Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Salutation to that primal Lord who is known by the true name of Satigura.
Ang pagbabago sa lahat ng apat na varna sa mga Sikh ng Guru, ang tunay na Guru na iyon (Gum Nanak Dev) ay nagpasimula ng isang tunay na paraan para sa mga Gurmukh.
Ang tunay na Guru ay nag-vibrate ng isang hindi natamaan na salita na inaawit sa banal na kongregasyon ng isa at lahat.
Binibigkas ng mga Gurmukh ang mga turo ng Guru; tumawid sila at pinatawid ang mundo (the world ocean).
Gaya ng paghahalo ng dahon ng betel ng catechu, kalamansi at betel nut, maganda ang kulay, gayundin, maganda ang paraan ng pamumuhay ng gurmukh na binubuo ng lahat ng apat na varna.
Siya, na nakilala ang perpektong Gum ay nakamit ang Gurmati; ang karunungan ng Guru, sa katunayan ay nakilala ang pagtuturo ng kaalaman, konsentrasyon at pagmumuni-muni.
Ang tunay na Guru ay nagtatag ng tahanan ng katotohanan sa anyo ng banal na kongregasyon.
Ang pagpigil (sa akin) mula sa katawan ng iba, kayamanan at paninirang-puri, ang tunay na Guru, ay naging determinado akong magsagawa ng pagninilay-nilay sa pangalan ng Panginoon, paghuhugas at pagkakawanggawa.
Ang mga tao rin na nagpapaunawa sa kanilang isipan sa pamamagitan ng pagtuturo ng Gum ay pinigilan ito sa pagkaligaw.
Habang ang walong metal na humipo sa bato ng pilosopo ay naging ginto, gayundin, ang mga gurmukh, na nasakop ang kanilang isip ay nasakop ang buong mundo.
Ganito ang epekto ng turo ng Guru na ang Sikh ay nakakuha ng parehong kuwalipikasyon na parang ang isang bato sa pamamagitan ng pagpindot sa bato ng pilosopo ay naging bato ng isa pang pilosopo.
Sa sistematikong paraan, ang pagkakaroon ng panalo sa yoga pati na rin ang mga kasiyahan at pagkalubog sa debosyon ay nawala ang kanilang mga takot.
Nang mawala ang kaakuhan, ang Diyos ay hindi lamang natanto bilang nagkalat sa buong paligid, kundi dahil din sa pagmamahal sa Kanyang mga deboto
Siya ay nasa ilalim ng kanilang kontrol.
Sa banal na kongregasyon, na nakaayon sa Salita, tinatrato ng gurmukh ang mga pasakit at kagalakan sa parehong ugat.
Tinalikuran niya ang egotistang masamang pag-iisip at tinatanggap ang mga turo ng tunay na Guru ay sumasamba sa Walang-hanggang Panginoon.
Paglampas sa mga phenomena ng Siva-Sakti (maya), ang Gurnzukh ay mahinahong sumanib sa mga bunga ng kasiyahan.
Isinasaalang-alang ang Guru at ang Diyos bilang isa, tinatanggal niya ang mga sakit ng kahulugan ng duality.
Ang mga Gurmukh ay lumalabas sa cycle ng transmigrasyon at nakakatugon sa di-malapitan at di-maarok na Panginoon ay umalis mula sa mga epekto ng panahon (pagkatanda).
Hindi sila pinahihirapan ng mga pag-asa at takot. Naninirahan sila sa bahay habang nakahiwalay at para sa kanila ang nektar o lason, ang kaligayahan at kalungkutan ay pareho.
Sa banal na kongregasyon, nalulunasan din ang mga nakakatakot na talamak na karamdaman.
Ang hangin, tubig, apoy at ang tatlong katangian - ang katahimikan, aktibidad at kawalang-kilos ay nasakop ng Sikh.
Sa konsentrasyon ng isip, pananalita, pagkilos at pagmumuni-muni sa Isa, nawalan siya ng kahulugan ng duality.
