Isang Onkaar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Si Narayan, ang panginoon ng mga dukha, sa pag-aakalang ang mga anyo ay nakapagtatag ng karunungan sa lahat.
Siya ang walang anyo na hari ng lahat ng tao at mga hari na lumikha ng iba't ibang anyo.
Bilang lumikha ng lahat ng dahilan, Siya ay tapat sa Kanyang reputasyon.
Hindi rin malalaman ng mga diyos at diyosa ang lawak ng Panginoong iyon, ang hindi mahahalata at higit sa lahat ng misteryo.
Ang ture Guru Nanak Dev ay nagbigay inspirasyon sa mga tao na alalahanin ang tunay na pangalan ng Panginoon na ang anyo ay katotohanan.
Nagtatag ng dharamsala, ang lugar para sa dharma, sa Kartarpur, ito ay pinaninirahan ng banal na kongregasyon bilang tirahan.
Ang salitang Wahiguru ay ibinigay (ni Guru Nanak) sa mga tao.
Ang matatag na pundasyon ng tahanan ng katotohanan sa anyo ng banal na kongregasyon ay inilatag nang may pag-iisip (ni Guru Na-nak Dev)
At ipinahayag niya ang gurmukh-panth (Sikhism) na karagatan ng walang katapusang kasiyahan.
Doon, ang tunay na salita ay ginagawa na hindi malapitan, hindi mahahalata at mahiwaga.
Ang tahanan ng katotohanang iyon ay nangangaral sa lahat ng apat na varna at ang lahat ng anim na pilosopiya (ng Indian na pinagmulan) ay nananatiling nakatuon sa paglilingkod nito.
Ang mga Gurmukh (doon) ay nagsasalita ng matamis, kumilos nang mapagpakumbaba at naghahanap ng debosyon.
Ang mga pagbati ay dahil sa pangunahing Panginoon na hindi masisira, hindi malilinlang at walang katapusan.
Si Guru Nanak ay ang enlightener (Guru) ng buong mundo.
Ang tunay na Guru ay ang walang malasakit na emperador, hindi maarok at puno ng lahat ng katangian ng isang panginoon.
Ang kanyang pangalan ay tagapag-alaga ng dukha; ni Siya ay may kaugnayan sa sinuman ni Siya ay umaasa sa sinuman.
Walang anyo, walang katapusan at hindi mahahalata, Siya ay nagtataglay ng lahat ng mga katangian na nararapat sa pagpupuri
Ang karunungan ng tunay na Guru ay walang hanggan dahil ang lahat ng laging naroroon sa harapan Niya (para sa Kanyang mga papuri).
Ang tunay na Guru ay lampas sa lahat ng mga panukala; Hindi siya matimbang sa anumang sukat.
Ang uniporme ay Kanyang kaharian kung saan walang kaaway, walang kaibigan at walang maingay na hiyawan
Ang tunay na Guru ay mapanghusga; nagbibigay ng katarungan at sa Kanyang kaharian ay walang kabangisan at paniniil na ipinapatupad.
Ang gayong dakilang Guru (Ndnak) ay ang hayag na espirituwal na guro ng buong mundo.
Sinasamba ng mga Hindu ang Ganges at Banaras at itinuturing ng mga Muslim ang Mecca-Kaba bilang isang banal na lugar. Ngunit sa saliw ng mradarig (tambol) at rabad (kuwerdas instrumento) ang mga papuri (ng Baba Nanak) ay inaawit.
Mapagmahal sa mga deboto, naparito siya upang iangat ang mga naaapakan.
Siya sa kanyang sarili ay kahanga-hanga (dahil sa kabila ng kanyang kapangyarihan siya ay walang kabuluhan).
Sa pamamagitan ng kanyang pagsisikap ang lahat ng apat na varna ay naging isa at ngayon ang indibidwal ay napalaya sa banal na kongregasyon
Tulad ng mabangong sandalyas, siya na walang anumang diskriminasyon ay nagpapabango sa bawat isa.
Lahat ay kumikilos ayon sa inorden niya at walang sinuman ang may kapangyarihang tumanggi sa kanya.
