هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
هن جي هڪ وائبريشن (واڪ، آواز) کي ڦهلائي، اوائيڪر (سڄي مخلوق جي) شڪلين ۾ ظاهر ٿيو آهي.
زمين کي آسمان کان ڌار ڪندي، اونڪر آسمان کي ڪنهن به ستون جي سهاري کان سواءِ برقرار رکيو آهي.
هن زمين کي پاڻي ۾ ۽ پاڻي کي زمين ۾ رکيو.
باھ کي ڪاٺ ۾ وجهي ڇڏيو ويو ۽ ان جي باوجود، خوبصورت ميون سان ڀريل وڻ پيدا ڪيا ويا.
هوا، پاڻي ۽ باهه هڪ ٻئي جا دشمن آهن پر هن انهن کي پاڻ ۾ ملائي (۽ دنيا پيدا ڪئي).
هن برهما، وشنو ۽ مهيشا پيدا ڪيو جيڪي عمل (راجس)، رزق (ست) ۽ تحليل (تمس) جي خوبين کي ساراهيو.
حيرت انگيز ڪمن جو پورو ڪندڙ، اهو رب عجيب مخلوق پيدا ڪيو.
سيوا ۽ ساڪتي يعني شعور ۽ پراڪرت جي صورت ۾ سڀ کان وڏو عنصر، ان ۾ متحرڪ قوت رکندڙ مادو دنيا جي تخليق ڪرڻ لاءِ گڏ ٿي ويو ۽ سج ۽ چنڊ ان جا چراغ بڻيا.
رات جو چمڪندڙ تارا هر گهر ۾ روشنيءَ جو ڏيک ڏين ٿا.
ڏينهن جي وقت هڪ عظيم سج جي اڀرڻ سان، تارا ڏيئا جي صورت ۾ لڪي ويندا آهن.
سندس هڪ وائبريشن (واڪ) ۾ لکين درياهه (زندگيءَ جا) شامل آهن ۽ سندس بي مثال عظمت کي ماپي نٿو سگهجي.
مهربان پالڻهار رب پنهنجو روپ به اونڪر جي صورت ۾ ظاهر ڪيو آهي.
هن جي تحرير اوچتو آهي، ناقابل قبول آهي ۽ هن جي ڪهاڻي ناقابل بيان آهي.
رب جي باري ۾ ڳالهائڻ جو بنياد صرف ٻڌو آهي (۽ نه ته پهريون هٿ تجربو).
زندگيءَ جا چار کاڻ، چار تقريرون ۽ چار دور شامل آهن، رب پاڻي، زمين، وڻ ۽ جبل پيدا ڪيا.
هڪ رب ٽن جهانن، چوڏهن شعبن ۽ ڪيتريون ئي ڪائناتون پيدا ڪيون.
هن لاءِ موسيقيءَ جا ساز وڄايا وڃن ٿا سڀني ڏهن طرفن، ست براعظمن ۽ ڪائنات جي نون حصن ۾.
هر هڪ اصل ماخذ مان، ايڪويهه لک جاندار پيدا ڪيا ويا آهن.
پوءِ هر نسل ۾ بيشمار جاندار موجود آهن.
بي مثال شڪل ۽ رنگ وري مختلف موجن (زندگيءَ) ۾ ظاهر ٿيندا آهن.
هوا ۽ پاڻي جي ميلاپ سان ٺهيل جسمن کي هر هڪ ۾ نو دروازا آهن.
ڪارو، اڇو، ڳاڙهي، نيرو، پيلو ۽ سائو رنگ (تخليق) سينگاريل آهن.
کاڌي پيتي ۽ غير خوردني شين جا عجيب ذوق ٺاهيا ويا آهن، جن کي زبان ذريعي سڃاڻي سگهجي ٿو.
اهي ذائقا مٺا، ڪٺا، ڳاڙها، لوڻ ۽ بيڪار آهن.
ڪيترين ئي خوشبوئن کي ملائي، ڪيفور، صندل ۽ زعفران ٺاهيا ويا آهن.
ٻيون شيون جهڙوڪ مشڪ ٻلي، مشڪ، پان، گل، بخور، ڪيفور وغيره پڻ ساڳيا آهن.
ڪيتريون ئي موسيقي جي ماپ، وائبريشن ۽ ڊائلاگ آهن، ۽ چوڏهن صلاحيتن جي ذريعي اڻڄاتل راڳ ڳن ٿا.
لکين نديون آهن، جن تي ڪروڙين جهاز هلن ٿا.
زمين تي زرعي شين، دوائن، ڪپڙا ۽ کاڌي جون مختلف شيون پيدا ڪيون ويون آهن.
زمين تي زرعي شين، دوائن، ڪپڙا ۽ کاڌي جون مختلف شيون پيدا ڪيون ويون آهن.
