Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang tunay na Guru ay hindi mapupuntahan, walang sama ng loob at hindi pangkaraniwan.
Isaalang-alang ang lupa bilang ang tunay na tahanan ng dharma.
Dito ang mga karma ay nag-aalaga ng mga bunga ibig sabihin, inaani ng isa ang kanyang itinanim.
Siya (ang Panginoon) ang salamin kung saan makikita ng mundo ang mukha nito na naaaninag.
Makikita ng isa ang parehong mukha na dadalhin niya sa harap ng salamin.
Ang mga lingkod ng Diyos ay nananatiling pula ang mukha at matagumpay samantalang ang mga apostata ay nananatiling maitim ang kanilang mga mukha.
Kung ang disipulo ay hindi alam (sabihin) tungkol sa kanyang guro, paano siya makakapagpalaya.
Nakagapos sa tanikala, napilitan siyang lumakad mag-isa sa daan ng Yama, kamatayan.
Sa dilemma siya ay nakatayo at nagdurusa sa impiyerno.
Kahit na siya ay lumipat sa walumpu't apat na lac species ng buhay ngunit hindi niya nakilala ang Panginoon.
Tulad ng paglalaro ng sugal, nawawala ang napakahalagang taya ng buhay sa larong ito.
Sa katapusan (ng buhay) siya ay may mga pagkabalisa at panaghoy ngunit ang panahong lumipas ay hindi na bumalik.
Ang Guru prevaricator ay katulad ng isang batang babae na hindi pumupunta sa bahay ng biyenan at nagbibigay ng mga tuntunin sa iba.
Ang kanyang asawa ay hindi kailanman nag-aalaga sa kanya at siya ay umaawit ng mga awit ng kanyang masayang buhay may-asawa.
Ito ay tulad ng ang daga mismo ay hindi makapasok sa butas ngunit gumagala na nakatali sa panakip na tray sa baywang nito.
Ito ay tulad ng isang tao na hindi alam kahit na ang mantra ng isang alupihan ay ipinatong ang kanyang kamay sa isang ahas.
Ang taong nakaharap sa langit ay pumutok ng palaso ay tumatanggap ng palaso sa kanyang sariling mukha.
Ang apostata ay dilaw ang mukha, natatakot sa parehong mundo at nagsisi.
Hindi alam ng unggoy ang halaga ng alahas na nakatali sa leeg nito.
Kahit nasa pagkain, hindi alam ng sandok ang lasa ng mga ulam.
Ang palaka ay laging nabubuhay sa burak ngunit hindi pa rin alam ang lotus.
Ang pagkakaroon ng musk sa pusod nito ang usa ay tumatakbong nalilito.
Ibinebenta ng tagapag-alaga ng baka ang gatas ngunit kinukuha sa bahay, ang mga oil cake at balat.
Ang apostata ay isang taong karaniwang naligaw ng landas at dumaranas siya ng mga pagdurusa na ibinigay ng Yama.
Sa buwan ng savan, ang buong kagubatan ay nagiging luntian ngunit ang mga javel, isang bungang halaman ay nananatiling tuyo.
Sa panahon ng pag-ulan ang bawat isa ay nakadarama ng kasiyahan ngunit ang manghahabi ay nakikitang madilim.
Sa gabi ang lahat ng mga pares ay nagkikita ngunit para sa chakavi, iyon ang oras ng paghihiwalay.
Ang kabibe ay nananatiling walang laman kahit nasa karagatan at umiiyak kapag hinipan.
Ang lalaking naligaw ng landas ay tiyak na mananakawan sa pamamagitan ng paglalagay ng lubid sa kanyang leeg.
Sa katulad na paraan, ang mga apostata ay patuloy na humihikbi sa sanlibutang ito.
Hindi maabot ng jackal ang mga ubas at mapang-asar na sinasabi na ang mga ubas ay maasim.
