Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang pagpapalaganap ng Kanyang isang panginginig ng boses (vak, tunog), si Oaiikar ay naging hayag sa mga anyo (ng buong nilikha).
Sa paghihiwalay ng lupa mula sa langit, ang Oankar ay nagpapanatili ng kalangitan nang walang suporta ng anumang haligi.
Inilagay niya ang lupa sa tubig at tubig sa lupa.
Ang apoy ay inilagay sa kahoy at apoy sa kabila, ang mga punong puno ng magagandang bunga ay nilikha.
Ang hangin, tubig at apoy ay mga kaaway ng isa't isa ngunit ginawa Niya silang magkasundo (at nilikha ang mundo).
Nilikha niya sina Brahma, Visnu at Mahes'a na pinahahalagahan ang mga katangian ng pagkilos (rajas), kabuhayan (sattv) at dissolution (tamas).
Tagapagsagawa ng mga kamangha-manghang gawa, na nilikha ng Panginoon ang kahanga-hangang nilikha.
Siva at Sakti ie ang pinakamataas na elemento sa anyo ng kamalayan at prakrti, ang bagay na naglalaman ng dinamikong kapangyarihan dito ay pinagsama upang likhain ang mundo, at ang araw at buwan ay ginawang mga lampara nito.
Ang nagniningning na mga bituin sa gabi ay nagbibigay ng hitsura ng mga lampara na naiilawan sa bawat bahay.
Sa araw na may pagsikat ng isang dakilang araw, ang mga bituin sa anyo ng mga lamp ay nagtatago.
Ang Kanyang isang panginginig ng boses (vak) ay naglalaman ng milyun-milyong ilog (ng buhay) at ang Kanyang walang katulad na kadakilaan ay hindi masusukat.
Ang mabait na tagapagtaguyod na Panginoon ay nagpakita rin ng Kanyang anyo bilang Oankar.
Ang kanyang dinamismo ay tago, hindi malapitan at ang Kanyang kwento ay hindi maipaliwanag.
Ang batayan ng pag-uusap tungkol sa Panginoon ay simpleng sabi-sabi (at hindi ang unang karanasan).
Apat na minahan ng buhay, apat na talumpati at apat na Panahon kasama, nilikha ng Panginoon ang tubig, lupa, puno, at bundok.
Ang nag-iisang Panginoon ang lumikha ng tatlong mundo, labing-apat na globo at maraming uniberso.
Para sa Kanya ang mga instrumentong pangmusika ay tinutugtog sa lahat ng sampung direksyon, pitong kontinente at siyam na dibisyon ng sansinukob.
Mula sa bawat pinagmulan, dalawampu't isang lac ng mga nilalang ang ginawa.
Pagkatapos sa bawat uri ng hayop ay hindi mabilang na mga nilalang ang umiiral.
Ang walang kapantay na mga anyo at kulay ay lilitaw sa magkakaibang mga alon (ng buhay).
Ang mga katawan na nabuo sa pamamagitan ng samahan ng hangin at tubig, ay may siyam na pinto bawat isa.
Itim, puti, pula, asul, dilaw at berdeng mga kulay ay adorning (ang paglikha).
Ang mga kamangha-manghang lasa ng mga bagay na nakakain at hindi nakakain ay ginawa na kilala sa pamamagitan ng dila.
Ang mga lasa na ito ay matamis, mapait, maasim, maalat at walang laman.
Ang paghahalo ng maraming pabango, ang camphor, sandal at safron ay nalikha.
Ang iba tulad ng musk cat, musk, betel, bulaklak, insenso, camphors atbp ay itinuturing din na magkatulad.
Marami ang musikal na mga sukat, vibrations at dialogues, at sa pamamagitan ng labing-apat na kasanayan ang unstruck melody rings.
May mga ilog kung saan dumaraan ang crores ng mga barko.
Ang iba't ibang anyo ng mga produktong pang-agrikultura, gamot, damit at pagkain ay nilikha sa mundo.