Ang pagsipsip sa kaalaman ng Guru ay ang kanyang pag-uugali sa mundo. Sa kanyang panloob na sarili siya ay Isa (kasama ang Panginoon) habang siya ay nagsasagawa ng iba't ibang tungkulin sa mundo.
Ang pagsakop sa lupa at sa daigdig sa ibaba ay itinatag niya ang kanyang sarili sa langit.
Sa pamamagitan ng matamis na pagsasalita, pagpapakumbaba at pagbibigay ng mga kawanggawa gamit ang sariling mga kamay, maging ang mga nahulog ay naging dalisay.
Kaya, ang gurmukh ay nakakamit ng walang kapantay at walang katumbas na bunga ng kasiyahan.
Ang pakikisama sa banal na kongregasyon ay pinipiga niya ang ego (mula sa isip).
Ang apat na mithiin (dharma, arth, ktim, moks) ay nakatayo na nakahalukipkip sa paligid ng masunuring lingkod (ng Panginoon).
Ang lingkod na ito ay ginawa ang apat na direksyon na yumukod sa kanya sa pamamagitan ng pagyuko sa Isa na nagbigkis ng isa at lahat sa isang sinulid.
Ang Vedas, ang reciter pandits ng Vedas at ang kanilang mga tagapakinig ay hindi maintindihan ang Kanyang misteryo.
Ang kanyang nagniningning na apoy ay kumikinang sa lahat ng apat na edad ng yugso.
Ang mga Sikh ng lahat ng apat na vama ay naging isang varna at sila ay pumasok sa (mas malaking) angkan ng mga Gurmukh.
Sila sa mga tahanan ng dharma (Gurdvaras) ay nagdiriwang ng mga anibersaryo ng mga Guru at sa gayon ay naghahasik ng mga binhi ng mabubuting pagkilos.
Sa banal na kongregasyon ang apo at ang lolo (ibig sabihin bata at matanda) ay pantay sa isa't isa.
Ang mga Sikh sa sadh sangat (banal na kumpanya) na kumokontrol sa kam (pagnanasa) krodh (galit), ahatilair ego), ay nagwawasak sa kanilang kasakiman at pagkahibang.
Sa banal na kongregasyon, ang kasiyahan sa katotohanan, pakikiramay, dharma, kayamanan, kapangyarihan ang lahat ay nasasakop.
Ang pagtawid sa limang elemento, ang pagbati ng limang salita (instrumento) ay. naglaro doon.
Ang pagkakaroon ng kontrol sa limang yogic posture, ang kagalang-galang na miyembro ng kongregasyon ay naging sikat sa buong paligid.
Kung saan nakaupo ang limang tao, Panginoong Diyos, nandoon; ang misteryong ito ng hindi maipaliwanag na Panginoon ay hindi malalaman.
Ngunit ang limang iyon lamang ang nagkikita (upang magsama-sama) na tumatanggi sa pagpapaimbabaw ang nagsanib ng kanilang kamalayan sa hindi tinamaan na himig ng Salita.
Ang gayong mga kapuwa alagad ay sumasamba sa banal na kongregasyon.
Ang mga tagasunod ng anim (Indian. pilosopiya) ay labis na naghahangad ngunit gurmukh lamang ang nakakakuha ng sulyap sa Panginoon.
Ang anim na Shastra ay nagpapaunawa sa isa sa isang paikot na paraan ngunit ang mga gurmukh ay ginagawang matatag ang mga turo ng Guru sa puso.
Lahat ng musical measures at melodies ay nakakagulat sa pakiramdam na iyon
Ang tunay na Guru ay tulad ng isang araw na nananatiling matatag sa lahat ng anim na panahon.
Ang gayong bunga ng kasiyahan ay natamo ng mga Gurmukh, ang lasa nito ay hindi malalaman ng anim na kasiyahan.
Ang mga anchorite, mga tagasunod ng katotohanan, ang mga matagal nang nabubuhay at ang mga kinikilala ng lahat ay nalilibang sa mga maling akala.
