ഒരു ഓങ്കാർ, ദൈവിക ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിച്ച പ്രാഥമിക ഊർജ്ജം
ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യത്വം വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമാണ്, അത് അപൂർവമായ ഒരാൾക്ക് മാത്രമേ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയൂ.
അത് അറിയുന്നവൻ ആത്മീയ വഴികാട്ടികളുടെ വഴികാട്ടിയും ഗുരുക്കളുടെ പ്രധാന ഗുരുവുമായി മാറുന്നു.
ഈ ഘട്ടത്തിൽ ശിഷ്യൻ ഗുരുവാകുന്ന മഹത്തായ നേട്ടം, തിരിച്ചും.
ബാഹ്യമായി സിഖും ഗുരുവും അതേപടി നിലകൊള്ളുന്നു, എന്നാൽ ആന്തരികമായി, ഒന്നിൻ്റെ പ്രകാശം മറ്റൊന്നിലേക്ക് വ്യാപിക്കുന്നു.
ഏക ഗുരുവിൻ്റെ സിഖ് ആയിത്തീരുമ്പോൾ, ശിഷ്യൻ ഗുരുവിൻ്റെ വാക്ക് മനസ്സിലാക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയും ശിഷ്യരുടെ സ്നേഹവും ദൈവിക ക്രമത്തിൽ ഒത്തുചേരുന്നത് ഗുരുവിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെയും ശിഷ്യൻ്റെ മനസ്സിലെ ഭയത്തിൻ്റെയും രൂപത്തിൽ പരസ്പരം സംയോജിപ്പിച്ച് സന്തുലിതവും സുന്ദരവുമായ വ്യക്തിത്വം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശത്താൽ അനേകർ ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യന്മാരാകുന്നു, എന്നാൽ അപൂർവ്വം ചിലർ ആ ഗുരുവിനെപ്പോലെ ഗുരുവാകുന്നു.
വാക്കിൻ്റെയും ബോധത്തിൻ്റെയും സാധകനു മാത്രമേ ഗുരു-ദൈവത്തിൻ്റെ പദവി കൈവരിക്കാൻ കഴിയൂ.
അത്തരമൊരു ശിഷ്യൻ ഗുരുവിൻ്റെ തത്ത്വചിന്തയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും (അതിനെ ദൈനംദിന പെരുമാറ്റത്തിൻ്റെ ഭാഗമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു) സ്വയം ഗുരുവിൻ്റെ സാദൃശ്യമായിത്തീരുന്നു.
നാമം പാരായണം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ തൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ച് അദ്ദേഹം വിശുദ്ധ സഭയിൽ ലയിക്കുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഗുരു-മന്ത വാഹിഗുരുവാണ്, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ പാരായണം അഹംഭാവത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു.
അഹംഭാവം നഷ്ടപ്പെട്ട് പരമമായ ഭഗവാൻ്റെ ഗുണങ്ങളിൽ ലയിച്ച്, അവൻ തന്നെ ഗുണങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞവനാകുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനത്തിന് അവസരമുള്ള അവൻ സ്നേഹത്തിൻ്റെയും ഭയഭക്തിയുടെയും ഗുണങ്ങളെക്കുറിച്ച് നന്നായി അറിയുന്ന ഒരു ഭാഗ്യശാലിയാണ്.
പദാവബോധത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ പരിത്യാഗം സ്വീകരിച്ച്, സമനിലയിൽ വസിക്കുന്ന അവൻ എല്ലാ രോഗങ്ങളിൽ നിന്നും മുക്തനാണ്.
അവൻ്റെ മനസ്സും സംസാരവും പ്രവൃത്തിയും മായകളിൽ മുഴുകിയിട്ടില്ല, അവൻ യോഗികളുടെ രാജാവാണ്.
അവൻ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ പാത്രമാണ്, അമൃതിൻ്റെ ആനന്ദത്തിൽ ലയിച്ചുനിൽക്കുന്നു.
ജ്ഞാനത്തിൻ്റെയും ധ്യാനത്തിൻ്റെയും ഭഗവാൻ്റെ സ്മരണയുടെയും അമൃതം പാനം ചെയ്തുകൊണ്ട് അവൻ എല്ലാ സങ്കടങ്ങൾക്കും കഷ്ടപ്പാടുകൾക്കും അതീതനായി.
ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം തരുന്ന സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതം കാട്ടി, ആ അനിർവചനീയമായ സന്തോഷം ഒരു ഗുരുമുഖന് എങ്ങനെ വിശദീകരിക്കാനാകും?
പലതും പറയുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, പക്ഷേ ആളുകൾ അതിൻ്റെ യഥാർത്ഥ രുചിയെക്കുറിച്ച് അജ്ഞരായി തുടരുന്നു.
വേദങ്ങളിലും പുരാണങ്ങളിലും ബ്രഹ്മാവ്, വിഷ്ണു, മഹേശൻ എന്നിവർ പ്രണയത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.
സെമിറ്റിക് മതത്തിൻ്റെ നാല് ഗ്രന്ഥങ്ങൾ ഈ സന്ദർഭത്തിൽ കാണാൻ കഴിയും.
ശേഷനാഗും അത് ഓർക്കുന്നു, എല്ലാ സംഗീത പരിപാടികളും അതിനെ അലങ്കരിക്കാനുള്ള തിരക്കിലാണ്.
പതറാത്ത അസംഖ്യം ഈണങ്ങൾ ശ്രവിച്ചതിന് ശേഷം ഒരാൾ വിസ്മയഭരിതനാകുന്നു.
എന്നാൽ ആ അമൃതത്തിൻ്റെ കഥ, സ്നേഹം, ഭാഗ്യവശാൽ കർത്താവിൻ്റെ ഇഷ്ടത്തിൽ കുടിക്കുന്നത് വിവരണാതീതമാണ്.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതത്തിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഗുർമുഖിൻ്റെ ആനന്ദകരമായ ഫലത്തിന് മുന്നിൽ ആറ് രുചികൾ (സത്രങ്ങൾ) പോലും അത്ഭുതം നിറഞ്ഞതാണ്.
മുപ്പത്തിയാറു തരം റീപാസ്റ്റുകൾ, അതിൻ്റെ മഹത്വത്തിനു മുമ്പിൽ ഭയങ്കരമായി, അതിന് തുല്യമാകാൻ കൊതിക്കുന്നു.
പത്താം ഗേറ്റിലൂടെ ഒഴുകുന്ന ആനന്ദത്തിൻ്റെ അസംഖ്യം പ്രവാഹങ്ങൾ പോലും അതിൻ്റെ മുമ്പിൽ അത്ഭുതവും ഭയവും നിറഞ്ഞതായി മാറുന്നു.
ഇറ, പിംഗള, സുഷുമ്നാ നാഡികളുടെ അടിത്തട്ടിൽ സോഹം എന്ന പാരായണത്തിൻ്റെ രുചി പ്രണയത്തിൻ്റെ അമൃതത്തിൻ്റെ രുചിക്ക് തുല്യമല്ല.
ചൈതന്യവും നിർജീവവുമായതിന് അപ്പുറത്തേക്ക് പോകുന്നു, അതായത് ലോകം മുഴുവൻ, ബോധം ഭഗവാനിൽ ലയിക്കുന്നു.
മദ്യപിക്കുമ്പോൾ സംസാരിക്കാൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥയായി, സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതം കുടിക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള സംസാരം വിവരണാതീതമായി മാറുന്നു.
രുചിയുള്ള ഒരു വസ്തു വായിൽ കടക്കാത്തിടത്തോളം, രുചിയെ കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നത് കൊണ്ട് സന്തോഷം തരില്ല.
വസ്തു പിടിക്കുമ്പോൾ വായിൽ നിറയെ രുചിയും നാവിൽ ആനന്ദവും നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, എങ്ങനെ സംസാരിക്കും?
പാരായണത്തിൻ്റെ ഘട്ടം കടന്നുപോയാൽ, ബോധം വചനത്തിൽ ലയിച്ചാൽ, ഭഗവാനല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കാണില്ല.
സ്നേഹത്തിൽ മുങ്ങിക്കുളിച്ച ആളുകൾക്ക്, നല്ലതോ ചീത്തയോ ആയ വഴികൾക്ക് അർത്ഥമില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ (ഗുർമത്) ജ്ഞാനത്തോടുള്ള സ്നേഹം നിറഞ്ഞ വ്യക്തിയുടെ ചലനാത്മകമായ നടത്തം വളരെ മനോഹരമായി കാണപ്പെടുന്നു.
