Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Vaar Lima
Ang taong nakamit ang katayuan ng Gurmukh sa banal na kongregasyon ay hindi nakikihalubilo sa anumang masamang samahan.
Ang paraan (buhay) ng Gurmukh ay simple at kasiya-siya; hindi niya ginagago ang kanyang sarili sa mga alalahanin ng labindalawang sekta (ng mga yogis).
Ang mga Gurmukh ay lumalampas sa mga caste, mga kulay at lumilibot sa pagkakapantay-pantay tulad ng pulang kulay ng dahon ng betel.
Tinitingnan ng mga Gurmukh ang paaralan ng Guru at hindi naniniwala sa anim na Paaralan (ng Indian tradisyon).
Ang mga Gurmukh ay may matatag na karunungan at hindi sinasayang ang kanilang sarili sa apoy ng duality.
Ang mga Gurmukh ay nagsasanay ng (Guru) shabad at hindi pinababayaan ang ehersisyo ng paghawak sa mga paa, iethey hindi nila pinababayaan ang pagpapakumbaba.
Ang mga Gurmukh ay sagana sa mapagmahal na debosyon.
Ang mga Gurmukh ay nag-iisang sumasamba sa Panginoon at hindi nananatili sa pagdududa.
Sa pamamagitan ng pag-alis ng ego sila ay nagiging liberated at hindi pinapayagan ang kadiliman (kamangmangan) na manirahan sa kanilang puso.
Nakabalot sa mga turo ng Guru, nasakop nila ang kuta (ng katawan) kasama ang limang kasamaan.
Sila ay nahuhulog sa paanan, nagiging parang alabok (ielowly), itinuturing ang kanilang sarili bilang mga bisita sa mundo at iginagalang ng mundo.
Ang mga Gurmukh ay naglilingkod sa mga Sikh na itinuturing silang kanilang mga magulang, kapatid at kaibigan.
Sa pagsuko ng masamang hangarin at pagdududa, pinagsama nila ang kanilang kamalayan sa Salita at mga turo ng Guru.
Isinantabi nila ang walang kabuluhang argumento, kasinungalingan at masamang gawain.
Sa kanilang sariling mga varna ang lahat ng mga tao (sa apat na mga varna) ay sinusunod ang tradisyon ng kanilang kasta at tribo.
Ang mga mananampalataya sa mga aklat ng anim na paaralan ay gumaganap ng anim na tungkulin ayon sa karunungan ng kani-kanilang mga espirituwal na tagapagturo.
Ang mga alipin ay pumunta at nagpupugay sa kanilang mga panginoon.
Ang mga mangangalakal ay nakikitungo nang husto sa kanilang sariling espesyal na paninda.
Ang lahat ng mga magsasaka ay naghahasik ng iba't ibang mga buto sa kanilang iba't ibang mga bukid.
Nakilala ng mga mekaniko ang kanilang mga kapwa mekaniko sa workshop.
Katulad nito, ang mga Sikh ng Guru, ay iniuugnay ang kanilang mga sarili sa samahan ng mga banal na tao.
Ang mga adik ay nakikihalubilo sa mga adik at mga umiiwas sa mga umiiwas.
Ang mga sugarol ay nakikihalubilo sa mga sugarol at mga manloloko sa mga manloloko.
Ang pag-ibig abounds among theives and the cheats who get together, dupe the country.
Ang mga biro ay masigasig na nakikipagkita sa mga biro at gayundin ang mga nanlilibak.
Ang hindi alam sa paglangoy ay nakakatugon sa mga katulad na tao at mga manlalangoy sa pamamagitan ng pakikipagkita sa mga manlalangoy ay pumunta at tumawid.
Sinasalubong ng mga naghihirap ang mga naghihirap at nakikibahagi sa kanilang mga pagdurusa.
Gayundin, ang mga Sikh ng Guru ay nakakaramdam ng kasiyahan sa banal na kongregasyon.
May tinatawag na pandit, isang astrologo, isang pari at ilang manggagamot.
May tinatawag na hari, satrap, pinuno at chaudhary.
May draper, may tinatawag na panday-ginto at may mag-aalahas.
May kumikita sa pagiging durugista, retailer at ahente.
(So called) Low born are millions na ang mga pangalan ay nagpapaliwanag ng kanilang mga propesyon.
