Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
(Sadh=straightforward. Sadhay=Sadhke. Sadhu=Dakila at mabait. Orai=Urai, sa kanlungan, sa loob.)
Ang tunay na Guru ay tunay na emperador na nagtatag ng tahanan ng katotohanan sa anyo ng kongregasyon ng mga santo.
Ang mga Sikh na naninirahan doon ay tinuturuan ng Guru, nawawala ang kanilang kaakuhan at hindi kailanman pinapansin ang kanilang sarili.
Tinatawag lamang ng mga Sikh ng Guru ang kanilang mga sarili na sadhus pagkatapos maisagawa ang lahat ng uri ng disiplina.
Nangangaral sila sa lahat ng apat na varna at sila ay nananatiling walang malasakit sa gitna ng maya.
Malinaw nilang ipinaliwanag na ang lahat ay nasa ibaba ng katotohanan ie ang katotohanan ay pinakamataas at ang mantra lamang na ito ang dapat bigkasin nang may malalim na integridad.
Ang lahat ay napapailalim sa banal na kaayusan at sinumang yumuko sa harap ng Kanyang kaayusan, ay sumasanib sa katotohanan.
Ang kamalayang nakaayon sa Salita ay ginagawang may kakayahan ang tao na makita ang hindi nakikitang Panginoon.
Ang pagsakop sa Siva at S'akti (ang mga katangian ng rajas at tamas), ang mga gurmukh ay nagdidisiplina sa buwan-araw (ira, pingala) at gayundin ang oras na kilala sa mga araw at gabi.
Nasupil ang kasiyahan at sakit, kagalakan at pagdurusa, nalampasan nila ang impiyerno at langit, kasalanan at kabutihan.
Sila ay nagpakumbaba sa buhay, kamatayan, kalayaan sa buhay, tama at mali, kaaway at kaibigan.
Bilang mga nanalo ng raj at yoga (temporality at spirituality), nadisiplina nila ang alyansa pati na rin ang paghihiwalay.
Pagtagumpayan ang tulog, gutom, pag-asa at pagnanais, ginawa nila ang kanilang tirahan sa kanilang sariling tunay na kalikasan.
Higit pa sa papuri at paninirang-puri, sila ay naging minamahal ng mga Hindu gayundin ng mga Muslim.
Sila ay yumuyuko sa harap ng lahat at itinuturing ang kanilang sarili bilang alabok.
Ang mga gurmukh ay nauna sa tatlong mundo, tatlong gunas (rajas, sattva at tamas) at Brahma Visnu Mahesa.
Alam nila ang misteryo ng simula, gitna, wakas, nakaraan, kasalukuyan at hinaharap.
Pinagsasama-sama nila sa isang linya ang kanilang isip, pananalita at pagkilos at sinakop ang kapanganakan, buhay at kamatayan.
Sa pagsupil sa lahat ng karamdaman, pinakumbaba nila ang mundong ito, ang langit at ang daigdig sa ibaba.
Ang pagkapanalo sa tuktok, gitna at pinakamababang posisyon ay nasakop nila ang pagkabata, kabataan at katandaan.
Ang pagtawid sa trikuti, ang pagsasama ng tatlong naris – ira, pingala, susumna sa pagitan ng mga kilay, naligo na sila sa triveni, ang sentro ng peregrinasyon sa tagpuan ng Ganges, Yamuna at Sarasvati.
Sa puro isip, ang mga gurmukh ay sumasamba sa isang Panginoon lamang.
Sinasakop ng mga gurmukh ang apat na mina ng buhay (itlog, fetus, pawis, halaman) at ang apat na pananalita (para, posyanti, madhyama, vaikhari~.
Apat ang direksyon, apat ang yugas (edad), apat na varna at apat ang Vedas.
Ang pagsakop sa dharma, artha, kama, moksa at pagtawid sa tatlong yugto ng rajas, sattva at tamas ay pumasok sila sa ikaapat na yugto ng turiya, ang yugto ng pinakamataas na kaligayahan.
Kinokontrol nila ang Sanak, Sanandan Sanatan, Sanatkumar, ang apat na ashrama at ang apat na mandirigma (sa larangan ng pagkakawanggawa, dharma, habag at pakikidigma).
Tulad ng sa chaupar (isang laro tulad ng blackgamman na nilalaro gamit ang isang pahaba na dice) ang isa ay nanalo sa pamamagitan ng pagwawagi sa lahat ng apat na panig, at ang isang twosome ay hindi napatay,
Ang Tambol ay may iba't ibang kulay, kapag sila ay naging rasa (ibig sabihin, pag-ibig) pagkatapos ay ang multi-kulay ay naging tanda ng isang kulay; (Gal ki kath, kalamansi, betel nut at betel nut naging kulay pula, apat na caste na pinagsama ay naging isang banal na anyo).
