એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
વાર પાંચ
પવિત્ર મંડળમાં ગુરુમુખનો દરજ્જો પ્રાપ્ત કરનાર વ્યક્તિ કોઈ ખરાબ સંગતમાં ભળતો નથી.
ગુરુમુખનો માર્ગ (જીવન) સરળ અને આનંદપ્રદ છે; તે પોતાની જાતને બાર સંપ્રદાયો (યોગીઓની) ની ચિંતાઓથી સંલગ્ન કરતો નથી.
ગુરુમુખો જાતિ, રંગથી આગળ વધીને સોપારીના લાલ રંગની જેમ સમાનતામાં ફરે છે.
ગુરુમુખો ગુરુની શાળાને જુએ છે અને છ શાળાઓમાં (ભારતીય પરંપરાની) વિશ્વાસ રાખતા નથી.
ગુરુમુખો અડીખમ શાણપણ ધરાવે છે અને દ્વૈતની આગમાં પોતાને બરબાદ કરતા નથી.
ગુરુમુખો (ગુરુ) શબ્દનું પાલન કરે છે અને પગને સ્પર્શ કરવાની કસરત ક્યારેય છોડતા નથી, એટલે કે તેઓ ક્યારેય નમ્રતા છોડતા નથી.
ગુરુમુખો પ્રેમાળ ભક્તિથી ભરપૂર છે.
ગુરૂમુખો એકાગ્રતાથી ભગવાનની પૂજા કરે છે અને શંકામાં રહેતા નથી.
અહંકારને છોડીને તેઓ મુક્ત થઈ જાય છે અને અંધકાર (અજ્ઞાન)ને તેમના હૃદયમાં રહેવા દેતા નથી.
ગુરુના ઉપદેશોમાં આવરિત, તેઓ પાંચ અનિષ્ટો સહિત (શરીરના) કિલ્લાને જીતી લે છે.
તેઓ પગે પડે છે, ધૂળની જેમ બની જાય છે, પોતાને જગતમાં મહેમાન માને છે અને જગતમાં તેઓનું સન્માન થાય છે.
ગુરુમુખો શીખોને તેમના માતા-પિતા, ભાઈઓ અને મિત્રો માનીને તેમની સેવા કરે છે.
દુર્ભાવના અને સંદિગ્ધતા છોડીને, તેઓ તેમની ચેતનાને ગુરુના શબ્દ અને ઉપદેશોમાં ભેળવી દે છે.
તેઓ વ્યર્થ દલીલ, જુઠ્ઠાણા અને ખરાબ કાર્યોને બાજુ પર રાખે છે.
પોતપોતાના વર્ણોમાં તમામ લોકો (ચાર વર્ણોના) પોતાની જાતિ અને જનજાતિની પરંપરાનું પાલન કરે છે.
છ શાળાઓના પુસ્તકોમાં વિશ્વાસ કરનારાઓ પોતપોતાના આધ્યાત્મિક માર્ગદર્શકોના જ્ઞાન અનુસાર છ ફરજો કરે છે.
નોકરો જાય છે અને તેમના માલિકોને સલામ કરે છે.
વેપારીઓ તેમના પોતાના વિશિષ્ટ વેપારી માલમાં પુષ્કળ વ્યવહાર કરે છે.
બધા ખેડૂતો તેમના અલગ-અલગ ખેતરોમાં અલગ-અલગ બીજ વાવે છે.
મિકેનિક્સ વર્કશોપમાં તેમના સાથી મિકેનિક્સને મળે છે.
તેવી જ રીતે, ગુરુના શીખો, પોતાને પવિત્ર વ્યક્તિઓની સંગત સાથે જોડે છે.
વ્યસનીઓ વ્યસની સાથે ભળી જાય છે અને ત્યાગ કરનારાઓ સાથે ત્યાગ કરે છે.
જુગારીઓ જુગારીઓ સાથે ભળી જાય છે અને બદમાશો સાથે ભળી જાય છે.
ચોરો અને ઠગ જેઓ ભેગા થઈને દેશને છેતરે છે તેઓમાં પ્રેમ ભરપૂર છે.
જેસ્ટર્સ જેસ્ટર્સને ઉત્સાહપૂર્વક મળે છે અને તે જ રીતે બેકબીટર્સને પણ મળે છે.
તરવા માટે અજાણ્યા સમાન વ્યક્તિઓને મળો અને તરવૈયાઓને મળીને તરવૈયાઓ જાઓ અને પાર કરો.
