ஒரு ஓங்கர், முதன்மையான ஆற்றல், தெய்வீக ஆசானின் அருளால் உணர்ந்தார்
(ரோஸ்=கோபம் துதுலிக்கா=அடமை. சுரிதா=கோலி. ஜனம் தி=பிறப்பால். சவானி=ராணி.)
சிறுவன் துரு சிரித்துக்கொண்டே அவனது வீட்டிற்கு (அரண்மனை) வந்தான், அவனது தந்தை அன்பால் நிறைந்து அவனை மடியில் அமர்த்தினார்.
இதைப் பார்த்த சித்தி கோபமடைந்து, அவரது கையைப் பிடித்து, தந்தையின் (ராஜா) மடியிலிருந்து அவரை வெளியே தள்ளினார்.
பயத்தில் கண்ணீருடன் அவன் தன் தாயிடம் அவள் ராணியா அல்லது பணிப்பெண்ணா என்று கேட்டான்.
மகனே! (அவள் சொன்னாள்) நான் ராணியாகப் பிறந்தேன், ஆனால் நான் கடவுளை நினைவில் கொள்ளவில்லை, பக்திச் செயல்களைச் செய்யவில்லை (இதுவே உன்னுடைய மற்றும் என்னுடைய அவலத்திற்குக் காரணம்).
அந்த முயற்சியால் ராஜ்ஜியத்தைப் பெற முடியுமா (துருவிடம் கேட்டார்) எதிரிகள் எப்படி நண்பர்களாக மாறுவார்கள்?
இறைவனை வழிபட வேண்டும், இதனால் பாவிகளும் புனிதர்களாக மாற வேண்டும் (என்றாள் அன்னை).
இதைக் கேட்டு மனதிற்குள் முற்றிலும் விலகிய துரு கடுமையான ஒழுக்கத்தைக் கடைப்பிடிப்பதற்காக (காட்டுக்குப்) புறப்பட்டார்.
வழியில், நாரத முனிவர் அவருக்கு பக்தியின் நுட்பத்தைக் கற்றுக் கொடுத்தார், துரு பகவானின் நாமத்தின் கடலில் இருந்து அமிர்தத்தை அருந்தினார்.
(சிறிது காலத்திற்குப் பிறகு) அரசன் (உத்தன்பாத்) அவனைத் திரும்ப அழைத்து, (துருவை) என்றென்றும் ஆட்சி செய்யச் சொன்னான்.
தோற்றுப் போவதாகத் தோன்றும் குர்முகர்கள், அதாவது தீய எண்ணங்களிலிருந்து முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டவர்கள், உலகையே வெல்கிறார்கள்.
காரமான (தரிசு) நிலத்தில் தாமரை பிறப்பது போல, துறவியான பிரஹலாதன், அரக்கன் (அரசன்) ஹரனகனின் வீட்டில் பிறந்தான்.
அவர் செமினரிக்கு அனுப்பப்பட்டபோது, பிராமண புரோஹித் உற்சாகமடைந்தார் (அரசரின் மகன் இப்போது அவருடைய சீடராக இருப்பதால்).
பிரஹலாதன் தனது இதயத்தில் ராமரின் பெயரை நினைவு கூர்வார், மேலும் வெளிப்புறமாக இறைவனைப் புகழ்ந்து பேசுவார்.
இப்போது அனைத்து சீடர்களும் இறைவனின் பக்தர்களாக மாறினர், இது அனைத்து ஆசிரியர்களுக்கும் ஒரு பரிதாபமான மற்றும் சங்கடமான சூழ்நிலையாக இருந்தது.
பாதிரியார் (ஆசிரியர்) ராஜாவிடம் புகார் செய்தார் அல்லது புகார் செய்தார் (ராஜாவே, உங்கள் மகன் கடவுளின் பக்தனாகிவிட்டார் என்று).
தீய பேய் சண்டையை எடுத்தது. பிரஹலாதன் நெருப்பிலும் தண்ணீரிலும் வீசப்பட்டார், ஆனால் குருவின் (இறைவன்) அருளால் அவன் எரிக்கப்படவோ அல்லது மூழ்கவோ இல்லை.
கோபமடைந்த ஹிரண்யக்ஷ்யபு, தன் இருமுனைகள் கொண்ட வாளை எடுத்து, பிரஹலாதனிடம் தன் குரு யார் என்று கேட்டார்.
அதே நேரத்தில் மனித சிங்க வடிவில் கடவுள் தூணிலிருந்து வெளியே வந்தார். அவரது வடிவம் பிரமாண்டமாகவும் கம்பீரமாகவும் இருந்தது.
அந்தப் பொல்லாத அரக்கன் தூக்கி எறியப்பட்டுக் கொல்லப்பட்டான், இதன்மூலம் இறைவன் பக்தர்களிடம் கருணையுள்ளவன் என்பது பழங்காலத்திலிருந்தே நிரூபிக்கப்பட்டது.
இதைப் பார்த்த பிரம்மாவும் மற்ற தேவர்களும் இறைவனை துதிக்க ஆரம்பித்தனர்.
