एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
(रोस=राग दुधुलिक्का=विनम्र. सुरिता=गोळी. जन्म दी=जन्म. सावनी=राणी.)
मुलगा ध्रु हसत हसत त्याच्या घरी (वाड्यात) आला आणि त्याच्या वडिलांनी प्रेमाने त्याला आपल्या मांडीवर घेतले.
हे पाहून सावत्र आईला राग आला आणि त्याने त्याचा हात धरून त्याला वडिलांच्या (राजाच्या) मांडीतून ढकलून दिले.
भीतीने अश्रू ढाळत त्याने आईला विचारले की ती राणी आहे की दासी?
हे बेटा! (ती म्हणाली) मी राणी जन्मलो पण मला देवाचे स्मरण झाले नाही आणि भक्ती केली नाही (आणि हेच तुझ्या आणि माझ्या दुर्दशेचे कारण आहे).
त्या प्रयत्नाने राज्य मिळू शकते (ध्रुने विचारले) आणि शत्रू मित्र कसे होऊ शकतात?
परमेश्वराची पूजा केली पाहिजे आणि त्यामुळे पापी देखील पवित्र होतात (आई म्हणाली).
हे ऐकून आणि त्याच्या मनात पूर्णपणे अलिप्त होऊन ध्रु कठोर शिस्त लावण्यासाठी (जंगलात) निघून गेला.
वाटेत नारद ऋषींनी त्यांना भक्तीचे तंत्र शिकवले आणि ध्रुने भगवंताच्या नामसागरातून अमृत पाजले.
(काही काळानंतर) राजाने (उत्तनपद) त्याला परत बोलावले आणि त्याला (ध्रु) कायमचे राज्य करण्यास सांगितले.
जे गुरुमुख हरत चालले आहेत, म्हणजे वाईट प्रवृत्तींपासून तोंड फिरवतात, ते जग जिंकतात.
प्रल्हाद, संत, दानव (राजा) हरणाखाच्या घरी जन्माला आला, जसे क्षारीय (वांझ) भूमीत कमळ जन्माला येते.
जेव्हा त्याला सेमिनरीमध्ये पाठवले गेले तेव्हा ब्राह्मण पुरोहित आनंदित झाला (कारण राजाचा मुलगा आता त्याचा शिष्य झाला होता).
प्रल्हाद आपल्या हृदयात रामाचे नामस्मरण करतील आणि बाहेरूनही भगवंताची स्तुती करतील.
आता सर्व शिष्य भगवंताचे भक्त झाले, ही सर्व शिक्षकांसाठी एक भयानक आणि लाजिरवाणी परिस्थिती होती.
पुरोहिताने (शिक्षकाने) राजाला तक्रार केली किंवा तक्रार केली (हे राजा तुझा मुलगा देवाचा भक्त झाला आहे).
द्वेषी राक्षसाने भांडण उचलले. प्रल्हादला अग्नी आणि पाण्यात टाकण्यात आले पण गुरूंच्या (भगवान) कृपेने तो जळाला नाही किंवा बुडला नाही.
रागाच्या भरात हिरण्यकश्यपूने आपली दुधारी तलवार काढली आणि प्रल्हादला आपला गुरु कोण आहे असे विचारले.
त्याच क्षणी मानव-सिंहाच्या रूपात भगवान खांबातून बाहेर आले. त्याचे स्वरूप भव्य आणि भव्य होते.
त्या दुष्ट राक्षसाला खाली फेकून मारण्यात आले आणि त्यामुळे हे सिद्ध झाले की भगवान अनादी काळापासून भक्तांवर दयाळू आहेत.
हे पाहून ब्रह्मदेव आणि इतर देवता भगवंताचा जयजयकार करू लागले.
बळी हा राजा आपल्या महालात यज्ञ करण्यात व्यस्त होता.
ब्राह्मणाच्या रूपात एक कमी उंचीचा बटू चारही वेदांचे पठण करीत तेथे आला.