પીડિત લોકો પીડિતોને મળે છે અને તેમના દુઃખો વહેંચે છે.
તેવી જ રીતે, ગુરુની શીખ પવિત્ર મંડળમાં આનંદ અનુભવે છે.
કોઈને પંડિત, કોઈને જ્યોતિષી, કોઈને પૂજારી તો કોઈને વૈદ્ય કહેવાય છે.
કોઈને રાજા, સત્રપ, વડા અને ચૌધરી કહેવાય છે.
કોઈ ડ્રાપર છે, કોઈને સુવર્ણ કહે છે અને કોઈ ઝવેરી છે.
કોઈ ડ્રગિસ્ટ, રિટેલર અને એજન્ટ બનીને કમાણી કરી રહ્યું છે.
(કહેવાતા) ઓછા જન્મેલા લાખો લોકો છે જેમના નામ તેમના વ્યવસાયને સમજાવે છે.
ગુરુની શીખ, પવિત્ર મંડળમાં રહીને, આનંદમાં રહેતી વખતે ઈચ્છાઓ પ્રત્યે ઉદાસીન રહે છે.
તે પોતાની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને પરમ ભગવાનને જુએ છે.
ઘણા ઉત્સવ કરનારા, સત્યના પાલન કરનારા, અમર, સિદ્ધ, નાથ અને શિક્ષકો અને ઉપદેશકો છે.
ઘણા દેવતાઓ, દેવતાઓ, ઋષિઓ, ભૈરવ અને પ્રદેશોના રક્ષક છે.
ઘણા લોકો (ભૂત), ગંધર્વ (અકાશી ગાયકો), અપ્સરા અને કિન્નરો છે જેઓ અલગ રીતે પ્રદર્શન કરે છે.
દ્વૈતથી રંગાયેલા, ઘણા રાક્ષસો, રાક્ષસો અને દૈત્ય છે.
બધા અહંકાર દ્વારા નિયંત્રિત છે અને ગુરુમુખો પવિત્ર મંડળમાં આનંદ લે છે.
ત્યાં તેઓએ, ગુરુની શાણપણનો સ્વીકાર કરીને, તેમના સ્વત્વને દૂર કર્યું.
(ભારતમાં લગ્ન કરવા જતી વખતે છોકરી વાળમાં તેલ લગાવે છે અને સારી રીતે સમજે છે કે હવે તે પોતાના મા-બાપનું ઘર છોડવા જઈ રહી છે) તેવી જ રીતે ગુરૂમુખો હંમેશા માથામાં તેલ લગાવીને આ દુનિયામાંથી વિદાય લેવા તૈયાર હોય છે.
મોટાભાગે દંભ, અગ્નિદાહ, તહેવારો, તપસ્યા અને ભેટોના વ્યવહારમાં પ્રવેશ કરે છે.
મંત્રોચ્ચાર અને મંત્રો આખરે દંભી નાટકો તરીકે બહાર આવે છે.
બાવન વીરોની, સ્મશાનની આઠ યોગીનીઓ અને અગ્નિસંસ્કારના સ્થળોની ઉપાસના જબરદસ્ત વિકૃતિ તરફ દોરી જાય છે.
લોકો શ્વાસ લેવાની પ્રાણાયામ કસરતો, શ્વાસ બંધ કરવા, ઉચ્છવાસ છોડવા, નિઓલર પરાક્રમ અને સર્પ પાવર કુંડલિની સીધી કરવાની વ્યાયામથી ગ્રસ્ત છે.
ઘણા લોકો પોતાની જાતને સિદ્ધાસનમાં બેસીને કામે લગાડે છે અને આમ અમે તેમને અસંખ્ય ચમત્કારો શોધતા જોયા છે.
ફિલોસફરની પત્થર પરની માન્યતા, નાગના માથામાં રત્ન અને અમર જીવનનો ચમત્કાર એ અજ્ઞાનતાના અંધકાર સિવાય બીજું કંઈ નથી.
લોકો દેવી-દેવતાઓની મૂર્તિઓની પૂજા, ઉપવાસ, ઉચ્ચારણ અને આશીર્વાદ અને શ્રાપ આપવામાં વ્યસ્ત છે.
પરંતુ સંતોના પવિત્ર મંડળ અને ગુરુ-સબ્દના પાઠ વિના ખૂબ સારી વ્યક્તિ પણ સ્વીકૃતિ મેળવી શકતી નથી.
