാവിൻ്റെ തലയിൽ സന്ദേശമയയ്ക്കുമ്പോൾ സുഗന്ധതൈലം പ്രസാദിപ്പിക്കുന്ന ഒരു അത്ഭുതകരമായ പ്രവൃത്തി ചെയ്തു.
വിളക്കിൽ കത്തിച്ചപ്പോൾ അത് കുൽദീപക് എന്നറിയപ്പെട്ടു, രാജവംശത്തിൻ്റെ വിളക്ക് സാധാരണയായി മനുഷ്യൻ്റെ അന്ത്യകർമങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കാൻ കത്തിച്ചു.
വിളക്ക് കൊളീറിയമായി മാറിയതിൽ നിന്ന് അത് കണ്ണുകളിൽ ലയിച്ചു.
അത് മഹത്തരമായിത്തീർന്നു, പക്ഷേ അങ്ങനെ വിളിക്കപ്പെടാൻ ഒരിക്കലും അനുവദിച്ചില്ല.
പരുത്തി വിത്ത് പൊടിയിൽ കലർന്നു.
ആ വിത്തിൽ നിന്നുതന്നെ പരുത്തി ചെടി ഉയർന്നുവന്നു, അതിൽ പന്തുകൾ തടസ്സമില്ലാതെ പുഞ്ചിരിച്ചു.
ജിന്നിംഗ് മെഷീൻ ഉപയോഗിച്ചും കാർഡിംഗിനും ശേഷം പരുത്തി ജിൻ ചെയ്തു.
റോളുകൾ ഉണ്ടാക്കി സ്പിന്നിംഗ്, അതിൽ നിന്ന് ത്രെഡ് ഉണ്ടാക്കി.
എന്നിട്ട് അതിൻ്റെ വാർപ്പിലൂടെയും വാഫ്റ്റിലൂടെയും നെയ്തെടുക്കുകയും തിളയ്ക്കുന്ന കോൾഡ്രണിൽ ചായം പൂശുകയും ചെയ്തു.
കത്രിക മുറിച്ച് സൂചിയുടെയും നൂലിൻ്റെയും സഹായത്തോടെ തുന്നിക്കെട്ടി.
അങ്ങനെ അത് മറ്റുള്ളവരുടെ നഗ്നത മറയ്ക്കാനുള്ള ഉപാധിയായി മാറി.
പ്രോമിഗ്രനേറ്റിൻ്റെ വിത്ത് പൊടിയായി മാറുന്നതിലൂടെ പൊടിയിൽ ലയിക്കുന്നു.
അതേ പച്ചയായി മാറുന്നത് കടും ചുവപ്പ് നിറത്തിലുള്ള പൂക്കളാൽ അലങ്കരിച്ചിരിക്കുന്നു.
മരത്തിൽ, ആയിരക്കണക്കിന് പഴങ്ങൾ വളരുന്നു, ഓരോ പഴവും മറ്റൊന്നിനേക്കാൾ രുചികരമാണ്.
ഓരോ പഴത്തിലും ഒരു വിത്ത് ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്ന ആയിരക്കണക്കിന് വിത്തുകൾ വസിക്കുന്നു.
ആ മരത്തിൽ പഴങ്ങൾക്ക് ക്ഷാമമില്ലാത്തതിനാൽ അമൃതിൻ്റെ ഫലങ്ങളുടെ ആനന്ദം തിരിച്ചറിയാൻ ഗുർമുഖിന് ഒരിക്കലും നഷ്ടമില്ല.
പഴങ്ങൾ പറിച്ചെടുക്കുമ്പോൾ, മരം വീണ്ടും വീണ്ടും, പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൂടുതൽ ഫലം കായ്ക്കുന്നു.
അങ്ങനെ മഹാനായ ഗുരു വിനയത്തിൻ്റെ വഴി പഠിപ്പിക്കുന്നു.
സ്വർണ്ണം കലർന്ന മണൽ പൊടി ഒരു രാസവസ്തുവിൽ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
എന്നിട്ട് കഴുകിയ ശേഷം അതിൽ നിന്ന് മില്ലിഗ്രാം മുതൽ ഗ്രാം വരെ തൂക്കമുള്ള സ്വർണ്ണ കണങ്ങൾ പുറത്തെടുക്കുന്നു.
