એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
પૃથ્વી સૌથી નમ્ર છે અને તેથી ભગવાનના દરબારમાં આદરણીય છે.
કોઈ તેને ખોદી નાખે છે, કોઈ તેને ખેડવે છે અને કોઈ તેને શૌચ કરીને અશુદ્ધ કરે છે.
કોઈ તેને પ્લાસ્ટર કરીને તેના પર રસોડું તૈયાર કરે છે અને કોઈ ચંદનની લાકડીઓ ચઢાવીને તેની પૂજા કરે છે.
વ્યક્તિ જે વાવે છે તે લણે છે અને પૃથ્વી પર ચઢાવેલા બીજનું ફળ મેળવે છે.
જન્મજાત સ્વભાવમાં સ્થિર થવાથી ગુરુમુખને આનંદ-ફળ મળે છે. અહંકારને છોડી દેતા તેઓ ક્યારેય પોતાને ક્યાંય પણ ગણવા દેતા નથી.
તેઓ, ચારેય તબક્કામાં - જાગ્રત (સભાન) સ્વપ્ન (સ્વપ્ન), સુસુપતિ (ઊંડી નિંદ્રા અથવા સમાધિ) અને તુરિયા (પરમ ભગવાન સાથે સૂચક) - ભગવાનના પ્રેમમાં ભળી જાય છે.
સંતોના સાનિધ્યમાં ગુરુના વચનને સિદ્ધ કરે છે.
પાણી પૃથ્વીમાં રહે છે અને તમામ રંગો અને રસ સાથે ભળે છે.
જેમ જેમ કોઈ તેને ધક્કો મારતું જાય છે તેમ તેમ તે નીચે અને નીચે જાય છે.
તે સૂર્યપ્રકાશમાં ગરમ અને છાયામાં ઠંડી રહે છે.
તેને સ્નાન કરવાથી, જીવવાથી, મરવાથી, તેને પીવાથી હંમેશા શાંતિ અને સંતોષ મળે છે.
તે અશુદ્ધને શુદ્ધ બનાવે છે અને નીચલા કુંડમાં અવિક્ષેપિત રહે છે.
તેવી જ રીતે, ભગવાનના પ્રેમ અને ભયમાં રહેલો અને ઉદાસીનતાનું અવલોકન કરનાર ગુરમુખ વ્યક્તિ આનંદિત રહે છે.
સંપૂર્ણ વ્યક્તિ જ પરોપકાર કરે છે.
પાણીમાં રહેલું કમળ તેનાથી અસ્પષ્ટ રહે છે.
રાત્રે તે કાળી મધમાખીને આકર્ષે છે જે કમળમાંથી ઠંડક અને સુગંધ મેળવે છે.
સવારે તે ફરીથી સૂર્યને મળે છે અને ખુશ થઈને આખો દિવસ સ્મિત કરે છે.
ગુરુમુખો (કમળ જેવા) આનંદ ફળના જન્મજાત ઘરમાં રહે છે અને વર્તમાન સમયનો સંપૂર્ણ ઉપયોગ કરે છે એટલે કે તેઓ નિષ્ક્રિય નથી બેસતા.
સાંસારિક બાબતોમાં વ્યસ્ત સામાન્ય લોકો માટે તેઓ સંસારમાં મગ્ન દેખાય છે, અને વેદોનું ચિંતન કરનારા લોકોને તેઓ ધાર્મિક વિધિઓમાં વ્યસ્ત દેખાય છે.
પરંતુ આ ગુરુમુખો, ગુરુ પાસેથી જ્ઞાન પ્રાપ્ત કરવાના પરિણામે, ચેતનાને પોતાના કબજામાં રાખે છે અને મુક્તો તરીકે સંસારમાં ફરે છે.
પવિત્ર વ્યક્તિના મંડળમાં ગુરુ શબ્દનો વાસ હોય છે.
વૃક્ષ પૃથ્વી પર ઉગે છે અને સૌ પ્રથમ તે પૃથ્વી પર પગ મૂકે છે.
