एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
त्यांच्या संसारातील आचरणावरून, गुरुभिमुख, गुरुमुखी आणि मनाभिमुख मनमुख हे अनुक्रमे साधू आणि दुष्ट म्हणून ओळखले जातात.
या दोघांपैकी मोंगरे - वरवर साधू पण आंतरिक चोर - नेहमी डगमगलेल्या अवस्थेत असतात आणि त्यांच्या अहंकारापोटी त्रास सहन करून भरकटतात.
असे दुटप्पी चोर, लबाडी करणारे आणि फसवणूक करणारे दोन्ही लोकांच्या भ्रमामुळे फिके पडतात.
ते इकडे नाहीत आणि तिकडेही नाहीत आणि भ्रमाच्या ओझ्याखाली दबलेले ते मधेच बुडत राहतात आणि गुदमरतात.
मुस्लीम असो वा हिंदू, गुरुमुखांमध्ये मनमुख हाच घोर अंधार आहे.
त्याचे डोके नेहमी त्याच्या आत्म्याच्या स्थलांतराने येणाऱ्या आणि जाण्याने भारलेले असते.
स्त्री-पुरुषांच्या संगमामुळे दोन्ही (हिंदू आणि मुस्लिम) जन्माला आले; परंतु दोघांनी स्वतंत्र मार्ग (पंथ) सुरू केले.
हिंदूंना राम-राम आठवतो आणि मुस्लिमांनी त्याला खुदा असे नाव दिले.
हिंदू पूर्वेकडे तोंड करून पूजा करतात आणि मुस्लिम पश्चिमेकडे झुकतात.
हिंदू गंगा आणि बनारसची पूजा करतात, तर मुस्लिम मक्का साजरे करतात.
त्यांच्याकडे प्रत्येकी चार धर्मग्रंथ आहेत - चार वेद आणि चार काटेबा. हिंदूंनी चार वर्ण (जाती) आणि मुस्लिमांनी चार पंथ (हनीफी, सफी, मलिकी आणि हंबली) निर्माण केले.
पण प्रत्यक्षात या सर्वांमध्ये एकच हवा, पाणी आणि अग्नी आहे.
दोघांचा अंतिम आश्रय एकच आहे; फक्त त्यांनी त्याला वेगवेगळी नावे दिली आहेत.
दुहेरी चेहर्याचा म्हणजे असमान किरकोळ असेंब्लीमध्ये हाताने हात फिरवतो (कारण ते कोणालाही आवडत नाही).
त्याचप्रमाणे दुस-याच्या घरात मग्न असलेल्या वेश्येसारखी दुटप्पी बोलणारी व्यक्ती घरोघरी फिरते.
सुरुवातीला ती सुंदर दिसते आणि पुरुष तिचा चेहरा पाहून खुश होतात
पण नंतर ती भयंकर असल्याचे आढळून आले कारण तिच्या एका चेहऱ्यावर दोन प्रतिमा आहेत.
राखेने साफ केला तरी असा दुहेरी चेहरा असलेला आरसा पुन्हा घाणेरडा होतो.
यम, धर्माचा स्वामी एक आहे; तो धर्म स्वीकारतो परंतु दुष्टपणाच्या भ्रमाने तो प्रसन्न होत नाही.
सत्यवादी गुरुमुखांना शेवटी सत्याची प्राप्ती होते.
धागे बांधून, विणकर एकच धागा विणतो आणि विणतो.
शिंपी अश्रू आणि खराब झालेले कापड आणि फाटलेले कापड विकता येत नाही.
त्याच्या दुहेरी ब्लेडने कात्रीने कापड कापले.
दुसरीकडे, त्याच्या सुईचे टाके आणि वेगळे केलेले तुकडे पुन्हा एकत्र केले जातात.
तो परमेश्वर एकच आहे पण हिंदू आणि मुस्लिमांनी वेगवेगळे मार्ग निर्माण केले आहेत.
