Jeden Oankaar, pierwotna energia, urzeczywistniona dzięki łasce boskiego nauczyciela
(Satiguru=Guru Nanak. Siranda=stwórca. Vasanda=osiedle. Dohi=prośba.
Prawdziwy Guru jest prawdziwym cesarzem i On jest stwórcą cesarza cesarzy.
Zasiada na tronie prawdy i przebywa w świętym zgromadzeniu, siedzibie prawdy.
Prawda jest Jego znakiem i prawdę On głosi, a Jego przykazanie jest niezaprzeczalne.
Tego, którego Słowo jest prawdziwe i którego skarb jest prawdziwy, można osiągnąć w formie słowa Guru.
Jego oddanie jest prawdziwe, Jego magazyn jest prawdziwy, a On lubi miłość i pochwałę.
Droga gurmukhów jest również prawdziwa, ich hasłem jest prawda, a ich królestwo jest także królestwem prawdy.
Kto kroczy tą drogą, przemierzając świat, idzie na spotkanie Pana.
Guru powinien być znany jako Najwyższy Pan, ponieważ tylko ta prawdziwa istota przyjęła prawdziwe imię (Pana).
Bezkształtny Pan dał się poznać w formie Ekaiikara, jedynej bezgranicznej Istoty.
Ekanki powstał Oankar, wibracja Słowa, która później stała się znana jako świat, pełen imion i form.
Od jednego Pana wyszło trzech bogów (Brahma, Wisznu i Mahesa), którzy dodatkowo zostali zaliczeni do dziesięciu inkarnacji (Istoty najwyższej).
Pozdrawiam tę pierwotną Istotę, która widzi je wszystkie, ale sama jest niewidzialna.
Mityczny wąż (Sesanag) recytuje Go i pamięta poprzez Jego niezliczone imiona, ale nawet wtedy nie wie nic o Jego ostatecznym zasięgu.
Gurmukhowie kochają prawdziwe imię tego samego Pana.
Bóg ustabilizował oddzielnie ziemię i niebo i ze względu na swoją moc jest znany jako twórca.
Osadził ziemię w wodzie i bez podpór umieścił niebo w stabilnej pozycji.
Dodając ogień do paliwa, stworzył słońce i księżyc świecące dniem i nocą.
Tworzenie sześciu pór roku i dwunastu miesięcy Podjął się sportu polegającego na stworzeniu czterech kopalń i czterech przemówień.
Życie ludzkie jest rzadkie i ktokolwiek znalazł idealną Gumę, jego życie stało się błogosławieństwem.
Spotkanie ze świętym zgromadzeniem powoduje, że człowiek jest pogrążony w równowadze.
Prawdziwy Guru jest naprawdę życzliwy, ponieważ dał nam ludzkie życie.
Usta, oczy, nos i uszy stworzył i dał stopy, aby człowiek mógł się poruszać.
Głosząc pełne miłości oddanie, prawdziwy Guru obdarzył ludzi wytrwałością w pamiętaniu Pana, ablucją i jałmużną.
W godzinach ambrozji gurmukhowie inspirują siebie i innych do kąpieli i recytowania mantry Guru.
Wieczorem, instruując recytację Arati i Sohild, prawdziwy Guru zainspirował ludzi, aby pozostali oderwani nawet pośród maji.
Guru nauczał ludzi, aby mówili łagodnie, zachowywali się pokornie i nie rzucali się w oczy, nawet jeśli ofiarowali coś innym.
W ten sposób prawdziwy Guru sprawił, że wszystkie cztery ideały życia (dharma, łuk, Wm i moks) podążały za nim.
Prawdziwy Guru nazywany jest wielkim i chwała wielkich również jest wielka.
Oankar przyjął formę świata i miliony strumieni życia nie mogły wiedzieć o Jego wielkości.
Jedyny Pan nieprzerwanie przenika cały wszechświat i zapewnia środki do życia wszystkim stworzeniom.
Ten Pan w swoim każdym włosku zawarł miliardy wszechświatów.