Ang mananayaw ay walang alam na sayaw ngunit ang sabi ay makitid ang lugar.
Bago ang isang bingi na kumakanta sa sukat Bhairav o Gaul ay pareho.
Paano lumipad ang isang plover na katumbas ng isang sisne.
Nagiging berde ang buong kagubatan kapag tag-ulan (sit-van) ngunit akk, ang ligaw na halaman sa mabuhangin na rehiyon (calotropis procera) ay tumutubo sa panahon ng tagtuyot.
Ang apostata ay hindi maaaring magkaroon ng kaligayahan tulad ng isang inabandunang babae.
Paano makatawid ang isang tao sa tubig sa pamamagitan ng paghawak sa buntot ng isang tupa.
Ang pakikipagkaibigan sa isang multo ay palaging pinagmumulan ng kahina-hinalang buhay.
Ang puno sa pampang ng ilog ay hindi maaaring magkaroon ng pananampalataya (na hindi ito masisira ng ilog).
Kung paano masasabing suhagin ang babaeng ikinasal sa isang patay, ibig sabihin ay buhay ang asawa.
Paano makukuha ang nektar sa pamamagitan ng paghahasik ng lason.
Ang pakikipagkaibigan sa isang tumalikod ay nagdadala ng mga pagdurusa ng pamalo ni Yama.
Kapag gamu-gamo, isang Indian pulse ay niluto sa ibabaw ng apoy ang ilang mga butil na matigas ay nananatiling hindi luto.
Hindi ito ang kasalanan ng sunog. Kung ang isang bunga sa isang libo ay masira, hindi ito kasalanan ng puno.
Hindi kasalanan ng tubig na hindi ito mananatili sa burol.
Kung ang isang may sakit ay namatay dahil sa hindi pagsunod sa regimen na inireseta para sa kanya, ito ay hindi kasalanan ng doktor.
Kung walang supling ang isang baog, ito ay kanyang kapalaran at hindi kasalanan ng kanyang asawa.
Sa parehong paraan kung ang isang masamang tao ay hindi tumatanggap sa pagtuturo ng Guru, ito ay kanyang sariling kasalanan at hindi ang Guru.
Ang bulag ay hindi nakikita ang buwan kahit na ang liwanag nito ay nakakalat sa paligid.
Hindi nawawala ang himig ng musika kung hindi ito maintindihan ng isang bingi.
Sa kabila ng maraming halimuyak, ang taong walang kapangyarihan ng pang-amoy ay hindi masisiyahan sa parehong.
Ang salita ay namamalagi sa isa at lahat, ngunit hindi maigalaw ng pipi ang kanyang dila (upang bigkasin ito).
Ang tunay na Guru ay isang karagatan at ang mga tunay na tagapaglingkod ay tumatanggap ng mga kayamanan mula rito.
Ang mga apostata ay nakakakuha lamang ng mga shell dahil ang kanilang paglilinang at paggawa ay may depekto.
May mga hiyas na lumabas sa dagat ngunit maalat-alat pa rin ang tubig nito.
Sa liwanag ng buwan, ang tatlong mundo ay nakikita, ngunit ang stigma sa buwan ay nananatili.
Ang lupa ay gumagawa ng mais ngunit nandoon pa rin ang alkaline earth.
Si Siva, na nagiging masaya, ay nagbibigay ng mga biyaya sa iba ngunit sa kanyang sariling tahanan ay abo at pulubing mangkok lamang ang matatagpuan.
Ang makapangyarihang Hanuman ay maaaring gumawa ng maraming para sa iba ngunit mayroon lamang isang loincloth na isusuot.
Sino ang makakaalis sa mga salita ng tadhana ng tumalikod.
Ang mga kawan ng baka ay naroon sa bahay ng amo, ang hangal ay patuloy na kumukuha ng mga patpat na ginawa para sa kanyang sariling tahanan.