Kaya ang gurmukh ay nakikipagpares din sa Isang Panginoon at nagiging hindi matatalo.
Ang Gurmukh ay lumampas sa hangin, tubig, apoy, lupa at langit.
Ang paglaban sa pagnanasa at galit ay tinatawid niya ang kasakiman, infatuation at ego.
Sinusuportahan niya ang katotohanan, kasiyahan, pakikiramay, dharma at katatagan ng loob.
Ang pagkuha sa itaas ng khechar bhuchar chachar, unman at agochar (lahat ng yogic posture) mudras ay tumutuon siya sa Isang Panginoon.
Nakikita niya ang Diyos sa lima (mga piling tao) at ang limang tunog ng limang salita ay naging kanyang mga espesyal na marka.
Antahkaran, ang batayan ng lahat ng limang panlabas na elemento ay nilinang at nilinang ng gurmukh sa banal na kongregasyon.
Sa ganitong paraan, kapag nalubog siya sa hindi nakakagambalang kawalan ng ulirat, siya ay nakalaya mula sa ikot ng transmigrasyon.
Ang pagkakaroon ng espirituwal na disiplina sa loob ng anim na panahon, ang gurmukh ay nag-asimila kahit sa anim na pilosopiya.
Nasakop niya ang anim na panlasa (maasim, matamis, astringent, mapait, maasim at maalat) ng dila at kasama ang anim na hakbang sa musika at ang kanilang mga asawa ay sumuko nang buong debosyon.
Naiintindihan at nagagawa niya ang mga paraan ng pamumuhay ng anim na walang kamatayan, anim na yatis (ascetics) at anim na yogic chakras.
Sa pagsakop sa anim na code ng pag-uugali at sa anim na pilosopiya, nilinang niya ang pakikipagkaibigan sa anim na gurus (mga guro ng mga pilosopiyang ito).
Ibinaling niya ang kanyang mukha mula sa limang panlabas na organo kasama ang isang panloob na organo, ang isip, at ang kanilang katulong na tatlumpu't anim na uri ng mga pagkukunwari.
Ang pag-abot sa banal na kongregasyon ang kamalayan ng isang gurmukh ay nakukuha sa Salita ng Guru.
Pagtaas sa pitong karagatan at pitong Kontinente, ang gurmukh ay nagsisindi ng lampara ng kaalaman.
Itinatali niya ang pitong hibla (limang organo, isip at karunungan) ng katawan sa isang hibla (ng mataas na kamalayan) at tumawid sa pitong (mitolohikal) na tirahan (puris).
Sa pag-unawa sa intrinsic na kahulugan ng pitong satis, pitong rishis at pitong musikal na nota, nananatili siyang matatag sa kanyang mga desisyon.
Ang pagtawid sa pitong yugto ng kaalaman, nakuha ng gurmukh ang bunga ng kaalaman ni Brahm, ang batayan ng lahat ng mga yugto.
Kinokontrol ang pitong nether na mundo at pitong kalangitan ay lumampas siya sa kanila.
Sa pagtawid sa pitong batis, pinatay niya ang mga hukbo ni Bhairav at iba pang tagapagtanggol ng mundo.
Ang pitong rohini na pitong araw at ang pitong babaeng may asawa at ang kanilang mga gawaing ritwal ay hindi maaaring magalit sa kanya.
Si Gurmukh ay palaging nananatiling matatag sa tunay na kongregasyon.
Ang pagkamit ng walong siddhis (kapangyarihan) ang gurmukh ay nakamit ang bunga ng adept trance (siddh samadhi).
Ang mga gawi ng walong ancestoral family houses ng Sesanag ay hindi maintindihan ang Kanyang misteryo.
Ang isang maund (lumang Indian weighing unit) ay binubuo ng walong panseris (mga limang kilo), at ang lima na pinarami ng walo ay katumbas ng apatnapu.
Ang umiikot na gulong na may walong spokes ay nagpapanatili sa kanyang kamalayan na puro sa isang sinulid.
Ang walong relo, walong limbed yoga, chaval (rice), ratti, rais, masa (lahat ng lumang Indian na mga yunit ng pagsukat ng oras at timbang) ay may kaugnayan sa kanilang mga sarili ng walo ie walong rais = isang chaval, walong chavals = isang ratti at walong rattis = isang masa.
Ang pagkontrol sa isip na binubuo ng walong hilig, ginawa ng gurmukh na homogenous ito dahil ang walong metal pagkatapos ng paghahalo ay naging isang metal.