Jak można wyjaśnić Jego rozległość i kogo należy pytać, gdzie mieszka.
Nikt nie może do Niego dotrzeć; wszelkie rozmowy o Nim opierają się na pogłoskach.
Ten Pan objawił się w formie prawdziwego Guru.
Przebłysk Guru jest podstawą medytacji, ponieważ Guru jest Brahmem, a fakt ten jest znany nielicznym.
Należy czcić stopy prawdziwego Guru, źródło wszelkich rozkoszy, a dopiero wtedy można będzie osiągnąć rozkosz.
Instrukcje prawdziwego Guru są podstawową formułą (mantrą), której adorację z jednomyślnym oddaniem podejmują rzadcy ludzie.
Podstawą wyzwolenia jest łaska Guru, a wyzwolenie osiąga się w życiu jedynie w świętym zgromadzeniu.
Nikt nie może osiągnąć Pana, jeśli zostanie zauważony, a nawet pozbycie się ego każdy rzadki człowiek spotyka Go.
Tym, który unicestwia swoje ego, jest w rzeczywistości Sam Pan; zna każdego jako swoją formę i wszyscy akceptują go jako swoją formę.
W ten sposób osoba w formie Guru staje się uczniem, a uczeń staje się Guru.
W satyug cały kraj ucierpiał z powodu złych czynów choćby jednej osoby.
W tretayug zło popełnione przez jednego sprawiło cierpienie całemu miastu, a w dvapar cała rodzina doświadczyła bólu.
Prosta jest sprawiedliwość kaliyug; tutaj tylko ten zbiera, kto sieje.
W pozostałych trzech yugach zapracowano i zgromadzono owoce działania, lecz w kaliyug owoc dharmy otrzymuje się natychmiast.
Coś* wydarza się dopiero po zrobieniu czegoś w kaliyug, ale nawet myśl o dharmie daje w tym szczęśliwe owoce.
Gurmukhowie, kontemplując mądrość Guru i pełne miłości oddanie, sieją ziarno w ziemi, prawdziwej siedzibie prawdy.
Odnoszą sukces w swojej praktyce i celu.
W satyugu w modzie było oddawanie czci prawdzie, treta i dvapar oraz dyscyplina ascezy.
Gurmukhowie w kaliyug przemierzają ocean świata, powtarzając imię Pana.
Dharma miała cztery stopy w satyugu, lecz w trecie czwarta stopa dharmy stała się kaleką.
W dvapar przetrwały tylko dwie stopy dharmy, a w kaliyug dharma stoi tylko na jednej nodze, aby znosić cierpienia.
Uważając Pana za siłę bezsilnych, zaczęła (dharma) modlić się o wyzwolenie dzięki łasce Pana.
Pan manifestujący się w postaci doskonałej Gumy stworzył prawdziwą siedzibę męstwa i dharmy.
On sam jest polem (stworzenia) i sam jest jego obrońcą.
Nie boją się nikogo, kto pielęgnował miłość Pana, a ci, którzy są pozbawieni bojaźni Pańskiej, pozostają przestraszeni na Dziedzińcu Pańskim.
Ponieważ trzyma głowę wysoko, ogień jest gorący, a ponieważ woda spływa w dół, jest zimny.
Napełniony dzban tonie i nie wydaje żadnego dźwięku, a pusty nie tylko pływa, ale raczej hałasuje (podobnie jest egoista i ten pozbawiony ego, ten drugi zaabsorbowany miłosnym oddaniem zostaje wyzwolony, a ten pierwszy rzuca się dalej)
Drzewo mango, pełne owoców, pochyla się w pokorze, ale drzewo rycynowe, pełne gorzkich owoców, nigdy nie kłania się w pokorze.
Ptak umysłu lata i zgodnie ze swoją naturą zbiera owoce.
Na skali sprawiedliwości waży się to, co lekkie i to, co ciężkie (oraz rozróżnia się dobro i zło).