Ang iba't ibang anyo ng mga produktong pang-agrikultura, gamot, damit at pagkain ay nilikha sa mundo.
May mga malilim na puno, bulaklak, prutas, sanga, dahon, ugat.
Sa kabundukan ay may walong metal, rubi, hiyas, bato ng pilosopo at mercury.
Sa walumpu't apat na Lac ng mga species ng buhay, ang malalaking pamilya ay nagkikita lamang upang maghiwalay ie sila ay nanganak at namamatay.
Sa ikot ng transmigrasyon, libu-libo ang mga kawan ng mga nilalang sa mundong ito-karagatan.
Sa pamamagitan lamang ng katawan ng tao ang isa ay maaaring tumawid.
Kahit na ang pagsilang ng tao ay isang bihirang regalo, ngunit ang katawan na ito na gawa sa luad ay panandalian.
Ginawa mula sa ovum at semen, ang airtight na katawan na ito ay may siyam na pinto.
Iniligtas ng Panginoon ang katawang ito kahit sa impiyernong apoy ng sinapupunan ng ina.
Sa panahon ng pagbubuntis ang nilalang ay nakabitin nang patiwarik sa sinapupunan ng ina at patuloy na nagmumuni-muni.
Pagkaraan ng sampung buwan ang ftv ay nanganak nang dahil sa pagmumuni-muni na iyon ay napalaya ito mula sa pool ng apoy.
Simula pa lang ng kapanganakan ay nalilibang na siya kay maya at ngayon ang tagapagtanggol na si Lord ay hindi na niya nakikita.
Si Jiv ang naglalakbay na mangangalakal ay nahiwalay sa Panginoon, ang dakilang bangkero.
Ang pagkawala ng hiyas (sa anyo ng pangalan ng Panginoon) ang nilalang (sa kanyang kapanganakan) ay humahagulgol at umiiyak sa lubos na dilim ng maya at pagsinta.
Umiiyak siya dahil sa sarili niyang paghihirap ngunit masayang kumakanta ang buong pamilya.
Ang puso ng lahat ay puno ng kaligayahan at ang musikal na tunog ng mga tambol ay naririnig sa buong paligid.
Ang pag-awit ng mga awit ng kaligayahan ay pinagpapala ng pamilya ng ina at ama ang pinakamamahal na anak.
Mula sa isang maliit na patak ay tumaas ito at ngayon ang patak na iyon ay parang bundok.
Sa paglaki, siya ay may pagmamalaki na nakalimutan ang katotohanan, kasiyahan, pakikiramay, dharma at mas mataas na mga halaga.
Nagsimula siyang mamuhay kasama ng mga pagnanasa, galit, pagsalungat, kasakiman, pagkahibang, pagtataksil at pagmamataas,
At sa gayo'y nasalikop ang kawawang kasama sa malaking sapot ng maya..
Ang jiv kahit na ang kamalayan na nagkatawang-tao ay napakawalang malay (sa kanyang layunin sa buhay) na para bang siya ay bulag kahit na may mga mata;
Hindi nakikilala sa pagitan ng isang kaibigan at isang kaaway; at ayon sa kanya ang katangian ng isang ina at isang mangkukulam ay magkapareho.
Siya ay bingi sa kabila ng mga tainga at hindi nakikilala ang pagkakaiba sa pagitan ng kaluwalhatian at kalapastanganan o sa pagitan ng pag-ibig at pagtataksil.
Siya ay pipi sa kabila ng dila at umiinom ng lason na hinaluan ng gatas.
Isinasaalang-alang ang lason at nektar na magkapareho ay iniinom niya ang mga ito
At para sa kanyang kamangmangan tungkol sa buhay at kamatayan, pag-asa at pagnanasa, hindi siya nakakakuha ng kanlungan kahit saan.
Iniuunat niya ang kanyang mga pagnanasa patungo sa ahas at apoy at ang paghawak sa mga ito ay hindi nakikilala sa pagitan ng isang hukay at isang punso.
