اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
(جو) سادھ سنگت وکھے گرمکھ ہندا ہے (اہ) ہور کسنگیاں دے سنگ وچ نہیں لگدا۔
گرمکھاں دا پنتھ شوبھنیک ہے (جوگیاں دے) باراں پنتھاں دیاں کھیچلاں وچ نہیں کھچت ہندا ہے۔
گرمکھ ورن (کھتری، براہمن) ہووے بھاویں (اورن= ) نیچ جات ہووے (اہ تمبول= ) پان دے بیڑے دے لال رنگ وچ (ستسنگ وچ= ) پرچّ جاندا ہے (بھاو ابھید ہو جاندا ہے)۔
گرمکھاں دا درشن (جنھاں) دیکھنا کیتا ہے اہ چھی درشناں دے پرسن وچ نہیں پھسدے۔
گرمکھاں دی اٹلّ بدھی ہے، دوجے بھاو دے لوبھ وچ نہیں سڑدے۔
گرمکھاں دا شبد (جنھاں) کمایا ہے (اوہ) پیریں پینا ار گرمکھاں دیاں راہ رسماں تھوں نہیں ہچکدے (تلکدے)۔
پریماں بھگتی دی خشی وکھے مست رہندے ہن۔
گرمکھ اک من ہوکے اک ایشور ارادھدے ہن، دو دلے نہیں ہندے۔
آپا بھاو گوا دندے ہن، جیون مکت ہو رہے ہن، گرمکھاں دا پتا (دل) تموں گنی نہیں۔
گرو دے اپدیش وکھے پرویش کر کے سنے (پنج) دوتاں دے کٹھن گڑھ (دیہابھمان) جتّ لیتا ہے۔
پیری پیکے چرناں دی خاک ہوکے آپ نوں پراہنا مندے ہن (اسے کارن) جگ دے (اتھتا= ) پوجنکی ہن۔
گرمکھ (لوک) گرو دے سکھاں دی سیوا کردے، ار گرمکھاں نوں ہی ماتا پتا بھائی تے متر (مندے) ہن۔
درمت تے دبدھا دور کر دتی ہے؛ گر سکھیا لے شبد دی گیات وکھے من سیؤں چھڈیا ہے۔
کھوٹا کمّ ار کوڑیاں ہجتاں جاں کبدھیاں نوں چھڈّ دتا۔
چار ورن دے لوک اپنے اپنے ورن (کھتری، براہمن، سودر، ویس وچ کلاچاری دھرم نوں دھاردے ہن۔
چھی درشناں؛ چھی شاستراں دے وکھو وکھّ گوروآں دی مت لیکے کھٹ کرم (جپ 1، ہوم 2، سندھیا3، شنان، 4 اتِ پوجا 5، دیو ارچا 6 نوں) کردے ہن۔
آپنے آپنے مالک اگے چاکر جاکے سیوا وچ جڑدے ہن۔
وپاری آپنے آپنے وپار وچّ رچ رہے ہن۔
آپنے آپنے کھیت وچ سارے کسان بی بیجدے ہن۔
کاریگر کاریگراں کارخانیاں وچ جا ملدے ہن۔
تویں گرو کے سکھّ سادھسنگتِ وچ پہنچدے ہن۔
نشئی نشئیاں نال رچدے ہن، سوفی سوفیاں نال میل کردے ہن۔
جواریئے جواریاں نال (ہور) کھوٹے کمّ کرن والے کھوٹے کمّ کرن والیاں نال رہندے ہن۔
چوراں دی چوراں نال پریت ہے، ٹھگّ ٹھگاں نوں ملکے دیش ٹھگدے ہن۔
مسخریاں نوں مسخرے ملدے (تے) چغلاں نوں چغل خشی نال ملدے ہن۔
انتارو انتاروآں نوں تے تارو تارو (نال ملکے) تردے تاردے ہن۔
دکھیئے دکھیاں نوں ملکے آپو آپنے دکھ رونودے ہن۔
(تویں) سادھ سنگت وچ گرو دے سکھ وسدے ہن۔
کوئی پنڈت ہے، کوئی جوتشی ہے، کوئی پاندھا ہے، کوئی وید سداؤندا ہے۔
کوئی راجا ہے، کوئی راؤ (چھوٹا راجا) ہے، کوئی مہتا تے کوئی چودھری اکھانودا ہے۔
