ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
ഭൂമി ഏറ്റവും വിനീതമാണ്, അതിനാൽ കർത്താവിൻ്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.
ഒരാൾ അതിനെ ഉഴുന്നു, മറ്റൊരാൾ അതിനെ ഉഴുതുമറിക്കുന്നു, ആരെങ്കിലും അതിനെ മലമൂത്രവിസർജ്ജനം ചെയ്ത് അശുദ്ധമാക്കുന്നു.
അതിൽ പ്ലാസ്റ്ററിട്ട് ഒരാൾ അതിന് മുകളിൽ അടുക്കള ഒരുക്കുന്നു, ഒരാൾ ചന്ദനത്തടികൾ സമർപ്പിച്ച് അതിനെ ആരാധിക്കുന്നു.
ഒരാൾ വിതയ്ക്കുന്നത് കൊയ്യുകയും ഭൂമിയിൽ അർപ്പിക്കുന്ന വിത്തിൻ്റെ ഫലം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
സഹജമായ പ്രകൃതിയിൽ സ്ഥിരത കൈവരിക്കുന്ന ഗുർമുഖുകൾക്ക് ആനന്ദഫലങ്ങൾ ലഭിക്കുന്നു. അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുന്ന അവർ ഒരിക്കലും തങ്ങളെ എവിടെയും കണക്കാക്കാൻ അനുവദിക്കുന്നില്ല.
അവ, നാല് ഘട്ടങ്ങളിലും - ജാഗ്രത് (ബോധമുള്ള) സ്വപൻ (സ്വപ്നം), സുസുപതി (ആഗാധമായ നിദ്ര അല്ലെങ്കിൽ മയക്കം), തുരിയ (പരമോന്നത നാഥനുമായി അവ്യക്തമായത്) - ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ ലയിച്ചുനിൽക്കുന്നു.
സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടായ്മയിൽ ഒരാൾ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം നിറവേറ്റുന്നു.
വെള്ളം ഭൂമിയിൽ വസിക്കുന്നു, എല്ലാ നിറങ്ങളോടും സ്രവങ്ങളോടും കൂടി കലരുന്നു.
ആരോ അതിനെ തള്ളിക്കൊണ്ട് പോകുമ്പോൾ, അത് താഴേക്കും താഴേക്കും പോകുന്നു.
ഇത് സൂര്യപ്രകാശത്തിൽ ചൂടും തണലിൽ തണുപ്പും തുടരുന്നു.
കുളി, ജീവിക്കുക, മരിക്കുക, കുടിക്കുക എന്നിവ എപ്പോഴും സമാധാനവും സംതൃപ്തിയും നൽകുന്നു.
ഇത് അശുദ്ധമായവയെ ശുദ്ധമാക്കുകയും താഴത്തെ ടാങ്കുകളിൽ തടസ്സമില്ലാതെ തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അതുപോലെ, ഭഗവാനോടുള്ള സ്നേഹത്തിലും ഭയത്തിലും, നിസ്സംഗത നിരീക്ഷിക്കുന്ന, സമചിത്തത നിറഞ്ഞ ഒരു ഗുരുമുഖൻ സന്തോഷവാനാണ്.
പരിപൂർണ്ണനായ ഒരാൾ മാത്രമേ പരോപകാരം ഏറ്റെടുക്കുകയുള്ളൂ.
ജലത്തിൽ വസിക്കുന്ന താമര അതിൽ പതിക്കാതെ നിലകൊള്ളുന്നു.
രാത്രിയിൽ, താമരയിൽ നിന്ന് തണുപ്പും സുഗന്ധവും ലഭിക്കുന്ന കറുത്ത തേനീച്ചയെ ഇത് ആകർഷിക്കുന്നു.
രാവിലെ അത് വീണ്ടും സൂര്യനെ കണ്ടുമുട്ടുകയും സന്തോഷത്തോടെ ദിവസം മുഴുവൻ പുഞ്ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുർമുഖുകൾ (താമരയെപ്പോലെ) ഉല്ലാസഫലങ്ങളുടെ സ്വതസിദ്ധമായ ഭവനത്തിൽ വസിക്കുകയും ഇപ്പോഴത്തെ സമയം പൂർണ്ണമായും ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അതായത് അവർ വെറുതെ ഇരിക്കില്ല.
ലൗകിക കാര്യങ്ങളിൽ വ്യാപൃതരായ സാധാരണക്കാർക്ക് അവർ ലോകത്തിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു, വേദങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്ന ആളുകൾക്ക് അവർ ആചാരങ്ങളിൽ വ്യാപൃതരായി കാണപ്പെടുന്നു.
