Një Oankar, energjia primare e realizuar përmes hirit të preceptorit hyjnor
Guru i vërtetë (Zoti) është perandori i vërtetë; të gjitha llojet e tjera të kësaj bote janë të rreme.
Guru i vërtetë është Zoti i zotërve; nëntë nathët (anëtarët dhe krerët e urdhrave të jogëve asketikë) janë të pastrehuar dhe pa asnjë mjeshtër.
Guru i vërtetë është dhuruesi i vërtetë; donatorë të tjerë thjesht lëvizin pas Tij.
Guru i vërtetë është krijuesi dhe e bën të panjohurin të famshëm duke i dhënë emrin (naam).
Guru i vërtetë është bankieri i vërtetë; të pasurve të tjerë nuk mund të besohet.
Guru i vërtetë është mjeku i vërtetë; të tjerët vetë janë të burgosur në robërinë e rreme të shpërnguljes.
Pa Guru-në e vërtetë ata të gjithë janë pa forcën udhëzuese.
Guru i vërtetë është ajo qendër pelegrinazhi në strehën e së cilës janë gjashtëdhjetë e tetë qendrat e pelegrinazhit të hinduve.
Duke qenë përtej dualiteteve, një Guru i vërtetë është Zoti suprem dhe perënditë e tjera kalojnë nëpër oqeanin botëror vetëm duke i shërbyer Atij.
Guru i vërtetë është ai guri filozofik, pluhuri i këmbëve të të cilit zbukuron miliona gurë filozofikë.
Guru i vërtetë është ajo pemë e përsosur që përmbush dëshirat, mbi të cilën meditojnë miliona pemë që përmbushin dëshirat.
Guru i vërtetë duke qenë një oqean kënaqësish shpërndan perlat në formën e predikimeve të ndryshme.
Këmbët e Guru-së së vërtetë janë ajo perlë përrallore që përmbush dëshirën (chintamani) që i bën një mori gurësh të çmuar pa ankth.
Përveç Guru-t (Zotit) të vërtetë, gjithçka tjetër është dualitet (që e bën njeriun të kalojë ciklin e shpërnguljes).
Nga tetëdhjetë e katër lakh speciet, jeta e njeriut është më e mira.
Me sytë e tij njeriu sheh dhe me gjuhën e tij lavdëron Zotin.
Nga veshët ai dëgjon me kujdes dhe nuhat me dashuri nga hunda.
Ai siguron jetesën me duar dhe lëviz me fuqinë e këmbëve.
Në këtë specie, jeta e një gurmukh është e suksesshme, por si është mendimi i manmukhut, i orientuar nga mendja? Mendimi i manmukhut është i keq.
Manmukh, duke harruar Zotin, vazhdon të mbështesë shpresat e tij te njerëzit.
Trupi i tij është më i keq se atëherë i kafshëve dhe i fantazmave.
Manmukh, i orientuar drejt mendjes, duke lënë larg Zotin e vërtetë Guru bëhet skllav i njeriut.
Duke u bërë djalë i porositur i njeriut, ai shkon çdo ditë për ta përshëndetur.
Gjithë njëzet e katër orët (tetë paharët) me duar të mbledhura qëndron para zotërisë së tij.
Gjumë, uri dhe kënaqësi nuk ka dhe mbetet aq i frikësuar sikur të jetë sakrifikuar.
Gjatë gjithë shirave, të ftohtit, dritës së diellit, hijes, ai pëson një mori vuajtjesh.
Në fushën e betejës (të jetës) i njëjti person, duke i konsideruar shkëndijat prej hekuri si fishekzjarre, plagoset për vdekje.
Pa (strehën e) Guru-së së përsosur, ai endet nëpër specie.
Duke mos i shërbyer Zotit (Zotit) të Zotërve, shumë zotër (naths) duke u bërë guru i inicojnë njerëzit si dishepuj të tyre.
Ata çajnë veshët dhe vendosin hi në trupat e tyre, mbajnë kupa dhe staf lypëse.
Duke shkuar nga dera në derë, ata lypin ushqim dhe i fryjnë singit, një instrument i veçantë i bërë me bori.
