ഒരു ഓങ്കാർ, ആദിമ ഊർജ്ജം, ദൈവിക ആചാര്യൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ടു
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പേര് സത്യമാണ്, അറിയാവുന്നത് ഗുരുമുഖൻ, ഗുരുമുഖം.
സബാദ്-ബ്രഹ്മമുള്ള ഒരേയൊരു സ്ഥലം വിശുദ്ധ സഭയാണ്,
യഥാർത്ഥ നീതി പാലിൽ നിന്ന് വെള്ളം അരിച്ചെടുക്കുന്നു.
ഗുരുവിന് മുമ്പാകെയുള്ള കീഴടങ്ങലാണ് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ അഭയം, അവിടെ സേവനത്തിലൂടെ (അർഹത) നേടുന്നു.
ഇവിടെ, പൂർണ്ണ ശ്രദ്ധയോടെ വചനം കേൾക്കുകയും പാടുകയും ഹൃദയത്തിൽ ഉൾച്ചേർക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എളിയവർക്കും എളിമയുള്ളവർക്കും ബഹുമാനം നൽകുന്ന അത്തരമൊരു ഗുരുവിന് ഞാൻ ത്യാഗമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാരുടെ സഭയിൽ എല്ലാ വർണ്ണങ്ങളിലുമുള്ള ആളുകൾ ഒത്തുകൂടുന്നു.
ഗുർമുഖുകളുടെ വഴി ബുദ്ധിമുട്ടാണ്, അതിൻ്റെ നിഗൂഢത മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയില്ല.
കരിമ്പിൻ്റെ മധുരമുള്ള നീര് പോലും കീർത്തനത്തിൻ്റെ ആനന്ദവുമായി താരതമ്യപ്പെടുത്താനാവില്ല, സ്തുതിഗീതങ്ങളുടെ സ്വരമാധുര്യം.
ഇവിടെ, അന്വേഷകന് ജീവിതത്തിൻ്റെ നാല് ആദർശങ്ങളും ലഭിക്കുന്നു, അതായത് ധർമ്മം, അർത്ഥം, കാം, മോക്സ്.
വചനം നട്ടുവളർത്തിയവർ, കർത്താവിൽ ലയിച്ചു, എല്ലാ കണക്കുകളിൽനിന്നും സ്വയം മോചിതരായി.
അവർ എല്ലാ യുഗങ്ങളിലൂടെയും കാണുന്നു, എന്നിട്ടും മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ തങ്ങളെത്തന്നെ ഉയർത്തുന്നില്ല.
തൻ്റെ കൃപയാൽ തൻ്റെ അദൃശ്യ രൂപം (എല്ലാ സൃഷ്ടികളിലും) കാണിക്കുന്ന നിത്യനായ ഭഗവാൻ്റെ മുമ്പിൽ ഞാൻ നമിക്കുന്നു.
അദ്ദേഹം മനോഹരമായി അടങ്ങാത്ത ഈണത്തെ അവ്യക്തമായ മനസ്സിലേക്ക് കടത്തിവിടുകയും അതിനെ ശുദ്ധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ, സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരാളെ അമൃത് കുടിക്കുന്നു, അല്ലാത്തപക്ഷം ദഹിപ്പിക്കാൻ എളുപ്പമല്ല.
തികഞ്ഞവരുടെ ഉപദേശം ലഭിച്ചവർ സത്യത്തിൽ ഉറച്ചുനിൽക്കുന്നു.
വാസ്തവത്തിൽ, ഗുർമുഖുകൾ രാജാക്കന്മാരാണ്, പക്ഷേ അവർ മായയിൽ നിന്ന് അകന്നുനിൽക്കുന്നു.
ബ്രഹ്മാവിനും വിഷ്ണുവിനും മഹേശനും ഭഗവാൻ്റെ ദൃഷ്ടിയുണ്ടാകില്ല (പക്ഷേ ഗുരുമുഖന്മാർക്കും അതുതന്നെയുണ്ട്)
വിഷ്ണു പത്തു പ്രാവശ്യം അവതാരം ചെയ്തു തൻ്റെ പേരുകൾ സ്ഥാപിച്ചു.