பலி என்ற மன்னன் தன் அரண்மனையில் யாகம் செய்வதில் மும்முரமாக இருந்தான்.
பிராமண வடிவில் ஒரு தாழ்ந்த குள்ளன் நான்கு வேதங்களையும் ஓதிக் கொண்டு அங்கு வந்தான்.
ராஜா அவரை உள்ளே அழைத்த பிறகு, அவருக்குப் பிடித்த எதையும் கேட்கும்படி கேட்டார்.
உடனே பாதிரியார் சுக்ராச்சாரியார், மன்னனுக்கு (பாலி) தான் (பிச்சைக்காரன்) வஞ்சகமற்ற கடவுள் என்றும், அவனை ஏமாற்ற வந்தவன் என்றும் புரிய வைத்தார்.
குள்ளன் இரண்டரை படிகள் நீளமுள்ள பூமியைக் கோரினான் (அது அரசனால் வழங்கப்பட்டது).
பின்னர் குள்ளன் தனது உடலை மிகவும் விரிவுபடுத்தினான், இப்போது அவருக்கு மூன்று உலகங்களும் போதுமானதாக இல்லை.
இந்த வஞ்சகத்தை அறிந்த பலி தன்னை அப்படியே ஏமாற்றிவிட, இதைப் பார்த்த விஷ்ணு அவனைத் தழுவிக்கொண்டான்.
அவர் இரண்டு படிகளில் மூன்று உலகங்களையும் மறைத்தபோது, மூன்றாவது அரை-படி மன்னன் பாலி தனது சொந்த முதுகைக் கொடுத்தார்.
பாலிக்கு நிகர் உலக ராஜ்ஜியம் வழங்கப்பட்டது, அங்கு கடவுளிடம் சரணடைந்து இறைவனின் அன்பான பக்தியில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். விஷ்ணு பாலியின் வாசல் காவலராக இருப்பதில் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
ஒரு நாள் மாலை, அம்பரீஸ் மன்னன் விரதம் இருந்தபோது, துர்வாச முனிவர் அவரைச் சந்தித்தார்
துர்வாசருக்கு சேவை செய்யும் போது மன்னன் விரதத்தை கைவிட வேண்டும், ஆனால் ரிஷி குளிக்க ஆற்றங்கரைக்குச் சென்றார்.
தேதி மாற்றத்திற்கு பயந்து (அவரது விரதம் பலனற்றதாக கருதப்படும்), மன்னன் ரிஷியின் பாதங்களில் ஊற்றிய தண்ணீரைக் குடித்து விரதத்தை முறித்தார். அரசன் தனக்கு முதலில் சேவை செய்யவில்லை என்பதை உணர்ந்த ரிஷி, அரசனை சபிக்க ஓடினான்.
இதில், விஷ்ணு துர்வாசனை நோக்கிச் செல்ல வட்டு போன்ற அவரது மரணத்தை கட்டளையிட்டார், இதனால் துர்வாசனின் அகங்காரம் நீங்கியது.
இப்போது பிராமணர் துர்வாசர் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொண்டார். தேவர்களாலும் தேவர்களாலும் கூட அவருக்கு அடைக்கலம் கொடுக்க முடியவில்லை.
இந்திரன், சிவன், பிரம்மா மற்றும் தேவலோகத்தின் இருப்பிடங்களில் அவர் தவிர்க்கப்பட்டார்.
தேவர்களும் கடவுளும் அவருக்குப் புரிய வைத்தனர் (அம்பரிஸ் தவிர வேறு யாரும் அவரைக் காப்பாற்ற முடியாது).
பின்னர் அவர் அம்பரீஸ் முன் சரணடைந்தார் மற்றும் அம்பரீஸ் இறக்கும் முனிவரைக் காப்பாற்றினார்.
இறைவனே பக்தர்களுக்கு அருள்புரிபவராக உலகில் அறியப்பட்டார்.
மன்னன் ஜனக் ஒரு பெரிய துறவி, அவர் மாயாவின் மத்தியில் அதை அலட்சியமாக இருந்தார்.
கன்னங்கள் மற்றும் கந்தர்வர்களுடன் (கலேசியல் இசைக்கலைஞர்கள்) அவர் கடவுள்களின் இருப்பிடத்திற்குச் சென்றார்.
அங்கிருந்து, அவர், நரகவாசிகளின் அழுகையைக் கேட்டு, அவர்களிடம் சென்றார்.
மரணத்தின் கடவுளான தரம்ரை அவர்களின் துன்பங்கள் அனைத்தையும் போக்குமாறு வேண்டினார்.
இதைக் கேட்ட மரணத்தின் கடவுள், அவர் நித்திய இறைவனின் வெறும் வேலைக்காரன் என்று கூறினார் (அவருடைய உத்தரவு இல்லாமல் அவர் அவர்களை விடுவிக்க முடியாது).
ஜனக் தனது பக்தியின் ஒரு பகுதியையும் இறைவனின் பெயரை நினைவுகூருவதையும் வழங்கினார்.