राजाने त्याला आत बोलावल्यानंतर त्याला जे काही आवडेल ते मागायला सांगितले.
तत्काळ पुजारी शुक्राचार्यांनी राजाला (बली) समजावले की तो (भिकारी) अविभाज्य देव आहे आणि तो त्याला फसवण्यासाठी आला होता.
बटूने पृथ्वीच्या अडीच पावले लांबीची मागणी केली (जी राजाने मंजूर केली).
मग बटूने आपले शरीर इतके वाढवले की आता तिन्ही जग त्याच्यासाठी अपुरे राहिले.
ही फसवणूक कळूनही बळीने स्वतःची फसवणूक होऊ दिली आणि हे पाहून विष्णूने त्याला मिठी मारली.
जेव्हा त्याने तिन्ही जग दोन पावलांमध्ये व्यापले, तेव्हा तिसऱ्या अर्ध्या चरणासाठी राजा बळीने स्वतःची पाठ थोपटली.
बालीला अधोलोकाचे राज्य देण्यात आले जेथे त्याने भगवंताला शरण जाऊन परमेश्वराच्या प्रेमळ भक्तीमध्ये स्वतःला गुंतवले. बळीचा द्वारपाल म्हणून विष्णूला आनंद झाला.
एका संध्याकाळी राजा अंबरीस उपवास करत असताना दुर्वास ऋषींनी भेट दिली
दुर्वासाची सेवा करताना राजा उपवास सोडणार होता पण ऋषी स्नान करण्यासाठी नदीकाठी गेले.
तिथी बदलण्याच्या भीतीने (त्याचे व्रत निष्फळ वाटेल) राजाने ऋषींच्या पायावर ओतलेले पाणी पिऊन उपवास सोडला. राजाने प्रथम आपली सेवा केली नाही हे ऋषींना समजल्यावर तो राजाला शाप देण्यासाठी धावला.
यावर विष्णूने चकतीप्रमाणे दुर्वासाकडे जाण्याचा आदेश दिला आणि त्यामुळे दुर्वासाचा अहंकार दूर झाला.
आता ब्राह्मण दुर्वासा जीव वाचवण्यासाठी धावला. देवदेवताही त्याला आश्रय देऊ शकले नाहीत.
तो इंद्र, शिव, ब्रह्मा आणि स्वर्गात टाळला गेला.
देव आणि देवांनी त्याला समज दिली (अंबारीशिवाय कोणीही त्याला वाचवू शकत नाही).
मग तो अंबरीसासमोर शरण गेला आणि अंबरीने मरणासन्न ऋषींना वाचवले.
भगवान भगवान भक्तांसाठी परोपकारी म्हणून जगात ओळखले गेले.
राजा जनक हे महान संत होते, जे मायेपासून अलिप्त राहिले.
गण आणि गंधर्व (आकाशीय संगीतकार) सोबत तो देवांच्या निवासस्थानी गेला.
तेथून, तो नरकातील रहिवाशांच्या रडण्याचा आवाज ऐकून त्यांच्याकडे गेला.
त्यांनी मृत्यूची देवता धरमराय यांना त्यांचे सर्व दुःख दूर करण्यास सांगितले.
हे ऐकून, मृत्यूच्या देवाने त्याला सांगितले की तो शाश्वत परमेश्वराचा फक्त सेवक आहे (आणि त्याच्या आज्ञेशिवाय तो त्यांना मुक्त करू शकत नाही).
जनकाने आपल्या भक्तीचा एक भाग आणि परमेश्वराच्या नामाचे स्मरण केले.
नरकाची सर्व पापे शिल्लक असलेल्या काउंटरवेटच्या बरोबरीनेही आढळली नाहीत.
किंबहुना गुरुमुखाच्या नामस्मरणाचे आणि नामस्मरणाचे फळ कोणतेच तोलू शकत नाही.