എന്നിട്ട് ക്രസിബിളിൽ ഇട്ടാൽ അത് ഉരുകുകയും സ്വർണ്ണപ്പണിക്കാരൻ്റെ സന്തോഷത്തിനായി കട്ടകളാക്കി മാറ്റുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ അതിൽ നിന്ന് ഇലകൾ ഉണ്ടാക്കുകയും രാസവസ്തുക്കൾ ഉപയോഗിച്ച് സന്തോഷത്തോടെ കഴുകുകയും ചെയ്യുന്നു.
പിന്നീട് ശുദ്ധമായ സ്വർണ്ണമായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു, അത് വേഗതയേറിയതും സ്പർശനക്കല്ലിലൂടെ പരീക്ഷണത്തിന് യോഗ്യവുമാണ്.
ഇപ്പോൾ തുളസിയിൽ, അത് ഒരു നാണയമായി രൂപപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു, ചുറ്റികയുടെ അടിയിൽ പോലും അങ്കിളിൽ സന്തോഷത്തോടെ തുടരുന്നു.
പിന്നീട് ശുദ്ധമായ മുഹർ, ഒരു സ്വർണ്ണ നാണയം, അത് ഭണ്ഡാരത്തിൽ നിക്ഷേപിക്കപ്പെടും, അതായത് അതിൻ്റെ വിനയം കാരണം പൊടിപടലങ്ങളിലുണ്ടായിരുന്ന സ്വർണ്ണം, ആത്യന്തികമായി നിധി ഭവനത്തിൻ്റെ നാണയമായി മാറുന്നു.
പൊടിയുമായി കലർന്ന പോപ്പി വിത്ത് പൊടിയുമായി ഒന്നായി മാറുന്നു.
വൈവിധ്യമാർന്ന പൂക്കളാൽ പൂക്കുന്ന മനോഹരമായ പോപ്പി ചെടിയായി മാറുന്നു.
അതിൻ്റെ പൂമൊട്ടുകൾ മനോഹരമായി കാണുന്നതിന് പരസ്പരം മത്സരിക്കുന്നു.
ആദ്യം ആ പോപ്പി ഒരു നീണ്ട മുള്ളിൽ കഷ്ടപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ പിന്നീട് വൃത്താകൃതിയിലുള്ളത് മേലാപ്പിൻ്റെ ആകൃതിയെ സ്വീകരിക്കുന്നു.
അരിഞ്ഞത് അതിൻ്റെ സ്രവം രക്തത്തിൻ്റെ നിറത്തിൽ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നു.
പിന്നെ പാർട്ടികളിൽ, സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രമായി, അത് ഭോഗും ആസ്വാദനവും യോഗയും ചേരുന്നതിന് കാരണമാകുന്നു.
അതിന് അടിമകളായവർ പാർട്ടികളിൽ ഇത് കുടിക്കാൻ വരുന്നു.
നിറയെ ജ്യൂസ് (കരിമ്പ്) രുചികരമാണ്, അത് പറഞ്ഞാലും ഇല്ലെങ്കിലും, രണ്ട് അവസ്ഥകളിലും അത് മധുരമാണ്.
അത് പറയുന്നത് കേൾക്കുകയും കാണാത്തത് കാണുകയും ചെയ്യുന്നില്ല, അതായത് കരിമ്പിൽ ഒരാൾക്ക് മറ്റൊരാളെ കേൾക്കാൻ കഴിയില്ല അല്ലെങ്കിൽ അതിൽ ഒരു വ്യക്തിയെ കാണുന്നില്ല.
വിത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ കരിമ്പിൻ്റെ നോഡുകൾ ഭൂമിയിൽ ഇടുമ്പോൾ അവ മുളച്ചുവരും.
ഒരു കരിമ്പിൽ നിന്ന് ധാരാളം ചെടികൾ വളരുന്നു, ഓരോന്നും മുകളിൽ നിന്ന് താഴേക്ക് മനോഹരമാണ്.
മധുരമുള്ള ജ്യൂസ് കാരണം ഇത് രണ്ട് സിലിണ്ടർ റോളറുകൾക്കിടയിൽ തകർത്തു.
