Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang lupa ay pinaka mapagpakumbaba at samakatuwid ay iginagalang sa hukuman ng Panginoon.
Ang isa ay nagsasar, ang isa ay nag-aararo at may nagdudumi nito sa pamamagitan ng pagdumi nito.
Ang paglalagay ng plaster ay inihahanda ng isa ang kusina sa ibabaw nito at ang isang tao ay sumasamba sa pamamagitan ng pag-aalay ng mga sandal stick.
Inaani ng isa ang itinanim at tinatanggap ang bunga ng mga binhing inihandog sa lupa.
Ang pagiging matatag sa likas na kalikasan ng mga gurmukh ay tumatanggap ng mga bunga ng kasiyahan. Ang pag-iwas sa ego ay hindi nila pinahihintulutan ang kanilang sarili na mabilang kahit saan.
Sila, sa lahat ng apat na yugto - jagrat (nakakamalay) svapan (panaginip), susupati (malalim na pagtulog o kawalan ng ulirat) at turiya (indetical sa kataas-taasang panginoon) - ay nananatiling pinagsama sa pag-ibig ng Panginoon.
Naisasagawa ng isa ang salita ng Guru sa piling ng mga santo.
Ang tubig ay naninirahan sa lupa at nahahalo sa lahat ng kulay at katas.
Habang may nagtutulak dito, bumababa ito.
Ito ay nananatiling mainit sa sikat ng araw at malamig sa lilim.
Ang pagligo, pamumuhay, pagkamatay, pag-inom nito ay laging nagbibigay ng kapayapaan at kasiyahan.
Ginagawa nitong dalisay ang mga marumi at nananatiling hindi nagagambala sa mas mababang mga tangke.
Katulad nito, ang taong gurmukh sa pag-ibig at takot sa Panginoon at pagmamasid sa kawalang-interes, puno ng equipoise ay nananatiling natutuwa.
Isang perpekto lamang ang nagsasagawa ng altruismo.
Ang lotus na naninirahan sa tubig ay nananatiling hindi nababahiran nito.
Sa gabi ay umaakit ito sa itim na bubuyog na nakakakuha ng lamig at halimuyak mula sa lotus.
Sa umaga ay muli nitong sinasalubong ang araw at ang pagiging masaya ay nakangiti sa buong araw.
Ang mga Gurmukh (tulad ng lotus) ay naninirahan sa likas na bahay ng bunga ng kasiyahan at lubos na ginagamit ang kasalukuyang panahon ie hindi sila nakaupo nang walang ginagawa.
Para sa mga ordinaryong tao na abala sa makamundong mga gawain ay mukhang abala sila sa mundo, at, sa mga taong nagmumuni-muni sa Vedas ay mukhang nakikibahagi sila sa mga ritwal.
Ngunit ang mga gurmukh na ito, bilang resulta ng pagkamit ng kaalaman mula sa Guru, ay nagpapanatili ng kamalayan sa kanilang pag-aari at gumagalaw sa mundo bilang mga pinalaya.
Sa kongregasyon ng banal na tao namamalagi ang Guru-salita.
Ang puno ay lumalaki sa lupa at una sa lahat ay itinatakda nito ang mga paa nito sa lupa.
Ang mga tao ay nasisiyahang umindayog sa ibabaw nito at ang malamig na lilim nito ay nagpapalamuti sa mga lugar.
Dinadala nito ang epekto ng hangin, tubig at lamig ngunit pinananatiling baligtad ang ulo nito, nananatili itong matatag sa kinalalagyan nito.
Kapag binato, nagbubunga ito at kahit na pinuputol gamit ang sawing machine ay nangangailangan ito ng bakal (sa mga bangka) sa tubig.
Ang buhay ng mga gurmukh ay kapaki-pakinabang dahil sa kanilang likas na ugali sila ay mga altruista.
Wala silang kaibigan o kalaban. Malayo sa infatuation at maling akala sila ay walang kinikilingan at nalubog sa salita ng Guru.
Ang kanilang kadakilaan ay kanilang natatamo sa pamamagitan ng karunungan ng Guru at sa piling ng mga banal na tao.
Ang sasakyang-dagat ay nasa karagatan at mayroong isang mabait na mandaragat sa loob nito.
Ang sasakyang pandagat ay sapat na kargado at ang mga mangangalakal ay nakasakay doon.
Ang mga alon ng hindi madaanan na karagatan ay walang epekto sa sinuman.
Dinadala ng boatman na iyon ang mga pasahero patawid nang ligtas, mabagsik at masigla. Ang mga mangangalakal na iyon ay kumikita ng dalawa o apat na beses at kumikita sa maraming paraan.
