Jeden Oankar, pierwotna energia, urzeczywistniona dzięki łasce boskiego nauczyciela
Guru jest repliką doskonałego Brahama, który jest niezamanifestowany i niezniszczalny.
Słowo transcendentnego Brahma Guru (a nie jego ciała), który rezyduje w świętym zgromadzeniu.
Towarzystwo sadhu jest siedzibą prawdy, gdzie stwarza się okazję do pełnego miłości oddania.
Tutaj głoszone są wszystkie cztery varny i przedstawiana ludziom mądrość Guru (Gurmat).
Tylko tutaj, dotykając stóp i stając się prochem ze stóp, gurmukhowie stają się wyznawcami drogi dyscypliny.
Stając się neutralnymi w obliczu nadziei, jednostki poprzez święte zgromadzenie wykraczają poza maję.
Bycie uczniem Guru jest czynnością bardzo subtelną i przypomina lizanie kamienia bez smaku.
Jest cieńszy niż włos i ostrzejszy niż ostrze miecza.
Nic nie jest mu równe w teraźniejszości, przeszłości i przyszłości.
W domu sikhizmu dwoistość zostaje wymazana i jeden staje się jednym z tym Jedynym.
Człowiek zapomina o drugim, trzecim, kiedy i dlaczego.
Odrzucając wszelkie pragnienia, jednostka rozkoszuje się nadzieją jednego Pana.
Droga prowadząca do przyjęcia dobroczynnej mądrości Guru (Gurmat) znana jest jako droga Gurmukh.
Uczy się w niej żyć zgodnie z wolą Pana i rozważać Słowo Guru.
Wola Mistrza staje się kochana i we wszystkich myślach przenika bezkształtnego Pana.
Ponieważ miłość i zapach nie pozostają w ukryciu, Gurmukh również nie pozostaje w ukryciu i angażuje się w altruistyczne działania.
Wsiąka w niego wiara, zadowolenie, ekstaza i cechy zręczności.
Gurmukh dziesiątkuje ego i pokonuje je.
Uważając się za gościa, sikh spędza życie w pełnym miłości oddaniu.
Oni (Sikhowie) nie potrafią oszukiwać i wyciągać ego ze swoich umysłów.
Ich prawdziwe postępowanie polega na traktowaniu siebie jako gości na tym świecie.
Celem Gurmukh jest służba i tylko takie działanie jest kochane przez Pana.
Łącząc świadomość w Słowie, reformują całą rodzinę (w formie świata).
Dzięki świętemu zgromadzeniu stają się czyści i bezkształtni oraz utwierdzają się w końcowym etapie równowagi.
Rozpalając najwyższe światło w swoim umyśle, gurmukh pozostaje pochłonięty stanem najwyższego transu.
Kiedy przyjmuje w swoim umyśle najwyższą rzeczywistość (Pana), zaczyna dzwonić nieuderzona melodia.
Uświadomienie sobie altruizmu ma teraz w sercu poczucie wszechobecności Boga.
Zainspirowany naukami Guru, gurmukh osiąga stan nieustraszoności.
Dyscyplinując się w towarzystwie świętych, czyli zatracając swoje ego, wspomina Pana ze skupionym oddaniem.
ten sposób wchodząc z tego świata do świata duchowego, ostatecznie utwierdza się w swojej prawdziwej naturze.
Podobnie jak odbicie w lustrze. Widzi w świecie siebie.
Ten doskonały Pan jest obecny w każdym z nas; ignorant szuka Go na zewnątrz, tak jak księżyc widzi swoje odbicie w wodzie i czuje, że tam jest.
Sam Pan jest obecny w mleku, krowie i ghee.
Czerpiąc zapach z kwiatów, On Sam jest w nich aromatem.
Jego własne zjawisko jest obecne w drewnie, ogniu, wodzie, ziemi i śniegu.
Doskonały Pan rezyduje we wszystkich jaźniach i jest wizualizowany przez rzadkiego gurmukh.
Rzadko zdarza się gurmukh, który koncentruje się na Guru i osiąga boski wzrok.
Jest jubilerem posiadającym zdolność testowania i przechowywania klejnotów w mocy cnót.
Jego umysł staje się czysty jak rubin i pozostaje zaabsorbowany świętym zgromadzeniem.
Jego umysł staje się czysty jak rubin i pozostaje zaabsorbowany świętym zgromadzeniem.
Będąc żywym, jest martwy, to znaczy odwraca twarz od złych skłonności.
Całkowicie łącząc się z najwyższym światłem, rozumie siebie i Pana.
Urzeczony muzyką i dźwiękiem (słów) uczeń Guru staje się pełen pogodnych cech.