യോഗ്യരായ ആളുകൾ മംഗളകരമായ ദിവസങ്ങളിൽ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു, എന്നാൽ ദുഷ്ടന്മാരും ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു (ഇതിൽ നിന്ന് വീഞ്ഞ് മുതലായവ തയ്യാറാക്കി) നശിക്കുന്നു.
കരിമ്പിൻ്റെ സ്വഭാവം നട്ടുവളർത്തിയവർ, അതായത് ആപത്ഘട്ടങ്ങളിൽ മധുരം ചൊരിയാത്തവർ, തീർച്ചയായും ഉറച്ച വ്യക്തികളാണ്.
മേഘത്തിൻ്റെ മനോഹരമായ ഒരു തുള്ളി ആകാശത്ത് നിന്ന് വീഴുകയും അതിൻ്റെ അഹംഭാവം ലഘൂകരിക്കുകയും കടലിലെ ഒരു ഷെല്ലിൻ്റെ വായിലേക്ക് പോകുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഷെൽ, ഉടൻ തന്നെ, വായ അടച്ച് താഴേക്ക് ചാടി പാതാളത്തിൽ ഒളിക്കുന്നു.
സിപ്പ് അതിൻ്റെ വായിൽ തുള്ളി എടുക്കുമ്പോൾ, അത് പോയി ദ്വാരത്തിൽ (കല്ലിൻ്റെ പിന്തുണയോടെ) മറയ്ക്കുന്നു.
മുങ്ങൽ വിദഗ്ധൻ അതിനെ പിടിക്കുകയും പരോപകാര ബോധത്തിൻ്റെ വിൽപ്പനയ്ക്കായി സ്വയം പിടിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
പരോപകാര ബോധത്താൽ നിയന്ത്രിതമായ അത് സ്വയം കല്ലിൽ തകരുന്നു.
നന്നായി അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ അത് ഒരു സൗജന്യ സമ്മാനം നൽകുന്നു, ഒരിക്കലും പശ്ചാത്തപിക്കില്ല.
അപൂർവമായ ഏതൊരു വ്യക്തിക്കും അത്തരമൊരു ധന്യമായ ജീവിതം ലഭിക്കും.
ഡയമണ്ട്-ബിറ്റ് ഡ്രിൽ ഉപയോഗിച്ച് വജ്രത്തിൻ്റെ കഷണം ക്രമേണ മുറിക്കുന്നു, അതായത് ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിലെ ഡയമണ്ട് ബിറ്റ് ഉപയോഗിച്ച് മനസ്സ്-വജ്രം തുളയ്ക്കുന്നു.
(സ്നേഹത്തിൻ്റെ) ത്രെഡ് ഉപയോഗിച്ച് വജ്രങ്ങളുടെ മനോഹരമായ ഒരു ചരട് തയ്യാറാക്കപ്പെടുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുകയും അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ, മനസ്സ് ശാന്തമാകുന്നു.
മനസ്സിനെ കീഴടക്കി, അത് (ഗുരുവിന് മുന്നിൽ) സമർപ്പിക്കുകയും ഗുരുമുഖ്യരായ ഗുരുമുഖന്മാരുടെ ഗുണങ്ങൾ സ്വീകരിക്കുകയും വേണം.
അവൻ സന്യാസിമാരുടെ കാലിൽ വീഴണം, കാരണം ആഗ്രഹം നൽകുന്ന പശു (കാമധേനു) പോലും സന്യാസിമാരുടെ പാദങ്ങളിലെ പൊടിക്ക് തുല്യമല്ല.
ഒരുവൻ പരിശ്രമിക്കുന്ന മധുരമുള്ള ജ്യൂസുകളുടെ എണ്ണമറ്റ രുചികളാണെങ്കിലും ഈ പ്രവൃത്തി രുചിയില്ലാത്ത കല്ല് നക്കുകയല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ കേൾക്കുന്ന (അംഗീകരിക്കുന്ന) സിഖ് അപൂർവമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ പഠിപ്പിക്കലുകൾ ശ്രവിക്കുന്ന സിഖുകാരൻ ആന്തരികമായി ജ്ഞാനിയായിത്തീരുന്നു, പ്രത്യക്ഷത്തിൽ അവൻ ഒരു നിസ്സാരനാണ്.