എന്നാൽ ഈ ഗുരുമുഖന്മാർ, ഗുരുവിൽ നിന്ന് അറിവ് നേടിയതിൻ്റെ ഫലമായി, ബോധത്തെ തങ്ങളുടെ കൈവശം സൂക്ഷിക്കുകയും ലോകത്തിൽ വിമോചിതരായി സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
വിശുദ്ധ വ്യക്തിയുടെ സഭയിൽ ഗുരുപദം കുടികൊള്ളുന്നു.
മരം ഭൂമിയിൽ വളരുന്നു, ഒന്നാമതായി അത് ഭൂമിയിലേക്ക് കാലുകൾ കുത്തുന്നു.
ആളുകൾ അതിന് മുകളിലൂടെ ആടുന്നത് ആസ്വദിക്കുന്നു, അതിൻ്റെ തണുത്ത തണൽ സ്ഥലങ്ങളെ അലങ്കരിക്കുന്നു.
ഇത് വായു, ജലം, തണുപ്പ് എന്നിവയുടെ ആഘാതം വഹിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും തല വിപരീതമായി നിലനിർത്തുന്നു, അത് അതിൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നു.
കല്ലെറിയുമ്പോൾ, അത് ഫലം തരുന്നു, വെട്ടുന്ന യന്ത്രം ഉപയോഗിച്ച് മുറിച്ചാലും അത് ഇരുമ്പ് (ബോട്ടുകളിൽ) വെള്ളത്തിന് കുറുകെ കൊണ്ടുപോകുന്നു.
ഗുർമുഖുകളുടെ ജീവിതം ഉപയോഗപ്രദമാണ്, കാരണം അവരുടെ സ്വാഭാവിക സ്വഭാവത്താൽ അവർ പരോപകാരികളാണ്.
അവർക്ക് മിത്രമോ ശത്രുവോ ഇല്ല. വ്യാമോഹത്തിൽ നിന്നും വ്യാമോഹത്തിൽ നിന്നും അകന്ന് അവർ പക്ഷപാതമില്ലാത്തവരും ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൽ മുഴുകിയവരുമാണ്.
അവരുടെ മഹത്വം ഗുരുവിൻ്റെ ജ്ഞാനത്തിലൂടെയും വിശുദ്ധ വ്യക്തികളുടെ കൂട്ടായ്മയിലൂടെയും അവർ നേടുന്നു.
പാത്രം സമുദ്രത്തിലാണ്, അതിൽ ദയയുള്ള ഒരു നാവികനുണ്ട്.
കപ്പൽ ധാരാളമായി കയറ്റുകയും വ്യാപാരികൾ അതിൽ കയറുകയും ചെയ്യുന്നു.
കടക്കാനാവാത്ത സമുദ്രത്തിൻ്റെ തിരമാലകൾ ആരെയും സ്വാധീനിക്കുന്നില്ല.
ആ ബോട്ടുകാരൻ യാത്രക്കാരെ സുരക്ഷിതമായും ദയയോടെയും ഹൃദ്യമായും കടത്തിവിടുന്നു. ആ വ്യാപാരികൾ രണ്ടോ നാലോ ഇരട്ടി ലാഭം നേടുകയും പല തരത്തിൽ നേടുകയും ചെയ്യുന്നു.
ബോട്ടുകാരുടെ രൂപത്തിലുള്ള ഗുർമുഖുകൾ ആളുകളെ വിശുദ്ധ സഭയുടെ കപ്പലിൽ കയറ്റുകയും അവരെ കടന്നുപോകാൻ കഴിയാത്ത ലോക-സമുദ്രത്തിലൂടെ കൊണ്ടുപോകുകയും ചെയ്യുന്നു.
അരൂപിയായ ഭഗവാൻ്റെ സങ്കേതത്തിൻ്റെ നിഗൂഢത മനസ്സിലാക്കാൻ ഏതൊരു മുക്തനും മാത്രമേ കഴിയൂ.
ചെരിപ്പിൻ്റെ ചെടികൾ ആഴമേറിയ വനങ്ങളിൽ മരങ്ങളായി മാറുന്നു.
സസ്യജാലങ്ങൾക്ക് സമീപമുള്ളതിനാൽ, അത് തല താഴ്ത്തി ധ്യാനത്തിൽ മുഴുകുന്നു.
ചലിക്കുന്ന കാറ്റിനോട് ചേർന്നുനിൽക്കുന്നത് അതിസൂക്ഷ്മമായ സുഗന്ധം പരത്തുന്നു.
പഴം കൊണ്ടായാലും ഫലമില്ലാതെയായാലും എല്ലാ മരങ്ങളും ചന്ദനമരം കൊണ്ട് സുഗന്ധപൂരിതമാകുന്നു.
ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദഫലം വിശുദ്ധ വ്യക്തികളുടെ കൂട്ടായ്മയാണ്, അത് അശുദ്ധരായവരെ ഒരു ദിവസം പോലും ശുദ്ധീകരിക്കുന്നു (ഇരുന്നു).
അത് ദുഷ്ടന്മാരെ സദ്ഗുണങ്ങളാൽ നിറയ്ക്കുകയും ദുർബല സ്വഭാവമുള്ള ആളുകൾ ശക്തരും ഉറച്ചവരുമായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു.
അത്തരക്കാരെ വെള്ളത്തിനോ മുക്കിക്കൊല്ലാനോ തീയ്ക്കോ കഴിയില്ല, അതായത് അവർ ലോകസമുദ്രം കടന്ന് പോകുന്നു, ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ജ്വാലകൾ അവരെ സമീപിക്കുന്നില്ല.
അത്തരക്കാരെ വെള്ളത്തിനോ മുക്കിക്കൊല്ലാനോ തീയ്ക്കോ കഴിയില്ല, അതായത് അവർ ലോകസമുദ്രം കടന്ന് പോകുന്നു, ആഗ്രഹങ്ങളുടെ ജ്വാലകൾ അവരെ സമീപിക്കുന്നില്ല.
ഇരുണ്ട രാത്രിയിൽ എണ്ണമറ്റ നക്ഷത്രങ്ങൾ തിളങ്ങുന്നു.
വിളക്ക് കൊളുത്തിയാണ് വീടുകൾ കത്തിക്കുന്നത്, എന്നിട്ടും മോഷ്ടാക്കൾ മോഷണത്തിനായി കറങ്ങുന്നു.
വീട്ടുകാര് ഉറങ്ങുന്നതിന് മുമ്പ് വീടുകളുടെയും കടകളുടെയും വാതിലുകള് അടച്ചു.
സൂര്യൻ പ്രകാശത്താൽ രാത്രിയുടെ ഇരുട്ടിനെ അകറ്റുന്നു.
അതുപോലെ നാമം (ധ്യാനം), ദാൻ (ദാനധർമ്മം), ഇസ്നാൻ (വുദു) എന്നിവയുടെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കിക്കൊടുക്കുന്ന ഗുർമുഖ് അവരെ (ജീവിതത്തിൻ്റെയും മരണത്തിൻ്റെയും) ബന്ധനത്തിൽ നിന്ന് മോചിപ്പിക്കുന്നു.
മൃഗങ്ങളെയും പ്രേതങ്ങളെയും വീണുപോയവരെയും രക്ഷിക്കുകയും മോചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിശുദ്ധ വ്യക്തികളുടെ കൂട്ടായ്മയാണ് ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദ ഫലം.
അത്തരം പരോപകാരികൾ ഗുരുവിന് പ്രിയപ്പെട്ടവരാണ്.
മാനസസരോവരത്തിൽ (തടാകത്തിൽ) ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഇനത്തിൽപ്പെട്ട ഹംസങ്ങൾ വസിക്കുന്നതായി പറയപ്പെടുന്നു.
മാനസസരോവരത്തിൽ മുത്തുകളും മാണിക്യങ്ങളും ഉണ്ട്, അവിടെ അമൂല്യമായ ആഭരണങ്ങൾ ഹംസങ്ങൾ ഭക്ഷിക്കാൻ എടുക്കുന്നു.
ഈ ഹംസങ്ങൾ പാലിൽ നിന്ന് വെള്ളം വേർതിരിച്ച് തിരമാലകളിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.
മാനസസരോവർ വിട്ട് അവർ എവിടെയും ഇരിക്കാനോ താമസിക്കാനോ പോകുന്നില്ല.
ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദഫലം വിശുദ്ധ വ്യക്തികളുടെ സഭയാണ്, അവിടെ ഉയർന്ന ഹംസങ്ങളുടെ രൂപത്തിലുള്ള ഗുർമുഖുകൾ ഈ സ്ഥലത്തെ അലങ്കരിക്കുന്നു.
ഏകമനസ്സോടെയുള്ള ഭക്തിയോടെ അവർ ഭഗവാനിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു, മറ്റൊരു ചിന്തയിലേക്കും വഴിതെറ്റുന്നില്ല.
അവരുടെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവർ ആ അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ കാണുന്നു.
തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, സ്വയം പരസ്യമാക്കുന്നില്ല.
ഏതൊരു അപൂർവവും അത് തിരിച്ചറിയുന്നു, ഒരു പ്രോസ്പെക്ടർക്ക് മാത്രമേ അത് ലഭിക്കൂ.
