Një Oankar, energjia primare, e realizuar përmes hirit të preceptorit hyjnor
Guru është një kopje e Brahamit të përsosur, i cili është i padukshëm dhe i pathyeshëm.
Fjala e Guru-së (dhe jo e trupit të tij) të Brahm-it transcendent që banon në kongregacionin e shenjtë.
Shoqëria e sadhusit është vendbanimi i së vërtetës ku krijohet mundësia për përkushtim të dashur.
Këtu predikohen të katër varnat dhe urtësia e Guru-së (Gurmat) u soll përpara njerëzve.
Vetëm këtu duke prekur këmbët dhe duke u bërë pluhur këmbësh, gurmukët bëhen ndjekës të mënyrës së disiplinës.
Duke u bërë asnjanës mes shpresave, individët përmes kongregacionit të shenjtë shkojnë përtej majës.
Të jesh dishepull i Guru-së është një aktivitet shumë delikat dhe është si lëpirja e gurit pa shije.
Është më i hollë se flokët dhe më i mprehtë se tehu i shpatës.
Asgjë nuk është e barabartë me të në të tashmen, të kaluarën dhe të ardhmen.
Në shtëpinë e Sikizmit, dualiteti fshihet dhe njeriu bëhet njësh me atë Një.
Njeriu harron idenë e dytë, të tretë, kur dhe pse.
Duke hedhur poshtë të gjitha dëshirat, individi gëzon shpresën e një Zoti.
Mënyra që çon në adoptimin e urtësisë së mirë të Guru-së (Gurmat) njihet si rruga Gurmukh.
Në të njeriu mësohet të jetojë në vullnetin e Zotit dhe të meditojë mbi Fjalën e Guru-së.
Vullneti i Mjeshtrit vjen për t'u dashur dhe në të gjitha mendimet përshkon Zotin pa formë.
Meqenëse dashuria dhe aroma nuk mbeten të fshehura, Gurmukh gjithashtu nuk qëndron i fshehur dhe e zënë veten me aktivitete altruiste.
Ai zhyt tek ai besimin, kënaqësinë, ekstazën dhe cilësitë e të qenit i zoti.
Gurmukh shkatërron egon dhe e pushton atë.
Duke e konsideruar veten si mysafir, sikhu e kalon jetën e tij në përkushtim të dashur.
Ata (Sikhët) mbeten të panjohur për të mashtruar dhe për të nxjerrë egon nga mendjet e tyre.
Sjellja e tyre e vërtetë është ta trajtojnë veten si mysafirë në këtë botë.
Objekti i Gurmukhut është shërbimi dhe vetëm një veprim i tillë është i dashur nga Zoti.
Duke bashkuar ndërgjegjen në Fjalën ata reformojnë të gjithë familjen (në formën e botës).
Nëpërmjet kongregacionit të shenjtë ata bëhen të pastër dhe pa formë dhe vendosen në fazën përfundimtare të barazimit.
Duke ndezur dritën supreme në mendjen e tij, një gurmukh mbetet i zhytur në gjendjen e ekstazës supreme.
Kur ai adopton realitetin suprem (Zotin) në mendjen e tij, melodia e paprekur fillon të kumbojë.
Të qenit i vetëdijshëm për altruizëm tani qëndron në zemrën e tij ndjenjën e gjithëpranisë së Zotit.
Frymëzuar nga mësimet e Guru, gurmuhu arrin gjendjen e patrembur.
Duke e disiplinuar veten në shoqëri me të shenjtët, dmth duke humbur egon e tij, ai e kujton Zotin me përkushtim të vetëm.
Në këtë mënyrë, duke hyrë nga kjo botë në botën shpirtërore, ai më në fund vendoset në natyrën e tij reale.
Siç është reflektimi në pasqyrë. Ai sheh në botë veten e Tij.
Ai Zot i përsosur është atje në të gjithë veten; Individi injorant e kërkon Atë jashtë ndërsa hëna sheh reflektimin e saj në ujë dhe ndjen se është aty.
Vetë Zoti është atje në qumësht, lopë dhe ghee.
Duke marrë aromë nga lulet Ai Vetë është shija në to.
Fenomeni i tij është atje në dru, zjarr, ujë, tokë dhe borë.
Zoti i përsosur banon në të gjithë veten dhe vizualizohet nga një gurmuh i rrallë.
I rrallë është gurmuku që përqendrohet te Guru dhe arrin shikimin hyjnor.
Ai është argjendari që ka aftësinë për të provuar, si dhe për të ruajtur xhevahiret në nga virtytet.
Mendja e tij bëhet e pastër si rubin dhe ai mbetet i zhytur në kongregacionin e shenjtë.
Mendja e tij bëhet e pastër si rubin dhe ai mbetet i zhytur në kongregacionin e shenjtë.
Ai ka vdekur sa është gjallë, dmth. e kthen fytyrën nga prirjet e liga.
Duke u shkrirë plotësisht në dritën supreme, ai e kupton veten e tij si dhe Zotin.
