Un Oankar, a enerxía primordial realizada pola graza do preceptor divino
O verdadeiro Guru (Deus) é o verdadeiro emperador; todos os demais tipos mundanos son falsos.
O verdadeiro Guru é o Señor dos señores; os nove naths (membros e xefes das ordes ascéticas de ioguis) están sen refuxio e sen ningún mestre.
verdadeiro Guru é o verdadeiro dotor; outros doadores só se moven detrás del.
O verdadeiro Guru é o creador e fai famoso ao descoñecido dándolles o nome (naam).
True Guru é o verdadeiro banqueiro; non se pode crer o doutro rico.
O verdadeiro Guru é o verdadeiro médico; outros mesmos están presos na falsa escravitude da transmigración.
Sen o verdadeiro Guru, todos están sen a forza orientadora.
O verdadeiro Guru é ese centro de peregrinacións en cuxo abrigo están os sesenta e oito centros de peregrinación dos hindús.
Estando máis aló das dualidades, o verdadeiro Guru é o Deus supremo e outros deuses atravesan o océano do mundo só servíndolle.
O verdadeiro Guru é a pedra filosofal cuxo po cuxos pés adornan millóns de pedras filosóficas.
O verdadeiro Guru é esa árbore perfecta que cumpre os desexos que é meditada polos millóns de árbores que cumpren os desexos.
O verdadeiro Guru que é océano de delicias distribúe perlas en forma de diferentes sermóns.
Os pés do verdadeiro Guru son ese desexo de satisfacer unha fabulosa xoia (chintamani) que fai que miríadas de xoias sexan libres de ansiedades.
Excepto o verdadeiro Guru (Deus), todo o resto é dualidade (o que fai que un vaia ao ciclo da transmigración).
Das oitenta e catro especies lakh, a vida humana é a mellor.
Cos seus ollos o home contempla e coa súa lingua eloxia a Deus.
De oídos escoita con atención e cheira con cariño polo nariz.
Polas mans gaña o sustento e móvese co poder dos pés.
Nesta especie, a vida dun gurmukh é exitosa, pero como é o pensamento de manmukh, o orientado á mente? O pensamento do manmukh é malvado.
Manmukh, esquecendo o Señor segue poñendo as súas esperanzas nos homes.
O seu corpo é peor que o dos animais e os fantasmas.
Manmukh, o orientado á mente, deixando lonxe ao verdadeiro Señor Guru convértese en escravo do home.
Converténdose en recados de home vai diariamente a saudalo.
Todas as vintecatro horas (oito pahars) coas mans cruzadas está diante do seu mestre.
Non ten sono, fame e pracer e segue tan asustado coma se fose sacrificado.
Durante as choivas, o frío, a luz do sol, a sombra, sofre infinidade de sufrimentos.
No campo de batalla (da vida) esta mesma persoa, considerando as faíscas de ferro como fogos artificiais, queda ferida de morte.
Sen o (abrigo do) Guru perfecto, deambula pola especie.
Non servendo ao Señor (Deus) dos Señores, moitos señores (naths) converténdose en gurús inician ás persoas como os seus discípulos.
Quedan as orellas partidas e aplicando cinzas ao seu corpo levan cuncas e bastóns de mendicidade.
Indo de porta en porta, mendigan comida e tocan o seu singi, un instrumento especial feito de trompa.
Reuníndose na feira de Sivaratri comparten a comida e a cunca de bebidas.
Seguen unha das doce sectas (de ioguis) e seguen avanzando por estes doce camiños, é dicir, seguen transmigrando.
Sen a palabra do Guru, ninguén se libera e todos corren aquí e alí como acróbatas.
Deste xeito o cego vai empurrando o cego no pozo.
Esquecendo o verdadeiro dotor, a xente estende as mans ante os mendigos.
Os bardos cantan as obras valentes dos valentes e eloxian os duelos e inimizades dos guerreiros.
Os barbeiros tamén cantan eloxios dos que morreron pisando o mal camiño e cometendo malas accións.
