اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
پیر دی مریدی اؤکھی ہے، کوئی ورلا جاندا ہے، (بھاو کوئی ورلا مشکل نال کر سکدا ہے)۔
(گرو نانک) پیراں دا (شرومنی) پیر تے گوروآں دا (شرومنی) گرو کہیدا ہے۔
گرو (نانک) ہی (انگد) چیلا ہو کے چیلیوں (گرو انگد) گرو بنن دا اچرج کوتک کیتا۔
اہو گرو اہو سکھ ہے، جوت وچ جوت سما گئی ہے، (بھاو اک آشی ہے)۔
اک گرو (نانک تے) اک سکھ (انگد) ہے (کیوں جو) گرو دے شبد (ہکم نوں منوں تنوں ہوکے) منّ لیتا۔
مہر (گر نے) مہبت (چیلے نے کرکے) میل کیتا، بھؤ (اتے) بھاؤ دہاں (نے 'سُ بھانے') کیتا۔ (بھاو اہ کِ مہبت نال بھاؤ سکھّ نے دھاریا تے مہر تے بھاؤ گرو نانک نے کیتا)۔
گرو دے سکھ تھوں (انیک) گر سکھّ ہندے ہن (پر) پیراں تھوں پیر کوئی ہی ہندا ہے۔
(چیلا سوئی= ) چیلا اوہو ہے جو سرت سبد (دا رسیا ہے، تے) گرو پرمیشر (دا پریمی ہے) ('سبد' گر 'سرتِ' چیلا ہے، انھاں دہاں توں جو پراپت ہونا ہے اوہ پرمیشر ہے)۔
(پن:) درشٹی وکھے (گرو دا) درشن دھیان کردا ہویا گرو دی مورت ہی ہو جاندا ہے۔
شبد دا پریت نال کیرتن کرے، (اتے) سادھ سنگت وکھے (گربانی نوں) رڑکے، (اہ کیہڑا گر سبد ہے؟)۔
ہے پیارے! واہگرو 'سبد' گر منتر ہے، (اس نوں) جپ کر کے اہکار دا ناش کرے۔
آپا بھاو نوں گوا دیوے، (پھر دیکھے کِ اہ شدھ) آپنا آپ ہے، (تد) گنی (واہگرو) نال (ایشور) گناں (کرکے) پروتا جاندا ہے۔
جس دی درشٹی وکھے (گرو دے) درشن دا 'سنجوگ' (میل) ہے (اہ) بھیء اتے بھائ دا میلی ہے، (بھے اتے پریم دا رکھنہارا ہے)۔
جس دا شبد سرت وکھے ہے اتے 'بیراگ' (سنسار توں) اہ سہج سکھ وکھے ہے (ار سدا) اروگی ہے۔
(اسدے) من بانی اتے سریر وکھے بھرم نہیں (اوہو) جوگیشراں (وچوں) جوگی (ارتھات بھگونت نال جڑیا ہویا ہے)۔
اسنے (کیول) پریم دے پیالے نوں ہی پینا ہے، (تانتے سدا) امرت رس دا ہی بھوگی ہے (بھاو برہمانند دے آلمبن کرنے ہارا ہے)۔
(گرو دے) گیان دھیان اتے سمرن وکھے (اس سکھ) دا من ملیا ہویا ہے، اہ 'اپیو' (امتر دے پیالے) نوں پیکے (اسوگی= ) سنسارک سوگاں تھوں رہت ہو گیا ہے (بھاو جکر شراب دی مستی وکھے سنسار دے فکر ہٹ جاندے ہن تہا پریم دی مستی وکھے راگ دویکھ دے سوگ دور ہو گئے ہن)۔
گرمکھاں نوں پریم دا رس (پی کے جو 'سکھ پھل') انند دی مستی ہندی ہے ککور آکھ کے ویاکھیان کیتی جاوے۔
سن سنکے جہڑا ویاکھیاناں نوں (سبھا وچ) کردا ہے، اہ سواد نہیں جاندا، (بھاو سکھے دیاں چلیاں ویٹی جاندا ہے، جو اک بی چلی اندر دھارن کرے تد مستی دا انند آوے؛ جے کوئی کہے برہمادک دیوتے تاں جاندے ہن)۔