Kahit na may mga paa, ang isang bata (lalaki) ay baldado at hindi makatayo sa kanyang mga paa.
Weamig ang garland ng pag-asa at desises siya ay sumasayaw sa mga bisig ng iba.
Hindi niya alam ang alinman sa pamamaraan o negosyo, at pagiging pabaya sa katawan, hindi siya nananatiling malusog at malusog.
Palibhasa'y walang kontrol sa kanyang mga dumi sa pag-ihi at pagdumi, umiiyak siya sa sakit at pagdurusa.
Hindi siya kumakain ng unang pagkain (ng pangalan ng Panginoon) nang masaya at nagpapatuloy sa paghuli ng mga ahas (sa anyo ng mga hilig at pagnanasa) nang may pagmamatigas.
Hindi kailanman nagmumuni-muni sa mga merito at demerits at hindi nagiging mabait, palagi siyang tumitingin sa masasamang hilig.
Para sa gayong (hangal) na tao, ang sandata at baluti ay magkapareho.
Ang pagkikita at pagsasama ng mag-ina ay nagbubuntis sa ina na ang pagiging umaasa ay nagpapanatili sa bata sa kanyang sinapupunan.
Nasisiyahan siya sa mga nakakain at hindi nakakain nang walang anumang pagsugpo at gumagalaw nang maingat sa mga nasusukat na hakbang sa lupa.
Ipinanganak niya ang kanyang pinakamamahal na anak pagkatapos ng sampung buwan na hirap na dinadala sa sinapupunan niya.
Nang maipanganak, pinapakain ng ina ang bata at ang kanyang sarili ay nananatiling katamtaman sa pagkain at pag-inom.
Palibhasa'y nagministeryo ng karaniwang unang pagkain, at gatas, tinitigan niya ito nang may malalim na pagmamahal.
Iniisip niya ang kanyang pagkain, damit, tonsure, kasalan, edukasyon atbp.
Inihagis ang dakot na barya sa kanyang ulo at pinaligo siya nang maayos, ipinadala siya nito sa pundit para sa edukasyon.
Sa ganitong paraan ay nababayaran niya ang utang (ng kanyang pagiging ina).
Masaya ang mga magulang na ang seremonya ng betrothel ng kanilang anak ay ginawang solemne.
Tuwang-tuwa si Inay at umaawit ng mga awit ng kaligayahan.
Ang pag-awit ng mga papuri ng kasintahang lalaki, at pagdarasal para sa kapakanan ng mag-asawa ay napakasaya niyang ikinasal ang kanyang anak.
Para sa kagalingan at pagkakasundo ng kasintahang babae at kasintahang lalaki ang ina ay gumagawa ng mga panata ng mga handog (sa harap ng mga diyos).
Ngayon, sinimulan ng nobya ang masamang payo sa anak, hinikayat siyang humiwalay sa mga magulang, at dahil dito ang biyenan ay nagiging malungkot.
Ang paglimot sa kakulangan ng mga kabutihan (ng ina) ang anak ay nagiging hindi tapat at itinatakda ang kanyang sarili sa logger-heads sa kanyang mga magulang.
Bihira ang sinumang masunuring anak na tulad ni Sravan ng mitolohiya na pinaka-masunurin sa kanyang mga bulag na magulang.
Ang asawang engkantada sa kanyang mga alindog ay ginawang paghanga sa kanya ng asawa.
Nakalimutan niya ang mga magulang na nagsilang sa kanya at nagpapakasal sa kanya.
Nang gumawa ng mga panata ng mga pag-aalay at isinasaalang-alang ang maraming mabuti at masamang mga tanda at mapalad na mga kumbinasyon, ang kanyang kasal ay isinaayos nila.
Nang makita sa mga pulong ng anak na lalaki at ng manugang na babae, ang mga magulang ay nakaramdam ng labis na kagalakan.
Pagkatapos ay sinimulan ng nobya ang patuloy na pagpapayo sa asawang lalaki na iwanan ang kanyang mga magulang na nag-uudyok na sila ay naging malupit.