ആ കല്ലിൽ സ്പർശിക്കുമ്പോൾ, താഴ്ന്ന ലോഹങ്ങൾ ഒരു ലോഹമായ സ്വർണ്ണമായി മാറുന്നു.
ശുദ്ധമായ സ്വർണ്ണമായി ആ ലോഹങ്ങൾ അമൂല്യമായി വിൽക്കപ്പെടുന്നു.
ബോധത്തെ വാക്കിലേക്ക് ലയിപ്പിച്ച്, വികൃതമായ മനസ്സിനെ മനോഹരമായ രൂപത്തിലാക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയാണ് ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദഫലം.
ഇവിടെയുള്ള ഒരു ലൗകിക വ്യക്തി പോലും, ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ച്, രൂപരഹിതനായ ദൈവത്തിന് പ്രിയപ്പെട്ടവനാകുന്നു.
ഗൃഹസ്ഥനാകുമ്പോൾ, മനുഷ്യൻ അവൻ്റെ സഹജമായ സ്വഭാവത്തിൽ (ആത്മാൻ) വസിക്കുന്നു.
ചിന്താമണി ഉത്കണ്ഠകളെ ലഘൂകരിക്കുന്നു, ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്ന പശു (കാമധേന) എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും നിറവേറ്റുന്നു.
പാരിജാത വൃക്ഷം പൂക്കളും ഫലങ്ങളും നൽകുന്നു, ഒമ്പത് നാഥകൾ അത്ഭുതശക്തികളാൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
(ഹിന്ദു പുരാണത്തിലെ) പത്ത് അവതാരങ്ങൾ മനുഷ്യശരീരം ധരിക്കുകയും അവരുടെ പേരുകൾ പ്രചരിപ്പിക്കാൻ അവരുടെ വീര്യം പ്രകടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.
ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങളും (ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാം, മോക്കുകൾ) സ്വയം സേവിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയാണ് ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദ ഫലം.
അവിടെയുള്ള ഗുർമുഖുകളുടെ ബോധം വചനത്തിൽ ലയിച്ചിരിക്കുന്നു, അവരുടെ പ്രണയത്തിൻ്റെ കഥ വിവരണാതീതമാണ്.
ഭക്തരോട് വാത്സല്യം പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിലൂടെ നിരവധി വഞ്ചകരെ വഞ്ചനയുടെ വലയിൽ അകപ്പെടുത്തുന്ന തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മമാണ് അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം.
കർത്താവ് എല്ലാ കണക്കുകളിൽ നിന്നും സ്വതന്ത്രനാണ്, അവൻ്റെ രഹസ്യം ആർക്കും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഒരൊറ്റ വാക്ക് കൊണ്ട് ആ രൂപമില്ലാത്ത ഭഗവാൻ ലോകത്തെ മുഴുവൻ സൃഷ്ടിച്ചു.
കർത്താവിൻ്റെ (ഈ ലോകം) വിപുലീകരണം ഒരു തരത്തിലും അളക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഒരു കാരണവശാലും ഈ ലോകം മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല, കാരണം എല്ലാ അക്കങ്ങളും അക്ഷരങ്ങളും ഇതിന് അവസാനിക്കുന്നു.
അസംഖ്യം തരത്തിലുള്ള അതിൻ്റെ സാമഗ്രികൾ അമൂല്യമാണ്; അവയുടെ വില നിശ്ചയിക്കാനാവില്ല.
സംസാരത്തിലൂടെ പോലും അതിനെക്കുറിച്ച് ഒന്നും പറയാനും കേൾക്കാനും കഴിയില്ല.
ഈ ലോകം സമീപിക്കാനാകാത്തതും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്തതും നിഗൂഢത നിറഞ്ഞതുമാണ്; അതിൻ്റെ നിഗൂഢത മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
സൃഷ്ടിയെ മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാതെ വരുമ്പോൾ, അതിൻ്റെ സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ മഹത്വവും അവൻ്റെ വസതിയും എങ്ങനെ അറിയപ്പെടും?
വചനത്തിൽ ബോധത്തെ ലയിപ്പിച്ച് ആ അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ ദൃശ്യവൽക്കരിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയാണ് ഗുർമുഖുകളുടെ ആനന്ദഫലം.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, പൊട്ടാത്ത സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം സഹിഷ്ണുതയോടെ കുടിക്കുന്നു.
കർത്താവ് രുചിക്കും വാക്കുകൾക്കും അതീതനാണ്; അവൻ്റെ വിവരണാതീതമായ കഥ എങ്ങനെ നാവുകൊണ്ട് പറയും?