برہما، وشنو، مہیش ملکے (چار) ویداں تے (اٹھاراں) پراناں نوں (پئے) کتھن کردے ہن (بھاو اوہ بی ارے ہی رہِ گئے۔ (بھلا، مہمدی مت وکھے کوئی ہوؤ؟ اتر:)۔
مسلماناں دے دین نوں ہی چار کتیباں (شریئت، تریکت، ہکیکت اتے مائرپھت) آکھدیاں ہن (بھاو انھاں دے پڑھنہارے بی آپنے دین ودھاؤن وکھے پھسے رہے)۔
شیش ناگ بی سوہنے سنگیتاں چھنداں) نوں ہی سمرن کردا رہا، (پریم رس دی کدر نا جاتی)۔
('اسنکھ'= ) انگنت (یوگی لوگ) انہد(واجیاں) دے ناد نوں سنکے ہیران (=اچرج) ہو رہے ہن۔
اکتھ (کتھا نوں) کتھکے (پچھوں جس نوں نیتِ نیتِ آکھدے ہن (اہ اکال پرکھ) جس نوں آپنے بھانے وکھے پریم رس پیاؤندا ہے (اوہی رس دے انند نوں جاندا ہے)۔
گرمکھاں دے سکھ پھل پریم رس دے اگے چھی رس ہیران ہو جاندے ہن (کِ اسیں اس دے برابر نہیں ہاں)۔
چھتی امرت (کئی پرکار دے امرت رس) ترسدے ہاں تے اچرج توں اچرج ہو رہے ہن (بھئی اس دے اگے تاں اسیں پاسکو بی نہیں)۔
اک رس (امرت دی) دھارا (جو دسمدوار وچوں ڈگدی ہے تے یوگی لوک پان کردے ہن) ہزار گناں چکرت ہوکے لوبھ رہی ہے (کِ کویں میں بھی اجہی ہوواں)۔
اڑا پنگلا تے سکھمنا تنّ ناڑیاں وکھے جو 'سوہں' منتر جپدے ہن اہ اسدے برابر نہیں (بھاو- اڑا ناسکا دی کھبی ناس ارتھات ناڑی ار سجی ناڑی ہے، پہلی چندر ناڑی تے دوجی سورج ناڑی بی کہندے ہن، سکھمنا ناڑی انھاں دے گبھے کہندے ہن یوگی لوک چندر ناڑی اڑا' کر کے سوہں
ویہ' (ارتھات 5 کرم تے 5 گیانیندری، پنج پران، من، بدھِ، 3 اوستھا، جاگرت، سوپن، سکھوپتی روپی ڈنڈے، اتے) اکیہویں (تریا روپ ڈنڈے دا) چڑھاؤ چڑھنا اتھوا (یتھارتھ دے) پرچے وچ پرچے ہن (بھاو سبھ اوستھاں لنگھ کے یتھارتھ وچ پہنچ پئے ہن، اتھوا جس پد وکھے گرمکھ سمائے
اہ (اکھان) کہاوت ہے (کِ پانی) پیندیاں بول نہیں سکیدا (اہ اکھان سارے آکھدے ہن، بھلا جنھاں نے اس پریم مد نوں پیتا ہے اہ کد بولدے ہن؟ پا:- 'پریتے' بی ہے)۔
گلاں نال کجھ انند نہیں ہندا، جنا چر (آپنا مکھ) خالی ہے، (تاتپرج نام جپن نال ہی انند ہے، بکواس توں کجھ لابھ نہیں “دیوا بلے اندھیرا جائ” گلاں نال ہنیرا نہیں ہٹو)۔
جے مونہ (مسٹان آدِ رساں نال) بھر دیئیے تاں بولنا اؤکھا ہو جاندا ہے (کیوں جو) جیبھ رس دا روپ ہوئی ہندی ہے، (یا مست ہندی ہے)۔
شبد دی پریت نال سمرن توں لنگھکے ہور (کوئی پدارتھ) نزر وکھے نہیں دیکھدے۔
راہ کراہ (انھاں نوں) نہیں سجھدا، پورن مستی دے خیالی رہندے ہن، (بھاو اکھنڈ سمادھی وچ مست ہندے ہن، انھاں نوں پنتھ کپنتھ دا خیال نہیں رہندا، پر اہ نہیں کِ کپنتھ وچ جا پیندے ہن، پر اہ کِ انھاں دی سرت سائیں بن ہور نہیں چتودی، اں ستے ہی سپنتھ وچ رہں