Duke u mbledhur në panairin Sivaratri ata ndajnë me njëri-tjetrin ushqimin dhe filxhanin e pijeve.
Ata ndjekin një nga dymbëdhjetë sektet (të jogëve) dhe vazhdojnë të lëvizin në këto dymbëdhjetë rrugë, dmth. vazhdojnë të shpërngulen.
Pa fjalën e Guru-së, askush nuk çlirohet dhe të gjithë vrapojnë andej-këtej si akrobatë.
Në këtë mënyrë i verbëri vazhdon ta shtyjë të verbrin në pus.
Duke harruar dhuruesin e vërtetë, njerëzit shtrijnë duart para lypsarëve.
Bardët këndojnë veprat e trimave që kanë të bëjnë me trimat dhe lavdërojnë duelet dhe armiqësitë e luftëtarëve.
Berberët gjithashtu këndojnë lavdërimet e atyre që kanë vdekur duke ecur në rrugën e keqe dhe duke kryer vepra të liga.
Lavdëruesit recitojnë poezi për mbretërit e rremë dhe vazhdojnë të thonë gënjeshtra.
Priftërinjtë fillimisht kërkojnë strehë, por më pas pretendojnë për bukë e gjalpë, dmth i ngatërrojnë njerëzit nga frika e rrjetës së ritualizmit.
Njerëzit që i përkasin sekteve të personave që mbajnë pendë në kokë i godasin trupat e tyre me thika dhe vazhdojnë të lypin nga dyqani në dyqan.
Por pa Guru-në e përsosur, ata të gjithë vajtojnë dhe qajnë me hidhërim.
O njeri, ti nuk e ke kujtuar krijuesin dhe e ke pranuar të krijuarin si krijues.
Duke u zhytur pas gruas ose burrit, ju keni krijuar më tej marrëdhëniet e djalit, nipit, babait dhe gjyshit.
Vajzat dhe motrat me krenari bëhen të lumtura ose të mërzitura dhe i tillë është rasti i të gjithë të afërmve.
Të gjitha marrëdhëniet e tjera si shtëpia e vjehrrit, shtëpia e nënës, shtëpia e dajave të nënës dhe marrëdhëniet e tjera të familjes janë përçmuese.
Nëse sjellja dhe mendimet janë të civilizuara, njeriu nderohet para ngritjeve të larta të shoqërisë.
Megjithatë, në fund, kur kapet në rrjetën e vdekjes, asnjë shok nuk e vë re personin.
Të zhveshur nga hiri i Guru-së së përsosur, të gjithë njerëzit frikësohen nga vdekja.
Përveç Guru-së së vërtetë të pafund, të gjithë bankierët dhe tregtarët e tjerë janë fals.
Tregtarët tregtojnë shumë kuaj.
Bizhuteritë i testojnë bizhuteritë dhe përmes diamanteve dhe rubinëve përhapin biznesin e tyre.
Tregtarët e arit merren me ar dhe para dhe drapers merren me rroba.
Fermerët marrin përsipër bujqësinë dhe mbjellin farën e presin më pas dhe e bëjnë grumbuj të mëdhenj.
Në gjithë këtë biznes, fitimi, humbja, begatia, kura, takimi, ndarja shkojnë dorë për dore.
Pa Guru-në e përsosur nuk ka asgjë në këtë botë përveç vuajtjes.
Mjeku i vërtetë në formën e Guru-t (Zotit) të vërtetë nuk i është shërbyer kurrë; atëherë si mund të largojë sëmundjen e të tjerëve një mjek që është vetë i sëmurë?
Këta mjekë të kësaj bote, të cilët vetë janë të zhytur në epshin, zemërimin, lakminë, pasionet, i mashtrojnë njerëzit dhe i shtojnë sëmundjet e tyre.
Në këtë mënyrë njeriu i përfshirë në këto sëmundje vazhdon të emigrojë dhe mbetet plot vuajtje.
Ai humbet duke ardhur e duke shkuar dhe bëhet i paaftë të kalojë përtej oqeanit botëror.
Shpresat dhe dëshirat e tërheqin gjithmonë mendjen e tij dhe duke u udhëhequr nga prirjet e liga ai nuk arrin kurrë paqen.