Ten, kto wygląda na zwycięzcę tutaj, przegrywa na dziedzińcu Pana, podobnie jak przegrany tutaj wygrywa tam.
Wszyscy kłaniają się do jego stóp. Jednostka najpierw upada do stóp (Guru), a potem sprawia, że wszyscy spadają do jego stóp.
Polecenie Pana jest prawdziwe, Jego nakaz jest prawdziwy i z prawdziwej przyczyny stworzył On stworzenie jako Swoją zabawę.
Wszystkie przyczyny znajdują się pod kontrolą stwórcy, ale On akceptuje uczynki każdego rzadkiego bhakty.
Bhakta, który umiłował wolę Pana, nie żebrze o nic od nikogo innego.
Teraz Pan również uwielbia przyjmować modlitwy bhakty, ponieważ Jego naturą jest ochrona bhakty.
Wielbiciele, którzy w świętym zgromadzeniu utrzymują swą świadomość zaabsorbowaną Słowem, dobrze wiedzą, że Pan-stwórca jest wieczną przyczyną wszystkich przyczyn.
Bhakta, niczym niewinne dziecko, pozostaje odłączony od świata i utrzymuje się wolny od złudzeń dotyczących dobrodziejstw i przekleństw.
Otrzymuje owoc stosownie do swojej pustyni.
Drzewo, będąc w równowadze, czyni dobro nawet złoczyńcy.
Wycinarz drzew siedzi w jego cieniu i źle myśli o tym życzliwym.
Daje owoce rzucającym kamienie i łódkę dla kutrów, aby je przeprawić.
Osoby sprzeciwiające się Gumie nie dostają owoców, a słudzy otrzymują nieskończoną nagrodę.
Na tym świecie znany jest każdy rzadki gurmukh, który służy sługom sług Pana.
Drugiego dnia wszyscy pozdrawiają księżyc, a ocean również uradowany rzuca w jego stronę swoje fale.
0 Panie! cały świat staje się jego, kto jest twoim.
Natura trzciny cukrowej jest cudowna: rodzi się głową w dół.
Najpierw zdejmuje się z niego skórę i kroi na kawałki.
Następnie jest kruszony w kruszarce trzcinowej; jego smak gotuje się w kotle, a wytłoki spala się jako paliwo.
Pozostaje zajęty radościami i cierpieniami, a po ugotowaniu nazywany jest na świecie najpiękniejszym.
Osiągając przyjemny owoc, taki jak gurmukh, staje się bazą jaggery, cukru i cukru kryształowego.
Śmierć po wypiciu kielicha miłości jest podobna do życia trzciny cukrowej, która po zmiażdżeniu staje się żywa.
Powiedzenia gurmukhów są nieocenione jak klejnoty.
Guru jest tak niezmierzonym oceanem, że pochłaniają go miliony rzek.
Na każdej rzece znajdują się miliony ośrodków pielgrzymkowych, a w każdym strumieniu natura wznosi miliony fal.
W tym oceanie Guru niezliczone klejnoty i wszystkie cztery ideały (dharma, art, kam i moks) poruszają się w postaci ryb.
Wszystkie te rzeczy nie są równe nawet jednej fali (jednemu zdaniu) oceanu Guru.
Tajemnica zasięgu Jego mocy jest niepoznana.
Nieznośną kroplę kielicha miłości może rozkoszować się każdy rzadki gurmukh.
Sam Guru widzi tego niedostrzegalnego Pana, który nie jest widoczny dla innych.
Wielu Brahmów recytujących Wedy i wielu Indrów rządzących królestwami zmęczyło się.
Mahadev stał się pustelnikiem, a Visnu w dziesięciu inkarnacjach błąkał się tu i tam.
Siddhowie, nathowie, wodzowie joginów, bogowie i boginie nie mogli poznać tajemnicy tego Pana.
Asceci, ludzie udający się do ośrodków pielgrzymkowych, celebrują i licznie sati, aby poznać Go, cierpią poprzez swoje ciała.
