Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, ay natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
(Ros=galit Dudhulikka=mapagpakumbaba. Surita=goli. Janam di=sa kapanganakan. Savani=reyna.)
Nakangiting dumating si Boy Dhru sa kanyang bahay (palasyo) at inilagay siya ng kanyang ama na puno ng pagmamahal sa kanyang kandungan.
Nang makita ito, nagalit ang madrasta at pagkahawak sa kanyang braso ay itinulak siya palabas sa kandungan ng ama (ang hari).
Naluluha sa takot na tinanong niya ang kanyang ina kung reyna ba ito o katulong?
O anak! (sabi niya) Ako ay ipinanganak na reyna ngunit hindi ko naalala ang Diyos at hindi ako nagsagawa ng mga gawa ng debosyon (at ito ang dahilan ng iyong kalagayan at ng aking kalagayan).
Sa pagsisikap na iyon ay maaaring magkaroon ng kaharian (tinanong si Dhru) at paano magiging kaibigan ang mga kaaway?
Ang Panginoon ay dapat sambahin at sa gayon ang mga makasalanan ay nagiging mga banal din (sabi ng ina).
Nakikinig dito at tuluyang nawala sa kanyang isip si Dhru ay lumabas (sa gubat) upang magsagawa ng mahigpit na disiplina.
Sa daan, itinuro sa kanya ng sambong Narad ang pamamaraan ng debosyon at kinuha ni Dhru ang nektar mula sa karagatan ng Pangalan ng Panginoon.
(Pagkalipas ng ilang panahon) tinawag siya pabalik ni Hari (Uttanpad) at hiniling sa kanya (Dhru) na mamuno magpakailanman.
Ang mga gurmukh na tila natatalo ie na ibinaling ang kanilang mga mukha mula sa masasamang hilig, ay nanalo sa mundo.
Si Prahlad, ang santo, ay ipinanganak sa bahay ng demonyo (hari) Haranakhas tulad ng isang lotus na ipinanganak sa alkalina (baog) na lupain.
Nang siya ay ipinadala sa seminaryo, ang brahmin purohit ay natuwa (dahil ang anak ng hari ay kanyang alagad na ngayon).
Naaalala ni Prahlad ang pangalan ni Ram sa kanyang puso at sa panlabas ay pumupuri rin siya sa Panginoon.
Ngayon ang lahat ng mga alagad ay naging mga deboto ng Panginoon, na isang kakila-kilabot at nakakahiyang sitwasyon para sa lahat ng mga guro.
Ang pari (guro) ay nag-ulat o nagreklamo sa hari (na O hari ang iyong anak ay naging deboto ng Diyos).
Kinuha ng masamang demonyo ang away. Si Prahlad ay itinapon sa apoy at tubig ngunit sa biyaya ng Guru (ang Panginoon) ay hindi siya nasunog o nalunod.
Dahil sa galit, kinuha ni Hiranyaksyapu ang kanyang dalawang talim na espada at tinanong si Prahlad kung sino ang kanyang Guru (Panginoon).
Kasabay nito ang Panginoong Diyos sa anyo ng taong-leon ay lumabas sa haligi. Ang kanyang anyo ay dakila at marilag.
Ang masamang demonyong iyon ay itinapon at pinatay at sa gayon ay napatunayan na ang Panginoon ay mabait sa mga deboto mula pa noong unang panahon.
Nang makita ang Brahma na ito at ang iba pang mga diyos ay nagsimulang magpuri sa Panginoon.
Si Bali, ang hari, ay abala sa pagsasagawa ng yajna sa kanyang palasyo.
Dumating doon ang isang mababang tangkad na duwende sa anyo ng brahmin na binibigkas ang lahat ng apat na Vedas.
Ang hari matapos siyang tawagan ay hiniling sa kanya na humingi ng anumang gusto niya.
Kaagad ipinaunawa ng pari na si Sukracharya sa hari (Bali) na siya (ang pulubi) ay hindi malinlang na Diyos at Siya ay naparito upang linlangin siya.
Ang dwarf ay humingi ng dalawa at kalahating hakbang na haba ng lupa (na ipinagkaloob ng hari).
Pagkatapos ay pinalawak ng dwarf ang kanyang katawan kaya ngayon ang tatlong mundo ay hindi sapat para sa kanya.
