Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya kung banal na preceptor
(Bahitha=upo. Itha=kanais-nais na sangkap. Abhiritha=minahal. Saritha=paglikha. Panitha=pag-iwas.)
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na pumunta upang makita ang Guru.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na humipo sa mga paa ay nakaupo sa kapulungan ng Guru.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na nagsasalita ng matamis.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na mas pinipili ang kanilang mga kapwa disipulo kaysa sa kanilang mga anak at kaibigan.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na gustong maglingkod sa Guru.
Nagsasakripisyo ako sa mga Gursikh na tumawid at nagpapalangoy din sa ibang mga nilalang.
Ang pagpupulong sa gayong mga Gursikh, ang lahat ng mga kasalanan ay aalisin.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na bumangon sa huling bahagi ng gabi.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na bumabangon sa mga oras ng ambrosial, at naliligo sa banal na tangke.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na umaalala sa Panginoon nang may iisang debosyon.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh din na pumunta sa banal na kongregasyon at umupo doon.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na umaawit at nakikinig sa Gurbani araw-araw.
Ako ay nagsasakripisyo sa mga Gursikh na buong pusong nakikipagkita sa iba.
Ako ay sakripisyo sa mga Gursikh na nagdiriwang ng mga anibersaryo ni Guru nang buong debosyon.
Ang ganitong mga Sikh ay nagiging pinagpala sa pamamagitan ng paglilingkod sa Guru at mas matagumpay na umunlad.
Ako ay sakripisyo sa kanya na itinuturing na makapangyarihan ang kanyang sarili na walang kapangyarihan.
Ako ay sakripisyo sa kanya na ang pagiging dakila ay itinuturing ang kanyang sarili na mapagpakumbaba.
Ako ay sakripisyo sa kanya na tumatanggi sa lahat ng katalinuhan ay nagiging parang bata
Ako ay sakripisyo sa kanya na nagmamahal sa kalooban ng Guro.
Ako ay sakripisyo sa kanya na naging gurmukh ay nagnanais na sundin ang paraan ng Guru.
Ako ay sakripisyo sa kanya na itinuturing ang kanyang sarili bilang isang panauhin sa mundong ito at pinapanatili ang kanyang sarili na handa na umalis mula rito.
Ang gayong tao ay katanggap-tanggap dito at sa kabilang buhay.
Mahal na mahal ko siya na naglilinang ng kababaang-loob sa pamamagitan ng Gurmat, ang karunungan ng Guru.
Mahal na mahal ko siya na hindi lumalapit sa asawa ng iba.
Mahal na mahal ko siya na hindi gumagalaw sa yaman ng iba.
Mahal na mahal ko siya na nagiging walang malasakit sa paninira ng iba ay humiwalay sa sarili.
Mahal na mahal ko siya na nakikinig sa turo ng tunay na Guru ay nagsasagawa nito sa aktwal na buhay.
Mahal na mahal ko siya na kakaunti ang tulog at kakaunti ang kinakain.
Ang gayong gurmukh ay sumisipsip sa sarili sa equipoise.
Handa akong putulin sa apat na piraso para sa kanya na tumatanggap ng Guru at Diyos bilang isa.
Handa akong putulin sa apat na piraso para sa kanya na hindi pumapayag na pumasok sa kanya ang sense of duality.
Handa akong putulin sa apat na bahagi para sa kanya na nakakaunawa sa kasamaan na ginawa sa kanya bilang mabuti.
Handa akong putulin sa apat na piraso para sa kanya na hindi kailanman nagsasalita ng masama tungkol sa sinuman.
Handa akong putulin sa apat para sa kanya na handang magdusa ng pagkawala para sa kapakanan ng iba.
Handa akong putulin sa apat na piraso para sa kanya na nag-e-enjoy sa paggawa ng mga altruistic na aktibidad.
(Loyalty=) Sa dambana (ng Akal Purakh) ng walang malasakit, ang mapagpakumbaba ay mapagmataas at ang mapagmataas ay mapagpakumbaba (sabihin), (tulad ng "Bhekhari te Raju Karavai Raja te Bhekhari").