Ang nasabing dakilang Guru (Nanak) ay ang hayag na espirituwal na guro ng buong mundo.
Nilikha siya ni Guru Nanak (Guru Angad) mula sa kanyang mga paa habang ang mga alon ay ginawa ng Ganges mula sa kanyang sarili.
Kinatawan ng malalim at kahanga-hangang mga katangian siya (Angad) ay kilala ng mga gurmukh bilang anyo ng (hindi mahahalata) na pinakamataas na kaluluwa (paramatman).
Siya mismo ay nagbibigay ng mga kasiyahan at pasakit ngunit nananatiling laging walang anumang bahid.
Ang pag-ibig sa pagitan ng Guru at ng disipulo ay naging guro at naging disipulo ng Guru.
Nangyari ito sa parehong paraan kung paano lumilikha ang puno ng prutas at mula sa bunga ay nalikha ang puno, o habang ang ama ay nagiging masaya sa anak at ang anak ay nakadarama ng kaligayahan sa pagsunod sa mga utos ng ama.
Ang kanyang consiconsness ay sumanib sa salita at ang perpektong transendental na Brahm ay nagpakita sa kanya ng hindi mahahalata (Panginoon).
Ngayon ang Guru Angad ay naitatag bilang (ang pinahabang anyo ng) Baba Nanak.
Nakilala si paras (ang bato ng pilosopo na si Guru Nanak) Si Guru Angad ay naging paras mismo at dahil sa kanyang pagmamahal sa Guru siya ay tinawag na tunay na Guru.
Namumuhay ayon sa mga pangangaral at alituntunin ng pag-uugali na inilatag ng Guru, siya ay naging sandal sa pamamagitan ng pakikipagtagpo sa sandal (Guru Nanak).
Ang liwanag ay nahuhulog sa liwanag; ang kasiyahan ng karunungan ng Guru (gurmat) ay natamo at ang mga pagdurusa ng masamang pag-iisip ay nasunog at napawi.
Ang paghanga ay nakilala ang kababalaghan at ang pagiging kamangha-mangha ay napuno ng kababalaghan (Guru Nanak).
Pagkatapos ng pag-quaffing ng nektar, ang bukal ng kagalakan ay lumipad at pagkatapos ay nakuha ang kapangyarihan ng pagdadala ng hindi mabata.
Sa paglipat sa highway ng banal na kongregasyon, ang katotohanan ay sumanib sa katotohanan.
Sa katunayan si Lahana ang naging ilaw ng bahay ni Baba Nanak.
Pinait ni Gurumukh (Angad) ang kanyang sabad (salita) sa Sabad ang kanyang malamya na isip upang gawin itong palamuti.
Dinidisiplina niya ang kanyang sarili sa takot sa mapagmahal na debosyon at ang pagkawala ng pakiramdam ng ego ay nagligtas sa kanyang sarili mula sa lahat ng uri ng imbroglio.
Pagkamit ng karunungan sa espirituwalidad pati na rin pansamantala, ang gurmukh ay naninirahan sa kalungkutan.
Kahit na sanhi ng lahat ng mga epekto at lahat ng makapangyarihan ay nananatili siya sa mundong puno ng mga panlilinlang.
Dopting katotohanan, kasiyahan, habag dharma, kayamanan at scriminatory wisdom(Vichar) ginawa niyang kapayapaan ang kanyang abo
Ang pagbubuhos ng pagnanasa, galit at pagsalungat ay tinanggihan niya ang kasakiman, pagkahibang at ego.
Ang gayong karapat-dapat na anak na si Lahana (Angad) ay ipinanganak sa pamilya ni Baba (Nanak).
Mula sa paa ni Guru (Nanak) ay umunlad ang puno ng mga bunga ng nector sa pangalan ni Guru Angad.
Habang ang isang lampara ay nagsisindi ng isa pang lampara, na may liwanag (ng Guru Nanak), ang apoy (ni Guru Angad) ay sinindihan.
