ഒരു ഓങ്കാർ, ദൈവിക ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയാൽ സാക്ഷാത്കരിച്ച പ്രാഥമിക ഊർജ്ജം
യഥാർത്ഥ ഗുരു (ദൈവം) യഥാർത്ഥ ചക്രവർത്തി; മറ്റെല്ലാ ലോക തരങ്ങളും വ്യാജമാണ്.
യഥാർത്ഥ ഗുരു കർത്താവാണ്; ഒമ്പത് നാഥന്മാർ (അംഗങ്ങളും സന്യാസ യോഗി ആജ്ഞകളുടെ തലവന്മാരും) അഭയമില്ലാത്തവരും യജമാനനില്ലാത്തവരുമാണ്.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവാണ് യഥാർത്ഥ ദാതാവ്; മറ്റ് ദാതാക്കൾ അവൻ്റെ പിന്നാലെ നീങ്ങുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു സ്രഷ്ടാവാണ്, അജ്ഞാതർക്ക് നാമം (നാമം) നൽകി അവരെ പ്രശസ്തനാക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവാണ് യഥാർത്ഥ ബാങ്കർ; മറ്റൊരു ധനികനെ വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരു യഥാർത്ഥ വൈദ്യനാണ്; മറ്റുള്ളവർ സ്വയം ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷൻ എന്ന വ്യാജ അടിമത്തത്തിൽ തടവിലാക്കപ്പെടുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഇല്ലെങ്കിൽ അവരെല്ലാം വഴികാട്ടുന്ന ശക്തിയില്ലാത്തവരാണ്.
ഹിന്ദുക്കളുടെ അറുപത്തിയെട്ട് തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങൾ ആരുടെ അഭയകേന്ദ്രത്തിലാണോ ആ തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ദ്വന്ദ്വങ്ങൾക്കതീതനായതിനാൽ, യഥാർത്ഥ ഗുരു പരമമായ ദൈവമാണ്, മറ്റ് ദൈവങ്ങൾ അവനെ സേവിക്കുന്നതിലൂടെ മാത്രമേ ലോകസമുദ്രം കടക്കുകയുള്ളൂ.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തത്ത്വചിന്തകരുടെ കല്ലുകളെ അലങ്കരിക്കുന്ന തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് ആരുടെ പാദങ്ങളിലെ പൊടിയാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന വൃക്ഷങ്ങളാൽ ധ്യാനിക്കപ്പെടുന്ന ആ പൂർണ്ണമായ ആഗ്രഹസഫലീകരണ വൃക്ഷമാണ് യഥാർത്ഥ ഗുരു.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ആനന്ദത്തിൻ്റെ സമുദ്രമായതിനാൽ വ്യത്യസ്ത പ്രഭാഷണങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ മുത്തുകൾ വിതരണം ചെയ്യുന്നു.
അനേകകണക്കിന് രത്നങ്ങളെ ഉത്കണ്ഠകളില്ലാത്തതാക്കുന്ന അതിമനോഹരമായ രത്നമാണ് (ചിന്തമണി) യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങൾ.
യഥാർത്ഥ ഗുരു (ദൈവം) ഒഴികെ മറ്റെല്ലാം ദ്വൈതമാണ് (ഇത് ഒരാളെ ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷൻ ചക്രത്തിലേക്ക് നയിക്കും).
എൺപത്തിനാല് ലക്ഷം ഇനങ്ങളിൽ ഏറ്റവും മികച്ചത് മനുഷ്യജീവിതമാണ്.
മനുഷ്യൻ തൻ്റെ കണ്ണുകളാൽ കാണുകയും നാവുകൊണ്ട് ദൈവത്തെ സ്തുതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ചെവികളാൽ അവൻ ശ്രദ്ധയോടെ കേൾക്കുകയും മൂക്കിൽ നിന്ന് സ്നേഹപൂർവ്വം മണക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
കൈകൊണ്ട് അവൻ ഉപജീവനം നേടുകയും കാലുകളുടെ ശക്തിയാൽ നീങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഈ ഇനത്തിൽ, ഒരു ഗുർമുഖിൻ്റെ ജീവിതം വിജയകരമാണ്, എന്നാൽ മനസ്സിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള മൻമുഖിൻ്റെ ചിന്ത എങ്ങനെയാണ്? മന്മുഖൻ്റെ ചിന്ത ദുഷിച്ചതാണ്.
മന്മുഖ്, ഭഗവാനെ മറന്ന് മനുഷ്യരിൽ തൻ്റെ പ്രതീക്ഷകൾ അർപ്പിക്കുന്നു.
അവൻ്റെ ശരീരം മൃഗങ്ങളേക്കാളും പ്രേതങ്ങളേക്കാളും മോശമാണ്.