അസുരന്മാരെ നശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ സംഘർഷങ്ങൾ വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
ബ്രഹ്മാവ് ചിന്താപൂർവ്വം നാല് വേദങ്ങൾ പറഞ്ഞു;
എന്നാൽ തൻ്റെ അഹന്തയിൽ നിന്ന് പ്രപഞ്ചത്തെ സൃഷ്ടിച്ചു.
തമസ്സിൽ മുഴുകിയിരുന്ന ശിവൻ എപ്പോഴും ദേഷ്യവും ദേഷ്യവും ഉള്ളവനായിരുന്നു.
തങ്ങളുടെ അഹന്തയെ ത്യജിച്ച്, ഗുരു അധിഷ്ഠിതമായ ഗുരുമുഖന്മാർ മാത്രമേ വിമോചനത്തിൻ്റെ വാതിലിൽ എത്തുന്നത്.
സന്യാസിയായിരുന്നിട്ടും നാരദൻ (അവിടെയും ഇവിടെയും) സംസാരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്.
ഒരു പരദൂഷണക്കാരനായതിനാൽ, അദ്ദേഹം സ്വയം ഒരു കഥയായി മാത്രം ജനപ്രിയനായി.
സനക് തുടങ്ങിയവർ. അവർ വിഷ്ണുവിലേക്ക് പോയപ്പോൾ വാതിൽ കാവൽക്കാർ പ്രവേശനം അനുവദിക്കാത്തതിൽ ദേഷ്യം വന്നു.
അവർ വിഷ്ണുവിനെ പത്ത് അവതാരങ്ങൾ ചെയ്യാൻ നിർബന്ധിച്ചു, അങ്ങനെ വിഷ്ണുവിൻ്റെ സമാധാനപരമായ ജീവിതം പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു.
സുഖ്ദേവിനെ പ്രസവിച്ച അമ്മ പന്ത്രണ്ടു വർഷത്തോളം അമ്മ പ്രസവിക്കാതെ കിടന്നതിലൂടെ അവൻ കഷ്ടപ്പെടാൻ കാരണമായി.
പരമമായ ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം ആസ്വദിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ മാത്രമേ സഹിക്കാനാവാത്തത് (കർത്താവിൻ്റെ നാമം) സഹിച്ചിട്ടുള്ളൂ.
ഭൂമി (കർത്താവിൻ്റെ) പാദങ്ങളിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെട്ടു.
താമരയുടെ പാദങ്ങളുടെ സന്തോഷത്തിൽ ഒന്നായതിനാൽ, അത് അഹംഭാവത്തിൽ നിന്ന് സ്വയം മാറി.
ത്രിലോകവും ആഗ്രഹിക്കുന്ന ആ പാദധൂളി.
മനക്കരുത്തും കർത്തവ്യവും അതിനോട് ചേർത്തു, സംതൃപ്തിയാണ് എല്ലാറ്റിൻ്റെയും അടിസ്ഥാനം.
അത്, ഓരോ ജീവിയുടെയും ജീവിതരീതി പരിഗണിക്കുമ്പോൾ, എല്ലാവർക്കും ഉപജീവനമാർഗം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു.
ദൈവഹിതമനുസരിച്ച്, അത് ഒരു ഗുർമുഖ് ചെയ്യുന്നതുപോലെയാണ് പെരുമാറുന്നത്.
വെള്ളം ഭൂമിയിലും ഭൂമി വെള്ളത്തിലുമാണ്.
വെള്ളം താഴാനും താഴാനും ഒരു മടിയുമില്ല; അത് കൂടുതൽ ശുദ്ധമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.