शीख धर्माचा मार्ग दोन्हीपेक्षा श्रेष्ठ आहे कारण तो गुरु आणि शीख यांच्यातील घनिष्ठ संबंध स्वीकारतो.
दुटप्पी लोक नेहमी गोंधळलेले असतात आणि त्यामुळे त्यांना त्रास होतो.
आठ बोर्ड स्पिनिंगव्हील दोन सरळ पोस्ट दरम्यान फिरते.
याच्या धुरीची दोन्ही टोके दोन खांबांच्या मध्यभागी असलेल्या छिद्रांमध्ये घातली जातात आणि त्याच्या मानेच्या जोरावर चाक असंख्य वेळा फिरते.
दोन्ही बाजू एका फास्टनिंग कॉर्डने सुरक्षित केल्या आहेत आणि चाक आणि स्पिंडलला वळसा घालून स्ट्रिंग बेल्ट आहे.
कातड्याचे दोन तुकडे त्या स्पिंडलला धरतात ज्याभोवती मुली गटात बसून फिरतात.
कधीकधी ते अचानक फिरणे थांबवतात आणि झाडावरून पक्षी उडतात तसे निघून जातात (दुटप्पी मनाचा माणूस देखील या मुली किंवा पक्ष्यांसारखा असतो आणि त्याचे मन अचानक बदलते).
गेरूचा रंग जो तात्पुरता असतो तो शेवटपर्यंत साथ देत नाही म्हणजे काही वेळाने तो कोमेजून जातो.
दुटप्पी मनाची व्यक्ती (सुद्धा) हलत्या सावलीसारखी असते जी एका जागी चिकटत नाही
वडील आणि सासरच्या दोन्ही कुटुंबांचा त्याग करून, निर्लज्ज स्त्री विनयशीलतेची काळजी घेत नाही आणि तिची अनैतिक प्रतिष्ठा धुवून टाकू इच्छित नाही.
आपल्या पतीचा त्याग करून, तिला तिच्या प्रियकराचा सहवास लाभला, तर ती, वेगवेगळ्या वासनायुक्त दिशांना फिरणारी, आनंदी कशी होईल?
तिच्यावर कोणताही सल्ला प्रचलित नाही आणि शोक आणि आनंदाच्या सर्व सामाजिक मेळाव्यात तिचा तिरस्कार केला जातो.
ती पश्चातापात रडते कारण तिची प्रत्येक दारात तिरस्काराने निंदा केली जाते.
तिच्या पापांसाठी, तिला अटक केली जाते आणि न्यायालयाने तिला शिक्षा केली आहे जिथे तिने तिच्याकडे असलेला प्रत्येक सन्मान गमावला आहे.
ती दयनीय आहे कारण आता ती मृत किंवा जिवंत नाही; ती अजूनही उध्वस्त होण्यासाठी दुसरे घर शोधते कारण तिला स्वतःच्या घरात राहणे आवडत नाही.
त्याचप्रमाणे संशय किंवा दुटप्पीपणा त्याच्यासाठी दुर्गुणांची माला विणतो.
दुसऱ्याच्या देशात राहिल्याने पश्चात्ताप होतो आणि आनंद हरण होतो;
जमीनदार रोज भांडतात, तोततात आणि पिळवणूक करतात.
दोन स्त्रियांचा पती आणि दोन पतीची पत्नी नष्ट होणे बंधनकारक आहे;
दोन परस्पर विरोधी मास्तरांच्या आदेशानुसार मशागत वाया जाईल.
जिथे रात्रंदिवस दुःख आणि चिंता राहतात, ते घर उद्ध्वस्त होते आणि शेजारच्या स्त्रिया उपहासाने हसतात.
जर एखाद्याचे डोके दोन पोकळीत अडकले तर तो राहू शकत नाही आणि पळून जाऊ शकत नाही.