മന്മുഖൻ, മനസ്സ് കേന്ദ്രീകരിച്ച്, യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ ഉപേക്ഷിച്ച്, ഭഗവാൻ മനുഷ്യൻ്റെ അടിമയായി മാറുന്നു.
ഒരു മനുഷ്യൻറെ ബാലനായിത്തീർന്ന അവൻ അവനെ സല്യൂട്ട് ചെയ്യാൻ ദിവസവും പോകുന്നു.
ഇരുപത്തിനാല് മണിക്കൂറും (എട്ട് പഹാർ) കൂപ്പുകൈകളോടെ അവൻ തൻ്റെ യജമാനൻ്റെ മുമ്പിൽ നിൽക്കുന്നു.
ഉറക്കവും വിശപ്പും സുഖവും അവനില്ല, അവൻ ബലിയർപ്പിക്കപ്പെട്ടതുപോലെ ഭയപ്പെടുന്നു.
മഴ, തണുപ്പ്, സൂര്യപ്രകാശം, തണൽ എന്നിവയിലുടനീളം അവൻ എണ്ണമറ്റ യാതനകൾ അനുഭവിക്കുന്നു.
യുദ്ധക്കളത്തിൽ (ജീവിതത്തിൽ) ഇതേ വ്യക്തി, ഇരുമ്പിൻ്റെ തീപ്പൊരിയെ പടക്കമായി കണക്കാക്കി മാരകമായി മുറിവേൽപ്പിക്കുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ, അവൻ ജീവിവർഗങ്ങളിലൂടെ അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.
കർത്താവിൻ്റെ ദൈവത്തെ (ദൈവത്തെ) സേവിക്കാതെ, പല പ്രഭുക്കന്മാരും (നാഥന്മാർ) ഗുരുക്കന്മാരാകുന്നത് ആളുകളെ അവരുടെ ശിഷ്യന്മാരായി ആരംഭിക്കുന്നു.
അവർ ചെവി പിളർന്ന് ദേഹത്ത് ചാരം പുരട്ടി ഭിക്ഷാപാത്രങ്ങളും വടിയും വഹിക്കുന്നു.
വീടുതോറും കയറിയിറങ്ങി ഭക്ഷണം യാചിക്കുകയും കൊമ്പുകൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച പ്രത്യേക വാദ്യമായ സിങ്കി ഊതുകയും ചെയ്യുന്നു.
ശിവരാത്രി മേളയിൽ ഒത്തുചേരുന്ന അവർ ഭക്ഷണവും പാനീയങ്ങളും പരസ്പരം പങ്കിടുന്നു.
അവർ പന്ത്രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളിലൊന്ന് (യോഗികളുടെ) പിന്തുടരുകയും ഈ പന്ത്രണ്ട് വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ വാക്കില്ലാതെ ആരും മോക്ഷം പ്രാപിക്കുന്നില്ല, എല്ലാവരും അക്രോബാറ്റുകളെപ്പോലെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഓടുന്നു.
ഇങ്ങനെ അന്ധൻ അന്ധനെ കിണറ്റിലേക്ക് തള്ളിയിടുന്നു.
യഥാർത്ഥ ദാതാവിനെ മറന്ന് ആളുകൾ ഭിക്ഷാടകർക്ക് മുന്നിൽ കൈകൾ വിരിച്ചു.
ബാർഡുകൾ ധീരരെ സംബന്ധിക്കുന്ന ധീരമായ പ്രവൃത്തികളെക്കുറിച്ച് പാടുകയും യോദ്ധാക്കളുടെ ദ്വന്ദ്വങ്ങളെയും ശത്രുതയെയും സ്തുതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്ത് ദുഷ്പ്രവൃത്തികൾ ചെയ്ത് മരിച്ചവരുടെ സ്തുതിയും ക്ഷുരകന്മാർ പാടുന്നു.
സ്തുതിക്കാർ കള്ള രാജാക്കന്മാർക്ക് കവിത ചൊല്ലുകയും കള്ളം പറയുകയും ചെയ്യുന്നു.
പുരോഹിതന്മാർ ആദ്യം അഭയം തേടുന്നു, എന്നാൽ പിന്നീട് അപ്പത്തിൻ്റെയും വെണ്ണയുടെയും അവകാശവാദം ഉന്നയിക്കുന്നു, അതായത് അവർ ആചാരപരമായ വലയുടെ ഭയത്തിൽ ആളുകളെ കുടുക്കുന്നു.