താഴേക്ക് ഒഴുകാൻ, വെള്ളം ഗുരുത്വാകർഷണബലത്തിൻ്റെ ഞെട്ടൽ വഹിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും താഴേക്ക് പോകാൻ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
അത് എല്ലാവരിലും ആഗിരണം ചെയ്യുകയും എല്ലാവരുമായും ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഒരിക്കൽ കൂടിക്കലർന്നാൽ അത് പിരിയുകയില്ല, അതിനാൽ അത് കർത്താവിൻ്റെ കോടതിയിൽ സ്വീകാര്യമാണ്.
സമർപ്പിതരായ വ്യക്തികളെ (ഭഗത്തുകൾ) തിരിച്ചറിയുന്നത് അവരുടെ സേവനത്തിലൂടെയാണ് (മനുഷ്യരാശിക്ക്)
ഭൂമിയിലെ വൃക്ഷം അവരുടെ തലകൾ അടിയിലേക്ക് താഴ്ത്തിയിരിക്കുന്നു.
അവർ കഷ്ടപ്പാടുകൾ സഹിക്കുന്നു, പക്ഷേ ലോകത്തിന് സന്തോഷം പകരുന്നു.
കല്ലെറിയുമ്പോഴും അവർ പഴങ്ങൾ വിളമ്പി നമ്മുടെ വിശപ്പകറ്റുന്നു.
അവരുടെ നിഴൽ വളരെ കട്ടിയുള്ളതാണ്, മനസ്സും (ശരീരവും) സമാധാനം ആസ്വദിക്കുന്നു.
ആരെങ്കിലും അവരെ വെട്ടിയാൽ, അവർ വെട്ടിമാറ്റാൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു.
ഭഗവാൻ്റെ ഇഷ്ടം അംഗീകരിക്കുന്ന വൃക്ഷം പോലെയുള്ളവർ വിരളമാണ്.
മരത്തിൽ നിന്ന് വീടുകളും തൂണുകളും ഉണ്ടാക്കുന്നു.
വെട്ടിയെടുക്കുന്ന ഒരു മരം ബോട്ട് ഉണ്ടാക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു.
എന്നിട്ട് അതിൽ ഇരുമ്പ് (നഖങ്ങൾ) ചേർത്താൽ അത് ആളുകളെ വെള്ളത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.
നദിയുടെ എണ്ണമറ്റ തിരകൾ ഉണ്ടായിരുന്നിട്ടും, അത് ആളുകളെ അക്കരെ കൊണ്ടുപോകുന്നു.
അതുപോലെ, ഗുരുവിൻ്റെ ശിഖർ, ഭഗവാനോടുള്ള സ്നേഹത്തിലും ഭയത്തിലും വചനം അനുഷ്ഠിക്കുന്നു.
അവർ ആളുകളെ ഏകനായ നാഥനെ പിന്തുടരാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും, പരിവർത്തനത്തിൻ്റെ അടിമത്തത്തിൽ നിന്ന് അവരെ മോചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
എള്ള് എണ്ണ പ്രസ്സിൽ ചതച്ച് എണ്ണ തരുന്നു.
വിളക്കിൽ എണ്ണ കത്തുന്നു, ഇരുട്ട് നീങ്ങുന്നു.
വിളക്കിൻ്റെ മഷി മഷിയായി മാറുകയും അതേ എണ്ണ മഷി പാത്രത്തിൽ എത്തുകയും ആരുടെ സഹായത്തോടെ ഗുരുവിൻ്റെ വചനം എഴുതുകയും ചെയ്യുന്നു.
വാക്കുകൾ കേൾക്കുകയും എഴുതുകയും പഠിക്കുകയും എഴുതുകയും ചെയ്യുന്നതിലൂടെ, അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ സ്തുതിക്കുന്നു.
ഗുരുമുഖന്മാർ, അഹംബോധം നഷ്ടപ്പെട്ട്, വചനം പരിശീലിക്കുന്നു.
അറിവിൻ്റെയും ഏകാഗ്രതയുടെയും കൊളീറിയം ഉപയോഗിക്കുന്നത് സമചിത്തതയിൽ മുഴുകുന്നു.