اُتي ٻرندڙ وڻ، گل، ميوا، شاخون، پن، جڙ موجود آهن.
جبلن ۾ اٺن ڌاتو، ياقوت، زيور، فلسفي جو پٿر ۽ پارو آهي.
زندگيءَ جي 84 لک نسلن مان، وڏا خاندان صرف حصو وٺڻ لاءِ ملن ٿا، يعني اهي جنم وٺن ٿا ۽ مرن ٿا.
لڏپلاڻ جي چڪر ۾ هن دنيا ۾ مخلوقات جا ڌڻ هزارن جي تعداد ۾ اچن ٿا ۽ وڃن ٿا.
صرف انساني جسم جي ذريعي ئي حاصل ڪري سگهجي ٿو.
جيتوڻيڪ انسان جي پيدائش هڪ نادر تحفو آهي، پر اهو مٽيء جو ٺهيل جسم لمحاتي آهي.
ovum ۽ مني مان ٺهيل، هن هوا بند جسم کي نو دروازا آهن.
اهو رب هن جسم کي ماءُ جي پيٽ جي دوزخ جي باهه ۾ به بچائيندو آهي.
حمل دوران، جاندار ماءُ جي پيٽ ۾ مٿي تي لٽڪندو آهي ۽ مسلسل غور ڪندو آهي.
ڏهن مهينن کان پوءِ جڏهن فتنو جنم وٺي ٿو ته ان مراقبي جي ڪري اهو باهه جي تلاءَ کان آزاد ٿي وڃي ٿو.
جنم وقت کان ئي هو مايا ۾ مشغول رهي ٿو ۽ هاڻي اهو محافظ رب هن کي نظر نٿو اچي.
جيو مسافر واپاري اهڙي طرح رب کان جدا ٿي وڃي ٿو، وڏي بينڪر.
(خدا جي نالي جي صورت ۾) جواهر وڃائڻ سان، مخلوق (پنهنجي پيدائش تي) مايا ۽ موهت جي اونداهي ۾ روئي ۽ روئي ٿي.
هو پنهنجي ڏک جي ڪري روئي ٿو پر سڄو خاندان خوشيءَ سان ڳائي ٿو.
سڀني جي دل خوشيءَ سان ڀرجي وئي آهي ۽ هر طرف موسيقيءَ جو آواز گونجي ٿو.
ماءُ ۽ پيءُ جا خاندان خوشيءَ جا گيت ڳائي پياري ٻار کي برڪت ڏين ٿا.
هڪ ننڍڙي قطري مان اهو وڌي ويو ۽ هاڻي اهو قطرو جبل جهڙو نظر اچي ٿو.
وڏي ٿيڻ کان پوءِ، هن فخر سان سچ، سڪون، شفقت، ڌرم ۽ اعليٰ قدرن کي وساري ڇڏيو آهي.
هو خواهشن، ڪاوڙ، مخالفت، لالچ، لالچ، خيانت ۽ غرور ۾ رهڻ لڳو.
۽ اهڙيءَ طرح غريب مايا جي ڄار ۾ ڦاسي ويو.
جيو جيتوڻيڪ شعور جو روپ اختيار ڪري ٿو ايترو بي خبر آهي (زندگيءَ ۾ پنهنجي مقصد کان) ڄڻ ته هو اکيون هئڻ جي باوجود انڌو آهي.
دوست ۽ دشمن جي وچ ۾ فرق نٿو ڪري؛ ۽ هن جي مطابق هڪ ماء ۽ هڪ جادوگر جي فطرت هڪجهڙائي آهي.
هو ڪنن جي باوجود ٻوڙو آهي ۽ جلال ۽ بدنامي يا پيار ۽ غداري ۾ فرق نٿو ڪري.
هو زبان جي باوجود گونگا آهي ۽ کير ۾ زهر ملائي پيئي ٿو.
هو زهر ۽ امرت کي هڪجهڙو سمجهي انهن کي پيئي ٿو
۽ زندگيءَ ۽ موت، اميدن ۽ تمنائن بابت سندس بي خبريءَ سبب، کيس ڪٿي به پناهه نه ملي ٿي.
هو پنهنجي خواهشن کي نانگ ۽ باهه ڏانهن وڌائيندو آهي ۽ انهن کي پڪڙڻ سان هڪ کڏ ۽ دڙي ۾ فرق نٿو ڪري.
جيتوڻيڪ پيرن سان، هڪ ٻار (ماڻهو) معذور آهي ۽ پنهنجي پيرن تي بيهي نٿو سگهي.
اميدن ۽ ديس جي مالا کي ويڙهي هو ٻين جي ٻانهن ۾ رقص ڪري ٿو.