(پریم نال) ڈاواں ڈول چال چلدے ہن (تدے ہی) سوہنی ہے، کیوں جو گرو دی سکھیا نرالی ہے، (بھاو ساریاں چالاں سدھیاں کر دندی ہے)۔
چڑھیا ہویا چندرما کدے نہیں لکدا، (بھاویں کوئی اس دی) جوت نوں (کنالی= ) سہنک (آپنیاں اکھاں اگے رکھّ کے) کجّ دیوے۔
کئی لکھاں باون چندن، لکھاں اگر (نال) میل دیئیے۔
لکھاں کپور لکھاں کستوریاں ار لکھاں مشکمبر مہک رہے ہون۔
لکھاں گورچن (جو گؤ دے متھے توں نکلدا ہے) لکھاں مشک بلائی ہون، ار لکھاں چمکیلے کیسر ہون۔
ساریاں سگندھیاں نوں رلاکے ارگجا جو کر دیندے ہن۔
سارے ارگجے، لکھاں پھلیل (ار) لکھاں پھلواڑیاں دے پھلّ بی نال (ودمان ہون)۔
گرمکھاں دے سکھ پھل پریم رس دی مشک نوں نہیں پہنچدے، (اتھوا اسدیاں واشناں نوں نہیں لیندے بھاو پہنچ نہیں سکدے)۔
لکھاں سوہنے روپ (انوپ= ) جنھاں دا اپمان کوئی نہیں جو سورگ وکھے رہندے ہن۔
لکھاں رنگ ('سرنگ کہیئے) چنگے رنگاں والے ('برنگ') جنھاں دے اگے ہور کوئی رنگ نا پجے (پارکھدادک) جو بیکونٹھ وکھے رہندے ہن۔
جبا اوستھا تے لکھاں ہی شنگار رس، ار لکھاں ہی ویس کرنہارے۔
لکھاں دیوے لکھاں تارے، سورج اتے چند دی (جوتی کہیئے) پرکاش۔
لکھاں منیاں، رتن اتے جواہر 'جگمگ' پرکاش کر کے کھڑ رہے ہن۔
گرمکھاں نوں (جو) پریم رس کر کے 'سکھ پھل' پراپت ہے (اسدے) پرکاش نوں (پوربوکت) پرکاش نہیں پجدے، (بھاو اسدی ریس نہیں کر سکدے)۔
(دھرمادک) چارے پدارتھ، ردھاں، سدھاں، ندھاں لکھ کروڑاں ہون، (ارتھات دس کھرب ہون)۔
لکھاں پارس، لکھاں کلپ برچھّ، لکھاں ہی (لکھمیاں= ) سمپدا جوڑیاں جان۔
لکھاں چنتامنیاں، لکھاں کامدھین گؤوآں، چترنگ (چار پرکار دی سینا) بی (چموڑی= ) نال رکھی جاوے۔
مانک موتی، ہیرے (نرمول مہوڑی= ) مہاں نرمولک۔
لکھاں (کولاس= ) چاندی دے پہاڑ، لکھاں سمیرُ (سونے دے) پربت، پھیر کئی لکھاں راجے (نال سہائک ہون)
(پرنتو) گرمکھاں دا پریم رس (جو) سکھاں دا پھل ہے، ملّ تھوں املّ ہے۔
گرمکھ (لوکاں نوں) لکھاں لہراں اتے ترنگاں وکھے اک لکھی (لکھاؤن والے سمندر) دی لکھتا (پچھان کرن) نال بھاو آتم (درشٹی کرن نال) سکھ پھل دی (پراپتی ہندی ہے)۔
لکھاں دریاواں دے ('انگا' کہیئے) سریر وکھے لکھاں لہراں دا (سماؤ کہیئے) سماونا کیتا، (بھاو، لکھاں لہراں دے کرنہار دریاؤ نوں سمجھیا، جس نے ترنگ کیتے سے، لکھّ ترنگاں دی تھاں اک دریا پچھان لیا)۔
اک سمندر وکھے لکھاں دریاؤ اتے گنگا (ورگے) لکھاں تیرتھ (سمائے ہوئے ہن)۔
لکھاں سمندر ('گڑاڑ' کہیئے) مہاں ساغر وکھے (غرک) ہن، (اڈّ اڈّ) رنگاں تھوں برنگ ہو کے (اک مہاں ساغر ہی کہاؤن لگدے ہن)۔
