هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
زمين تمام عاجز آهي ۽ ان ڪري رب جي درٻار ۾ عزت واري آهي.
ڪو اُن کي کُٽي ٿو، ٻيو اُن کي ھلائي ٿو ۽ ڪو اُن کي ناپاڪ ڪري ٿو.
ڪو ان کي پلستر ڪري ان جي مٿان باورچی خانه تيار ڪري ٿو ته ڪو چندن جون لٺيون ڏئي ان جي پوڄا ڪري ٿو.
جيڪو ٻج پوکي ٿو سو لڻي ٿو ۽ زمين تي ڏنل ٻج جو ميوو حاصل ڪري ٿو.
فطرتي فطرت ۾ استحڪام حاصل ڪرڻ سان گرومخن کي لذت جو ميوو ملندو آهي. انا کي ڇڏي اهي ڪڏهن به پنهنجو پاڻ کي ڪٿي به شمار ٿيڻ نه ڏيندا آهن.
اهي، چئن مرحلن ۾ - جاگرت (باشعور) سوپن (خواب)، سوسپتي (گهري ننڊ يا ٽرنس) ۽ توريا (سپريم رب سان گڏ) - رب جي محبت ۾ ضم ٿي ويندا آهن.
گروءَ جو ڪلام سنتن جي سنگت ۾ پورو ٿئي ٿو.
پاڻي زمين ۾ رهي ٿو ۽ سڀني رنگن ۽ رسن سان ملي ٿو.
جيئن ڪو ان کي ڌڪ هڻي ٿو، تيئن هيٺ ڪري ٿو.
اهو سج جي روشني ۾ گرم ۽ ڇانو ۾ ٿڌو رهي ٿو.
ان کي غسل ڪرڻ، جيئڻ، مرڻ، پيئڻ سان هميشه سڪون ۽ اطمينان ملي ٿو.
اهو ناپاڪ ماڻهن کي خالص بڻائي ٿو ۽ هيٺين ٽينڪن ۾ بيڪار رهي ٿو.
اهڙيءَ طرح، گرومُخ انسان، رب جي محبت ۽ خوف ۾ ۽ لاتعلقيءَ جو مشاهدو ڪري، پوري لذت سان مگن رهي ٿو.
صرف هڪ مڪمل ماڻهو پرهيزگاري جو ڪم ڪري ٿو.
پاڻيءَ ۾ رهندڙ ڪنول ان کان بيزار رهي ٿو.
رات جي وقت اها ڪاري ماکيءَ کي راغب ڪندي آهي، جنهن کي ڪنول مان ٿڌ ۽ خوشبو ايندي آهي.
صبح جو وري سج سان ملندو آهي ۽ خوشي سان سڄو ڏينهن مسڪرائيندو آهي.
گرومخ (لطس وانگر) لذت جي ميوي جي پيدائشي گهر ۾ رهندا آهن ۽ موجوده وقت کي مڪمل طور تي استعمال ڪندا آهن يعني اهي بيڪار نه ويهندا آهن.
عام ماڻهو جيڪي دنياوي ڪمن ۾ مشغول نظر اچن ٿا، اهي دنيا ۾ مشغول نظر اچن ٿا، ۽ جيڪي ماڻهو ويد تي غور ڪن ٿا، انهن کي اهي رسمن ۾ مشغول نظر اچن ٿا.
پر اهي گرومخ، گرو کان علم حاصل ڪرڻ جي نتيجي ۾، شعور کي پنهنجي قبضي ۾ رکندا آهن ۽ آزاديء سان دنيا ۾ هلندا آهن.
پاڪ ذات جي جماعت ۾ گرو- ڪلام رهجي ٿو.
وڻ زمين تي وڌن ٿا ۽ سڀ کان پهرين زمين ۾ پير رکي ٿو.
ماڻهو ان جي مٿان جھولڻ جو مزو وٺندا آهن ۽ ان جي ٿڌي ڇانو جڳهن کي سينگاريندي آهي.
اهو هوا، پاڻي ۽ سرديءَ جو اثر برداشت ڪري ٿو، پر پوءِ به پنهنجو مٿو ڦيرائي پنهنجي جاءِ تي قائم رهي ٿو.
جڏهن سنگسار ڪيو وڃي ٿو، اهو ميوو ڏئي ٿو ۽ آرا ڪرڻ واري مشين سان به ڪٽيو وڃي ته اهو لوهه (ٻيڙين ۾) پاڻيء جي پار ڪري ٿو.