Ang pagsali lamang sa banal na kongregasyon, ang isang tao ay maaaring sumipsip sa likas na katangian ng isa.
Ang mga Gurmukh na gumagalaw sa banal na kongregasyon at nakontrol ang pitong dagat ay nananatiling hiwalay sa mundong karagatan.
Ang lahat ng pitong kontinente ay nasa kadiliman; gurmukh na nagbibigay-liwanag sa kanila sa pamamagitan ng lampara ng Salita.
Binago ng gurmukh ang lahat ng pitong purls (tirahan ng mga diyos), at nalaman na ang estado lamang ng equipoise ang tunay na tahanan ng katotohanan.
Lahat ng mga pangunahing nakstrs tulad ng Sva-ti atbp, at ang pitong araw, siya ay kinokontrol sa pamamagitan ng pagpigil sa kanila mula sa kanilang mga ulo ie siya ay lumampas sa kanilang mga panlilinlang.
Dalawampu't isang lungsod at ang kanilang mga pagpaparangal ay kanyang tinawid at siya ay namumuhay ng masaya (sa kanyang sarili).
Nalaman niya ang pagiging komprehensibo ng pitong himig (ng musika) at natawid niya ang pitong batis ng mga bundok.
Ito ay maaaring maging posible dahil napanatili at naisakatuparan niya ang Salita ng Guru sa banal na kongregasyon.
Ang taong nagsasagawa ng alinsunod sa karunungan ng Guru, ay lumalampas sa mga pagkukunwari ng walong dibisyon (ng apat na varna at apat na ashrama) at sumasamba sa Panginoon nang may iisang pag-iisip na debosyon.
Ang walong metal sa anyo ng apat na vamas at apat na relihiyon na nakatagpo ng bato ng pilosopo sa anyo ng Guru ay ginawang ginto, ang gurmukh, ang napaliwanagan.
Ang mga Siddh at iba pang mahimalang practitioner ay nagpupugay sa primal Lord na iyon lamang.
Ang Panginoong iyon ay dapat sambahin sa lahat ng walong orasan; sa pamamagitan ng pagsasanib ng kamalayan sa Salita, ang hindi mahahalata ay napapansin.
Sa pag-ampon ng payo ng tunay na Gum, ang lason (stigma) ng walong henerasyon ay nabura at ngayon ang talino ay hindi naliligaw dahil kay maya.
Ang mga gurmukh sa pamamagitan ng kanilang mapagmahal na debosyon ay nipino ang hindi nababagong isip.
Ang isip ay kontrolado lamang sa pamamagitan ng pagpupulong sa banal na kongregasyon.
Ang mga tao ay nagpatibay ng siyam na debosyon ngunit ang gurmukh habang tinatanggap ang karunungan ng Guru ay nagagawa ang siyam na pintuan.
Ang pagtikim ng kagalakan ng pag-ibig, ang Gurmukh na may buong kalakip, ay binibigkas ang mga papuri sa Panginoon.
Sa pamamagitan ni Rajyoga, nasakop ng gurmukh ang parehong katotohanan at ang kasinungalingan at sa gayon ay kilala siya sa buong siyam na rehiyon ng mundo.
Ang pagiging mapagpakumbaba ay nadisiplina niya ang siyam na mga pintuan at bukod pa rito ay ikinalat niya ang kanyang sarili sa paglikha at pagkawasak.
Ang siyam na kayamanan ay taimtim na sumusunod sa kanya at ang gurmukh ay nagbubukas sa siyam na naths, ang pamamaraan ng pagpapalaya.
Kabilang sa siyam na saksakan (sa katawan ng tao), ang dila na noon ay mapait, matamis, mainit at malamig, ngayon.
Dahil sa pakikisama sa banal na kongregasyon at sa karunungan ng Guru, ay naging mapalad at puno ng kasiyahan.
Dapat ituring ng Sikh ang magagandang babae ng iba bilang kanyang mga ina, kapatid na babae, at anak na babae.