Ang brilyante ay pinutol (upang hubugin) ang brilyante na parang sa pamamagitan ng mahika, ang hindi malinlang (Baba Nanak) ay nakontrol ang simpleng_isip (Guru Angad)
Ngayon sila ay hindi nakikilala na parang ang tubig ay nahalo sa tubig.
Ang Katotohanan ay laging maganda at sa pagkamatay ng katotohanan ay hinulma niya (Guru Angad) ang kanyang sarili.
Ang kanyang luklukan ay hindi natitinag at ang kaharian ay walang hanggan; hindi sila magagalaw sa kabila ng pagsisikap.
Ang ture na salita ay ibinigay (kay Guru Angad) ng Guru (Nanak) na parang ang barya ay inilabas mula sa mint
Ngayon ang mga sidh nath at pagkakatawang-tao (ng mga diyos) atbp ay nakatayo sa harap niya na nakatiklop ang mga kamay
At ang utos na ito ay totoo, hindi nababago at hindi maiiwasan.
Ang Panginoon ay hindi malilinlang, hindi masisira at hindi dalawahan, ngunit dahil sa Kanyang pagmamahal sa Kanyang mga deboto minsan Siya ay niloloko nila (tulad ng kaso ng 'Guru Amar Das).
Ang kanyang kadakilaan ay lumampas sa lahat ng mga limitasyon at pagiging boyond sa lahat ng mga hangganan na hindi alam ng sinuman tungkol sa kanyang lawak.
Sa lahat ng mga code ng couduct, ang code ng pag-uugali ng Guru ay ang pinakamahusay na isa; ang pagbagsak niya sa paanan ni Guru (Angad) ay nagpayuko ng buong mundo sa sarili niyang mga paa.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmuldt ay ang estado ng imortalidad at sa puno ng nektar (Guru Angad) na si Guru Amar Das, ang bunga ng nektar ay tumubo.
Mula sa Guru lumitaw ang disipulo at ang disipulo ay naging Guru.
Si Guru Angad ang Kosmikong espiritu ( Purakh) na nagpakita ng pinakamataas na espiritu, (Guru Amar Das), ang kanyang sarili ay sumanib sa pinakamataas na liwanag.
Paglampas sa napapansing mundo, itinatag niya ang kanyang sarili sa equipoise. Kaya, ipinapahayag ni Guru Amar Das ang totoong mensahe.
Ang pagsipsip ng kamalayan sa Salita, ang disipulo ay naging Guru at ang gurong disipulo.
Ang ward at weft ay magkahiwalay na pangalan ngunit sa anyo ng yam sila ay iisa at kilala bilang ang isa, tela.
Ang parehong gatas ay nagiging curd at mula sa curd ay ginawang mantikilya upang magamit sa iba't ibang paraan.
Mula sa katas ng tubo ay inihanda ang bukol na asukal at iba pang anyo ng asukal.
Paghahalo ng gatas, asukal, ghee atbp. maraming masarap na pagkain ang inihanda.
Gayundin kapag pinaghalo ang betal, betel nut, catechu at kalamansi, nagdudulot ito ng magandang kulay.
Sa parehong paraan ang apo na si Guru Amar Das ay tunay na itinatag.
Kung ang linga na hinaluan ng bulaklak ay nagiging mabangong langis, gayundin ang, ang pagkikita ng Guru at ng disipulo ay gumagawa ng bagong pagkatao.
Cotten din pagkatapos na dumaan ugh maraming proseso ang nagiging tela ng iba't ibang uri (katulad din ang ciple pagkatapos matugunan ang Gum ay nakakakuha ng mataas na posisyon) .
Tanging ang rd ng Guru ang idolo ng Guru at ang salitang ito ay natatanggap sa banal na kongregasyon e ambrosial oras ng araw.
Ang panginoon ng mundo ay huwad at ang katotohanan ay dapat panghawakan nang may pagmamalaki.
Sa harap ng gayong tapat na tao, ang mga diyos at diyosa ay tumatakbo habang ang isang grupo ng mga usa ay nagsusumikap na makakita ng tigre
Ang mga tao, na tinatanggap ang kalooban ng panginoon at nakasuot ng nose bar (ng pag-ibig) ay gumagalaw (mahinahon) kasama si Guru Amar Das.