തലയിൽ തൂവലുകൾ ധരിച്ച വ്യക്തികളുടെ വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്ന ആളുകൾ കത്തികൊണ്ട് ദേഹത്ത് കുത്തുകയും കടകളിൽ നിന്ന് കടകളിലേക്ക് ഭിക്ഷാടനം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
എന്നാൽ തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ അവരെല്ലാം കരയുകയും കരയുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഹേ മനുഷ്യാ, നീ സ്രഷ്ടാവിനെ ഓർത്തില്ല, സൃഷ്ടിച്ചവയെ നിൻ്റെ സ്രഷ്ടാവായി അംഗീകരിച്ചു.
ഭാര്യയിലോ ഭർത്താവിലോ മുഴുകി നിങ്ങൾ മകൻ, ചെറുമകൻ, അച്ഛൻ, മുത്തച്ഛൻ എന്നീ ബന്ധങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചു.
പെൺമക്കളും സഹോദരിമാരും അഭിമാനത്തോടെ സന്തോഷിക്കുകയോ ശല്യപ്പെടുത്തുകയോ ചെയ്യുന്നു, എല്ലാ ബന്ധുക്കളുടെയും കാര്യം അങ്ങനെയാണ്.
അമ്മായിയപ്പൻ്റെ വീട്, അമ്മയുടെ വീട്, മാതൃസഹോദരന്മാരുടെ വീട്, കുടുംബത്തിലെ മറ്റ് ബന്ധങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ മറ്റെല്ലാ ബന്ധങ്ങളും നിന്ദ്യമാണ്.
പെരുമാറ്റവും ചിന്തകളും പരിഷ്കൃതമാണെങ്കിൽ, സമൂഹത്തിലെ ഉന്നതരുടെ മുമ്പിൽ ഒരാൾക്ക് ബഹുമാനം ലഭിക്കും.
എന്നിരുന്നാലും, അവസാനം, മരണത്തിൻ്റെ വലയിൽ അകപ്പെടുമ്പോൾ, ഒരു സഹയാത്രികനും ആ വ്യക്തിയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല.
പരിപൂർണനായ ഗുരുവിൻ്റെ കൃപയില്ലാതെ എല്ലാ മനുഷ്യരും മരണത്തെ ഭയപ്പെടുന്നു.
അനന്തമായ യഥാർത്ഥ ഗുരു ഒഴികെ മറ്റെല്ലാ ബാങ്കുകാരും വ്യാപാരികളും വ്യാജമാണ്.
കച്ചവടക്കാർ വൻതോതിൽ കുതിരക്കച്ചവടം നടത്തുന്നു.
ജ്വല്ലറികൾ ആഭരണങ്ങൾ പരീക്ഷിക്കുകയും വജ്രങ്ങളിലൂടെയും മാണിക്യങ്ങളിലൂടെയും അവരുടെ ബിസിനസ്സ് വ്യാപിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
സ്വർണ്ണ വ്യാപാരികൾ സ്വർണ്ണവും പണവും ഡ്രെപ്പർമാർ വസ്ത്രങ്ങളും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു.
കർഷകർ കൃഷി ഏറ്റെടുത്ത് വിത്ത് വിതച്ച് പിന്നീട് വെട്ടി വലിയ കൂമ്പാരമാക്കുന്നു.
ഈ എല്ലാ ബിസിനസ്സിലും, ലാഭം, നഷ്ടം, അനുഗ്രഹം, രോഗശാന്തി, യോഗം, വേർപിരിയൽ എന്നിവ കൈകോർക്കുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ ഈ ലോകത്ത് കഷ്ടപ്പാടുകളല്ലാതെ മറ്റൊന്നില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരു (ദൈവം) രൂപത്തിൽ യഥാർത്ഥ വൈദ്യൻ ഒരിക്കലും സേവിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല; പിന്നെ എങ്ങനെയാണ് രോഗബാധിതനായ ഒരു വൈദ്യന് മറ്റുള്ളവരുടെ രോഗം നീക്കം ചെയ്യാൻ കഴിയുക?
കാമം, ക്രോധം, അത്യാഗ്രഹം, അഭിനിവേശം എന്നിവയിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്ന ഈ ലൗകിക വൈദ്യന്മാർ ആളുകളെ വഞ്ചിക്കുകയും അവരുടെ രോഗങ്ങൾ വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഈ വിധത്തിൽ, ഈ രോഗങ്ങളിൽ ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന മനുഷ്യൻ കടന്നുപോകുകയും കഷ്ടപ്പാടുകൾ നിറഞ്ഞവനായി തുടരുകയും ചെയ്യുന്നു.
അവൻ വന്നും പോയും വഴി തെറ്റിപ്പോകുകയും ലോകസമുദ്രം കടക്കാൻ കഴിയാതെ വരികയും ചെയ്യുന്നു.