(پرنتو) لکھاں مہاں ساغر ('ترنگ'=گیان دی اک) لہر وکھے ہن، اتے لکھاں (گیان تے ترنگ پریم تے اکھاں دے) ہنجھو دے کنکے وچ ہن۔
(پریمیاں نے تاں) پریم دا پیالا پینا ہے (انھاں نوں) نا کوئی چنگا ہے نا بورا۔
اک (واہگرو) نے واک توں پسارا کر کے 'اوئنکار' (شبد) سنایا۔
(پھیر) اوئنکار توں اکار لکھاں بنا کے برہمنڈ سجایا۔
پنج تتاں تھوں لکھاں دی اتپتی کیتی، تنّ لوک (اکاش پاتلادِ سارا برہمنڈ) سزا دتا (بھاو برہمنڈ وچ، ہریک دے رہن دے لیکھے اک ونڈ کر دتی)۔
(ہریک لوک وچ) جل (سمندر)، تھل (دھرتی) پہاڑ، ندیاں، پھلاں والے برچھّ آدِ جاری کیتے۔
(جیکر) لکھاں دریاواں دا تول کریئے تد اس دا اک تل بی تولیا نہیں جا سکدا (یتھا:- “کیتا پساؤ ایکو کواؤ۔۔ تستے ہوئے لکھ دریاؤ”۔۔ اتھے 'دریاؤ توں بھاو وکھے برہمادِ دیوتے ارتھ کردے ہن)۔
(جد دریا نہیں تل سکدے تد) اسدی (ساری) رچنا (کنی) اتول ہے، لیکھا نہیں لکھیا جاندا۔
جد رچنا دا ہی انت نہیں تاں (کادر= ) رچنہارے دا (انت) کون پا سکدا ہے؟
گرمکھاں دا پریم رس ہی سکھ پھل ہے، اس دی گتی 'ابگت' ہے، ہے بھائیؤ! (کدے ناش نہیں ہون والی)۔
اس دا پاراوار اپار ہے، اوتھے کوئی آ جا نہیں سکدا۔
(اس دا) آدِ توں لے کے انت پرینت (کوئی ہور انت مولوں نہیں، اس دی) وڈیائی پرماد ہے (بھاو آدِ انت توں رہت سدا اک رس ار سدا پورن آدِ روپ ہے۔ جد جگیاسو نوں لجھے اہ اس دا آدِ ہی سمجھدا ہے، جیسی اہ آدِ ویلے مٹھی لگی ویسی مٹھی ہے۔ تانتے سدا آدِ سدا نویں ہے)۔
اس اتھاہ سمندر) دا کسے ہاتھ نہیں لیتا (اسگاہ= ) وڈے اگادھ سمندراں دی (اس وکھے) سمائی ہو سکدی ہے۔
(اس دے) پریم پیالے دی اک بوند دی بھی کسے نے کیمت نہیں پائی، (کیوں جو سکھمنی جی وکھے پنچم گرو جی بچن کردے ہن-'سرب بیکنٹھ مکتِ موکھ پائے۔۔ ایک نمکھ ہرِ کے گن گائے۔۔ ارتھ- اک اکھّ دے پھرکن ماتر بی ہری دے گنانواد کرن وکھے کئی کیولی موکھاں دا پھل پراپت ہو جاندا ہ
(اگمہُ اگم کہیئے) سوخم سرشٹی جو ساڈے لئی اگمّ ہے، اہناں کر کے بی اگم (ہے اہ واہگرو)، (اس دا) بودھ (گیان) بی اگادھ ہے (پرنتو اس) 'الکھ' دے لکھاؤن ہارے (اک) گرو ہن۔
گرمکھاں دا پھل پریم رس دا اک تل ماتر بی الکھ ہے (اگے اس دا ورنن کردے ہن)۔
چوراسیہ لکھ جونیاں وچوں جیو جنت وشیکھ (ہن، ارتھات بیگنت ہن)۔
(انھاں) ساریاں (جیو جنتاں) دے سریراں پر کئی پرکاراں اتے روپاں دی (انگنت) روماولی ہے (بھاو کئی کالے، پیلے، چٹے، ککے لوں گنتیؤں پار ہندے ہن)۔
(جیکر اس اک) اک روم نال لکھّ لکھّ سر لگ جائے (تے پھیر اگوں ہر اک سر نال لکھّ) لکھّ مونہ لگّ جان۔