Si Guru Amar Das ay ang kapareha sa katotohanan, pinagpala ang isang gurmukh, ang nakatuon sa Guru.
Mula sa totoong Guru (Angad Dev) na naging matapat na Guru, si Amar
Ay gumawa ng isang kahanga-hangang gawa. Ang parehong liwanag, ang parehong upuan at ang parehong kalooban ng Panginoon ay ipinalaganap niya.
Binuksan niya ang kamalig ng salita at ipinahayag ang katotohanan sa pamamagitan ng banal na kongregasyon.
Ginagawang tunay ang disipulo, inilagay ng Guru ang lahat ng apat na varna sa kanyang paanan.
Ngayon lahat ng nagiging gurmukh ay sumasamba sa iisang Panginoon at ang masasamang karunungan at duality ay napawi na sa kanila.
Ngayon ang tungkulin ng pamilya at ang pagtuturo ng Guru ay ang isa ay dapat na humiwalay habang nabubuhay sa gitna ng maya
Ang perpektong Guru ay lumikha ng perpektong kadakilaan.
Ang pagkakaroon ng pagsamba sa pangunahing Panginoon ay ginawa niya ang salita na lumaganap sa lahat ng yugs, at kahit na bago ang yugs ie bago ang pagdating ng panahon
Nagtuturo sa mga tao at nagtuturo tungkol sa pag-alaala sa nam (Panginoon), kawanggawa at paghuhugas, dinala sila ng Guru sa buong mundo(karagatan)
Ang Guru ay nagbigay ng maasim na binti sa dharma na nanatiling isang paa kanina.
Mula sa pananaw ng pampublikong yaman ito ay mabuti at sa paraang ito ay higit niyang pinalawig ang ,,paraang ipinakita ng kanyang (espirituwal) na ama at lolo.
Itinuro ang kasanayan ng pagsasama-sama ng couciousness sa salita, iniharap niya ang mga tao nang harapan sa hindi mahahalata (Panginoon)
Ang Kanyang kaluwalhatian ay hindi malapitan, hindi nakikita at malalim; ang mga limitasyon nito ay hindi malalaman.
Kilala na niya ang kanyang tunay na sarili ngunit kahit kailan ay hindi niya binigyan ng anumang kahalagahan ang kanyang sarili.
Malayo sa attachment at selos ay pinagtibay niya si rajyoga (The supreme yoga).
Walang makakaalam ng misteryo ng kanyang isip, pananalita at kilos.
Siya ang nagbibigay (walang kalakip) na tagasaya, at lumikha siya ng banal na kongregasyon na katumbas ng tahanan ng mga diyos.
Siya ay nananatiling hinihigop sa likas na poise; ang panginoon ng hindi maarok na talino, at ang pagiging tunay na Guru ay itinatakda niya ang ayos ng buhay ng bawat isa.
Mula sa apoy ni Guru Amar Das ang apoy ni Guru Ram Das ay sinindihan. saludo ako sa kanya.
Nagiging alagad ni Gum at pinagsanib ang kamalayan sa, salita na nawasak niya ang walang hanggang umaagos na agos ng unstruck melody.
Nakaupo sa trono ng Guru, siya ay naging hayag sa mundo
Ang lolo na si Guru Nanak, ang apo (Guru Rain Das) ay naging dakilang Tulad ng (espirituwal na) ama na si Guru AmarDas, lolo na si Guru Angad at tinanggap (sa pamamagitan ng sangat).
Dahil nagising sa tagubilin ni Guru, ginising niya naman ang madilim na edad (Kaliyug) mula sa mahimbing na pagkakatulog.
Para sa dharma at sa mundo siya ay nakatayo tulad ng isang sumusuportang haligi.
Ang sinumang nakasakay sa sisidlan ng Guru, ay hindi natatakot sa mundong karagatan; at hindi siya dapat malunod dito
Dito ibinebenta ang mga birtud para sa kasamaan - ganyan ang kumikitang tindahan ng Guru.