کوئی بجاج، کوئی سراف، کوئی جوہری کوئی جڑت جڑن دا کمّ کردا ہے۔
کوئی پساری، کوئی پرچونیئیں، کوئی دلال آپنی کرس دی کمائی کردے ہن۔
جات توں کجات، ہزاراں لکھاں کرتاں تے کمّ (جنھاں کرکے اڈو اڈ) نام گناؤندے ہن۔
گرو دے سکھ سادھ سنگت وکھے ملکے آسا وکھے نراس رہکے (آپنی اوستھا دے) دن پورے کردے ہن۔
ار شبد دی سرت وکھے لو لاکے الکھ (پرماتماں نوں) لکھدے ہن۔
جتی، ستی، چرجیونے، سادھن کرن والا، سدھّ ناتھ، گرو تے چیلے۔
دیوی، دیو، رکھی، بھیرؤں، کھیترپال بہت تراں دے میلے (سموہ)۔
گندھرب (سورگی راگیاں) دے سموہ، اپچھراں، کنر، جچھّ (دیوتے) بہت چلتر نوں کھیلن والے۔
راکھش، دانو، لکھاں دینت، دوجے بھاو وکھے (سبھ) دکھی رہندے ہن اندروں۔
سبھ کوئی ہؤمے وچ ہے، گرمکھ سادھ سنگت دے رس وچ کھیڈدے ہن۔
(کیوں جو) اک من ہوکے اک (ایشور) دی ارادھنا کردے ہن، گرمت نال آپا بھاو گواکے سکھی رہندے ہن۔
انھاں نے (چلنا= ) مرنا جان چھڈیا ہے، اہو تیل انھاں دے سر تے پیا ہویا ہے (جکر مائینئیں پئی تیل چڑھی ہوئی کڑی اہو جاندی ہے کِ ہنے گھروں چلیا جانا ہے)۔
جت، ست، سنجم، ہوم، جگّ، جپ، تپ، پنّ، دان (آدِ سادھن) بہتے لوک کردے ہن۔
کئی ردھیاں، سدھیاں، نوں ندھاں دے پکھنڈ (تنتر= ) تیوت منتر آدِ (مداریاں دے) تماشے باہلے (دسدے ہن)۔
کئی (بونجا) بیراں نوں ارادھدے، کئی جوگنیاں نوں وسّ کردے ہن، مڑھی پوجا، مسان جگاؤن دے بھنّ بھنّ بہتے (کمّ کردے ہن)۔
(جوگی) پورک، کمبھک، ریچک (سواس چاڑھنا) روکنا، اتارنا دسدے ہن)، نیولی کرم (ناتی دھوتی آد کرم تے) (بھینگم) 'گھمن گھیر' وچ گھیرے ہوئے ہن (یا سریر نوں مٹی لاؤن دے کپھیر وچ ہن)۔
سدھ (لوک چراسی) آسناں وچ باہلے پرچے ہوئے ہن؛ ہٹھ نگرہ (اندریاں دا روکن آدِ) کوتک لکھاں دیکھیدے ہن۔
(کوئی) پارس منی (کوئی) رسائناں دی کرامات دی شاہی نال انھے ہو رہے ہن۔
کوئی (ٹھاکر) پوجا کوئی (اکادسی آدِ) ورت اپارن وکھے، (کوئی) ور سراپ دے ستو تمو گناں وکھے لگے ہوئے ہن۔
(پرنتو کلجگ وکھے) سادھ سنگت تے گرو دے شبد باجھ کوئی تھاؤں نہیں پاؤنگے (بھاویں کڈے) بھلیاں تھوں بھلے (دکھائی پئے دین)۔
(9) اک جھوٹھ نوں (سرے چاڑھن لئی) سو گنڈھ دا پھیر دیئیدا ہے (بھاو جھوٹھ کائم نہیں رہندا نتر پیندا ہے)۔
(کوئی سؤن) جوتش شاستر تھوں شگن، نوں گرہ، (چند، سورج چھنچھر، شکر، برہسپت، منگل، بدھ، راہو، کیتو) ار باراں راساں 1) میخ، 2) برکھ، 3) متھن، 4) کرک، 5) سنگھ، 6) کنیاں، 7) تلا، 8) برسچک، 9) دھن، 10) مکر، 11) کمبھ، 12) مین دوارا ویچار کردے ہن۔