Ang mga Gurmukh sa anyo ng mga boatman ay nagpapasakay sa mga tao sa barko ng banal na kongregasyon at dinadala sila sa hindi madaanang mundo-karagatan.
Ang sinumang pinalaya lamang ay makakaunawa sa misteryo ng pamamaraan ng walang anyo na Panginoon.
Ang halaman ng sandal ay nagiging puno na nabubuhay sa malalim na kagubatan.
Dahil malapit sa mga halaman, pinapanatili nito ang kanyang ulo sa ibaba at nananatiling abala sa pagmumuni-muni.
Ang pagdikit sa umaaligid na simoy ng hangin ay nagkakalat ng napakahusay na halimuyak.
May bunga man o walang bunga, lahat ng puno ay pinabango ng puno ng sandal.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang samahan ng mga banal na tao, na naglilinis sa mga marumi kahit sa isang araw (nakaupo).
Pinupuno nito ang mga masasamang tao ng mga birtud at sa kulungan nito ang mga taong may marupok na pagkatao ay nagiging malakas at matatag.
Ni tubig ay hindi maaaring malunod o apoy ay maaaring sumunog sa mga tulad ng mga tao ie sila ay tumawid sa World Ocean at ang apoy ng mga pagnanasa ay hindi makakarating sa kanila.
Ni tubig ay hindi maaaring malunod o apoy ay maaaring sumunog sa mga tulad ng mga tao ie sila ay tumawid sa World Ocean at ang apoy ng mga pagnanasa ay hindi makakarating sa kanila.
Sa madilim na gabi ay nagniningning ang napakaraming bituin.
Ang mga bahay ay naiilawan sa pamamagitan ng pag-iilaw ng mga ilawan ngunit ang mga magnanakaw ay gumagala din sa layuning magnakaw.
Isinara ng mga may-bahay ang mga pinto ng kanilang mga tahanan at mga tindahan bago sila matulog.
Ang araw kasama ang liwanag nito ay nagpapaalis sa dilim ng gabi.
Gayundin ang gurmukh na nagpapaunawa sa mga tao sa kahalagahan ng nam (pagmumuni-muni), dan (kawanggawa), at isnan (paghuhugas) ay nagpapalaya sa kanila mula sa pagkaalipin (ng buhay at kamatayan).
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang samahan ng mga banal na tao kung saan ang mga hayop, multo at ang mga nahulog ay nasagip at pinalaya.
Ang ganitong mga mapagbigay na tao ay mahal ng Guru.
Sinasabi na sa Manasarovar (lawa) naninirahan ang mga swans ng pinakamataas na lahi.
Sa Manasarovar ay mga perlas at rubi at doon ay pinupulot ng mga swans ang napakahalagang mga hiyas upang kainin.
Ang mga swans na ito ay naghihiwalay ng tubig sa gatas at patuloy na lumulutang sa mga alon.
Pag-alis sa Manasarovar, wala silang maupuan o maninirahan.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang kongregasyon ng mga banal na tao kung saan ang mga gurmukh sa anyo ng mga superior swans ay nagpapalamuti sa lugar.
Sa pamamagitan ng walang pag-iisip na debosyon ay nakatuon sila sa Panginoon at hindi naliligaw sa ibang kaisipan.
Ang pagsasama ng kanilang kamalayan sa Salita ay nakita nila ang hindi mahahalatang Panginoon.
Ang bato ng pilosopo ay nananatiling nakatago at hindi nagsasapubliko.
Ang sinumang bihirang isa ay kinikilala ito at isang prospector lamang ang nakakakuha nito.
Sa pagpindot sa batong iyon, ang mababang mga metal ay nagiging isang metal, ginto.
Nagiging purong ginto ang mga metal na iyon ay ibinebenta bilang napakahalaga.
Ang bunga ng kasiyahan ng mga gurmukh ay ang banal na kongregasyon kung saan pinagsasama ang kamalayan sa Salita, ang malamya na isip ay pinait sa magandang hugis.
Kahit na ang isang makamundong tao dito, na nakatutok sa mga paa ni Guru, ay nagiging mahal ng Diyos, ang walang anyo.
Ang pagiging may-bahay, ang tao ay naninirahan sa kanyang likas na kalikasan (atman).
Ang Chintamani ay nagpapagaan ng mga pagkabalisa at ang katuparan ng hiling na baka (kamadhena) ay tinutupad ang lahat ng mga pagnanasa.