Sesanag również pamięta i chwali Go wszystkimi środkami muzycznymi.
Na tym świecie szczęśliwi są tylko gurmukhowie, którzy łącząc swoją świadomość ze Słowem gromadzą się w świętym zgromadzeniu.
Tylko Gurmukhowie, stańcie twarzą w twarz z tym niedostrzegalnym Panem i osiągnijcie owoc rozkoszy.
Głowa (korzeń) drzewa pozostaje skierowana w dół i jest tam obsypana kwiatami i owocami.
Woda nazywana jest czystą, ponieważ spływa w dół.
Głowa jest wyżej, a stopy niżej, ale nawet wtedy głowa pochyla się na stopach gurmukh.
Najniższa jest ziemia, która nosi ciężar całego świata i jego bogactw.
Ta ziemia i to miejsce są błogosławione, gdzie Guru, Sikh i...święci ludzie postawili swoje stopy.
Nawet Wedy mówią, że pył ze stóp świętych jest najwyższy.
Każdy szczęśliwy osiąga proch ze stóp.
Doskonały, prawdziwy Guru jest znany w swojej majestatycznej formie.
Doskonała jest sprawiedliwość doskonałego Guru, do której nic nie można dodać ani odjąć.
Mądrość doskonałego Guru jest doskonała i podejmuje on decyzję nie prosząc innych o radę.
Mantra doskonałości jest doskonała i nie można uniknąć jej nakazu.
Wszystkie pragnienia spełniają się, przyłączając się do świętego zgromadzenia, spotyka się doskonałego Guru.
Przekraczając wszelkie obliczenia, Guru wspiął się po drabinie honoru i dotarł na swoje własne poddasze.
Stając się doskonałym, połączył się z tym doskonałym Panem.
Siddhowie i inni praktykujący wyrzeczenia, pozostając w stanie czuwania, świętują jarmark Śiwaratri.
Mahadev jest odludkiem, a Brahma pogrążony jest w rozkoszach tronu lotosu.
Ten jogin Gorakh również się obudził, którego nauczyciel Machhendr miał piękną konkubinę.
Prawdziwy Guru nie śpi i on w świętym zgromadzeniu w godzinach ambrozjalnych budzi także innych (ze snu zauroczenia).
W świętym zgromadzeniu ji-v skupiają się na sobie i pozostają zaabsorbowani miłosną rozkoszą niezauważonego słowa.
Pozdrawiam pierwotną osobę, Guru, którego miłość i przywiązanie do niedostrzegalnego Pana jest zawsze świeże.
Z ucznia wielbiciel staje się Guru, a Guru uczniem.
Brahma Visnu i Mahesra, wszyscy trzej, są odpowiednio stwórcą, podtrzymującym i rozdawcą sprawiedliwości.
Właściciele domów wszystkich czterech varn są zależni od kasty-gotry, linii przekazu i mayi.
Ludzie odprawiają obłudne rytuały, udając, że przestrzegają sześciu filozofii sześciu śastr.
Podobnie przemieszczają się sannyasini przyjmujący dziesięć imion i jogini tworzący swoje dwanaście sekt.
Wszyscy błądzą w dziesięciu kierunkach, a dwanaście sekt wciąż żebrze o to, co jadalne i niejadalne.
Gursikhowie wszystkich czterech warn wspólnie recytują i słuchają nieuderzonej melodii w świętej zgromadzeniu.
Gurmukh wykraczając poza wszelkie varny, podąża za filozofią ncim i przygotowaną dla niego ścieżką duchowej rozkoszy.
Prawda jest zawsze prawdziwa, a fałsz jest całkowicie fałszywy.
Prawdziwy Guru jest skarbnicą cnót, który swoją życzliwością błogosławi nawet niegodziwców.
Prawdziwy Guru jest doskonałym lekarzem, który leczy wszystkie pięć chronicznych dolegliwości.
Guru jest oceanem przyjemności, który szczęśliwie pochłania w sobie cierpiących.