Ang Sikh ng Guru, na nasa banal na kongregasyon, habang nabubuhay sa kagalakan ay nananatiling walang malasakit sa mga pagnanasa.
Sa pamamagitan ng pagsasanib ng kanyang kamalayan sa Salita (sabad) ay nakikita niya ang Kataas-taasang Panginoon.
Marami ang mga nagdiriwang, ang mga sumusunod sa katotohanan, ang mga walang kamatayan, ang mga siddh, nathas, at ang mga guro at ang mga itinuro.
Marami ang mga goodesses, gods, rsis, bhairavs at mga tagapagtanggol ng mga rehiyon.
Marami ang mga gan (multo), gandharvs (celestial singers), nymphs, at kinnars na naiiba ang pagganap.
Napuno ng duality, marami ang mga higante, ang mga demonyo at ang mga higante.
Ang lahat ay kontrolado ng ego at ang mga Gurmukh ay nasisiyahan sa banal na kongregasyon.
Doon, tinanggap nila ang karunungan ng Guru, itinapon nila ang kanilang sarili.
(Sa India habang ikakasal ang batang babae ay naglalagay ng langis sa kanyang buhok at nauunawaang mabuti na ngayon ay aalis na siya sa kanyang tahanan ng magulang) Katulad din ang mga Gurmukh na laging may pahid na langis sa kanilang mga ulo ay laging handang umalis sa mundong ito.
Ang pagkukunwari sa pangkalahatan ay pumapasok sa praktika ng pagpipigil, mga handog na sinusunog, mga kapistahan, mga penitensiya at mga regalo.
Ang mga inkantasyon at spells sa huli ay nagiging mapagkunwari na mga dula.
Ang pagsamba sa limampu't dalawang bayani, sa walong yoginis ng mga sementeryo at sa mga lugar ng cremation ay humahantong sa napakalaking dissimulation.
Ang mga tao ay nahuhumaling sa mga pranayam na pagsasanay ng paglanghap, pagsususpinde ng paghinga, pagbuga, ang niolr feat at pagtuwid ng kundalini ang kapangyarihan ng ahas.
Maraming ginagamit ang kanilang mga sarili sa pag-upo sa mga siddhasana at sa gayon ay nakita natin silang naghahanap ng napakaraming mga himala.
Ang paniniwala sa bato ng pilosopo, ang hiyas sa ulo ng ahas at ang himala ng buhay na walang kamatayang elixir ay walang iba kundi ang kadiliman ng kamangmangan.
Ang mga tao ay nakikibahagi sa pagsamba sa mga diyus-diyosan ng mga diyos at diyosa, sa pag-aayuno, pagbigkas at pagbibigay ng mga pagpapala at sumpa.
Ngunit kung wala ang banal na kongregasyon ng mga santo at ang pagbigkas ng Guru- sabad kahit na ang napakabuting tao ay hindi makakasumpong ng pagtanggap.
Ang mga pamahiin ay nagbubuklod sa kanilang sarili ng isang daang buhol ng kasinungalingan.
Ang buhay ay humantong sa liwanag ng mga omens, ang siyam na planeta, ang labindalawang palatandaan ng zodiac;
Ang mga inkantasyon, mahiwagang panghuhula sa pamamagitan ng mga linya at sa pamamagitan ng boses ay lahat ay walang saysay.
Ang sigaw ng mga asno, aso, pusa, saranggola, blackbird at jackal ay hindi makakontrol sa ating buhay.
Ito ay pamahiin upang gumuhit ng mabuti o masamang mga tanda mula sa pakikipagtagpo sa isang balo, isang hubad na lalaki, tubig, apoy, pagbahing, hangin, hiccups;.
Lunar at week days, lucky-unlucky moments at pagpunta o hindi pagpunta sa isang partikular na direksyon
Kung ang isang babae ay umaasal tulad ng isang patutot at ginagawa ang lahat para mapasaya ang lahat, paano siya mamahalin ng kanyang asawa.
Ang mga gurmukh na tumatanggi sa lahat ng mga pamahiin ay nagtatamasa ng kaligayahan kasama ang kanilang Panginoon at nakatawid sa mundo-karagatan.
Ang mga ilog at maliliit na batis na nagdurugtong sa Ganges ay naging sagradong ilog (Ganges).
Sa pagdampi ng bato ng pilosopo (paras) ang lahat ng pinaghalong light metal ay nagiging ginto.