ഇപ്പോൾ ഹൃദയത്തിൻ്റെ ആകാശത്ത് ഉദിച്ച ചന്ദ്രൻ മാവ് കുഴക്കുന്ന തടത്തിൽ അതിൻ്റെ വെളിച്ചം മറയ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും മറഞ്ഞിരിക്കാനാവില്ല.
എണ്ണമറ്റ ചെരിപ്പുകളും സുഗന്ധമുള്ള വടികളും കലർന്നേക്കാം;
എണ്ണമറ്റ കർപ്പൂരവും കസ്തൂരിരംഗവും കൊണ്ട് ആകാശം സുഗന്ധം നിറഞ്ഞതാക്കിയേക്കാം;
പശുവിൻ്റെ മഞ്ഞ പിഗ്മെൻ്റിൽ എണ്ണമറ്റ കുങ്കുമപ്പൂവ് കലർത്തിയാൽ;
ഈ സുഗന്ധങ്ങളിൽനിന്നും ഒരു ധൂപവർഗ്ഗം ഒരുക്കുന്നു;
അപ്പോൾ അത്തരം അസംഖ്യം വിറകുകൾ പൂക്കളുടെയും സുഗന്ധങ്ങളുടെയും സുഗന്ധത്തിൽ കലർന്നേക്കാം.
അപ്പോഴും ഇവയ്ക്കെല്ലാം ഗുർമുഖിൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതത്തിൻ്റെ സുഗന്ധം താങ്ങാനാവില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് സുന്ദരന്മാർ ഇന്ദ്രപുരിയിൽ വസിക്കുന്നു;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് സുന്ദരികൾ സ്വർഗത്തിൽ വസിക്കുന്നു;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് യുവജനങ്ങൾ പല തരത്തിലുള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ ധരിക്കുന്നു;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിളക്കുകളുടെയും നക്ഷത്രങ്ങളുടെയും സൂര്യൻ്റെയും ചന്ദ്രൻ്റെയും പ്രകാശങ്ങളാണ് ദശലക്ഷങ്ങൾ;
ലക്ഷക്കണക്കിന് ആഭരണങ്ങളും മാണിക്യങ്ങളും തിളങ്ങുന്നു.
എന്നാൽ ഈ വിളക്കുകൾക്കെല്ലാം സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൃതത്തിൻ്റെ വെളിച്ചത്തിലേക്ക് എത്താൻ കഴിയില്ല, അതായത് ഈ വിളക്കുകളെല്ലാം അതിൻ്റെ മുമ്പിൽ വിളറിയതാണ്.
ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങളിലും, റിദ്ധികളും സിദ്ധികളും അസംഖ്യം നിധികളും;
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലുകൾ, ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന മരങ്ങൾ, പലതരം സമ്പത്ത് എന്നിവ ശേഖരിക്കപ്പെടുന്നു;
ആഗ്രഹിച്ചതും ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്നതുമായ പശുക്കളെയും തരുമെന്ന് കരുതപ്പെടുന്ന അനേകകണക്കിന് അതിമനോഹരമായ രത്നങ്ങളും ഇതിലെല്ലാം ചേർക്കുന്നു;
വീണ്ടും അമൂല്യമായ ആഭരണങ്ങൾ, മുത്തുകൾ, വജ്രങ്ങൾ ഇവയെല്ലാം സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു;
അസംഖ്യം കൈലാസുകളും സുമർ പർവതങ്ങളും ഒരുമിച്ചു കൂടിയിരിക്കുന്നു;
എന്നിട്ടും അവർക്കെല്ലാം ഗുരുമുഖന്മാരുടെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അമൂല്യമായ അമൃതത്തിന് മുന്നിൽ ഒരു നിലക്കും ഇല്ല.
ലോകസമുദ്രത്തിലെ ഭ്രമാത്മക തിരമാലകൾക്കിടയിൽ ആനന്ദകരമായ ഫലങ്ങളുടെ തരംഗത്തെ ഗുർമുഖുകൾ തിരിച്ചറിയുന്നു.
ലൗകിക നദികളുടെ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തിരകൾ അവർ ശരീരത്തിൽ വഹിക്കുന്നു.
സമുദ്രത്തിൽ അസംഖ്യം നദികളുണ്ട്, അതുപോലെ പലതും ഗംഗയിലെ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളാണ്.