Os elogiadores recitan poesías para os falsos reis e seguen mentindo.
Os sacerdotes primeiro buscan refuxio pero despois reclaman o pan e manteiga, é dicir, enredan á xente no medo á rede do ritualismo.
As persoas pertencentes ás sectas de persoas que levan plumas na cabeza golpean o seu corpo con coitelos e van mendigando de tenda en tenda.
Pero sen o Guru perfecto, todos choran e choran amargamente.
Oh home, non te lembraches do creador e aceptaches o creado como o teu creador.
Absorbíndote na muller ou no marido, creaches aínda máis relacións de fillo, neto, pai e avó.
As fillas e irmás fanse felices ou molestas con orgullo e tal é o caso de todos os familiares.
Todas as demais relacións como a casa do sogro, a casa da nai, a casa dos tíos maternos e outras relacións familiares son desdeñosas.
Se a conduta e os pensamentos son civilizados, un recibe honra ante os altos da sociedade.
Porén, ao final, cando se ve atrapado na rede da morte, ningún acompañante fai caso da persoa.
Privadas da graza do Guru perfecto, todas as persoas teñen medo á morte.
Excepto o infinito verdadeiro Guru, todos os demais banqueiros e comerciantes son falsos.
Os comerciantes comercian moito con cabalos.
Os xoieiros proban as xoias e a través de diamantes e rubíes espallan o seu negocio.
Os comerciantes de ouro tratan de ouro e o diñeiro en efectivo e os pañeiros tratan de roupa.
Os agricultores emprenden a agricultura e a sementeira córtana despois e faino grandes montes.
En todo este negocio, o beneficio, a perda, a bendición, a cura, o encontro, a separación van da man.
Sen o Guru perfecto non hai nada neste mundo excepto sufrimento.
O verdadeiro médico en forma de verdadeiro Guru (Deus) nunca foi servido; entón como podería un médico que está enfermo eliminar a enfermidade doutros?
Estes médicos mundanos que eles mesmos están absortos na luxuria, a rabia, a cobiza, o enamoramento, enganan ás persoas e melloran as súas enfermidades.
Deste xeito o home implicado nestas doenzas vai transmigrando e segue cheo de sufrimento.
Vai ir e vir e non pode atravesar o océano-mundo.
As esperanzas e os desexos sempre atraen a súa mente e, guiado por malas propensións, nunca consegue a paz.
Como podería un manmukh apagar o lume poñendo aceite sobre el?
Quen excepto o perfecto Guru pode liberar ao home destas servidumes?
Deixando de lado o centro de peregrinación na forma do verdadeiro Guru (Deus), a xente vai bañarse nos sesenta e oito lugares sagrados.
Como os guindastres, manteñen os ollos pechados en transo, pero agarran pequenas criaturas, presionan con forza e cómenas.
Ao elefante dáselle un baño en auga, pero ao saír da auga volve espallar po no seu corpo.
Colocynth non se afoga na auga e mesmo os baños de moitos centros de peregrinación non soltan o seu veleno.
A pedra posta e lavada en auga permanece dura como antes e a auga non entra nela.
As ilusións e dúbidas da mente orientada, manmukh, nunca chegan ao seu fin e el sempre deambula coa dubida.
Sen o Guru perfecto ninguén pode cruzar o océano do mundo.
Deixando de lado a pedra filosofal na forma do verdadeiro Guru, a xente segue buscando a pedra filosofal material.
O verdadeiro Guru que pode transformar oito metais en ouro, de feito, mantén oculto e non se nota.
Persoa orientada a Mammon búscao nos bosques e desilusiona con moitas ilusións.
O toque das riquezas ennegrece o exterior e a mente tamén está manchada por el.
Apoderarse da riqueza fai que un sexa sometido a un castigo público aquí e ao castigo do señor da morte alí na súa morada.
Fútil é o nacemento da mente orientada; absorto na dualidade xoga aos dados equivocados e perde o xogo da vida.