گرومخن جي زندگي مفيد آهي ڇو ته اهي پنهنجي فطري مزاج جي ڪري پرهيزگار آهن.
انهن جو ڪوبه دوست يا دشمن ناهي. هو وهم ۽ وهم کان پري رهن ٿا ۽ گرو جي ڪلام ۾ غرق آهن.
انهن جي عظمت اهي گرو جي حڪمت ۽ مقدس ماڻهن جي صحبت ذريعي حاصل ڪن ٿا.
جهاز سمنڊ ۾ آهي ۽ ان ۾ هڪ مهربان ملاح آهي.
جهاز تمام گهڻو لوڊ ڪيو ويندو آهي ۽ واپارين کي ان تي سوار ڪيو ويندو آهي.
بي وس سمنڊ جون لهرون ڪنهن تي به اثر نه ڪنديون آهن.
اها ٻيڙي مسافرن کي محفوظ، دلي ۽ دل سان پار ڪري ٿي. اهي واپاري ٻه يا چار ڀيرا منافعو ڪمائيندا آهن ۽ ڪيترن ئي طريقن سان حاصل ڪندا آهن.
گرو مُخ ٻيڙيءَ وارن جي روپ ۾ ماڻهن کي مقدس جماعت جي ٻيڙيءَ تي چڙهائي اُنهن کي دنيا جي اڻپوري سمنڊ پار وٺي ويندا آهن.
ڪو به آزاد اڪيلو اڪيلو رب جي ٽيڪنڪ جي اسرار کي سمجهي سگهي ٿو.
صندل جو ٻوٽو وڻ بڻجي وڻن جي وڻن ۾ رهن ٿا.
ٻوٽي جي ويجهو هجڻ ڪري، اهو پنهنجو مٿو رکي ٿو ۽ مراقبي ۾ مشغول رهي ٿو.
ھلندڙ ھوائن سان ڳنڍڻ سان، اھو شاندار خوشبو پکيڙي ٿو.
ميوي سان هجي يا ميوي کانسواءِ، صندل جي وڻ سان سڀ وڻ خوشبودار ٿين ٿا.
گرومخن جو لذت جو ميوو آهي پاڪ ذات جو صحبت، جيڪو ناپاڪ ماڻهن کي به هڪ ڏينهن (ويهڻ) ۾ پاڪ ڪري ٿو.
اهو بڇڙن ماڻهن کي خوبين سان ڀريندو آهي ۽ ان جي دائري ۾ نازڪ ڪردار جا ماڻهو مضبوط ۽ مضبوط ٿي ويندا آهن.
اهڙن ماڻهن کي نه پاڻي ٻوڙي سگهي ٿو ۽ نه باهه ساڙي سگهي ٿي، يعني اهي عالمي سمنڊ پار ڪري وڃن ٿا ۽ خواهشن جا شعلا انهن تائين نٿا پهچي سگهن.
اهڙن ماڻهن کي نه پاڻي ٻوڙي سگهي ٿو ۽ نه باهه ساڙي سگهي ٿي، يعني اهي عالمي سمنڊ پار ڪري وڃن ٿا ۽ خواهشن جا شعلا انهن تائين نٿا پهچي سگهن.
اونداهي رات ۾ بيشمار تارا چمڪي رهيا آهن.
گهرن ۾ ڏيئا ٻاريا وڃن ٿا پر پوءِ به چور چوري ڪرڻ لاءِ گهمي رهيا آهن.
گهر وارا سمهڻ کان اڳ پنهنجن گهرن ۽ دڪانن جا دروازا بند ڪري ڇڏيندا آهن.
سج پنهنجي روشنيءَ سان رات جي اونداهي کي دور ڪري ٿو.
اهڙي طرح گرو مُخ ماڻهن کي نام (مراقبي)، دان (خيرات) ۽ اسنان (وضو) جي اهميت کي سمجهائي انهن کي (زندگي ۽ موت) جي غلامي کان آزاد ڪري ٿو.
گرومخن جي خوشيءَ جو ميوو مقدس ماڻهن جي صحبت آهي جنهن جي ذريعي جانورن، ڀوتن ۽ گرين کي نجات ۽ آزاد ڪيو وڃي ٿو.
اهڙا ڀلارا ماڻهو گرو کي پيارا هوندا آهن.