പുകഴ്ത്തലിനും അപവാദത്തിനും അതീതനായ അവൻ പറയുന്നതിൻ്റെയും കേൾക്കുന്നതിൻ്റെയും പരിധിയിൽ വരുന്നില്ല.
അവൻ ഗന്ധത്തിനും സ്പർശനത്തിനും മൂക്കിനും അതീതനാണ്, ശ്വാസവും അതിശയിപ്പിക്കുന്നതാണ്, പക്ഷേ അവനെ അറിയാൻ കഴിയില്ല.
അവൻ ഏതെങ്കിലും വർണ്ണത്തിൽ നിന്നും പ്രതീകാത്മകതയിൽ നിന്നും അകന്നു നിൽക്കുന്നു, ഏകാഗ്രതയ്ക്ക് പോലും അതീതനാണ്.
ഒരു തുമ്പും കൂടാതെ അവൻ ഭൂമിയുടെയും ആകാശത്തിൻ്റെയും മഹത്വത്തിൽ വസിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിലൂടെ രൂപരഹിതനായ ഭഗവാനെ തിരിച്ചറിയുന്ന സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമാണ് വിശുദ്ധ സഭ.
ഈ സൃഷ്ടി മുഴുവൻ സ്രഷ്ടാവിനുള്ള ത്യാഗമാണ്.
വെള്ളത്തിൽ മത്സ്യങ്ങളുടെ പാത അജ്ഞാതമായതിനാൽ, ഗുർമുഖുകളുടെ വഴിയും അപ്രാപ്യമാണ്.
ആകാശത്ത് പറക്കുന്ന പക്ഷികളുടെ പാത അറിയാൻ കഴിയാത്തതിനാൽ, ഗുർമുഖിൻ്റെ ചിന്താശൂന്യവും അന്വേഷണാത്മകവുമായ വഴിയും അദൃശ്യമാണ്. അത് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
ഗുർമുഖുകളുടെ നേരായ പാതയാണ് വിശുദ്ധ സഭ, അവർക്ക് ഈ ലോകം മിഥ്യാധാരണകൾ നിറഞ്ഞതാണ്.
വെറ്റില, വെറ്റില, ചുണ്ണാമ്പ്, വെറ്റില ഈയം എന്നീ നാല് നിറങ്ങൾ ഒരു (ചുവപ്പ്) നിറമാകുമ്പോൾ (ആനന്ദം നൽകുന്ന സ്നേഹം), ഗുരുമുഖന്മാരും ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രം ആസ്വദിക്കുന്നു.
ചെരിപ്പിൻ്റെ സുഗന്ധം മറ്റ് സസ്യങ്ങളിൽ വസിക്കുന്നതിനാൽ, അവർ തങ്ങളുടെ ബോധത്തെ വാക്കിലേക്ക് ലയിപ്പിച്ച് മറ്റുള്ളവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിൽ വസിക്കുന്നു.
അറിവ്, ധ്യാനം, സ്മരണ എന്നിവയിലൂടെ അവർ കൊക്ക്, ആമ, ഹംസം എന്നിവയെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു, അവരുടെ കുടുംബത്തെയോ പാരമ്പര്യത്തെയോ വികസിപ്പിക്കുന്നു.
എല്ലാ ഫലങ്ങളുടെയും പ്രസാദമായ ദൈവവുമായി ഗുർമുഖുകൾ മുഖാമുഖം വരുന്നു.
വേദങ്ങൾക്കൊപ്പം ബ്രഹ്മാവും അവനെ ഇതല്ല, ഇതല്ല (നേതി നേതി) പ്രഖ്യാപിച്ചു, ഇവയ്ക്കെല്ലാം അവൻ്റെ രഹസ്യം അറിയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അവധൂത് (ഒരുതരം ശ്രേഷ്ഠ യോഗി) ആയിത്തീരുന്നതിലൂടെ, മദദേവും അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നാമം ചൊല്ലി, പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ധ്യാനത്തിന് അവനെ പ്രാപിക്കാനായില്ല.
പത്ത് അവതാരങ്ങളും തഴച്ചുവളർന്നു, എന്നാൽ പരമേശ്വരനായ ഏകങ്കറെ ആർക്കും ഗ്രഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അത്ഭുത ശക്തികളുടെ നിധികളായ ഒമ്പത് നാഥന്മാരും ആ ഭഗവാൻ്റെ മുന്നിൽ വണങ്ങി.
ആയിരം വായകളുള്ള സെസാങ് (പുരാണ പാമ്പ്) ആയിരക്കണക്കിന് പേരുകളിൽ അവനെ സ്മരിച്ചു, പക്ഷേ അതിൻ്റെ പാരായണം പൂർത്തിയാക്കാനായില്ല.