هو نه ئي ٽيڪنڪ ڄاڻي ٿو ۽ نه ئي ڪاروبار، ۽ جسم کان بي پرواهه هجڻ ڪري، هو تندرست ۽ تندرست نه ٿو رهي.
هن جي خارجي عضون جي پيشاب ۽ شوچ تي ڪنٽرول نه هجڻ ڪري هو بيمارين ۽ مصيبتن جو روئي ٿو.
هو (رب جي نالي جو) پهريون کاڌو خوشيءَ سان نه ٿو کائي ۽ (جذبات ۽ خواهشن جي صورت ۾) ضد ڪري نانگن کي پڪڙي ٿو.
فضيلت ۽ خامين تي ڪڏهن به غور نه ڪندو آهي ۽ احسانمند نه ٿيندو آهي، هو هميشه بڇڙن رجحانن ڏانهن ڏسندو آهي.
اهڙي (بيوقوف) ماڻهوءَ لاءِ هٿيار ۽ هٿيار هڪجهڙا آهن.
ماءُ ۽ پيءُ جو ميلاپ ۽ ميلاپ ماءُ کي حامله بڻائي ٿو، جيڪا اميد ٿي ٻار کي پنهنجي پيٽ ۾ رکي ٿي.
هوءَ بغير ڪنهن پابنديءَ جي کائڻ ۽ نه کائڻ واري شين مان لطف اندوز ٿي ۽ زمين تي ماپيل قدمن سان احتياط سان هلڻ لڳي.
هوءَ ڏهن مهينن تائين پنهنجي پيٽ ۾ کڻڻ جي تڪليف برداشت ڪرڻ کان پوءِ پنهنجي پياري پٽ کي جنم ڏيندي آهي.
ڄمڻ کان پوءِ، ماءُ ٻار کي پالي ٿي ۽ پاڻ کائڻ پيئڻ ۾ اعتدال رکي ٿي.
رواجي پهرين کاڌي ۽ کير جي وزير ڪري، هوءَ کيس ڏاڍي پيار سان ڏسندي رهي.
هوءَ پنهنجي کاڌي پيتي، ڪپڙا، ڍڳي، شادي، تعليم وغيره بابت سوچي ٿي.
مٿس سڪا هن جي مٿي تي اڇلائي هن کي چڱيءَ طرح غسل ڏيئي، کيس تعليم لاءِ پنڊت وٽ موڪلي ٿي.
هن طريقي سان هوء قرض (پنهنجي ماء جي) کي صاف ڪري ٿي.
والدين خوش آهن ته سندن پٽ جي شادي جي تقريب ٿي چڪي آهي.
ماءُ ڏاڍي خوشي ٿي ۽ خوشين جا گيت ڳائي ٿي.
ڪنوار جا گيت ڳائي، ٻڍڙي جي ڀلائي لاءِ دعا گهري، هوءَ ڏاڍي خوشي محسوس ڪندي ته سندس پٽ جي شادي ٿي وئي.
ڪنوار ۽ ڪنوار جي ڀلائي ۽ هم آهنگيءَ لاءِ ماءُ (ديوتائن جي اڳيان) نذرانو ڏيندي آهي.
هاڻي ڪنوار پٽ کي نصيحتون ڪرڻ لڳندي آهي، کيس ماءُ پيءُ کان ڌار ٿيڻ لاءِ آماده ڪندي آهي، جنهن جي نتيجي ۾ ساس به غمگين ٿيندي آهي.
(ماءُ جي) لکين نعمتن کي وساري پٽ بي وفائي ڪري ٿو ۽ پاڻ کي ماءُ پيءُ سان ڀيٽي ٿو.
تصوف جي شراوان جهڙو فرمانبردار پٽ نادر آهي جيڪو پنهنجي نابين ماءُ پيءُ جو تمام گهڻو فرمانبردار هو.
جادوگر زال پنهنجي دلداريءَ سان مڙس کي مٿس دانهون ڪيو.
هن انهن والدين کي وساري ڇڏيو جن هن کي جنم ڏنو هو ۽ هن جي شادي ڪئي هئي.
نذرون واعدو ڪري ۽ ڪيتريون ئي نيڪي ۽ بد شگون ۽ سُٺا ميلا سمجهي، سندن شاديءَ جو بندوبست ڪيو ويو.
پٽ ۽ نياڻيءَ جي ملاقات ڏسي ماءُ پيءُ کي ڏاڍي خوشي ٿي.
ان کان پوءِ ڪنوار مسلسل مڙس کي صلاح ڏيڻ شروع ڪئي ته هو پنهنجي ماءُ پيءُ کي ڇڏي ڏي ۽ اِها ڳالهه ڪري ته هو ظالم آهن.
ماءُ پيءُ جي احسانن کي وساري پٽ پنهنجي زال سميت انهن کان جدا ٿي ويو.