நரகத்தின் அனைத்து பாவங்களும் சமநிலையின் எதிர் எடைக்கு கூட சமமாக இல்லை.
உண்மையில் குர்முகின் மூலம் இறைவனின் நாமத்தை ஓதுதல் மற்றும் நினைவுகூருதல் ஆகியவற்றின் பலனை எந்த சமநிலையும் எடைபோட முடியாது.
அனைத்து உயிரினங்களும் நரகத்திலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டன, மரணத்தின் கயிறு வெட்டப்பட்டது. விடுதலையும் அதை அடையும் நுட்பமும் இறைவனின் திருநாமத்தின் அடியார்கள்.
மன்னன் ஹரிசந்துக்கு அழகான கண்கள் கொண்ட தாரா என்ற ராணி இருந்தாள், அவர் தனது வீட்டை வசதிகளின் உறைவிடமாக மாற்றினார்.
இரவில் அவள் புனித சபையின் வடிவத்தில் புனிதப் பாடல்களைப் படிக்கும் இடத்திற்குச் செல்வாள்.
அவள் சென்ற பிறகு, மன்னன் நடு இரவில் விழித்து அவள் சென்றுவிட்டதை உணர்ந்தான்.
அவர் எங்கும் ராணியைக் காணவில்லை, அவரது இதயம் ஆச்சரியத்தால் நிறைந்தது
மறுநாள் இரவு அவர் இளம் ராணியைப் பின்தொடர்ந்தார்.
ராணி புனித சபையை அடைந்தார், ராஜா அவளது செருப்புகளில் ஒன்றை அங்கிருந்து தூக்கிவிட்டார் (அதன் மூலம் அவர் ராணியின் துரோகத்தை நிரூபிக்க முடியும்).
செல்லும்போது, ராணி புனித சபையில் கவனம் செலுத்தினார், ஒரு செருப்பு ஜோடியாக மாறியது.
ராஜா இந்த சாதனையை நிலைநாட்டினார் மற்றும் அங்கு அவளது செருப்பு ஒரு அதிசயம் என்பதை உணர்ந்தார்.
நான் பரிசுத்த சபைக்கு பலியாக இருக்கிறேன்.
பகவான் கிருஷ்ணர் சேவை செய்யப்பட்டு, தாழ்மையான பிடரின் வீட்டில் தங்கியிருப்பதைக் கேட்ட துரியோதனன் கேலியாகக் குறிப்பிட்டான்.
எங்கள் பிரமாண்டமான அரண்மனைகளை விட்டு வெளியேறி, ஒரு வேலைக்காரனின் வீட்டில் நீங்கள் எவ்வளவு மகிழ்ச்சியையும் சுகத்தையும் அடைந்தீர்கள்?
எல்லா நீதிமன்றங்களிலும் அலங்கரிக்கப்பட்ட பெரிய மனிதர்களாக அங்கீகரிக்கப்பட்ட பிகாம், தோனா மற்றும் கரண் ஆகியோரைக் கூட நீங்கள் கைவிட்டீர்கள்.
நீங்கள் ஒரு குடிசையில் வாழ்ந்ததைக் கண்டு நாங்கள் அனைவரும் வேதனையடைந்தோம்.
பிறகு சிரித்துக் கொண்டே, கிருஷ்ணர் அரசரை முன் வந்து கவனமாகக் கேட்கும்படி கூறினார்.
நான் உன்னிடம் அன்பையும் பக்தியையும் காணவில்லை (எனவே நான் உங்களிடம் வரவில்லை).
நான் பார்க்கும் எந்த இதயமும் பிதார் இதயத்தில் வைத்திருக்கும் அன்பின் ஒரு பகுதி கூட இல்லை.
இறைவனுக்குத் தேவை அன்பான பக்தியே தவிர வேறொன்றுமில்லை.
தரோபதியை முடியைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு துசாசனாய் அவளைச் சபைக்குள் அழைத்து வந்தான்.
வேலைக்காரியான துரோபதியை நிர்வாணமாக்கும்படி தன் ஆட்களுக்குக் கட்டளையிட்டான்.
அவள் மனைவியாக இருந்த ஐந்து பாண்டவர்களும் இதைப் பார்த்தனர்.
அழுது, முற்றிலும் மனமுடைந்து, உதவியற்றவளாக, அவள் கண்களை மூடினாள். ஒருமனதாக அவள் கிருஷ்ணனை உதவிக்கு அழைத்தாள்.
வேலையாட்கள் அவளது உடலில் இருந்து ஆடைகளை கழற்றிக் கொண்டிருந்தனர், ஆனால் பல அடுக்கு ஆடைகள் அவளைச் சுற்றி ஒரு கோட்டையை உருவாக்கியது; வேலையாட்கள் களைப்படைந்தனர் ஆனால் ஆடைகளின் அடுக்குகள் முடிவடையவில்லை.
வேலைக்காரர்கள் இப்போது தங்களின் கருச்சிதைவு முயற்சியில் விரக்தியடைந்து, தாங்களே வெட்கப்படுவதை உணர்ந்தனர்.