ലോമസ് മുനി കർശനമായി സന്യാസ ശിക്ഷണം സ്വീകരിച്ചുവെങ്കിലും തൻ്റെ അഹംഭാവത്തെ മറികടക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല, യഥാർത്ഥ സന്യാസി എന്ന് വിളിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
സദാ ജീവിച്ചിരുന്ന മാർക്കണ്ഡേയൻ ദീർഘായുസ്സ് കഴിച്ചെങ്കിലും ഗുരുമുഖന്മാരുടെ ആനന്ദഫലം ആസ്വദിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
മുകളിൽ പറഞ്ഞവരെല്ലാം ഭൂമിയിൽ ജീവിക്കുമ്പോൾ വഞ്ചിക്കപ്പെട്ടു.
ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലം വിശുദ്ധ സഭയാണ്, ഈ വിശുദ്ധ സഭയാൽ നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നു, ഭഗവാൻ ഭക്തരുടെ സ്നേഹിതനായി ഇവിടെ വരുന്നു.
എല്ലാ കാരണങ്ങളും സ്രഷ്ടാവിൻ്റെ നിയന്ത്രണത്തിലാണ്, എന്നാൽ വിശുദ്ധ സഭയിൽ അവൻ ഭക്തരുടെയും സന്യാസിമാരുടെയും ആഗ്രഹങ്ങൾക്ക് അനുസൃതമായി എല്ലാം ചെയ്യുന്നു.
അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മമാണ്, അവൻ വിശുദ്ധ സഭയുടെ ഇഷ്ടം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
അവൻ്റെ ഓരോ ട്രൈക്കോമിലും കോടിക്കണക്കിന് പ്രപഞ്ചങ്ങൾ ആഗിരണം ചെയ്യപ്പെടുന്നു.
ഒരു വിത്തിൽ നിന്ന് ആൽമരം പുറപ്പെടുന്നു, അതിൻ്റെ പഴങ്ങളിൽ വീണ്ടും വിത്തുകൾ വസിക്കുന്നു.
അമൃത് നുകരുന്നവർ, സഹിക്കാനാവാത്തത് മനസ്സിൽ സമർപ്പണത്തോടെ സ്വീകരിച്ചു, അവരുടെ അഹംഭാവം ഒഴിവാക്കുന്നത് ഒരിക്കലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല.
അത്തരം യഥാർത്ഥ വ്യക്തികൾ മായയുടെ മധ്യത്തിൽ ആയിരിക്കുമ്പോൾ ആ കളങ്കമില്ലാത്ത ഭഗവാനെ പ്രാപിച്ചു.
അവൻ്റെ മഹത്വത്തിൻ്റെ പരിമളം പരത്തുന്ന ആളുകൾക്ക് പോലും അവൻ്റെ മഹത്വത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ സ്വഭാവം മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
ലക്ഷക്കണക്കിന് സന്യാസിമാർ ആ ഭഗവാൻ്റെ സാരാംശവും പ്രാധാന്യവും വിശദീകരിക്കുന്നു, എന്നാൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് പോലും അവൻ്റെ മഹത്വത്തിൻ്റെ ഒരു അംശം പോലും പ്രകടിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
എണ്ണമറ്റ സ്തുതിപാഠകർ അത്ഭുതപ്പെട്ടു (കാരണം അവർക്ക് അവനെ ശരിയായി സ്തുതിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല)
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അത്ഭുതങ്ങൾ വിസ്മയം നിറഞ്ഞതാണ്, മാത്രമല്ല ഭഗവാൻ്റെ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന നേട്ടങ്ങൾ കണ്ട് അവർ കൂടുതൽ ആശ്ചര്യപ്പെടുന്നു, എല്ലാം തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു.
അത്ഭുതകരമായ ആ ഭഗവാൻ്റെ വിസ്മയത്തിൻ്റെ പൂർണതയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ, ആഹ്ലാദത്തിന് ആഹ്ലാദവും ക്ഷീണവും തോന്നുന്നു.
പ്രകടമല്ലാത്ത ആ ഭഗവാൻ്റെ ചലനാത്മകത അങ്ങേയറ്റം അപ്രാപ്യമാണ്, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ മഹത്തായ കഥയുടെ ഒരു ഷർട്ട് വിവരണം പോലും വിവരണാതീതമാണ്.
അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അളവ് ലക്ഷങ്ങൾക്കപ്പുറമാണ്.
ഭഗവാൻ പ്രവേശനത്തിന് അതീതനാണ്, എല്ലാവരും അവനെ അങ്ങേയറ്റം അപ്രാപ്യൻ എന്ന് വിളിക്കുന്നു.