(پھیر اس) ہریک مونہ وچ لکھّ لکھّ جیبھ (لگّ جاوے، کنّ اکھاں لگّ جان، جو) اس دے گن نوں بولے سنے تے دیکھے۔
جے گنتی سنکھ توں ٹپکے ویہ توں اکیہ (ہندی ہوئی) لکھاں اسنکھ (انگنت ہو جاوے تد بی گرمکھ سکھ پھل پریم رس دی تل ماتر دی) اک نمکھ دی برابری ورنن نہیں ہو سکدی۔
گرو دے ملاپ (توں) گرمکھ سکھ پھل پریم رس (پراپت) ہندا ہے۔
شبد سرت وچ (گرو دوارا) پرچاریا جاکے (سکھ دا) نینہ (پریم) سدا نواں رہندا ہے۔
ویہ (سنسار دا اتے) اکیہ (تریا پد) دا چڑھاؤ چڑھکے سکھّ گرو تے گرو چیلا ہندا ہے (بھاو گرو سکھّ نوں آپنا جیہا بنا لیندا ہے، جس تراں گرو نانک جی نے گرو انگد جی نوں آپنا روپ دھارکے پنج پیسے نلیئیر رکھیکے متھا ٹیک کے گرو تھاپ دتا)۔
(اس پد روپ اوستھا نوں پہنچکے بی سکھّ) امرت پیئے (ار) نا زری جان والی (اس دات نوں) جرے تے گرو دی سیوا وچ (ہی) انند منے۔
(اس دی دشا اہ رہے) کِ جیؤندیاں مرکے چلے (اتے مر کے جیوے پھیر) ہار (کے چلے تے ہاریا ہویا) جتکے (چلے)، (کس نوں؟) (وہیلا ارتھات) سنسار نوں، (بھاو سنسار توں ہار کے آتم لابھ وچ جتے، سنسار توں مرکے آتم جیون وچ جیوے؛ ایہ دوویں باتاں من دا مارن-ار ہؤمے اتیت ہ
الونی سل نوں چٹے (نشکام بھگتی کرے)۔ (ایسی دھارنا دھارن نال پریم رس نوں پراپت ہویا سکھ سنسار پرسدھّ آبیہیات، یاں امرت، جس توں لوک سمجھدے ہن کِ سریر امر ہو جاندا ہے) لکھاں امرتاں نوں پرے سٹدا ہے۔
پانی کاٹھ نوں ڈوبدا نہیں (کیوں جو) پالن دی شرم (پیندی ہے)۔
جد کاٹھ دے سر پر پھرناہی دتی جاندی ہے (بھاو چیرکے جہاز بناؤندے ہن تدوں پانی دے) سر پر چڑھکے دوڑدا ہے (اتھوا جہاز جد چلدا ہے، پانی نوں چیردا جاندا ہے، اہ مانوں پانی نے سر تے 'کلوتر'=آرا دھرایا ہے، جہاز چیردا ہویا دوڑدا پھردا ہے، پر پانی پھیر بی نہیں ڈوب
جہازاں نال لوہا جڑیدا ہے، ار (مال تے منکھاں دے) بھار نال بھر دیئیدا ہے، (تد بی آپنے برد دی لاج) نہیں چھڈدا۔
پیٹ وچ اگّ رکھنے پر بی اس دا پڑدا کجدا ہے، (جہاز وچ اگّ بالی جاؤ، جس نال پانی نوں ویر ہے، تد بی نہیں ڈوبدا، جاں لکڑی وچ بلن دی شکتی ہندی ہے۔ پانی اہ جانکے بی پڑدا ہی کجدا ہے)۔
(پانی وچ اگر لکڑی ڈب جاندی ہے، تس دا کارن دسدے ہن) اگر نوں جانکے ڈوبدا ہے (کِ اہ ڈب جانا ہی اس دے) امولک ہون دی نشانی (بندی ہے) (اگر جے ترے تاں ماڑا، جے ڈبے تاں کیمتی سمجھیا جاندا ہے، سو پانی اس نال انگ ہور شکل وچ پالدا ہے، ڈوبدا ہے اس لئی کِ اس دا
(تانتے ہے بھائیؤ!) گرمکھ مارگ اتے چلنا سریشٹ (ہے) ار سجے کھبے (دے خترناک رستے) چھڈنے (چنگے ہن)۔
کھان پٹّ کے نرمولک ہیرا کڈھکے لے آؤندے ہن۔