Ang gayong mapagpakumbabang tao na nakakaunawa sa Salita ng Guru, ang kanyang sarili ay nagiging perpektong Guru.
Guru Puran (ay, ar) na nagtuturo (=naniniwala) sa salita ng Guru (Siya ay Bi Puran. Yatha:-"Jin Jata So Tishi Jeha"
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na iyon, na nakilala ang tunay na Guru ay nawala ang kanilang kaakuhan.
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na, habang nabubuhay sa gitna ng maya, ay nananatiling walang malasakit dito.
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na iyon, alinsunod sa Gurmat, itinuon ang kanilang isip sa mga paa ng Guru.
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na iyon, na naghahatid ng mga turo ng Guru ay gumawa ng isa pang disipulo na makilala ang Guru.
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na iyon, na lumaban at nakagapos sa lumalabas na pag-iisip.
Nawa'y maging isang sakripisyo ako sa mga Gursikh na, habang nabubuhay kasama ng mga pag-asa at hangarin.
Manatiling walang malasakit sa kanila at matuto nang matatag sa pagtuturo ng tunay na Guru.
Tinatawag ang kanyang sarili na dakila, pumasok si Brahma sa naval lotus (Ng Visnu upang malaman ang katapusan nito).
Sa loob ng maraming edad ay gumala siya sa ikot ng transmigrasyon at sa huli ay naging pipi.
Hindi siya nag-iwan ng bato ngunit nanatiling naliligaw sa sarili niyang tinatawag na kadakilaan.
Siya ay naging apat na ulo at matalino ay binibigkas ang apat na Vedas.
Ipapaunawa niya sa mga tao ang maraming bagay ngunit ang makita ang kagandahan ng kanyang sariling anak na babae, si Sarasvati, ay nabighani.
Ginawa niyang walang saysay ang kanyang kaalaman sa apat na Vedas. Habang siya ay naging mapagmataas, kinailangan niyang magsisi sa huli.
Sa katunayan ang Panginoon ay hindi maipaliwanag; sa Vedas din Siya ay inilarawan din bilang neti neti, (hindi ito, hindi ito).
Si Visnu ay nagkatawang-tao ng sampung beses at pinatay ang kanyang mga kalaban na mandirigma.
Ang pagkakatawang-tao sa anyo ng isda, pagong, baboy, man-leon, duwende at Buddha atbp ay nangyari na.
Ang Parsu Ram, Ram, Kisan at ang labis na ipinagmamalaki na pagkakatawang-tao ni Kalki ay umunlad.
Si Ram ay bayani ng Ramayan, at ang kisan ay nasa mahabharat.
Ngunit ang pagnanasa at galit ay hindi sublimited at kasakiman, infatuation at ego ay hindi naiiwasan.
Walang nakaalala sa tunay na Guru (Diyos) at walang nakinabang sa kanyang sarili sa banal na kongregasyon.
Lahat ay kumilos nang mayabang na puno ng masasamang hilig.
Kahit na si Mahadev ay isang asetiko ng mataas na pagkakasunud-sunod ngunit puno ng kamangmangan ay hindi niya matukoy ang yoga.
Pinasuko lang niya si Bhairav, mga multo, Ksetrapals, at baitals (lahat ng mga malignant na espiritu).
Siya ay kumakain ng akk (isang ligaw na halaman sa mabuhanging rehiyon - calotropis procera) at datura at nakatira sa sementeryo sa gabi.
Magsusuot siya ng balat ng leon o elepante at gagawing mabalisa ang mga tao sa pamamagitan ng paglalaro ng damaru (tabor).
Siya ay kilala bilang ang nath (yogi) ng mga nath ngunit hindi siya naging masterless (anath) o mapagpakumbaba na naalala niya ang Diyos.
Ang kanyang pangunahing gawain ay wasakin ang mundo nang malignant. Hindi niya mauunawaan ang pamamaraan ng kasiyahan at pagtanggi (yoga).