Doskonały Guru jest z dala od wrogości i wyzwala nawet oszczerców, zazdrosnych i apostatów.
Doskonały Guru jest nieustraszony i zawsze rozprasza strach przed transmigracją i Yamą, bogiem śmierci.
Prawdziwym Guru jest ten oświecony, który ratuje nieświadomych głupców, a nawet nieznanych.
Prawdziwy Guru jest znany jako taki przywódca, który chwytając za ramię, przenosi ślepców także na drugą stronę (ocean świata).
Jestem ofiarą dla tego prawdziwego Guru, który jest dumą pokornych
Prawdziwy Guru to taki kamień filozoficzny, pod wpływem którego żużel przemienia się w złoto.
Prawdziwym Guru jest drzewo sandałowe, które sprawia, że wszystko staje się pachnące i milion razy cenniejsze.
Prawdziwym Guru jest drzewo spełniające życzenia, które sprawia, że drzewo bawełniane jest pełne owoców.
Prawdziwym Guru jest Manasarovar, święte jezioro w mitologii hinduskiej, które przemienia wrony w łabędzie, które piją mleko wycięte z mieszanki wody i mleka.
Guru jest tą świętą rzeką, dzięki której zwierzęta i duchy posiadają wiedzę i umiejętności.
Prawdziwy Guru jest dawcą wolności od więzów i sprawia, że osoby oderwane są wyzwolone w życiu.
Chwiejny umysł osoby zorientowanej na Guru staje się niezachwiany i pełen pewności.
W dyskusjach on (Guru Nanak Dev) podważał matematykę siddhów i inkarnacje bogów.
Ludzie z Baburu przybyli do Baby Nanaka, a ten kazał im pokłonić się w pokorze.
Guru Nanak spotkał się także z cesarzami i oderwawszy się od przyjemności i wyrzeczeń, dokonał wspaniałego wyczynu.
Samodzielny król świata duchowego i doczesnego (Guru Nanak) poruszał się po świecie.
Natura odegrała maskaradę, którą stworzył stając się twórcą (nowy sposób życia – sikhizm).
Sprawia, że wielu się spotyka, rozdziela innych i ponownie jednoczy tych, którzy byli oddzieleni dawno temu.
W świętym zgromadzeniu organizuje przebłysk niewidzialnego Pana.
Prawdziwy Guru jest doskonałym bankierem, a trzy światy są jego podróżującymi sprzedawcami.
Posiada skarb nieskończonych klejnotów w postaci pełnego miłości oddania.
W swoim ogrodzie trzyma miliony drzew spełniających życzenia i tysiące stad krów spełniających życzenia.
Ma miliony Laksamtów jako sług i wiele gór kamieni filozoficznych.
Miliony Indrów rozsiewających miliony rodzajów nektarów na jego dworze.
Są tam miliony lamp, takich jak słońca i księżyce, a także mnóstwo cudownych mocy.
Prawdziwy Guru rozdzielił wszystkie te zapasy pomiędzy tych, którzy kochają prawdę i są zaabsorbowani pełnym miłości oddaniem.
Prawdziwy Guru, który sam jest Panem, kocha swoich wielbicieli (głęboko).
Po przemieszaniu oceanu wyjęto czternaście klejnotów i rozdano je (pośród bogów i demonów).
Visnu zdobył klejnot, Laksami; życzę spełnienia drzewa-parijat, muszli, łuku zwanego sarang. .
Życzenie spełniających krowie nimfy, słonie Air5vat zostały przyłączone do tronu lndr, czyli zostały mu dane.
Mahadev wypił śmiertelną truciznę i ozdobił sobie półksiężyc na czole.
Słońce zdobyło konia, a wino i amrita zostały opróżnione wspólnie przez bogów i demony.
Dhanvantrt zwykł praktykować medycynę, ale ukąszony przez węża Taksaka jego mądrość została odwrócona.
W oceanie nauk Guru istnieją niezliczone, bezcenne klejnoty.