வீட்டை அடைந்ததும், துரோபதியிடம், கிருஷ்ணர், சபையில் காப்பாற்றப்பட்டாரா என்று கேட்டார்.
அவள் வெட்கத்துடன் பதிலளித்தாள், "பல ஆண்டுகளாக நீங்கள் தந்தை இல்லாதவர்களின் தந்தை என்ற உங்கள் நற்பெயருக்கு ஏற்ப வாழ்கிறீர்கள்."
ஒரு ஏழை பிராமணரான சுதாமா, சிறுவயதிலிருந்தே கிருஷ்ணரின் நண்பராக அறியப்பட்டவர்.
அவனுடைய ஏழ்மையைப் போக்க கிருஷ்ணரிடம் ஏன் செல்லவில்லை என்று அவனது பிராமண மனைவி அவனை எப்பொழுதும் வற்புறுத்திக் கொண்டிருந்தாள்.
அவர் குழப்பமடைந்து, இறைவனை சந்திக்க உதவக்கூடிய கிருஷ்ணரிடம் எப்படி மீண்டும் அறிமுகம் செய்வது என்று யோசித்தார்.
அவர் துவாரகா நகரத்தை அடைந்து (கிருஷ்ணனின் அரண்மனையின்) பிரதான வாயில் முன் நின்றார்.
அவரைத் தொலைவிலிருந்து பார்த்த கிருஷ்ணர், தலைவணங்கி, தன் அரியணையை விட்டுச் சுதாமரிடம் வந்தார்.
முதலில் சுதாமாவைச் சுற்றி வலம் வந்து, பிறகு அவன் பாதங்களைத் தொட்டு அணைத்துக் கொண்டான்.
கால்களைக் கழுவி அந்த நீரை எடுத்து, சுதாமாவை அரியணையில் அமரச் செய்தார்.
பின்னர் கிருஷ்ணர் அன்புடன் அவரது நலன் பற்றி விசாரித்தார் மற்றும் அவர்கள் குருவின் (சாண்டீபனி) சேவையில் ஒன்றாக இருந்த நேரத்தைப் பற்றி பேசினார்.
கிருஷ்ணன் சுதாமாவின் மனைவி அனுப்பிய அரிசியைக் கேட்டு சாப்பிட்டுவிட்டு, தன் நண்பன் சுதாமாவைக் காண வெளியே வந்தான்.
நான்கு வரங்களும் (நீதி, செல்வம், ஆசையை நிறைவேற்றுதல் மற்றும் விடுதலை) கிருஷ்ணரால் சுதாமாவுக்கு வழங்கப்பட்டாலும், கிருஷ்ணரின் பணிவு அவரை முற்றிலும் உதவியற்றவராக உணர வைத்தது.
அன்பான பக்தியில் மூழ்கி, பக்தரான ஜெய்தேவ் இறைவனின் (கோவிந்தின்) பாடல்களைப் பாடுவார்.
அவர் கடவுளால் செய்யப்பட்ட மகிமையான சாதனைகளை விவரிப்பார் மற்றும் அவரால் பெரிதும் நேசிக்கப்பட்டார்.
அவருக்கு (ஜெய்தேவ்) விருப்பம் இல்லை என்று தெரியும், எனவே அவரது புத்தகத்தை பைண்டிங் செய்து மாலையில் வீடு திரும்புவார்.
எல்லா அறங்களின் களஞ்சியமான கடவுள், பக்தனின் வடிவில் அவருக்காக அனைத்து பாடல்களையும் எழுதினார்.
ஜெய்தேவ் அந்த வார்த்தைகளைப் பார்த்தும் படித்தும் உற்சாகமடைந்தார்.
ஜெய்தேவ் ஆழமான காட்டில் ஒரு அற்புதமான மரத்தைப் பார்த்தார்.
ஒவ்வொரு இலையிலும் கோவிந்தரின் பாடல்கள் எழுதப்பட்டிருந்தது. இந்த மர்மத்தை அவரால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
பக்தன் மீது கொண்ட அன்பின் காரணமாக, கடவுள் அவரை நேரில் தழுவினார்.
கடவுளுக்கும் துறவிக்கும் இடையில் முக்காடு இல்லை.
நாம்தேவின் தந்தை சில வேலைகளுக்கு அழைக்கப்பட்டதால் அவர் நாம்தேவை அழைத்தார்.
தாகூரை, இறைவனுக்கு பாலுடன் சேவை செய்யும்படி அவர் நம்தேவிடம் கூறினார்.
நாம்தேவ் குளித்து முடித்ததும் கருப்பட்டி பசுவின் பாலை கொண்டு வந்தார்.
தாகூரைக் குளிப்பாட்டிய பின், தாகூரைக் கழுவப் பயன்படுத்திய தண்ணீரைத் தன் தலையில் வைத்தான்.
இப்போது கூப்பிய கைகளுடன் இறைவனிடம் பால் வேண்டும் என்று வேண்டினான்.