અંધશ્રદ્ધાઓ પોતાની જાતને જૂઠાણાની સો ગાંઠે બાંધે છે.
જીવન શુકન, નવ ગ્રહો, રાશિચક્રના બાર ચિહ્નોના પ્રકાશમાં દોરી જાય છે;
મંત્રોચ્ચાર, રેખાઓ અને અવાજ દ્વારા જાદુઈ ભવિષ્યકથન એ બધું નિરર્થક છે.
ગધેડા, કૂતરા, બિલાડી, પતંગ, કાળાબર્ડ અને શિયાળના રડતા આપણા જીવનને નિયંત્રિત કરી શકતા નથી.
વિધવા, ખુલ્લા માથાના માણસ, પાણી, અગ્નિ, છીંક, તોડતો પવન, હેડકી;
ચંદ્ર અને અઠવાડિયાના દિવસો, નસીબદાર-અશુભ ક્ષણો અને ચોક્કસ દિશામાં જવું કે ન જવું
જો કોઈ સ્ત્રી વેશ્યાની જેમ વર્તે છે અને દરેકને ખુશ કરવા માટે દરેક કામ કરે છે, તો તે તેના પતિને કેવી રીતે પ્રેમ કરી શકે.
તમામ અંધશ્રદ્ધાઓનો ત્યાગ કરનાર ગુરૂમુખો પોતાના પ્રભુ સાથે સુખ ભોગવે છે અને સંસાર સાગર પાર કરે છે.
ગંગામાં જોડાતી નદીઓ અને નાની નદીઓ પવિત્ર નદી (ગંગા) બની જાય છે.
ફિલોસોફરના પથ્થર (પારસ)ના સ્પર્શથી તમામ મિશ્રિત પ્રકાશ ધાતુઓ સોનામાં પરિવર્તિત થાય છે.
વનસ્પતિ ભલે ફળ આપતી હોય કે ફળહીન હોય તે ચંદનની સુગંધને તેમાં સમાવીને ચંદન બની જાય છે.
છ ઋતુઓ અને બાર મહિનામાં સૂર્ય સિવાય બીજું કંઈ નથી.
આ જગતમાં ચાર વર્ણો, તત્વજ્ઞાનની છ શાખાઓ અને યોગીઓના બાર સંપ્રદાયો છે.
પણ ગુરુમુખોના માર્ગે ચાલવાથી ઉપરોક્ત સંપ્રદાયોની બધી શંકાઓ દૂર થઈ જાય છે.
તેઓ (ગુરુમુખો) હવે સ્થિર ચિત્તે એક (ભગવાન)ને પૂજે છે.
દાદા, સસરા અને દાદાના ઘરમાં ઘણા પૂજારી અને નોકર હોય છે.
તેઓ જન્મ, મુંડન (માથા મુંડન) વિધિ, લગ્ન, લગ્ન અને મૃત્યુના સંદેશાઓ વહન કરે છે.
તેઓ પારિવારિક ફરજો અને રિવાજો માટે કામ કરતા જોવા મળે છે.
પવિત્ર દોરાના સમારંભો જેવા પ્રસંગોએ, તેઓ ઘણી યુક્તિઓ દ્વારા માસ્ટરને ભવ્ય રીતે ખર્ચવા અને તેની ખ્યાતિ આકાશ સુધી પહોંચવા વિશે જણાવે છે.
તેમનાથી ભ્રમિત થઈને લોકો દિવંગત નાયકો, પૂર્વજો, સતીઓ, મૃત સહ-પત્નીઓ, ટાંકીઓ અને ખાડાઓની પૂજા કરે છે, પરંતુ આ બધાનો કોઈ ફાયદો થતો નથી.
જેઓ પવિત્ર મંડળ અને ગુરુના શબ્દનો આનંદ માણતા નથી, તેઓ મૃત્યુ પામે છે અને ફરીથી જન્મ લે છે અને ભગવાનનો અસ્વીકાર કરે છે.
તે ગુરુનો અનુયાયી છે, એટલે કે ગુરુમુખ જે (તેમના નામ તરીકે ભગવાનનું) હીરાનો હાર પહેરે છે.
સમ્રાટોની સેનામાં પ્રિય રાજકુમારો પણ ફરે છે.
સમ્રાટ દોરી જાય છે અને સત્રપ અને પાયદળ અનુસરે છે.
સારા પોશાક પહેરેલી ગણિકાઓ બધાની સામે આવે છે પણ રાજકુમારો સાદા અને સીધા રહે છે.