വ്യത്യസ്ത രൂപങ്ങളും നിറങ്ങളുമുള്ള ദശലക്ഷക്കണക്കിന് കടലുകൾ സമുദ്രങ്ങളിൽ ഉണ്ട്.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീരിൽ അത്തരം സമുദ്രങ്ങൾ ദൃശ്യമാകാം.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൽ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറുന്ന മനുഷ്യന് നല്ലതോ ചീത്തയോ ഒന്നും തന്നെയില്ല.
ഒരു അനുരണനത്തിൽ നിന്ന് ഓങ്കാർ-ബ്രഹാം മുഴുവൻ പ്രപഞ്ചത്തെയും സൃഷ്ടിച്ചു.
ഓങ്കാർ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങളുടെ രൂപം സ്വീകരിച്ചു.
അഞ്ച് ഘടകങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു, അസംഖ്യം ഉൽപ്പാദനം നടത്തി, മൂന്ന് ലോകങ്ങളും അലങ്കരിക്കപ്പെട്ടു.
അവൻ വെള്ളം, ഭൂമി, മലകൾ, വൃക്ഷങ്ങൾ എന്നിവ സൃഷ്ടിച്ചു, പുണ്യനദികൾ ഒഴുകുന്നു.
അവൻ മഹാസമുദ്രങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു, അവയിൽ എണ്ണമറ്റ നദികൾ ഒഴുകുന്നു.
അവരുടെ മഹത്വത്തിൻ്റെ ഒരു ഭാഗം വിശദീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല. പ്രകൃതി മാത്രം അനന്തമാണ്, അതിൻ്റെ വിസ്തൃതി കണക്കാക്കാൻ കഴിയില്ല.
പ്രകൃതി അജ്ഞാതമാകുമ്പോൾ അതിൻ്റെ സ്രഷ്ടാവിനെ എങ്ങനെ അറിയാനാകും?
ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലമായ പ്രണയത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തിൻ്റെ രുചി വിവരണാതീതമാണ്.
ഇത് ഈ തീരമാണ്, അപ്പുറത്ത് ആർക്കും എത്തിച്ചേരാൻ കഴിയാത്ത പരിധിക്കപ്പുറമാണ്.
അതിൻ്റെ തുടക്കവും അവസാനവും അവ്യക്തമാണ്, അതിൻ്റെ മഹത്വം ഏറ്റവും മഹത്തരമാണ്.
പല സമുദ്രങ്ങളും അതിൽ മുഴുകിയിട്ടും അതിൻ്റെ ആഴം അജ്ഞാതമായി തുടരുന്നു.
ഇത്രയും സ്നേഹത്തിൻ്റെ ഒരു തുള്ളി പോലും ആർക്കാണ് വിലയിരുത്താൻ കഴിയുക.
അത് അപ്രാപ്യമാണ്, അതിൻ്റെ അറിവ് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്തതാണ്, എന്നാൽ ഗുരുവിന് ഈ അദൃശ്യമായ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം സാക്ഷാത്കരിക്കാൻ കഴിയും.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ സന്തോഷത്തിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദഫലത്തിൻ്റെ ഒരു ഭാഗം പോലും അദൃശ്യവും എല്ലാ കണക്കുകൾക്കും അതീതവുമാണ്.
എൺപത്തിനാലു ലക്ഷത്തോളം വരുന്ന ജീവിവർഗങ്ങളാണ് പലതും.
അവയ്ക്കെല്ലാം അവയുടെ ട്രൈക്കോമുകളുടെ വൈവിധ്യമാർന്ന നിറമുണ്ട്.
അവരുടെ ഒറ്റ മുടിയിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തലകളും വായകളും ചേർന്നിരുന്നുവെങ്കിൽ;
അത്തരം ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വായകൾക്ക് അവരുടെ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് നാവിലൂടെ സംസാരിക്കാൻ കഴിയുമെങ്കിൽ;
അസംഖ്യം മടങ്ങ് കൂടുതൽ ലോകം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, അതിന് ഒരു നിമിഷത്തെ (സ്നേഹത്തിൻ്റെ ആനന്ദത്തിൻ്റെ) തുല്യമാക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഗുരുവിനെ കണ്ടുമുട്ടിയ ശേഷം, അതായത് ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചതിന് ശേഷം, ഗുരുമുഖന് സ്നേഹത്തിൻ്റെ സന്തോഷത്തിൻ്റെ ആനന്ദഫലം ലഭിക്കുന്നു.