അവൻ അദൃശ്യനായിരുന്നു; അവൻ അദൃശ്യനാണ്, അപ്രാപ്യനായി തുടരും, അതായത് അവൻ എല്ലാ ധ്യാനങ്ങൾക്കും അതീതനാണ്.
എല്ലാ പരിധികൾക്കും അപ്പുറം, പരിധിയില്ലാത്തത്; ഭഗവാൻ സങ്കൽപ്പത്തിന് അതീതനാണ്.
അവൻ അദൃശ്യമായവയുടെ അദൃശ്യനും ഇന്ദ്രിയങ്ങൾക്ക് അപ്രാപ്യനുമാണ്.
അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം വിശുദ്ധ സഭയിൽ പലവിധത്തിൽ സ്തുതിക്കപ്പെടുന്ന പൂർണ്ണമായ ബ്രഹ്മമാണ്.
അവൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ ആനന്ദം ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലമാണ്. ഭഗവാൻ ഭക്തരോട് സ്നേഹമുള്ളവനാണ്, എന്നാൽ ഏറ്റവും വലിയ വഞ്ചനയിൽ പോലും വഞ്ചിതനാകുന്നില്ല
അവൻ്റെ കൃപയാൽ മാത്രം ഒരാൾക്ക് ലോകസമുദ്രം ആവേശത്തോടെ കടന്നുപോകാൻ കഴിയും.
അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മമാണ്, അത് രൂപരഹിതനായ (ഭഗവാൻ) പ്രപഞ്ചത്തിൻ്റെ എല്ലാ രൂപങ്ങളെയും സൃഷ്ടിച്ചു.
അവൻ അവ്യക്തനും അഗ്രാഹ്യവും ബുദ്ധിക്ക് അദൃശ്യനുമാണ്, എന്നാൽ സൗന്ദര്യത്തിൻ്റെ പ്രതിരൂപമായ ഗുരു എന്നെ ഭഗവാനെ കാണാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു.
സത്യത്തിൻ്റെ വാസസ്ഥലമായ വിശുദ്ധ സഭയിൽ, അവൻ ഭക്തരോട് ആർദ്രതയുള്ളവനായി പ്രത്യക്ഷപ്പെടുകയും ഒരിക്കലും വഞ്ചിക്കപ്പെടാത്തവരെ പോലും വഞ്ചിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരു മാത്രമാണ് നാല് വർണ്ണങ്ങളെയും ഒന്നാക്കി അവയെ ഒന്നാക്കി ഭഗവാൻ്റെ മുന്നിൽ വണങ്ങുന്നത്.
എല്ലാ സന്ന്യാസി വിഭാഗങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനം ഗുരുവിൻ്റെ തത്ത്വചിന്തയാണ്, അതിൽ ആറ് തത്ത്വചിന്തകളും (ഇന്ത്യൻ പാരമ്പര്യം) ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.
അവൻ തന്നെയാണ് എല്ലാം എന്നാൽ ഒരിക്കലും തന്നെ ആരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽ പെടുന്നില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ, ഗുരുവിൻ്റെ ശിഷ്യന്മാർ ഗുരുവിൻ്റെ വിശുദ്ധ പാദങ്ങളിൽ അഭയം പ്രാപിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ ദർശനം എല്ലാവരേയും അനുഗ്രഹിക്കുന്നു, അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ദിവ്യമായ ഭാവം കാരണം, ഗുരു അവരെയെല്ലാം വിശുദ്ധ പാദങ്ങളിൽ (അഭയം) പ്രതിഷ്ഠിച്ചു, അതായത് അവരെയെല്ലാം വിനീതനാക്കുന്നു.
സിഖുകാർ പാദങ്ങളിലെ പൊടി നെറ്റിയിൽ പുരട്ടി, ഇപ്പോൾ അവരുടെ വ്യാമോഹ പ്രവർത്തനങ്ങളുടെ കണക്ക് മായ്ച്ചിരിക്കുന്നു.
പാദങ്ങളുടെ അമൃത് കുടിച്ചതിനുശേഷം, അവരുടെ അഹംഭാവത്തിൻ്റെയും ദ്വന്ദ്വത്തിൻ്റെയും അസുഖങ്ങൾ ഭേദമായി.
കാലിൽ വീഴുകയും, കാലിലെ പൊടിയായി മാറുകയും, മുക്തി നേടിയവരുടെ വഴികൾ ജീവിതത്തിൽ സ്വീകരിക്കുകയും, അവർ സമനിലയിൽ നിലയുറപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഇപ്പോൾ താമരയുടെ പാദങ്ങളിലെ കറുത്ത തേനീച്ചകളായി മാറിയ അവർ ആനന്ദത്തിൻ്റെയും ആനന്ദത്തിൻ്റെയും അമൃത് ആസ്വദിക്കുകയാണ്.