چيو وڃي ٿو ته مانساروور (ڍنڍ) تي سڀ کان وڏي نسل جا سوان رهن ٿا.
مانسروور ۾ موتي ۽ ياقوت آهن ۽ اُتي انمول زيور سوان کڻي کائڻ لاءِ اچن ٿا.
هي سوان پاڻي کي کير کان ڌار ڪري لهرن تي ترندا رهن ٿا.
مانسرور کي ڇڏي، اهي ڪٿي به ويهڻ يا رهڻ لاءِ نه ويندا آهن.
گرومخن جي خوشيءَ جو ميوو مقدس ماڻهن جي گڏجاڻي آهي، جنهن ۾ گرومخ اعليٰ سونهن جي صورت ۾ جڳهه کي سينگاريو آهي.
اڪيلائيءَ جي عقيدت سان اهي رب ڏانهن توجه ڏين ٿا ۽ ڪنهن ٻئي خيال ۾ گمراهه نه ٿين ٿا.
انهن جي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪرڻ سان اهي ان ناقابل تصور رب کي ڏسندا آهن.
فلسفي جو پٿر لڪيل رهي ٿو ۽ پاڻ کي عام نٿو ڪري.
ڪو به ناياب ان کي سڃاڻي ٿو ۽ صرف هڪ ماهر ان کي حاصل ڪري ٿو.
ان پٿر کي ڇهڻ سان، هيٺاهين ڌاتون هڪ ڌاتو، سون ۾ تبديل ٿي وڃن ٿيون.
خالص سون بڻجي، اهي ڌات قيمتي طور تي وڪرو ڪيا ويندا آهن.
گرومخن جي خوشيءَ جو ميوو اهو مقدس اجتماع آهي جتي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري، بيڪار ذهن کي خوبصورت شڪل ۾ ضم ڪيو ويندو آهي.
هتي جو دنياوي ماڻهو به، گروءَ جي پيرن تي توجهه ڏئي، خدا کي پيارو ٿي پوي ٿو، بي رنگ.
گهريلو بڻجي، انسان پنهنجي فطري فطرت (آتمان) ۾ رهجي وڃي ٿو.
چنتامني پريشاني کي ختم ڪري ٿي ۽ خواهش پوري ڪرڻ واري ڳئون (ڪمادينا) سڀني خواهشن کي پورو ڪري ٿي.
پارجات جو وڻ گل ۽ ميوو ڏئي ٿو ۽ نو ناٿ معجزاتي طاقتن سان ڀريل آهن.
ڏهن اوتارن (هندو تصوف جي) انساني جسم کي فرض ڪيو ۽ انهن جا نالا پکيڙڻ لاءِ پنهنجي بهادري ڏيکاري.
گرومخن جي خوشي جو ميوو مقدس جماعت آهي جنهن ۾ زندگي جا چارئي نظريا (ڌرم، ارٿ، ڪم ۽ موڪس) پنهنجو پاڻ کي خدمت ڪن ٿا.
اُتي گرومندن جو شعور ڪلام ۾ ضم ٿي وڃي ٿو ۽ سندن عشق جي داستان ناقابل بيان آهي.
ماورائي برهم برهم اهو پورو برهم آهي جيڪو عقيدتمندن سان پيار ڪري ڪيترن ئي فريب وارن کي ٺڳيءَ جي ڄار ۾ ڦاسائي ٿو.
رب سڀني حسابن کان پاڪ آهي ۽ ڪو به سندس اسرار سمجهي نٿو سگهي.
هڪ لفظ سان جنهن بي ترتيب رب سڄي دنيا کي پيدا ڪيو.
رب جي وسعت (هن دنيا) کي ڪنهن به طرح ماپي نٿو سگهجي.
ڪنهن به حساب سان هن دنيا کي سمجهي نه ٿو سگهجي، ڇاڪاڻ ته ان لاء سڀ انگ ۽ اکر ختم ٿي ويندا آهن.
ان جي مواد جا ڪيترائي قسم انمول آهن؛ ان جي قيمت مقرر نه ٿي ڪري سگھجي.
تقرير ذريعي به ان بابت ڪجهه به نه ٿو چئي سگهجي.
هي دنيا ناقابل رسائي، ناقابل فراموش ۽ اسرار سان ڀريل؛ ان جي اسرار کي سمجهي نه ٿو سگهجي.