सर्व प्राणी नरकापासून मुक्त झाले आणि मृत्यूचे फास कापले गेले. मुक्ती आणि ती प्राप्त करण्याचे तंत्र हे भगवंताच्या नामाचे सेवक आहेत.
राजा हरिचंदला सुंदर डोळ्यांची राणी होती, तारा, जिने आपले घर सुखाचे निवासस्थान बनवले होते.
रात्रीच्या वेळी ती पवित्र मंडळीच्या रूपात त्या ठिकाणी जात असे, जेथे पवित्र स्तोत्रांचे पठण करायचे.
ती गेल्यानंतर मध्यरात्री राजाला जाग आली आणि तिला समजले की ती गेली आहे.
त्याला राणी कुठेच सापडली नाही आणि त्याचे हृदय आश्चर्याने भरले
पुढच्या रात्री तो तरुण राणीच्या मागे गेला.
राणी पवित्र मंडळीत पोहोचली आणि राजाने तिथून तिची एक चप्पल उचलली (जेणेकरून तो राणीची बेवफाई सिद्ध करू शकेल).
जाण्याच्या तयारीत असताना, राणीने पवित्र मंडळीवर लक्ष केंद्रित केले आणि एक चप्पल जोडी बनली.
राजाने हा पराक्रम कायम ठेवला आणि लक्षात आले की तिची जुळणारी चप्पल एक चमत्कार आहे.
मी पवित्र मंडळीला अर्पण करतो.
भगवान कृष्णाची सेवा करण्यात आली आणि बिदरच्या नम्र घरी राहिल्याचे ऐकून दुर्योधनने उपहासात्मक टीका केली.
आमचे भव्य राजवाडे सोडून, सेवकाच्या घरी तुला किती सुख व आराम मिळाला?
सर्व दरबारात शोभणारे महापुरुष म्हणून ओळखले जाणारे भिखौम, दोहना आणि करण यांचाही तू त्याग केलास.
तुम्ही झोपडीत राहता हे पाहून आम्हा सर्वांना खूप वाईट वाटले.
तेव्हा हसत हसत भगवान कृष्णाने राजाला पुढे येण्यास सांगितले आणि लक्षपूर्वक ऐकण्यास सांगितले.
मला तुझ्यामध्ये प्रेम आणि भक्ती दिसत नाही (आणि म्हणून मी तुझ्याकडे आलो नाही).
बिदरच्या हृदयात असलेल्या प्रेमाचा अंशही मला दिसत नाही.
परमेश्वराला प्रेमळ भक्ती हवी आहे आणि दुसरे काही नाही.
दारोपतीला केसांनी ओढून दुशासनाईने तिला विधानसभेत आणले.
त्याने आपल्या माणसांना दासी द्रोपतीला पूर्ण नग्न करण्याची आज्ञा दिली.
ती ज्या पाच पांडवांची पत्नी होती त्यांनी हे पाहिले.
रडत, पूर्णपणे निराश आणि असहाय्य, तिने डोळे मिटले. तिने एकटेपणाने कृष्णाला मदतीसाठी हाक मारली.
नोकर तिच्या अंगावरून कपडे काढत होते पण तिच्याभोवती कपड्यांचे आणखी थर तयार झाले; नोकर थकले पण कपड्यांचे थर कधीच संपत नव्हते.
सेवक आता त्यांच्या या अयशस्वी प्रयत्नाने रागावले होते आणि निराश झाले होते आणि त्यांना स्वतःलाच लाज वाटली होती.
घरी पोहोचल्यावर, द्रोपतीला भगवान श्रीकृष्णाने विचारले की ती संमेलनात वाचली आहे का?
तिने लाजाळूपणे उत्तर दिले, "बारमाही काळापासून तुम्ही अनाथांचे पिता म्हणून तुमच्या प्रतिष्ठेनुसार जगत आहात."
सुदामा हा गरीब ब्राह्मण लहानपणापासून कृष्णाचा मित्र म्हणून ओळखला जात असे.