ഗുരു ശിഷ്യൻ്റെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിക്കുകയും അതിൽ ഭഗവാനോട് എന്നും പുതിയ സ്നേഹം സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അങ്ങനെ ലൗകികതയ്ക്ക് മുകളിലായി, ശിഷ്യൻ ഗുരുവും ഗുരു ശിഷ്യനുമാകുന്നു.
ഇപ്പോൾ അവൻ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അസഹനീയമായ പാനീയം കുടിക്കുകയും അസഹനീയമായത് കൂടുതൽ വഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാൽ ഗുരുവിൻ്റെ സേവനത്തിലൂടെ മാത്രമേ ഇതെല്ലാം സാധ്യമാകൂ
(സ്നേഹത്തിൻ്റെ ആനന്ദം നേടുന്നതിന്) ഒരാൾ തൻ്റെ അഹന്തയെ കൊല്ലുകയും ലോകത്തോട് ഉദാസീനനായി അതിനെ കീഴടക്കുകയും വേണം.
ഈ രുചിയില്ലാത്ത (ഉപ്പില്ലാത്ത) കല്ല് നക്കിയവൻ, അതായത് ആഗ്രഹരഹിതമായ ഭക്തിയുടെ മാർഗം സ്വീകരിച്ചവൻ, അവൻ മാത്രം അനശ്വരമാക്കുന്ന അമൃതത്തിന് തുല്യമായ അസംഖ്യം ആനന്ദങ്ങളെ വലിച്ചെറിയുന്നു.
വെള്ളം തടിയെ മുക്കിക്കളയുന്നില്ല, കാരണം അത് വസ്തുക്കളെ പരിപോഷിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള സ്വാഭാവിക പ്രശസ്തിക്ക് അനുസൃതമായി ജീവിക്കുന്നു (വെള്ളം സസ്യങ്ങളെ വളർത്തുന്നു).
പാത്രം ഒരു സോ പോലെ തലയിൽ വഹിക്കുന്നു, കാരണം പാത്രം വെള്ളം കത്രിച്ചു മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്നു.
തീർച്ചയായും, ഇരുമ്പ് മരത്തിൽ പതിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും വെള്ളം അതിൻ്റെ ഭാരവും വഹിക്കുന്നു.
തൻ്റെ ശത്രു തീ വിറകിൽ ഉണ്ടെന്ന് വെള്ളത്തിനറിയാം, എന്നിട്ടും അത് ഈ വസ്തുത മറയ്ക്കുന്നു, അതിനെ മുക്കിക്കളയുന്നില്ല.
ചന്ദനമരം ബോധപൂർവം മുക്കിക്കൊല്ലുന്നത് യഥാർത്ഥ ചന്ദനത്തടിയാണെന്ന് തെളിയിക്കുകയും അതിൻ്റെ വില ഉയർന്നതായിരിക്കുകയും ചെയ്യും.
ഗുരുമുഖന്മാരുടെ വഴിയും അതുതന്നെ; നഷ്ടവും ലാഭവും കണക്കിലെടുക്കാതെ അവർ കൂടുതൽ മുന്നോട്ട് നീങ്ങുന്നു.
ഖനിയിൽ കുഴിച്ച് വജ്രം പുറത്തെടുക്കുന്നു.
പിന്നീട് അത് ശാന്തവും മികച്ചതുമായ ജ്വല്ലറികളുടെ കൈകളിലേക്ക് പോകുന്നു.
സദസ്സുകളിൽ രാജാക്കന്മാരും മന്ത്രിമാരും അത് പരീക്ഷിക്കുകയും പരിശോധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
പൂർണ്ണ വിശ്വാസത്തോടെ ബാങ്കർമാർ അത് വിലയിരുത്തുന്നു.
ചുറ്റികയുടെ അടികൊണ്ട് അതിനെ അങ്കിളിൽ വെച്ചാൽ അതിൻ്റെ ശരീരം മുറിവുകൾക്കായി ശ്രമിക്കുന്നു.