പ്രതീക്ഷകളും ആഗ്രഹങ്ങളും എപ്പോഴും അവൻ്റെ മനസ്സിനെ ആകർഷിക്കുന്നു, ദുഷ്പ്രവണതകളാൽ നയിക്കപ്പെടുന്ന അവൻ ഒരിക്കലും സമാധാനം നേടുന്നില്ല.
ഒരു മൻമുഖന് എങ്ങനെ എണ്ണ പുരട്ടി തീ കെടുത്താൻ കഴിയും?
ഈ അടിമത്തങ്ങളിൽ നിന്ന് മനുഷ്യനെ മോചിപ്പിക്കാൻ തികഞ്ഞ ഗുരുവല്ലാതെ ആർക്കാണ് കഴിയുക?
തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രം ഉപേക്ഷിച്ച് യഥാർത്ഥ ഗുരു (ദൈവം) രൂപത്തിൽ ആളുകൾ അറുപത്തെട്ട് പുണ്യസ്ഥലങ്ങളിൽ കുളിക്കാൻ പോകുന്നു.
ക്രെയിനിനെപ്പോലെ, അവർ മയക്കത്തിൽ കണ്ണുകൾ അടച്ചിരിക്കും, പക്ഷേ അവർ ചെറിയ ജീവികളെ പിടിച്ച് ശക്തമായി അമർത്തി തിന്നുന്നു.
ആനയെ വെള്ളത്തിൽ കുളിപ്പിക്കുന്നു, പക്ഷേ വെള്ളത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരുന്നത് വീണ്ടും ദേഹത്ത് പൊടി പടർത്തുന്നു.
കോളോസിന്ത് വെള്ളത്തിൽ മുങ്ങില്ല, പല തീർത്ഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളിലും കുളിക്കുമ്പോൾ പോലും അതിൻ്റെ വിഷം പോകില്ല.
കല്ല് ഇട്ട് വെള്ളത്തിലിട്ട് കഴുകിയാൽ പഴയത് പോലെ കടുപ്പമായി ഇരിക്കുന്നു, വെള്ളം അകത്ത് കയറുന്നില്ല.
മനസ്സിൻ്റെ വ്യാമോഹങ്ങളും സംശയങ്ങളും, മന്മുഖ്, ഒരിക്കലും അവസാനിക്കുന്നില്ല, അവൻ എപ്പോഴും സംശയത്തിൽ അലഞ്ഞുനടക്കുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ ആർക്കും ലോകസമുദ്രം കടക്കാനാവില്ല.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിലുള്ള തത്ത്വചിന്തകരുടെ കല്ലുകൾ ഉപേക്ഷിച്ച്, ആളുകൾ ഭൗതിക തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ല് തിരയുന്നു.
എട്ട് ലോഹങ്ങളെ സ്വർണ്ണമാക്കി മാറ്റാൻ കഴിയുന്ന യഥാർത്ഥ ഗുരു യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്വയം മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്നു.
മാമോൻ-ആഭിമുഖ്യമുള്ള വ്യക്തി അവനെ വനങ്ങളിൽ തിരയുകയും പല മിഥ്യാധാരണകളിലും നിരാശനാകുകയും ചെയ്യുന്നു.
സമ്പത്തിൻ്റെ സ്പർശനം ഒരാളുടെ പുറം കറുപ്പിക്കുന്നു, മനസ്സും അതിൽ പുരട്ടുന്നു.
സമ്പത്ത് പിടിക്കുന്നത് ഒരാളെ ഇവിടെ പരസ്യമായ ശിക്ഷയ്ക്കും അവിടെ അവൻ്റെ വാസസ്ഥലത്ത് മരണത്തിൻ്റെ നാഥൻ്റെ ശിക്ഷയ്ക്കും വിധേയനാക്കുന്നു.
വ്യർത്ഥമായ മനസ്സിൻ്റെ ജനനം; അവൻ ദ്വന്ദതയിൽ മുഴുകി തെറ്റായ പകിട കളിക്കുകയും ജീവിതത്തിൻ്റെ കളി നഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ മിഥ്യാബോധം നീങ്ങുകയില്ല.
ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്ന വൃക്ഷത്തെ ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ ഉപേക്ഷിച്ച്, പരമ്പരാഗതമായ ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന വൃക്ഷത്തിൻ്റെ (കൽപ്തരു/പാരിജാതം) അസംസ്കൃത പഴങ്ങൾ ലഭിക്കാൻ ആളുകൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് പാരിജാതങ്ങളും സ്വർഗ്ഗങ്ങളും പരിവർത്തനത്തിൻ്റെ ചക്രത്തിൽ നശിക്കുന്നു.