त्याची दारिद्र्य दूर करण्यासाठी तो भगवान कृष्णाकडे का गेला नाही म्हणून त्याची ब्राह्मण पत्नी त्याला नेहमी त्रास देत असे.
तो गोंधळून गेला आणि कृष्णाशी त्याची पुन्हा ओळख कशी होईल, जो त्याला परमेश्वराला भेटण्यास मदत करू शकेल यावर विचार करत होता.
तो दुआरका गावात पोहोचला आणि मुख्य दरवाजासमोर (कृष्णाच्या महालाच्या) उभा राहिला.
दुरूनच त्याला पाहून कृष्णाने प्रणाम केला आणि आपले सिंहासन सोडून सुदामाकडे आले.
प्रथम त्याने सुदामाभोवती प्रदक्षिणा घातली आणि नंतर त्याच्या पायाला स्पर्श करून त्याला मिठी मारली.
पाय धुवून त्यांनी ते पाणी घेतले आणि सुदामाला सिंहासनावर बसवले.
मग कृष्णाने प्रेमाने त्यांचे कल्याण केले आणि गुरुच्या (सांदिपनी) सेवेत ते एकत्र होते त्या काळाबद्दल बोलले.
कृष्णाने सुदामाच्या बायकोने पाठवलेला भात मागितला आणि खाऊन झाल्यावर मित्र सुदामाला भेटायला बाहेर पडला.
कृष्णाने सुदामाला चारही वरदान (धार्मिकता, संपत्ती, इच्छा पूर्ण करणे आणि मुक्ती) दिले असले तरी कृष्णाच्या नम्रतेने त्याला पूर्णपणे असहाय्य वाटले.
प्रेमळ भक्तीमध्ये तल्लीन होऊन भक्त जयदेव परमेश्वराचे (गोविंद) गीत गात असत.
तो देवाने केलेल्या वैभवशाली पराक्रमांचे वर्णन करील आणि त्याचे त्याला खूप प्रेम होते.
त्याला (जयदेव) नाही माहीत होते आणि म्हणून त्याचे पुस्तक बांधून संध्याकाळी घरी परतायचे.
भक्ताच्या रूपात सर्व गुणांचे भांडार असलेल्या भगवंताने स्वत: त्याच्यासाठी सर्व गीते लिहिली.
ते शब्द पाहून आणि वाचून जयदेवला आनंद व्हायचा.
जयदेवला खोल जंगलात एक अद्भुत वृक्ष दिसला.
प्रत्येक पानावर भगवान गोविंदांची गाणी लिहिली होती. हे रहस्य त्याला समजू शकले नाही.
भक्तावर असलेल्या प्रेमामुळे देवाने त्याला व्यक्तिशः आलिंगन दिले.
देव आणि संत यांच्यामध्ये पडदा नसतो.
नामदेवांच्या वडिलांना काही कामासाठी बोलावले होते म्हणून त्यांनी नामदेवला बोलावले.
त्यांनी नामदेवांना ठाकूर, भगवान यांची दुधासह सेवा करण्यास सांगितले.
आंघोळ करून नामदेवांनी काळ्या गाईचे दूध आणले.
ठाकूरांना आंघोळ करून त्यांनी ठाकूरांना धुण्यासाठी वापरलेले पाणी स्वतःच्या डोक्यावर ठेवले.
आता हात जोडून त्याने परमेश्वराला दूध पिण्याची विनंती केली.
जेव्हा त्याने प्रार्थना केली तेव्हा त्याच्या विचारांमध्ये स्थिर राहून, प्रभु त्याच्यासमोर व्यक्तिशः प्रकट झाला.
नामदेवांनी भगवानांना पूर्ण वाटी दूध प्यायला लावले.
दुसऱ्या प्रसंगी देवाने मेलेली गाय जिवंत केली आणि नामदेवांच्या झोपडीलाही गळफास दिला.
