Jeden Oankar, pierwotna energia, urzeczywistniona dzięki łasce boskiego nauczyciela
(Sadh=prosty. Sadhay=Sadhke. Sadhu=Wielki i życzliwy. Orai=Urai, w schronie, w środku.)
Prawdziwym Guru jest prawdziwy cesarz, który założył siedzibę prawdy w postaci zgromadzenia świętych.
Mieszkający tam Sikhowie, nauczani przez Guru, tracą swoje ego i nigdy nie dają się zauważyć.
Sikhowie Guru nazywani są sadhu dopiero po osiągnięciu wszelkiego rodzaju dyscypliny.
Nauczają wszystkie cztery varny i sami pozostają obojętni pośród maji.
Wyjaśniają jasno, że wszystko jest poniżej prawdy, czyli prawda jest najwyższa i tylko tę mantrę należy recytować z głęboką uczciwością.
Wszystko zostaje podporządkowane Boskiemu porządkowi i każdy, kto pochyli głowę przed Jego porządkiem, zanurza się w prawdzie.
Świadomość dostrojona do Słowa czyni człowieka zdolnym do ujrzenia niewidzialnego Pana.
Pokonując Śiwę i S'akti (cechy radżasu i tamasu), gurmukhowie zdyscyplinowali księżyc-słońce (ira, pingala), a także czas znany jako dni i noce.
Ujarzmiając przyjemność i ból, radość i cierpienie, wyszli poza piekło i niebo, grzech i cnotę.
Uniżyli życie, śmierć, wyzwolenie w życiu, dobro i zło, wroga i przyjaciela.
Będąc zwycięzcami raju i jogi (doczesności i duchowości), łączy ich zdyscyplinowany sojusz, a także separacja.
Pokonując sen, głód, nadzieję i pragnienia, osiedlili się w swojej prawdziwej naturze.
Wykraczając poza pochwały i oszczerstwa, stały się ukochane zarówno przez Hindusów, jak i muzułmanów.
Kłaniają się przed wszystkimi i uważają się za proch.
Gurmukhowie wyprzedzili trzy światy, trzy guny (radżas, sattva i tamas) oraz Brahma Visnu Mahesa.
Znają tajemnicę początku, środka i końca, przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.
Trzymają razem swój umysł, mowę i działanie w jednej linii i pokonują narodziny, życie i śmierć.
Ujarzmiając wszystkie choroby, upokorzyli ten świat, niebo i świat podziemny.
Zdobywając najwyższe, średnie i najniższe miejsca pokonali dzieciństwo, młodość i starość.
Przekraczając trikuti, połączenie trzech naris – ira, pingala, susumna pomiędzy brwiami, kąpali się w triveni, centrum pielgrzymkowym u zbiegu Gangesu, Yamuny i Sarasvati.
Dzięki skoncentrowanemu umysłowi gurmukhowie wielbią tylko jednego Pana.
Gurmukhowie ujarzmiają cztery kopalnie życia (jajko, płód, pot, roślinność) i cztery mowy (para, posyanti, madhyama, vaikhari).
Cztery to kierunki, cztery yugi (wieki), cztery varny i cztery to Wedy.
Pokonując dharmę, arthę, kamę, mokszę i przekraczając trzy stopnie radżasu, sattwy i tamasu, wkraczają w czwarty etap turiya, etap najwyższej błogości.
Kontrolują Sanaka, Sanandana Sanatana, Sanatkumara, cztery aśramy i czterech wojowników (w dziedzinie dobroczynności, dharmy, współczucia i wojny).
Podobnie jak w chaupar (gra przypominająca blackgammana, w którą gra się podłużnymi kostkami), zwycięża się, wygrywając wszystkie cztery strony, a dwójka nie zostaje zabita,
Tambol ma różne kolory, gdy stały się rasą (czyli miłością), wówczas wielobarwność stała się oznaką jednego koloru; (Gal ki kath, limonka, orzech betelu i orzech betelu nabrały koloru czerwonego, cztery kasty połączone stały się jedną boską formą).
Zatem gurmukh również łączy się z Jedynym Panem i staje się niepokonany.
Gurmukh wykracza poza powietrze, wodę, ogień, ziemię i niebo.
Opierając się pożądaniu i gniewowi, przekracza chciwość, zauroczenie i ego.
Opowiada się za prawdą, zadowoleniem, współczuciem, dharmą i męstwem.
Wychodząc ponad mudry khechar bhuchar chachar, unman i agochar (wszystkie pozycje jogi), koncentruje się na Jedynym Panu.
Widzi Boga w pięciu (wybranych osobach), a pięć dźwięków pięciu słów staje się jego szczególnymi znakami.
Antahkaran, podstawa wszystkich pięciu zewnętrznych elementów jest kultywowana i hodowana przez gurmukhów w świętym zgromadzeniu.