त्याचप्रमाणे, द्वैत भावना हा एक आभासी साप आहे.
दुष्ट आणि दुःखी हा विश्वासघात करणारा आहे जो दोन डोके असलेल्या सापासारखा आहे जो अनिष्ट देखील आहे.
साप ही सर्वात वाईट प्रजाती आहे आणि त्यापैकी दोन डोके असलेला साप देखील एक वाईट आणि दुष्ट प्रजाती आहे.
त्याचा गुरु अज्ञात राहतो आणि या तत्त्वविहीन प्राण्यावर कोणताही मंत्र कार्य करत नाही.
तो ज्याला चावतो तो कुष्ठरोगी होतो. त्याचा चेहरा विद्रूप झाला आहे आणि त्याच्या भीतीने तो मरतो.
मनमुख, मनाला भिडणारा गुरुमुखांचा उपदेश मानत नाही आणि इकडे तिकडे भांडण करतो.
त्याचे बोलणे विषारी आहे आणि त्याच्या मनात घोर योजना आणि मत्सर आहेत.
डोके ठेचूनही त्याची विषारी सवय सुटत नाही.
अनेक प्रेमी असलेली वेश्या आपल्या पतीला सोडून जाते आणि अशा प्रकारे ती हक्कहीन बनते.
जर तिने मुलाला जन्म दिला तर त्याला मातृ किंवा पितृ असे कोणतेही नाव नाही
ती एक सुशोभित आणि अलंकारयुक्त नरक आहे जी लोकांना प्रेमळ मोहिनी आणि कृपेने फसवते.
शिकारीची नळी जशी हरणांना आकर्षित करते, त्याचप्रमाणे वेश्येची गाणी पुरुषांना त्यांच्या विनाशाकडे आकर्षित करतात.
या जगात ती दुष्ट मरण पावते आणि यापुढे तिला देवाच्या दरबारात प्रवेश मिळत नाही.
तिच्या प्रमाणेच, जो एका व्यक्तीला चिकटत नाही तो दुहेरी बोलणारा धूर्तपणे दोन धर्मगुरूंचे अनुसरण करणारा नेहमीच दु:खी असतो आणि काउंटरवर खोट्या रुपयाप्रमाणे उघड होतो.
स्वत:चा नाश केला तो दुसऱ्यांचा नाश करतो.
कावळा स्वतःला खूप हुशार समजत असला तरी जंगलातून जंगलात फिरणे ही काही योग्यता नाही.
नितंबांवर चिखलाचे डाग असलेल्या कुत्र्याला कुंभाराचे पाळीव प्राणी म्हणून ओळखले जाते.
अयोग्य पुत्र सर्वत्र पूर्वजांच्या पराक्रमाबद्दल सांगतात (परंतु स्वतः काहीही करत नाहीत).
जो नेता चौकाचौकात झोपतो, त्याच्या साथीदारांकडून (त्यांच्या वस्तू) लुटल्या जातात.
अवकाळी पाऊस आणि गारपिटीमुळे चांगले रुजलेले पीक नष्ट होते.
दु:खी दुहेरी बोलणारा हट्टी प्लेगिंग बैलासारखा असतो (ज्याला नेहमी चाबूक मारले जाते).
शेवटी असा बैल ब्रँडेड करून निर्जन ठिकाणी टाकून दिला जातो.
दुष्ट दुहेरी बोलणारा तांबे आहे जो कांस्यसारखा दिसतो.
वरवर पाहता, कांस्य चमकदार दिसत आहे, परंतु सतत धुण्याने देखील त्याचा आतील काळसरपणा साफ करता येत नाही.
लोहाराचे पक्कड दुप्पट तोंडाचे असते परंतु (लोहाराच्या) वाईट संगतीत राहिल्याने तो स्वतःचा नाश करतो.
ते गरम भट्टीत जाते आणि पुढच्या क्षणी ते थंड पाण्यात टाकले जाते.