Nakalimutan ang mga kabutihan ng mga magulang, ang anak na lalaki kasama ang kanyang asawa ay nahiwalay sa kanila.
Ngayon ang paraan ng mundo ay naging lubhang imoral.
Ang pagtanggi sa mga magulang, ang nakikinig ng Vedas ay hindi maintindihan ang kanilang misteryo.
Ang pagtanggi sa mga magulang, ang pagmumuni-muni sa kagubatan ay katulad ng paglalagalag sa mga desyerto na lugar.
Walang silbi ang paglilingkod at pagsamba sa mga diyos at diyosa kung tinalikuran ng isang tao ang kanyang mga magulang.
Nang walang serbisyo sa mga magulang, ang paliligo sa animnapu't walong mga sentro ng paglalakbay ay walang iba kundi ang pag-ikot sa isang whirlpool.
Ang taong iniwan ang kanyang mga magulang ay nagsasagawa ng mga kawanggawa, ay tiwali at mangmang.
Siya na tumatanggi sa mga magulang ay nagsasagawa ng mga pag-aayuno, nagpapatuloy sa paglibot sa siklo ng mga kapanganakan at pagkamatay.
Ang taong iyon (sa katunayan) ay hindi naiintindihan ang kakanyahan ng Guru at ng Diyos.
Sa kalikasan ang manlilikha na iyon ay minamasdan ngunit ang jiv ay nakalimutan na siya.
Ang pagkakaloob ng katawan, mahalagang hangin, laman at hininga sa bawat isa, nilikha Niya ang isa at lahat.
Bilang mga regalo, mata, bibig, ilong, tainga, kamay, at paa ay ibinigay Niya.
Nakikita ng tao ang anyo at kulay sa pamamagitan ng mga mata at sa pamamagitan ng bibig at tainga ay nagsasalita siya at nakikinig sa Salita ayon sa pagkakabanggit.
Nangangamoy sa ilong at nagtatrabaho gamit ang mga kamay, dahan-dahan siyang dumudulas sa kanyang mga paa.
Maingat niyang iniingatan ang kanyang buhok, ngipin, kuko, trichomes, hininga at pagkain. Jiv, kontrolado ka ng lasa at kasakiman laging alalahanin ang mga makamundong panginoon.
Alalahanin mo na ang Panginoon ay isang daang bahagi lamang nito.
Lagyan ng asin ng debosyon ang harina ng buhay at gawin itong malasa.
Walang nakakaalam sa tirahan ng tulog at gutom sa katawan.
Hayaang may magsabi kung saan nakatira ang tawanan, pag-iyak, pag-awit, pagbahing, pag-ubo at pag-ubo sa katawan.
Saan ang katamaran, hikab, hiccough, kati, nakanganga, buntong-hininga, pumitik at pumalakpak?
Ang pag-asa, pagnanais, kaligayahan, kalungkutan, pagtalikod, kasiyahan, pagdurusa, kasiyahan, atbp. ay hindi masisira na mga damdamin.
Milyun-milyong iniisip at alalahanin ang naroroon sa mga oras ng pagpupuyat
At ang parehong makakuha ng malalim na ugat sa isip habang ang isa ay natutulog at nananaginip.
Anuman ang katanyagan at kalapastanganan na nakuha ng tao sa kanyang kamalayan na kalagayan, siya ay nagpapatuloy din sa pag-ungol sa pagtulog.
Ang taong kontrolado ng mga pagnanasa, nagpapatuloy sa matinding pananabik at pananabik.
Ang mga taong kasama ng mga sadhu at masamang tao ay kumikilos ayon sa karunungan ng Guru, gurmat, at masamang kalooban.
Ang tao ay kumikilos ayon sa tatlong estado ng buhay (pagkabata, kabataan, katandaan) napapailalim sa safijog, pagpupulong, at vijog, paghihiwalay.
Libo-libong masasamang ugali ang hindi nakakalimutan kundi ang nilalang, si RV ay nakakaramdam ng saya sa paglimot sa Panginoon.