Jego świadomość łączy się ze Słowem, a umysł stabilizuje się w nieuderzonej melodii.
Guru gra na instrumencie kazania, słuchając którego umysł ubiera się w najwyższy stan równowagi (aby tańczyć przed Panem).
Sikh Guru, dostrajając się do instrumentu nauczania, ostatecznie okazuje się być graczem Słowa Guru.
Teraz wszechwiedzący Pan rozumie swoje bóle rozłąki.
Uczeń przekształca się w Guru, a guru w ucznia w ten sam sposób, ponieważ osoba szlifująca diamenty w rzeczywistości również jest diamentem.
Wielkość gurmukh polega na tym, że będąc kamieniem filozoficznym, czyni on każdego kamieniem filozoficznym.
Kiedy diament jest cięty przez diament, światło gurmukh łączy się z Najwyższym Światłem.
Jego świadomość dostraja się do Słowa, gdy umysł gracza wchłania instrument.
Teraz uczeń i Guru stają się identyczni. Stają się jednym i łączą się ze sobą.
Z człowieka narodził się człowiek (od Guru Nanaka do Guru Angada) i stał się on człowiekiem wyższym.
Przemierzając świat jednym skokiem połączył się z wrodzoną wiedzą.
Ten, kto widzi prawdziwego Guru, ujrzał Pana.
Wkładając swą świadomość w Słowo, koncentruje się na sobie.
Ciesząc się zapachem lotosowych stóp Guru, przemienia się w sandał.
Smakując nektar lotosowych stóp, wchodzi w szczególny cudowny stan (nadświadomości).
Teraz w zgodzie z Gurmatem, mądrością Guru, stabilizując umysł, wykracza poza granice form i figur.
Docierając do świętego zgromadzenia, siedziby prawdy, sam staje się podobny do tego niedostrzegalnego i niewysłowionego Pana
Ten, kto patrzy od wewnątrz oczu, w rzeczywistości jest także postrzegany na zewnątrz.
Jest On opisany słowami i zostaje oświecony w świadomości.
Dzięki zapachowi lotosowych stóp Guru umysł, stając się czarną pszczołą, cieszy się przyjemnością.
Cokolwiek zostanie osiągnięte w świętym zgromadzeniu, nie ucieknie od tego.
Wkładając umysł w nauki Guru, sam umysł zmienia się zgodnie z mądrością Guru.
Prawdziwy Guru jest formą transcendentalnego Brahma, który jest ponad wszelkimi cechami.
Ma wzrok w oczach i oddech w nozdrzu.
Jest świadomością w uszach i smakiem w języku.
Rękami działa i staje się towarzyszem podróży na ścieżce.
Gurmukh osiągnął owoc rozkoszy po ubijaniu Słowa ze świadomością.
Wszelkie rzadkie gurmukh pozostają z dala od skutków mayi.
Święte zgromadzenie jest drzewem sandałowym, dla którego każdy, kto staje się sandałem
Jak można poznać dynamikę Nieprzejawionego?
Jak można opowiedzieć historię tego niewysłowionego Pana?
Jest cudowny ze względu na sam cud.
Absorbenci w cudownym urzeczywistnieniu wpadają w uniesienie.
Wedy również nie rozumieją tej tajemnicy i nawet Sesanag (mitologiczny wąż mający tysiąc kapturów) nie jest w stanie poznać jej granic.
Vahiguru, Bóg, jest wychwalany poprzez recytację Słowa Guru, Gurbani.
Jak autokar na autostradzie jedzie utartymi torami,
W świętym zborze nadal przestrzega się boskiego zarządzenia (hukam) i woli Pana.
Podobnie jak mądry człowiek trzyma pieniądze w domu w nienaruszonym stanie
A głęboki ocean nie pozostawia swojej ogólnej natury;
Gdy trawa depcze pod nogami,
Tak jak ta (ziemska) gospoda to Manasarovar, a uczniowie Guru to łabędzie
Którzy w formie kirtanu, śpiewając święte hymny, jedzą perły Słowa Guru.
Jak drzewo sandałowe próbuje ukryć się w lesie (ale nie może pozostać ukryte),
Kamień filozoficzny, identyczny ze zwykłymi kamieniami w górach, spędza czas w ukryciu.
Siedem mórz jest oczywistych, ale Manasarovar pozostaje niewidoczny dla zwykłych oczu.
Jako parijat, drzewo spełniające życzenia, również pozostaje niewidoczne;
Kamaddhenu, krowa spełniająca życzenia, również żyje na tym świecie, ale nigdy nie daje się zauważyć.