W ten sposób pogrążony w niezakłóconym transie zostaje wyzwolony z kręgu transmigracji.
Osiągając duchową dyscyplinę przez sześć pór roku, gurmukh przyswaja nawet sześć filozofii.
Pokonuje sześć smaków (kwaśny, słodki, cierpki, gorzki, cierpki i słony) języka i wraz z sześcioma taktami muzycznymi i ich towarzyszami poddaje się z pełnym oddaniem.
Rozumie i urzeczywistnia sposoby życia sześciu nieśmiertelnych, sześciu yati (ascetów) i sześciu czakr jogicznych.
Pokonując sześć kodeksów postępowania i sześć filozofii, kultywuje przyjaźń z sześcioma guru (nauczycielami tych filozofii).
Odwraca twarz od pięciu organów zewnętrznych i jednego organu wewnętrznego, czyli umysłu, i towarzyszących im trzydziestu sześciu rodzajów obłudy.
Docierając do świętego zgromadzenia, świadomość gurmukha zostaje wchłonięta przez Słowo Guru.
Wznosząc się ponad siedem oceanów i siedem kontynentów, gurmukh zapala lampę wiedzy.
Łączy siedem nici (pięć narządów, umysł i mądrość) ciała w jedną nić (wysokiej świadomości) i przechodzi przez siedem (mitologicznych) siedlisk (puris).
Rozumiejąc wewnętrzne znaczenie siedmiu sati, siedmiu riszi i siedmiu nut muzycznych, pozostaje niezachwiany w swoich postanowieniach.
Przekraczając siedem etapów wiedzy, gurmukh otrzymuje owoc wiedzy Brahma, podstawę wszystkich etapów.
Kontrolując siedem podziemnych światów i siedem niebios, wykracza poza nie.
Przekraczając siedem strumieni, dziesiątkuje armie Bhairava i innych obrońców światów.
Siedem rohini przez siedem dni i siedem zamężnych kobiet i ich rytualne czynności nie mogą go zdenerwować.
Gurmukh zawsze pozostaje ustabilizowany w prawdziwym zborze.
Osiągając osiem siddhi (mocy), gurmukh osiągnął owoc transu adepta (siddh samadhi).
Praktyki ośmiu przodków rodowych Sesanag nie mogły zrozumieć Jego tajemnicy.
Jedna maund (stara indyjska jednostka masy) składa się z ośmiu panseris (około pięciu kilogramów), a pięć pomnożonych przez osiem równa się czterdzieści.
Obracające się koło posiadające osiem szprych utrzymuje świadomość skupioną w jednej nici.
Osiem zegarków, ośmioraisowa joga, chaval (ryż), ratti, rais, masa (wszystkie stare indyjskie jednostki miary czasu i wagi) mają między sobą relację ośmiu, tj. osiem rais = jeden chaval, osiem chavals = jeden ratti i osiem ratti = jedna masa.
Kontrolując umysł składający się z ośmiu skłonności, gurmukh uczynił go jednorodnym, ponieważ osiem metali po zmieszaniu stało się jednym metalem.
Wielka jest chwała świętego zgromadzenia.
Choć gurmukh podbija dziewięciu nath (ascetycznych joginów), to jednak uważa się za osobę nie mającą ojca, czyli za najbardziej pokorną, a Boga za ojca tych, którzy nie mają ojca.
Ma w dyspozycji dziewięć skarbów, a wielki ocean wiedzy towarzyszy mu niczym jego brat.
Wielbiciele neo praktykują dziewięć rodzajów rytualnego oddania, lecz gurmukh pozostaje pogrążony w miłosnym oddaniu.
Dzięki błogosławieństwom Guru i prowadzeniu życia domowego kontroluje wszystkie dziewięć planet.
Nawet pokonując dziewięć części ziemi, nigdy nie zostaje złamany i wznosząc się ponad iluzje dziewięciu drzwi ciała, zaczyna zamieszkiwać w sobie.
Z dziewięciu liczb naliczono nieskończoną liczbę i kontrolując dziewięć przyjemności (ras) w ciele, gurmukh pozostaje w równowadze.
Tylko gurmukhowie otrzymują nieosiągalny owoc najwyższej rozkoszy.
Sannyasini, nadając swoim sektom dziesięć nomenklatur, ale w rzeczywistości pozbawieni prawdziwego imienia, (egoistycznie) dali się policzyć własne imiona.
Nawet dziesięć inkarnacji, kiedy przyszły w postaci (ludzkiej), nie widziało tego niewidzialnego Oankara.
Obchody dziesięciu pomyślnych dni (dni bez księżyca, pełni księżyca itp.) w ośrodkach pielgrzymkowych nie mogły odzwierciedlać prawdziwego znaczenia Gurpurb, rocznic Guru.