Dakila ang kaluwalhatian ng banal na kongregasyon.
Kahit na, ang gurmukh subdues ang siyam na naths (ascetic yogis) ngunit siya ay isinasaalang-alang ang kanyang sarili bilang walang ama ie pinaka mapagpakumbaba, at ang Diyos bilang ang ama ng mga ulila.
Siyam na kayamanan ang nasa kanyang utos at ang dakilang karagatan ng kaalaman ay kasama niya tulad ng kanyang kapatid.
Ang mga deboto ng Neo ay nagsasagawa ng siyam na uri ng ritwalistikong debosyon ngunit ang gurmukh ay nananatiling nakalubog sa mapagmahal na debosyon.
Sa mga pagpapala ng Guru at pamumuhay ng sambahayan, kinokontrol niya ang lahat ng siyam na planeta.
Kahit na nasakop niya ang siyam na dibisyon ng mundo, hindi siya kailanman nasira at, na lumalampas sa mga ilusyon ng siyam na pintuan ng katawan, naninirahan siya sa kanyang sarili.
Mula sa siyam na numero ay binilang na walang katapusang mga numero, at pagkontrol sa siyam na kasiyahan (ras) sa katawan, ang gurmukh ay nananatili sa equipoise.
Ang mga gurmukh lamang ang tumatanggap ng hindi matamo na bunga ng kataas-taasang kasiyahan.
Ang Sannyasis, na nagbibigay ng sampung katawagan sa kanilang mga sekta, ngunit sa katunayan ay wala sa tunay na Pangalan ay (egotistically) nakuha ang kanilang sariling mga pangalan na binibilang.
Kahit na ang sampung pagkakatawang-tao nang sila ay dumating sa (tao) na anyo ay hindi nakita ang hindi nakikitang Oankar na iyon.
Ang mga pagdiriwang ng sampung mapalad na araw (no-moon, full moon days atbp.) sa mga pilgrimage center ay hindi maaaring malaman ang tunay na kahalagahan ng Gurpurb, ang mga anibersaryo ng mga Guru.
Ang indibiduwal ay hindi nagmuni-muni sa Panginoon sa kanyang puro isip at nawalan ng banal na kongregasyon na kanyang pinapatakbo sa lahat ng sampung direksyon.
Sampung araw ng Muslim Muharram at sampung pag-aalay ng kabayo (asvamedh) ay ipinagbabawal sa Gurmat (Sikhism).
Gurmukh, ang pagkontrol sa sampung organo ay humihinto sa pagtakbo ng isip sa sampung direksyon.
Siya ay mapagpakumbaba na yumuko sa paanan ng Guru at ang buong mundo ay bumagsak sa kanyang paanan.
Tulad ng isang tapat na asawa, gusto ni gurmukh ang pag-aayuno ng ekadasi sa anyo ng konsentrasyon ng pag-iisip (karaniwang nag-aayuno ang mga Hindu sa ikalabing-isang araw ng buwan ng buwan).
Labing-isang Rudras (iba't ibang anyo ng Siva) ang hindi maintindihan ang misteryo ng mundong ito - karagatan.
Kinokontrol ng gurmukh ang lahat ng labing-isa (sampung organo at isip). Ang kanilang labing-isang bagay ay kanyang kontrolado at dinalisay niya ang isip-ginto sa pamamagitan ng pagpahid nito sa bato ng debosyon.
Ang paglinang ng labing-isang birtud ay kanyang pinait at pinatatag ang nahuhuling isip.
Sa pag-aakalang labing-isang birtud (katotohanan, kasiyahan, habag, dharma, kontrol, debosyon atbp.) ay nabura niya ang duality at dubiousness.
Ang pakikinig sa mantra ng labing-isang beses, ang gurmukh na tumanggap ng pagtuturo ng Guru, ay tinatawag na Gursikh.
Sa banal na kongregasyon ang Word-Guru lamang ang naninirahan sa puso ng isang tao.
Sa pagkapanalo sa labindalawang sekta ng yogis, ang mga gurmukh ay nagsimula ng simple at tuwid na paraan (para sa pagpapalaya).
Tila ang araw ay umiikot sa lupa sa loob ng labindalawang buwan at ang buwan sa isang buwan ngunit ang katotohanan ay ang gawaing natapos ng taong may mga katangiang tamas at rajas sa loob ng labindalawang buwan ay ginagawa sa isang buwan ng taong may kalidad ng sattva.