Ang isang tao ay nakakamit ng mga bunga ng kasiyahan na maging isang gurmukh isang gurmukh at pagiging nasa banal na kongregasyon.
Si Indr ay may mahabang edad; pinamunuan niya ang indrpuri.
Kapag ang labing-apat na Indrs ay natapos, ang isang araw ng Brahma ay lumipas Ie sa isang araw ng Brahma labing-apat na Indrs na pamamahala.
Sa pagbagsak ng isang buhok ni Lomas Rishi, ang isang Brahma ay kilala na nagtatapos sa kanyang buhay (maaaring mahulaan ng isang tao na tulad ng hindi mabilang na buhok na Brahma ay marami rin).
Sina Sesanag at Mahesa ay nabubuhay din nang walang hanggan ngunit walang nakakamit ng kapayapaan.
Hindi gusto ng Diyos ang pagkukunwari ng yoga, hedonismo, pagbigkas, asetisismo, karaniwang nakagawiang gawain atbp.
Siya na nagpapanatili ng kanyang kaakuhan sa kanya ay hindi maaaring sumanib sa equipoise.
Kahit na ang pagiging sanay sa Vedas at Shastras Narad, ang pantas, ay walang pagtitiis.
Nakikinig siya sa mga pag-uusap ng isang asembliya at pinag-uusapan ito sa isa pa.
Sanaks et al. Lagi ring pinapaalalahanan ang karunungan ng bata at dahil sa kanilang hindi mapakali na kalikasan ay hindi sila makakamit ang kasiyahan at palaging nagdusa ng pagkawala.
Pumunta sila sa langit at nagkataong isinumpa sina Jay at Vijay, ang mga bantay-pinto. Sa huli, kinailangan nilang magsisi.
Dahil sa kanyang kaakuhan ay nagdusa din si Sukadev ng mahabang panahon (labindalawang taon) sa sinapupunan ng kanyang ina.
Ang araw at buwan ay puno rin ng mga dungis, nagpapakasawa sa ikot ng pagsikat at paglubog.
Engrossed sa maya lahat sila ay dinadamay ng ego.
Tinatawag na mga celibate, ang mga banal at kontento ay hindi rin naiintindihan ang kasiyahan, ang aktwal na pamamaraan ng kabaklaan at iba pang mga birtud.
Ang mga siddha at nath na kontrolado ng ego at nahahati sa maraming sekta ay gumagala paroo't parito na nagpapakita ng mga mahimalang gawa.
Ang lahat ng apat na varna sa mundo na naliligaw sa mga maling akala ay nag-aaway sa isa't isa.
Sa ilalim ng pamumuno ng anim na Shastra, ang mga yogi ay nagpatibay ng labindalawang paraan at ang pagiging walang malasakit sa mundo ay lumayo sa mga responsibilidad nito.
Si Gurmukh, na lampas sa mga varna at iba pang mga denominasyon nito, ay parang dahon ng betel, na mula sa iba't ibang kulay ay gumagamit ng isang matatag na kulay (pula) ng lahat ng mga birtud.
Sa anim na panahon at labindalawang buwan habang ang gurmukh ay nakikita, nililiwanagan niya ang lahat tulad ng araw ng kaalaman.
Ang kasiya-siyang bunga para sa mga gurmukh ay ang kanyang pagmamahal sa Panginoon.
Bilang resulta ng makatwirang kumbinasyon ng limang elemento ang magandang tirahan ng dharma sa anyo ng lupa ay nilikha.
Ang lupa ay inilagay sa tubig at muli sa lupa, tubig ay inilagay.
Ang pagkakaroon ng kanilang mga ulo pababa ie ang mga punong nakaugat sa lupa ay tumutubo dito at naninirahan sa malalim na nag-iisang kagubatan.
Ang mga punong ito ay altruista rin na kapag binato ay umuulan ng mga bunga para sa mga nilalang sa lupa.
Ang halimuyak ng sandal ay nagpapabango sa buong halaman.