അവരോടൊപ്പമുള്ള ആരാധനയുടെ അടിസ്ഥാനം യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ താമരയാണ്, അവർ ഇപ്പോൾ ദ്വൈതത്തെ അടുത്ത് വരാൻ അനുവദിക്കുന്നില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ അഭയസ്ഥാനമാണ് ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ആനന്ദഫലം.
ശാസ്ത്രങ്ങൾ, സ്മൃതികൾ, ലക്ഷക്കണക്കിന് വേദങ്ങൾ, മഹാഭാരതം, രാമായണം മുതലായവ ഒരുമിച്ചാലും;
ഗീത, ഭാഗവതങ്ങൾ, ജ്യോതിശാസ്ത്ര ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, വൈദ്യന്മാരുടെ അക്രോബാറ്റുകൾ എന്നിവയുടെ ആയിരക്കണക്കിന് സാരാംശങ്ങൾ കൂട്ടിച്ചേർക്കുന്നു;
വിദ്യാഭ്യാസം, സംഗീതശാസ്ത്രം, ബ്രഹ്മാവ്, വിഷ്ണു, മഹേശ എന്നീ പതിനാല് ശാഖകൾ ഒരുമിച്ചിരിക്കുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് സെസ്, സർപ്പം, സുക്ർ, വ്യാസ്, നാരദ്, സനൽ തുടങ്ങിയവർ. എല്ലാം അവിടെ ശേഖരിക്കുന്നു;
അസംഖ്യം അറിവുകൾ, ധ്യാനങ്ങൾ, പാരായണം, തത്ത്വചിന്തകൾ, വർണ്ണങ്ങൾ, ഗുരു-ശിഷ്യന്മാർ എന്നിവയുണ്ട്; അവരെല്ലാം ഒന്നുമല്ല.
പൂർണ്ണനായ ഗുരു (കർത്താവ്) ഗുരുക്കളുടെ ഗുരുവാണ്, ഗുരുവിൻ്റെ വിശുദ്ധ പ്രഭാഷണമാണ് എല്ലാ മന്ത്രങ്ങളുടെയും അടിസ്ഥാനം.
ഗുരുവിൻ്റെ വചനത്തിൻ്റെ കഥ വിവരണാതീതമാണ്; അത് നേറ്റി നേറ്റിയാണ് (ഇതല്ല ഇതല്ല). ഒരാൾ എപ്പോഴും അവൻ്റെ മുമ്പിൽ വണങ്ങണം.
ഗുരുമുഖങ്ങളുടെ ഈ ആനന്ദഫലം പ്രാരാബ്ദത്തിൽ പ്രാപിക്കുന്നു.
നാല് ആദർശങ്ങൾ (ധർമ്മ അർത്ഥം, മോക്കുകൾ) എന്ന് പറയപ്പെടുന്നു, എന്നാൽ അത്തരം ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആദർശങ്ങൾ സേവകരാണ് (കർത്താവിൻ്റെ, ഗുരുവിൻ്റെ).
അവൻ്റെ സേവനത്തിൽ ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അത്ഭുത ശക്തികളും നിധികളും ഉണ്ട്, അവിടെ മേയുന്ന പശുക്കളുടെ കൂട്ടങ്ങൾ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നു.
ലക്ഷക്കണക്കിന് തത്ത്വചിന്തകരുടെ കല്ലുകളും ഫലപുഷ്ടിയുള്ള വൃക്ഷങ്ങളുടെ പൂന്തോട്ടങ്ങളും അദ്ദേഹത്തിനുണ്ട്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു കണ്ണിറുക്കലിൽ, ലക്ഷക്കണക്കിന് ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന രത്നങ്ങളും (ചിന്തമിനി) അമൃതങ്ങളും അവനു ബലിയായി.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആഭരണങ്ങളും സമുദ്രങ്ങളിലെ എല്ലാ നിധികളും എല്ലാ ഫലങ്ങളും അവനെ സ്തുതിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഭക്തരും അത്ഭുത പ്രവർത്തകരും കാപട്യങ്ങളിൽ മുഴുകുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ യഥാർത്ഥ ശിഷ്യൻ, അവരുടെ ബോധത്തെ വചനത്തിൽ ലയിപ്പിച്ച്, ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൻ്റെ അസഹനീയമായ പാനപാത്രം കുടിക്കുകയും സ്വാംശീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ അനുഗ്രഹത്താൽ ആളുകൾ വിശുദ്ധ സഭയിൽ വന്നു ചേരുന്നു.