લોકો તેના પર ઝૂલવાનો આનંદ માણે છે અને તેની ઠંડી છાંયો સ્થળોને શણગારે છે.
તે હવા, પાણી અને ઠંડીની અસર સહન કરે છે પરંતુ તેમ છતાં માથું ઊંધું રાખીને તે પોતાની જગ્યાએ અડગ રહે છે.
જ્યારે પથ્થરમારો થાય છે, ત્યારે તે ફળ આપે છે અને સોઇંગ મશીનથી કાપવા માટે પણ તે પાણીમાં લોખંડ (બોટમાં) લે છે.
ગુરમુખોનું જીવન ઉપયોગી છે કારણ કે તેમના સ્વાભાવિક સ્વભાવથી તેઓ પરોપકારી હોય છે.
તેમનો કોઈ મિત્ર કે શત્રુ નથી. મોહ અને ભ્રમણાથી દૂર રહીને તેઓ નિષ્પક્ષ છે અને ગુરુના શબ્દમાં ડૂબેલા છે.
તેમની ભવ્યતા તેઓ ગુરુના જ્ઞાન અને પવિત્ર વ્યક્તિઓની સંગત દ્વારા પ્રાપ્ત કરે છે.
વહાણ સમુદ્રમાં છે અને તેમાં એક પરોપકારી નાવિક છે.
આ જહાજ પૂરતા પ્રમાણમાં લોડ થયેલ છે અને વેપારીઓ તેના પર ચઢી જાય છે.
દુર્ગમ સમુદ્રના મોજા કોઈને પણ અસર કરતા નથી.
તે બોટમેન મુસાફરોને સુરક્ષિત, ડેલ અને હાર્દિક તરફ લઈ જાય છે. તે વેપારીઓ બે-ચાર ગણો નફો કમાય છે અને ઘણી રીતે લાભ મેળવે છે.
નૌકામાલિકોના રૂપમાં ગુરુમુખો લોકોને પવિત્ર મંડળના વહાણમાં ચડાવે છે અને તેમને દુર્ગમ વિશ્વ-સમુદ્ર પાર લઈ જાય છે.
કોઈપણ મુક્ત વ્યક્તિ એકલો નિરાકાર ભગવાનની યુક્તિનું રહસ્ય સમજી શકે છે.
ચંદનનો છોડ વૃક્ષ બનીને ઊંડા જંગલોમાં રહે છે.
વનસ્પતિની નજીક હોવાથી તે માથું નીચું રાખે છે અને ધ્યાન માં મગ્ન રહે છે.
ચાલતી પવન સાથે જોડાયેલી તે અતિસુંદર સુગંધ ફેલાવે છે.
ફળથી હોય કે ફળ વગરના, ચંદનથી તમામ વૃક્ષો સુગંધિત બને છે.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર વ્યક્તિઓનો સંગ છે, જે અશુદ્ધોને એક દિવસમાં (બેઠક) પણ શુદ્ધ કરે છે.
તે દુષ્ટ લોકોને સદ્ગુણોથી ભરી દે છે અને તેના ગણોમાં નાજુક પાત્રના લોકો મજબૂત અને મક્કમ બને છે.
આવા લોકોને ન તો પાણી ડૂબી શકે છે અને ન તો અગ્નિ બાળી શકે છે એટલે કે તેઓ વિશ્વ મહાસાગર પાર કરી જાય છે અને ઈચ્છાઓની જ્વાળાઓ તેમના સુધી પહોંચી શકતી નથી.
આવા લોકોને ન તો પાણી ડૂબી શકે છે અને ન તો અગ્નિ બાળી શકે છે એટલે કે તેઓ વિશ્વ મહાસાગર પાર કરી જાય છે અને ઈચ્છાઓની જ્વાળાઓ તેમના સુધી પહોંચી શકતી નથી.
અંધારી રાતમાં અસંખ્ય તારાઓ ચમકે છે.