Ang mga halaman kung prutas man o walang bunga ay nagiging sandal sa pamamagitan ng pag-asimilasyon dito ng halimuyak ng sandal.
Sa anim na panahon at labindalawang buwan ay walang naroroon maliban sa araw.
Apat na varna, anim na Paaralan ng pilosopiya at labindalawang sekta ng mga yogi ang nariyan sa mundong ito.
Ngunit sa pagtahak sa landas ng mga Gurmukh ang lahat ng tungkulin ng mga sekta sa itaas ay naglalaho.
Sila (mga Gurmukh) ngayon na may matatag na pag-iisip ay sumasamba sa Isa (Panginoon).
Sa bahay ng lolo sa ina, ng biyenan at lolo, maraming pari at alipin ang umiiral.
Dala nila ang mga mensahe tungkol sa mga kapanganakan, mga seremonya ng mundan (pag-ahit ng ulo), mga kasalan, kasal at pagkamatay
Nakikita silang nagtatrabaho para sa mga tungkulin at kaugalian ng pamilya.
Sa mga okasyon tulad ng mga seremonya ng sagradong sinulid, sa pamamagitan ng maraming panlilinlang, ginagawang maluwag ang paggastos ng master at sinasabi sa kanya ang tungkol sa kanyang katanyagan na umaabot sa kalangitan.
Nalinlang ng mga ito ang mga tao ay sumasamba sa mga yumaong bayani, ninuno, satis, namatay na asawa, tangke at hukay, ngunit ang lahat ng ito ay walang pakinabang.
Sila na hindi nasisiyahan sa banal na kongregasyon at sa salita ng Guru, ay namamatay at isinilang na muli at tinanggihan ng Diyos.
Ito ay ang tagasunod ng Guru, ibig sabihin, si Gurmukh na nagsusuot ng (pangalan ng Diyos bilang kanyang) kuwintas na brilyante.
Sa hukbo ng mga emperador ay gumagalaw din ang mga mahal na prinsipe.
Nangunguna ang emperador at sumunod ang mga satrap at infantry.
Ang mga courtesan na nakadamit nang maayos ay nauuna sa lahat ngunit ang mga prinsipe ay nananatiling simple at tuwid.
Ang (tunay) na mga lingkod ng mga hari ay nakakuha ng palakpakan ngunit ang mga lumalaban ay napapahiya sa hukuman.
Sa korte (ng Panginoon) lamang sila nakakakuha ng kanlungan na nananatiling rapt (sa serbisyo).
Sa biyaya ng Panginoon, ang gayong mga gurmukh ay nagiging hari ng mga hari.
Tanging ang mga ganoong tao lamang ang nananatiling masaya at kuntento.
Ang mga myraid na bituin ay umiiral sa kadiliman ngunit sa pagsikat ng araw ay walang nananatiling nakikita.
Bago ang dagundong ng leon, ang mga kawan ng mga usa ay umaakyat sa kanilang mga takong.
Nang makita ang malaking buwitre (garur) gumagapang ang mga ahas sa kanilang mga butas.
Nang makakita ng lawin, lumilipad ang mga ibon at hindi nakahanap ng mapagtataguan.
Sa mundong ito ng pag-uugali at pag-iisip, sa banal na kongregasyon ang isa ay nag-aalis ng masamang pag-iisip.
Ang tunay na Guru ay ang tunay na hari na nagpapawi ng problema, at, ang mga masasamang hilig ay nagtatago o naglalaho.
Ang mga Gurmukh ay nagkakalat ng kanilang kaalaman sa iba (at hindi sila makasarili na mga tao).
Ang tunay na Guru, ang tunay na emperador ay naglagay sa Guru-oriented (gurmukh) sa mataas na daan ( ng pagpapalaya).
Pinipigilan niya ang mga nakamamatay na kasalanan, ang limang masasamang hilig at ang pakiramdam ng duality.
Ginugugol ng mga Gurmukh ang kanilang buhay habang pinapanatili ang kanilang puso at isipan na nakaayon sa sabda (salita) at samakatuwid ay kamatayan, ang maniningil ng buwis ay hindi lumalapit sa kanila.
Pinahiwa-hiwalay ng Guru ang mga apostata sa labindalawang sekta (ng mga yogis), at pinaupo ang banal na kongregasyon ng mga santo sa domain ng Katotohanan (ang sachkhand).