રાજાઓના (સાચા) સેવકો વાહવાહી મેળવે છે, પરંતુ બદનામી કરનારાઓ દરબારમાં અપમાનિત થાય છે.
(ભગવાનના) દરબારમાં ફક્ત તેઓને જ આશ્રય મળે છે જેઓ (સેવામાં) આનંદિત રહે છે.
પ્રભુની કૃપાથી આવા ગુરુમુખો રાજાઓના રાજા બને છે.
આવા લોકો જ હંમેશા ખુશ અને સંતુષ્ટ રહે છે.
અંધકારમાં અસંખ્ય તારાઓ અસ્તિત્વ ધરાવે છે પરંતુ સૂર્યના ઉદય સાથે કોઈ દેખાતું નથી.
સિંહની ગર્જના પહેલાં, હરણોના ટોળાં તેમની રાહ પર જાય છે.
મોટા ગીધ (ગરુર)ને જોઈને સાપ તેમના છિદ્રોમાં ઘૂસી જાય છે.
બાજને જોઈને પક્ષીઓ હેલ્ટર સ્કેલ્ટર ઉડે છે અને તેમને સંતાવાની જગ્યા મળતી નથી.
આચરણ અને વિચારની આ દુનિયામાં, પવિત્ર મંડળમાં વ્યક્તિ દુષ્ટ મનનો ત્યાગ કરે છે.
સાચા ગુરુ એ સાચા રાજા છે જે મૂંઝવણને દૂર કરે છે, અને, દુષ્ટ વૃત્તિઓ છુપાવે છે અથવા અદૃશ્ય થઈ જાય છે.
ગુરુમુખો તેમના જ્ઞાનને અન્ય લોકોમાં ફેલાવે છે (અને તેઓ સ્વાર્થી લોકો નથી).
સાચા ગુરુ, સાચા સમ્રાટે ગુરુ-લક્ષી (ગુરુમુખ) ને ઉચ્ચ માર્ગ (મુક્તિના) પર મૂક્યા છે.
તે ઘોર પાપો, પાંચ દુષ્ટ વૃત્તિઓ અને દ્વૈતની ભાવનાને રોકે છે.
ગુરુમુખો તેમના હૃદય અને મનને શબ્દ (શબ્દ) સાથે સંતુલિત રાખીને જીવન વિતાવે છે અને તેથી મૃત્યુ, કર એકત્ર કરનાર તેમની પાસે આવતો નથી.
ગુરુએ ધર્મત્યાગીઓને બાર સંપ્રદાયો (યોગીઓના)માં વિખેરી નાખ્યા હતા, અને સંતોના પવિત્ર મંડળને સત્યના ક્ષેત્રમાં (સચખંડ) બેસાડ્યા હતા.
નમના મંત્ર દ્વારા, ગુરુમુખોએ પ્રેમ, ભક્તિ, ભય, દાન અને ત્યાગનો સંચાર કર્યો છે.
કમળ પાણીમાં ભીનું રહે છે તેમ ગુરુમુખો પોતાને સંસારના દુષણોથી અપ્રભાવિત રાખે છે.
ગુરુમુખો તેમના વ્યક્તિત્વને નષ્ટ કરે છે અને પોતાને ભારપૂર્વક જણાવતા નથી.
રાજાની આધીન બનીને, લોકો સેવકો તરીકે આદેશોનું પાલન કરવા દેશોમાં ફરે છે.
બાળકના જન્મ પર માતા-પિતાના ઘરે અભિવાદન ગીતો ગાવામાં આવે છે.
લગ્નપ્રસંગો પર ગીતો સ્ત્રી દ્વારા અસ્પષ્ટ ભાષામાં ગાવામાં આવે છે અને કન્યા અને વરરાજાના ભાગ પર ટ્રમ્પેટ વગાડવામાં આવે છે (પરંતુ ગુરુમુખોમાં એવું નથી).
મૃતકો માટે આક્રંદ અને વિલાપ છે;
પરંતુ ગુરૂમુખો (ગુરુ લક્ષી) આવા પ્રસંગોએ સંતોના સાનિધ્યમાં સોહિલાનો પાઠ કરે છે.
શીખ (ગુરમુખ) હિંદુઓ અને મુસ્લિમોના પવિત્ર પુસ્તકો એટલે કે વેદ અને કાતેબાથી આગળ વધે છે, અને ન તો જન્મ સમયે આનંદ કરે છે અને ન તો મૃત્યુ પર શોક કરે છે.