ઘરોમાં દીવા પ્રગટાવીને રોશની કરવામાં આવે છે પરંતુ તેમ છતાં પણ ચોર ચોરી કરવાના ઈરાદે નાસતા ફરે છે.
ઘરના લોકો સૂતા પહેલા તેમના ઘર અને દુકાનોના દરવાજા બંધ કરી દે છે.
સૂર્ય તેના પ્રકાશથી રાત્રિના અંધકારને દૂર કરે છે.
તેવી જ રીતે ગુરમુખ લોકોને નામ (ધ્યાન), દાન (દાન) અને ઇસ્નાન (પ્રવાસન) નું મહત્વ સમજાવીને તેમને (જીવન અને મૃત્યુના) બંધનમાંથી મુક્ત કરે છે.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર વ્યક્તિઓનો સંગ છે જેના દ્વારા પ્રાણીઓ, ભૂત અને મૃત્યુ પામેલા લોકોનો ઉદ્ધાર અને મુક્તિ થાય છે.
આવા કલ્યાણકારી વ્યક્તિઓ ગુરુને પ્રિય હોય છે.
એવું કહેવાય છે કે માનસરોવર (તળાવ) પર ઉચ્ચ જાતિના હંસ રહે છે.
માનસરોવરમાં મોતી અને માણેક છે અને હંસ ખાવા માટે અમૂલ્ય ઝવેરાત ઉપાડે છે.
આ હંસ પાણીને દૂધમાંથી અલગ કરે છે અને મોજા પર તરતા રહે છે.
માનસરોવર છોડીને તેઓ ક્યાંય બેસવા કે રહેવા જતા નથી.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર વ્યક્તિઓનું મંડળ છે જેમાં શ્રેષ્ઠ હંસના રૂપમાં ગુરુમુખો સ્થળને શણગારે છે.
એકાગ્ર ભક્તિ સાથે તેઓ ભગવાન પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે અને અન્ય કોઈ વિચારમાં ભટકી જતા નથી.
તેમની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને તેઓ તે અગોચર ભગવાનને જુએ છે.
ફિલોસોફરનો પથ્થર છુપાયેલો રહે છે અને પોતાની જાતને જાહેર કરતો નથી.
કોઈ પણ દુર્લભ તેને ઓળખે છે અને માત્ર એક પ્રોસ્પેક્ટર જ તે મેળવે છે.
તે પથ્થરને સ્પર્શતા, નીચી ધાતુઓ એક ધાતુ, સોનામાં પરિવર્તિત થાય છે.
શુદ્ધ સોનું બનીને તે ધાતુઓ અમૂલ્ય તરીકે વેચાય છે.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર મંડળ છે જ્યાં ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને, અણઘડ મનને સુંદર આકાર આપવામાં આવે છે.
અહીં સંસારી વ્યક્તિ પણ, ગુરુના ચરણોમાં એકાગ્ર થઈને, નિરાકાર ભગવાનને પ્રિય બની જાય છે.
ગૃહસ્થ બનીને માણસ પોતાના જન્મજાત સ્વભાવ (આત્મા)માં રહે છે.
ચિંતામણિ ચિંતાઓનું નિવારણ કરે છે અને ઈચ્છા પૂરી કરનારી ગાય (કામધેના) બધી ઈચ્છાઓ પૂરી કરે છે.
પારિજાતનું વૃક્ષ ફૂલ અને ફળ આપે છે અને નવ નાથ ચમત્કારિક શક્તિઓથી મગ્ન છે.
દસ અવતારો (હિંદુ પૌરાણિક કથાઓ) એ માનવ શરીર ધારણ કર્યું અને તેમના નામ ફેલાવવા માટે તેમની બહાદુરી બતાવી.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર મંડળ છે જ્યાં જીવનના ચારેય આદર્શો (ધર્મ, અર્થ, કામ અને મોક્ષ) પોતાની સેવા આપે છે.
ત્યાંના ગુરુમુખોની ચેતના શબ્દમાં ભળી જાય છે અને તેમના પ્રેમની વાર્તા અમૂર્ત છે.