جڏهن تخليق کي سمجهڻ ناممڪن آهي ته ان جي خالق جي عظمت ۽ سندس رهائش ڪيئن معلوم ٿي سگهي ٿي؟
گرومخن جي خوشيءَ جو ميوو پاڪ جماعت آهي جتي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪرڻ سان ته اڻ ڏٺل رب جو نظارو ٿئي ٿو.
پاڪ جماعت ۾ محبت جو اڻ ٽٽڻ وارو پيالو روادار بڻجي پييو وڃي ٿو.
رب ذوق ۽ لفظن کان ٻاهر آهي. هن جي ناقابل بيان ڪهاڻي زبان سان ڪيئن ٻڌائي سگهندي؟
هو حمد ۽ طعن کان بالاتر هجڻ ڪري چوڻ ۽ ٻڌڻ جي دائري ۾ نٿو اچي.
هو بوءَ، لمس ۽ نڪ کان ٻاهر آهي، ۽ ساهه به حيران ڪندڙ آهي پر هن کي سڃاڻي نٿو سگهي.
هو ڪنهن ورنا ۽ علامت کان پري آهي ۽ ارتفاق جي نظر کان به پري آهي.
هو بغير ڪنهن آسري جي زمين ۽ آسمان جي شان ۾ رهجي ٿو.
مقدس جماعت سچائي جو گھر آهي جتي گرو جي ڪلام ذريعي، بي ترتيب رب کي سڃاتو وڃي ٿو.
هيءَ سموري مخلوق خالق تي قربان آهي.
جيئن پاڻيءَ ۾ مڇيءَ جو رستو اڻڄاڻ آهي، تيئن گرومخن جو رستو به اڻپورو آهي.
جيئن آسمان ۾ اڏامندڙ پکين جو رستو معلوم نه ٿو ٿئي، تيئن گرو مُخ جو سوچيل ۽ ڳولهڻ وارو رستو به اڻپورو آهي. اهو سمجهي نه ٿو سگهجي.
پاڪ جماعت گرومخن لاءِ سڌو رستو آهي ۽ هيءَ دنيا انهن لاءِ واهپي سان ڀريل آهي.
جيئن ته پان جا چار رنگ، چانور، چُوڻ ۽ سُرڻ هڪ (ڳاڙهي) رنگ (خوشي ڏيندڙ محبت جو) ٿي ويندا آهن، تيئن گرومخ به رب جي پيار جي پيالي مان لطف اندوز ٿيندا آهن.
جيئن صندل جي خوشبو ٻين ٻوٽن ۾ رهجي ويندي آهي، تيئن هو پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري ٻين جي دلين ۾ رهجي ويندا آهن.
علم، مراقبي ۽ يادگيريءَ جي ذريعي هو ڪنوار، ڪڇي ۽ سوان وانگر پنهنجي خاندان يا روايت کي وڌائين ٿا.
گورمک خدا سان منهن ۾ اچي، سڀني ميون جي رضامندي.
برهمڻ ويد سان گڏ هن کي اعلان ڪيو آهي ته هي نه آهي، هي نه آهي (نيتي نيتي) ۽ اهي سڀئي هن جي اسرار کي ڄاڻي نه سگهيا آهن.
اوادوت (هڪ قسم جو اعليٰ يوگي) ٿيڻ ڪري، مادديو به هن جو نالو پڙهيو، پر هن جو مراقبو کيس حاصل نه ڪري سگهيو.
ڏهه اوتار به پيدا ٿيا پر ڪنهن به اکنڪر، عظيم رب کي سمجهي نه سگهيو.
نون ناٿن، معجزاتي طاقتن جا خزانا، به ان رب جي اڳيان سر جهڪايو.
سيسنگ (افسانوي نانگ) پنهنجي هزار واهن سان هن کي هزارن نالن سان ياد ڪيو، پر ان جي تلاوت پوري نه ٿي سگهي.
سيج لوماس سختيءَ سان سنتي نظم و ضبط تي عمل ڪيو پر پنهنجي انا تي غالب نه ٿي سگهيو ۽ نه ئي سچو سنت سڏيو وڃي ٿو.
ھميشه رھندڙ مارڪنڊي ڊگھي زندگي گذاري، پر گرومخن جي لذت جو ميوو نه چکي سگھيو.
مٿي ذڪر ڪيل سڀ ماڻهو ڌرتيءَ تي رهڻ دوران گمراهه ٿي ويا.