هاڻي دنيا جو رويو بيحد غير اخلاقي ٿي ويو آهي.
ماءُ پيءُ کي ڇڏي، ويد ٻڌندڙ سندن اسرار کي سمجهي نٿا سگهن.
ماءُ پيءُ کي رد ڪرڻ، جهنگ ۾ مراقبو ڪرڻ ائين آهي جيئن ويران هنڌن تي ويهڻ.
ديوتائن جي خدمت ۽ پوڄا بيڪار آهي، جيڪڏهن ڪو ماڻهو پنهنجي ماءُ پيءُ کي ڇڏي ڏئي.
ماءُ پيءُ جي خدمت کان سواءِ، اٺيتاليھ زيارتن تي غسل ڪرڻ، ڀوتار ۾ گھڙڻ کان سواءِ ٻيو ڪجھ به نه آھي.
جيڪو شخص پنهنجي ماءُ پيءُ کي ڇڏي خيرات ڪري ٿو، اهو فاسق ۽ جاهل آهي.
جيڪو ماءُ پيءُ جي نافرماني ڪري روزو رکي ٿو، سو جنم ۽ مرڻ جي چڪر ۾ ڀوڳي ٿو.
ان ماڻهوءَ (حقيقت ۾) گرو ۽ خدا جي ذات کي نه سمجهيو آهي.
فطرت ۾ اهو خالق ته نظر اچي ٿو پر جيو هن کي وساري ڇڏيو آهي.
هر هڪ کي جسم، اهم هوا، گوشت ۽ سانس عطا ڪري، هن سڀني کي پيدا ڪيو آهي.
جيئن ته، اکيون، وات، نڪ، ڪن، هٿ ۽ پير هن تحفا ڏنا آهن.
انسان شڪل ۽ رنگ کي اکين سان ڏسندو آهي ۽ وات ۽ ڪنن سان ڪلام ٻڌائيندو ۽ ٻڌندو آهي.
نڙيءَ مان بوءِ ۽ هٿن سان ڪم ڪندي، هو آهستي آهستي پنهنجي پيرن تي لهي ٿو.
هو احتياط سان پنهنجا وار، ڏند، ناخن، ٽريچومس، سانس ۽ کاڌو رکي ٿو. جيو، تون ذوق ۽ لالچ ۾ قابو ٿي دنياوي مالڪن کي هميشه ياد ڪر.
ياد رکو ته رب به ان جو فقط سؤ حصو.
زندگيءَ جي اٽي ۾ عقيدت جو لوڻ وجهي ان کي ذائقو ڏيو.
ننڊ ۽ بک جي جسم ۾ رهڻ جي جاءِ ڪير به نٿو ڄاڻي.
ڪو ٻڌاءِ ته جسم ۾ کلڻ، روئڻ، ڳائڻ، ڇڻڻ، ڦٽڻ ۽ کنگهه ڪٿي رهن ٿا.
سستي، جمائي، ٿلهو، خارش، ٿلهو، سُڪون، ٽهڪ ڏيڻ ۽ تاڙيون وڄائڻ ڪٿان آيو؟
اُميد، تمنا، خوشي، غم، تصرف، لطف، ڏک، خوشي، وغيره ناقابلِ تباهي جا جذبا آهن.
جاڳڻ جي ڪلاڪن دوران لکين سوچون ۽ پريشانيون موجود آهن
۽ ساڳئي وقت ذهن ۾ تمام گهڻي جڙيل آهي جڏهن هڪ ننڊ ۽ خواب ڏسي رهيو آهي.
جيڪا به شهرت ۽ بدنامي انسان پنهنجي شعوري حالت ۾ حاصل ڪئي آهي، سو ننڊ ۾ به گوڙ ڪري ٿو.
انسان خواهشن جي زور تي، شدت سان آرزو ۽ تمنا ۾ هلي ٿو.
ساڌن ۽ بدڪارن جي صحبت رکڻ وارا ماڻهو بالترتيب گرو جي حڪمت، گرومت ۽ بيدل جي مطابق ڪم ڪن ٿا.
انسان زندگيءَ جي ٽن حالتن (ننڍپڻ، جوانيءَ، ٻڍاپي) تي عمل ڪري ٿو، صفائيءَ، ملاقات ۽ وجوگ، جدائي.
ھزارين خراب عادتون نه وسارجن پر مخلوق، آر وي رب کي وساري خوشي محسوس ڪري ٿي.
هو ٻئي جي زال سان گڏ رهڻ ۾، ٻئي جي مال ۾ ۽ ٻين جي بدمعاشيءَ ۾ مزو وٺندو آهي.
هن رب جي نالي جي ياد، خيرات ۽ وضو کي ڇڏي ڏنو آهي ۽ رب جي حمد و ثنا ۽ ڪلام ٻڌڻ لاءِ مقدس جماعت ۾ نه ٿو وڃي.