Natutuwa siyang makasama ang babae ng iba, ang kayamanan ng iba, at ang paninirang-puri ng iba.
Tinalikuran niya ang pag-alala sa pangalan ng Panginoon, pag-ibig sa kapwa at paghuhugas at hindi pumunta sa banal na kongregasyon upang makinig sa mga diskurso at kirtan, mga papuri ng Panginoon.
Para siyang aso na kahit nakalagay sa mataas na posisyon, tumatakbo pa rin para dilaan ang mga flourmills.
Ang masamang tao ay hindi kailanman pinahahalagahan ang mga halaga ng buhay.
Ang isang halaman ay universe na nagpapanatili ng mga ugat, dahon, bulaklak at prutas.
Ang parehong apoy ay naninirahan sa sari-saring mga bagay.
Ang halimuyak ay pareho na nananatili doon sa mga materyales ng iba't ibang kulay at anyo.
Lumilitaw ang apoy mula sa loob ng mga kawayan at sinisira ang buong halaman upang maging abo.
Ang mga baka na may iba't ibang kulay ay binibigyan ng iba't ibang pangalan. Pinapakain silang lahat ng tagagatas ngunit ang bawat baka na nakikinig sa pangalan nito ay gumagalaw patungo sa tumatawag.
Ang kulay ng gatas ng bawat baka ay pareho (puti).
Ang mga pagkakamali ay hindi nakikita sa ghee at sutla ie hindi dapat pumunta sa mga klase ng caste at varieties; ang tunay na sangkatauhan lamang ang dapat makilala.
0 tao, tandaan ang artist ng artistikong paglikha na ito!
Ang lupa ay naninirahan sa tubig at ang halimuyak ay naninirahan sa mga bulaklak.
Ang pinababang buto ng linga na hinahalo sa esensya ng mga bulaklak ay nagiging banal bilang mabangong pabango.
Ang bulag na pag-iisip kahit na makita sa pamamagitan ng pisikal na mga mata, ay kumikilos tulad ng isang nilalang na nabubuhay sa kadiliman,i,e. ang tao ay espirituwal na bulag kahit na siya ay nakakakita ng pisikal.
Sa lahat ng anim na panahon at labindalawang buwan, iisang araw ang kumikilos ngunit hindi ito nakikita ng kuwago.
Ang pag-alala at pagninilay ay nag-aaruga sa mga supling ng florican at pagong at ang Panginoon ay nagbibigay ng kabuhayan sa mga uod ng mga bato rin.
Kahit na ang nilalang (tao) ay hindi naaalala ang Lumikha na iyon.
Walang makikita ng paniki at kuwago sa liwanag ng araw.
Nakikita lamang nila sa madilim na gabi. Nanahimik sila ngunit habang nagsasalita sila ay masama ang kanilang tunog.
Ang mga Manmukh ay nananatiling bulag araw at gabi at ang kawalan ng kamalayan ay patuloy na nagpapatakbo sa pagpuksa ng hindi pagkakasundo.
Sila ay nakakakuha ng mga demerits at nag-iiwan ng mga merito; tinatanggihan nila ang brilyante at inihahanda ang tali ng mga bato.
Ang mga bulag na ito ay tinatawag na mga sujOn, ang mga natutunan at matatalino. Dahil sa pagmamalaki ng kanilang kayamanan, sila ay nananangis at umiiyak.
Sa sobrang pagnanasa, galit at antagonismo ay hinuhugasan nila ang apat na sulok ng kanilang maruming kumot.
Hindi sila kailanman nakalaya sa pagdadala ng kanilang mabatong kasalanan.
Ang halamang Akk ay lumalaki sa mabuhangin na mga rehiyon at sa panahon ng pag-ulan ay bumabagsak ito sa mukha nito.
Ang gatas ay lumalabas dito kapag nabunot ang dahon nito ngunit ito ay nagiging lason kapag nalasing.
Ang pod ay isang walang kwentang bunga ng akk na gusto lamang ng mga tipaklong.