Si mundet një manmukh ta shuajë zjarrin duke i hedhur vaj?
Kush përveç Guru-së së përsosur mund ta çlirojë njeriun nga këto skllavëri?
Duke lënë mënjanë qendrën e pelegrinazhit në formën e Guru-së (Zotit) të vërtetë, njerëzit shkojnë të lahen në gjashtëdhjetë e tetë vendet e shenjta.
Si vinç, ata i mbajnë sytë mbyllur në ekstazë, por kapin krijesat e vogla, i shtypin fort dhe i hanë.
Elefanti lahet me ujë, por duke dalë nga uji përsëri shpërndan pluhur në trupin e tij.
Colocynth nuk mbytet në ujë dhe madje edhe banjat në shumë qendra pelegrinazhi nuk e lënë helmin e tij të shkojë.
Guri i vënë dhe i larë në ujë mbetet i fortë si më parë dhe uji nuk futet brenda tij.
Iluzionet dhe dyshimet e mendjes së orientuar, manmukh, nuk marrin fund dhe ai endet gjithmonë në dyshim.
Pa Guru-në e përsosur, askush nuk mund të shkojë përtej oqeanit botëror.
Duke lënë mënjanë gurin filozof në formën e Guru-t të vërtetë, njerëzit vazhdojnë të kërkojnë gurin material filozofik.
Guru i vërtetë që mund të shndërrojë tetë metale në ar, në fakt e mban veten të fshehur dhe nuk bie në sy.
Personi i orientuar drejt mamonit e kërkon në pyje dhe zhgënjehet nga shumë iluzione.
Prekja e pasurisë e nxi të jashtmen dhe njolloset edhe mendja prej saj.
Kapja e pasurisë e bën njeriun të dënohet me dënim publik këtu dhe dënim nga i zoti i vdekjes atje në banesën e tij.
E kotë është lindja e mendjes së orientuar; ai duke u zhytur në dualitet luan zare të gabuar dhe humbet lojën e jetës.
Iluzioni nuk mund të hiqet pa Guru-në e përsosur.
Duke lënë pemën përmbushëse të dëshirave në formën e Guru, njerëzit dëshirojnë të kenë frutat e papërpunuara të pemës tradicionale të përmbushjes së dëshirave (kalptaru/parijat).
Miliona parijat së bashku me qiejt po zhduken në ciklin e shpërnguljes.
Të kontrolluar nga dëshirat, njerëzit po humbasin dhe janë të zënë duke shijuar gjithçka që është dhuruar nga Zoti.
Njeriu i veprave të mira vendoset në qiell në formën e yjeve dhe pasi shteron rezultatet e virtyteve përsëri bëhen yje që bien.
Përsëri përmes shpërnguljes bëhen nëna dhe baballarë dhe shumë lindin fëmijë.
Mbjellja e mëtejshme e të ligave dhe virtyteve mbetet e zhytur në kënaqësi dhe vuajtje.
Pa mësuesin e përsosur, Zoti nuk mund të bëhet i lumtur.
Duke lënë Guru-në, Oqeanin e Kënaqësisë, njeriu hidhet lart e poshtë në oqeanin botëror të iluzioneve dhe mashtrimeve.
Goditja e valëve të botës-oqeanit lëkundet dhe zjarri i egos djeg vazhdimisht brendësinë.
I lidhur dhe i rrahur në derën e vdekjes, merr shkelmat e lajmëtarëve të vdekjes.
Ndoshta dikush e ka vënë emrin e tij pas Krishtit ose Moisiut, por në këtë botë të gjithë do të qëndrojnë për disa ditë.
Këtu askush nuk e konsideron veten më të vogël dhe të gjithë janë të përfshirë në garën e minjve për qëllime egoiste për ta gjetur veten të tronditur përfundimisht.
Ata që janë zhytës të kënaqësisë-oqeanit ekzistues në formën e Guru, vetëm ata mbeten të lumtur në punën (e disiplinës shpirtërore).
Pa Guru-në e vërtetë, të gjithë janë gjithmonë në mosmarrëveshje.