Ang puno ng Parijat ay nagbibigay ng mga bulaklak at prutas at ang siyam na nath ay nalilibang sa mga mahimalang kapangyarihan.
Ang sampung pagkakatawang-tao (ng Hindu mythology) ay nagpanggap na katawan ng tao at ipinakita ang kanilang lakas ng loob na ipalaganap ang kanilang mga pangalan.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang banal na kongregasyon kung saan ang lahat ng apat na mithiin ng buhay (dharma, arth, kam at moks) ay nagsisilbi sa kanilang sarili.
Ang kamalayan ng mga gurmukh doon ay nananatiling pinagsama sa Salita at ang kuwento ng kanilang pagmamahalan ay hindi maipaliwanag.
Ang transendental na Brahm ay ang perpektong Brahm na sa pamamagitan ng pagiging mapagmahal sa mga deboto ay naglalagay ng maraming mapanlinlang na tao sa web ng panlilinlang.
Ang Panginoon ay malaya sa lahat ng mga account at walang makakaunawa sa Kanyang misteryo.
Sa iisang Salita na nilikha ng walang anyo na Panginoon ang buong mundo.
Ang pagpapalawig ng Panginoon (sa mundong ito) ay hindi masusukat sa anumang paraan.
Sa anumang kaso ang mundong ito ay mauunawaan dahil ang lahat ng mga numero at titik ay nagtatapos para dito.
Napakaraming uri ng mga materyales nito ay napakahalaga; hindi maaayos ang kanilang presyo.
Kahit sa pananalita, walang masasabi at maririnig tungkol dito.
Ang mundong ito sa hindi malapitan, hindi maarok at puno ng misteryo; hindi maintindihan ang misteryo nito.
Kung imposibleng maunawaan ang nilikha, paano malalaman ang kadakilaan ng Lumikha nito at ang Kanyang tahanan?
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang banal na kongregasyon kung saan sa pamamagitan ng pagsasanib ng kamalayan sa Salita na hindi nakikitang Panginoon ay nakikita.
Sa banal na kongregasyon, ang hindi mababasag na tasa ng pag-ibig ay lasing sa pamamagitan ng pagiging mapagparaya.
Ang Panginoon ay lampas sa lasa at salita; paanong ang Kanyang hindi maipaliwanag na kuwento ay sasabihin sa pamamagitan ng dila?
Siya na lampas sa papuri at paninirang-puri ay hindi dumarating sa paligid ng pagsasabi at pakikinig.
Siya ay hindi maamoy at mahawakan at ang ilong, at ang hininga ay nakakagulat din ngunit hindi Siya makilala.
Siya ay malayo sa anumang varna at simbolismo at kahit na lampas sa paningin ng konsentrasyon.
Nang walang anumang prop Siya ay naninirahan sa kadakilaan ng lupa at langit.
Ang banal na kongregasyon ay ang tahanan ng katotohanan kung saan sa pamamagitan ng salita ng Guru, ang walang anyo na Panginoon ay kinikilala.
Ang buong nilikhang ito ay sakripisyo sa lumikha.
Dahil ang landas ng mga isda sa tubig ay hindi alam, ang paraan ng mga gurmukh ay hindi rin malapitan.
Dahil hindi alam ang landas ng mga ibong lumilipad sa kalangitan, hindi rin mahahalata ang maalalahanin at paghahanap-oriented na paraan ng gurmukh. Hindi ito maiintindihan.
Ang banal na kongregasyon ay ang tuwid na landas para sa mga gurmukh at ang mundong ito ay puno ng mga ilusyon para sa kanila.
Habang ang apat na kulay ng betel catechu, betelnut, lime at betel lead ay nagiging isang (pula) na kulay (ng nagbibigay-kasiyahan sa pag-ibig), tinatamasa din ng mga gurmukh ang tasa ng pag-ibig ng Panginoon.
Habang naninirahan ang halimuyak ng sandal sa iba pang mga halaman, pinagsasama nila ang kanilang kamalayan sa Salita ay naninirahan sa puso ng iba.
Sa pamamagitan ng kaalaman, pagninilay at pag-alala, gusto nila ang mga crane, pagong at sisne na nagpapalawak ng kanilang pamilya o tradisyon.
Ang mga gurmukh ay humarap sa Diyos, ang kasiyahan ng lahat ng bunga.
Ang Brahmas kasama ang Vedas ay nagpahayag sa Kanya na hindi ito, hindi ito (neti neti) at ang lahat ng ito ay hindi malalaman ang Kanyang misteryo.