Ang kayamanan ng iba para sa kanya ay parang karne ng baka para sa Hindu at baboy para sa isang Muslim.
Dahil sa infatuation sa kanyang anak, asawa o pamilya, hindi siya dapat magtaksil at manlinlang ng sinuman.
Habang nakikinig sa mga papuri at paninirang-puri ng iba, hindi siya dapat magsalita ng masama sa sinuman.
Ni hindi niya dapat ituring ang kanyang sarili bilang dakila at maluwalhati o hindi rin dapat sa kanyang kaakuhan, snub kahit kanino.
Gurmukh ng gayong kalikasan ay nagsasagawa ng Raj yoga (ang pinakamataas na yoga), ay namumuhay nang mapayapa a
At pumunta upang ihandog ang kanyang sarili sa banal na kongregasyon.
Ang gurmukh na natikman ang kagalakan ng pag-ibig ay hindi nakakaramdam ng pagnanais para sa pagkain at tinta.
Dahil sa pagsasanib ng kanyang kamalayan sa Salita, hindi siya nakatikim at sa paggising, ginugugol niya ang kanyang gabi nang may kagalakan.
Sa ilang ays bago ikasal, ang ikakasal at ang kasintahang lalaki ay maganda kahit sa gs, ang mga gurmukh ay nananatiling nakagayak.
Dahil naiintindihan nila ang misteryo ng pag-alis sa mundo, namumuhay sila tulad ng mga panauhin sa mundo (na dapat maagang umalis).
Ang pagiging pamilyar sa highway ng karunungan ng Guru, ang mga Gurmukh ay gumagalaw dito na may buong karga ng makatotohanang kalakal.
Ang mga Sikh sa mga turo ng Guru at ang kanilang mga mukha ay nananatiling maliwanag dito at sa daigdig sa kabilang buhay.
Laging sa banal na kongregasyon, ang hindi maipaliwanag na kuwento ng kadakilaan ng) ang Panginoon ay sinabi.
Ang pagtanggi sa pagmamataas at kaakuhan ng isang gurmukh ay dapat maging mapagpakumbaba.
Sa liwanag ng kaalaman sa kanyang isipan, dapat niyang iwaksi ang kadiliman ng kamangmangan at mga maling akala.
Dapat siyang bumagsak sa mga paa (ng Panginoon) sa kababaang-loob dahil ang mapagpakumbaba lamang ang pinararangalan sa hukuman ng Panginoon.
Mahal din ni Master ang lalaking iyon na nagmamahal sa kalooban ng amo.
Ang isang tumatanggap sa kalooban ng Diyos ay tinatanggap ng isa ay nakakaunawa na siya ay panauhin sa mundong ito;
Iyon ang dahilan kung bakit nauna sa lahat ng mga pag-aangkin, nabubuhay siya nang hindi gumagawa ng anumang pag-angkin para sa kanyang sarili.
Palibhasa'y nasa banal na kongregasyon, kumikilos siya kaayon ng mga utos ng Panginoon.
Ang pagtanggap ng Guru at Diyos bilang isa, ang gurmukh ay nagbura ng kahulugan ng duality.
Ibinagsak ang pader ng ego, pinag-isa ng gurmukh ang lawa (sarili) sa ilog (Brahm).
Walang alinlangan na ang ilog ay nananatiling nakapaloob sa loob ng dalawang pampang nito na hindi alam ng isa ang isa.
Mula sa puno ang bunga at mula sa prutas ang e ay ipinanganak at sa katunayan pareho ay iisa kahit na magkaiba sila ng mga pangalan.
Ang araw ay isa sa lahat ng anim na panahon; alam ito, hindi iniisip ng isa ang iba't ibang mga araw.
Sa gabi ay kumikislap ang mga bituin ngunit sa pagsikat ng araw sa ilalim ng utos kaninong sila ay nagtatago? (Awtomatiko silang pumunta at gayundin sa liwanag ng kaalaman ang kadiliman ng kamangmangan ay napapawi ng sarili nitong).