आणखी एका प्रसंगी, देवाने मंदिर फिरवले (नामदेवांना प्रवेश न दिल्याने) आणि चारही जातींना (वर्ण) नामदेवांच्या चरणी नतमस्तक केले.
संतांनी जे काही केले आणि इच्छिते ते परमेश्वर पूर्ण करतो.
नामदेवांच्या दर्शनासाठी त्रिलोचन रोज पहाटे उठत असे.
ते दोघे मिळून परमेश्वरावर लक्ष केंद्रित करायचे आणि नामदेव त्याला भगवंताच्या भव्य कथा सांगायचे.
(त्रिलोचनने नामदेवांना विचारले) "कृपया माझ्यासाठी प्रार्थना करा जेणेकरून परमेश्वराने स्वीकार केला तर मलाही त्यांच्या धन्य दर्शनाचे दर्शन घडेल."
नामदेवांनी ठाकूर भगवानांना विचारले की, त्रिलोचनाला परमेश्वराचे दर्शन कसे होईल?
भगवंतांनी हसून नामदेवांना समजावले;
“मला कोणत्याही प्रसादाची गरज नाही. माझ्या आनंदापोटीच मी त्रिलोचनला माझे दर्शन घडवतो.
मी भक्तांच्या पूर्ण नियंत्रणाखाली आहे आणि त्यांचे प्रेमळ दावे मी कधीही नाकारू शकत नाही; उलट मी स्वतःही त्यांना समजू शकत नाही.
त्यांची प्रेमळ भक्ती खरे तर मध्यस्थ बनते आणि त्यांना मला भेटायला लावते.”
एक ब्राह्मण देवांची पूजा करायचा (दगडाच्या मूर्तीच्या रूपात) जिथे धन्ना त्याची गाय चरायचा.
त्याची पूजा पाहून धनाने ब्राह्मणाला विचारले की तू काय करतो आहेस.
"ठाकूर (देवाची) सेवा इच्छित फळ देते," ब्राह्मणाने उत्तर दिले.
धन्नाने विनंती केली, "हे ब्राह्मणा, जर तुम्ही सहमत असाल तर मला एक द्या."
ब्राह्मणाने एक दगड लोटला, तो धन्नाला दिला आणि अशा प्रकारे त्याची सुटका झाली.
धन्ना यांनी ठाकूरांना आंघोळ घालून भाकरी व ताक अर्पण केले.
हात जोडून आणि दगडाच्या पाया पडून त्याने आपली सेवा स्वीकारण्याची विनंती केली.
धन्ना म्हणाला, "मी पण खाणार नाही कारण तू चिडलास तर मी कसा खूष होणार."
(त्याची खरी आणि प्रेमळ भक्ती पाहून) देवाला प्रकट होऊन त्याची भाकरी आणि ताक खाण्यास भाग पाडले.
किंबहुना, धनासारखा निरागसपणा परमेश्वराचे दर्शन घडवतो.
संत बेनी, एक गुरुमुख, एकांतात बसायचे आणि ध्यानस्थ समाधीत प्रवेश करायचे.
ते अध्यात्मिक कार्य करत असत आणि नम्रतेने ते कोणालाच सांगत नसत.
घरी परत आल्यावर विचारले असता, तो लोकांना सांगायचा की तो त्याच्या राजाच्या (परमेश्वराच्या) दारात गेला आहे.
जेव्हा त्याच्या पत्नीने काही घरगुती साहित्य मागितले तेव्हा तो तिला टाळायचा आणि अशा प्रकारे आध्यात्मिक क्रियाकलाप करण्यात आपला वेळ घालवायचा.
एके दिवशी भगवंतावर एकाग्र भक्ती करत असताना एक विचित्र चमत्कार घडला.
भक्ताची महिमा कायम राहावी म्हणून देव स्वतः राजाच्या रूपात त्यांच्या घरी गेला.