(کامنا= ) تریمتاں ٹونے اؤنسیاں (باہلیاں لیکاں کھچکے گنن تھوں پچھے جے ٹانک ودھے تاں چنگی اؤنسی جے جست ودھے تاں مندی) کنسوئی (=سندھکاں رکھدیاں ہن؛ اجہے کئی) پسارے پساردیاں ہن؛
کوئی کھوتیاں، کتے، بلیاں، الّ، (ملالی= ) میناں، گدڑاں، (چھارا= ) وا ورولیاں (دے شگن مناؤندے ار سمجھدے ہن کِ ترن ویلے کھبے کھوتا بولے تاں چنگا ار گدڑ دنے بولے تاں بھیڑا شگن ہے آدِ)۔
نارِ، پرکھ، پانی، اگنِ (ارتھات ترن ویلے جے تریمت پانی دا گھڑا لے کے اگوں ملے تاں کمّ پھتے، جے پرکھ اگوں لیکے ملے تاں امنگل ہندا ہے، اگّ ملے تاں ماڑی)، کوئی نچھّ، وایو جاں ہڈکی دا ورتاؤ کردے ہن (ارتھات اک نچھّ پوے تاں بری دو آؤن تاں شگن سمجھدے ہن)۔
تھت تے وار، بھدراں دا بھرم، (کِ ساہمنے بھدراں ہون تاں موت ہندی ہے) اتے دشا شول دا سنسا سنسار نوں پیا ہویا ہے۔
ول چھل کر کے لکھاں پر بھروسا رکھن نال (بہچکھی) وڈے سواداں-والی (ویسوا) ککر بھرتا نوں رویگی۔
گرمکھ نوں سکھ پھل (پارپت ہندا ہے) اس کر کے پار اتارا (پاؤندے یا کردے ہن)۔
ندیاں، نالے تے واہڑے گنگا نال ملکے گنگودک ہو جاندے ہن۔
پارس دے پرسیاں اٹھے دھاتاں (اہو سونا-) اک دھات بن جاندیاں ہن۔
چندندی کھشبوئی بنسپتی نوں (بھاویں) اپھل ہووے بھاویں پھل دار ہووے، چندن بنا دیندی ہے۔
چھی رتاں باراں مہینئاں وکھے (سجھّ= ) سورج اکو ہے دوجا سورج کوئی نہیں۔
چار ورن تے چھی درشن، باراں رستیاں وچ ساری سرشٹی بھوندی ہے۔
گرمکھاں دا درشن (مارگ) سادھ سنگ ہے، (اس) گرمکھ مارگ (نے) دبدھا گوا دتی ہے۔
اک (پرماتما دا ہی) اک من ہوکے اوہ ارادھن کردے ہن (ہور شگناں آدِ جھوٹھے کماں وکھے نہیں پھسدے)۔
نانکے، دادکے ساہرے (گھراں وکھے) پروہت (تے) لاگی ہندے ہن۔
جمن، سر منڈن، سگائی، مرنے، پرنیاں وکھے (سمگریاں) کٹھیاں کردے ہن۔
ریتاں دیاں چنگیائیاں تے کل دھرم دے چجّ اچاراں دے وچار وکھے ہی بھلے رہندے ہن۔
(کسوت) جنیؤ پاون وچ بھیڑے اپاؤ کردے دلیچے (ہیٹھ) پاکے اکاشی چندوئے (اپر تاندے ہن)
جودھیاں' تے کل دے 'جٹھیریاں' (وڈکیاں) دی پوجا کراؤندے ستیاں تے سؤکنا نوں مندے ہن (سؤکن دی مورت نویں وہٹی دے گل پاؤندے ہن ار پہلا پھل سونکناں دے ناؤں دتا جاندا ہے کِ اہ برا نا کرے)، کئی ٹوبھڑیاں تے ٹویاں (نوں مندے ہن، تاتپرج انھاں وکھے بالاں نوں نہاؤں
گر سبد تے سادھ سنگت توں باجھ مر مر کے جمدے ہن پرمیشر توں (وگوئے) بھلے ہوئے (ایسے لوک)۔
پر گرمکھ ہیرے ہار وکھے پروئے ہن۔
فوج وکھے پاتشاہاں دے جائے لاڈلے شاہزادے (بی) ہندے ہن۔
پاتشاہُ اگے تے سارے امراؤ اتے پیادے پچھے لگکے چڑھدے ہن۔
ویشوا دے ٹولے کئی بن پھب کے آؤندے ہن، (پر) اہ راج کنور ساد مرادے رہندے ہن۔