ആഗ്രഹങ്ങളാൽ നിയന്ത്രിതമായ ആളുകൾ നശിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു, കർത്താവ് നൽകിയതെല്ലാം ആസ്വദിക്കുന്നതിൽ തിരക്കിലാണ്.
നല്ല കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന മനുഷ്യൻ നക്ഷത്രങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ ആകാശത്ത് നിലയുറപ്പിക്കുകയും പുണ്യങ്ങളുടെ ഫലം തീർന്നതിനുശേഷം വീണ്ടും വീഴുന്ന നക്ഷത്രങ്ങളായി മാറുകയും ചെയ്യുന്നു.
വീണ്ടും ട്രാൻസ്മിഗ്രേഷൻ വഴി അവർ മാതാവും പിതാവും ആകുകയും അനേകർ കുട്ടികളെ ജനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
കൂടുതൽ വിതയ്ക്കുന്ന തിന്മകളും സദ്ഗുണങ്ങളും സുഖദുഃഖങ്ങളിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ ദൈവത്തെ സന്തോഷിപ്പിക്കാനാവില്ല.
ആനന്ദസാഗരമായ ഗുരുവിനെ ഉപേക്ഷിച്ച് ഒരാൾ വ്യാമോഹങ്ങളുടെയും വഞ്ചനകളുടെയും ലോകസമുദ്രത്തിൽ മുകളിലേക്കും താഴേക്കും ആടുന്നു.
ലോക-സമുദ്രത്തിൻ്റെ തിരമാലകളുടെ ആഘാതവും അഹംഭാവത്തിൻ്റെ അഗ്നിയും ആന്തരികതയെ തുടർച്ചയായി കത്തിക്കുന്നു.
മരണത്തിൻ്റെ വാതിലിൽ കെട്ടിയിട്ട് തല്ലിക്കൊന്നാൽ മരണത്തിൻ്റെ സന്ദേശവാഹകരുടെ ചവിട്ടുപടികൾ ഏറ്റുവാങ്ങുന്നു.
ആരെങ്കിലും ക്രിസ്തുവിൻ്റെയോ മോശയുടെയോ പേരിട്ടിട്ടുണ്ടാകാം, പക്ഷേ ഈ ലോകത്ത് എല്ലാവരും കുറച്ച് ദിവസത്തേക്ക് താമസിക്കണം.
ഇവിടെ ആരും സ്വയം താഴ്ന്നവനാണെന്ന് കരുതുന്നില്ല, എല്ലാവരും ആത്യന്തികമായി ഞെട്ടിപ്പോവാൻ സ്വാർത്ഥ ലക്ഷ്യങ്ങൾക്കായി എലിപ്പന്തലിൽ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
ഗുരുവിൻ്റെ രൂപത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ആനന്ദ-സമുദ്രത്തിൻ്റെ വൈവിധ്യമാർന്നവർ, അവർ മാത്രമേ അധ്വാനത്തിൽ (ആത്മീയ ശിക്ഷണത്തിൽ) സന്തുഷ്ടരായിരിക്കുകയുള്ളൂ.
യഥാർത്ഥ ഗുരു ഇല്ലെങ്കിൽ എല്ലാവരും എപ്പോഴും കലഹത്തിലാണ്.
ഗുരുവായ ചിന്താമണിയെ വളർത്തിയെടുക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലെങ്കിൽ, പരമ്പരാഗതമായ ആഗ്രഹം നിറവേറ്റുന്ന അതിമനോഹരമായ രത്നത്തിന് (ചിന്താമണി) ഉത്കണ്ഠ ഇല്ലാതാക്കാൻ കഴിയില്ല.
പല പ്രതീക്ഷകളും നിരാശകളും മനുഷ്യനെ അനുദിനം ഭയപ്പെടുത്തുന്നു, ആഗ്രഹങ്ങളുടെ അഗ്നി ഒരിക്കലും അണഞ്ഞിട്ടില്ല.
ധാരാളം സ്വർണ്ണം, സമ്പത്ത്, മാണിക്യം, മുത്തുകൾ എന്നിവ മനുഷ്യൻ ധരിക്കുന്നു.
പട്ടുവസ്ത്രം ധരിക്കുന്നത് ചെരിപ്പിൻ്റെ സുഗന്ധം പരത്തുന്നു.
ആനകൾ, കുതിരകൾ, കൊട്ടാരങ്ങൾ, പഴങ്ങൾ നിറഞ്ഞ തോട്ടങ്ങൾ എന്നിവ മനുഷ്യൻ സൂക്ഷിക്കുന്നു.
സുന്ദരികളായ സ്ത്രീകളോടൊപ്പം സുഖപ്രദമായ കിടക്കയിൽ ആസ്വദിച്ച്, അവൻ പല വഞ്ചനകളിലും വ്യാമോഹങ്ങളിലും മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.