मोठ्या आनंदात, त्याने सर्वांचे सांत्वन केले आणि खर्चासाठी भरपूर पैसा उपलब्ध करून दिला.
तेथून ते त्यांचे भक्त बेनी यांच्याकडे आले आणि त्यांनी त्यांच्यावर प्रेम केले.
अशा प्रकारे तो आपल्या भक्तांसाठी टाळ्यांची व्यवस्था करतो.
जगापासून अलिप्त होऊन ब्राह्मण रामानंद वाराणसी (कासी) येथे राहत होते.
तो पहाटे लवकर उठून गंगेवर स्नान करायला जात असे.
रामानंदांच्या आधीही एकदा कबीर तिथे जाऊन आडवे आले.
आपल्या पायाला स्पर्श करून रामानंदांनी कबीरला जागृत केले आणि त्याला 'राम' बोलण्यास सांगितले, ही खरी आध्यात्मिक शिकवण आहे.
तत्त्ववेत्त्याच्या दगडाला स्पर्श केलेल्या लोखंडाचे सोने होते आणि मार्गोसा वृक्ष (अझादिराच्ता इंडिका) चंदनाने सुगंधित होतो.
अद्भूत गुरु अगदी प्राणी आणि भूत यांना देवदूत बनवतात.
अद्भुत गुरूंना भेटून शिष्य विस्मयकारकपणे महान अद्भुत परमेश्वरात विलीन होतो.
मग आत्म्यापासून एक झरा निघतो आणि गुरुमुखांच्या शब्दांनी एक सुंदर रूप धारण केले
आता राम आणि कबीर एकसारखे झाले.
कबीराचा महिमा ऐकून सायनही शिष्य बनले.
रात्री तो प्रेमळ भक्तीत तल्लीन व्हायचा आणि सकाळी राजाच्या दारात सेवा करायचा.
एका रात्री काही साधू त्यांच्याकडे आले आणि संपूर्ण रात्र परमेश्वराचे गुणगान करण्यात घालवली.
सैन संतांचा सहवास सोडू शकला नाही आणि परिणामी दुसऱ्या दिवशी सकाळी राजाची सेवा केली नाही.
भगवंतानेच साईनाचे रूप घेतले. त्याने राजाची सेवा अशा प्रकारे केली की राजाला आनंद झाला.
संतांचा सत्कार करून सैन संकोचपणे राजाच्या महालात पोहोचले.
राजाने दुरूनच त्याला जवळ बोलावले. त्याने स्वतःचे कपडे काढून भगत सैन यांना अर्पण केले.
'तुम्ही माझ्यावर विजय मिळवला', राजा म्हणाला आणि त्याचे शब्द सर्वांनी ऐकले.
देव स्वतः भक्ताची भव्यता प्रकट करतो.
चर्मकार (रविदास) चारही दिशांना भगत (संत) म्हणून प्रसिद्ध झाला.
त्याच्या कौटुंबिक परंपरेनुसार तो चपला कुरतडायचा आणि मेलेली जनावरे घेऊन जायचा.
हा त्याचा बाह्य दिनक्रम होता पण प्रत्यक्षात तो चिंध्यामध्ये गुंडाळलेला रत्न होता.
तो चारही वर्णांचा (जातींचा) प्रचार करायचा. त्याच्या उपदेशाने त्यांना परमेश्वराच्या ध्यानी भक्तीमध्ये आनंदित केले.
एकदा, लोकांचा एक गट काशी (वाराणसी) येथे गंगेत पवित्र स्नान करण्यासाठी गेला होता.
रविदासांनी एका सदस्याला एक ढेला (अर्धा तुकडा) दिला आणि गंगेला अर्पण करण्यास सांगितले.
तिथे अभिजित नक्षत्र (तारा) चा एक मोठा उत्सव सुरू होता जिथे लोकांनी हा अद्भुत भाग पाहिला.
गंगेने स्वत: हात बाहेर काढून ती तुटपुंजी रक्कम स्वीकारली, आणि रविदास हे गंगेशी ताना आणि बाण म्हणून एक होते हे सिद्ध केले.