ઈચ્છાઓ વચ્ચે તે તેમનાથી મુક્ત રહે છે.
ગુરુ લક્ષી સરળ અને સીધા માર્ગ પર ચાલે છે અને મન લક્ષી (મનમુખ) બાર માર્ગો (યોગીઓના બાર સંપ્રદાયો) પર ભટકે છે.
ગુરુમુખો પાર પડે છે જ્યારે મનમુખ સંસાર સાગરમાં ડૂબી જાય છે.
ગુરુમુખનું જીવન એ મુક્તિનું પવિત્ર કુંડ છે અને મનમુખ જીવન અને મૃત્યુની વેદનાઓ સહન કરીને સ્થળાંતર કરે છે.
ગુરૂમુખ પ્રભુના દરબારમાં નિરાંતે છે પણ મનમુખે મૃત્યુના દેવ યમની લાકડી (પીડા) સહન કરવી પડે છે.
ગુરૂમુખ પ્રભુના દરબારમાં નિરાંતે છે પણ મનમુખે મૃત્યુના દેવ યમની લાકડી (પીડા) સહન કરવી પડે છે.
ગુરુમુખ અહંકારનો ત્યાગ કરે છે જ્યારે મનમુખ અહંકારની આગમાં સતત બળે છે.
દુર્લભ એવા લોકો છે કે જેઓ (માયાની) મર્યાદામાં હોવા છતાં તેમના ધ્યાનમાં મગ્ન રહે છે.
તેની માતાના ઘરે છોકરીને માતા-પિતા ખૂબ જ પ્રેમ કરે છે અને પ્રેમ કરે છે.
ભાઈઓમાં તે એક બહેન છે અને માતૃત્વ અને પૈતૃક દાદા પિતાના સંપૂર્ણ પરિવારમાં આનંદથી રહે છે.
પછી ઘરેણાં અને દહેજ વગેરે આપીને લાખો રૂપિયા ખર્ચીને તેના લગ્ન કરાવ્યા.
તેણીના સાસરી ગૃહમાં તેણીને વિવાહીત પત્ની તરીકે સ્વીકારવામાં આવે છે.
તેણી તેના પતિ સાથે આનંદ માણે છે, વિવિધ પ્રકારના ખોરાક ખાય છે અને હંમેશા પલંગમાં રહે છે.
અસ્થાયી અને આધ્યાત્મિક દૃષ્ટિકોણથી, સ્ત્રીઓ એ પુરુષનું અડધું શરીર છે અને મુક્તિના દરવાજામાં મદદ કરે છે.
તે સદ્ગુણો માટે નિશ્ચિતપણે સુખ લાવે છે.
અનેક પ્રેમીઓ ધરાવતી વેશ્યા દરેક પ્રકારના પાપ કરે છે.
તેણીના લોકો અને તેના દેશથી બહિષ્કૃત, તેણી ત્રણેય બાજુઓ, એટલે કે તેના પિતાની માતા અને સસરાના પરિવારની બદનામી લાવે છે.
પોતાને બરબાદ કરી, તે બીજાઓને બરબાદ કરે છે અને હજી પણ ઝેર પીવે છે અને પચાવે છે.
તે મ્યુઝિકલ પાઇપ જેવી છે જે હરણને લલચાવે છે, અથવા દીવો જે જીવાતને બાળે છે.
પાપી પ્રવૃત્તિઓને લીધે બંને જગતમાં તેનો ચહેરો નિસ્તેજ રહે છે કારણ કે તે પથ્થરની હોડીની જેમ વર્તે છે જે તેના મુસાફરોને ડૂબી જાય છે.
દુષ્ટ કર્મીઓની સંગતમાં અંધશ્રદ્ધાથી વિખરાયેલા અને ભટકી ગયેલા ધર્મત્યાગી (મનમુખ)નું મન પણ એવું જ છે.
અને ગણિકાના પુત્રની જેમ તેના પિતાનું નામ નથી, ધર્મત્યાગી પણ કોઈની માલિકીનો નથી.
બાળકની શાણપણ કોઈ પણ વસ્તુની પરવા કરતી નથી અને તે આનંદકારક પ્રવૃત્તિઓમાં પોતાનો સમય પસાર કરે છે.
યુવાનીના દિવસોમાં, તે બીજાના શરીર, સંપત્તિ અને અપશબ્દોથી આકર્ષાય છે.