અતીન્દ્રિય બ્રહ્મ એ સંપૂર્ણ બ્રહ્મ છે જે ભક્તો પ્રત્યે સ્નેહી બનીને અનેક કપટી વ્યક્તિઓને છેતરપિંડીના જાળમાં ફસાવે છે.
ભગવાન તમામ હિસાબોથી મુક્ત છે અને તેમના રહસ્યને કોઈ સમજી શકતું નથી.
એક જ શબ્દથી નિરાકાર ભગવાને સમગ્ર વિશ્વનું સર્જન કર્યું.
પ્રભુનો વિસ્તાર (આ જગત) કોઈ પણ રીતે માપી શકાતો નથી.
કોઈ પણ હિસાબે આ વિશ્વ સમજી શકાતું નથી કારણ કે આ માટે તમામ અંકો અને અક્ષરોનો અંત આવે છે.
તેની સામગ્રી અસંખ્ય પ્રકારની અમૂલ્ય છે; તેમની કિંમત નક્કી કરી શકાતી નથી.
વાણી દ્વારા પણ તેના વિશે કશું કહી અને સાંભળી શકાતું નથી.
અગમ્ય, અગમ્ય અને રહસ્યથી ભરેલું આ જગત; તેનું રહસ્ય સમજી શકાતું નથી.
જ્યારે સર્જનને સમજવું અશક્ય છે, ત્યારે તેના સર્જકની મહાનતા અને તેનું નિવાસ કેવી રીતે જાણી શકાય?
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ પવિત્ર મંડળ છે જ્યાં શબ્દમાં ચેતનાને ભેળવીને અદૃશ્ય ભગવાનનું દર્શન થાય છે.
પવિત્ર મંડળમાં પ્રેમનો અતૂટ પ્યાલો સહનશીલ બનીને પી જાય છે.
ભગવાન સ્વાદ અને શબ્દોની બહાર છે; તેમની અવિશ્વસનીય વાર્તા જીભ દ્વારા કેવી રીતે કહી શકાય?
તે વખાણ અને નિંદાથી પરે છે તે કહેવા અને સાંભળવાના પરિઘમાં આવતો નથી.
તે ગંધ અને સ્પર્શ અને નાકની બહાર છે, અને શ્વાસ પણ આશ્ચર્યજનક છે પણ તેને ઓળખી શકતો નથી.
તે કોઈપણ વર્ણ અને પ્રતીકવાદથી દૂર છે અને એકાગ્રતાની દૃષ્ટિથી પણ પર છે.
કોઈ પણ જાતના આશ્રય વિના તે પૃથ્વી અને આકાશની ભવ્યતામાં રહે છે.
પવિત્ર મંડળ એ સત્યનું ધામ છે જ્યાં ગુરુના શબ્દ દ્વારા નિરાકાર ભગવાનની ઓળખ થાય છે.
આ સમગ્ર સર્જન નિર્માતા માટે બલિદાન છે.
જેમ પાણીમાં માછલીનો માર્ગ અજાણ્યો છે તેમ ગુરુમુખનો માર્ગ પણ અગમ્ય છે.
જેમ આકાશમાં ઉડતા પક્ષીઓનો માર્ગ જાણી શકાતો નથી, તેમ ગુરુમુખનો વિચારશીલ અને શોધ-લક્ષી માર્ગ પણ અગોચર છે. તે સમજી શકાતું નથી.
પવિત્ર મંડળ એ ગુરુમુખો માટે સીધો માર્ગ છે અને આ દુનિયા તેમના માટે ભ્રમણાથી ભરેલી છે.
સોપારીના ચાર રંગો, સોપારી, ચૂનો અને સોપારીનો સીસું એક (લાલ) રંગ (આનંદ આપનાર પ્રેમનો) બની જાય છે, તેમ ગુરુમુખો પણ પ્રભુના પ્રેમના પ્યાલાનો આનંદ માણે છે.