Prawdziwa miłość Sikhów dotyczy wyłącznie Guru.
Wcześniejsi Guru uważali, że aby udzielać instrukcji i głosić ludziom, trzeba siedzieć w jednym miejscu zwanym Dharamsala, ale ten Guru (Hargobind) zamieszki trzyma się jednego miejsca.
Wcześniejsi cesarze odwiedzali dom Guru, ale ten Guru został internowany przez króla w forcie.
Sarigat, który przychodzi rzucić okiem, nie może go znaleźć w pałacu (ponieważ generalnie jest niedostępny). Nikogo się nie boi, ani nikogo nie przeraża, a mimo to jest ciągle w ruchu.
Wcześniejsi Guru siedzący na tym siedzeniu poinstruowali ludzi, aby byli zadowoleni, ale ten Guru hoduje psy i wyrusza na polowanie.
Guru zwykli słuchać Gurbani, ale ten Guru ani nie recytuje, ani (regularnie) nie słucha śpiewu hymnów.
Nie trzyma przy sobie swoich sług, lecz raczej utrzymuje bliskość z niegodziwymi i zazdrosnymi (Guru trzymał Painde Khana w pobliżu).
Ale prawda nigdy nie jest ukrywana i dlatego na lotosowych stopach Guru umysł Sikhów unosi się jak zachłanna czarna pszczoła.
Guru Hargobding zniósł to, co nie do zniesienia i nie objawił się.
Wokół pól uprawnych krzewy stanowią płot, a wokół ogrodu akacjowego. sadzi się drzewa (dla jego bezpieczeństwa).
Drzewo sandałowe jest oplecione przez węże, a dla bezpieczeństwa skarbu używany jest zamek, dzięki czemu pies również nie śpi.
Wiadomo, że ciernie żyją w pobliżu kwiatów, a podczas zabawy wśród wzburzonego tłumu jeden lub dwóch mędrców również pozostaje nieobecnych.
Tak jak klejnot pozostaje w głowie czarnej kobry, tak kamień filozoficzny pozostaje otoczony kamieniami.
W girlandzie z klejnotów, po obu stronach klejnotu, znajduje się szkło, które go chroni, a słoń pozostaje przywiązany nitką miłości.
Pan Kryszna ze względu na swą miłość do bhaktów udaje się do domu Vidura, gdy jest głodny, a ten ofiarowuje mu fasolkę sagową, zielone warzywo liściaste.
Sikh Guru, stając się czarną pszczołą lotosowych stóp Guru, powinien osiągnąć szczęście w świętym zgromadzeniu.
Powinien ponadto wiedzieć, że zdobycie kielicha miłości Pańskiej jest bardzo trudne
Głębszy niż siedem mórz świata znajduje się ocean świata mentalnego, znany jako Manasarovar
Która nie ma nabrzeża, żadnego przewoźnika, końca ani granicy.
Aby ją przepłynąć, nie ma ani statku, ani tratwy; ani słup barkowy, nikogo do pocieszenia.
Nikt inny nie może tam dotrzeć z wyjątkiem łabędzi, które zbierają stamtąd perły.
Prawdziwy Guru odgrywa swoją rolę i zaludnia opuszczone miejsca.
Czasami ukrywa się jak księżyc w amawie (bez księżycowej nocy) lub jak ryba w wodzie.
Ci, którzy umarli dla swojego ego, pogrążają się jedynie w wiecznym transie w obecności Guru.
Gursikh jest jak rodzina ryb, która, zarówno martwa, jak i żywa, nigdy nie zapomina wody.
Podobnie jak w przypadku rodziny ćm, nie widać nic poza płomieniem lampy.