ഏതൊരു അപൂർവവും കേടുകൂടാതെയിരിക്കും. അതുപോലെ അപൂർവമായ ഏതൊരു വ്യക്തിയും ഗുരുവിൻ്റെ (ദൈവത്തിൻ്റെ) കോടതിയിൽ എത്തുന്നു, അതായത് അപൂർവമായ ഏതൊരു വ്യക്തിയും മായയുടെ അന്ധകാരത്തിൽ നിന്നും അതിൻ്റെ വ്യാമോഹങ്ങളിൽ നിന്നും രക്ഷപ്പെടുന്നു.
സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം തട്ടിയെടുക്കുന്ന ഒരാൾ ഉപരിപ്ലവമായി സ്വയം മുങ്ങിമരിക്കുന്നു, എന്നാൽ വാസ്തവത്തിൽ ലഹരിയിൽ മുങ്ങിമരിക്കുന്ന ഒരാൾ അത് നീന്തി അക്കരെ കടക്കുന്നു.
ജയിക്കുമ്പോഴും എല്ലാം തോൽക്കുമ്പോഴും അവർ ഒന്നായി ജയിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാരുടെ വഴിയാണിത്.
ലോകസമുദ്രത്തിലേക്കുള്ള വഴി ഇരുതല മൂർച്ചയുള്ള വാൾ പോലെയാണ്, കൊലക്കല്ല് പോലെയാണ്
അത് എല്ലാറ്റിനെയും നശിപ്പിക്കുന്നു, ദുരുദ്ദേശ്യബുദ്ധി ദുഷ്കർമങ്ങളുടെ വാസസ്ഥലമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യൻ തൻ്റെ അഹങ്കാരം നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നത് ഗുർമ്മത്തിലൂടെയാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനം ഈ ലോകസമുദ്രം കടന്ന് പോകുന്നു.
വിത്ത് ഭൂമിയിൽ പ്രവേശിച്ച് വേരിൻ്റെ രൂപത്തിൽ സ്ഥിരതാമസമാക്കുന്നു.
പിന്നെ പച്ചയായ ചെടിയുടെ രൂപത്തിൽ അത് തണ്ടും ശാഖകളും ആയി മാറുന്നു.
മരമാകുമ്പോൾ അത് കൂടുതൽ നീണ്ടുനിൽക്കുകയും അതിൽ പിണഞ്ഞ ശാഖകൾ തൂങ്ങിക്കിടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഈ തഴച്ചുവളരുന്ന ശാഖകൾ ആത്യന്തികമായി ഭൂമിയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നു വീണ്ടും വേരുകളുടെ രൂപത്തിൽ.
ഇപ്പോൾ അതിൻ്റെ നിഴൽ ചിന്തിക്കുകയും ഇലകൾ മനോഹരമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പഴങ്ങൾ അതിൽ വളരുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഓരോ പഴത്തിലും ധാരാളം വിത്തുകൾ അവശേഷിക്കുന്നു (ഈ പ്രക്രിയ തുടരുന്നു). ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരുടെ രഹസ്യം ഒന്നുതന്നെയാണ്; കർത്താവിൻ്റെ നാമം പ്രചരിപ്പിക്കുന്ന ആൽമരം അവർക്കും ഇഷ്ടമാണ്.
ഒരാൾ സിഖ്, രണ്ട് സഭ, അഞ്ചിൽ ദൈവം വസിക്കുന്നു.
ഒന്നിലേക്ക് ചേർക്കുന്ന സൈഫറുകൾ അനന്തമായ സംഖ്യ ഉണ്ടാക്കുന്നതുപോലെ, സൂര്യനുമായി (ദൈവം) ചേർന്ന്, സൃഷ്ടികളും ഭൂമിയിലെ മഹാന്മാരും രാജാക്കന്മാരുമായി രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു.
ഇപ്രകാരം ചെറുതും വലുതുമായ എണ്ണമറ്റ വ്യക്തികളും വിമോചകരും വിമോചകരുമായി മാറുന്നു.
പട്ടണത്തിന് നഗരത്തിലും രാജ്യത്തിന് തോറും അസംഖ്യം സിഖുകാരുണ്ട്.
ഒരു മരത്തിൽ നിന്ന് ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പഴങ്ങൾ ലഭിക്കുകയും ആ ഫലങ്ങളിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിത്തുകൾ അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ (യഥാർത്ഥത്തിൽ സിഖുകാർ ഗുരു-വൃക്ഷത്തിൻ്റെ ഫലങ്ങളാണ്, ആ പഴങ്ങളിൽ ഗുരു വിത്തിൻ്റെ രൂപത്തിൽ വസിക്കുന്നു).