Sa banal na grupo ng mga Gurmukh ang kamalayan ay pinagsama sa Salita at ang tao ay nakakamit ng mga bunga ng kasiyahan sa pamamagitan ng ambrosial na pananalita.
Hindi maipaliwanag ang kuwento ng di-nakikitang Panginoon; Ang kanyang dinamismo ay hindi alam.
Dhru, Prahlad, Vibhisan, Ambris, Bali, Janak ay kilalang personalidad.
Lahat sila ay mga prinsipe, at samakatuwid ay laging nasa kanila ang laro ng pag-asa at pagnanasa.
Si Dhru ay binugbog ng kanyang madrasta at si Prahlad ay pinahirapan ng kanyang ama.
Nakuha ni Vibhisan ang Lanka sa pamamagitan ng pagbubunyag ng mga lihim ng tahanan at naging masaya si Ambris na makita ang Sudarsan chakr, bilang kanyang tagapagtanggol (upang iligtas si Ambris mula sa sumpa ni Durvasa, ipinadala ni Visnu ang kanyang chakr).
Si Janak sa pamamagitan ng paglalagay ng isang paa sa malambot na kama at ang isa pa sa kumukulong kaldero ay nagpakita ng kanyang kapangyarihan ng hathayoga at ibinaba ang tunay na dharma.
Ang taong umiwas sa kanyang kaakuhan at nagpasakop sa Panginoon ay iginagalang sa hukuman ng Panginoon.
Ang mga Gurmukh lamang ang nakamit ang mga bunga ng kasiyahan at sila lamang ang tinatanggap (dito at sa kabilang buhay).
Sa kaliyuga, pinaikot ng isang deboto na nagngangalang Namdev ang templo at nabuhay ang patay na baka.
Sinasabing si Kabir ay lumalabas sa bilangguan kung kailan niya gusto.
Si Dhanna, ang jatt (magsasaka) at si Sadhana na ipinanganak sa isang kilalang low cast butcher ay nakarating sa karagatan ng mundo.
Isinasaalang-alang si Ravi Das na isang deboto ng Panginoon, pinupuri siya ng lahat ng apat na varna.
Si Beni, ang santo ay isang espiritista, at ipinanganak sa isang tinatawag na mababang barbero caste Si Sain ay isang deboto (ng Panginoon).
Ang pagbagsak at pagiging alabok ng mga paa ay ang malaking kawalan ng ulirat para sa mga Sikh ng Guru (hindi dapat isaalang-alang ang kanilang kasta).
Ang mga deboto, bagama't nakikita nila ang hindi mahahalata na Panginoon, gayunpaman ay hindi ibinunyag ito kaninuman.
Sinasabing si Satyuga ang pinakamagaling ngunit sa loob nito ay nagkasala ang isa at nagdusa ang buong bansa.
Sa Treta, ang isa ay gumawa ng maling gawain at ang buong lungsod ay magdurusa. Sa Duapar, ang makasalanang gawa ng isang tao ay nagpahirap sa buong pamilya.
Totoo ang hustisya ng Kaliyuga dahil dito lamang siya umaani ng naghahasik ng masasamang binhi.
Si Brahm ay ang perpektong Sabdabrahm at ang disipulong iyon na pinagsasama ang kanyang kamalayan sa Sabdabrahm ay sa katunayan ay Guru at ang tunay na Guru (Diyos).
Sabdabrahm, ang Guru ay natatamo sa banal na kongregasyon sa pamamagitan ng pag-alala sa pangalan ng Panginoon sa mga oras ng ambrosial.
Ang isang banayad na pagsasalita, mapagpakumbaba at nagbibigay sa pamamagitan ng kanyang mga kamay ay gumagalaw sa equipoise at nananatiling masaya.
Ang bagong pag-ibig ng debosyon sa Panginoon ay nagpapanatili sa mga gurmukh na masaya.
Ang walang anyo na Panginoon ay nakita sa anyo ng liwanag (sa Guru Nanak at iba pang mga Guru).