Kahit na alam ang panlilinlang na ito ay pinahintulutan ni Bali ang kanyang sarili na malinlang kaya, at makita itong si Vishnu ay niyakap siya.
Nang takpan niya ang tatlong mundo sa dalawang hakbang, para sa ikatlong kalahating hakbang na haring Bali ay nag-alok ng kanyang sariling likod.
Ibinigay sa Bali ang kaharian ng Netherworld kung saan ang pagsuko sa Diyos ay inilagay niya ang kanyang sarili sa mapagmahal na debosyon sa Panginoon. Natuwa si Vishnu na maging bantay-pinto ng Bali.
Isang gabi habang nag-aayuno si Haring Ambaris ay dinalaw siya ng pantas na si Durvasa
Sisirain sana ng hari ang kanyang pag-aayuno habang naglilingkod kay Durvasa ngunit ang rishi ay pumunta sa tabing ilog upang maligo.
Sa takot sa pagbabago ng petsa (na ituturing na ang kanyang pag-aayuno ay walang bunga), sinira ng hari ang kanyang pag-aayuno sa pamamagitan ng pag-inom ng tubig na kanyang ibinuhos sa mga paa ng rishi. Nang malaman ng rishi na hindi muna siya pinagsilbihan ng hari, tumakbo siya para sumpain ang hari.
Dito, inutusan ni Vishnu ang kanyang kamatayan na parang disc na lumipat patungo sa Durvasa at sa gayon ay tinanggal ang ego ni Durvasa.
Ngayon si Brahmin Durvasa ay tumakbo para sa kanyang buhay. Kahit na ang mga diyos at diyos ay hindi siya kayang kanlungan.
Siya ay iniwasan sa mga tahanan ng Indra, Siva, Brahma at ang mga langit.
Ipinaunawa sa kanya ng mga Diyos at Diyos (na walang makapagliligtas sa kanya maliban kay Ambaris).
Pagkatapos ay sumuko siya bago nailigtas nina Ambaris at Ambaris ang naghihingalong pantas.
Ang Panginoong Diyos ay nakilala sa mundo bilang mabait sa mga deboto.
Si Haring Janak ay isang dakilang santo na sa gitna ng maya ay nanatiling walang malasakit dito.
Kasama ang mga gans at gandharvs (mga musikero ng kalestia) ay pumunta siya sa tirahan ng mga diyos.
Mula roon, siya, nang marinig ang mga iyak ng mga naninirahan sa impiyerno, ay pumunta sa kanila.
Hiniling niya sa diyos ng kamatayan, si Dharamrai, na pawiin ang lahat ng kanilang pagdurusa.
Nang marinig ito, sinabi sa kanya ng diyos ng kamatayan na siya ay isang lingkod lamang ng walang hanggang Panginoon (at kung wala ang Kanyang mga utos ay hindi niya sila mapalaya).
Nag-alay si Janak ng bahagi ng kanyang debosyon at pag-alala sa pangalan ng Panginoon.
Ang lahat ng mga kasalanan ng impiyerno ay natagpuan na hindi katumbas kahit na sa panimbang ng balanse.
Sa katunayan walang balanse ang makakapagtimbang sa mga bunga ng pagbigkas at pag-alala sa pangalan ng Panginoon sa pamamagitan ng gurmukh.
Ang lahat ng mga nilalang ay napalaya mula sa impiyerno at ang silo ng kamatayan ay naputol. Ang pagpapalaya at ang pamamaraan ng pagkamit nito ay ang mga tagapaglingkod ng pangalan ng Panginoon.
Si Haring HariChand ay may isang reyna na may magagandang mata, si Tara, na ginawa ang kanyang tahanan na tahanan ng kaginhawahan.
Sa gabi ay pupunta siya sa lugar kung saan sa anyo ng banal na kongregasyon, binibigkas ang mga banal na himno.
Pagkaalis niya, nagising ang Hari sa kalagitnaan ng gabi at napagtantong wala na siya.
Hindi niya mahanap ang Reyna kahit saan at puno ng pagtataka ang kanyang puso
Nang sumunod na gabi ay sinundan niya ang batang reyna.