அவர் பிரார்த்தனை செய்யும் போது அவரது எண்ணங்களில் உறுதியானவராக, இறைவன் அவர் முன் நேரில் தோன்றினார்.
நாம்தேவ் இறைவனை முழு கிண்ணம் பாலை குடிக்க வைத்தார்.
மற்றொரு சந்தர்ப்பத்தில் கடவுள் இறந்த பசுவை உயிர்ப்பித்து, நாம்தேவின் குடிசையையும் ஓலையால் வேய்ந்தார்.
இன்னுமொரு சந்தர்ப்பத்தில், கடவுள் கோவிலை சுழற்றினார் (நாம்தேவ் நுழைய அனுமதிக்கப்படாத பிறகு) மற்றும் நான்கு சாதியினரையும் (வர்ணங்கள்) நாம்தேவின் பாதங்களில் வணங்க வைத்தார்.
துறவிகள் எதைச் செய்தாலும், விரும்புவதையும் இறைவன் நிறைவேற்றுகிறான்.
திரிலோச்சன் தினமும் அதிகாலையில் நாம்தேவைக் காண்பதற்காக எழுந்தார்.
அவர்கள் ஒன்றாக இறைவனிடம் கவனம் செலுத்தி, நாம்தேவ் கடவுளின் மகத்தான கதைகளை அவரிடம் கூறுவார்.
(திரிலோச்சன் நாம்தேவிடம் கேட்டார்) "எனக்காக தயவுசெய்து பிரார்த்தனை செய்யுங்கள், அதனால் இறைவன் ஏற்றுக்கொண்டால், அவருடைய ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட தரிசனத்தை நானும் காண முடியும்."
த்ரிலோச்சனிடம் எப்படி இறைவனைப் பார்க்க முடியும் என்று நாம்தேவ் தாக்கூரிடம் கேட்டார்.
பகவான் கடவுள் சிரித்துக்கொண்டே நாமதேவருக்கு விளக்கினார்;
“எனக்கு எந்த பிரசாதமும் தேவையில்லை. என் மகிழ்ச்சியால் மட்டுமே, திரிலோசனை என்னைப் பார்க்கச் செய்வேன்.
நான் பக்தர்களின் முழுக் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கிறேன் மற்றும் அவர்களின் அன்பான கூற்றுகளை என்னால் ஒருபோதும் நிராகரிக்க முடியாது; மாறாக என்னால் அவற்றைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது.
அவர்களின் அன்பான பக்தி உண்மையில் மத்தியஸ்தராக மாறி என்னை சந்திக்க வைக்கிறது.
ஒரு பிராமணன் தன் பசுவை மேய்க்கும் கடவுளை (கல் சிலை வடிவில்) வணங்குவான்.
அவனுடைய வழிபாட்டைப் பார்த்த தன்னா, அவன் என்ன செய்கிறான் என்று பிராமணனிடம் கேட்டான்.
"தாகூரின் (கடவுள்) சேவை விரும்பிய பலனைத் தரும்" என்று பிராமணர் பதிலளித்தார்.
தன்னா, "ஓ பிராமணனே, நீ சம்மதித்தால் எனக்கு ஒன்றைத் தாருங்கள்" என்று கேட்டுக் கொண்டார்.
பிரம்மன் ஒரு கல்லை உருட்டி, அதை தன்னாவிடம் கொடுத்து, அவனை விடுவித்தான்.
தன்னா தாக்கூரைக் குளிப்பாட்டி, அவருக்கு ரொட்டி மற்றும் மோர் வழங்கினார்.
கூப்பிய கைகளுடன் கல்லின் காலில் விழுந்து தனது சேவையை ஏற்றுக்கொள்ளுமாறு வேண்டினார்.
தன்னா, "நானும் சாப்பிடமாட்டேன், ஏனென்றால் நீங்கள் கோபப்பட்டால் நான் எப்படி மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும்."
(அவரது உண்மையான மற்றும் அன்பான பக்தியைக் கண்டு) கடவுள் தோன்றி அவரது ரொட்டி மற்றும் மோர் சாப்பிட வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.
உண்மையில், தன்னாவைப் போன்ற குற்றமற்ற தன்மையே இறைவனின் பார்வையைக் கிடைக்கச் செய்கிறது.
புனித பெனி, ஒரு குர்முக், தனிமையில் அமர்ந்து தியான மயக்கத்தில் நுழைவார்.
அவர் ஆன்மிகச் செயல்களைச் செய்வார், அடக்கத்துடன் யாரிடமும் சொல்லமாட்டார்.
வீட்டிற்குத் திரும்பும்போது, அவர் தனது மன்னரின் (உயர்ந்த இறைவனின்) வாசலுக்குச் சென்றதாக மக்களிடம் கூறுவார்.
அவரது மனைவி வீட்டுப் பொருட்களைக் கேட்டால், அவர் அவளைத் தவிர்த்து, ஆன்மீக செயல்களில் தனது நேரத்தை செலவிடுவார்.
ஒரு நாள் இறைவனிடம் ஏகமனதாக பக்தியுடன் இருந்தபோது ஒரு விசித்திரமான அதிசயம் நிகழ்ந்தது.