ഒരു കുഴിയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അവർ പാൽ തരുന്നു, എണ്ണാൻ പോസ് ചെയ്യുന്നില്ല, അതായത് മൃഗങ്ങൾക്ക് അഹംഭാവമില്ല.
പാൽ തൈരാക്കി മാറ്റുകയും അതിൽ നിന്ന് വെണ്ണ ലഭിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവയുടെ ചാണകവും മൂത്രവും കൊണ്ട് ഭൂമിയെ പൂജിക്കാനായി കുമ്മായം പൂശി;
എന്നാൽ പലതരം ചരക്കുകൾ ഭക്ഷിക്കുമ്പോൾ മനുഷ്യൻ അവയെ മ്ലേച്ഛമായ മലം ആക്കി മാറ്റുന്നു.
വിശുദ്ധ സഭയിൽ കർത്താവിനെ ആരാധിച്ചവരുടെ ജീവിതം ധന്യവും വിജയകരവുമാണ്.
ഭൂമിയിലെ ജീവൻ്റെ ഫലം അവർക്ക് മാത്രമേ ലഭിക്കൂ.
ഭഗവാൻ്റെ ഹിതം സ്വീകരിച്ച് പരുത്തി ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെടുന്നു.
റോളറിലൂടെ ജിൻ ചെയ്ത ശേഷം, അത് കാർഡ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു.
അത് കാർഡ് ചെയ്ത ശേഷം അതിൻ്റെ നൂൽ നൂൽക്കുന്നു.
പിന്നെ നെയ്ത്തുകാരൻ തൻറെ ഞാങ്ങണയുടെ സഹായത്തോടെ അത് തുണിയിലാക്കി.
അലക്കുകാരൻ ആ തുണി തൻ്റെ തിളച്ചുമറിയുന്ന കോൾഡ്രണിൽ ഇട്ടു എന്നിട്ട് ഒരു അരുവിയിൽ കഴുകുന്നു.
ഒരേ വസ്ത്രം ധരിച്ച്, ധനികരും രാജാക്കന്മാരും സഭകളെ അലങ്കരിക്കുന്നു.
മാഡർ (റൂബിയ മുൻജിസ്റ്റ) നന്നായി അറിയുന്നത് സ്വയം പൊടിക്കുന്നു.
വസ്ത്രങ്ങൾ ഒരിക്കലും ഉപേക്ഷിക്കാത്ത തരത്തിലാണ് അതിൻ്റെ സ്വഭാവം.
അതുപോലെ, കരിമ്പും സ്വതന്ത്രമായി സ്വയം ചതഞ്ഞരിക്കുന്നു.
അതിൻ്റെ മാധുര്യം കൈവിടാതെ അമൃതിൻ്റെ രുചി പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു.
ഇത് ശർക്കര, പഞ്ചസാര, ട്രെക്കിൾ മോളാസ് എന്നിവ ധാരാളം രുചികരമായ ഇനങ്ങൾ ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നു.
അതുപോലെ, വിശുദ്ധരും മനുഷ്യരാശിയുടെ സേവനത്തിൽ നിന്ന് വിട്ടുനിൽക്കുന്നില്ല, എല്ലാവർക്കും സന്തോഷം നൽകുന്നു.
ചൂളയിൽ ഇരുമ്പ് ഇടുന്നത് ഇരുമ്പ് ചൂടാക്കുന്നു.
എന്നിട്ട് അത് ചുറ്റികയുടെ പ്രഹരം വഹിക്കുന്ന അങ്കിളിൽ വയ്ക്കുന്നു.
സ്ഫടികം പോലെ വ്യക്തമാക്കിക്കൊണ്ട്, അതിൻ്റെ മൂല്യം സജ്ജീകരിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഗോതമ്പ് കല്ലുകളിൽ പൊടിച്ച് അതിൻ്റെ ഭാഗങ്ങൾ വെട്ടിമാറ്റുന്നു, അതായത് ധാരാളം സാധനങ്ങൾ അതിൽ നിന്ന് നിർമ്മിക്കുന്നു.