Narating ng reyna ang banal na kongregasyon at itinaas ng Hari ang isa sa kanyang sandals mula roon (upang mapatunayan niya ang pagtataksil ng reyna).
Nang malapit nang umalis, ang reyna ay tumutok sa banal na kongregasyon at ang isang sandalyas ay naging isang pares.
Pinanindigan ng hari ang gawaing ito at napagtanto na doon ang kanyang katugmang sandal ay isang himala.
Ako ay hain sa banal na kongregasyon.
Nang marinig na ang Panginoong Krishan ay pinaglingkuran at nanatili sa hamak na tahanan ni Bidar, panunuya ni Duryodhan.
Ang paglisan sa ating mga maringal na palasyo, gaano kalaki ang kaligayahan at kaginhawaan na iyong natamo sa tahanan ng isang alipin?
Isinuko mo kahit sina Bhikhaum, Dohna at Karan na kinikilala bilang mga dakilang tao na pinalamutian sa lahat ng hukuman.
Nalungkot kaming lahat nang malaman mong nakatira ka sa isang kubo”.
Pagkatapos ay nakangiting hiniling ni Lord Krishan sa Hari na lumapit at makinig nang mabuti.
Wala akong nakikitang pagmamahal at debosyon sa iyo (at samakatuwid ay hindi ako lumapit sa iyo).
Walang pusong nakikita ko na may kahit isang bahagi ng pagmamahal na taglay ni Bidar sa kanyang puso.
Ang Panginoon ay nangangailangan ng mapagmahal na debosyon at wala nang iba pa.
Kinaladkad si Daropati sa buhok, dinala siya ni Dusasanai sa kapulungan.
Inutusan niya ang kanyang mga tauhan na hubaran ang katulong na si Dropati.
Lahat ng limang Pandav na kanyang asawa, ay nakita ito.
Umiiyak, lubos na nanlulumo at walang magawa, ipinikit niya ang kanyang mga mata. Nag-iisa siyang humingi ng tulong kay Krishna.
Ang mga tagapaglingkod ay naghuhubad ng mga damit sa kanyang katawan ngunit mas maraming patong ng damit ang bumubuo ng isang kuta sa paligid niya; napagod ang mga katulong ngunit hindi natatapos ang mga sapin ng damit.
Ang mga katulong ngayon ay namimilipit at bigo sa kanilang abortive na pagtatangka at nadama na sila mismo ay nahihiya.
Sa pag-abot sa bahay, si Dropati ay tinanong ni Lord Krishna kung siya ay naligtas sa pagpupulong.
Nahihiyang sumagot siya, “Mula noong panahong iyon ay namumuhay ka ayon sa iyong reputasyon bilang ama ng mga ulila.”
Si Sudama, isang mahirap na brahman, ay kilala bilang isang kaibigan ni Krishna mula pagkabata.
Ang kanyang asawang brahmin ay palaging nag-aalala sa kanya kung bakit hindi siya pumunta kay Lord Krishna upang maibsan ang kanyang kahirapan.
Siya ay naguguluhan at nag-isip kung paano siya muling makikilala kay Krishna, na makakatulong sa kanya na makilala ang Panginoon.
Narating niya ang bayan ng Duaraka at tumayo sa harap ng pangunahing tarangkahan (ng palasyo ni Krishna).
Nang makita siya mula sa malayo, si Krishna, ang Panginoon, ay yumuko at umalis sa kanyang trono ay pumunta sa Sudama.
Umikot muna siya sa paligid ng Sudama at pagkatapos ay hinawakan niya ang mga paa niya at niyakap siya.
Paghuhugas ng paa ay kinuha niya ang tubig na iyon at pinaupo si Sudama sa trono.
Pagkatapos ay buong pagmamahal na nagtanong si Krishna tungkol sa kanyang kapakanan at pinag-usapan ang oras na magkasama sila sa paglilingkod sa guru (Sandipani).
Hiniling ni Krishna ang kanin na ipinadala ng asawa ni Sudama at pagkatapos kumain, lumabas upang makipagkita sa kaibigan niyang si Sudama.
Bagama't ang lahat ng apat na biyaya (katuwiran, kayamanan, katuparan ng pagnanais at pagpapalaya) ay ibinigay kay Sudama ni Krishna, ang pagpapakumbaba ni Krishna ay nagparamdam pa rin sa kanya ng lubos na kawalan ng magawa.