Sa pagiging avadhut (isang uri ng superyor na yogi), binibigkas din ni Madadev ang kanyang pangalan ngunit hindi siya naabot ng kanyang pagmumuni-muni.
Sampung pagkakatawang-tao ay umunlad din ngunit walang nakakaunawa kay ekhankar, ang pinakamataas na Panginoon.
Siyam na nath, ang mga kayamanan ng mga mahimalang kapangyarihan, ay yumukod din sa harap ng Panginoong iyon.
Si Sesang (mithikal na ahas) na may libu-libong bibig ay nakaalala sa Kanya sa libu-libong pangalan, ngunit ang pagbigkas nito ay hindi nagawa.
Si Sage Lomas ay mahigpit na nagsagawa ng asetiko na disiplina ngunit hindi niya nagtagumpay ang kanyang kaakuhan at hindi matatawag na isang tunay na asetiko.
Ang walang hanggang buhay na si Markandey ay gumugol ng mahabang buhay ngunit hindi nakatikim ng bunga ng kasiyahan ng mga gurmukh.
Ang lahat ng nabanggit sa itaas ay nanatiling nalinlang habang nabubuhay sa lupa.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay banal na kongregasyon at kontrolado ng banal na kongregasyong ito, ang Panginoon ay dumating dito bilang mahilig sa mga deboto.
Ang lahat ng mga dahilan ay nasa ilalim ng kontrol ng lumikha ngunit sa banal na kongregasyon ginagawa Niya ang lahat ayon sa kagustuhan ng mga deboto at mga santo.
Ang transcendetal Brahm ay ang perpektong Brahm at gusto Niya ang kalooban ng banal na kongregasyon.
Sa kanyang bawat trichome ay hinihigop ang mga crores ng mga uniberso.
Mula sa isang buto ay lumalabas ang puno ng saging at sa mga bunga nito muli naninirahan ang mga buto.
Sino ang nag-quaffing ng nektar ay tapat na nagpatibay ng hindi mabata sa kanilang isipan, ang pag-iwas sa kanilang kaakuhan ay hindi kailanman napapansin ang kanilang sarili.
Ang gayong mga totoong tao habang nasa gitna ng maya ay nakamit ang kalinis-linis na Panginoon.
Kahit na ang mga taong nagpapalaganap ng halimuyak ng Kanyang kadakilaan ay hindi nauunawaan ang tunay na katangian ng Kanyang kadakilaan.
Lakhs ng mga santo ang nagpapaliwanag ng diwa at kabuluhan ng Panginoong iyon ngunit kahit na ang lahat ng sumapi ay hindi makapagbigay ng kahit isang bahagi ng Kanyang kadakilaan.
Nagulat ang napakaraming eulogists (dahil hindi nila Siya mapuri nang maayos)
Milyun-milyong kababalaghan ang puno ng kababalaghan at lalo silang nagulat nang makita ang kahanga-hangang mga gawa ng Panginoon, ang lahat ay nagtataka sa Kanyang sarili.
Kung titingnan ang kabuuan ng kahanga-hangang Panginoong iyon, ang kagalakan ay nakadarama ng tuwa at pagod.
Ang dynamism ng unmanifest Lord na iyon ay sobrang hindi malapitan at kahit isang shirt account ng Kanyang grand story ay hindi maipaliwanag.
Ang kanyang pagsukat ay lampas sa lacs ng mga sukat.
Ang Panginoon ay hindi naa-access at lahat ay tinatawag Siya na lubhang hindi naa-access.
Siya ay hindi mahahalata; Siya ay hindi mahahalata at mananatiling hindi naa-access ie Siya ay lampas sa lahat ng pagninilay-nilay.
Lampas sa lahat ng mga limitasyon anuman ay hindi malilimitahan; ang Panginoon ay lampas sa imahinasyon.
Siya ay hindi mahahalata ng mga hindi mahahalata at hindi maaabot ng mga organong pandama.
Ang transendental na Brahm ay ang perpektong Brahm na pinupuri sa banal na kongregasyon sa maraming paraan.
Ang kagalakan ng Kanyang pag-ibig ay bunga ng kasiyahan ng mga gurmukh. Ang Panginoon ay mapagmahal sa mga deboto ngunit hindi kailanman nalinlang kahit ng mga pinakamalaking manloloko
Sa kanyang biyaya lamang, ang isang tao ay maaaring tumawid sa Karagatan ng Daigdig nang masigasig.
Ang transecental Brahm ay ang perpektong Brahm at ang napakawalang anyo (Panginoon) ay lumikha ng lahat ng anyo ng uniberso.