Sa sandaling binisita ay walang mahihiwalay sa kanya na nagsuot ng garland ng mga perlas ng mga birtud.
Hinugasan ang sarili sa dalisay na tubig ng tangke ng pag-ibig ng Guru, hindi na muling madudumihan.
Sa pamilya ng dakilang ama (Guru Nanak) siya (Guru Ram Das) ay nakatayo tulad ng isang nakahiwalay na lotus.
Hinahangad ni Gurmukh ang sulyap sa katotohanan at ang katotohanan ay nakukuha lamang sa pamamagitan ng pagkilala sa isang umampon ng katotohanan.
Nakatira sa pamilya, ang gurmukh tulad ng isang masunurin na may-bahay ay tinatangkilik ang lahat ng mga materyales at tulad ng mga hari ay nakatikim ng lahat ng kasiyahan.
Siya ay nananatiling hiwalay sa gitna ng lahat ng pag-asa at, alam ang pamamaraan ng yoga, ay kilala bilang ang hari ng yogis.
Palagi siyang nagbibigay at walang pakiusap. Hindi siya namatay o nagdurusa sa sakit ng paghihiwalay sa Panginoon.
Hindi siya nababagabag ng mga sakit at karamdaman at nananatili siyang malaya sa mga sakit ng hangin, ubo at init.
Siya ay tumatanggap ng mga pagdurusa at kagalakan; karunungan ng Guru ang kanyang kayamanan at hindi siya naiimpluwensyahan ng kagalakan at kalungkutan.
Ang pagiging katawan ay lampas pa sa katawan at habang nabubuhay sa mundo ay lampas pa siya sa mundo.
Ang panginoon ng lahat ay iisa; anumang katawan ay hindi umiiral o kailanman ay magiging sa hinaharap.
Ang mga nilalang na naninirahan sa tangke ng equipoise ng karunungan ng Guru ay kilala bilang param halls (swans of highest order) at sila ay kumukuha lamang ng mga rubi at perlas ibig sabihin, palagi silang nagpapatibay ng kabutihan sa kanilang buhay.
Nagiging awtorisado sa kaalaman ng Guru, inihiwalay nila ang kasinungalingan sa katotohanan bilang ang &visa ay dapat na maghiwalay ng tubig sa gatas.
Itinatakwil ang kahulugan ng duality na sinasamba nila ang isang Panginoon na may iisang pag-iisip.
Bagaman ang mga may-ari ng bahay, sila, na pinagsasama ang kanilang kamalayan sa Salita, sa banal na kongregasyon ay nananatiling matatag na walang kahirap-hirap na konsentrasyon
Ang gayong perpektong yogis ay mabait at malaya sa transmigrasyon.
Kabilang sa mga ganoong tao ay si Guru Ram Das na ganap na nasisipsip sa Guru Amar Das ibig sabihin, siya ang kanyang nasasakupan.
Ang Panginoon ay walang dungis, lampas sa kapanganakan, lampas sa panahon at walang katapusan.
Sa pagtawid sa mga liwanag ng araw at buwan, mahal ni Guru Arjan Dev ang pinakamataas na liwanag ng Panginoon.
Ang kanyang liwanag ay palaging kumikinang. Siya ang buhay ng mundo at ang buong mundo ay pinupuri siya.
Ang lahat sa mundo ay nagpupugay sa kanya at siya, na inorden ng pangunahing Panginoon, ay nagpapalaya sa isa at lahat.
Sa gitna ng apat na vamas at anim na pilosopiya ang paraan ng gurmukh ay ang paraan ng pag-ampon ng katotohanan.
Ang pag-ampon ng pag-alaala sa pangalan (ng Panginoon), pagkakawanggawa at paghuhugas ng matatag at may mapagmahal na debosyon, siya (Guru Arjan Dev) ay dinadala ang mga deboto sa buong mundo (karagatan ng mundo).
Si Guru Arjan ang tagabuo (ng Panth ).
Si Guru Arjan Dev ay ang lampara ng linya ng kanyang ama, lolo at dakilang ama.