هو اُن ڪتي جهڙو آهي، جيڪو جيتوڻيڪ اعليٰ عهدي تي هجي، تڏهن به اٽو چاهڻ لاءِ ڊوڙندو آهي.
بڇڙو ماڻهو ڪڏهن به زندگيءَ جي قدرن جو قدر نٿو ڪري.
هڪ ٻوٽي ڪائنات ۾ جڙ، پنن، گلن ۽ ميون کي برقرار رکي ٿي.
ساڳي باهه مختلف شين ۾ رهي ٿي.
خوشبو اها ئي آهي جيڪا مختلف رنگن ۽ شڪلين جي مواد ۾ رهي ٿي.
بانس جي اندر مان باهه نڪرندي آهي ۽ سڄي ٻوٽي کي باهه ڏئي ساڙي ڇڏيندي آهي.
مختلف رنگن جي ڳئون کي مختلف نالا ڏنا ويا آهن. کير ڏيندڙ انهن سڀني کي چري ٿو، پر هر ڳئون جو نالو ٻڌي سڏيندڙ ڏانهن وڌي ٿي.
هر ڳئون جي کير جو رنگ ساڳيو (اڇو) هوندو آهي.
گهي ۽ ريشم ۾ عيب نظر نه ايندا آهن، يعني ذات پات ۽ جنس ۾ نه وڃڻ گهرجي. صرف سچي انسانيت کي سڃاڻڻ گهرجي.
0 ماڻهو، هن فنڪار جي تخليق کي ياد رکو!
ڌرتي پاڻيءَ ۾ رهي ٿي ۽ گلن ۾ خوشبوءِ رهي ٿي.
گلن جي جوهر سان ملندڙ تلوار کي خوشبوءِ جي خوشبوءِ جيان مقدس ٿي ويندي آهي.
انڌو دماغ جسماني اکين سان ڏسڻ کان پوءِ به اوندهه ۾ رهندڙ مخلوق وانگر عمل ڪري ٿو. انسان روحاني طور انڌو آهي جيتوڻيڪ هو جسماني طور ڏسي ٿو.
ڇھن موسمن ۽ ٻارھن مھينن ۾ ھڪڙو ئي سج اڀري ٿو پر اُلو ان کي نٿو ڏسي.
ياد ۽ مراقبت فلوريڪن ۽ ڪڇي جي اولاد کي پالي ٿو ۽ اهو رب پٿر جي ڪيڙن کي به روزي فراهم ڪري ٿو.
تڏهن به مخلوق (انسان) ان خالق کي ياد نه ڪندي آهي.
ڏينهن جي روشنيءَ ۾ چمگادڙ ۽ الوءَ کي ڪجهه به نظر نٿو اچي.
اهي رڳو اونداهي رات ۾ ڏسندا آهن. هو خاموش رهن ٿا پر جڏهن به ڳالهائين ٿا ته سندن آواز خراب آهي.
من موهيندڙ به ڏينهن رات انڌا رهن ٿا ۽ هوش کان غافل ٿي جهڳڙي جو راڳ هلن ٿا.
اُهي نقص کڻن ٿا ۽ خوبيون ڇڏي ڏين ٿا. اهي هيرن کي رد ڪن ٿا ۽ پٿر جي تار تيار ڪن ٿا.
انهن انڌن کي سُجُون چئبو آهي، سيٺ ۽ هوشيار. پنهنجي دولت جي غرور ۾ غرق ٿي روئي ۽ روئي.
هوس، ڪاوڙ ۽ دشمنيءَ ۾ غرق ٿي پنهنجي داغ ٿيل چادر جي چئن ڪنڊن کي ڌوئي ٿو.
اهي ڪڏهن به پنهنجي سنگين گناهن جي بار کڻڻ کان آزاد نه ٿيندا آهن.
اک جو ٻوٽو سٽي وارن علائقن ۾ وڌندو آهي ۽ مينهن دوران پنهنجي منهن تي ڪري پوندو آهي.
ان مان کير ڦٽي نڪرندو آهي جڏهن ان جي پنن کي ڪٽيو ويندو آهي، پر پيئڻ سان زهر بڻجي ويندو آهي.
ٻوٽو اک جو بيڪار ميوو آهي، جيڪو رڳو گھاٽن کي پسند ڪندو آهي.
زهر اڪ جي کير سان ملائي ٿو ۽ (ڪڏهن) جيڪو ماڻهو سَنڪي کائي ٿو، تنهن کي ان جي زهر مان شفا ملي ٿي.
جڏهن هڪ ٻڪري ساڳئي اک کي چري ٿي، ته ان کي امرت جهڙو کير پيدا ٿئي ٿو.