Sa paglubog sa mapagmahal na debosyon, ang deboto na si Jaidev ay aawit ng mga awit ng Panginoon (Govind).
Ilalarawan niya ang maluwalhating mga nagawa ng Diyos at labis niyang minahal.
Hindi niya (Jaidev) alam ang gagawin at samakatuwid ang pagbibigkis ng kanyang libro ay uuwi sa gabi.
Diyos, ang imbakan ng lahat ng mga birtud sa anyo ng deboto Mismo ang sumulat ng lahat ng mga kanta para sa kanya.
Matutuwa si Jaidev ng makita at mabasa ang mga salitang iyon.
Nakita ni Jaidev ang isang napakagandang puno sa malalim na kagubatan.
Ang bawat dahon ay may nakasulat na mga awit ng Panginoong Govind. Hindi niya maintindihan ang misteryong ito.
Dahil sa pagmamahal sa deboto, personal siyang niyakap ng Diyos.
Ang Diyos at santo ay walang saplot sa pagitan.
Ang ama ni Namdev ay tinawag upang gumawa ng ilang trabaho kaya tinawag niya si Naamdev.
Sinabi niya kay Namdev na paglingkuran si Thakur, ang Panginoon, na may gatas.
Pagkatapos maligo, dinala ni Namdev ang gatas ng black-teat cow.
Nang maligo ang Thakur, inilagay niya ang tubig na ginamit sa paghugas ng Thakur, sa kanyang sariling ulo.
Ngayon na nakahalukipkip ang kamay ay hiniling niya sa Panginoon na magkaroon ng gatas.
Sa pagiging matatag sa kanyang pag-iisip nang siya ay manalangin, ang Panginoon ay nagpakita sa kanya nang personal.
Pinainom ni Namdev si Lord ng buong mangkok ng gatas.
Sa isa pang pagkakataon, binuhay ng Diyos ang isang patay na baka at binuhay din ang kubo ng Namdev.
Sa isa pang pagkakataon, inikot ng Diyos ang templo (pagkatapos hindi pinayagang makapasok si Naamdev) at pinayuko ang lahat ng apat na caste (varnas) sa paanan ni Namdev.
Ginagawa ng Panginoon ang anumang ginagawa at ninanais ng mga banal.
Maagang gumising si Trilochan araw-araw para lang makita si Namdev,
Magkasama silang tumutok sa Panginoon at sasabihin sa kanya ni Namdev ang mga dakilang kwento ng Diyos.
(Trilochan asked Namdev) “mabait na manalangin para sa akin upang kung tatanggapin ng Panginoon, masilayan ko rin ang Kanyang pinagpalang pangitain.”
Tinanong ni Namdev si Thakur, ang Panginoon, kung paano makikita ni Trilochan ang Panginoon?
Ngumiti ang Panginoong Diyos at nagpaliwanag kay Naamdev;
“Hindi ko kailangan ng mga alay. Dahil sa tuwa ko, gagawin ko si Trilochan na makita ako.
Ako ay nasa ilalim ng kabuuang kontrol ng mga deboto at ang kanilang mapagmahal na mga pag-aangkin ay hindi ko kailanman matatanggihan; sa halip ay hindi ko rin sila maintindihan.
Ang kanilang mapagmahal na debosyon, sa katunayan, ay nagiging tagapamagitan at nagpapakilala sa kanila sa akin.”
Ang isang brahman ay sasamba sa mga diyos (sa anyo ng mga diyus-diyosan na bato) kung saan pinapangain ni Dhanna ang kanyang baka.
Nang makita ang kanyang pagsamba, tinanong ni Dhanna ang brahman kung ano ang kanyang ginagawa.
"Ang paglilingkod sa Thakur (Diyos) ay nagbibigay ng ninanais na bunga," sagot ng brahman.
Hiniling ni Dhanna, “O brahman, kung sumasang-ayon ka, bigyan mo ako ng isa.”
Ang brahman ay gumulong ng isang bato, ibinigay ito kay Dhanna at sa gayon ay inalis siya.
Pinaliguan ni Dhanna ang Thakur at inalok siya ng tinapay at buttermilk.