پاتشاہ دے خدمتگار وڈیائیدے ہن (تے ساہمنے اتر دینہارے) کچہری وکھے خوار کیتے جاندے ہن (یا-ایتھے وڈیائی پاؤندے ہن پرلوک وچ خوار ہندے ہن)۔
اگے آشری اہ لینگے، جو نوکری وچ (کشادی= ) کھلھی (چنگی) کار کرنگے۔
جو گرمکھ لوک گرو دی کرپا وکھے ورتدے ہن اوہ پاتشاہاں دے بی پاتشاہ ہن۔
(اوہ) 'شاہ' سدا سدا سکھی رہنگے۔
لکھاں تارے ہنیرے وچ (چمکدے ہن) سورج دے چڑھیاں کوئی نہیں دسدا۔
شیر دے گرجن نال مرگاں دی کتار بھجّ جاندی ہے، نہیں کھڑوندی۔
گرڑ نوں دیکھکے لکھاں سپّ کھڈاں وکھے نسکے وڑ جاندے ہن۔
پنچھی باز نوں ویکھکے نیڑے نہیں ڈھکدے (ایناں نسدے ہن کِ لکن نوں کدھرے) ڈھوئی نہیں ملدی۔
سنسار وکھے اتم ویچار (اہ ہندا ہے کِ) سادھ سنگ نوں ملے (اتھے) درمت دا ناش ہو جاندا ہے۔
ستگورو جی سچے پاتشاہ ہن، دبدھا دا ناش کر دندے ہن (تد) آکی (کام کرودھ آدِ آپے) نسّ جاندے ہن۔
جو گرمکھ جاندے ہن (اوہ آپ) جانکے (ہورناں نوں) جنا دندے ہن۔
ستگورو سچے پاتشاہ نے گرمکھاں دا سوکھا رستا چلایا ہے۔
(کِ انھاں نے) پنج دوت (کامادک) بھوت وانگو کابو کر کے کھوٹی بدھی والا دوجا بھاؤ مٹا دتا ہے۔
(ار گرو دے) سبد دی سرت وکھے پریتِ نال چلدے ہن، جم مہسولیا (انھاں دے) نیڑے نہیں آؤندا۔
بیمکھ لوک جوگیاں دے باراں پنتھاں وکھے (کنّ پڑائی پھردے تے دکھ سہاردے ہن پر جو) سادھ سنگ وچ آیا ہے، (اہ پرمیسر نے) سچکھنڈ وچ وسا دتا ہے۔
(پرمیسر دا) بھؤ، پریم تے بھگتی دا منتر دیکے (اسنوں گرمکھاں نے) نام دان تے اشنان درڑھ کرایا ہے۔
(اوہ) مایا وکھے ایؤں الپت رہندے ہن جکوں جل وچ کول ہے۔
(اتے) نرہنکار ہوکے (گرمکھاں نے) آپا بھاو نہیں گنایا (تلانجلی دے چھڈی ہے)۔
(سرشٹی) راجا پرجا ہوکے (ورتدی ہے؛ راجا دے) نوکر کٹوال (اسدے ہکم دی) دیش وچ دہائی پھیردے ہن۔
(سرشٹی وچّ) جمنے پر انند تے نانکے دادکے ودھائی ہنئی ہے۔
وواہاں پر سٹھنیاں ملدیاں تے دولی واجے وجدے ہن۔
مویاں نوں رونا پٹنا ہندا ہے، ویناں تے الاہنیاں دی دھمّ پیندی ہے۔
(پر) سادھ سنگت وچّ (سدا ہی) سچّ انند رہندا ہے، گرمکھ اس کر کے سادھ سنگ وچ لو لائی رکھدے ہن۔
کیونکِ آتما بید کتیب توں باہر ہے، ار جنم مرن توں الیپ رہندا ہے۔ (ء) (گرمکھ مارگ) وید کتیب توں وکھرا ہے، جمن مرن ویلے (ہرکھ سوگ توں) الیپ رہندا ہے۔
(گرمکھ مارگ) آسا وچ نراس رہندا ہے۔
گرمکھاں (دا واس اپنے) سہیلڑے پنتھ وچ ہندا ہے جو اپر کہا ہے پر منمکھ بہت رستیاں وچ بھٹکدے ہن۔
گرمکھ جگیاسو نوں پار لنگھاؤندا ہے، منمکھ بھؤجل سنسار وچ ڈب جاندے ہن۔
گرمکھ جیون مکت کردا ہے۔ منمکھ پھیر پھیر جمدے مردے ہن۔