Sa pamamagitan ng spell ng Nam, ang mga gurumukh ay nagtanim ng pagmamahal, debosyon, takot, pagkakawanggawa at paghuhugas.
Pinapanatili ng mga gurmukh ang kanilang sarili na hindi maapektuhan ng mga kasamaan ng mundo habang ang lotus ay nananatiling hindi basa sa tubig.
Tinatanggal ng mga Gurmukh ang kanilang sariling katangian at hindi nagpapanggap upang igiit ang kanilang sarili.
Sa pamamagitan ng pagiging sakop ng isang hari, ang mga tao bilang mga tagapaglingkod ay lumilibot sa mga bansa upang sumunod sa mga utos.
Sa pagsilang ng isang bata, ang mga maligayang kanta ay inaawit sa mga bahay ng mga lolo sa ina at ama.
Sa mga okasyon ng pag-aasawa ang mga kanta ay inaawit ng babae sa nakakainis na wika at ang mga trumpeta ay tinutugtog sa bahagi ng ikakasal (ngunit hindi ganoon sa mga gurmukh).
Ang pag-iyak at pagtangis ay naroon para sa mga patay;
Ngunit binibigkas ng mga gurmukh (ang nakatuon sa Guru) ang Sohila sa piling ng mga santo sa gayong mga okasyon.
Ang Sikh (gurmukh) ay higit pa sa mga banal na aklat ng mga Hindu at Muslim ie ang Vedas at Katebas, at hindi natutuwa sa kapanganakan o nagdadalamhati sa pagkamatay.
Sa gitna ng mga pagnanasa ay nananatili siyang malaya sa kanila.
Ang nakatuon sa Guru ay lumipat sa simple at tuwid na daan at ang nakatuon sa pag-iisip (manmukh) ay naliligaw sa labindalawang paraan (ang labindalawang sekta ng mga Yogis).
Ang mga gurmukh ay tumatawid samantalang ang mga manmukh ay nalunod sa mundo-karagatan.
Ang buhay ng gurmukh ay ang sagradong tangke ng pagpapalaya at ang mga manmukh ay patuloy na lumilipat at nagdurusa sa mga paghihirap ng buhay at kamatayan.
Ang gurmukh ay payapa sa hukuman ng Panginoon ngunit ang manmukh ay kailangang magdala (sakit ng) pamalo ng yama, ang diyos ng kamatayan.
Ang gurmukh ay payapa sa hukuman ng Panginoon ngunit ang manmukh ay kailangang magdala (sakit ng) pamalo ng yama, ang diyos ng kamatayan.
Tinalikuran ng gurmukh ang kaakuhan samantalang patuloy na sinusunog ni manmukh ang sarili sa apoy ng egotismo.
Bihira ang mga tao na kahit nasa limitasyon (ng maya) ay nananatiling nakalubog sa Kanyang pagninilay-nilay.
Sa tahanan ng kanyang ina ang babae ay lambing at mahal na mahal ng mga magulang.
Sa mga kapatid na lalaki siya ay isang kapatid na babae at masayang namumuhay sa mga ganap na pamilya ng ina at ng mga lolo sa ama.
Pagkatapos ay nag-aalok ng mga burloloy at dote atbp. at sa pamamagitan ng paggastos ng lacs ng rupees siya ay ikinasal.
Sa bahay ng kanyang biyenan ay tinatanggap siya bilang title married wife.
Masaya siyang kasama ang kanyang asawa, kumakain ng iba't ibang pagkain at palaging nananatiling naka-bedeck.
Mula sa temporal at espirituwal na pananaw, ang mga babae ay kalahating katawan ng lalaki at tumutulong sa pintuan ng pagpapalaya.
Tiyak na nagdudulot siya ng kaligayahan sa mga banal.
Ang isang patutot na maraming manliligaw ay gumagawa ng bawat uri ng kasalanan.
Isang itinapon mula sa kanyang mga tao at sa kanyang bansa, siya ay nagdudulot ng kahihiyan sa lahat ng tatlong panig, ie ang ina ng kanyang ama at ang pamilya ng biyenan.
Sinisira ang sarili, sinisira niya ang iba at patuloy pa rin sa paglunok at pagtunaw ng lason.
Siya ay tulad ng musikal na tubo na umaakit sa usa, o lampara na sumusunog sa gamugamo.