گرومخن جي خوشي جو ميوو مقدس جماعت آهي ۽ هن مقدس جماعت جي ڪنٽرول هيٺ آهي، رب هتي عقيدتمندن جي عاشق طور اچي ٿو.
سڀ اسباب خالق جي قبضي ۾ آهن، پر هو پاڪ جماعت ۾ هر ڪم ڪري ٿو عبادت ڪندڙن ۽ اوليائن جي مرضي مطابق.
ماورائي برهم مڪمل برهم آهي ۽ هو پاڪ جماعت جي مرضي کي پسند ڪري ٿو.
هن جي هر ٽڪنڊي ۾ ڪروڙين ڪائنات سمايل آهن.
هڪ ٻج مان ٻج نڪرندو آهي ۽ ان جي ميوي ۾ وري ٻج رهجي ويندا آهن.
جيڪي امرت کي ڀاڪر پائيندا آهن، انهن پنهنجي ذهن ۾ ناقابل برداشت کي وقف ڪري ڇڏيو آهي، انهن جي انا کي ڇڏي ڏيڻ، پاڻ کي ڪڏهن به نوٽيس نه ڪيو آهي.
اھڙا سچا ماڻھو مايا جي وچ ۾ رھندي انھيءَ بي مثال رب کي حاصل ڪري ويا آھن.
سندس عظمت جي خوشبوءِ پکيڙيندڙ ماڻهو به سندس عظمت جي اصلي صورت کي نٿا سمجهي.
لکين درويش ان رب جي ذات ۽ اهميت کي بيان ڪن ٿا، پر سڀئي شريڪ به سندس عظمت جو ذرو ذرو به ذڪر نه ڪري سگهيا آهن.
بيشمار ايولوجسٽس حيران ٿي ويا آهن (ڇاڪاڻ ته اهي هن کي صحيح طرح سان نه سمجهي سگهيا)
ڪروڙين عجائبات عجب سان ڀريل آهن ۽ اهي وڌيڪ حيران ٿي ويا آهن ته رب جي خوفناڪ ڪارناما ڏسي، سڀ پاڻ کي حيران ڪن ٿا.
ان عجيب رب جي عجائبات جي مڪملت کي ڏسي، جوش ۽ سڪون محسوس ٿئي ٿو.
انهيءَ غير ظهور رب جي تحرڪ انتهائي ناگزير آهي ۽ سندس عظيم ڪهاڻيءَ جو هڪ قميص به ناقابل بيان آهي.
هن جي ماپ لکن جي ماپ کان ٻاهر آهي.
رب دسترس کان ٻاهر آهي ۽ سڀ کيس انتهائي ناقابل رسائي سڏين ٿا.
هو ناقابل تصور هو؛ هُو ناقابلِ ادراڪ آهي ۽ ناقابلِ رسائي رهندو يعني هو سڀني مراقبن کان پري آهي.
سڀني حدن کان ٻاهر جيڪو به لامحدود آهي؛ رب تصور کان ٻاهر آهي.
هو ناقابل فهم آهي ۽ حسي عضون جي پهچ کان ٻاهر آهي.
ماورائي برهم مڪمل برهم آهي جنهن کي مقدس جماعت ۾ ڪيترن ئي طريقن سان ساراهيو ويندو آهي.
هن جي پيار جي خوشي، گرومخن جي خوشي جو ميوو آهي. رب عبادت ڪندڙن سان پيار ڪندڙ آهي پر ڪڏهن به وڏي کان وڏي خيانت کان محروم نه ٿيندو آهي
هن جي مهربانيءَ سان ئي انسان جوش سان عالمي سمنڊ پار ڪري سگهي ٿو.
غير معمولي برهم مڪمل برهم آهي ۽ اهو بلڪل بي ترتيب (رب) ڪائنات جي سڀني شڪلن کي پيدا ڪيو آهي.
هو ظاهر آهي، اڻڄاڻ ۽ عقل جي لاءِ ناقابل فهم آهي، پر گرو، حسن جي علامت، مون کي رب جو ڏيک ڏنو آهي.
مقدس جماعت ۾، سچ جي گهر، هو عقيدتمندن ڏانهن نرمي سان ظاهر ٿئي ٿو ۽ انهن کي به گمراهه ڪري ٿو، جيڪي ڪڏهن به گمراهه نٿا ڪن.
گرو اڪيلو سڀني چئن ورن کي گڏ ڪري انهن کي هڪ ڪري ٿو ۽ انهن کي رب جي اڳيان سجدو ڪري ٿو.