ഗുരുവിൻ്റെ ഈ ശിഷ്യന്മാർ ആനന്ദം ആസ്വദിക്കുന്നവർ രാജാക്കന്മാരുടെ ചക്രവർത്തിമാരും യോഗയുടെ സാങ്കേതികത അറിയുന്നവർ യോഗികളുടെ രാജാക്കന്മാരുമാണ്.
ശിഷ്യരും ഗുരുവും തമ്മിലുള്ള സ്നേഹം ഒരു കച്ചവടക്കാരനും ബാങ്കുകാരനും തമ്മിലുള്ളത് പോലെയാണ്.
ഭഗവാൻ്റെ നാമത്തിലുള്ള ചരക്ക് ഒരു കപ്പലിൽ (ഗുരുവിൻ്റെ) മാത്രമേ ലഭ്യമാകൂ, ലോകം മുഴുവൻ അവിടെ നിന്ന് മാത്രം വാങ്ങുന്നു.
ലൗകിക കടയുടമകളിൽ ചിലർ മാലിന്യം വിൽക്കുന്നു, മറ്റുള്ളവർ പണം ശേഖരിക്കുന്നു.
ചിലർ രൂപ മുടക്കി സ്വർണനാണയങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്നു;
കർത്താവിനെ സ്തുതിക്കുന്നതിൻ്റെ ആഭരണങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ചിലരുണ്ട്.
കർത്താവിൽ പൂർണ്ണ വിശ്വാസമുള്ള ഏതൊരു അപൂർവ മാന്യ ബാങ്കറും ഈ വ്യാപാരം നിലനിർത്തുന്നു.
തികഞ്ഞ യഥാർത്ഥ ഗുരു യഥാർത്ഥ ചരക്ക് (ഭഗവാൻ്റെ നാമം) സൂക്ഷിക്കുന്നു.
തിന്മകളെ അംഗീകരിക്കുകയും സദ്ഗുണങ്ങൾ നൽകുന്നവൻ എന്ന തൻ്റെ ഖ്യാതി പരിപാലിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ധീരനാണ് അവൻ.
സിൽക്ക്-പരുത്തി മരങ്ങളിൽ ചീഞ്ഞ പഴങ്ങൾ വളർത്താനും ഇരുമ്പ് ചാരത്തിൽ നിന്ന് സ്വർണ്ണം ഉത്പാദിപ്പിക്കാനും അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയും.
അവൻ മുളയിൽ സുഗന്ധം പരത്തുന്നു, അതായത് അഹംഭാവികളെ വിനയാന്വിതരാക്കുന്നു, പാലിൽ നിന്ന് വെള്ളത്തെ വേർതിരിച്ചറിയാൻ കഴിവുള്ള ഹംസങ്ങളേക്കാൾ കുറവല്ലാത്ത കാക്കകളെ ഉണ്ടാക്കുന്നു.
അവൻ മൂങ്ങകളെ അറിവുള്ളവരായും പൊടിയെ ശംഖുകളായും മുത്തുകളായും മാറ്റുന്നു.