(پھیر) اہ گہر گمبھیر (ارتھات سریشٹ ہیرا) 'جوہریاں' دے ہتھ آؤندا ہے۔
جوہری پاسوں (ویچے جانے نمتّ اہ) کچیہریاں وکھے (آؤندا ہے، ار اسنوں) پاتشاہ ار وزیر لوک دیکھدے ہن۔
شاہ لوک پریچھا کر کے جنھاں دا من دھیرج والا ہے (ہیرے دا) مل کردے ہن (اگلی پنگتی وچ پریکھیا دا پرکار دسدے ہن)۔
(لوہار دی) اہرن اتے ہتھوڑے دی گھاؤ (ہیرے پر مارکے پریچھا کیتی جاندی ہے)۔
گرو تے پیراں دی (درگاہ) سبھا وکھے کوئی ورلا ہی (اس پریچھا وکھے) نتردا ہے۔
پریم دا پیالا پیکے (سنسار ولوں) تریا ہویا (اس وچ) ڈبّ جاندا (تے ربّ دے پاسیوں) ڈبا ہویا (اس وچ) تر پیندا ہے۔
(جو ہؤمے آسرے سبھ نوں) جتدا ہے (ایتھے آکے ہؤمے دی تیاگ روپ) ہار کھاندا ہے؛ (سو مایا سمچی نوں) جتّ جاندا ہے؛ اہ گرمکھاں دا چالا ہے۔
(ایہ) رستا کھنڈے دی دھار دا ہے (یتھا 'کھنڈے دھال گلی اتِ بھیڑی') تے ڈر دے جل نال بھرپور ہے۔
وال نالوں (نکا) سوخم کہیدا ہے (اہ) گرو دات پنتھ (نرالا) وکھرا ہے۔
(کیونکِ) ہؤمے بجر (کٹھور پتھر سمان) بھار (روپ) ہے، کھوٹی بدھِ دکھاں دا گھر ہے۔
(پر جے کوئی پچھے کہے گرمکھ مارگ پر آ ترے تاں اہ) گرمتِ (دھارن کرکے) آپا بھاو گواؤندا (تے) سکھ (بنکے سنسار توں واہگرو دی شرن وچ) سوکھا جاندا ہے۔
(دھرتی تے) بوہڑ بیج دا روپ بنکے دھرتی وکھے وڑدا ہے (پھیر) اس دی جڑھ اندر جمدی ہے۔
بوٹا ہو کے لشکدا ہے، جڑھاں اتے ٹاہنیاں دھاردا ہے۔
برچھّ دے سروپ دا وستھار کر کے آپنے سر دیاں 'جٹاں' (جڑاواں ہیٹھ نوں) لمکاؤندا ہے۔
جڑھاں دیاں ڈالیاں دھرتی نال ملکے پھیر منڈ بنکے (مانوں) اگم پئیاں ہن۔
انھاں تھوں چھاں سنگھنی، سندر پتّ تے لکھاں پھل لکھیدے ہن۔
پرتییک پھل نال بیؤ باہلے ہندے ہن، اجہا گر سکھ دا بھیت ہے۔
اک (ہووے تاں) سکھّ، دو ہون ستسنگ ہے، پنجاں وچ پرمیسرُ ہے۔
1توں 9 انگ 'سنّ' نال (جو اپھر پرماتماں روپ ہے) ملکے (نیل انیل) اسلی گنتی توں انگنت ہو جاندے ہن (کیوں جو 'شونّ' دے نال انگ دی دس دس گناں پہلے نالوں کیمت ودھ جاندی ہے)۔
ویہ تے اکیہ (سنکھیا والے بھاو چھوٹے وڈے) لوک ('مکتیاں') گرمکھاں نال ملکے ('مکتیسرُ') مکتی دے راجے ہوکے سنکھیا تھوں اسنکھ روپ ہو جاندے ہن (بھاو جو مکتیاں دی پرشاد آدِ ٹہل بھاونی کردے ہن، انھاں دے پناں دے بھاگی ہوکے اننت جیون دی پدوی پاؤندے ہن، اوہ مکتے
نگر نگر وکھے ہزاراں اتے دیساں دیساں وکھے لکھاں گرو دے سکھّ ہن (بھاو اک ہی سارا دیش تار سکدا ہے۔ اہ تاں انگنت پھل گرو نانک دیو جی دی کرپا تھوں ملدے ہن۔ اگے درشٹانت دے کے سپھٹ کردے ہن)۔