അവൻ പൂർണ്ണ ശ്രദ്ധയോടെ തൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തോട് ഇണക്കി നിർത്തുന്നു, ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കുകളല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല.
അവൻ യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ കാണുന്നു, സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടുകെട്ടില്ലാതെ താൻ അന്ധനും ബധിരനുമാണെന്ന് തോന്നുന്നു.
അയാൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന ഗുരുവിൻ്റെ വചനം വാഹിഗുരു, അതിശയകരമായ ഭഗവാൻ, നിശബ്ദമായി ആനന്ദത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
അവൻ പാദങ്ങളിൽ വണങ്ങുകയും (കർത്താവിൻ്റെ) പാദങ്ങളിലെ അമൃതിനെ പൊടിക്കുന്ന പൊടി പോലെ (വിനയം) ആയിത്തീരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ (ഗുരുവിൻ്റെ) താമരയുടെ പാദങ്ങളിൽ കറുത്ത തേനീച്ചയെപ്പോലെ ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു, അങ്ങനെ ഈ ലോകസമുദ്രത്തിൽ ജീവിക്കുന്നു (അതിൻ്റെ വെള്ളവും പൊടിയും).
ഭൂമിയിലെ ജീവിതത്തിനിടയിൽ വിമോചിതനായ ഒരാളുടെ ജീവിതമാണ് അവനുള്ളത്, അതായത് അവൻ ഒരു ജീവൻമുക്താണ്.
ഒരാളുടെ തലയിലെ മുടിയിൽ പോലും (ഗുർമുഖ്) തീയൽ തയ്യാറാക്കി, അത് വിശുദ്ധരുടെ പാദങ്ങളിൽ വീശണം, അതായത് അവൻ അങ്ങേയറ്റം വിനയമുള്ളവനായിരിക്കണം.
തീർത്ഥാടനസ്ഥലത്ത് കുളിച്ച് ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങൾ സ്നേഹാശ്രുക്കൾ കൊണ്ട് കഴുകണം.
കറുപ്പിൽ നിന്ന്, അവൻ്റെ മുടി നരച്ചേക്കാം, എന്നാൽ അവൻ (ഈ ലോകത്തിൽ നിന്ന്) പോകാനുള്ള സമയം കണക്കിലെടുക്കുമ്പോൾ അവൻ തൻ്റെ ഹൃദയത്തിൽ കർത്താവിൻ്റെ പ്രതീകം (സ്നേഹം) സൂക്ഷിക്കണം.
ഗുരുവിൻ്റെ കാൽക്കൽ വീണാൽ, അവൻ സ്വയം മണ്ണായിത്തീരുമ്പോൾ, അതായത് അവൻ്റെ മനസ്സിൽ നിന്ന് അഹംഭാവം പൂർണ്ണമായും ഇല്ലാതാക്കുമ്പോൾ, യഥാർത്ഥ ഗുരുവും അവനെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും കടപ്പാട് കാണിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ ഹംസമായിത്തീരുകയും കാക്കയുടെ കറുത്ത ജ്ഞാനം ഉപേക്ഷിക്കുകയും സ്വയം നിർവഹിക്കുകയും മറ്റുള്ളവരെ മുത്ത് പോലെയുള്ള അമൂല്യമായ പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്യുകയും വേണം.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ മുടിയേക്കാൾ സൂക്ഷ്മമാണ്; സിഖുകാർ എപ്പോഴും അവരെ പിന്തുടരണം.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ അവരുടെ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ പാനപാത്രം കൊണ്ട് ലോകസമുദ്രം കടന്നു പോകുന്നു.
അതിൽ വസിക്കുന്ന പ്രാണികളുടെ പ്രപഞ്ചമാണ് അത്തി.
എന്നാൽ മരത്തിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പഴങ്ങൾ വളരുന്നു, അത് എണ്ണമറ്റ അളവിൽ വർദ്ധിക്കുന്നു.
പൂന്തോട്ടങ്ങളിൽ എണ്ണമറ്റ മരങ്ങളുണ്ട്, അതുപോലെ തന്നെ ലോകത്ത് ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പൂന്തോട്ടങ്ങളുണ്ട്.