Nakahalukipkip ang mga kamay at bumagsak sa paanan ng bato nakiusap siyang tanggapin ang kanyang serbisyo.
Sabi ni Dhanna, “Hindi rin ako kakain kasi paano ako magiging masaya kung naiinis ka.”
(Nakikita ang kanyang tunay at mapagmahal na debosyon) Napilitan ang Diyos na magpakita at kumain ng kanyang tinapay at buttermilk.
Sa katunayan, ang pagiging inosente tulad ng kay Dhanna ay ginagawang magagamit ang paningin ng Panginoon.
Si Saint Beni, isang gurmukh, ay nakaupo noon sa pag-iisa at pumapasok sa isang meditative trance.
Magsasagawa siya ng mga espirituwal na gawain at sa pagpapakumbaba ay hindi kailanman sasabihin sa sinuman.
Pag-abot sa bahay kapag tinanong, sasabihin niya sa mga tao na pumunta siya sa pintuan ng kanyang hari (ang Kataas-taasang Panginoon).
Kapag humingi ang kaniyang asawa ng ilang materyal sa bahay ay iniiwasan niya ito at sa gayon ay ginugugol niya ang kaniyang oras sa paggawa ng espirituwal na mga gawain.
Isang araw habang nakatutok sa Panginoon nang may pag-iisa ang pag-iisip, isang kakaibang himala ang nangyari.
Upang mapanatili ang kaluwalhatian ng deboto, ang Diyos Mismo sa anyo ng Hari ay pumunta sa kanyang bahay.
Sa labis na kagalakan, inaliw Niya ang lahat at naglaan ng masaganang pera para sa paggastos.
Mula roon ay dumating Siya sa Kanyang deboto na si Beni at mahabagin siyang minahal.
Sa ganitong paraan Siya ay nag-aayos ng palakpakan para sa Kanyang mga deboto.
Ang pagiging hiwalay sa mundo, si Brahmin Ramanand ay nanirahan sa Varanasi (Kasi).
Siya ay bumangon ng maaga sa umaga at pupunta sa Ganges upang maligo.
Minsan bago pa man ang Ramanand, pumunta si Kabir doon at humiga sa daan.
Ang paghawak sa kanyang mga paa ay ginising ni Ramanand si Kabir at sinabihan siyang magsalita ng 'Ram', ang tunay na espirituwal na turo.
Habang ang bakal na nahawakan ng bato ng pilosopo ay nagiging ginto at ang puno ng margosa (Azadirachta indica) ay ginawang mabango sa pamamagitan ng sandal.
Ang kahanga-hangang Guru ay ginagawang mga anghel maging ang mga hayop at multo.
Ang pagkilala sa kahanga-hangang Guru ang disipulo ay kahanga-hangang sumanib sa dakilang kahanga-hangang Panginoon.
Pagkatapos mula sa Sarili ay bumubulusok ang isang bukal at ang mga salita ng mga gurmukh ay humuhubog ng magandang anyo
Ngayon sina Ram at Kabir ay naging magkapareho.
Nang marinig ang kaluwalhatian ni Kabir, naging alagad din si Sain.
Sa gabi ay lumubog siya sa mapagmahal na debosyon at sa umaga ay maglilingkod siya sa pintuan ng hari.
Sa isang gabi ilang sadhus ang dumating sa kanya at ang buong gabi ay ginugol sa pag-awit ng mga papuri sa Panginoon
Si Sain ay hindi maaaring umalis sa piling ng mga banal at dahil dito ay hindi nagsagawa ng paglilingkod sa hari kinaumagahan.
Ang Diyos mismo ay kumuha ng anyo ni Sain. Naglingkod siya sa hari sa paraang labis na ikinatuwa ng hari.
Nagbi-bid ng patas sa mga santo, nag-aalangan na dumating si Sain sa palasyo ng hari.
Ang hari Mula sa malayo ay tinawag siya ng hari sa malapit. Hinubad niya ang kanyang sariling mga damit at inialay ito kay Bhagat Sain.
'Nadaig mo ako', sabi ng hari at ang kanyang mga salita ay narinig ng isa at lahat.
Ang Diyos mismo ang nagpapakita ng kadakilaan ng deboto.