ഇപ്പോൾ അത് (അല്ലെങ്കിൽ ആ ലേഖനങ്ങൾ) സോ-പൊടിയിലും മറ്റും സൂക്ഷിക്കുന്നത് വൃത്തിയാക്കാൻ അവശേഷിക്കുന്നു.
അതുപോലെ ഗുരുമുഖന്മാർ അവരുടെ അഹംബോധം നഷ്ടപ്പെട്ട് അവരുടെ സ്വന്തം അടിസ്ഥാന സ്വഭാവവുമായി മുഖാമുഖം വരുന്നു.
ഒരു സുന്ദരമായ മരം സ്വയം വെട്ടി ഒരു റിബെക്ക് ആയി നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടു.
ഒരു ആട്ടിൻകുട്ടി സ്വയം കൊല്ലപ്പെട്ടതിൻ്റെ മരണത്തിന് വിധേയമായി; മാംസം തിന്നുന്നവരുടെ ഇടയിൽ അത് അതിൻ്റെ മാംസം വിതരണം ചെയ്തു.
അതിൻ്റെ കുടൽ കുടൽ ഉണ്ടാക്കി, തൊലി കയറ്റി (ഡ്രം) തുന്നിക്കെട്ടി.
ഇപ്പോൾ ഈ വാദ്യത്തിൽ മെലഡി ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയിൽ കൊണ്ടുവരുന്നു.
ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ അത് രാഗത്തിൻ്റെ ഈണം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവായ ദൈവത്തെ ആരാധിക്കുന്ന ഏതൊരാളും സമചിത്തതയിൽ ലയിക്കുന്നു.
ദൈവം ചന്ദനമരം സൃഷ്ടിച്ച് കാട്ടിൽ സൂക്ഷിച്ചു.
കാറ്റ് ചെരിപ്പിന് ചുറ്റും നീങ്ങുന്നു, പക്ഷേ അദൃശ്യമായ (മരത്തിൻ്റെ സ്വഭാവം) മനസ്സിലാകുന്നില്ല.
എല്ലാവരേയും സുഗന്ധം പരത്തുമ്പോഴാണ് ചെരിപ്പിനെക്കുറിച്ചുള്ള സത്യം മുന്നിൽ വരുന്നത്.
ഗുർമുഖ് എല്ലാ ജാതികൾക്കും വിലക്കുകൾ കഴിക്കുന്നതിൻ്റെ വ്യത്യാസങ്ങൾക്കും അതീതമാണ്.
അവൻ വിശുദ്ധ സഭയിൽ കർത്താവിനോടുള്ള ഭയത്തിൻ്റെയും സ്നേഹത്തിൻ്റെയും അമൃത് കുടിക്കുന്നു.
ഗുർമുഖ് മുഖാമുഖം വരുന്നത് സ്വന്തം അന്തർലീനമായ സ്വഭാവമാണ് (സഹജ് സുഭായ്).
ഗുരുവിൻ്റെ പഠിപ്പിക്കലിനുള്ളിൽ, ഗുരുവിൻ്റെ സിഖുകാർ (മറ്റുള്ളവരെ) സേവിക്കുന്നു.
അവർ ഭിക്ഷാടകർക്ക് നാല് സമ്പത്ത് (ചാർ പദാരതി) ദാനമായി നൽകുന്നു.
എല്ലാ കണക്കുകൾക്കും അതീതനായ അദൃശ്യനായ ഭഗവാൻ്റെ പാട്ടുകൾ അവർ പാടുന്നു.
സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെ കരിമ്പിൻ്റെ നീര് അവർ കുടിക്കുകയും മറ്റുള്ളവരെയും അത് ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഭൂതകാലവും ഭാവിയും അവരുടെ സ്നേഹത്തിന് തുല്യമാകില്ല.
ഗുരുമുഖന്മാരുടെ പാതയുടെ ഒരു പടി പോലും ആർക്കും മത്സരിക്കാനാവില്ല.