भगतांसाठी (संतांसाठी) देव त्यांचे आई, वडील आणि पुत्र सर्व एक आहेत.
अहल्या गौतमची पत्नी होती. पण जेव्हा तिने डोळे मिटले, तेव्हा देवांचा राजा इंधर याने तिच्यावर वासनेचा पाडाव केला.
तो त्यांच्या घरात शिरला, हजारो पुडेंडम्स सोबत असण्याचा शाप मिळाला आणि पश्चात्ताप झाला.
इंद्रलोक (इंद्राचे निवासस्थान) उजाड झाले आणि स्वतःची लाज वाटून तो तलावात लपला.
शाप रद्द केल्यावर जेव्हा ते सर्व छिद्र डोळे झाले, तेव्हाच तो आपल्या वस्तीत परतला.
अहल्या जी आपल्या पावित्र्यात स्थिर राहू शकली नाही ती दगड बनून नदीकाठी पडून राहिली.
रामाच्या (पवित्र) चरणांना स्पर्श करून तिला स्वर्गात उचलण्यात आले.
त्यांच्या परोपकारामुळे ते भक्तांसाठी मातेसमान आहेत आणि पाप्यांना क्षमा करणारे असल्याने त्यांना पतितांचा उद्धारकर्ता म्हणतात.
चांगले करणे हे नेहमी चांगल्या हावभावाने परत येते, परंतु जो वाईटाचे चांगले करतो तो सद्गुणी म्हणून ओळखला जातो.
त्या अव्यक्त (परमेश्वराचे) माहात्म्य मी कसे सांगू?
वाल्मील हा हायवेमन वाल्मिकी होता जो जवळून जाणाऱ्या प्रवाशांना लुटायचा आणि मारायचा.
मग तो खऱ्या गुरूंची सेवा करू लागला, आता त्याचे मन त्याच्या कार्याबाबत विरक्त झाले.
त्याचे मन अजूनही लोकांना मारण्याचा आग्रह करत होते पण हात मानत नव्हते.
खऱ्या गुरूने त्यांचे मन शांत केले आणि मनातील सर्व इच्छा संपुष्टात आल्या.
त्याने गुरूंसमोर मनातील सर्व दुष्कृत्ये उलगडून दाखवली आणि म्हणाले, 'हे भगवान, हा माझ्यासाठी एक व्यवसाय आहे.'
गुरूंनी त्याला घरी चौकशी करण्यास सांगितले की त्याच्या मृत्यूच्या वेळी त्याच्या वाईट कृत्यांमध्ये कुटुंबातील कोणते सदस्य त्याचे सहकारी असतील.
परंतु त्यांचे कुटुंब त्यांच्यासाठी बलिदान देण्यास नेहमीच तयार होते, परंतु त्यांच्यापैकी कोणीही जबाबदारी स्वीकारण्यास तयार नव्हते.
परत आल्यावर, गुरूंनी त्याच्या हृदयात सत्याचा उपदेश ठेवला आणि त्याला मुक्त केले. एकाच झेप घेऊन तो संसाराच्या जाळ्यातून मुक्त झाला.
गुरुमुख होऊन पापांचे पर्वत ओलांडण्यास सक्षम होतो.
अजामिल, पतित पापी एका वेश्येसोबत राहत होता.
तो धर्मत्यागी झाला. तो दुष्कर्मांच्या जाळ्यात अडकला होता.
त्याचे जीवन निरर्थक कृत्यांमध्ये वाया गेले आणि भयानक सांसारिक समुद्रात फेकले गेले.
वेश्यासोबत असतानाच तो सहा मुलांचा बाप झाला. तिच्या वाईट कृत्यांमुळे ते सर्व धोकादायक दरोडेखोर बनले.
सातव्या मुलाचा जन्म झाला आणि त्याने मुलासाठी नाव ठेवण्यास सुरुवात केली.