कोलोसिंथ एक सुंदर, पाईबल्ड लूक देते परंतु आतमध्ये विष राहते.
त्याची कडू चव सहन होत नाही; त्यामुळे जिभेला फोड येतात आणि अश्रू वाहू लागतात.
ओलिंडरच्या कळ्यांची माला तयार केली जात नाही (त्याचा सुगंध नसल्यामुळे).
दुटप्पी बोलणारा दुष्ट माणूस नेहमी दु:खी असतो आणि शहामृगासारखा निरुपयोगी असतो.
शहामृग उडू शकत नाही किंवा लादूनही जाऊ शकत नाही, पण तो दिखाऊपणे फिरतो.
हत्तीला एक दात दाखवण्यासाठी आणि दुसरा खाण्यासाठी असतो.
शेळ्यांना चार टीट्स असतात, दोन त्यांच्या मानेवर आणि दोन त्यांच्या कासेला जोडलेले असतात.
नंतरच्यामध्ये दूध असते, पूर्वीचे लोक त्यांच्याकडून दुधाची अपेक्षा करणाऱ्यांना फसवतात.
मोरांना चार डोळे असतात ज्याद्वारे ते पाहतात परंतु इतरांना त्यांच्याबद्दल काहीच माहिती नसते.
म्हणून एखाद्याचे लक्ष दोन स्वामींकडे (धर्म) वळवल्याने विनाशकारी अपयश येते.
चहुबाजूंनी दोरीने बांधलेला दोन तोंडी ड्रम दोन्ही बाजूंनी मारला जातो.
रिबेकवर संगीताचे उपाय वाजवले जातात पण वेळोवेळी त्याचे पेग फिरवले जातात.
जोडलेले झांज एकमेकांवर आदळतात आणि त्यांची डोकी व शरीरे फोडतात.
आतून रिकामी असताना बासरी नक्कीच वाजते पण जेव्हा त्यात दुसरी कोणतीही वस्तू शिरते (म्हणजे द्वैत प्रवेश करते तेव्हा) ती साफ करण्यासाठी त्यात लोखंडी रॉड ढकलला जातो (तिला त्रास होतो).
सोन्याचे भांडे दुरुस्त झाले पण तुटलेला मातीचा घागर पुन्हा तयार होत नाही.
द्वैतामध्ये मग्न होऊन व्यक्ती सदैव जळून खाक होते.
दुष्ट आणि दुहेरी मनाचा माणूस एका पायावर उभ्या असलेल्या क्रेनसारखा त्रास सहन करतो.
गंगेत उभं राहून ते प्राण्यांना खाण्यासाठी गळा दाबून टाकते आणि त्याची पापे कधीच धुतली जात नाहीत.
कोलोसिंथ नग्न पोहू शकतो आणि एकामागून एक तीर्थक्षेत्रावर स्नान करू शकतो,
पण त्याची कृती इतकी कुटिल आहे की त्याच्या हृदयातील विष कधीच जात नाही.
सापाच्या भोकाला मारल्याने त्याचा मृत्यू होत नाही, कारण तो अधोलोकात (सुरक्षित) राहतो.
आंघोळ करून पाण्यातून बाहेर येणारा हत्ती पुन्हा अंगाभोवती धूळ उडवतो.
द्वैताची जाणीव अजिबात चांगली नाही.
दुहेरी चेहऱ्याचे मन हे निरुपयोगी आंबट दुधासारखे असते.
ते प्यायल्यावर सुरवातीला गोड लागते पण नंतर त्याची चव कडू होते आणि त्यामुळे शरीराला रोग होतो.
दुहेरी बोलणारी ती काळी मधमाशी आहे जी फुलांची मित्र आहे पण मूर्खासारखी ती फुलेच आपले कायमचे घर आहे असे समजते.
हिरवे पण आंतरीक हलो तिळ आणि ऑलिंडरच्या कळीला खरे सौंदर्य आणि रंग नसतात किंवा कोणीही समजदार व्यक्ती त्यांना उपयुक्त मानत नाही.