Dahil sa mga makasalanang gawain ay nananatiling maputla ang mukha niya sa magkabilang mundo dahil umasal siya na parang bangkang bato na lumulunod sa mga pasahero nito.
Katulad ang pag-iisip ng tumalikod (manmukh), nakakalat at naliligaw ng mga pamahiin sa piling ng mga gumagawa ng masama.
At katulad ng anak ng courtesan na walang pangalan ng kanyang ama, ang apostata ay hindi rin pag-aari ng sinuman.
Ang karunungan ng bata ay walang pakialam sa anuman at pinapalipas niya ang kanyang oras sa mga masasayang gawain.
Sa mga araw ng kabataan, naaakit siya sa katawan, kayamanan at paninirang-puri ng iba.
Sa katandaan siya ay nahuli sa malaking web ng mga gawain ng pamilya.
Kilala sa edad na pitumpu't dalawa, siya ay naging mahina at walang karunungan at bumubulong sa pagtulog.
Sa huli siya ay nagiging bulag, bingi at pilay at kahit na ang katawan ay napapagod ngunit ang kanyang isip ay tumatakbo sa sampung direksyon.
Nang walang banal na kongregasyon at nawalan ng Guru-salita siya transmigrates sa walang katapusang uri ng buhay.
Ang oras na nawala ay hindi na maibabalik.
Ang sisne ay hindi kailanman umaalis sa Manasarovar, ang sagradong tangke, ngunit ang kreyn ay laging dumarating sa 4irty pond.
Ang nightingale ay umaawit sa mga puno ng mangga ngunit ang uwak ay nakakaramdam ng ginhawa sa isang kasuklam-suklam na lugar sa kagubatan.
Walang grupo ang mga bitch. (tulad ng mga baka) at ang mga baka ay nagbibigay lamang ng gatas at nagpapataas ng lahi.
Ang punong puno ng mga prutas ay matatag sa isang lugar samantalang ang isang taong walang kabuluhan ay laging tumatakbo paroo't parito.
Ang apoy ay puno ng init (ng ego) at pinananatiling mataas ang ulo nito ngunit ang tubig na malamig ay laging bumababa.
Inalis ni Gurmukh ang kanyang kaluluwa ng egocenteredness ngunit manmukh, palaging binibilang ng tanga ang kanyang sarili (higit sa lahat).
Ang pagkakaroon ng sense of duality ay hindi isang magandang pag-uugali, at ang isa ay laging natatalo.
Ang elepante, usa, isda, gamu-gamo at itim na pukyutan ay may tig-isang sakit, ibig sabihin, atraksyon para sa pagnanasa, tunog, kasiyahan, magandang hitsura at halimuyak ayon sa pagkakabanggit, at sila ay kinakain ng mga ito.
Ngunit ang lalaki ay may lahat ng limang karamdaman at ang limang ito ay palaging lumilikha ng kaguluhan sa kanyang buhay.
Ang mga mangkukulam sa anyo ng pag-asa at pagnanasa at ang kaligayahan at kalungkutan ay lalong nagpapalala sa mga sakit.
Kinokontrol ng dualismo, ang malinlang manmukh ay tumatakbo dito at doon.
Ang tunay na Guru ay ang tunay na hari at ang mga gurmukh ay gumagalaw sa highway na itinuro Niya.
Sa paglipat kasama at sa banal na kongregasyon,
ang mga pagnanakaw at pandaraya sa anyo ng pagnanasa sa mga materyales ay tumakas.
Isang tao lang ang nagsa-ferry sa maraming tao.
Ang isang kumander ng hukbo ng imperyal ay nakakakuha ng buong gawain.
Dahil sa isang bantay lamang sa lokalidad, lahat ng mayamang tao ay natutulog nang walang anumang pagkabalisa.
Ang mga bisita sa kasal ay nananatiling marami ngunit ang kasal ay ginaganap ng isang tao.
Ang emperador sa bansa ay nagkataon na isa at ang iba ay ang publiko sa anyo ng mga Hindu at Muslim.
Katulad din ang tunay na Guru Emperor ay isa at ang banal na kongregasyon at ang Guru word-sabad ay Kanyang mga tanda ng pagkakakilanlan.
Isinasakripisyo ko ang aking sarili sa kanila na naghahanap ng kanlungan ng tunay na Guru.