Ang mga kabayo ay kasama ng mga mangangalakal at ang taong hangal ay gumagala sa paligid upang bumili ng mga latigo.
Ang hangal na tao ay lumilikha ng stampede sa kanyang tahanan sa pamamagitan lamang ng pagkakita ng ani ng iba sa paligid ng giikan.
Ang ginto ay nasa mangangalakal ng ginto ngunit ang hangal ay tumatawag sa panday ng ginto sa kanyang sariling tahanan para sa paghahanda ng mga alahas.
Wala siyang lugar sa bahay, ngunit patuloy na nagyayabang sa labas.
Ang apostata ay hindi matatag tulad ng mabilis na ulap at patuloy na nagsasabi ng mga kasinungalingan.
Kapag ang mantikilya ay hinalo at inalis, ang butter milk (lassi) ay inabandona.
Kapag nahugot ang katas ng tubo, walang humahawak sa bagasse.
Kapag ang mabilis na kulay ng Rubia munjista ay inalis pagkatapos ay walang nagmamalasakit dito kahit na nagkakahalaga ng isang sentimos.
Kapag naubos na ang halimuyak ng mga bulaklak, wala na silang masisilungan.
Kapag ang atman ay humiwalay sa katawan, walang kasama sa katawan ang nananatili.
Malinaw sa lahat na ang tumalikod ay parang tuyong kahoy (na maaari lamang itulak sa apoy).
Ang tubig ay inilabas sa balon lamang kapag ang pitsel ay nakatali mula sa leeg (na may lubid).
Ang cobra ay hindi masayang ibinibigay ang hiyas sa ulo (ito ay nagbibigay lamang pagkatapos mapatay).
Ang usa ay nagbibigay lamang ng musk pagkatapos ng kamatayan nito.
Ang langis ay maaaring makuha mula sa linga nang walang sakit sa Ghani.
Ang butil ng niyog ay makukuha lamang kapag nabasag ang bibig nito.
Ang tumalikod ay tulad ng isang bakal na maaaring mabigyan ng nais na hugis lamang sa pamamagitan ng mga hampas ng martilyo.
Sasabihin ng hangal na matamis ang lason at masaya ang taong galit.
Sa napatay na lampara ay sinabi niya na ang pinalaki at isang pinatay na kambing sa kanya ay bihisan.
Upang masunog, sasabihin niya ang pinalamig: ang 'wala na' para sa kanya ay 'halika' at ang 'halika' para sa kanya ay eloped isa ie kung may tumusok sa mata, ang mata ay sinasabing lumulutang at kung ang isang balo ay tumira sa bahay ng isang tao sa pamamagitan ng pagpapakasal sa kanya, mayroon daw itong elo
Sa moron sasabihin niyang simple, at ang lahat ng kanyang mga usapan ay salungat sa normal.
Sa taong sumisira, sasabihin ng hangal na iniiwan niya ang lahat sa kanyang sariling kagustuhan.
Ang mga ganyang tao ay parang ina ng magnanakaw na umiiyak na nagtatago sa isang sulok (baka matuklasan at tumaas ang posibilidad na mahuli ang kanyang anak).
Kung may pumasok sa isang silid na puno ng uling ay siguradong maiitim ang kanyang mukha.
Kung ang binhi ay itinanim sa alkaline field, mawawalan ito ng silbi.
Kung ang isang tao ay umindayog sa isang sirang swing, siya ay babagsak at magpapakamatay.
Kung ang isang tao na hindi marunong lumangoy, ay sumandal sa mga balikat ng isa pang kaparehong mangmang, paano siya tatawid sa malalim na ilog?
Huwag kang makisama sa nagsusunog sa sarili niyang bahay at pagkatapos ay natutulog.
Ganyan ang lipunan ng mga mapanlinlang at mga apostata kung saan ang tao ay palaging natatakot sa kanyang buhay.
(Sinasabi na) Ang pagpatay sa brahmin, baka at lalaki ng sariling pamilya ay isang nakamamatay na kasalanan.