Napagsama-sama ang kanyang kamalayan sa Salita sa marangal na paraan ay ginampanan niya ang gawain (ng pagka-Guruship) at bilang pinagpala, tinanggap niya ang awtoridad ng trono (ng Panginoon).
Siya ang kamalig ng gurbdni (mga banal na himno) at nananatiling puspos sa pagpupuri (ng Panginoon).
Pinahihintulutan niya ang bukal ng hindi tinamaan na himig na dumaloy nang walang tigil at nananatiling nakalubog sa nektar ng perpektong pag-ibig.
Kapag kinuha ng korte ng Guru ang anyo ng banal na kongregasyon, nagaganap ang pagpapalitan ng mga hiyas at hiyas ng karunungan.
Ang tunay na hukuman ni Guru Arjan Dev ay ang tunay na marka (ng kadakilaan) at natamo niya ang tunay na karangalan at kadakilaan
Ang kaharian ng may kaalaman (Guru Arjan Dev) ay hindi nababago.
Nasakop niya ang lahat ng apat na direksyon at ang mga deboto ng Sikh ay lumapit sa kanya sa hindi mabilang na bilang.
Ang libreng kusina (latigar) kung saan inihain ang salita ng Guru ay tumatakbo nang walang tigil doon at ito ang perpektong paglikha (kaayusan) ng perpektong Guru.
Sa ilalim ng canopy ng Panginoon, natatamo ng mga gurmukh ang pinakamataas na estado na ipinagkaloob ng perpektong Panginoon.
Sa banal na kongregasyon, ang. Ang salitang Brahm, na lampas sa Vedas at Ketebas, ay natatamo ng mga gurmukh.
Ang Guru ay lumikha ng napakaraming Janak-like devotees na nananatiling hiwalay sa gitna ng maya.
Ang hiwaga ng kapangyarihan ng Kanyang nilikha ay hindi malalaman at hindi maipaliwanag ang kwento ng di-nakikitang iyon (Panginoon).
Ang mga gurmukh ay tumatanggap ng kanilang bunga ng kasiyahan nang walang anumang pagsisikap.
Higit pa sa mga kasiyahan at kalungkutan siya ay manlilikha, tagataguyod at tagasira.
Siya ay malayo sa kasiyahan, pagtanggi, anyo at maging sa gitna ng kasiyahan, nananatili siyang hiwalay at nagpapatatag.
Hindi katanggap-tanggap sa pamamagitan ng mga talakayan, siya ay lampas sa kapangyarihan ng talino, pananalita; karunungan at papuri.
Ang pagtanggap kay Guru,(Arjan Dev) bilang Diyos at Diyos bilang Guru, si Hargobind (ang Guru) ay nananatiling masaya.
Palibhasa'y puno ng kababalaghan, siya ay nababalot sa kataas-taasan : Ang kababalaghan at sa gayon ay dahil sa pagkamangha, siya ay nananatiling nakalubog sa kataas-taasang rapture, rapture.
Ang paglipat sa daan ng mga gurmukh ay parang pagtapak sa talim ng espada.
Ang pagtanggap sa mga turo ng Guru, tinanggap ng disipulo ang mga ito sa kanyang buhay.
Ang mga gurmukh ay yaong mga swans na batay sa kanilang kaalaman ay nagsasala ng tubig (kasinungalingan) mula sa gatas (katotohanan).
Sa mga pagong, sila ang mga nananatiling hindi naiimpluwensyahan ng mga alon at whirlpool.
Para silang mga siberian crane na patuloy na inaalala ang Panginoon habang lumilipad nang mataas.
Sa pamamagitan lamang ng pagmamahal sa Guru, ang Sikh ay nakakaalam, naiintindihan at natututo ng kaalaman, pagninilay at Gurbani, ang mga banal na himno.
Sa pagkakaroon ng pinagtibay ang mga turo ng Guru, ang mga Sikh ay naging mga gursikh, ang mga Sikh ng Guru, at sumasali sa banal na kongregasyon saanman nila ito mahanap.