જેમ જેમ ચંદનની સુગંધ અન્ય છોડમાં રહે છે, તેમ તેઓ પોતાની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને બીજાના હૃદયમાં વસે છે.
જ્ઞાન, ધ્યાન અને સ્મરણ દ્વારા, તેઓ ક્રેન્સ, કાચબો અને હંસ જેવા તેમના કુટુંબ અથવા પરંપરાને વિસ્તૃત કરે છે.
ગુરૂમુખો સામું આવે છે ભગવાન, સર્વ ફળનો આનંદ.
બ્રહ્માઓએ વેદોની સાથે તેમને જાહેર કર્યું છે કે આ નથી, આ નથી (નેતિ નેતિ) અને આ બધા તેમના રહસ્યને જાણી શક્યા નથી.
અવધૂત (એક પ્રકારનો શ્રેષ્ઠ યોગી) બનીને, માધદેવે પણ તેમના નામનો પાઠ કર્યો પરંતુ તેમનું ધ્યાન તેમને પ્રાપ્ત કરી શક્યું નહીં.
દસ અવતારો પણ વિકસ્યા પરંતુ કોઈ પણ એકાંકર, પરમ ભગવાનને જોઈ શક્યું નહીં.
ચમત્કારિક શક્તિઓના ભંડાર એવા નવ નાથ પણ એ પ્રભુ સમક્ષ પ્રણામ થયા.
સેસાંગ (પૌરાણિક સાપ) તેના હજારો મુખ સાથે તેને હજારો નામોથી યાદ કરે છે, પરંતુ તેનું પઠન પૂર્ણ થઈ શક્યું નથી.
ઋષિ લોમાસે સખત રીતે સન્યાસી શિસ્ત હાથ ધરી હતી પરંતુ તેમના અહંકારને દૂર કરી શક્યા ન હતા અને તેમને સાચા તપસ્વી કહી શકાય નહીં.
સદા જીવતા માર્કંડેયે લાંબુ આયુષ્ય વિતાવ્યું પણ ગુરૂમુખોના આનંદનું ફળ તેઓ ચાખી શક્યા નહિ.
ઉપરોક્ત તમામ પૃથ્વી પર રહીને ભ્રમિત રહ્યા.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ પવિત્ર મંડળ છે અને આ પવિત્ર મંડળ દ્વારા નિયંત્રિત, ભગવાન અહીં ભક્તોના પ્રેમી તરીકે આવે છે.
બધા કારણો સર્જકના નિયંત્રણમાં છે પરંતુ પવિત્ર મંડળમાં તે ભક્તો અને સંતોની ઇચ્છા અનુસાર બધું કરે છે.
દિવ્ય બ્રહ્મ સંપૂર્ણ બ્રહ્મ છે અને તે પવિત્ર મંડળની ઇચ્છાને પસંદ કરે છે.
તેના દરેક ટ્રાઇકોમમાં કરોડો બ્રહ્માંડો સમાઈ જાય છે.
એક બીજમાંથી વટવૃક્ષ નીકળે છે અને તેના ફળોમાં ફરીથી બીજ રહે છે.
જેમણે અમૃતને ભક્તિપૂર્વક તેમના મનમાં અસહ્ય અપનાવ્યું છે, તેમના અહંકારને છોડી દેવાથી પોતાને ક્યારેય ધ્યાન આપવામાં આવ્યું નથી.
આવા સાચા માણસો માયામાં રહીને તે નિષ્કલંક ભગવાનને પામ્યા છે.
તેમની ભવ્યતાની સુગંધ ફેલાવનારા લોકો પણ તેમની મહાનતાના વાસ્તવિક સ્વરૂપને સમજી શકતા નથી.
લાખો સંતો એ ભગવાનનો ભાવાર્થ અને મહત્વ સમજાવે છે પણ બધા જોડાયા પણ તેમની ભવ્યતાનો એક અંશ પણ રજૂ કરી શક્યા નથી.