Podobnie, dlaczego ci, którzy przyjęli nauki prawdziwego Guru, mieliby włączać się w jakiekolwiek obliczenia.
(Salisai = weź. Sarisai = podsumowanie.)
Oczy są dwoje, lecz patrzą na jednego (Pana).
Uszy są dwa, ale wydobywają jedną świadomość.
Rzeka ma dwa brzegi, lecz poprzez połączenie wód stanowią one jeden i nie są od siebie oddzielone.
Guru i uczeń to dwie tożsamości, ale jedna szabada. Słowo przenika przez nich obu.
Kiedy Guru jest uczniem, a uczeń Guru, który może sprawić, że inni zrozumieją.
Najpierw Guru kazał uczniowi usiąść u jego stóp.
Opowiadając mu o tym, czym wyróżnia się święte zgromadzenie i siedziba dharmy, zostaje oddany do służby (dla ludzkości).
Służąc poprzez pełne miłości oddanie, słudzy Pana świętują rocznice.
Zestrojając świadomość ze Słowem, poprzez śpiewanie hymnów, spotyka się prawdę.
Gurmukh kroczy ścieżką Prawdy; praktykując Prawdę, przekracza światowy ocean.
W ten sposób prawdomówny uzyskuje prawdę i zdobywając ją, ego zostaje wymazane.
Głowa jest wysoko, a stopy nisko, lecz mimo to głowa pochyla się na stopach.
Stopy dźwigają ciężar ust, oczu, nosa, uszu, dłoni i całego ciała.
Następnie, pomijając wszystkie narządy ciała, czczone są tylko one (stopy).
Codziennie udają się do świętego zgromadzenia pod schronieniem Guru.
Następnie biegną po dzieła altruistyczne i wykonują je maksymalnie.
Niestety! Gdyby było tak, że buty z mojej skóry były używane przez Sikhów Guru.
Ktokolwiek dostanie proch z nóg takich ludzi (z wyższymi cnotami), ten jest szczęśliwym i błogosławionym.
Ponieważ Ziemia jest ucieleśnieniem wstrzemięźliwości, dharmy i pokory,
Pozostaje pod stopami i ta pokora jest prawdziwa, a nie fałszywa.
Ktoś buduje na nim świątynię boga, a niektórzy zbierają na niej stosy śmieci.
Cokolwiek zostanie zasiane, zostanie odpowiednio otrzymane, niezależnie od tego, czy będzie to mango, czy lasri, kleisty owoc.
Będąc martwymi za życia, czyli usuwając ego z siebie, gurmukhowie dołączają do gurmukhów w świętym zgromadzeniu.
Stają się prochem z nóg świętych, który jest zdeptany pod nogami.
Gdy woda spływa w dół i zabiera ze sobą każdego, kto ją spotka (i czyni ją także pokorną),
Wszystkie barwniki mieszają się z wodą i stają się jednym z każdym kolorem;
Wymazując ego, dokonuje czynów altruistycznych;
Nie zatapia drewna, raczej sprawia, że żelazo płynie wraz z nim;
Zapewnia dobrobyt, gdy pada deszcz w porze deszczowej.
Podobnie święci święci umierają za życia, to znaczy usuwają swoje ego, czyniąc swoje przyjście na świat owocnym.
Mając stopy w górze i głowę w dół, drzewo zakorzenia się i stoi nieruchomo.
Znosi wodę, zimno i słońce, ale nie odwraca twarzy od umartwienia.
Takie drzewo jest błogosławione i staje się pełne owoców.
Po ukamienowaniu daje owoce i nie porusza się nawet pod piłą.
Bezbożni nadal czynią złe uczynki, podczas gdy łagodni pozostają zajęci dobrymi zajęciami.
Rzadko są na świecie ludzie, którzy swoim świętym sercem czynią dobro ze złem.
Zwykli ludzie dają się zwieść czasowi, tj. zmieniają się w zależności od czasu, ale świętym ludziom udaje się oszukać czas, tj. pozostają wolni od wpływu czasu.
Uczeń, który pozostaje martwy (wśród nadziei i pragnień), ostatecznie wejdzie do grobu Guru, czyli przemieni się w Guru.
Łączy swoją świadomość ze Słowem i traci swoje ego.
Przyjmując ciało w postaci ziemi jako miejsce spoczynku, rozprzestrzenia nad nim matę umysłu.
Nawet jeśli zostanie zdeptany pod stopami, postępuje zgodnie z naukami Guru.
Przepojony pełnym miłości oddaniem, staje się pokorny i stabilizuje swój umysł.
On sam zbliża się do zgromadzenia świętego i spływa na niego łaska Pana.