Ang mga lasing ay nagsusugal at tumitingin sa mga asawa ng iba.
Ang mga magnanakaw at manloloko ay nagnanakaw ng yaman ng iba.
Ang lahat ng ito ay taksil, walang utang na loob, makasalanan at mamamatay.
Kung ang gayong mga tao ay natipon sa walang katapusang bilang;
Kahit silang lahat ay hindi katumbas ng solong buhok ng tumalikod.
Kung ang isa ay pupunta sa Ganges, Yamuna, Godavari at Kurukshetr.
Mathure, Mayapuri, Ayodhya , Kasi, Kedarnath ay binibisita din.
Ang pintuan ng Gomati, Sarasvati, Prayag. Masyadong lumapit si Gaya.
Lahat ng uri ng mga pagwawasto, penitensiya, kontinente, yajn, hom ay ginagawa at lahat ng mga diyos ay pinupuri.
Ang mga mata ay naglalagay sa lupa kung kahit ang tatlong mundo ay binisita.
Kahit noon pa man ang kasalanan ng apostasya ay hindi naglalaho.
Marami ang nalilibang sa napakaraming panlasa, at marami ang mga hari ng kagubatan.
Marami ang mga lugar, ipoipo, bundok at ang mga multo.
Marami ang mga ilog, batis at malalalim na tangke.
Ang langit ay maraming bituin at sa daigdig ay hindi mabilang ang mga ahas.
Marami ang gumagala na nalilito sa labirint ng mundo.
Kung wala ang isang tunay na Guru lahat ng iba pa ay mga kaguluhan.
(Babu = bagay, ama. Dhad = tambol. Dhukha = pag-aalala, pagkabalisa, pag-aalala. Sabi ni Berne Bemukha - Bemukha.)
Ang isang panauhin ng maraming bahay ay nananatiling gutom.
Sa pagkawala ng karaniwang ama ng marami, kakaunti ang pag-iyak at pagkabalisa sa isip.
Kapag maraming drummer ang humampas ng drum, walang natutuwa sa mga di-pagkakasundo na boses.
Paano magiging masaya at marangal ang isang uwak na gumagala sa kagubatan.
Kung paanong ang katawan ng isang puta ay nagdurusa sa pagkakaroon ng maraming manliligaw,
Ang mga sumasamba sa iba kaysa sa Guru ay hindi nasisiyahan sa kanilang pagtalikod.
Sa tunog ng seive ay walang kabuluhan ang pagbangon ng kamelyo.
Ang pagkatakot sa elepante sa pamamagitan ng pagpalakpak ng mga kamay ay walang saysay
Tulad ng pagsunog ng lampara sa harap ng Väsuki cobra (sa pag-asa na ito ay tatakbo palayo).
Kung ang kuneho na nakatingin sa mga mata ay gustong takutin ang leon (ito ay walang iba kundi isang deathwish).
Ang mga maliliit na tubo ng tubo ng tubig ay hindi maaaring katumbas ng karagatan.
Tulad ng multo, ang pagiging apostata ay walang nagpapahayag ng kanyang kaakuhan.
Kung walang asawa ang isang babae ay hindi maaaring tamasahin ang mga kasiyahan sa kama.
Kung ang anak ay sumuway sa mga magulang, siya ay itinuturing na isang bastard.
Kung ang isang mangangalakal ay hindi tumupad sa kanyang salita na ibinigay sa kanyang bangkero, mawawala ang kanyang pananampalataya.
Huwag humawak ng armas laban sa iyong panginoon.
Ang kasinungalingan ay hindi kailanman makakarating sa katotohanan kahit na isang daang dahilan ang ginawa.
Ang isang tao ay hindi dapat kumilos nang matigas ang ulo sa harap ng mga taong may suot na hikaw (dahil ang mga ito ay pinaka matigas ang ulo).