അവയെല്ലാം തീയുടെ ഇന്ധനമാണ്, മനുഷ്യൻ പ്രതീക്ഷകളുടെയും ആഗ്രഹങ്ങളുടെയും കഷ്ടപ്പാടുകളിൽ ജീവിതം ചെലവഴിക്കുന്നു
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ തുടരുകയാണെങ്കിൽ അയാൾ യമൻ്റെ (മരണദേവൻ്റെ) വാസസ്ഥലത്ത് എത്തണം.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് തീർഥാടന കേന്ദ്രങ്ങളാണ്, അതുപോലെ ദൈവങ്ങളും തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലുകളും രാസവസ്തുക്കളും.
ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ചിന്താമണികളാണ്, ആഗ്രഹങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്ന മരങ്ങളും പശുക്കളും, ദശലക്ഷക്കണക്കിന് അമൃതുകളും അവിടെയുണ്ട്.
മുത്തുകൾ, അത്ഭുത ശക്തികൾ, ആരാധനാ തരങ്ങൾ എന്നിവയുള്ള സമുദ്രങ്ങളും ധാരാളം.
ഓർഡർ ചെയ്യാനുള്ള സാമഗ്രികൾ, പഴങ്ങൾ, സ്റ്റോറുകൾ എന്നിവയും ദശലക്ഷക്കണക്കിന് ഉണ്ട്.
ബാങ്കർമാർ, ചക്രവർത്തിമാർ, നാഥന്മാർ, മഹാ അവതാരങ്ങൾ എന്നിവരും എണ്ണത്തിൽ എണ്ണമറ്റവരാണ്.
നൽകുന്ന ദാനധർമ്മങ്ങൾ വിലയിരുത്താൻ കഴിയാതെ വരുമ്പോൾ, നൽകുന്നയാളുടെ വ്യാപ്തി എങ്ങനെ വിവരിക്കും.
ഈ സൃഷ്ടി മുഴുവൻ ആ സ്രഷ്ടാവായ കർത്താവിനുള്ള ബലിയാണ്.
ആഭരണങ്ങൾ എല്ലാവരും കാണാറുണ്ട്, എന്നാൽ ജ്വല്ലറികൾ പരിശോധിക്കുന്ന അപൂർവങ്ങളിൽ അപൂർവമാണ്.
എല്ലാവരും ഈണവും താളവും ശ്രവിക്കുന്നു, എന്നാൽ അപൂർവമായ ഒരാൾ പദാവബോധത്തിൻ്റെ രഹസ്യം മനസ്സിലാക്കുന്നു,
സഭാരൂപത്തിൽ മാലയിൽ ചാർത്തപ്പെട്ട മുത്തുകളാണ് ഗുരുവിൻ്റെ ശിഖർ.
ഗുരു എന്ന വാക്കിൻ്റെ വജ്രത്താൽ മുറിഞ്ഞ മനസ്സിൻ്റെ വജ്രം ശേഷിക്കുന്ന വചനത്തിൽ അവൻ്റെ ബോധം മാത്രമേ ലയിച്ചിട്ടുള്ളൂ.
അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം ആധിപത്യ ബ്രഹ്മവും ഗുരു ദൈവവുമാണെന്ന വസ്തുത ഗുരുമുഖ്യനായ ഒരു ഗുരുമുഖൻ മാത്രമേ തിരിച്ചറിയൂ.
ആനന്ദത്തിൻ്റെ ഫലം നേടുന്നതിനായി ഗുർമുഖുകൾ മാത്രമേ ആന്തരിക അറിവിൻ്റെ വാസസ്ഥലത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയുള്ളൂ, സ്നേഹത്തിൻ്റെ പാനപാത്രത്തിൻ്റെ ആനന്ദം അവർ മാത്രമേ അറിയൂ, മറ്റുള്ളവരെയും അത് അറിയും.
അപ്പോൾ ഗുരുവും ശിഷ്യനും ഒരുപോലെയാകുന്നു.
മനുഷ്യജീവിതം അമൂല്യമാണ്, ജനിക്കുന്നതിലൂടെ മനുഷ്യന് വിശുദ്ധ സഭയുടെ സഹവാസം ലഭിക്കുന്നു.
യഥാർത്ഥ ഗുരുവിനെ കാണുകയും ഗുരുവിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും അവനിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർക്ക് രണ്ട് കണ്ണുകളും വിലമതിക്കാനാവാത്തതാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ പാദങ്ങളുടെ അഭയസ്ഥാനത്ത് അവശേഷിക്കുന്ന നെറ്റിയും ഗുരുവിൻ്റെ പൊടി കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കുന്നു.