பக்தரின் மகிமையைக் காக்க, கடவுளே அரசன் வடிவில் அவன் வீட்டிற்குச் சென்றார்.
மிகுந்த மகிழ்ச்சியில், அவர் அனைவருக்கும் ஆறுதல் கூறினார் மற்றும் செலவுக்கு ஏராளமான பணம் கிடைக்கச் செய்தார்.
அங்கிருந்து அவர் தனது பக்தரான பெனியிடம் வந்து அவரை இரக்கத்துடன் நேசித்தார்.
இந்த வழியில் அவர் தனது பக்தர்களுக்கு கைத்தட்டலை ஏற்பாடு செய்கிறார்.
உலகத்திலிருந்து பிரிந்த பிராமணர் ராமானந்தர் வாரணாசியில் (காசி) வாழ்ந்தார்.
அதிகாலையில் எழுந்து கங்கைக்கு நீராடச் செல்வார்.
ராமானந்தருக்கு முன்பே ஒருமுறை கபீர் அங்கு சென்று வழியில் கிடந்தார்.
ராமானந்த் தனது கால்களால் தொட்டு கபீரை எழுப்பி, உண்மையான ஆன்மீக போதனையான 'ராம்' என்று பேசச் சொன்னார்.
தத்துவஞானியின் கல்லால் தொட்ட இரும்பு தங்கமாக மாறுவது போலவும், செவ்வாழை மரம் (அசாடிராக்டா இண்டிகா) செருப்பால் மணம் வீசுவது போலவும்.
அதிசயமான குரு மிருகங்களையும் பேய்களையும் கூட தேவதைகளாக மாற்றுகிறார்.
அற்புதமான குருவைச் சந்தித்த சீடன் அற்புதமாக அற்புதமான இறைவனுடன் இணைகிறார்.
பிறகு சுயமாக நீரூற்றுகளில் இருந்து ஒரு நீரூற்று மற்றும் குர்முக்குகளின் வார்த்தைகள் அழகான வடிவத்தை உருவாக்குகின்றன
இப்போது ராமும் கபீரும் ஒரே மாதிரியானார்கள்.
கபீரின் மகிமையைக் கேள்விப்பட்ட சைனும் சீடனாக மாறினார்.
இரவில் அவர் அன்பான பக்தியில் மூழ்கி, காலையில் அரசனின் வாசலில் சேவை செய்வார்.
ஒரு நாள் இரவில் சில சாதுக்கள் அவரிடம் வந்தனர், இரவு முழுவதும் இறைவனைப் பாடுவதில் கழிந்தது
சைன் புனிதர்களின் கூட்டத்தை விட்டு வெளியேற முடியவில்லை, அதன் விளைவாக மறுநாள் காலையில் மன்னரின் சேவையை செய்யவில்லை.
கடவுள் தானே சைன் ரூபம் எடுத்தார். அரசன் மகிழ்ச்சியில் திளைக்கும் வகையில் அரசனுக்கு சேவை செய்தான்.
துறவிகளை ஏலம் விட்டு, தயக்கத்துடன் மன்னனின் அரண்மனைக்கு வந்தான் சைன்.
ராஜா தூரத்திலிருந்தே அரசன் அவனை அருகில் அழைத்தான். அவர் தனது சொந்த ஆடைகளை கழற்றி பகத் சைனிடம் வழங்கினார்.
'நீ என்னை வென்றுவிட்டாய்' என்று ராஜா சொன்னதும் அவனுடைய வார்த்தைகள் எல்லாருக்கும் கேட்டன.
கடவுளே பக்தனின் மகத்துவத்தை வெளிப்படுத்துகிறார்.
தோல் பதனிடுபவர் (ரவிதாஸ்) நான்கு திசைகளிலும் பகத் (துறவி) என்று புகழ் பெற்றார்.
அவரது குடும்ப பாரம்பரியத்தின் படி அவர் செருப்புகளை கட்டி, இறந்த விலங்குகளை எடுத்துச் செல்வார்.
இது அவரது வெளிப்புற வழக்கமாக இருந்தது, ஆனால் உண்மையில் அவர் கந்தல் துணியால் மூடப்பட்ட ஒரு ரத்தினமாக இருந்தார்.
அவர் நான்கு வர்ணங்களையும் (சாதிகள்) போதிப்பார். அவருடைய பிரசங்கம் அவர்களை இறைவனின் தியான பக்தியில் ஆழ்த்தியது.
ஒருமுறை, கங்கையில் புனித நீராடுவதற்காக மக்கள் குழு ஒன்று காசிக்கு (வாரணாசி) சென்றது.
ரவிதாஸ் ஒரு உறுப்பினருக்கு ஒரு தேலாவை (அரை துண்டு) கொடுத்து, அதை கங்கைக்கு வழங்குமாறு கூறினார்.
அபிஜித் நட்சத்திரத்தின் (நட்சத்திரத்தின்) ஒரு பெரிய திருவிழா அங்கு இருந்தது, அங்கு இந்த அற்புதமான அத்தியாயத்தை பொதுமக்கள் பார்த்தனர்.