سڀني سنتي علمن جي بنياد تي گرو جو فلسفو آهي، جنهن ۾ ڇهه فلسفا (هندستاني روايتن جا) شامل آهن.
هو پاڻ سڀ ڪجهه آهي پر پاڻ کي ڪڏهن به ڪنهن جي نظر ۾ نه ٿو ڏئي.
مقدس جماعت ۾، گرو جا شاگرد، گرو جي پاڪ پيرن جي پناهه ۾ ايندا آهن.
گروءَ جي نثر جھڙي امرت سڀني کي برڪت ڏني آهي ۽ سندس ديواني ڏيک جي ڪري، گروءَ انهن سڀني کي پاڪ پيرن تي رکي ڇڏيو آهي، يعني انهن سڀني کي عاجز ڪري ڇڏيو آهي.
سکن پيرن جي مٽي پنهنجي پيشانيءَ تي لڳائي هئي ۽ هاڻي سندن ڪرتوتن جو حساب ڪتاب ميٽجي ويو آهي.
پيرن جو امرت پيئڻ کان پوءِ، سندن انا ۽ دوکي جا مرض دور ٿي ويا.
پيرن تي ڪري، پيرن جي مٽي بڻجي ۽ آزاديءَ جو رستو اختيار ڪري زندگيءَ ۾ پاڻ کي سازگار بڻائي ڇڏيو آهي.
ھاڻي ڪنول جي پيرن جون ڪارا ماکڙا بڻجي لذت ۽ لذت جي امرت مان لطف اندوز ٿي رھيا آھن.
انهن وٽ پوڄا جو بنياد سچي گروءَ جا ڪنول پير آهن ۽ اهي هاڻي دوکي کي پنهنجي ويجهو اچڻ نٿا ڏين.
گرومندن جي خوشي جو ميوو گرو جي پناهه آهي.
توڙي جو شاستر، سمرتيون، لک ويدائون، مهاڀارت، رامائن وغيره گڏ ٿين.
گيتا جا هزارين جزا، ڀاڳوت، فلڪيات جا ڪتاب ۽ طبيب جا اکروبيٽ شامل آهن.
تعليم جي چوڏهن شاخن، موسيقي ۽ برهما، وشنو، مهيسا کي گڏ ڪيو ويو آهي.
جيڪڏهن لکين سيس، ناگن، سکر، وياس، نارد، سنال وغيره. سڀ اتي گڏ ڪيا ويا آهن؛
علم، مراقبت، تلاوت، فلسفو، ورنا ۽ گرو-شاگرد جا بيشمار آهن؛ اهي سڀ ڪجهه به نه آهن.
مڪمل گرو (رب) گرون جو گرو آهي ۽ گرو جي پاڪ گفتگو سڀني منتر جو بنياد آهي.
گرو جي ڪلام جي ڪهاڻي ناقابل بيان آهي؛ اهو neti neti آهي (هي نه هي نه). انسان کي هميشه هن جي اڳيان سجدو ڪرڻ گهرجي.
گرومخن جو هي لذت ميوو اوائلي وقت ۾ حاصل ٿيندو آهي.
چار نظريا (ڌرم ارٿ ڪم ۽ موڪس) چئجن ٿا پر اهڙا لکين آدرش (رب، گرو جا) خادم آهن.
سندس خدمت ۾ ڪروڙين معجزاتي طاقتون ۽ خزانا آهن ۽ هن وٽ خواهشن جي پورائي لاءِ ڳئون چري رهيا آهن.
هن وٽ لکين فلسفين جا پٿر ۽ ميويدار خواهشن جا باغ آهن.
گروءَ جي هڪ جهلڪ تي، لکين خواهشون پوريون ڪندڙ هيرا (چنٽامني) ۽ امرت سندس آڏو قربان ٿي وڃن ٿا.
ڪروڙين جواهر، سمنڊ جا سمورا خزانا ۽ سڀ ميوا سندس تسبيح پڙهن ٿا.
لکين عقيدتمند ۽ معجزا منڪر منافقت ۾ مشغول ٿي چوڌاري ڦرندا آهن.
گرو جو سچو شاگرد، پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري، رب جي محبت جو ناقابل برداشت پيالو پيئندو ۽ جذب ڪري ٿو.
گرو جي فضل سان، ماڻهو ايندا آهن ۽ مقدس جماعت ۾ شامل آهن.