اک برچھّ وکھے لکھاں پھل (لجھدے) ہن تے پھل (پھل وکھے کئی) بیج ملے ہوئے ہن، (بھاو گرو برچھّ وکھے سکھّ پھل ہن، اناں پھلاں وکھے گرو بیج روپ ہو کے پرویش کر رہے ہن)۔
بھوگاں نوں بھوگدے ہن، اس کر کے راجیاں دے ایشور ہن ار جوگ وکھے جڑن کر کے (جنک وانگوں) جوگیاں دے راجا ہن۔
پیر اتے مریداں (ارتھات گرو اتے چیلیاں دی) گاہکاں اتے شاہاں وانگوں پریت ہے۔
(نام دا) سودا اکو (گرو دی) ہٹی (شدھّ) ہے-سنسار خریددا ہے۔
کوئی کوڈاں ویچدا ہے، کوئی رپئے اگراہندا ہے، (بھاو گماشتا ہے)۔
کوئی رپئے ویچدا ہے، کوئی سونے نوں ('ڈاہے'= ) اگّ وچ تاکے (بھاو ازمائشاں) کردا ہے۔
کوئی رتن خریددا ہے، (اسدی) استت کر کے سلاہندا ہے (بھئی وڈا امول پدارتھ ہے)۔
ونج وپار (سپتے) بھروسے والے شاہ نال (چاہیدا ہے جو) ویساہُ نوں نباہ دیندا ہے، (بھاو چھل ول نہیں کردا)۔
اک (ستِ سنگت روپی) ہٹّ وکھے ہی (نام دا) سودا ہندا ہے، ستگورو پورے شاہوکار ہن۔
(ہور شاہ کھوٹا پیسا پرے سٹدے ہن، اہ) سکھّ دے اؤگن لیکے گن دندے ہن، ار بچن دے 'سورے' (بھاو سچے) ہن۔
سمل برکھ (بھاو اپھل جیون والیاں) نوں پھل یکت (سپھل) کر کے منور (پاپاں نال مر مکے نوں) سونا (=گرمکھ) کر دندے ہن۔
بانس (ساکت یا کٹھور پاپی) وچ (سواس= ) چندن دی واشناں (نام) دا پرویش کراکے کاؤں (کالے مناں) نوں ہنسوں (گرمکھوں) گھٹّ نہیں کردے، (بھاو سکھّ دے کھوکھلے تے گنڈھیلے انتہکرناں وکھے شبد چندن دی واشناں پا وشیاں روپ گندگی تھوں ہٹا سچے نام روپی موتیاں دے گہرے گپھے ل
الو (اگیانیاں) نوں سوجھ دندے ہن (اتے چورا= ) دھوڑ نوں موتی بنا دیندے ہن (بھاو جنھاں نے نیچ کرماں تے نیچ واشناں نال نج نوں وپریت روپ کر لیا ہے، جنھاں دی سرت اتِ کھنڈکے ایکاگر ہونوں رہِ چکی ہے، انھاں نوں موتی وانگ اک جند دے امولک کردے ہن۔ اتھوا 'سں
(جو پرماتماں) ویداں کتیباں تے باہر ہے، اوہ گرو دے سبد کر کے (انھاں نوں) ہزور (بھاسدا) ہے۔ (یتھا:- 'بید کتیب سنسار ہبھا ہوں باہرا۔۔ نانک کا پاتساہُ دسے زاہرا')۔۔
لکھاں اپماں (کرن ہارے لوکاں دیاں) اپماں کردے ہن، (پرنتو ایشور دی اک 'اپما') مہما نہیں کہِ سکدے۔
لکھاں مہماں (کرنہارے راجیاں دیاں مہماں کردے ہن، پر (واہگرو دی) مہماں (وچ اوہ بی) ہیران ہن۔
لکھاں مہاتماں لوک (تیرتھاں دا) مہاتم (ورنن کردے ہن، پرتوں اس واہگرو دا) پرتاپ نہیں جان سکدے۔۔
لکھاں استتاں (کرنہارے دیوتیاں دیاں) استتیاں کردے ہن، (پر اس واہگرو دی) استتی نہیں ساندے۔
پر آدِ پرکھ (واہگرو یا ستگورو نانک دیو جی نوں میری) نمسکار ہے، اوہ میں نمانے دا مان ہن۔
لکھاں متّ (وہارک) لکھاں بدھیاں (دماغی سمجھاں، لکھاں) سدھاں (کدرتی سمجھاں) تے لکھاں چترائیاں ہن، (کسے بات دی سمجھ وچ ٹپلا نا کھانا)۔