A ilusión non se pode eliminar sen o Guru perfecto.
Deixando a árbore que cumpre os desexos en forma de Guru, a xente desexa ter os froitos crus da árbore tradicional que cumpre os desexos (kalptaru/parijat).
Millóns de parijat xunto cos ceos están a perecer no ciclo da transmigración.
Controlada polos desexos, as persoas perecen e están ocupadas en gozar de todo o que o Señor lle concedeu.
O home de boas accións establécese no ceo en forma de estrelas e despois de esgotar os resultados das virtudes volve converterse en estrelas fugaces.
De novo a través da transmigración convértense en nais e pais e moitos enxendran fillos.
Aínda sementando males e virtudes permanecen inmersos en praceres e sufrimentos.
Sen o Guru perfecto, Deus non pode ser feliz.
Deixando o Guru, o Océano do Pracer, un lanzase arriba e abaixo no océano mundial de delirios e enganos.
O golpe das ondas do mundo-océano lanza e o lume do ego queima continuamente o eu interior.
Atado e golpeado na porta da morte, un recibe as patadas dos mensaxeiros da morte.
Quizais alguén teña o seu nome de Cristo ou Moisés, pero neste mundo todos deben quedarse uns días.
Aquí ninguén se considera menor e todos están absortos na carreira de ratas por fins egoístas para quedar conmocionados.
Aqueles que son mergulladores do océano de pracer existente en forma de Guru, só permanecen felices no traballo (da disciplina espiritual).
Sen o verdadeiro Guru, todos están sempre en conflito.
desexo tradicional que cumpre unha xoia fabulosa (chintamani) non pode eliminar a ansiedade se non se pode cultivar o Guru, o chintamani.
Moitas esperanzas e desilusións asustan ao home día si e día e o lume dos desexos que nunca apagou.
Moito ouro, riqueza, rubíes e perlas son usados polo home.
Usar roupa de seda espállase pola fragrancia da sandalia, etc.
O home garda elefantes, cabalos, pazos e xardíns cargados de froitas.
Gozando da cama que dá pracer xunto con mulleres fermosas, segue absorto en moitos enganos e enamoramentos.
Todos son combustibles para o lume e o home pasa a vida nos sufrimentos das esperanzas e dos desexos
Ten que chegar á morada de Yama (deus da morte) se permanece sen o Guru perfecto.
Millóns son centros de peregrinación e tamén o son os deuses, as pedras filosofales e os produtos químicos.
Millóns son chintamanis, árbores e vacas que cumpren os desexos, e os néctares tamén están alí por millóns.
Os océanos con perlas, poderes milagrosos e os tipos adorables tamén son moitos.
Os materiais, froitas e tendas para estar presentes por encargo tamén son millóns.
Banqueiros, emperadores, naths e grandes encarnacións tamén son innumerables.
Cando non se poden avaliar as organizacións benéficas concedidas, como se pode describir o alcance do dotor.
Toda esta creación é sacrificio a ese Señor creador.
As xoias están en obriga de todos, pero o xoieiro é un raro que comprobe as xoias.
Todos escoitan a melodía e o ritmo, pero un raro entende o misterio da conciencia da Palabra,
Os sikhs do Guru son perlas que están colgadas na guirnalda en forma de congregación.
Só a súa conciencia permanece fusionada na Palabra cuxa mente o diamante permanece cortado polo diamante da Palabra, o Guru.
O feito de que o Brahm transcendental sexa o prefecto Brahm e o Guru sexa Deus, só é identificado por un gurmukh, o orientado ao Guru.
Só os gurmukhs entran na morada do coñecemento interior para obter froitos de deleite e só eles coñecen o deleite da copa do amor e fan que os demais tamén o coñezan.
Entón o Guru e o discípulo fanse idénticos.
A vida humana é inestimable e ao nacer o home consegue a compañía da santa congregación.
Os dous ollos son inestimables que contemplan o verdadeiro Guru e que se concentran no Gurú permanecen inmersos nel.