Jednostka nie zastanawiała się nad Panem swoim skoncentrowanym umysłem i pozbawiona świętego zgromadzenia biegła we wszystkich dziesięciu kierunkach.
Dziesięć dni muzułmańskiego muharrama i dziesięć ofiar z koni (asvamedh) jest zabronione w Gurmat (sikizm).
Gurmukh, kontrolowanie dziesięciu organów zatrzymuje umysł pędzący w dziesięciu kierunkach.
Pokornie kłania się u stóp Guru, a cały świat pada u jego stóp.
Podobnie jak wierna żona, gurmukh lubi post ekadaśi w formie koncentracji umysłu (Hindusi na ogół przestrzegają postu jedenastego dnia miesiąca księżycowego).
Jedenastu Rudr (różne formy Śiwy) nie mogło zrozumieć tajemnicy tego świata – oceanu.
Gurmukh kontrolował wszystkie jedenaście (dziesięć organów i umysł). Kontrolował także ich jedenaście obiektów i oczyścił złoto umysłu, pocierając je o kamień probierczy oddania.
Kultywując jedenaście cnót, wyrzeźbił i ustabilizował spóźniony umysł.
Przyjmując jedenaście cnót (prawdę, zadowolenie, współczucie, dharmę, kontrolę, oddanie itp.), wymazał dualizm i zwątpienie.
Słuchając mantry jedenaście razy, gurmukh przyjmujący nauki Guru, nazywany jest Gursikh.
W świętym zgromadzeniu w sercu przebywa jedynie Słowo-Guru.
Pozyskując dwanaście sekt joginów, gurmukhowie rozpoczęli prostą i prostą drogę (do wyzwolenia).
Wygląda na to, że słońce okrąża ziemię w ciągu dwunastu miesięcy, a księżyc w ciągu jednego miesiąca, ale faktem jest, że praca wykonana przez osobę posiadającą cechy tamas i radżas w ciągu dwunastu miesięcy jest wykonywana w ciągu jednego miesiąca przez osobę mającą cechy sattwy.
Łącząc dwanaście (miesięcy) i szesnaście (fazy księżyca), słońce łączy się z księżycem, tj. radżas i tamas pogrążają się w sattwie.
Gurmukh odrzucając dwanaście rodzajów znaków na czole, zachowuje jedynie na głowie znak miłości Pana.
Pokonując dwanaście znaków zodiaku, Gurmukh pozostaje pochłonięty stolicą prawdziwego postępowania.
Stając się czystym złotem dwunastu mas (dwadzieścia cztery marchewki), urzeczywistniają swoją wartość na rynku światowym.
Dotykając kamienia filozoficznego w postaci Guru, gunnukhowie również stają się kamieniem filozoficznym.
Trzynaście taktów muzyki jest niekompletnych, ale gurmukh, osiągając rytm (życia domowego), osiąga zachwyt.
Trzynaście klejnotów jest również daremnych dla Gurmukha, który otrzymuje klejnot nauk Guru.
Ludzie rytualistyczni onieśmielili ludzi swoimi trzynastoma rodzajami rytuałów.
Niezliczone ofiary całopalne (yajna) nie mogą być utożsamiane z nektarem stóp gurmukh.
Nawet jedno ziarno gurmukh równa się milionom jadźni, ofiar i potraw.
A dzięki sprawianiu, że inni uczniowie Guru byli zadowoleni, Gurmukhowie pozostają szczęśliwi.
Boga nie da się oszukać, ale wielbiciele Go unikają.
Osiągając czternaście umiejętności, gurmukhowie przyjmują nieopisaną umiejętność mądrości Guru (Gurmat).
Przemierzając czternaście światów przebywają w sobie i pozostają zanurzeni w stanie nirwany.
Jedno dwa tygodnie składa się z piętnastu dni; jeden to ciemność (krsna) przez dwa tygodnie, a drugi to światło księżyca (sukla) przez dwa tygodnie.
Podobnie jak w grze w kości, usuwając szesnaście żetonów i tworząc tylko parę, osiąga się nieustraszoność.
Kiedy Księżyc, władca szesnastu faz (pełen cech sattwicznych), wchodzi w słońce (pełne radżasu i tamasu), ono blaknie.
Kobieta również posługując się szesnastoma rodzajami ozdób idzie do łóżka męża i doznaje niezwykłej rozkoszy.
Moc (śakti) Śiwy, czyli maja, utrzymuje się z jej siedemnastoma przemówieniami lub odmianami jej mocy.
Dokładnie rozumiejąc osiemnaście gotr, podkast, gurmukhowie przechodzą przez osiemnaście puran.
Przeskakiwanie dziewiętnastu, dwudziestu i dwudziestu jeden lat.