Siya ay ummanifest, hindi maarok at hindi mahahalata para sa talino, ngunit si Guru, ang icon ng kagandahan, ay ginawa sa akin na makita ang Panginoon.
Sa banal na kongregasyon, ang tahanan ng katotohanan, Siya ay lumilitaw bilang malambing sa mga deboto at niloloko kahit ang mga hindi kailanman nalinlang.
Ang Guru lamang ang nagbubuklod sa lahat ng apat na varna upang sila ay maging isa at lalo pang yumukod sa harap ng Panginoon.
Sa batayan ng lahat ng mga disiplinang asetiko ay ang pilosopiya ng Guru kung saan ang lahat ng anim na pilosopiya (ng tradisyon ng India) ay napapailalim.
Siya mismo ang lahat ngunit hindi kailanman pinapansin ng sinuman ang Kanyang sarili.
Sa banal na kongregasyon, ang mga disipulo ng Guru ay dumarating sa kanlungan ng mga banal na paa ng Guru.
Ang nectar tulad ng paningin ng Guru ay pinagpala ang isa at ang lahat at dahil sa kanyang banal na hitsura, inilagay silang lahat ng Guru sa banal na paanan (silungan) ibig sabihin, lahat sila ay ginawang mapagpakumbaba.
Inilapat ng mga Sikh ang alikabok ng mga paa sa kanilang noo at ngayon ay nabura na ang kanilang salaysay ng mga mapanlinlang na aksyon.
Matapos inumin ang nektar ng mga paa, ang kanilang mga sakit ng ego at duality ay gumaling.
Bumagsak sa paanan, naging alabok ng mga paa at tinanggap ang paraan ng mga napalaya sa buhay na itinatag nila ang kanilang mga sarili sa equipoise.
Ngayon na naging mga itim na bubuyog ng lotus feet, tinatamasa nila ang nektar ng kasiyahan at kasiyahan.
Ang batayan ng pagsamba sa kanila ay ang lotus feet ng tunay na Guru at hindi nila pinahihintulutan ang duality na lumapit sa kanila ngayon.
Ang kasiyahang bunga ng mga gurmukh ay ang kanlungan ng Guru.
Kahit na ang mga Shastra, Smritis, Lakh ng Vedas, Mahabharat, Ramayan atbp ay pinagsama;
Libu-libong mga buod ng Gita, Bhagvats, mga aklat ng astronomiya at akrobat ng mga manggagamot ang pinagsama;
Labing-apat na sangay ng edukasyon, musicology at Brahma, Visnu, Mahesa ay pinagsama-sama;
Kung Lakhs ng ses, ahas, Sukr, Vyas, Narad, Sanal et al. lahat ay nakolekta doon;
Ang napakaraming kaalaman, pagninilay, pagbigkas, pilosopiya, varna at gurong alagad ay naroroon; lahat sila ay wala.
Ang perpektong Guru (Panginoon) ay ang Guru ng mga guru at ang banal na diskurso ng Guru ay ang batayan ng lahat ng mga mantra.
Ang kuwento ng Salita ng Guru ay hindi maipaliwanag; ito ay neti neti (hindi ito hindi ito). Ang isa ay dapat palaging yumuko sa harap niya.
Ang kasiyahang prutas na ito ng mga gurmukh ay natatamo sa mga unang oras ng ambrosial.
Apat na mithiin (dharma arth kam at moks) ang sinasabing ngunit ang milyun-milyong mithiin ay mga tagapaglingkod (ng Panginoon, ang Guru).
Sa Kanyang paglilingkod ay milyon-milyong mga mahimalang kapangyarihan at kayamanan at Siya ay may mga kawan ng pagnanais na tumutupad sa mga baka na nanginginain doon.
Mayroon siyang lakhs ng mga bato ng pilosopo at mga hardin ng mabungang mga punong tumutupad sa hiling.
Sa isang kindat ng Guru, lakhs ng wish fulfilling gems (chintamini) at elixir ay sakripisyo sa Kanya.
Milyun-milyong mga hiyas, lahat ng mga kayamanan ng karagatan at lahat ng mga prutas ay binibigkas ang kanyang mga papuri.
Milyun-milyong mga deboto at mga manghuhula ang gumagalaw na abala sa mga pagkukunwari.
Ang tunay na disipulo ng Guru, na pinagsasama ang kanilang kamalayan sa Salita, ay umiinom at tinutugis ang hindi matiis na tasa ng pag-ibig ng Panginoon.
Sa biyaya ng Guru, ang mga tao ay dumarating at sumasali sa banal na kongregasyon.