जर वेळू शंभर हात लांबीपर्यंत वाढली तरीही ती पोकळ राहते आणि गोंगाट करणारा आवाज निर्माण करते.
चंदनाच्या लाकडाच्या झाडाशी संबंध असूनही बांबू सुगंधित होत नाहीत आणि त्यांच्या परस्पर घर्षणाने स्वतःचा नाश करतात.
अशा व्यक्तीला मृत्यूची देवता यमाच्या दारात आपल्या काठीचे अनेक प्रहार होतात.
दुटप्पी बोलणारा त्याच्या मजबुरीने जखडून सलाम करतो, तरीही त्याचा पवित्रा आवडत नाही.
धितिघल्ट, खड्डा किंवा लाकडी खांब असलेल्या विहिरीतून पाणी काढण्याचा एक विरोधाभास, दगड (काउंटरवेट म्हणून) बांधला जातो तेव्हाच वाकतो.
दुसरीकडे चामड्याची पिशवी फक्त बांधलेली असताना विहिरीतून पाणी बाहेर काढते.
काही कंपोझेशनखाली काम करणे हे गुण किंवा उपकार नाही.
दोन संपलेल्या धनुष्यावर बाण असतो, खेचल्यावर वाकतो, पण सुटल्यावर लगेच निघालेला बाण एखाद्याच्या डोक्याला लागतो.
त्याचप्रमाणे शिकारीही हरणाच्या दर्शनाने नतमस्तक होतो आणि विश्वासघाताने आपल्या बाणाने त्याला मारतो.
त्यामुळे गुन्हेगार गुन्हे करत राहतो.
डोक्यावर टोक असलेला दुहेरी डोके असलेला बाण आणि शेपटीला पंख वाकत नाहीत.
दुहेरी तोंड असलेला भाला देखील कधीही झुकत नाही आणि युद्धात स्वतःला अहंकाराने लक्षात येते.
आठ धातूंनी बनलेली तोफ वाकत नाही किंवा फुटत नाही पण किल्ला उद्ध्वस्त करते.
स्टीलची दुधारी तलवार तुटत नाही आणि दोन्ही धारांनी मारते.
घेरणारा फासा वाकत नाही तर अनेक घोडेस्वारांना अडकवतो.
लोखंडी रॉड कठिण असल्याने वाकत नाही, पण त्यावर लावलेले मांसाचे तुकडे भाजले जातात.
त्याचप्रमाणे 'स्ट्रेट सॉ' झाडे तोडतो.
अक्क, वालुकामय प्रदेशातील एक विषारी वनस्पती आणि काटेरी सफरचंद, फांद्या कमी झाल्या असल्या तरी त्यांची शंका सोडू नका.
संकरित झाडे वरवर बहरलेली दिसतात पण त्यांना विषारी फुले व फळे असतात ज्यामुळे त्यांची प्रतिष्ठा कमी होते.
अक्क-दूध पिऊन माणूस मरतो. अशा स्रावाला दूध कसे म्हणता येईल?
त्यांच्या भागातून कापसाचे तुकडे फुटतात आणि उडतात.
अख्खोपर्स देखील पाईबाल्ड आहेत; ते देखील दुटप्पीपणासारखे, कुठेही आश्रय घेत नाहीत.
काटेरी पाने खाऊन माणूस वेडा होतो आणि लोक त्याला जगात पेंढा गोळा करताना दिसतात.
रतक, लहान लाल आणि काळ्या बिया देखील हार बनवण्यासाठी छेदतात.
पाइनचे झाड जंगलात वाढते आणि उंचावर जाते.
त्याचे नोड टॉर्चमध्ये जळतात आणि त्याच्या निंदनीय पानांना कोणीही स्पर्श करत नाही.