നാവും ചെവിയും വിലമതിക്കാനാവാത്തതാണ്, അത് ശ്രദ്ധാപൂർവം മനസ്സിലാക്കുകയും വചനം കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് മറ്റുള്ളവരെ മനസ്സിലാക്കുകയും കേൾക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഗുരുമുഖനായി മാറുകയും സേവനം ചെയ്യുകയും ചെയ്യുന്ന കൈകളും കാലുകളും അമൂല്യമാണ്.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശം കുടികൊള്ളുന്ന ഗുരുമുഖത്തിൻ്റെ ഹൃദയം അമൂല്യമാണ്.
അത്തരം ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് തുല്യനാകുന്നവൻ ഭഗവാൻ്റെ കൊട്ടാരത്തിൽ ബഹുമാനിക്കപ്പെടുന്നു.
അമ്മയുടെ രക്തത്തിൽ നിന്നും പിതാവിൻ്റെ ശുക്ലത്തിൽ നിന്നും മനുഷ്യശരീരം സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുകയും ഭഗവാൻ ഈ അത്ഭുതകരമായ നേട്ടം കൈവരിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഈ മനുഷ്യശരീരം ഗർഭപാത്രത്തിലെ കിണറ്റിലാണ് സൂക്ഷിച്ചിരുന്നത്. പിന്നെ അതിൽ ജീവൻ പതിഞ്ഞു, അതിൻ്റെ ഗാംഭീര്യം ഒന്നുകൂടി വർദ്ധിപ്പിച്ചു.
വായ, കണ്ണ്, മൂക്ക്, ചെവി, കൈ, പല്ല്, രോമം മുതലായവ അതിന് സമ്മാനിച്ചു.
മനുഷ്യന് കാഴ്ചയും സംസാരവും കേൾക്കാനുള്ള ശക്തിയും വചനത്തിൽ ലയിക്കാനുള്ള ബോധവും നൽകി. അവൻ്റെ ചെവി, കണ്ണ്, നാവ്, ത്വക്ക് എന്നിവയ്ക്കായി രൂപം, ആനന്ദം, ഗന്ധം മുതലായവ സൃഷ്ടിച്ചു.
ഏറ്റവും നല്ല കുടുംബവും (മനുഷ്യൻ്റെ) അതിൽ ജനനവും നൽകി, ഭഗവാൻ ദൈവം എല്ലാ അവയവങ്ങൾക്കും രൂപം നൽകി.
ശൈശവാവസ്ഥയിൽ, അമ്മ പാൽ വായിൽ ഒഴിക്കുകയും (കുഞ്ഞിനെ) മലമൂത്രവിസർജ്ജനം നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നു.
വലുതാകുമ്പോൾ, അവൻ (മനുഷ്യൻ) സ്രഷ്ടാവായ കർത്താവിനെ ഉപേക്ഷിച്ച് അവൻ്റെ സൃഷ്ടികളിൽ മുഴുകുന്നു.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ മനുഷ്യൻ മായയുടെ വലയിൽ മുഴുകുന്നു.
ജ്ഞാനമില്ലാത്തവരെന്ന് പറയപ്പെടുന്ന ജന്തുക്കളും പ്രേതങ്ങളും മനസ്സാധിഷ്ഠിതമായ മന്മുഖനേക്കാൾ നല്ലതാണ്.
ജ്ഞാനിയായിട്ടും മനുഷ്യൻ വിഡ്ഢിയാകുകയും മനുഷ്യരെ നോക്കുകയും ചെയ്യുന്നു (തൻ്റെ സ്വാർത്ഥ ലക്ഷ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റാൻ).
മൃഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള മൃഗവും പക്ഷികളിൽ നിന്നുള്ള പക്ഷിയും ഒരിക്കലും ഒന്നും ചോദിക്കില്ല.
എൺപത്തിനാല് ലക്ഷം ജീവജാലങ്ങളിൽ ഏറ്റവും മികച്ചത് മനുഷ്യജീവനാണ്.
മികച്ച മനസ്സും സംസാരവും പ്രവൃത്തിയും ഉള്ള മനുഷ്യൻ ജീവിതത്തിൻ്റെയും മരണത്തിൻ്റെയും സമുദ്രത്തിൽ കടന്നുപോകുന്നു.
അത് രാജാവായാലും ജനങ്ങളായാലും, നല്ല മനുഷ്യർ പോലും സുഖഭോഗത്തിൽ നിന്ന് ഭയം അനുഭവിക്കുന്നു.
നായ, സിംഹാസനത്തിലിരുന്നാലും, അതിൻ്റെ അടിസ്ഥാന സ്വഭാവമനുസരിച്ച്, ഇരുട്ടിൻ്റെ വീഴ്ചയിൽ ഫ്ലവർമില്ലിൽ നക്കും.