گرمکھ سکھ (روپ) پاؤندے ہن، منمکھ (اپنی) دکھ (روپ کرنی) دا پھل دکھ پاؤندے ہن۔
گرمکھ درگاہ وچ سرخرو ہندے ہن، منمکھ جمپر وچ سزا پاؤندے ہن۔
(کیونکِ) گرمکھ نے آپا گوا لیا ہے (اس کر کے سکھی ہے)، منمکھ ہؤومے دی اگّ وچ سڑدے ہن (کیونکِ آپا نہیں گوایا)۔
بندی (مایا) وچ ورلے ہی بھگت ہندے ہن۔
پیکے گھر وکھے ماں دی (لاڈلی= ) پیاری (ار) پتا دی بی کھری پیاری ہندی ہے (بھاو گرمکھ روپ سہاگن استرری سنسار وکھے بھی سکھ پاؤندی ہے)۔
(گیان ویراگ روپُ) بھراواں وکھے بھین، نانکے (شردھا) دادکے (ابھیاس) پروار دے ساتھ۔
لکھاں رپئے کھرچکے گہنے ار داج دے بھاری سامان نال ویاہی جاندی ہے۔
ساہرڑے گھر (ستسنگ تے پرلوک) وکھے منیدی ہے (بھاو سسّ سوہرا وڈا آدر کردے ہن، سارے) پروار نں سدھاردی ہے (بھاو پیکیاں دی شوبھا کراؤندی ہے، کِ وڈے کل گھر دی وہٹی ہے)۔
(پر= ) بھرتا دی سیجا دا سکھ ماندی ہے، چھتی پرکار دے بھوجن (ار گہنے کپڑیاں نال) سدا سوبھائمان رہندی ہے۔
لوکاں دے (گن) ویچار وچ ار ویداں دے گیان وچ، اردھ سریری (=استرری) مکت دا دوارا ہے۔ (ء) لوک، وید تے گناں دے وچار وچ (استرری) اردھ سریری ہے، ار مکت دا رستا ہے۔
گرمکھ (ہی) نہچؤ ناری (ارتھات پتبرتا استرری) ہے، (اوہی) (سکھ پھل) آتم پھل (دا انند انتہکرن دی سیجا پر ماندی ہے)۔
جکوں باہلے یاراں والی ویشوا سارے کھوٹے لچھناں والی ہے تے پاپ کماؤندی ہے۔
لوک اتے دیش دی ریتی توں باہر ہے، تناں پکھاں (نانکے، دادکے اتے سہریاں) نوں کلنک لاؤندی ہے۔
(آپ تاں) ڈبی ہے (پرنتو) ہورناں دا وی ناش کردی ہے، مہرے (بھاو، وشے روپ وہُ) نوں مٹھا کر کے پچاؤندی ہے۔
گھنڈے ہیڑے دے مرگ وانن (ار) دیوے دے بھمبھٹ واننوں (لوکاں نوں اپنے روپ تے پھاہندی تے) ساڑدی ہے۔
(پھل) دہاں سراواں (=لوک پرلوک) وکھے مونہ کالا ہندا ہے (ار آپ) پتھر دی بیڑی (بنکے) سارے ساتھ نوں ڈوبدی ہے۔
منمکھاں دا من اٹھّ ٹکڑے ہوکے دشٹاں دی سنگت وکھے بھرم وچ بھلّ جاندا ہے (ار کہندا ہے کِ توتے واننوں نکّ، اکھاں کمل واننوں، گت شیشناگ واننوں، بھوہاں بھورے واننوں ہن۔ اٹھّ شنگار انگاں وکھے من اٹھّ اپماں وچاردا اٹھّ ٹوٹے ہو گیا؛ پھل اگے دسدے ہن)۔
ویشوا دا پتر نناواں سداؤندا ہے۔
بالک بدھی (بالپنے دے دناں) وچ سمجھ نہیں ہندی، بالکاں دی کھیڈ وچ (امر) بیتدی ہے۔
جد جوبن بھردا ہے تد بھرم جاندا ہے، تے پرائے سریر، پرائے دھن تے پرائی نندا وچ لوبھ جاندا ہے۔
بردھ ہوکے جنجالاں وچ پے جاندا ہے، پروار دے مہاں جال وچ پھس جاندا ہے۔
بل توں ہینا بدھّ توں ہینا ہو جاندا ہے، برڑا برڑا (اٹھدا ہے، لوک ستریا) بہتریا ناؤں (دھر دیندے ہن)۔