A fronte tamén é inestimable que permanecendo ao abrigo dos pés do Guru adorna co po do Guru.
A lingua e os oídos tamén son inestimables, xa que comprender e escoitar atentamente a Palabra fai que outras persoas tamén entendan e escoiten.
As mans e os pés tamén son inestimables que avanzan no camiño de converterse en gurmukh e realizar o servizo.
Inestimable é o corazón do gurmukh no que reside a ensinanza do Guru.
Quen se fai igual a tales gurmukhs, é respectado na corte do Señor.
Do sangue da nai e do seme do pai creouse o corpo humano e o Señor realizou esta marabillosa fazaña.
Este corpo humano gardábase no pozo do útero. Entón a vida infundiuse nela e a súa grandeza reforzouse aínda máis.
Concedéronselle boca, ollos, nariz, orellas, mans, dentes, cabelos, etc.
O home recibiu a vista, a palabra, o poder de escoitar e a conciencia de fundirse na Palabra. Para os seus oídos, ollos, lingua e pel creáronse a forma, a alegría, o cheiro, etc.
Ao dar a mellor familia (do ser humano) e nacer nela, o Señor deus deu forma a un e todos os órganos.
Durante a infancia, a nai bota leite na boca e fai que (o bebé) defeque.
Cando crece, el (o home) deixando de lado o Señor creador queda absorto coa súa creación.
Sen o Guru perfecto, o home segue absorto na rede de maya.
Os animais e as pantasmas que se di que non teñen sabedoría son mellores que o Manmukh o orientado á mente.
Aínda sendo sabio, o home vólvese parvo e segue mirando cara aos homes (para cumprir cos seus fins egoístas).
Un animal dos animais e un paxaro dos paxaros nunca piden nada.
Entre oitenta e catro especies de vida, a vida humana é a mellor.
Tendo incluso a mellor mente, fala e accións, o home segue transmigrándose no océano da vida e da morte.
Xa sexa un rei ou o pobo, ata os bos sofren o medo (a marcharse) do pracer.
Can, aínda que estea entronizado, segundo a súa natureza básica pasa a lamber o muíño de fariña na caída da escuridade.
Sen o Guru perfecto un ten que permanecer na morada do útero é dicir, a transmigración nunca remata.
Os bosques están cheos de vexetación pero sen sándalo, a fragrancia do sándalo non aparece nel.
Os minerais hai en toda a montaña pero sen a pedra filosofal non se transforman en ouro.
Ningún dos catro varnas e os estudosos das seis filosofías poden converterse en (verdadeiros) sadhu sen a compañía dos santos.
Cargados polas ensinanzas do Guru, os gurmukhs entenden a importancia da compañía dos santos.
Entón, poñendo a conciencia en sintonía coa Palabra, beben a copa de néctar de devoción amorosa.
A mente que agora alcanza o nivel máis alto de realización espiritual (turiya) e se fai sutil estabilizase no amor do Señor.
Os gurmukhs que contemplan o Señor invisible reciben os froitos dese pracer.
Os gumukhs teñen pracer na compañía dos santos. Seguen indiferentes a maya aínda que viven nela.
Como un loto, que permanece na auga e aínda mantén a súa mirada fixa cara ao sol, os gurmukhs sempre manteñen a súa conciencia en sintonía co Señor.
A madeira de sándalo permanece entrelazada por serpes, pero aínda así espalla unha fragrancia fresca e que produce paz por todas partes.
Os gurmukhs que viven no mundo, a través da compañía dos santos mantendo a conciencia en sintonía coa Palabra, móvense en equilibrio.
Conquistando a técnica do ioga e o bhog (disfrute) tórnanse liberados na vida, indescivibles e indestructibles.
Como o Brahm transcendetal é o Brahm perfecto, do mesmo xeito que o Guru que é indiferente ás esperanzas e aos desexos non é outra cousa que Deus.
(A través do Guru) que a historia inefable e a luz inmensa do Señor coñécese (ao mundo).