I ngazëllyer në muzikën dhe zërin (e fjalës), dishepulli i Guru-së bëhet plot cilësi të qeta.
Vetëdija e tij shkrihet në Fjalën dhe mendja e tij stabilizohet në melodinë e paprekur.
Guru luan me instrumentin e predikimit, duke dëgjuar të cilin mendja bën rroba të gjendjes më të lartë të ekuilibrit (për të kërcyer përpara Zotit).
Siku i Guru-së, duke u përshtatur me instrumentin e mësimdhënies, përfundimisht rezulton se është një lojtar i Fjalës Guru.
Tani Zoti i gjithëdijshëm i kupton dhembjet e tij të ndarjes.
Dishepulli shndërrohet në Guru dhe guru në dishepull në të njëjtën mënyrë, pasi prerësi i diamantit në fakt është gjithashtu një diamant.
Madhështia e gurmuhut është se ai duke qenë guri i filozofit e bën secilin gur filozofik.
Ndërsa diamanti pritet nga diamanti, drita e gurmuhut bashkohet në Dritën Supreme.
Vetëdija e tij përshtatet me Fjalën ndërsa mendja e lojtarit thith në instrument.
Tani dishepulli dhe Guru bëhen identikë. Ata bëhen një dhe bashkohen në njëra-tjetrën.
Nga njeriu lindi njeriu (nga Guru Nanak në Guru Angad) dhe ai u bë njeriu superior.
Duke kaluar botën me një kërcim, ai u bashkua me njohuritë e lindura.
Ai që sheh Guru-në e vërtetë, ka parë Zotin.
Duke vënë ndërgjegjen e tij në Fjalën ai përqendrohet te vetja e tij.
Duke shijuar aromën e këmbëve të zambakut të gurut, ai shndërrohet në sandale.
Duke shijuar nektarin e këmbëve të zambakut ai kalon në një gjendje të veçantë të mrekullueshme (të super vetëdijes).
Tani në harmoni me Gurmat, mençurinë e Guru-së, ai stabilizon mendjen shkon përtej kufijve të formave dhe figurave.
Duke arritur në kuvendin e shenjtë, në banesën e së vërtetës, ai vetë bëhet si ai Zot i padukshëm dhe i patregueshëm
Ai që sheh nga brenda syve, në fakt shikohet edhe jashtë.
Ai përshkruhet me fjalë dhe ndriçohet në vetëdije.
Për aromën e këmbëve të zambakut të gurut, mendja, duke u bërë bleta e zezë, shijon kënaqësinë.
Çfarëdo që arrihet në kongregacionin e shenjtë, ai nuk largohet prej saj.
Duke e futur mendjen në mësimet e Guru-së, vetë mendja ndryshon sipas urtësisë së Guru-së.
Guru i vërtetë është forma e atij Brahm transcendental që është përtej të gjitha cilësive.
Ai është shikimi në sy dhe frymëmarrja në vrimë të hundës.
Ai është vetëdije në vesh dhe shije në gjuhë.
Me duar Ai punon dhe bëhet bashkëudhëtar në rrugë.
Gurmukhu ka arritur frutin e kënaqësisë pasi e ka trazuar Fjalën me vetëdije.
Çdo gurmukh i rrallë mbetet larg efekteve të majës.
Xhemati i shenjtë është një pemë sandale, të cilës kushdo që i bëhet sandal
Si njihet dinamizmi i Unmanifestit?
Si mund të tregohet historia e atij Zoti të pashprehur?
Ai është i mrekullueshëm për vetë mrekullinë.
Thithësit në realizimin e mrekullueshëm e gëzojnë veten.
Vedat gjithashtu nuk e kuptojnë këtë mister dhe madje edhe Sesanag (gjarpëri mitologjik që ka mijëra kapuç) nuk mund t'i dijë kufijtë e tij.
Vahiguru, Zoti, lavdërohet përmes recitimit të Fjalës së Guru, Gurbani.
Ndërsa një trajner në autostradë kalon nëpër binarët e rrahur,
Në xhematin e shenjtë, njeriu vazhdon t'i përmbahet urdhëresës hyjnore (hukamit) dhe vullnetit të Zotit.
Ndërsa, personi i mençur i mban paratë të paprekura në shtëpi
Dhe oqeani i thellë nuk e lë natyrën e tij të përgjithshme;
Ndërsa bari shkelet nën këmbë,
Si ky han (tokë) është Manasarovari dhe dishepujt e Guru janë mjellma
Të cilët në formën e kirtanit, duke kënduar himnet e shenjta, hanë perlat e Fjalës së Guru-së.
Ndërsa pema e sandaleve përpiqet të fshihet në pyll (por nuk mund të mbetet e fshehur),
Guri filozofik duke qenë identik me gurët e zakonshëm në mal e kalon kohën duke u fshehur.
Shtatë detet janë të dukshme, por Manasarovari mbetet i padukshëm për sytë e zakonshëm.
Si parijat, pema plotësuese e dëshirave, gjithashtu e mban veten të paparë;
Kamaddhenu, lopa përmbushëse e dëshirave, gjithashtu jeton në këtë botë, por nuk bie kurrë në sy.