Ang pagsasama-sama ng labindalawang (buwan) at labing-anim na (mga yugto ng buwan) ang araw ay sumanib sa buwan ie ang rajas at tamas ay nahuhulog sa sattva.
Ang pagtanggi ni Gurmukh sa labindalawang uri ng mga marka sa noo ay nagpapanatili lamang sa kanyang ulo ng marka ng pag-ibig ng Panginoon.
Ang pagsakop sa labindalawang mga palatandaan ng zodiac, ang gurmukh ay nananatiling hinihigop sa kabisera ng matapat na pag-uugali.
Ang pagiging purong ginto ng labindalawang masa (dalawampu't apat na karot) ay natutupad nila sa kanilang halaga sa merkado sa mundo.
Ang pagpindot sa bato ng pilosopo sa anyo ng Guru, ang mga gunnukh ay naging bato rin ng pilosopo.
Labintatlong beats ng musika ay hindi kumpleto ngunit ang gurmukh sa kanyang pagtupad sa rythm (ng buhay sambahayan) ay nakakakuha ng kasiyahan.
Labintatlong hiyas ay walang saysay din para sa Gurmukh na nakakuha ng hiyas ng pagtuturo ng Guru.
Ang mga taong ritwal ay labis na nabighani sa mga tao sa kanilang labintatlong uri ng mga ritwal.
Ang napakaraming mga handog na sinusunog (yajna) ay hindi maitutumbas sa nektar ng mga paa ng gurmukh.
Kahit isang butil ng gurmukh;s ay katumbas ng milyun-milyong yajnas, mga handog at edibles.
At sa pamamagitan ng paggawa ng kanilang mga kapwa disipulo ng nilalaman ng Guru, nananatiling masaya ang mga Gurmukh.
Ang Diyos ay hindi madaya ngunit Siya ay iniiwasan ng mga deboto.
Sa pagtupad sa labing-apat na kasanayan, ang mga gurmukh ay nagpatibay ng hindi mailarawang kasanayan ng karunungan ng Guru (Gurmat).
Ang pagpunta sa labing-apat na mundo ay naninirahan sila sa kanilang sarili at nananatiling nakalubog sa estado ng nirvana.
Ang isang dalawang linggo ay binubuo ng labinlimang araw; ang isa ay ang dilim (krsna) dalawang linggo at ang pangalawa ay ang liwanag ng buwan (sukla) dalawang linggo.
Tulad ng laro ng dice, pagpapatalsik sa labing-anim na counter at paggawa ng pares lamang, ang isa ay nakakamit ng kawalang-takot.
Kapag ang buwan, ang master ng labing-anim na yugto (puno ng sattvic na kalidad) ay pumasok sa araw (puno ng rajas at tamas), ito ay kumukupas.
Babaeng gumagamit din ng labing-anim na uri ng mga palamuti ay pumunta sa kama ng kanyang asawa at tinatamasa ang labis na kasiyahan.
Ang kapangyarihan (sakti) ni Siva ie maya ay nananatili sa kanyang labimpitong pananalita o pagkakaiba-iba ng mga kapangyarihan nito.
Ang lubusang pag-unawa sa labingwalong gotras, sub castes, ang mga gurmukh ay dumaan sa labing walong puranas.
Tumalon sa labinsiyam, dalawampu't dalawampu't isa.
Ginagawa nilang makabuluhan ang bilang na dalawampu't tatlo, dalawampu't apat at dalawampu't lima.
Sa pangalan ng dalawampu't anim, dalawampu't pito, dalawampu't walo ay nakilala nila ang Panginoon.
Sa pagtawid sa dalawampu't siyam, tatlumpu at umabot sa tatlumpu't isa, sa kanilang puso ay nakadarama sila ng pagpapala at kasiyahan.
Ang pagtupad sa tatlumpu't dalawang banal na katangian, tulad ni Dhru ay gumagawa sila ng tatlumpu't tatlong crore na mga diyos at diyosa na nanginginig at umiikot (sa kanila).
Sa pagpindot sa tatlumpu't apat ay napagtanto nila ang Invisible Lord ie ang mga gurmukhs na higit sa lahat ay nasasabik sa pag-ibig ng Panginoon na lampas sa lahat ng bilang.
Ang Diyos ay lampas sa Vedas at katebas (mga banal na aklat ng mga relihiyong Semitiko) at hindi Siya maisasalarawan.
Ang kanyang anyo ay engrande at kahanga-hanga. Hindi siya maabot ng mga organo ng katawan.
Nilikha Niya ang kosmos na ito sa pamamagitan ng Kanyang isang malaking putok na hindi matimbang sa anumang sukat.