Binibigkas ng mga Guru ang Word-Guru bilang Vahiguru na lampas sa Vedas at Katebas (ang semtic na mga kasulatan).
Samakatuwid ang lahat ng apat na varna at lahat ng apat na semitikong relihiyon ay naghanap ng kanlungan ng lotus feet ng Guru.
Nang hawakan sila ng mga Guru sa anyo ng bato ng Pilosopo, ang haluang iyon ng walong metal ay naging isang metal (ginto sa anyo ng Sikhismo).
Ang mga Guru na nagbibigay sa kanila ng lugar sa kanilang paanan ay inalis ang kanilang walang lunas na sakit ng ego.
Para sa mga Gurmukh, nilinis nila ang daan ng kalooban ng Diyos.
Ang perpektong (Guru) ay gumawa ng perpektong kaayusan.
Sa kabila ng transmigrasyon, dumating ang mga altruista sa mundong ito.
Nangangaral ng maibiging debosyon, sila, sa pamamagitan ng banal na kongregasyon ay naninirahan sa tahanan ng katotohanan.
Ang mga Gurmukh bilang mga swans ng pinakamataas na pagkakasunud-sunod (paramhains) ay nagpapanatili ng kanilang kamalayan na pinagsama sa Salita, ang Brahm.
Para silang sandal, na nagpapabango sa mabunga at walang bungang pananim.
Sa mundong karagatan sila ay tulad ng sasakyang-dagat na nagdadala ng buong pamilya sa pagtawid nang kumportable.
Nananatili silang hindi naipamahagi at nakahiwalay sa gitna ng mga alon ng makamundong penomena.
Ang natitirang hinihigop sa equipoise ay ang kasiya-siyang prutas kung ang mga gurmukh.
Ang pagpapala ay disipulo pati na rin ang Guru na ginawa ang disipulo na manalangin sa harap ng sinaunang Panginoon.
Mapalad ang sulyap sa tunay na Guru at ang pangitaing iyon ay pinagpala din na sumilip sa isip na nakatuon sa Guru.
Ang Salita ng tunay na Guru at ang meditational faculty ay pinagpala din na nagpapanatili sa isip ng tunay na kaalaman na ipinagkaloob ni Guru.
Mapalad ang lotus feet ng Guru kasama ang noo na iyon na nakapatong sa mga paa ng Guru.
Mapalad ang pagtuturo ng Guru at ang pusong iyon ay isang pinagpala kung saan naninirahan ang Guru manta.
Mapalad ang paghuhugas ng mga paa ni Guru at ang karunungan na iyon ay pinagpala din na ang pag-unawa sa kahalagahan nito ay nakatikim ng bihirang nektar na iyon.
Sa ganitong paraan, tiniis ng mga gurmukh ang hindi napapanatiling kasiyahan ng bunga ng Sulyap ni Guru.
Ang banal na kongregasyon ay yaong karagatan ng kasiyahan kung saan pinalamutian ito ng mga alon ng papuri sa Panginoon.
Ang napakaraming rubi na diamante at perlas sa anyo ng mga turo ni Guru ay umiiral sa karagatang ito.
Ang musika dito ay parang hiyas at pinagsanib ang kanilang kamalayan sa ritmo ng hindi tinamaan na Salita, pinakikinggan ito ng mga nakikinig nang buong atensyon.
Dito ang mga mahimalang kapangyarihan ay sunud-sunuran at ang apat na mithiin ng buhay (dharm, arth, kam at moks) ay mga tagapaglingkod at ang pagiging transistor ay hindi nakakaakit ng atensyon ng mga taong umabot sa yugtong ito.
Ang ibig sabihin ng Myriad dito ay nagtatrabaho bilang mga lampara at napakaraming lalaki na nasasabik na kumukuha ng nektar.
Napakaraming dami ng mga baka na tumutupad sa pagnanais ay tuwang-tuwa na tumitingin sa kagubatan ng mga punong tumutupad sa hiling.
Sa katunayan ang bunga ng kasiyahan ng mga gurmukh ay hindi maipaliwanag.