نانگ کي جيڪو کير ڏنو وڃي ٿو، اهو ان سان هڪدم زهر جي صورت ۾ ٻاهر نڪري وڃي ٿو.
بڇڙو ماڻهو بدڪاريءَ جو بدلو ڏئي ٿو چڱائي ڪري.
قصاب بکري کي ذبح ڪري ٿو ۽ ان جو گوشت لوڻ سان ڍڪيو وڃي ٿو.
ٻڪري مارڻ وقت کلندي چوي ٿي ته مون کي هيءَ حالت رڳو اڪ جي ٻوٽي جا پن چرڻ لاءِ آئي آهي.
پر انهن جو ڪهڙو حال هوندو جيڪي چاقو سان گلا ڪٽي (جانور جو) گوشت کائيندا آهن.
زبان جو خراب ذائقو ڏندن لاءِ نقصانڪار آهي ۽ وات کي به نقصان پهچائي ٿو.
ٻين جي مال، جسم ۽ بدمعاشي جو مزو وٺندڙ زهر بڻجي وڃي ٿو.
هي نانگ گرو جي منتر سان قابو ۾ آهي، پر گروءَ کان بيزار انسان، اهڙي منتر جي شان ۾ ڪڏهن به نه ٻڌندو آهي.
اڳتي وڌڻ دوران، هن ڪڏهن به پنهنجي اڳيان کڏ نه ڏٺو.
بڇڙي ڇوڪري پاڻ سسر جي گهر نه ويندي آهي پر ٻين کي سيکاريندي آهي ته سسر جي گهر ۾ ڪهڙو سلوڪ ڪجي.
چراغ گھر کي روشن ڪري سگهي ٿو پر پنهنجي هيٺان اوندهه کي ختم نٿو ڪري سگهي.
ھٿ ۾ ڏيئا کڻي ھلندڙ ماڻھو ان ڪري ٿڦي ٿو، جو ھو ان جي شعلن کان حيران ٿي ويو آھي.
اھو جيڪو پنھنجي ڪنگڻ جي عڪاسي کي ڏسڻ جي ڪوشش ڪري ٿو avast ۾؛
ساڳئي هٿ جي آڱر تي لڳل آئيني کي مشڪل سان ڏسي يا ٻئي کي ڏيکاري سگهي ٿو.
ھاڻي جيڪڏھن ھو ھڪ ھٿ ۾ آئينو ۽ ٻئي ھٿ ۾ چراغ پڪڙندو ته به ھوءَ کڏ ۾ پئجي ويندي.
ٻٽي ذهانت هڪ بڇڙو داغ آهي جيڪو آخرڪار شڪست جو سبب بڻجي ٿو.
هڪ مضبوط غير ترڻ وارو به امرت جي ٽانڪي ۾ ٻڏي مري ويندو.
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان ٻيو پٿر نه سون ۾ تبديل ٿيندو آهي ۽ نه ئي ان کي زيور بڻائي سگهجي ٿو.
نانگ پنهنجو زهر نه ٿو ٻوڙي، جيتوڻيڪ اهو اٺن واچن (ڏينهن ۽ رات) ۾ چندن سان جڙيل رهي ٿو.
رهڻ جي باوجود، سمنڊ ۾، شنک خالي ۽ خالي رهي ٿو ۽ (جڏهن ڦوڪيو وڃي ٿو).
اُلو ڪجهه به نه ڏسندو آهي جڏهن ته سج جي روشنيءَ ۾ ڪا به شيءِ لڪيل نه هوندي آهي.
منمک، ذهن تي مبني، تمام بي شڪر آهي ۽ هميشه ٻين جي احساس مان لطف اندوز ڪرڻ پسند ڪندو آهي.
هو ڪڏهن به ان خالق رب کي پنهنجي دل ۾ نه وساريندو آهي.
هڪ حامله ماءُ محسوس ڪندي آهي ته هن جي هٿان هڪ آرام ڏيندڙ لائق پٽ پيدا ٿيندو.
هڪ نااهل پٽ کان ڌيءَ بهتر آهي ته هوءَ گهٽ ۾ گهٽ ڪنهن ٻئي جو گهر ٺاهي ۽ واپس نه اچي (ماءُ کي تڪليف ۾ وجهي).
بڇڙي ڌيءَ جي ڀيٽ ۾ نانگ نانگ ڀلو آهي، جيڪا ڄمڻ تي پنهنجي اولاد کي کائي (ته جيئن ٻيا نانگ اتي نه هجن ته ٻين کي نقصان پهچائين).
نانگ جي نانگ کان اها جادوگري بهتر آهي جيڪا پنهنجي غدار پٽ کي کائڻ کان پوءِ سڪون محسوس ڪري.