Ang lason ay natunaw ng akk-gatas at (kung minsan) ang isang taong nakagat ng sanke ay gumagaling sa lason nito.
Kapag ang isang kambing ay nanginginain ng parehong akk, ito ay naglalabas ng parang nektar na maiinom na gatas.
Ang gatas na ibinibigay sa ahas ay inilalabas kaagad nito sa anyo ng lason.
Ang masama ay gumaganti ng masama sa kabutihang ginawa sa kanya.
Ang magkakatay ay kakatay ng kambing at ang mga karne nito ay inasnan at binibitbit sa isang tuhog.
Natatawang sabi ng kambing habang pinapatay na napunta ako sa ganitong kalagayan para lang sa pagpapastol ng mga dahon ng halamang akk.
Ngunit ano ang magiging kalagayan ng mga taong pumuputol ng lalamunan sa pamamagitan ng kutsilyo ay kumakain ng laman (ng hayop).
Ang baluktot na lasa ng dila ay nakakapinsala sa ngipin at nakakasira sa bibig.
Ang tumatangkilik sa kayamanan, katawan at paninirang-puri ng iba ay nagiging makamandag na amphisbaena.
Ang ahas na ito ay kinokontrol ng mantra ng Guru ngunit ang manmukh, na wala sa Guru, ay hindi kailanman nakikinig sa kaluwalhatian ng gayong mantra.
Habang nagpapatuloy, hindi niya nakikita ang hukay sa harap niya.
Ang masamang babae mismo ay hindi pumupunta sa bahay ng kanyang biyenan ngunit nagtuturo sa iba kung paano kumilos sa bahay ng mga biyenan.
Ang lampara ay maaaring magpapaliwanag sa bahay ngunit hindi nito maalis ang kadiliman sa ilalim mismo.
Ang lalaking naglalakad na may hawak na lampara ay natitisod dahil nasilaw siya sa apoy nito.
Siya na sumusubok na makita ang repleksyon ng kanyang pulseras sa isang avast;
Ang salamin na nakasuot sa hinlalaki ng parehong kamay ay halos hindi ito makita o ipakita sa iba.
Ngayon kung humawak siya ng salamin sa isang kamay at lampara sa kabilang kamay kahit na siya ay madadapa sa hukay.
Ang dobleng pag-iisip ay isang masamang taya na sa huli ay nagdudulot ng pagkatalo.
Ang isang matigas ang ulo na hindi manlalangoy ay malulunod at mamamatay kahit sa tangke ng nektar.
Ang paghawak sa bato ng pilosopo ay hindi nababagong ginto ang isa pang bato at hindi rin ito maaaring pait bilang palamuti.
Ang ahas ay hindi naglalabas ng lason nito bagaman maaari itong manatiling nakatali sa sandalwood sa lahat ng walong pagpupuyat (araw at gabi).
Sa kabila ng pamumuhay, sa dagat, ang kabibe ay nananatiling walang laman at hungkag at umiiyak ng mapait (kapag hinipan).
Walang nakikita ang kuwago habang walang nakatago sa sikat ng araw.
Si Manmukh, ang isip-oriented, ay napaka walang utang na loob at laging gustong tamasahin ang pakiramdam ng pagiging iba.
Hindi niya kailanman pinahahalagahan ang Panginoong lumikha sa kanyang puso.
Nararamdaman ng isang buntis na ina na isang kaginhawaan na nagbibigay ng karapat-dapat na anak na lalaki ang isisilang niya.
Mas mabuti ang isang anak na babae kaysa sa isang hindi karapat-dapat na anak na lalaki, kahit papaano ay magtatayo siya ng tahanan ng iba at hindi na babalik (upang ilagay ang kanyang ina sa problema).
Kaysa sa masamang anak na babae, ang isang babaeng ahas ay mas mahusay na kumakain ng kanyang mga supling sa kanyang pagsilang (upang mas maraming ahas ang hindi naroroon upang ipahamak ang iba).