لکھاں 'اکت' (نیای انوسار یکتیاں) لکھاں سیانپاں (دورئندیشیاں)، لکھاں سورت دی سمائی (سدھ دوش روپی سمجھ دا کسے آلمب وچ سماؤنا، تدروپ ہونا)۔
لکھاں گیان (جاننا، پر وشیس کر کے جڑ چیتنّ دے بھیتاں نوں سمجھنا)، لکھاں دھیان (کسے ڈٹھے پدارتھ نوں منّ کے پنا پنا خیال کر کے تدروپ کھیال وچ سدھّ کر لینا) تے لکھاں سوخم سمرن، (کسے پدارتھ نوں مڑ مڑ چیتے وچ لیاؤنا)۔
لکھاں ودیا، (اہ تریکا جس نال بدھی مانجی جاندی تے واکفیئت وچ ترکی کردی ہے)، لکھاں اشٹ (جو نج توں وڈیرے تے سہائی سمجھے جان تے پیارے لگدے ہن) لکھاں جپ (کسے سنکیتک پد دا باربار اچارنا) لکھاں 'تنتر' (دھاگے تویت) لکھاں منتر (سنکیتک پاٹھ جنھاں نال سنکے
لکھاں 'بھگتاں' (بھوگ، سنسارک آنند دائک وستوآں نوں ورتنا) لکھاں بھگتاں (سیوا ٹہل پرمارتھک انند دائک چیزاں دی پراپتی نمتّ یتن آدک) لکھاں مکتیاں (جیواتماں دا آواگون توں چھٹکارے) دی ملونی۔
جویں تاریا تے ہنیرے نوں دن چڑھکے گوا دندا ہے۔
(تویں) گرمکھ دا سکھپھل جو اگمّ ہے، (پچھے کہے ادھورے یا انھیرے پدارتھاں نوں مات کرکے) پیارے دے میل دا سہائک بندا ہے۔
لکھاں اچرج ہوکے اس اچرج پر ہیران ہو رہے ہن۔
(اس) اچرج کوتک نوں ویکھکے لکھاں وسماد وسم رہے ہن۔
(اسدے) پرم (ادبھت= ) اتی اسچرج روپ بھانے پر لکھاں ادبھت اتی اسچرج ہو رہے ہن۔
اس دی گتی ابگت ہے (بھاو جانی نہیں جاندی، 'اگادھ') ڈونگھی ہے (اس دا) 'بودھ' پار توں رہت سروپ والا ہے۔
کتھا اس دی اکتھّ ہے بھاو (کہی نہیں جاندی، اتھوا کہاں مکدی نہیں) جاپ (اس دا) اجپا ہے (جپیاں پاراوار نہیں)؛ نہیں ہے ایہ، نہیں ہے ایہ، (پستکاں اس نوں) کہندیاں ہن۔
اس آدِ پرکھ (پاربرہم) نوں نمسکار ہے، (اس دی) کدرت تھوں اسیں بلہار جاندے ہاں۔
گر نانک دیؤ پاربرہم اتے پورن برہم (سروپ) ہن۔ (بھاو-نرگن اتے سرگن روپ آپ ہی ہن “نرگنُ آپِ سرگنُ بھی اوہی۔۔ کلادھارِ جنِ سگلی موہی”)۔
گر (نانک) جی دے سریر تھوں گرو انگد جی سچے شبد وکھے سمائے، (بھاو تداکار روپ ہوئے)۔
گرو انگد تھوں امر پدوی پاکے (گرو امر داس جی) ہوئے، (انھاں دی گتی) الکھ اتے ابھیؤ ہوئی۔
گرو امر دیو جی تھوں گرو رامداس جی نام والے نا چھلی جان والی تے نا داغی ہون والی گتی والے ہوئے، (بھاو سرب جنھاں دے کلیانکاری پروپکاری بھاری ہوئے۔
(گرو) رامداس تھوں گرو ارجن دیو جی اچل (مورتی ار سوے سروپ وکھے) مست ہوئے۔
(پنچم گرو تھوں چھیویں) گرو ہرگوبند جی گوبند (روپ) گورو کارناں دے کرنہارے ہوئے۔ (بھاو، میری پیری دے خاوند ہو گدی پر براجمان ہوئے)۔