Ang banal na kongregasyon, ang mga gurmukh ay sumasamba sa Panginoon na may isang pag-iisip na debosyon.
Ang mga Yogi Sikh ng Guru ay laging gising at nananatiling hiwalay sa gitna ng maya.
Ang Gurumantr para sa kanila ay ang hikaw at ang alabok ng mga paa ng mga banal ay abo para sa kanila.
Ang pagpapatawad ay ang kanilang pinagtagpi-tagping kumot, pag-ibig sa kanilang mangkok na nagmamakaawa at ang debosyon ay kanilang trumpeta (sitig),
Ang kaalaman ang kanilang mga tauhan, at ang pagsunod sa Guru ay ang kanilang pagninilay.
Nakaupo sa yungib sa anyo ng banal na kongregasyon, sila ay naninirahan sa hindi maarok na kagamitan.
Ang pagpapagaling sa karamdaman ng ego, sila ay pinalaya mula sa mga gapos ng mga pagdating at pag-alis (kapanganakan at kamatayan).
Ang banal na kongregasyon ay pinalakpakan dahil sa karunungan ng Guru na naninirahan dito.
Milyun-milyong Brahmas, ang pagbigkas ng milyun-milyong Vedas ay napagod sa pagsasabi nett nett )(ito ay hindi, ito ay hindi).
Si Mahadev at ang milyun-milyong recluses ay sawa na rin sa kawalan ng tulog ng yogic practice.
Naging milyun-milyong pagkakatawang-tao, kahit na nakahawak si Visnu sa dalawang talim na espada ng kaalaman ay hindi Siya maabot.
Milyun-milyong mga rishi na matagal nang nabubuhay tulad ng Lomas sa kabila ng kanilang katatagan ay, sa huli ay nag-aagawan.
Tinakpan ng Panginoon ang Kanyang sarili, lahat ng tatlong mundo, apat na edad, milyon-milyong mga sansinukob at ang kanilang mga dibisyon, ie
Mas malaki siya sa lahat ng ito. Milyun-milyong mga likha at dissolutions ang patuloy na gumagalaw tulad ng kadena ng mga kaldero sa persian na gulong at lahat ng ito ay pinagtibay sa loob ng panahon ng pagbagsak ng isang talukap ng mata.
Kung ang isang tao ay naging maibigin sa banal na kongregasyon, saka niya lamang mauunawaan ang misteryong ito
Ang Transcendental Brahm ay ang perpektong Brahm; Siya ang primal cosmic spirit (purakh) at ang tunay na Guru.
Namangha si Yogis sa pagmumuni-muni dahil wala Siyang pakialam sa kaalaman ng Vedas.
Sa pagsamba sa mga diyos at diyosa, ang mga tao ay gumagala (sa iba't ibang buhay) sa tubig sa lupa at sa langit.
Nagsasagawa sila ng maraming mga handog na sinusunog, mga alay at mga disiplinang asetiko at umiiyak pa rin habang ginagawa ang tinatawag na mga gawaing ritwal (dahil hindi naaalis ang kanilang mga paghihirap).
Ang patuloy na pag-iisip ay hindi nakontrol at sinira ng isip ang lahat ng walong dibisyon ng buhay (apat na varna at apat na ashram).
Ang mga gurmukh pagkatapos na masakop ang isip ay nanalo sa buong mundo at nawala ang kanilang kaakuhan, nakita nila ang kanilang sarili sa isa at lahat.
Inihanda ng mga gurmukh ang garland ng mga birtud sa banal na kongregasyon.
Ang hindi mahahalata at walang dungis na Panginoon ay sinasabing higit sa lahat ng anyo at kasulatan.
Ang kalikasan ng di-nakikitang Panginoon ay malalim din na hindi nakikita, at sa kabila ng patuloy na pagbigkas ni Sesanffg, ang Kanyang misteryo ay hindi maintindihan.