هڪ نانگ به، برهمڻن ۽ ڳئون جو ڪنگڻ، گروءَ جو منتر ٻڌي خاموشيءَ سان ٽوڪريءَ ۾ ويهندو هو.
پر خالق جي ٺاهيل سڄي ڪائنات ۾ ڪو به (بدڪاريءَ ۾) بي گروه انسان جي برابر ناهي.
هو ڪڏهن به پنهنجي ماءُ پيءُ يا گرو جي پناهه ۾ نٿو اچي.
جيڪو رب جي پناهه ۾ نٿو اچي، سو ڪروڙين انسانن ۾ به گروءَ کان سواءِ بي مثال آهي.
بي گروه ماڻهو به ان شخص کي ڏسي شرم محسوس ڪن ٿا جيڪو پنهنجي گروءَ جي باري ۾ بڇڙو ڳالهائي ٿو.
شينهن کي منهن ڏيڻ کان بهتر آهي ته ان بدمعاش انسان سان ملڻ کان.
سچي گرو کان منهن موڙيندڙ شخص سان معاملو ڪرڻ آفت کي دعوت ڏيڻ آهي.
اهڙي ماڻهوءَ کي مارڻ هڪ نيڪ عمل آهي. جيڪڏهن ائين نه ٿي سگهي ته پوءِ پاڻ کي پري وڃڻ گهرجي.
بي شڪر پنهنجي مالڪ سان خيانت ڪري ٿو ۽ خيانت سان برهمڻن ۽ ڳئون کي ماري ٿو.
اھڙو بدمعاش نه آھي. قيمت ۾ هڪ trichome جي برابر.
ڪيترن ئي دورن کان پوءِ انسان جي جسم کي فرض ڪرڻ جو موڙ اچي ٿو.
سچن ۽ ذهين ماڻهن جي خاندان ۾ پيدا ٿيڻ هڪ نادر نعمت آهي.
لڳ ڀڳ ناياب صحتمند ٿيڻ ۽ فائديمند ۽ خوش قسمت ماءُ پيءُ جو جيڪو ٻار جي ڀلائي جو خيال رکي سگهي.
پاڪ جماعت ۽ محبت واري عقيدت به نادر آهي، گرونخن جي خوشي جو ميوو.
پر جيو، پنجن بڇڙن جذبن جي ڄار ۾ ڦاٿل، موت جي ديوتا يما جي سخت سزا ڀوڳي ٿو.
جيو جي حالت اها ٿي وڃي ٿي جيڪا ميڙ ۾ پڪڙيل هاري جي. ٻيءَ جي هٿ ۾ ٿلهو هئڻ ڪري سڄي راند بي حسي جي ڪري ٿي.
يما جي گدڙ هڪ جيو جي مٿي تي پوي ٿي، جيڪو ٻهراڙيءَ ۾ جوا کولي ٿو.
لڏ پلاڻ جي چڪر ۾ ڦاٿل اهڙي مخلوق دنيا جي سمنڊ ۾ خوار ٿيندي رهي ٿي.
جواري وانگر هو وڃائي ٿو ۽ پنهنجي قيمتي زندگي برباد ڪري ٿو.
هيءَ دنيا طويل داڻا جي راند آهي ۽ مخلوقات دنيا جي سمنڊ مان اندر ۽ ٻاهر هلندي رهي ٿي.
گرومخ مقدس انسانن جي انجمن ۾ شامل ٿين ٿا ۽ اتان کان مڪمل گرو (خدا) انهن کي پار ڪري ٿو.
جيڪو پنهنجو پاڻ کي گرو ڏانهن وقف ڪري ٿو، اهو قبول ٿئي ٿو ۽ گرو هن جي پنجن بڇڙن جذبن کي ختم ڪري ٿو.
گرومخ روحاني سڪون جي حالت ۾ رهي ٿو ۽ هو ڪڏهن به ڪنهن کي خراب نٿو سمجهي.
لفظ سان شعور پيدا ڪري، گرومخس خبرداريءَ سان گرو جي رستي تي مضبوط پيرن سان هلن ٿا.
اهي سک، لارڊ گرو کي پيارا، اخلاقيات، مذهبي صحيفن ۽ گرو جي حڪمت جي مطابق هلندا آهن.
گرو جي ذريعي، اهي پنهنجي ذات ۾ مستحڪم ٿين ٿا.
بانس خوشبودار نه ٿيندو آهي، پر گم جي پيرن جي ڌوئڻ سان، اهو پڻ ممڪن آهي.
شيشو سون نه ٿو ٿئي پر فلسفي جي پٿر جي اثر سان گرو جي روپ ۾ شيشي به سون ۾ تبديل ٿي وڃي ٿو.
ريشم ڪپهه جو وڻ بي ميوو ٿيڻو آهي پر اهو به (گرو جي مهربانيءَ سان) ميوو ٿئي ٿو ۽ هر قسم جا ميوا ڏئي ٿو.