Siya ay hindi mailarawan at maraming tao upang maabot Siya ay napapagod sa pamamagitan ng paglalagay ng kanilang kamalayan sa Salita.
Ang pagiging lampas sa kin ng isip, pananalita, at pagkilos, ang karunungan, talino at lahat ng gawain ay nag-iwan din ng pag-asa na mahawakan Siya.
Hindi mapaglinlang, sa kabila ng panahon at hindi dalawahan, ang Panginoon ay mabait sa mga deboto at sumasaklaw sa banal na kongregasyon.
Siya ay dakila at ang Kanyang kadakilaan ay dakila din
Ang mga halaman sa mga tiwangwang na lugar sa kagubatan ay nananatiling hindi kilala.
Pinipili at pinupulot ng mga hardinero ang ilang halaman at itinanim sa hardin ng mga hari.
Ang mga ito ay lumaki sa pamamagitan ng irigasyon, at ang mga taong maalalahanin ay nag-aalaga sa kanila.
Sa panahon ay namumunga sila at nag-aalok ng mga makatas na prutas.
Walang lasa sa puno ngunit sa prutas ay namamalagi ang lasa pati na rin ang lasa.
Sa mundo, ang perpektong Brahm ay naninirahan sa banal na kongregasyon ng mga gurmukh.
Sa katunayan, ang mga gurmukh mismo ay ang walang katapusang bungang nagbibigay ng kasiyahan sa mundo.
Nakikita ang langit ngunit walang nakakaalam ng lawak nito.
Kung gaano ito kataas sa anyo ng vaccum ay hindi alam ng sinuman.
Lumilipad ang mga ibon dito at kahit ang anal na ibon na laging lumilipad ay hindi alam ang misteryo ng langit.
Ang misteryo ng pinagmulan nito ay hindi alam ng sinumang katawan at lahat ay nagulat.
Ako ay sakripisyo sa Kanyang Kalikasan; kahit milyon-milyong langit ay hindi makapagpahayag ng Kanyang kadakilaan.
Ang tunay na Panginoon ay naninirahan sa banal na kongregasyon.
Tanging isang deboto na nagiging patay mula sa punto ng view ng ego, ay maaaring makilala siya.
Ang Guru ay ang replica ng perpektong Brahm, na tulad ng araw ay nagliliwanag sa lahat ng mga puso.
Kung paanong ang lotus ay nagmamahal sa araw ay gayon din ang gurmukh na sa pamamagitan ng mapagmahal na debosyon ay nakikilala ang Panginoon.
Ang Salita ng Guru ay ang perpektong Brahm na bilang isang agos ng lahat ng mga katangian ay dumadaloy nang walang hanggan sa isa at lahat.
Dahil sa agos na iyon, ang mga halaman at puno ay tumutubo at nagbibigay ng mga bulaklak at prutas, at ang sandal ay nagiging mabango din.
Kung ang ilan ay walang bunga o puno ng prutas, lahat ay nagiging pantay na walang kinikilingan. Ang pagsinta at pagdududa ay hindi naglalagay sa kanila sa problema.
Ang pagpapalaya sa buhay at kataas-taasang kasiyahan, ang gurmukh ay nakukuha sa pamamagitan ng debosyon.
Sa banal na kongregasyon ang estado ng equipoise ay aktwal na kinilala at kilala.
Dapat tanggapin ng isang tao ang salita ng Guru bilang ang Guru, at sa pagiging gurmukh ginagawa ng isang tao ang kanyang kamalayan bilang disipulo ng Salita.
Kapag ang isang tao ay naging kalakip sa tahanan ng katotohanan sa anyo ng banal na kongregasyon, siya sa pamamagitan ng mapagmahal na debosyon ay nakakatugon sa Panginoon.
Sa sining ng kaalaman, pagmumuni-muni at pag-alala, ang Siberian crane, tortoise at swan ayon sa pagkakabanggit ay mga sanay (sa gurmukh lahat ng tatlong katangiang ito ay matatagpuan).
Tulad ng mula sa puno ang bunga at mula sa prutas (binhi) muli ang puno ay lumago ie (puno at prutas ay pareho), gayon din ang simpleng pilosopiya na ang Guru at ang Sikh ay pareho.
Ang Salita ng Guru ay naroroon sa mundo ngunit sa kabila nito ay ang ekankar (ikis) na inookupahan sa Kanyang di-nakikitang laro (ng paglikha at pagkawasak).
Pagyuko sa harap ng sinaunang Panginoong iyon, ang kapangyarihan ng Salita sa Kanyang hukam ay sumanib sa Kanya.
Ang mga oras ng Ambrosial ay ang tamang oras para sa Kanyang papuri.