വിശുദ്ധ സഭയ്ക്ക് വെള്ളം കൊണ്ടുവരുന്നത് ലക്ഷക്കണക്കിന് ഇന്ദ്രപുരിമാരുടെ രാജ്യത്തിന് തുല്യമാണ്.
ധാന്യം പൊടിക്കുന്നത് (വിശുദ്ധ സഭയ്ക്ക്) അസംഖ്യം സ്വർഗ്ഗങ്ങളുടെ ആനന്ദത്തേക്കാൾ കൂടുതലാണ്.
സഭയ്ക്കായി ലങ്കറിൻ്റെ (സൗജന്യ അടുക്കള) അടുപ്പിൽ വിറകുകൾ ക്രമീകരിക്കുന്നതും ഇടുന്നതും ർദ്ധികൾക്കും സിദ്ധികൾക്കും ഒമ്പത് നിധികൾക്കും തുല്യമാണ്.
വിശുദ്ധ വ്യക്തികൾ ദരിദ്രരെ പരിപാലിക്കുന്നവരാണ്, അവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ വിനയം (ജനങ്ങളുടെ) ഹൃദയത്തിൽ കുടികൊള്ളുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ കീർത്തനങ്ങൾ ആലപിക്കുന്നത് അടങ്ങാത്ത ഈണത്തിൻ്റെ ആൾരൂപമാണ്.
ലക്ഷക്കണക്കിന് ഹോമയാഗങ്ങളേക്കാളും വിരുന്നുകളേക്കാളും ശ്രേഷ്ഠമാണ് ഉണങ്ങിയ പയർ കൊണ്ട് ഒരു സിഖുകാരന് ഭക്ഷണം നൽകുന്നത്.
തീർത്ഥാടന സ്ഥലങ്ങളിലെ സമ്മേളനങ്ങൾ സന്ദർശിക്കുന്നതിനേക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമാണ് അവനെ കഴുകാൻ ഇടയാക്കുക.
ഒരു സിഖുകാരനോട് ഗുരുസ്തുതികൾ ആവർത്തിക്കുന്നത് നൂറായിരം മറ്റ് മതപരമായ വ്യായാമങ്ങൾക്ക് തുല്യമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഒരു നോട്ടം പോലും എല്ലാ സംശയങ്ങളും ഖേദങ്ങളും ദൂരീകരിക്കുന്നു.
അത്തരമൊരു മനുഷ്യൻ ഭയാനകമായ ലോക സമുദ്രത്തിൽ പരിക്കേൽക്കാതെ തുടരുന്നു, അതിൻ്റെ തിരമാലകളെ ഭയപ്പെടുന്നില്ല.
ഗുരുമതം (ഗുർമതി) സ്വീകരിക്കുന്നവൻ നേട്ടത്തിനോ നഷ്ടത്തിനോ വേണ്ടി സന്തോഷത്തിൻ്റെയോ സങ്കടത്തിൻ്റെയോ അതിരുകൾക്കപ്പുറമാണ്.
വിത്ത് ഭൂമിയിൽ ഇടുന്നതുപോലെ ആയിരം മടങ്ങ് കൂടുതൽ ഫലം നൽകുന്നു.
ഒരു ഗുർമുഖിൻ്റെ വായിൽ വെച്ച ഭക്ഷണം അനന്തമായി പെരുകുകയും അതിൻ്റെ എണ്ണം അസാധ്യമാവുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഭൂമി അതിൽ വിതച്ച വിത്തിൻ്റെ ഫലം നൽകുന്നു;
എന്നാൽ അത് ഗുരുസ്ഥാനീയർക്ക് അർപ്പിക്കുന്ന വിത്ത് എല്ലാവിധ ഫലങ്ങളും നൽകുന്നു.
വിതയ്ക്കാതെ ആർക്കും ഒന്നും ഭക്ഷിക്കാനാവില്ല, ഭൂമിക്ക് ഒന്നും ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കാനാവില്ല;
ഗുരുമുഖത്തെ സേവിക്കണമെന്ന ആഗ്രഹം എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും നിറവേറ്റുന്നു.