Ang mangungulti (Ravidas) ay naging kilala bilang bhagat (santo) sa lahat ng apat na direksyon.
Alinsunod sa tradisyon ng kanyang pamilya, pinagbabato niya ang mga sapatos at dinadala ang mga patay na hayop.
Ito ang kanyang panlabas na gawain ngunit ang totoo ay isa siyang hiyas na nababalot ng basahan.
Ipangangaral niya ang lahat ng apat na varna (castes). Ang kanyang pangangaral ay nagpasigla sa kanila sa meditative na debosyon para sa Panginoon.
Minsan, isang grupo ng mga tao ang nagpunta sa Kasi (Varanasi) upang magkaroon ng kanilang sagradong paglangoy sa Ganges.
Ibinigay ni Ravidas ang isang dhela (kalahating pice) sa isang miyembro at hiniling sa kanya na ialay ito sa Ganges.
Isang magandang pagdiriwang ng Abhijit naksatr (star) ang naganap doon kung saan nakita ng publiko ang napakagandang episode na ito.
Si Ganges, mismong naglabas ng kanyang kamay ay tinanggap ang maliit na halagang iyon, dhela, at pinatunayan na si Ravidas ay kaisa sa Ganges bilang warp at weft.
Para sa mga bhagats (santo,) ang Diyos ay kanilang ina, ama at anak na lahat sa isa.
Si Ahalya ay asawa ni Gautam. Ngunit nang tumingin siya kay Indhar, ang hari ng mga diyos, nanaig sa kanya ang pagnanasa.
Pumasok siya sa kanilang bahay, nasumpa siya sa libu-libong pudendum at nagsisi.
Ang Indralok (tirahan ng Indr) ay naging mapanglaw at sa pagkahiya sa sarili ay nagtago siya sa isang lawa.
Sa pagbawi ng sumpa nang ang lahat ng mga butas na iyon ay naging mga mata, saka lamang siya bumalik sa kanyang tirahan.
Si Ahalya na hindi manatiling matatag sa kanyang kalinisang-puri ay naging bato at nanatiling nakahandusay sa pampang ng ilog
Ang paghawak sa (banal) na mga paa ni Ram ay itinaas siya sa langit.
Dahil sa Kanyang kabutihang-loob Siya ay katulad ng ina sa mga deboto at pagiging mapagpatawad sa mga makasalanan Siya ay tinawag na manunubos ng mga nahulog.
Ang paggawa ng mabuti ay ibinabalik sa pamamagitan ng mabubuting kilos palagi, ngunit ang gumagawa ng mabuti sa masama ay kilala bilang mabait.
Paano ko ipapaliwanag ang kadakilaan ng di-mahayag na iyon (Panginoon).
Si Valmeel ay isang highwayman na si Valmiki na magnanakaw at papatay sa mga manlalakbay na dumadaan.
Pagkatapos siya ay nagsimulang maglingkod sa tunay na Guru, Ngayon ang kanyang isip ay naging malungkot tungkol sa kanyang trabaho.
Pinipilit pa rin ng kanyang isip na pumatay ng tao ngunit ayaw sumunod ng kanyang mga kamay.
Pinatahimik ng tunay na Guru ang kanyang isip at natapos ang lahat ng kusang loob ng isip.
Inihayag niya ang lahat ng kasamaan ng isip sa harap ng Guru at sinabi, 'O Panginoon, ito ay isang propesyon para sa akin.'
Hiniling sa kanya ng Guru na magtanong sa bahay kung sinong mga miyembro ng pamilya ang magiging katuwang niya sa kanyang masasamang gawain sa kamatayan.
Ngunit kahit na ang kanyang pamilya ay laging handang magsakripisyo sa kanya, wala ni isa sa kanila ang handang tumanggap ng responsibilidad.
Sa pagbabalik, inilagay ng Guru ang sermon ng katotohanan sa loob ng kanyang puso at ginawa siyang isang pinalaya. Sa isang paglukso ay nakalabas na siya sa lambat ng kamunduhan.
Ang pagiging gurmukh, nagiging may kakayahang tumalon sa mga bundok ng mga kasalanan.
Si Ajamil, ang nahulog na makasalanan ay nanirahan sa isang patutot.