त्याने आपल्या मुलाचे नाव नारायण (देवाचे नाव) ठेवणाऱ्या गुरूची भेट घेतली.
आयुष्याच्या शेवटी, मृत्यूचे दूत पाहून अजमिल नारायणासाठी रडला.
देवाच्या नावाने मृत्यूच्या दूतांना त्यांच्या टाचांवर आणले. अजमिल स्वर्गात गेला आणि मृत्यूच्या दूतांच्या क्लबकडून मारहाण सहन केली नाही.
भगवंताच्या नामाचा उच्चार केल्याने सर्व दुःख नाहीसे होते.
गंका ही एक पापी वेश्या होती जिने आपल्या गळ्यात दुष्कृत्यांचा हार घातला होता.
एकदा एक थोर माणूस तिथून जात होता जो तिच्या अंगणात थांबला.
तिची वाईट अवस्था पाहून त्याला दया आली आणि त्याने तिला खास पोपट देऊ केला.
त्याने तिला पोपटाला रामाचे नाव सांगायला शिकवायला सांगितले. तिला हा फलदायी व्यापार समजावून सांगून तो निघून गेला.
प्रत्येक दिवशी पूर्ण एकाग्रतेने ती पोपटाला राम म्हणायला शिकवायची.
भगवंताचे नाव पतितांना मुक्त करणारे आहे. त्यामुळे तिची वाईट बुद्धी आणि कृत्ये धुऊन निघाली.
मृत्यूच्या वेळी, त्याने यमाचे फास कापले - मृत्यूचा दूत तिला नरकाच्या समुद्रात बुडवावे लागले नाही.
(परमेश्वराच्या) नामाच्या अमृतामुळे ती पापांपासून पूर्णपणे मुक्त झाली आणि स्वर्गात उचलली गेली.
(परमेश्वराचे) नाम हे आश्रयरहित लोकांचे शेवटचे आश्रयस्थान आहे.
बदनाम पुतण्याने तिच्या दोन्ही अंगावर विष लावले.
ती (नंदच्या) कुटुंबात आली आणि कुटुंबावर तिचे नवीन प्रेम व्यक्त करू लागली.
आपल्या चतुर फसवणुकीतून तिने कृष्णाला आपल्या मांडीत उचलले.
मोठ्या अभिमानाने तिने कृष्णाच्या तोंडात आपले स्तन दाबले आणि बाहेर आली.
आता तिने तिच्या शरीराचा बराच विस्तार केला.
कृष्णही तिन्ही जगाचा पूर्ण भार बनून तिच्या गळ्यात अडकला.
बेशुद्ध होऊन ती डोंगरासारखी जंगलात पडली.
शेवटी कृष्णाने तिला मुक्त केले आणि तिला त्याच्या आईच्या मैत्रिणीचा दर्जा दिला.
प्रभासच्या पवित्र ठिकाणी, कृष्ण गुडघ्यावर पाय ठेवून झोपला.
त्याच्या पायातील कमळाचे चिन्ह ताऱ्याप्रमाणे प्रकाशित होत होते.
एक शिकारी आला आणि त्याला हरणाचा डोळा समजून बाण सोडला.
जवळ आल्यावर तो कृष्ण असल्याचे त्याच्या लक्षात आले. तो दु:खाने परिपूर्ण झाला आणि त्याने क्षमा मागितली.
कृष्णाने त्याच्या चुकीच्या कृतीकडे दुर्लक्ष करून त्याला मिठी मारली.
कृपापूर्वक कृष्णाने त्याला पूर्ण चिकाटी ठेवण्यास सांगितले आणि चुकीच्या माणसाला पवित्र स्थान दिले.
चांगले हे सर्वजण चांगले म्हणतात पण वाईट करणाऱ्यांचे कार्य फक्त परमेश्वरानेच ठरवले आहे.
त्याने अनेक पतित पापींना मुक्त केले आहे.