கங்கை, தானே தன் கையை எடுத்து அந்த அற்பத் தொகையை, தேலாவை ஏற்றுக்கொண்டாள், மேலும் ரவிதாஸ் கங்கையுடன் வார்ப் மற்றும் நெசவு என்று நிரூபித்தார்.
பக்தர்களுக்கு (துறவிகள்,) கடவுள் அவர்களின் தாய், தந்தை மற்றும் மகன் அனைவரும் ஒன்றாக இருக்கிறார்.
அஹல்யா கௌதமின் மனைவி. ஆனால் அவள் கண்களை வைத்தபோது தேவர்களின் அரசனான இந்தார், காமம் அவளை ஆட்கொண்டது.
அவர்கள் வீட்டிற்குள் நுழைந்த அவர், ஆயிரக்கணக்கான புடேன்களுடன் சாபம் பெற்று தவமிருந்தார்.
இந்திரலோகம் (இந்திரனின் இருப்பிடம்) பாழடைந்து தன்னைப் பற்றி வெட்கப்பட்டு ஒரு குளத்தில் ஒளிந்து கொண்டார்.
சாபம் நீங்கியதும், அந்த ஓட்டைகள் அனைத்தும் கண்களாக மாறியதும், அவர் தனது இருப்பிடத்திற்குத் திரும்பினார்.
கற்பில் உறுதியாக இருக்க முடியாத அஹல்யா கல்லாக மாறி ஆற்றங்கரையில் கிடந்தாள்.
ராமரின் (புனித) பாதங்களைத் தொட்டு அவள் வானத்திற்கு உயர்த்தப்பட்டாள்.
அவர் பக்தர்களுக்கு அன்னையைப் போன்றவர் என்பதாலும், பாவிகளை மன்னிப்பவராக இருப்பதாலும், விழுந்தவர்களை மீட்பவர் என்று அழைக்கப்படுகிறார்.
நல்லது செய்வது எப்போதும் நல்ல சைகைகளால் திரும்பப் பெறப்படுகிறது, ஆனால் தீயவர்களுக்கு நல்லது செய்பவர் நல்லொழுக்கமுள்ளவர் என்று அறியப்படுகிறார்.
அந்த வெளிப்படுத்தாத (இறைவனுடைய) மகத்துவத்தை நான் எப்படி விளக்க முடியும்.
வால்மீல் ஒரு வழிப்பறிக்காரன் வால்மீகி, அந்த வழியாகச் செல்லும் பயணிகளைக் கொள்ளையடித்து கொன்றான்.
பின்னர் அவர் உண்மையான குருவுக்கு சேவை செய்யத் தொடங்கினார், இப்போது அவரது மனம் அவரது வேலையைப் பற்றி வெறுக்கப்பட்டது.
அவரது மனம் இன்னும் மக்களைக் கொல்லத் தூண்டியது, ஆனால் அவரது கைகள் கீழ்ப்படியவில்லை.
உண்மையான குரு அவரது மனதை அமைதிப்படுத்தினார், மனதின் அனைத்து விருப்பங்களும் முடிவுக்கு வந்தன.
மனதின் தீமைகளையெல்லாம் குருவின் முன் விரித்து, 'ஆண்டவரே, இது எனக்கு ஒரு தொழில்' என்றார்.
இறப்பின் போது அவரது தீய செயல்களுக்கு எந்த குடும்ப உறுப்பினர்கள் துணையாக இருப்பார்கள் என்று வீட்டில் விசாரிக்கும்படி குரு கேட்டார்.
ஆனால் அவரது குடும்பத்தினர் எப்போதும் அவருக்கு தியாகம் செய்ய தயாராக இருந்தாலும், அவர்களில் யாரும் பொறுப்பை ஏற்க தயாராக இல்லை.
திரும்பியதும், குரு அவரது இதயத்தில் சத்திய பிரசங்கத்தை வைத்து, அவரை விடுதலையானவராக ஆக்கினார். ஒரே பாய்ச்சலில் அவர் உலகியல் வலையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டார்.
குர்முக் ஆவதால், ஒருவன் பாவ மலைகளைக் கடந்து குதிக்கும் திறன் பெறுகிறான்.
அஜாமிள், வீழ்ந்த பாவி ஒரு விபச்சாரியுடன் வாழ்ந்தான்.
அவர் துரோகி ஆனார். தீய செயல்களின் சிலந்தி வலையில் அவர் சிக்கிக் கொண்டார்.
அவனது வாழ்க்கை வீணான செயல்களில் வீணாகி, பயங்கரமான உலகப் பெருங்கடலில் தூக்கி எறியப்பட்டது.
விபச்சாரியுடன் இருந்தபோது, அவர் ஆறு மகன்களுக்கு தந்தையானார். அவளுடைய கெட்ட செயல்களின் விளைவாக அவர்கள் அனைவரும் ஆபத்தான கொள்ளையர்களாக மாறினர்.