Siya ay naging isang apostata. Siya ay nasabit sa sapot ng masasamang gawa.
Ang kanyang buhay ay nasayang sa walang kabuluhang mga gawa at itinapon at itinapon sa loob ng nakakatakot na makamundong karagatan.
Habang kasama ang patutot, naging ama siya ng anim na anak na lalaki. Bilang resulta ng kanyang masasamang gawa, lahat sila ay naging mapanganib na mga tulisan.
Ipinanganak ang ikapitong anak na lalaki at sinimulan niyang isaalang-alang ang pangalan para sa bata.
Bumisita siya sa Guru na pinangalanan ang kanyang anak na Narayan (isang pangalan para sa Diyos).
Sa pagtatapos ng kanyang buhay, nakita niya ang mga mensahero ng kamatayan, umiyak si Ajamil para kay Narayan.
Ginawa ng pangalan ng Diyos ang mga mensahero ng kamatayan na dalhin sa kanilang mga takong. Si Ajamil ay pumunta sa langit at hindi nagdusa ng mga pambubugbog mula sa pamalo ng mga mensahero ng kamatayan.
Ang pagbigkas ng Pangalan ng Panginoon ay nagpapawi sa lahat ng kalungkutan.
Si Gankaa ay isang makasalanang patutot na nagsuot ng kuwintas ng mga kasamaan sa kanyang leeg.
Minsan ay dumaan ang isang dakilang lalaki na huminto sa kanyang patyo.
Nang makita niya ang kanyang masamang kalagayan, naging mahabagin siya at inalok siya ng isang espesyal na loro.
Sinabi niya sa kanya na turuan ang loro na ulitin ang pangalan ni Ram. Nang maipaunawa sa kanya ang mabungang pangangalakal na ito ay umalis siya.
Bawat araw, nang buong konsentrasyon, tinuturuan niya ang loro na sabihing Ram.
Ang pangalan ng Panginoon ay ang tagapagpalaya ng mga nahulog. Nilinis nito ang kanyang masamang karunungan at mga gawa.
Sa oras ng kamatayan, pinutol nito ang tali ni Yama - ang mensahero ng kamatayan na hindi niya kinailangang malunod sa karagatan ng impiyerno.
Dahil sa elixir ng pangalan (ng Panginoon) siya ay naging ganap na wala ng mga kasalanan at itinaas sa langit.
Ang pangalan (ng Panginoon) ay ang huling kanlungan ng mga walang tirahan.
Nilagyan ng lason ang hindi kilalang Putana sa magkabilang utong niya.
Dumating siya sa pamilya (ni Nand) at nagsimulang ipahayag ang kanyang bagong tuklas na pagmamahal para sa pamilya.
Sa pamamagitan ng kanyang matalinong panlilinlang, binuhat niya si Krishna sa kanyang kandungan.
Sa sobrang pagmamalaki ay idiniin niya ang kanyang dibdib sa bibig ni Krishna at lumabas.
Ngayon ay pinalawak niya ang kanyang katawan nang husto.
Si Krishna na rin ang naging buong bigat ng tatlong mundong nakabitin at nakadikit sa kanyang leeg.
Nawalan ng malay, at parang bundok na nahulog siya sa kagubatan.
Pinalaya siya ni Krishna sa wakas at binigyan siya ng katayuan na katumbas ng kaibigan ng kanyang ina.
Sa sagradong lugar ng Prabhas, si Krishna ay natulog nang nakakrus ang paa habang ang kanyang paa ay nasa kanyang tuhod.
Ang lotus sign sa kanyang paa ay nagliliwanag na parang bituin.
Dumating ang isang mangangaso at itinuring itong isang mata ng usa, binaril ang palaso.
Paglapit niya, napagtanto niyang si Krishna iyon. Napuno siya ng kalungkutan at humingi ng tawad.
Hindi pinansin ni Krishna ang kanyang maling gawa at niyakap siya.
Magiliw na hiniling sa kanya ni Krishna na maging puno ng tiyaga at magbigay ng santuwaryo sa gumagawa ng mali.
Ang mabuti ay sinasabing mabuti ng lahat ngunit ang mga gawa ng masasama ay itinutuwid ng Panginoon lamang.
Pinalaya Niya ang maraming nahulog na makasalanan.