तिची लांबलचक सावली खडबडीत जमिनीवर पडल्याने कोणताही प्रवासी त्याच्या सावलीत बसत नाही.
त्याची फळेही चिंध्यापासून बनवलेल्या बॉलप्रमाणे कुरळे तुकडे करून बाहेर पडतात आणि फिरतात.
त्याचे लाकूड देखील चांगले नाही, कारण ते पाणी, हवा, सूर्यप्रकाश आणि उष्णता सहन करू शकत नाही.
पाइन वनात आग लागली तर ती लवकर विझत नाही आणि पुढे अहंकाराच्या आगीत जळत राहते.
त्याला मोठा आकार देऊन, देवाने ते निरुपयोगी आणि नाशासाठी जबाबदार केले आहे.
तीळ काळे, त्याचे फूल पांढरे आणि वनस्पती हिरवी आहे हे किती अद्भुत आहे.
ते मुळाजवळून कापून, शेतात ढीग करून उलटे ठेवले जाते.
प्रथम ते दगडावर फेकले जाते आणि नंतर तेलाच्या दाबाने तीळ ठेचले जातात. भांग आणि कापूस दोन मार्ग आहेत.
एकाला परोपकार करण्याचे काम हाती लागते आणि दुस-याला वाईट प्रवृत्ती अंगीकारण्यात मोठेपणा जाणवतो.
कापसापासून, जिनिंग आणि कताईनंतर, कापड तयार केले जाते जे लोकांची नग्नता झाकते.
भांगाची कातडी सोलून काढली जाते आणि नंतर त्यापासून दोरी बनवल्या जातात ज्यांना लोकांना बांधण्यात लाज वाटत नाही.
पोरांची चाकू पाहुण्यांसारखीच असते. ते लवकर निघायचे आहे.
बाभळीवर काटे आणि चायना-बेरीवर फुले व फळे वाढतात पण ती सर्व निरुपयोगी आहेत.
दोन्ही रंगीबेरंगी फळे आहेत पण त्यांना द्राक्षांचा घड समजू शकत नाही.
एरंडाचे फळही सुंदर आणि पाईबाल्ड असते पण व्हॅक्यूओस कॅक्टसकडून काय अपेक्षा ठेवता येईल?
त्याचे लाल फळ रेशीम-कापूसच्या झाडाच्या निरुपयोगी सावलीसारखे निरुपयोगी आहे.
कडक नारळाचे तोंड फोडल्यानंतरच त्याचे कर्नल मिळते. तुती पांढऱ्या आणि काळ्या रंगाच्या असतात आणि त्यांची चवही वेगळी असते.
त्याचप्रमाणे, योग्य आणि अयोग्य पुत्र अनुक्रमे आज्ञाधारक आणि बंडखोर असतात, म्हणजे एक सुख देतो तर दुसरा दुःख देतो.
द्वैत हे जीवनाचे नेहमीच वाईट धोरण असते.
सापाच्या डोक्यात दागिना असतो पण तो स्वेच्छेने मिळवायचा नाही, म्हणजे मिळवण्यासाठी त्याला मारावे लागते.
त्याचप्रमाणे मृगाची कस्तुरी जिवंत असताना कशी मिळेल.
भट्टी, लोखंडाला फक्त गरम करते, परंतु केवळ हातोडा मारून इस्त्रीला इच्छित आणि निश्चित आकार दिला जातो.
कंदमुळाचा रताळ खाणाऱ्यांना मान्य होतो आणि मसाल्यांनी परिष्कृत केल्यावरच त्याची प्रशंसा केली जाते.
बेताल, सुपारी, कतेचू आणि चुना एकत्र मिसळल्यावर मिश्रणाचा सुंदर रंग ओळखला जातो.
वैद्याच्या हातातील विष हे औषध बनते आणि मेलेल्यांना सजीव बनवते.
चंचल मनाला केवळ गुरुमुखानेच नियंत्रित केले जाऊ शकते.