Tak jak woda i lotos kochają się, i opowiadane są opowieści o miłości czarnej pszczoły do lotosu;
Jako deszczowy ptak z kroplą deszczu svati nakstr dołączony jest jeleń z muzyką i słowik z owocami mango;
Dla łabędzi Manasarovar jest kopalnią klejnotów;
Suczka Reddy Sheldrake uwielbia słońce; Chwalona jest miłość indyjskiej kuropatwy czerwononogiej do księżyca;
Podobnie Sikh Guru, będąc potomkiem łabędzia wyższego rzędu (paramhans), akceptuje prawdziwego Guru jako zbiornik równowagi
I niczym ptactwo wodne kieruje się w stronę światowego oceanu (i przechodzi niemokły).
Żółw wykluwa jaja z bocznej wody, a śledzenie ich wychowuje.
Dzięki pamięci matki młode czaple zaczynają latać po niebie.
Dziecko ptactwa wodnego jest wychowywane przez kurę, ale ostatecznie udaje się na spotkanie z matką (ptakiem wodnym).
Potomstwo słowika jest wychowywane przez wronę, ale w końcu krew spotyka się z krwią.
Poruszając się w iluzjach Śiwy i Śakti (mai), samica rumianego sheldraka i indyjska kuropatwa czerwononoga również ostatecznie spotykają swoje ukochane.
Wśród gwiazd słońce i księżyc są widoczne przez sześć pór roku i dwanaście miesięcy.
Jak czarna pszczoła jest szczęśliwa wśród lilii i lotosów,
Gurmukhowie są zachwyceni dostrzeżeniem prawdy i osiągnięciem owoców przyjemności.
Pochodząc z rodziny szlacheckiej, kamień filozoficzny styka się ze wszystkimi metalami (i czyni je złotem).
Natura sandałów jest pachnąca i sprawia, że pachną wszystkie bezowocne i owocne drzewa.
Ganges składa się z wielu dopływów, ale po spotkaniu z Gangesem wszystkie stają się Gangesem.
Król lubi twierdzenie Koki, że służył królowi jako dawca mleka
A Koka również, zjedzwszy sól królewskiego domu, krąży wokół króla, aby mu służyć.
Prawdziwy Guru pochodzi z linii łabędzi wysokiego szczebla, a Sikhowie Guru również przestrzegają tradycji rodziny łabędzi.
Obaj podążają drogą wskazaną przez ich przodków.
Mimo że miliony gwiazd świecą na niebie w ciemności nocy, rzeczy nie są widoczne, nawet jeśli trzyma się je w pobliżu.
Z drugiej strony nawet wchodząc słońce pod chmury, ich cień nie jest w stanie zmienić dnia w noc.
Nawet jeśli Guru tworzy jakąś fikcję, w umyśle Sikhów nie powstają wątpliwości.
Przez wszystkie sześć pór roku to samo słońce pozostaje na niebie, ale sowa go nie widzi.
Ale lotos kwitnie zarówno w słońcu, jak i w księżycową noc, a czarna pszczoła zaczyna unosić się wokół niego (ponieważ kocha lotos, a nie słońce czy księżyc).
Pomimo iluzorycznych zjawisk stworzonych przez maję (tj. Śiwę i Śakti), Sikhowie Guru, przybywają, aby dołączyć do świętego zgromadzenia w godzinach ambrozji.
Docierając tam, dotykają stóp jedynego dobrego i lepszego.
Doczesny król umiera po przekazaniu królestwa swojemu synowi.
Utwierdza swą władzę nad światem i wszyscy jego żołnierze są mu posłuszni.
W meczecie nakazuje odmawianie modlitw w jego imieniu, a gafy i mułłowie (osoby duchowe w zakonach islamu) składają w jego imieniu zeznania.
Z mennicy wychodzi moneta jego imienia i na jego rozkaz popełniane jest każde dobro i zło.
Kontroluje własność i bogactwo kraju i zasiada na tronie, nie troszcząc się o nikogo. (Jednakże) Tradycja Domu Guru jest taka, że podąża się wzniosłą drogą wskazywaną przez wcześniejszych Guru.
W tej tradycji oklaskiwany jest tylko jeden pierwotny Pan; mennica (święte zgromadzenie) jest tutaj jedna;
Kazanie (Mina) jest jedno i prawdziwy tron (duchowa siedziba) również jest tutaj jednym.