(اکھوں) انھاں، (کنوں بولا، (پیروں) پنگلا، سریر چلّ نہیں سدا (پرنتو) من دسو دشا نوں دوڑدا ہے۔
سادھ سنگت تے گر شبد باجھ چوراسی لکھّ جوناں وچ پیا بھٹکدا ہے۔
(مانکھ دیہ دا) سماں چک گیا پھیر ہتھ نہیں آؤو۔
ہنس مانسروور نوں چھڈدا نہیں، بگلا باہلے چھپڑاں وچ پھر آؤندا ہے (بھاو گرمکھ ستسنگ نوں نہیں چھڈدے، دمبھی لوک کئی کسنگتاں وچ بھٹکدے ہن)
کوئل (نرے) امباں (دے برچھاں) وکھے بولدی ہے، کاں نوں ون ون دیاں بھیڑیاں تھاواں بھاؤندیاں ہن۔
کتیاں دے وگّ نہیں ہندے، گؤوآں ہی گھیو اتے ونس نوں ودھاؤندیاں ہن۔ (بھاو اپکار کردیاں ہن تے آپنا وادھا کردیاں ہن)۔
(انھاں) برچھاں نوں ہی پھل لگدے ہن جو (ادھر ادھر) بھٹکدے نہیں، جو منکھ دسوں دشا نوں دھانودا ہے اہ نہپھل رہندا ہے۔
اگنی گرم ہے تے پانی ٹھنڈھا ہے، (کارن) اگّ دی لاٹ اچی تے (پانی دا پرواہ) نوان نوں جاندا ہے۔
گرمکھ (شبھ اس کر کے ہے کِ اسنے) آپا بھاو گوا دتا ہے اتے منمکھ مورکھ (اس کر کے ہے کِ) آپنے آپ نوں گناؤندا (جتاؤندا) ہے۔
دوجا بھاؤ کھوٹا بھاؤ ہے (اس نال) ہار ہی آؤندی ہے۔
ہاتھی، مرگ، مچھی، بھمبھٹ، بھورا اک اک روگ نال مردے ہن۔ (ہاتھی نوں سپرش دا، مرگ نوں شبد دا، مچھی نوں رس دا، بھمبھٹ نوں روپ دا، بھورے نوں گندھ دا روگ چمبڑیا ہویا ہے)۔
منکھّ دیہی وچ پنجے روگ ہن، پنجے دوت اپدر کردے ہن۔
(انھاں توں ودھیک) آسا، منسا، ڈیناں، ہرکھ تے سوگ (کپتھّ) روگ نوں بہت ودھاؤن والے ہن۔
منمکھ دوجے بھاو نوں لگکے بھٹکاں کھاندے بھوندے ہن۔
ستگر سچا پاتشاہ ہے، گرمکھ (جن انھاں دے) گاڈی راہ پر تردے ہن۔
(اوہ) سان سنگت وکھے ملکے چلدے ہن (اسے کارن پنج وشے اتے ہرکھ سوگ آدِ) چور ٹھگن ہارے ڈرکے بھجّ جاندے ہن۔
(گرمکھ جنم دا) لابھ لیکے سویسروپ وکھے نواس کردے ہن۔
بیڑی پر چڑھاکے اک (مہانا) ملاہ باہلے منکھاں دے پور نوں (ندی تھوں) پار کردا ہے (بھاو ستگورو اک ہی لکھاں) سنگتاں نوں بھگتی دی بیڑی پر چڑھاکے سنسار ندی تھوں پار کر دندے ہن)۔
اکو آگو سلتاناں تے پاتشاہاں دے لشکراں دے سنگ نوں نباہ لیندا ہے۔
اک پہرا دین والا (سارے) مہلے وچ (رات) چونکی دندا ہے، امیر لوک (چوراں تھوں) نچنت ہوکے سو جاندے ہن۔
لاڑا اک ویاہیدا ہے (پر اس اک دی خاتر) بہتے جایں پراہنے کہیدے ہن (بھاو آدر پاؤندے ہن)۔
پاتشاہ تاں دیش وچ اکو ہندا ہے (اسدی) پرجا ہندو مسلمان (انیک) ہندی ہے۔
ستگر سچا پاتشاہ ہے، سادھ سنگت (سبھا ہے) گرو گر سبد (دا) پروانا (دیکے سنسار تھوں پار کر دندے ہن)۔
(جو) ستگورو دا آسرا (لیندے ہن) انھاں تھوں کربان ہاں۔