വേദങ്ങളുടെയും കടേബകളുടെയും വിവരണത്തിന് അതീതനായ അത്തരമൊരു ഗുരു (അർദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണമായ വചനത്തിൻ്റെ കൃപയാൽ പ്രകടമാകുന്നു)
ആളുകൾ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വഴികളിലൂടെ ഗുരുവിനെ സ്തുതിക്കുന്നു, അതിനായി നിരവധി താരതമ്യങ്ങളുടെ സഹായം തേടുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകൾ വളരെയേറെ സ്തുതിക്കുന്നു, സ്തുതി പോലും അതിശയിപ്പിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് ആത്മീയവാദികൾ ഗുരുവിൻ്റെ മഹത്വം വിശദീകരിക്കുന്നു, പക്ഷേ അവർക്ക് അത് മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് സ്തുതിക്കാർ സ്തുതികൾ ചൊല്ലുന്നു, പക്ഷേ അവർക്ക് യഥാർത്ഥ പ്രശംസ മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
എന്നെപ്പോലുള്ള വിനീതൻ്റെ അഭിമാനമായ അത്തരമൊരു ആദിമ നാഥൻ്റെ മുമ്പിൽ ഞാൻ ആദരവോടെ നമിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിഭാഗങ്ങളും ബുദ്ധികളും ചിന്തകളും കഴിവുകളും നിലനിന്നേക്കാം;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പദസമുച്ചയങ്ങളും സാങ്കേതികതകളും അവബോധത്തിലേക്ക് ആഗിരണം ചെയ്യാനുള്ള രീതികളും നിലവിലുണ്ടാകാം;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അറിവുകളും ധ്യാനങ്ങളും സ്മരണകളും ഉണ്ടായിരിക്കാം;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് വിദ്യാഭ്യാസവും ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കായുള്ള പാരായണങ്ങളും തന്ത്ര-മന്ത്ര പ്രാക്സിസും നിലവിലുണ്ടാകാം;
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആനന്ദങ്ങളും ഭക്തികളും വിമോചനങ്ങളും ഇടകലർന്നേക്കാം,
എന്നാൽ സൂര്യൻ ഉദിക്കുമ്പോൾ അന്ധകാരവും നക്ഷത്രങ്ങളും ഒളിച്ചോടുന്നത് പോലെ, മുകളിൽ പറഞ്ഞ എല്ലാ വസ്തുക്കളും നഷ്ടപ്പെട്ട് ഗുരുവിൻ്റെ പ്രിയ സുഹൃത്തായി
ഗുരുമുഖന് ഭഗവാൻ്റെ അപ്രാപ്യമായ ആനന്ദഫലം നേടാൻ കഴിയും.
അസംഖ്യം അത്ഭുതങ്ങളുടെ അദ്ഭുതകരമായ ഭഗവാനെ കാണുമ്പോൾ അത്ഭുതങ്ങൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.
അവൻ്റെ വിസ്മയകരമായ പ്രവൃത്തികൾ കാണുമ്പോൾ, ആഹ്ലാദം തന്നെ ഉന്മത്തമാകുന്നു.
അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അത്ഭുതകരമായ ക്രമം മനസ്സിലാക്കുമ്പോൾ, അസാധാരണമായ പല ക്രമീകരണങ്ങളും തങ്ങളെത്തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നതായി തോന്നുന്നു.
അവൻ്റെ അവ്യക്തമായ സ്ഥാനം അജ്ഞാതമാണ്, അവൻ്റെ രൂപവും ഭാവവും രൂപരഹിതമാണ്.
അവൻ്റെ കഥ വിവരണാതീതമാണ്; പാരായണം ചെയ്യാത്ത പാരായണങ്ങൾ അവനുവേണ്ടി നടത്തപ്പെടുന്നു, പക്ഷേ അവനെ പോലും നെതി നേതി എന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു (ഇത് അങ്ങനെയല്ല).
ഞാൻ ആ ആദിമ നാഥനെ വന്ദിക്കുന്നു, അവൻ്റെ നേട്ടങ്ങൾക്കായി ഞാൻ ബലിയർപ്പിക്കുന്നു.
ഗുരുനാനാക്ക് പൂർണവും അതീന്ദ്രിയവുമായ ബ്രഹ്മമാണ്.
ഗുരു അംഗദ് വചനത്തിൽ ലയിച്ചത് ഗുരുവിൻ്റെ സാമീപ്യത്തിലായിരുന്നു.
ഗുരു അംഗദ് കഴിഞ്ഞാൽ, അദൃശ്യവും ദ്വന്ദ്വരഹിതവുമായ, അമർത്യതയുടെ ദാതാവായ ഗുരു അമാസ് ദാസ് അഭിവൃദ്ധി പ്രാപിച്ചു.
അനന്തമായ സദ്ഗുണങ്ങളുടെ സഹനവും കലവറയുമായ ഗുരു അമർ ദാസിന് ശേഷം ഗുരു രാംദാസ് തൻ്റെ അസ്തിത്വം വെളിപ്പെടുത്തി.
ഗുരു രാംദാസിൽ നിന്ന്, എല്ലാ കളങ്കങ്ങൾക്കും അചഞ്ചലത്തിനും അതീതമായി രാമനാമത്തിൽ മുഴുകിയ ഗുരു അർജൻ ദേവ് ജനിച്ചു.
അപ്പോൾ ഗുരു ഹർഗോവിന്ദ് വന്നു, അവൻ എല്ലാ കാരണങ്ങളുടെയും കാരണം, അതായത് ഗോവിന്ദ്, ഭഗവാൻ തന്നെ.