ദൈവത്തിൻ്റെ ഒരു ചെറിയ മുടിയിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളുണ്ട്.
ആ ദയാലുവായ ദൈവം തൻ്റെ കൃപ ചൊരിഞ്ഞാൽ മാത്രമേ ഒരു ഗുരുമുഖന് വിശുദ്ധ സഭയുടെ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിയൂ.
അപ്പോൾ മാത്രമേ കാലിൽ വീണു പൊടിയായി മാറുകയുള്ളൂ, എളിമയുള്ള ഒരാൾക്ക് ഭഗവാൻ്റെ ദൈവിക ഹിതമനുസരിച്ച് (ഹുകം) സ്വയം വാർത്തെടുക്കാൻ കഴിയും.
അഹംഭാവം മായ്ക്കപ്പെടുമ്പോൾ മാത്രമേ ഈ വസ്തുത തിരിച്ചറിയുകയും തിരിച്ചറിയുകയും ചെയ്യുകയുള്ളൂ.
രണ്ട് ദിവസത്തേക്ക് അദൃശ്യമായി അവശേഷിക്കുന്നു, മൂന്നാം ദിവസം ചന്ദ്രനെ ചെറിയ വലിപ്പത്തിൽ കാണുന്നു.
മഹേശൻ്റെ നെറ്റിയിൽ അണിയിക്കണമെന്ന് കരുതിയാൽ, ആളുകൾ അതിനെ വീണ്ടും വീണ്ടും വണങ്ങുന്നു.
പതിനാറ് ഘട്ടങ്ങളും തികയുമ്പോൾ, അതായത് പൗർണ്ണമി രാത്രിയിൽ, അത് കുറയാൻ തുടങ്ങുകയും വീണ്ടും ഒന്നാം ദിവസത്തെ സ്ഥാനത്ത് എത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇപ്പോൾ ആളുകൾ അതിന് മുന്നിൽ തലകുനിക്കുന്നു.
അതിൻ്റെ കിരണങ്ങളാൽ അമൃത് തളിക്കുകയും ദാഹിക്കുന്ന എല്ലാ മരങ്ങൾക്കും വയലുകൾക്കും ജലസേചനം നൽകുകയും ചെയ്യുന്നു.
സമാധാനവും സംതൃപ്തിയും തണുപ്പും, ഈ അമൂല്യമായ ആഭരണങ്ങൾ അത് സമ്മാനിക്കുന്നു.
ഇരുട്ടിൽ, അത് പ്രകാശം പരത്തുകയും ചക്കോറിന് ധ്യാനത്തിൻ്റെ നൂൽ പ്രദാനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.
അതിൻ്റെ അഹംഭാവം മായ്ച്ചാൽ മാത്രമേ അത് അമൂല്യമായ രത്നമാകൂ.
വിനയം കൊണ്ട് മാത്രം ധ്രുവിന് ഭഗവാനെ കാണാൻ കഴിഞ്ഞു.
ഭക്തരോട് വാത്സല്യമുള്ള ദൈവവും അവനെ ആശ്ലേഷിക്കുകയും അഹംഭാവമില്ലാത്ത ധ്രുവൻ അത്യുന്നതമായ മഹത്വം പ്രാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ നശ്വരമായ ലോകത്ത് അയാൾക്ക് വിമോചനം നൽകപ്പെട്ടു, തുടർന്ന് ആകാശത്ത് സ്ഥിരതയുള്ള ഒരു സ്ഥാനം അവനു ലഭിച്ചു.
ചന്ദ്രനും സൂര്യനും മുപ്പത്തിമുക്കോടി ദൂതന്മാരും അവനെ പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുകയും പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്നു.
വേദങ്ങളിലും പുരാണങ്ങളിലും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മഹത്വം വ്യക്തമായി വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്.
അവ്യക്തമായ ആ ഭഗവാൻ്റെ കഥ അത്യന്തം നിഗൂഢവും വിവരണാതീതവും എല്ലാ ചിന്തകൾക്കും അതീതവുമാണ്.
ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് മാത്രമേ അവനെ കാണാൻ കഴിയൂ.