Kaysa sa babaeng ahas, mas mabuti ang mangkukulam na busog na busog pagkatapos kainin ang kanyang taksil na anak.
Kahit na ang isang ahas, ang mangangagat ng mga brahmin at baka, na nakikinig sa mantra ng Guru ay tahimik na uupo sa isang basket.
Ngunit walang maihahambing (sa kasamaan) sa isang taong walang Guru sa buong sansinukob na nilikha ng Lumikha.
Hindi siya pumupunta sa kanlungan ng kanyang mga magulang o ng Guru.
Siya na hindi dumarating sa kanlungan ng Panginoong Diyos ay walang kapantay kahit na sa milyun-milyong tao na walang Guru.
Kahit na ang mga taong walang Guru ay nahihiya na makita ang lalaking nagsasalita ng masama tungkol sa kanyang Guru.
Mas mabuting humarap sa isang leon kaysa makilala ang taksil na lalaking iyon.
Ang pakikitungo sa isang taong tumalikod sa tunay na Guru ay pag-anyaya ng kapahamakan.
Ang pagpatay sa gayong tao ay isang matuwid na gawa. Kung hindi iyon magagawa kung gayon ang isa ay dapat lumayo.
Ang taong walang utang na loob ay nagtataksil sa kanyang panginoon at may kataksilan na pumatay ng mga brahmin at baka.
Ang gayong taksil ay hindi. katumbas ng halaga sa isang trichome.
Pagkatapos ng maraming edad, darating ang turn ng pag-aakala sa katawan ng tao.
Isang bihirang biyaya ang ipanganak sa isang pamilya ng mga tapat at matatalinong tao.
Halos bihira ang maging malusog at magkaroon ng mabait at mapalad na mga magulang na kayang alagaan ang kapakanan ng bata.
Bihira din ang banal na kongregasyon at mapagmahal na debosyon, ang kasiyahang bunga ng mga gurrnukh.
Ngunit ang Jiv, na nahuli sa web ng limang masasamang hilig ay nagdadala ng mabigat na parusa ni Yama, ang diyos ng kamatayan.
Ang estado ng jiv ay nagiging katulad ng sa isang liyebre na nahuli sa isang pulutong. Ang dice ay nasa kamay ng iba ang buong laro ay nagiging topsyturvy.
Ang mace ng Yama ay nahuhulog sa ulo ng isang jiv na nagsusugal sa dalawalidad.
Ang ganitong nilalang na nakasalikop sa ikot ng transmigrasyon ay patuloy na dumaranas ng kahihiyan sa mundo-karagatan.
Tulad ng isang sugarol natatalo siya at sinasayang ang kanyang mahalagang buhay.
Ang mundong ito ay isang laro ng oblong dice at ang mga nilalang ay patuloy na gumagalaw sa loob at labas ng mundo-karagatan.
Sumasali ang mga Gurmukh sa samahan ng mga banal na lalaki at mula roon ay dinadala sila ng perpektong Guru (Diyos).
Siya na naglalaan ng kanyang sarili sa Guru, ay nagiging katanggap-tanggap at tinatanggal ng Guru ang kanyang limang masasamang hilig.
Ang gurmukh ay nananatili sa isang estado ng espirituwal na kalmado at hindi siya nag-iisip ng masama sa sinuman.
Ang pag-ugnay ng kamalayan sa Salita, ang mga gurmukh ay alertong kumikilos nang may matatag na mga paa sa landas ng Guru.
Ang mga Sikh na iyon, mahal ng Panginoong Guru, ay kumikilos alinsunod sa moralidad, mga banal na kasulatan sa relihiyon at sa karunungan ng Guru.
Sa pamamagitan ng paraan ng Guru, sila ay nagpapatatag sa kanilang sarili.
Ang kawayan ay hindi nagiging mabango ngunit sa pamamagitan ng paghuhugas ng mga paa ng Gum, ito ay nagiging posible rin.