વૃદ્ધાવસ્થામાં તે પારિવારિક બાબતોના વિશાળ જાળમાં ફસાઈ જાય છે.
સિત્તેર વર્ષનો જાણીતો તે કમજોર અને બુદ્ધિહીન બની જાય છે અને ઊંઘમાં ગણગણાટ કરે છે.
છેવટે તે આંધળો, બહેરો અને લંગડો થઈ જાય છે અને શરીર થાકી જાય છે છતાં તેનું મન દસ દિશામાં દોડે છે.
પવિત્ર મંડળ અને ગુરુ-શબ્દ વિનાના તે જીવનની અનંત પ્રજાતિઓમાં સ્થાનાંતરિત થાય છે.
ખોવાયેલો સમય પાછો મેળવી શકાતો નથી.
હંસ ક્યારેય માનસરોવર, પવિત્ર કુંડ છોડતો નથી, પરંતુ ક્રેન હંમેશા 4irty તળાવમાં આવે છે.
નાઇટિંગેલ આંબાનાં ઝાડમાં ગાય છે પણ કાગડો જંગલની અપ્રિય જગ્યાએ આરામ અનુભવે છે.
કૂતરી પાસે કોઈ જૂથ નથી. (ગાયની જેમ) અને ગાયો માત્ર દૂધ આપે છે અને વંશમાં વધારો કરે છે.
ફળોથી ભરપૂર વૃક્ષ એક જગ્યાએ સ્થિર હોય છે જ્યારે નિરર્થક વ્યક્તિ હંમેશા ત્યાં-ત્યાં દોડે છે.
અગ્નિ તાપ (અહંકારની) થી ભરેલી છે અને તેનું માથું ઉંચુ રાખે છે પરંતુ પાણી ઠંડું હોય છે તે હંમેશા નીચે જાય છે.
ગુરુમુખ તેના આત્માને અહંકારથી દૂર કરે છે પરંતુ મનમુખ, મૂર્ખ હંમેશા પોતાની જાતને ગણે છે (સૌથી ઉપર).
દ્વૈતની ભાવના રાખવી એ સારું વર્તન નથી, અને વ્યક્તિ હંમેશા પરાજય પામે છે.
હાથી, હરણ, માછલી, શલભ અને કાળી મધમાખીને અનુક્રમે વાસના, ધ્વનિ, આનંદ, સુંદર દેખાવ અને સુગંધ પ્રત્યે આકર્ષણ નામનો એક-એક રોગ હોય છે અને તે તેનું સેવન કરે છે.
પરંતુ માણસને પાંચેય બિમારીઓ હોય છે અને આ પાંચેય તેના જીવનમાં હંમેશા અશાંતિ સર્જે છે.
આશા અને ઈચ્છાઓ અને સુખ-દુઃખના રૂપમાં ડાકણો રોગોને વધુ વકરે છે.
દ્વૈતવાદથી વશ થઈને, ભ્રમિત મનમુખ અહીં અને ત્યાં દોડે છે.
સાચા ગુરુ સાચા રાજા છે અને ગુરુમુખો તેમના દ્વારા નિર્દેશિત માર્ગ પર આગળ વધે છે.
પવિત્ર મંડળની સાથે અને સાથે આગળ વધવું,
સામગ્રીની લાલસાના રૂપમાં ચોર અને ઠગ ભાગી જાય છે.
માત્ર એક જ વ્યક્તિ અનેક માણસોને પાર કરે છે.
શાહી સૈન્યના એક કમાન્ડર સમગ્ર કાર્યને અંજામ આપે છે.
વિસ્તારમાં માત્ર એક ચોકીદાર હોવાને કારણે તમામ અમીર વ્યક્તિઓ કોઈપણ પ્રકારની ચિંતાથી મુક્ત ઊંઘે છે.
લગ્ન પક્ષમાં મહેમાનો ઘણા રહે છે પરંતુ લગ્ન એક વ્યક્તિ દ્વારા કરવામાં આવે છે.
દેશમાં સમ્રાટ એક જ હોય છે અને બાકીના હિંદુઓ અને મુસ્લિમોના રૂપમાં જનતા હોય છે.
એ જ રીતે સાચા ગુરુ સમ્રાટ એક છે અને પવિત્ર મંડળ અને ગુરુ શબ્દ-સબદ તેમના ઓળખ ચિહ્નો છે.
જેઓ સાચા ગુરુનો આશ્રય લે છે તેમના માટે હું મારી જાતને બલિદાન આપું છું.