Paano malalaman ang Kanyang hindi maipaliwanag na kuwento dahil walang sinuman ang magsasabi nito.
Sa pag-iisip tungkol sa Kanya, ang kababalaghan ay nararamdaman din ng sarili na puno ng kababalaghan at ang pagkamangha ay nagiging sindak din.
Ang pagiging Sikh ng Guru ang mga tao sa lahat ng apat na varna na namumuno sa buhay sambahayan,
Nagsagawa ng iba't ibang uri ng negosyo at kalakalan.
Sa mga banal na kongregasyon, sinasamba nila ang Guru-Diyos, mapagmahal sa mga deboto, at pinapunta sila ng Guru sa buong mundo-karagatan.
Ang walang anyo na Panginoon na inaakala ang anyo ng ekarikcir ay lumikha ng napakaraming pangalan at anyo mula sa Oankar.
Sa Kanyang bawat trichome ay pinanatili Niya ang kalawakan ng crores ng mga uniberso.
Walang nakakaalam kung gaano karaming yug, edad, nagkaroon ng hindi mahahalata at hindi maarok na ambon.
Sa maraming panahon ay nagpatuloy ang mga gawain ng maraming pagkakatawang-tao (ng Diyos).
Ang parehong Diyos, alang-alang sa kanyang pagmamahal sa mga deboto, ay nagpakita sa Kalijug (sa anyo ng Guru).
Ang pagiging tulad ng warp at weft at ang magkasintahan at ang minamahal Siya, na kinokontrol ng banal na kongregasyon, ay naninirahan doon.
Ang gurmukh lamang ang nagtataglay ng kaalaman ng Panginoon na lumikha.
Sa paglitaw ng tunay na Guru, nakuha ng mga gurmukh ang kasiyahang bunga ng pagninilay sa Salita.
Mula sa isang Oankar na iyon, libu-libong prutas ang lumitaw sa anyo ng Gum, Sikh, at banal na kongregasyon.
Bihira ang mga Gurmukh na nakaharap sa Guru ay nakakita sa kanya, nakinig sa kanya at sumunod sa kanyang mga utos.
Una, sila ay nagiging alabok ng mga paa ng Guru at sa kalaunan, ang buong mundo ay nagnanais ng alabok ng kanilang mga paa.
Ang pagtahak sa landas ng mga Gurmukh at pakikipagtransaksyon sa katotohanan, ang isa ay tumawid (sa karagatan ng mundo).
Walang nakakaalam ng kaluwalhatian ng gayong mga tao at hindi rin ito maaaring isulat, pakinggan at pag-usapan.
Sa banal na kongregasyon, tanging ang salita ng Guru, ang minamahal.
Matapos pagsamahin ang kanilang kamalayan sa salita ng Guru at ng banal na kongregasyon, natikman ng mga gutmukh ang bunga ng kasiyahan sa anyo ng pagmumuni-muni ng Sabad.
Para sa prutas na ito, inialay nila ang lahat ng kayamanan at ang iba pang mga prutas ay inihain din para dito.
Ang prutas na ito ay pumawi sa lahat ng pagnanasa at apoy at higit pang nagpatibay sa pakiramdam ng kapayapaan, katatagan at kasiyahan.
Ang lahat ng mga pag-asa ay natupad at ngayon ang pakiramdam ng detatsment sa kanila ay dumating up.
Ang mga alon ng pag-iisip ay ibinaon sa isip mismo at ang isip na ngayon ay naging malaya sa mga pagnanasa ay hindi tumatakbo sa anumang direksyon.
Pinutol ang mga ritwal at silong ng kamatayan, ang isip habang nagiging aktibo ay naging malaya sa pagnanasa ng gantimpala.
Ang pagiging inspirasyon ng mga turo ng Guru, una, ang gurmukh ay bumagsak sa mga paa ng Guru at pagkatapos ay ginawa niyang bumagsak ang buong mundo sa kanyang mga paa.
Sa ganitong paraan, kasama ang Guru, nakilala ng disipulo ang Pag-ibig.