Ang kababaang-loob ay malilinang lamang sa pamamagitan ng pagyuko sa mga paa, pagiging alabok ng mga paa ng Guru at sa pamamagitan ng pagtanggal ng ego sa sarili.
Ang mga ganoong tao lamang ang naghuhugas ng paa sa Guru at ang kanilang pananalita ay nagiging nektar (para sa iba).
Pinalaya ang kaluluwa mula sa katawan, pinatatag ni Guru (Arjan Dev) ang kanyang sarili sa tubig ng ilog habang ang isda ay nananatili sa tubig.
Habang ang gamu-gamo ay naghahalo sa sarili sa apoy, ang kanyang liwanag ay nahalo sa liwanag ng Panginoon.
Ang pag-aalaga sa buhay, habang ang usa ay pinapanatili ang kanyang kamalayan na puro kapag nasa panganib, ang Guru din, kapag dumaranas ng pagdurusa ay walang iba maliban sa Panginoon sa kanyang kamalayan.
Habang ang itim na bubuyog ay nananatiling nakabibighani sa mga talulot ng bulaklak • natatamasa ang halimuyak, ang Guru ay nagpalipas din ng gabi ng pagdurusa sa pamamagitan ng pagpapanatiling masayang konsentrasyon sa mga paa ng Panginoon.
Ang Guru tulad ng isang rainbird ay nagsalita sa kanyang mga isciples na ang mga turo ng Guru ay hindi dapat kalimutan.
Ang kasiyahan ng Gurmukh (Guru Arjan Dev) ay ang kasiyahan ng pag-ibig at tinatanggap niya ang banal na kongregasyon bilang natural na estado ng pagmumuni-muni.
Ako ay sakripisyo kay Guru Arjan Dev.
Ang tunay na Guru ay nilikha sa anyo ng perpektong Brahm ng transendente Brahm. Ang Guru ay Diyos at ang Diyos ay ang Guru; dalawang pangalan ay may parehong pinakamataas na katotohanan.
Ang anak para sa ama at ang ama para sa anak ay lumikha ng paghanga sa pamamagitan ng pagtanggap ng kamangha-manghang Salita.
Isang kahanga-hangang kagandahan ang nalikha sa pagkilos ng puno na nagiging bunga at bunga ng puno.
Mula sa dalawang pampang ng isang ilog ang tunay na lawak nito ay hindi mauunawaan sa pamamagitan lamang ng pagsasabi na ang isa ay malayo at ang isa ay malapit sa pampang.
Sina Guru Arjan Dev at Guru Hargobind ay sa katunayan ay iisa at pareho.
Walang ibang makakaunawa sa hindi mahahalata na Panginoon ngunit ang disipulo (Hargobind) na nakilala ang Guru (Arjan Dev) ay naisip ang hindi mahahalata na Panginoon.
Si Guru Hargobind ay mahal sa Panginoon na siyang Guru ng mga Guru.
Ang walang anyo na Panginoon ay kinuha ang anyo ng Guru Nanak Dev na pangalawa sa lahat ng anyo.
Sa turn, nilikha niya si Afigad mula sa kanyang mga paa bilang mga alon na nilikha ng Ganges.
Mula sa Guru Angad ay dumating si Guru Amar Das at ang himala ng paglilipat ng liwanag ay nakita ng isa at lahat.
Mula sa. Ang Guru ar Das Rim Das ay nabuo sa paraang para bang ang Salita ay kinain mula sa mga hindi tinamaan na tunog.
Si Guru Arjan Dev ni Guru Ram 'Ws ay tinutukan na parang siya ang imahe ng huli sa salamin.
Dahil nilikha ni Guru Arjan Dev, ginawang tanyag ni Guru Hargobind ang kanyang sarili bilang anyo ng Panginoon.
Sa katunayan ang pisikal na katawan ng Guru ay 'Salita' ng Guru na makikita lamang sa anyo ng banal na kongregasyon.
Kaya, ang tunay na pinalaya ang buong mundo na nagpapaluhod sa mga tao sa paanan ng Panginoon.