અસંખ્ય વખાણ કરનારાઓ આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા છે (કારણ કે તેઓ તેમની યોગ્ય રીતે પ્રશંસા કરી શક્યા નથી)
લાખો અજાયબીઓ અજાયબીઓથી ભરેલી છે અને તેઓ ભગવાનના વિસ્મયકારક પરાક્રમોને જોઈને વધુ આશ્ચર્યચકિત થાય છે, જે બધા પોતે આશ્ચર્યચકિત છે.
એ અદ્ભુત પ્રભુના અજાયબીની પૂર્ણતા જોઈને આનંદ પ્રફુલ્લિત અને થાક અનુભવે છે.
તે અવ્યક્ત ભગવાનની ગતિશીલતા અત્યંત અપ્રાપ્ય છે અને તેમની ભવ્ય કથાનું શર્ટ એકાઉન્ટ પણ અસ્પષ્ટ છે.
તેનું માપ લાખો માપની બહાર છે.
ભગવાન સુલભતાની બહાર છે અને બધા તેને અત્યંત દુર્ગમ કહે છે.
તે અગોચર હતો; તે અગોચર છે અને અગમ્ય રહેશે એટલે કે તે બધા ધ્યાનથી પર છે.
બધી મર્યાદાઓથી આગળ જે પણ અમર્યાદિત છે; ભગવાન કલ્પના બહાર છે.
તે અગોચરથી અગોચર છે અને ઈન્દ્રિયોની પહોંચની બહાર છે.
ગુણાતીત બ્રહ્મ એ સંપૂર્ણ બ્રહ્મ છે જે પવિત્ર મંડળમાં ઘણી રીતે વખાણવામાં આવે છે.
તેમના પ્રેમનો આનંદ એ ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ છે. ભગવાન ભક્તો પ્રત્યે પ્રેમાળ છે પણ મોટામાં મોટા ઠગથી પણ કદી ભ્રમિત થતા નથી
તેમની કૃપાથી જ વ્યક્તિ ઉત્સાહપૂર્વક વિશ્વ મહાસાગરને પાર કરી શકે છે.
અર્ધવર્તુળ બ્રહ્મ સંપૂર્ણ બ્રહ્મ છે અને તે જ નિરાકાર (ભગવાન) એ બ્રહ્માંડના તમામ સ્વરૂપો બનાવ્યા છે.
તે સર્વવ્યાપક, અગમ્ય અને બુદ્ધિ માટે અગોચર છે, પરંતુ સુંદરતાના પ્રતિક ગુરુએ મને ભગવાનના દર્શન કરાવ્યા છે.
પવિત્ર મંડળમાં, સત્યનું નિવાસસ્થાન, તે ભક્તો પ્રત્યે કોમળ બનીને ઉભરે છે અને તેઓને પણ ભ્રમિત કરે છે જેઓ ક્યારેય ભ્રમિત થતા નથી.
એકલા ગુરુ જ ચારેય વર્ણોને એક કરીને તેમને એક કરે છે અને આગળ તેમને ભગવાન સમક્ષ નમન કરે છે.
તમામ તપસ્વી વિદ્યાઓના પાયામાં ગુરુનું ફિલસૂફી છે જેમાં તમામ છ ફિલસૂફી (ભારતીય પરંપરાની) સમાયેલી છે.
તે પોતે જ સર્વસ્વ છે પરંતુ ક્યારેય કોઈની નોંધ લેતો નથી.
પવિત્ર મંડળમાં ગુરુના શિષ્યો ગુરુના પવિત્ર ચરણોના આશ્રયમાં આવે છે.
ગુરુના અમૃત જેવા દર્શને સૌને પ્રસન્ન કર્યા છે અને તેમના દિવ્ય દેખાવને લીધે, ગુરુએ તે બધાને પવિત્ર ચરણોમાં (આશ્રય) મૂક્યા છે એટલે કે તે બધાને નમ્ર બનાવ્યા છે.