Dëshira tradicionale që përmbush perlë përrallore (chintamani) nuk mund të largojë ankthin nëse dikush nuk mund të kultivojë Guru, chintamani.
Shumë shpresa dhe zhgënjime e trembin njeriun ditë pas dite dhe zjarri i dëshirave nuk u shua kurrë.
Shumë ar, pasuri, rubin dhe perla janë të veshura nga njeriu.
Veshja e veshjes së mëndafshtë shpërndan rreth aromës së sandaleve etj.
Njeriu ruan elefantë, kuaj, pallate dhe kopshte me fruta.
Duke shijuar shtratin kënaqësidhënës së bashku me femrat e bukura, ai mbetet i përfshirë në shumë mashtrime dhe pasion.
Të gjithë janë lëndë djegëse për zjarrin dhe njeriu e kalon jetën në vuajtjet e shpresave dhe dëshirave
Ai duhet të arrijë në banesën e Yama (zotit të vdekjes) nëse mbetet pa Guru-në e përsosur.
Miliona janë qendra pelegrinazhi dhe po ashtu janë perënditë, gurët dhe kimikatet e filozofit.
Miliona janë chintamani, pemë dhe lopë që përmbushin dëshirat, dhe nektarët janë gjithashtu atje duke numëruar miliona.
Oqeanet me perla, fuqitë e mrekullueshme dhe llojet e adhurueshme janë gjithashtu të shumta.
Materialet, frutat dhe dyqanet për të qenë të pranishëm me porosi janë gjithashtu miliona në numër.
Bankierët, perandorët, nathët dhe mishërimet e mëdha janë gjithashtu një mori në numër.
Kur bamirësitë e dhëna nuk mund të vlerësohen, si mund të përshkruhet shtrirja e dhuruesit.
I gjithë ky krijim është sakrificë për atë Zot krijues.
Bizhuteritë mbahen nga të gjithë, por argjendari është një person i rrallë që kontrollon xhevahiret.
Të gjithë dëgjojnë melodinë dhe ritmin, por një i rrallë e kupton misterin e ndërgjegjes së fjalës,
Sikët e Guru janë perla që janë të lidhura në kurorë në formën e kongregacionit.
Vetëm vetëdija e tij mbetet e shkrirë në Fjalën, diamanti i mendjes së së cilës mbetet i prerë nga diamanti i Fjalës, Guru.
Fakti që Brahm transcendental është prefekti Brahm dhe Guru është Zot, identifikohet vetëm nga një gurmukh, i orientuar nga Guru.
Vetëm gurmukët hyjnë në banesën e diturisë së brendshme për të arritur frytet e kënaqësisë dhe vetëm ata e njohin kënaqësinë e kupës së dashurisë dhe bëjnë që edhe të tjerët ta njohin atë.
Atëherë Guru dhe dishepulli bëhen identikë.
Jeta e njeriut është e paçmuar dhe duke lindur njeriu merr shoqërinë e asamblesë së shenjtë.
Të dy sytë janë të paçmuar ata që shohin Guru-në e vërtetë dhe të përqendruarit te Guru-ja mbeten të zhytur në Të.
I paçmueshëm është edhe balli, i cili duke mbetur në strehën e këmbëve të Guru-së zbukurohet me pluhurin e Guru-së.
Gjuha dhe veshët janë gjithashtu të paçmueshme, të cilat të kuptuarit me kujdes dhe dëgjimi i Fjalës i bëjnë edhe njerëzit e tjerë të kuptojnë dhe dëgjojnë.
Të paçmueshme janë edhe duart dhe këmbët, të cilat lëvizin në rrugën për t'u bërë gurmukh dhe për të kryer shërbimin.
E paçmueshme është zemra e gurmuhut ku qëndron mësimi i Guru.
Kushdo që bëhet i barabartë me gurmukët e tillë, respektohet në oborrin e Zotit.
Nga gjaku i nënës dhe sperma e babait u krijua trupi i njeriut dhe Zoti e realizoi këtë vepër të mrekullueshme.
Ky trup i njeriut mbahej në pusin e barkut. Pastaj jeta u fut në të dhe madhështia e saj u shtua më tej.