തികഞ്ഞ ഗുരുവില്ലാതെ ഒരാൾക്ക് ഗർഭപാത്രത്തിൽ തന്നെ കഴിയേണ്ടി വരും, അതായത് പരിവർത്തനം അവസാനിക്കുന്നില്ല.
കാടുകൾ സസ്യജാലങ്ങളാൽ സമൃദ്ധമാണ്, പക്ഷേ ചന്ദനം കൂടാതെ ചന്ദനത്തിൻ്റെ സുഗന്ധം അതിൽ ഉണ്ടാകില്ല.
എല്ലാ പർവതങ്ങളിലും ധാതുക്കൾ ഉണ്ട്, പക്ഷേ തത്ത്വചിന്തകൻ്റെ കല്ലില്ലാതെ അവ സ്വർണ്ണമായി മാറില്ല.
സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടുകെട്ടില്ലാതെ നാല് വർണ്ണങ്ങളിലും ആറ് തത്ത്വശാസ്ത്രങ്ങളിലെ പണ്ഡിതന്മാരിലും ആർക്കും (യഥാർത്ഥ) സാധുവാകാൻ കഴിയില്ല.
ഗുരുവിൻ്റെ ഉപദേശങ്ങളാൽ ചുമത്തപ്പെട്ട ഗുരുമുഖന്മാർ സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടായ്മയുടെ പ്രാധാന്യം മനസ്സിലാക്കുന്നു.
തുടർന്ന്, അവർ വചനത്തോട് ഇണങ്ങിച്ചേർന്ന ബോധം നേടുന്നു, സ്നേഹനിർഭരമായ ഭക്തിയുടെ അമൃതിൻ്റെ പാനപാത്രം കുടിക്കുന്നു.
ഇപ്പോൾ ആത്മീയ സാക്ഷാത്കാരത്തിൻ്റെ (തുരിയ) ഏറ്റവും ഉയർന്ന ഘട്ടത്തിൽ എത്തുന്ന മനസ്സ്, സൂക്ഷ്മമായി മാറുന്നത് ഭഗവാൻ്റെ സ്നേഹത്തിൽ സ്ഥിരത കൈവരിക്കുന്നു.
അദൃശ്യനായ ഭഗവാനെ കാണുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർക്ക് ആ സുഖത്തിൻ്റെ ഫലം ലഭിക്കുന്നു.
സന്യാസിമാരുടെ കൂട്ടായ്മയിൽ ഗുമുഖർക്ക് ആനന്ദം ലഭിക്കും. മായയിൽ വസിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവർ മായയോട് നിസ്സംഗത പുലർത്തുന്നു.
ഒരു താമരയെപ്പോലെ, വെള്ളത്തിൽ നിലനിൽക്കുകയും എന്നാൽ സൂര്യനിലേക്ക് ദൃഷ്ടി കേന്ദ്രീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, ഗുരുമുഖന്മാർ അവരുടെ ബോധത്തെ എപ്പോഴും ഭഗവാനോട് ചേർത്തുനിർത്തുന്നു.
ചന്ദനം പാമ്പുകളാൽ കെട്ടുപിണഞ്ഞുകിടക്കുന്നു, പക്ഷേ ഇപ്പോഴും അത് ശാന്തവും ശാന്തവുമായ സുഗന്ധം പരത്തുന്നു.
ലോകത്തിൽ വസിക്കുന്ന ഗുരുമുഖന്മാർ, വിശുദ്ധരുടെ കൂട്ടായ്മയിലൂടെ, ബോധത്തെ വചനത്തോട് ചേർത്തുനിർത്തിക്കൊണ്ട്, സമചിത്തതയോടെ സഞ്ചരിക്കുന്നു.
യോഗ, ഭോഗ് (ആസ്വദനം) എന്നീ സാങ്കേതിക വിദ്യകളെ കീഴടക്കുന്ന അവർ ജീവിതത്തിൽ വിമോചിതരും, അചഞ്ചലവും നശിപ്പിക്കാനാവാത്തതുമായി മാറുന്നു.
അതീന്ദ്രിയമായ ബ്രഹ്മം തികഞ്ഞ ബ്രഹ്മമായിരിക്കുന്നതുപോലെ, ആശകളിലും ആഗ്രഹങ്ങളിലും നിസ്സംഗനായ ഗുരുവും ദൈവമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമല്ല.
(ഗുരുവിലൂടെ) ആ വിവരണാതീതമായ കഥയും ഭഗവാൻ്റെ അവ്യക്തമായ പ്രകാശവും (ലോകത്തിന്) അറിയപ്പെടും.