શીખોએ પગની ધૂળ કપાળ પર લગાવી અને હવે તેમના ભ્રામક કાર્યોનો હિસાબ ભૂંસી નાખવામાં આવ્યો છે.
ચરણોનું અમૃત પીધા પછી તેમના અહંકાર અને દ્વૈતના રોગ મટી ગયા.
પગે પડીને, પગની ધૂળ બનીને જીવનમાં મુક્તિનો માર્ગ અપનાવીને તેઓએ પોતાની જાતને સમૃધ્ધિમાં સ્થાપિત કરી છે.
હવે કમળના પગની કાળી મધમાખી બનીને તેઓ આનંદ અને આનંદના અમૃતને માણી રહ્યાં છે.
તેમની સાથે પૂજાનો આધાર સાચા ગુરુના કમળ ચરણ છે અને તેઓ હવે દ્વૈતને તેમની નજીક આવવા દેતા નથી.
ગુરુમુખોનું આનંદ ફળ એ ગુરુનો આશ્રય છે.
ભલે શાસ્ત્રો, સ્મૃતિઓ, લાખો વેદ, મહાભારત, રામાયણ વગેરે જોડવામાં આવે;
ગીતાના હજારો ભાવાર્થ, ભાગવત, ખગોળશાસ્ત્રના પુસ્તકો અને ચિકિત્સકોના એક્રોબેટ્સ જોડાયા છે;
શિક્ષણ, સંગીતશાસ્ત્ર અને બ્રહ્મા, વિષ્ણુ, મહેસાની ચૌદ શાખાઓ એકસાથે મૂકવામાં આવી છે;
જો લાખો સેસ, સર્પ, સુક્ર, વ્યાસ, નારદ, સનલ વગેરે. બધા ત્યાં એકત્રિત કરવામાં આવે છે;
અસંખ્ય જ્ઞાન, ધ્યાન, પઠન, તત્વજ્ઞાન, વર્ણો અને ગુરુ-શિષ્યો છે; તેઓ બધા કંઈ નથી.
સંપૂર્ણ ગુરુ (ભગવાન) એ ગુરુઓના ગુરુ છે અને ગુરુનું પવિત્ર પ્રવચન એ તમામ મંત્રોનો આધાર છે.
ગુરુના શબ્દની વાર્તા અકલ્પ્ય છે; તે નેતિ નેતિ છે (આ નહીં આ નહીં). વ્યક્તિએ હંમેશા તેની આગળ નમન કરવું જોઈએ.
ગુરુમુખનું આ આનંદ ફળ પ્રારંભિક અમૃતકાળમાં પ્રાપ્ત થાય છે.
ચાર આદર્શો (ધર્મ અર્થ કામ અને મોક્ષ) કહેવાય છે પણ આવા લાખો આદર્શો સેવકો (ભગવાન, ગુરુના) છે.
તેમની સેવામાં લાખો ચમત્કારિક શક્તિઓ અને ખજાના છે અને તેમની પાસે ઇચ્છાઓ પૂરી કરતી ગાયો ચરતી હોય છે.
તેમની પાસે લાખો ફિલોસોફરના પત્થરો અને ફળદાયી ઈચ્છાઓ પૂર્ણ કરતા વૃક્ષોના બગીચા છે.
ગુરુની એક જ આંખ પર, લાખો મનોકામના પૂર્ણ કરનારા રત્નો (ચિંતામિની) અને અમૃત તેમને અર્પણ થાય છે.
લાખો રત્નો, મહાસાગરોના તમામ ખજાના અને તમામ ફળો તેમની સ્તુતિ કરે છે.
લાખો ભક્તો અને ચમત્કાર કરનારાઓ દંભમાં ડૂબેલા ફરતા હોય છે.
ગુરુના સાચા શિષ્ય, તેમની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને, પ્રભુના પ્રેમના અસહ્ય પ્યાલાને પીવે છે અને આત્મસાત કરે છે.
ગુરુની કૃપાથી, લોકો આવે છે અને પવિત્ર મંડળમાં જોડાય છે.