Atij iu dhanë goja, sytë, hunda, veshët, duart, dhëmbët, flokët etj.
Njeriut iu dha shikimi, të folurit, fuqia e të dëgjuarit dhe ndërgjegjja e shkrirjes në Fjalën. Për veshët, sytë, gjuhën dhe lëkurën e tij u krijua forma, gëzimi, era etj.
Duke dhënë familjen më të mirë (të qenies njerëzore) dhe lindjen në të, Zoti Zot i dha formë njërit dhe të gjitha organeve.
Gjatë foshnjërisë, nëna e derdh qumështin në gojë dhe e bën (fëmijën) të defekojë.
Kur rritet, ai (njeriu) duke lënë mënjanë Krijuesin Zotin zhytet në krijimin e Tij.
Pa Guru-në e përsosur, njeriu vazhdon të zhytet në rrjetën e majave.
Kafshët dhe fantazmat që thuhet se janë pa urtësi janë më të mira se manmukh i orientuar drejt mendjes.
Edhe duke qenë i mençur, njeriu bëhet budalla dhe vazhdon të shikojë drejt burrave (për të përmbushur qëllimet e tij egoiste).
Një kafshë nga kafshët dhe një zog nga zogjtë nuk kërkojnë kurrë asgjë.
Midis tetëdhjetë e katër lakh llojeve të jetës, jeta e njeriut është më e mira.
Duke pasur edhe mendjen, fjalën dhe veprimet më të mira, njeriu vazhdon të transmetojë në oqeanin e jetës dhe vdekjes.
Qoftë mbret apo popull, edhe personat e mirë vuajnë frikën (të ikin) nga kënaqësia.
Qeni, edhe sikur të hipur në fron, sipas natyrës së tij themelore vazhdon të lëpijë mullirin e miellit në rënien e errësirës.
Pa Guru-në e përsosur, njeriu duhet të qëndrojë në shtëpinë e mitrës, dmth. shpërngulja nuk përfundon kurrë.
Pyjet janë të mbushura me bimësi, por pa dru sandali, aroma e sandaleve nuk shfaqet në të.
Mineralet janë aty në të gjithë malin por pa gurin e filozofit nuk shndërrohen në ar.
Asnjë nga katër varnat dhe dijetarët e gjashtë filozofive nuk mund të bëhet sadhu (i vërtetë) pa shoqërinë e shenjtorëve.
Të ngarkuar nga mësimet e Guru, gurmukët e kuptojnë rëndësinë e shoqërisë së shenjtorëve.
Pastaj, duke e përshtatur vetëdijen me Fjalën, pinë kupën e nektarit të përkushtimit të dashur.
Mendja që tani arrin shkallën më të lartë të realizimit shpirtëror (turiya) dhe bëhet delikate, stabilizohet në dashurinë e Zotit.
Gurmukët që shohin Zotin e padukshëm marrin frytet e asaj kënaqësie.
Gumukhët marrin kënaqësi në shoqërinë e shenjtorëve. Ata mbeten indiferentë ndaj majës edhe pse jetojnë në të.
Si një zambak uji, i cili mbetet në ujë dhe megjithatë e mban shikimin të fiksuar drejt diellit, gurmukët e mbajnë gjithmonë vetëdijen e tyre të përshtatur me Zotin.
Druri i sandalit mbetet i gërshetuar nga gjarpërinjtë, por prapëseprapë ai përhap aromë të ftohtë dhe që prodhon paqe përreth.
Gurmukët që jetojnë në botë, përmes shoqërimit të shenjtorëve që mbajnë ndërgjegjen të përshtatur me Fjalën, lëvizin në ekuilibër.
Ata duke pushtuar teknikën e yogës dhe bhogut (kënaqësisë) bëhen të çliruar në jetë, të pathyeshëm dhe të pathyeshëm.
Ashtu si Brahm transcendetal është Brahm i përsosur, në të njëjtën mënyrë Guru që është indiferent ndaj shpresave dhe dëshirave nuk është gjë tjetër veçse Zoti.
(Nëpërmjet Guru-së) ajo histori e pashprehur dhe drita e padukshme e Zotit bëhet e njohur (botës).