Po kështu, përse ata që kanë adoptuar mësimet e Guru-së së vërtetë, duhet ta përfshijnë veten në çdo pikë.
(Salisai = marr. Sarisai = përmbledhje.)
Sytë janë dy, por ata shohin një (Zot).
Veshët janë dy, por ata nxjerrin vetëdijen e vetme.
Lumi ka dy brigje por ato janë një nga lidhja e ujit dhe nuk janë të ndara.
Guru dhe dishepulli janë dy identitete, por një shabad, Fjala përshkon të dy.
Kur Guru është dishepull dhe dishepulli Guru, kush mund ta bëjë tjetrin të kuptojë.
Së pari Guru-ja që e bën dishepullin të ulet pranë këmbëve të tij i predikon atij.
Duke i treguar atij për dallimin e xhematit të shenjtë dhe vendbanimin e dharma, ai vihet në shërbim (të njerëzimit).
Duke shërbyer me përkushtim të dashur, shërbëtorët e Zotit festojnë përvjetorët.
Duke e harmonizuar vetëdijen me Fjalën, përmes këndimit të himneve, njeriu takohet me të vërtetën.
Gurmukhu ecën në rrugën e së Vërtetës; duke praktikuar të Vërtetën ai përshkon oqeanin Botëror.
Kështu i sinqerti e merr të vërtetën dhe duke e marrë atë, egoja fshihet.
Koka është e lartë dhe këmbët janë në një nivel të ulët, por ende koka përkulet mbi këmbë.
Këmbët mbajnë barrën e gojës, syve, hundës, veshëve, duarve dhe gjithë trupit.
Pastaj, duke i lënë anash të gjitha organet e trupit, adhurohen vetëm ato (këmbët).
Ata çdo ditë shkojnë në kongregacionin e shenjtë në strehën e Guru.
Më pas vrapojnë për veprat altruiste dhe e kryejnë punën në maksimum.
Mjerisht! Sikur këpucët e bëra nga lëkura ime të përdoreshin nga Sikët e Guru.
Kushdo që merr pluhurin e këmbëve të njerëzve të tillë (me virtyte të larta), ai është me fat dhe i bekuar.
Pasi toka është mishërim i kontinencës, dharma dhe përulësisë,
Mbetet nën këmbë dhe kjo përulësi është e vërtetë dhe jo e rreme.
Dikush ndërton tempullin e Zotit mbi të dhe disa mbledhin grumbuj mbeturinash mbi të.
Çfarëdo që mbillet merret në përputhje me rrethanat, qoftë mango apo lasuri, një frut ngjitës.
Ndërsa janë të vdekur në jetë, dmth. duke fshirë egon nga vetja, gurmukët bashkohen me gurmukët në xhematin e shenjtë.
Ato bëhen pluhuri i këmbëve të njerëzve të shenjtë, i cili shkelet nën këmbë.
Ndërsa uji rrjedh poshtë dhe merr me vete këdo që e takon (dhe e bën atë gjithashtu të përulur),
Të gjitha bojërat përzihen në ujë dhe bëhet një me çdo ngjyrë;
Duke fshirë egon bën vepra altruiste;
Nuk e fundos drurin, përkundrazi e bën hekurin të notojë me të;
Bën prosperitet kur bie shi në sezonin e shirave.
Po kështu shenjtorët e shenjtë vdesin në jetë, dmth. heqin egon e tyre, e bëjnë të frytshëm ardhjen e tyre në botë.
Me këmbët lart dhe kokën poshtë, pema rrënjoset dhe qëndron e palëvizur.
Duron ujin, të ftohtin dhe rrezet e diellit, por nuk e kthen fytyrën nga vetëvdekja.
Një pemë e tillë është e bekuar dhe bëhet plot me fruta.
Me gurë jep fryte dhe nuk përzihet as nën sharrë.
Të ligjtë vazhdojnë të bëjnë vepra të liga, ndërsa të butët mbeten të zënë me vepra të mira.
Të rrallë janë njerëzit në botë që me zemrën e tyre të shenjtë i bëjnë mirë të keqes.
Të thjeshtët mashtrohen nga koha, dmth. ndryshojnë sipas kohës, por njerëzit e shenjtë arrijnë të mashtrojnë kohën, dmth. mbeten të lirë nga ndikimi i kohës.
Dishepulli që mbetet i vdekur (mes shpresave dhe dëshirave) përfundimisht do të hyjë në varrin e Guru-së, dmth. ai do të shndërrohet në Guru.
Ai bashkon vetëdijen e tij në Fjalën dhe humbet egon e tij.
Duke e pranuar trupin në trajtë dheu si vend prehjeje, ai shtrin mbi të dyshkun e mendjes.
Edhe nëse ai shkelet nën këmbë, ai sillet sipas mësimeve të Guru-së.
Duke u mbushur me përkushtim të dashur, ai bëhet i përulur dhe stabilizon mendjen e tij.
Ai vetë shkon drejt kongregacionit të shenjtë dhe hiri i Zotit derdhet mbi të.