پر ڪانءَ جهڙا منٺار ڪڏھن به اڇي مان اڇي ۾ تبديل نه ٿيندا آھن جيتوڻيڪ سندن ڪارا وار اڇا ٿي ويندا آھن يعني پوڙھائپ ۾ به پنھنجي طبيعت کي ڪڏھن نه ڇڏيندا آھن.
پر (گم جي مهربانيءَ سان) ڪانو سوان ۾ بدلجي ٿو ۽ کائڻ لاءِ انمول موتي کڻي ٿو.
مقدس جماعت جانورن ۽ ڀوتن کي ديوتائن ۾ تبديل ڪري، انهن کي گرو جي ڪلام جو احساس ڏياري ٿو.
اهي بدڪردار جيڪي ديوتا جي احساس ۾ مشغول آهن، انهن کي گرو جي جلال جي خبر ناهي.
جيڪڏهن ليڊر انڌو آهي ته ان جا ساٿي ان جو مال لٽڻ جو پابند هوندو آهي.
نه ته آهي ۽ نه ئي مون جهڙو بي شڪر ماڻهو هوندو.
مون جھڙو بڇڙو ۽ بڇڙو ماڻھو ڪو به نه آھي.
مون جهڙو ڪو به بدمعاش ڪو نه آهي، جيڪو پنهنجي سر تي گروءَ جي بدمعاشيءَ جو ڳرو پٿر کڻي.
مون جهڙو ڪو به وحشي مرتد ناهي جيڪو گرو کان منهن موڙي.
مون جھڙو بدڪردار ٻيو ڪو به نه آھي، جنھن سان دشمني ھجي، ڪنھن سان دشمني نه ھجي.
ڪو به غدار منهنجي برابر نٿو ڪري، جنهن جو جذبو ان ڪرين وانگر آهي، جيڪو کائڻ لاءِ مڇي کڻي ٿو.
منهنجو جسم، رب جي نالي کان بي خبر، بيڪار کاڌو کائي ٿو ۽ ان جي مٿان پٿر جي گناهن جي پرت کي هٽائي نٿو سگهجي.
مون جهڙو ڪو به هاري ناهي، جيڪو گرو جي حڪمت کي رد ڪري، بڇڙائي سان گهرو لاڳاپو رکي.
جيتوڻيڪ منهنجو نالو شاگرد آهي، مون ڪڏهن به (گرو جي) ڪلام تي غور نه ڪيو آهي.
مون جھڙي مرتد جو چهرو ڏسي مرتد وڌيڪ عميق مرتد ٿي پوندا آھن.
بڇڙا گناهه منهنجا محبوب آدرش بڻجي ويا آهن.
انهن کي مرتد سمجهي مون انهن کي طعنو ڏنو (جيتوڻيڪ مان انهن کان بدتر آهيان).
منهنجي گناهن جي ڪهاڻي ياما جي لکندڙ به نه ٿا لکي سگهن ڇاڪاڻ ته منهنجي گناهن جو رڪارڊ ست سمنڊ پار ڪري ڇڏيندو.
منهنجون ڪهاڻيون لکن ۾ وڌي وينديون هر هڪ ٻئي کان ٻيڻو شرمناڪ.
مون ٻين کي ايترو ته گهڻو ياد ڪيو آهي جو مون کان اڳ سڀ ڀوتار شرمسار ٿين ٿا.
سڄي مخلوق ۾ مون کان وڌيڪ خراب ڪو به ناهي.
ليليءَ جي گهر جي ڪتي کي ڏسي، مجنون حيران ٿي ويو.
ڪتي جي پيرن تي ڪري پيو، جنهن کي ڏسي ماڻهو کلڻ لڳا.
(مسلمان) ٻڪرين مان ھڪڙو ٻڍو بيءَ (نانڪ) جو شاگرد ٿيو.
هن جا ساٿي هن کي ڪتن جو ٻڪر سڏيندا هئا، جيتوڻيڪ ڪتن ۾ به هڪ گهٽ.
گروءَ جا سک جيڪي ڪلام (برهم) جا پيروڪار هئا، تن کي ڪتن جي انهيءَ نام نهاد ڪتي جو شوق ٿيو.
ڪُتن جي چِٽڻ ۽ چَٽڻ ڪُتن جي فطرت آهي پر اُن ۾ ڪا به لالچ، خيانت يا لعنت نه آهي.
گرومخ مقدس جماعت لاءِ قربان ٿين ٿا ڇاڪاڻ ته اها برائي ۽ بڇڙن ماڻهن لاءِ به ڀلائي آهي.
پاڪ جماعت پنهنجي شهرت جي ڪري زوال وارن جي بلندي لاءِ مشهور آهي.