Sprawiedliwość Pana jest taka, że Najwyższy Pan daje gurmukhom ten owoc przyjemności.
Jeśli ktoś w swej dumie sprzeciwia się królowi, zostaje zabity
A uważając go za bękarta, trumna lub grób nie są dla niego dostępne.
Na zewnątrz mennicy, która bije fałszywe monety, na próżno traci życie (bo gdy zostanie złapany, zostanie ukarany).
Dawca fałszywych poleceń również płacze, gdy zostanie złapany.
Szakal udający lwa może udawać dowódcę, ale nie może ukryć swojego prawdziwego wycia (i zostaje złapany).
Podobnie, poziom po złapaniu jest zmuszany do wsiadania na osła, a kurz jest rzucany na jego głowę. Obmywa się swoimi łzami.
W ten sposób człowiek pochłonięty dualnością trafia w niewłaściwe miejsce.
Sirichand (starszy syn Guru Nanaka) jest celebrowany od dzieciństwa, który zbudował pomnik (ku pamięci) Guru Nanaka.
Dharam czand, syn Laksami Dasa (drugi syn Guru Nanaka), również dał pokaz swojego egotyzmu.
Jednemu synowi Guru Angada, Dasu, zasiadano na siedzibie Guru Statku, a drugiemu synowi, Data, również udało się nauczyć siedzieć w pozycji siddh, tj. obaj synowie Guru Angada Dev byli pretendentami do Guru i w czasach trzeciego Guru Amara Dasa próbowali swoich sił najlepiej
Mohan (syn Guru Amara Dasa) został dotknięty chorobą, a Mohart (drugi syn) mieszkał w wysokim domu i zaczął być obsługiwany przez ludzi.
Prithichind (syn Guru Ram Dasa) okazał się udawanym łajdakiem i wykorzystując swoją skośną naturę, rozprzestrzenił wokół siebie chorobę psychiczną.
Mahidev (kolejny syn Guru Ram Dasa) był egoistą, który również został sprowadzony na manowce.
Wszyscy byli jak bambusy, które choć żyły w pobliżu sandałów – Guru, to jednak nie potrafiły pachnieć.
Linia Baia Nanaka wzrosła, a miłość między Guru a uczniami dalej się rozwijała.
Guru Angad pochodził z kończyny Guru Nanaka i uczeń polubił Guru i Guru ucznia.
Z Guru Ahgad wyszedł Amar Das, który został przyjęty na Guru po Guru Angad Dev.
Od Guru Amara Dasa przyszedł Guru Ram Das, który poprzez swoją służbę dla Guru wchłonął samego Guru.
Z Guru Ram Das wyłonił się Guru Arjan Dev, tak jakby z drzewa ambrozyjnego powstała ambrozja.
Następnie z Guru Arjana Dev narodził się Guru Hargobind, który również głosił i szerzył przesłanie pierwotnego Pana.
Słońce jest zawsze zauważalne; nikt nie może tego ukryć.
Z jednego dźwięku Oankar stworzył całe dzieło.
Jego sztuka tworzenia jest niezmierzona. Nie ma nikogo, kto mógłby to zmierzyć.
Nakaz został wyryty na czole każdego stworzenia; światło, wielkość i działanie, wszystko to dzięki Jego łasce.
Jego pismo jest niedostrzegalne; pisarz i Jego inl są również niewidzialni.
Różnorodna muzyka, tony i rytmy ciągle się toczyły, ale nawet wtedy Onkaar nie był w stanie zagrać właściwej serenady.
Kopalnie, przemówienia, nazwy stworzeń i miejsca są nieskończone i niepoliczalne.
Jego jedyny dźwięk przekracza wszelkie granice; Nie da się wyjaśnić, jak ekspansywny jest ten twórca.
Ten prawdziwy Guru, bezkształtny Pan jest tam i jest dostępny w świętym zgromadzeniu (sam)