Sprawiają, że liczba dwadzieścia trzy, dwadzieścia cztery i dwadzieścia pięć ma znaczenie.
W imię dwudziestu sześciu, dwudziestu siedmiu, dwudziestu ośmiu spotykają Pana.
Przekraczając dwadzieścia dziewięć, trzydzieści i osiągając trzydzieści jeden, w sercu czują się błogosławieni i zachwyceni.
Osiągając trzydzieści dwie święte cechy, podobnie jak Dhru, sprawiają, że trzydzieści trzy miliardy bogów i bogiń trzęsie się i kręci wokół (nich).
Dotykając trzydziestu czterech, uświadamiają sobie Niewidzialnego Pana, tzn. gurmukhowie wznoszący się ponad wszystkie liczby rozradowują się w miłości Pana, który jest ponad wszelkie liczby.
Bóg jest poza Wedami i katebasami (świętymi księgami religii semickich) i nie można Go sobie wyobrazić.
Jego forma jest imponująca i budząca podziw. Jest poza zasięgiem organów ciała.
Stworzył ten kosmos poprzez swój jeden wielki wybuch, którego nie da się zważyć na żadnej wadze.
Jest On nie do opisania i wielu ludzi, chcąc do Niego dotrzeć, zmęczyło się zanurzeniem swojej świadomości w Słowie.
Będąc poza zasięgiem umysłu, mowy i działania, mądrość, intelekt i wszelkie praktyki również pozostawiły nadzieję na uchwycenie Go.
Nieoszukalny, poza czasem i niedwoisty, Pan jest łaskawy dla bhaktów i przenika święte zgromadzenie.
On jest wielki i Jego wielkość także jest wielka
Roślinność w odludnych miejscach lasu pozostaje nieznana.
Ogrodnicy wybierają, zbierają rośliny i sadzą je w ogrodzie królewskim.
Uprawia się je metodą nawadniania, a troskliwe osoby się nimi opiekują.
W sezonie owocują i dają soczyste owoce.
W drzewie nie ma smaku, ale w owocach kryje się smak i aromat.
Na świecie doskonały Brahm rezyduje w świętym zgromadzeniu gurmukhów.
W rzeczywistości same gurmukh są nieskończonym, dającym przyjemność owocem na świecie.
Niebo widać, lecz nikt nie zna jego zasięgu.
Ile wynosi ona w postaci próżni, nikt nie wie.
Latają w nim ptaki i nawet anal, który zawsze lata, nie zna tajemnicy nieba.
Tajemnica jego pochodzenia nie jest znana żadnemu ciału i wszyscy są zdumieni.
Jestem ofiarą dla Jego natury; nawet miliony niebios nie są w stanie wyrazić Jego wielkości.
Ten prawdziwy Pan rezyduje w świętym zborze.
Tylko bhakta, który staje się martwy z punktu widzenia ego, może go zidentyfikować.
Guru jest repliką doskonałego Brahma, który niczym słońce oświetla wszystkie serca.
Tak jak lotos kocha słońce, tak jest i gurmukh, który poprzez pełne miłości oddanie zna Pana.
Słowo Guru jest doskonałym Brahmem, który jako jeden strumień wszystkich cech płynie wiecznie przez wszystkich.
Dzięki temu prądowi rośliny i drzewa rosną, wydają kwiaty i owoce, a sandały również pachną.
Niezależnie od tego, czy niektóre są bezowocne, czy pełne owoców, wszyscy stają się równie bezstronni. Zauroczenie i zwątpienie nie sprawiają im kłopotów.
Wyzwolenie w życiu i najwyższa rozkosz, gurmukh, osiąga się poprzez oddanie.
W świętym zgromadzeniu stan równowagi jest rzeczywiście rozpoznawany i znany.
Należy przyjąć słowo Guru jako Guru, a stając się gurmukh, czyni się swoją świadomość uczniem Słowa.
Kiedy ktoś przywiązuje się do siedziby prawdy w postaci świętego zgromadzenia, poprzez pełne miłości oddanie spotyka Pana.
W sztuce wiedzy, medytacji i zapamiętywania żuraw syberyjski, żółw i łabędź są mistrzami (w gurmukh występują wszystkie te trzy cechy).
Tak jak z drzewa owoc, a z owocu (nasiona) ponownie wyrasta drzewo, tj. (drzewo i owoc są takie same), więc prosta filozofia głosi, że Guru i Sikh są tym samym.
Słowo Guru jest obecne w świecie, ale poza nim znajduje się ekankar (ikis) zajęty Jego niewidzialną grą (tworzenia i niszczenia).
Kłaniając się przed tym pierwotnym Panem, moc Słowa w Jego hukam łączy się z Nim.
Godziny ambrozjalne są właściwym czasem na Jego chwałę.