ஏழாவது மகன் பிறந்தார், அவர் குழந்தைக்கு ஒரு பெயரைக் கருத்தில் கொள்ளத் தொடங்கினார்.
அவர் தனது மகனுக்கு நாராயண் (கடவுளின் பெயர்) என்று பெயரிட்ட குருவை சந்தித்தார்.
தன் வாழ்நாளின் முடிவில், மரணத்தின் தூதர்களைக் கண்டு அஜாமிளன் நாராயணனுக்காக அழுதான்.
கடவுளின் பெயர் மரண தூதர்களை தங்கள் குதிகால் எடுக்க வைத்தது. அஜாமிளன் சொர்க்கத்திற்குச் சென்றான், மரணத் தூதர்களின் சங்கத்திலிருந்து அடிபடவில்லை.
இறைவனின் திருநாமத்தை உச்சரிப்பதால் எல்லா துக்கங்களும் விலகும்.
கங்கா ஒரு பாவம் நிறைந்த விபச்சாரி, அவள் கழுத்தில் தீயச்செயல்களின் கழுத்தில் அணிந்திருந்தாள்.
ஒருமுறை ஒரு பெரிய மனிதர் அவள் முற்றத்தில் நின்று கொண்டிருந்தார்.
அவளுடைய மோசமான அவல நிலையைக் கண்டு இரக்கப்பட்டு அவளுக்கு ஒரு சிறப்பு கிளியை வழங்கினார்.
கிளிக்கு ராமர் பெயரைச் சொல்லக் கற்றுக்கொடுக்கச் சொன்னார். இந்த பலன் தரும் வியாபாரத்தை அவளுக்கு புரியவைத்துவிட்டு அவன் அங்கிருந்து சென்றான்.
ஒவ்வொரு நாளும், முழு கவனத்துடன், கிளிக்கு ராம் என்று சொல்லக் கற்றுக் கொடுப்பாள்.
வீழ்ந்தவர்களை விடுவிப்பவர் இறைவனின் திருநாமம். அது அவளுடைய தீய ஞானத்தையும் செயல்களையும் கழுவியது.
மரணத்தின் போது, அது யமனின் கயிற்றைத் துண்டித்தது - மரணத்தின் தூதரான அவள் நரகக் கடலில் மூழ்க வேண்டியதில்லை.
(இறைவனுடைய) நாமத்தின் அமுதத்தால் அவள் முற்றிலும் பாவங்கள் இல்லாதவளாகி, விண்ணுலகிற்கு உயர்த்தப்பட்டாள்.
(இறைவனுடைய) நாமம் தங்குமிடமில்லாதவர்களின் கடைசி அடைக்கலம்.
கெட்ட பெயர் கொண்ட பூதனா தன் இரு முலைகளிலும் விஷத்தைப் பூசினாள்.
அவள் (நந்தின்) குடும்பத்திற்கு வந்து, குடும்பத்தின் மீதான தனது புதிய அன்பை வெளிப்படுத்தத் தொடங்கினாள்.
புத்திசாலித்தனமான வஞ்சகத்தின் மூலம், அவள் கிருஷ்ணனை மடியில் தூக்கிக் கொண்டாள்.
மிகுந்த பெருமிதத்துடன் தன் மார்பகத்தை கிருஷ்ணனின் வாயில் அழுத்திவிட்டு வெளியே வந்தாள்.
இப்போது அவள் உடலை பெரிய அளவில் விரிவுபடுத்தினாள்.
கிருஷ்ணனும் மூவுலகின் முழு பாரமாகி அவள் கழுத்தில் தொங்கிக் கொண்டான்.
மயக்கமடைந்து, மலை போல் காட்டில் விழுந்தாள்.
கிருஷ்ணன் கடைசியில் அவளை விடுவித்து தன் தாயின் தோழிக்கு இணையான அந்தஸ்தைக் கொடுத்தான்.
பிரபாஸின் புனித ஸ்தலத்தில், கிருஷ்ணா முழங்காலில் கால் வைத்து தூங்கினார்.
அவன் பாதத்தில் இருந்த தாமரை நட்சத்திரம் போல் ஒளிர்ந்தது.
ஒரு வேடன் வந்து அதை மானின் கண் என்று எண்ணி அம்பு எய்தினான்.
அவன் அருகில் சென்றதும் அது கிருஷ்ணன் என்பதை உணர்ந்தான். அவர் துக்கத்தால் நிறைந்து மன்னிப்புக் கேட்டார்.
கிருஷ்ணன் அவனுடைய தவறான செயலைப் புறக்கணித்து அவனைத் தழுவினான்.
கருணையுடன் கிருஷ்ணர் விடாமுயற்சியுடன் இருக்குமாறு கேட்டு, தவறு செய்தவருக்குப் பலன் அளித்தார்.
நல்லதை எல்லோரும் நல்லதாகச் சொல்கிறார்கள் ஆனால் தீயவர்களின் செயல்கள் இறைவனால் மட்டுமே சரியாக அமைகின்றன.
விழுந்துபோன பல பாவிகளை அவர் விடுவித்திருக்கிறார்.