Ang salamin ay hindi nagiging ginto ngunit sa epekto ng bato ng pilosopo sa anyo ng Guru, ang salamin ay nagiging ginto din.
Ang silk-cotton tree ay dapat na walang bunga ngunit iyon din (sa grasya ng Guru) ay nagiging mabunga at nagbibigay ng lahat ng uri ng prutas.
Gayunpaman, ang mga manmukh tulad ng mga uwak ay hindi kailanman nagbabago sa puti mula sa itim kahit na ang kanilang itim na buhok ay nagiging puti ie hindi nila iniiwan ang kanilang kalikasan kahit na sa katandaan.
Ngunit (sa biyaya ng Gum) ang uwak ay nagiging sisne at namumulot ng napakahalagang perlas upang kainin.
Ang banal na kongregasyon na nagpapalit ng mga hayop at multo sa mga diyos, ay nagiging dahilan upang mapagtanto nila ang salita ng Guru.
Ang mga masasamang iyon na nalilibang sa kahulugan ng duality ay hindi alam ang kaluwalhatian ng Guru.
Kung ang pinuno ay bulag, ang kanyang mga kasama ay tiyak na ninakawan ng kanilang mga ari-arian.
Wala rin, ni hindi magkakaroon ng walang utang na loob na tulad ko.
Walang nabubuhay sa masamang paraan at isang masamang tao na tulad ko.
Walang maninirang-puri na katulad ko na dinadala sa kanyang ulo ang mabigat na bato ng paninirang-puri ng Guru.
Walang taong mabagsik na tumalikod na tulad ko na tumalikod sa Guru.
Walang iba ang isang masamang tao tulad ko na may pagkapoot sa mga taong walang poot.
Walang taksil na tao ang makakapantay sa akin na ang ulirat ay parang crane na namumulot ng isda para kainin.
Ang aking katawan, na walang alam sa pangalan ng Panginoon, ay kumakain ng mga hindi nakakain at ang sapin ng mabato na mga kasalanan dito ay hindi maaaring alisin.
Walang bastard na katulad ko na tumatanggi sa karunungan ng Guru ay may malalim na pagkakaugnay sa kasamaan.
Kahit na ang aking pangalan ay disipulo, hindi ko kailanman napag-isipan ang Salita (ng Guru).
Nang makita ang mukha ng isang apostata na tulad ko, ang mga apostata ay nagiging mas malalim na mga apostata.
Ang pinakamasamang kasalanan ay naging aking minamahal na mithiin.
Itinuturing silang mga apostata, tinuya ko sila (bagaman mas masahol ako kaysa sa kanila).
Ang kwento ng aking mga kasalanan ay hindi maisusulat kahit ng mga eskriba ni Yama dahil ang talaan ng aking mga kasalanan ay pupunuin ang pitong dagat.
Ang aking mga kwento ay mapaparami pa sa lac ang bawat isa ay dobleng kahiya-hiya kaysa sa isa.
Napakadalas kong ginagaya ang iba na ang lahat ng mga buffoon ay nahihiya sa harap ko.
Walang mas masahol pa sa akin sa buong sangnilikha.
Nang mapagmasdan ang aso ng bahay ni Laild, nabighani si Majana.
Bumagsak siya sa paanan ng aso nang makita kung sinong mga tao ang tumawa ng umuungal.
Sa labas ng (Muslim) bards isang bard ang naging alagad ni Baia (Nanak).
Tinawag siyang dog-bard ng kanyang mga kasama, kahit na sa mga aso ay hamak.
Ang mga Sikh ng Guru na mga manliligaw ng Salita (ang Brhm) ay nahilig sa tinatawag na aso ng mga aso.
Ang pagkagat at pagdila ay katangian ng mga aso ngunit wala silang infatuation, pagtataksil o pagsumpa.
Ang mga gurmukh ay sakripisyo sa banal na kongregasyon dahil ito ay mabait kahit sa masasama at masasamang tao.
Ang banal na kongregasyon ay kilala sa reputasyon nito bilang tagapag-angat ng mga nahulog.