هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
دنيا ۾ انهن جي عملن مان، گرو-انداز، گرومک ۽ ذهن تي مبني منمخ، ترتيب سان سادو ۽ بدڪار سڃاتل آهن.
انھن ٻنھي مان، منگريل- بظاھر ساڌو، پر اندروني طور چور- ھميشه لڪل حالت ۾ رھندا آھن ۽ پنھنجي انا لاءِ ڏک سھي، گمراھ ٿيندا آھن.
اهڙا ٻهراڙيءَ وارا چور، ٺڳي ڪندڙ ۽ ٺڳي، ٻنهي جهانن ۾ حيرانيءَ سبب ٿلها ٿي پيا آهن.
اُهي نه هِتي آهن نه اُتي ۽، وهمن جي بار سان، وچ ۾ ٻڏندا ويندا آهن ۽ گهٻرائجي ويندا آهن.
مسلمان ھجي يا ھندو، گرو مُخن ۾ من مُخ سراسر اونداھي آھي.
هن جو مٿو هميشه اچڻ ۽ وڃڻ سان ڀريل هوندو آهي هن جي روح جي منتقلي ذريعي.
نر ۽ مادي جي سنگم جي نتيجي ۾ ٻئي (هندو ۽ مسلمان) پيدا ٿيا؛ پر ٻنهي الڳ الڳ طريقا (فرقون) شروع ڪيا.
هندو کيس رام-رام ياد ڪندا آهن ۽ مسلمان کيس خدا جو نالو ڏيندا آهن.
هندو پنهنجي پوڄا اوڀر طرف ڪن ٿا ۽ مسلمان اولهه طرف ڪنڌ ڪن ٿا.
هندو گنگا ۽ بنارس کي پوڄيندا آهن، جڏهن ته مسلمان مڪي ۾ جشن ڪندا آهن.
انهن وٽ چار صحيفا آهن - چار ويد ۽ چار ڪتب. هندن چار ورنا (ذات) ۽ مسلمانن چار فرقا (حنفي، صفي، مالڪي ۽ حنبلي) پيدا ڪيا.
پر حقيقت ۾ انهن سڀني ۾ هڪ ئي هوا، پاڻي ۽ باهه موجود آهي.
ٻنهي لاءِ آخري پناهه هڪ ئي آهي؛ صرف ان کي مختلف نالا ڏنا ويا آهن.
ٻيڻو منهن وارو يعني اڻ برابري نابالغ هٿ هٿ ۾ کڻي اسيمبليءَ ۾ هلن ٿا (ڇاڪاڻ ته ڪو به ان کي پسند نٿو ڪري).
ساڳيءَ طرح ٻهراڙيءَ جي ڳالهه ڪندڙ طوائف وانگر ٻين جي گهرن ۾ رڌل آهي، در در ڏانهن هلي ٿو.
پهرين ته هوءَ خوبصورت لڳي ٿي ۽ مرد هن جو چهرو ڏسي خوش ٿين ٿا
پر بعد ۾ هوءَ خوفناڪ ثابت ٿي آهي ڇاڪاڻ ته هن جو اڪيلو چهرو ٻه تصويرون رکي ٿو.
اھڙو ٻه منھن وارو آئينو به خاڪ سان صاف ڪرڻ سان وري گندو ٿي پوندو آھي.
ياما، ڌرم جو رب هڪ آهي. هو ڌرم کي قبول ڪري ٿو پر بدڪاريءَ جي فريب ۾ راضي نٿو ٿئي.
سچا گرومخ آخرڪار سچ کي حاصل ڪندا آهن.
ڌاڙن کي ڳنڍڻ سان، وُوڻر هڪ ئي سوت سان وڏو تانگهه ۽ ڪپڙو ٺاهي ٿو.
درزي جا ڳوڙها ۽ خراب ٿيل ڪپڙو ۽ ڦاٽل ڪپڙو وڪڻي نٿو سگهجي.
هن جي ڊبل بليڊ مان ٺهيل اسڪيسر ڪپڙي کي ڪٽي ٿو.
ٻئي طرف، هن جي سُئيءَ جي سِچ ۽ جدا ٿيل ٽڪرا وري ملن ٿا.
اهو رب هڪ آهي پر هندن ۽ مسلمانن جا مختلف طريقا پيدا ڪيا آهن.
سکهزم جو رستو ٻنهي کان مٿاهون آهي ڇاڪاڻ ته اهو گرو ۽ سکن جي وچ ۾ هڪ گهرو تعلق قبول ڪري ٿو.
ٻهراڙيءَ وارا هميشه پريشان هوندا آهن ۽ اهڙيءَ طرح اهي ڏک برداشت ڪندا آهن.
اٺ بورڊ اسپننگ وھيل ٻن سڌريل پوسٽن جي وچ ۾ ھلندو آھي.
ان جي محور جي ٻنهي پاسن کي ٻن پوسٽن جي وچ ۾ سوراخن ۾ ڌڪيو ويندو آهي ۽ ان جي ڳچيء جي زور تي اهو چڪر بيشمار ڀيرا ڦيرايو ويندو آهي.
ٻنهي پاسن کي مضبوطي واري ڪنڊ سان محفوظ ڪيو ويو آهي ۽ هڪ تار وارو پٽو ڦيٿي ۽ اسپنڊل کي گهيرو ڪري ٿو.
چمڙيءَ جا ٻه ٽڪرا ٿلهي کي پڪڙيندا آهن، جنهن جي چوڌاري ڇوڪريون ٽوليون ٺاهي ويٺي گھمنديون آهن.
ڪڏهن ڪڏهن اهي اوچتو ڦرڻ بند ڪري ڇڏيندا آهن ۽ ائين ڇڏي ويندا آهن جيئن پکي وڻ تان اڏامندا آهن (ٻئي دماغ وارو ماڻهو به انهن ڇوڪرين يا پکين جهڙو هوندو آهي ۽ اوچتو پنهنجو ذهن تبديل ڪندو آهي).
اوچر جو رنگ جيڪو عارضي هوندو آهي، اهو آخري وقت تائين ساٿ نه ڏيندو آهي، يعني ڪجهه وقت کان پوءِ ختم ٿي ويندو آهي.
ٻهراڙيءَ وارو ماڻهو (پڻ) هلندڙ پاڇي وانگر آهي، جيڪو هڪ جاءِ تي نه جڙي ٿو
پيءُ ۽ سُسر جي ٻنهي خاندانن کي ڇڏي، بي شرم عورت کي حيا جي پرواهه نه آهي ۽ نه وري پنهنجي غير اخلاقي شهرت کي ڌوئيندي آهي.
پنهنجي مڙس کي ڇڏي، جيڪڏهن هوءَ پنهنجي پياري جي صحبت مان لطف اندوز ٿي رهي آهي، ته هوءَ، مختلف لذتن جي طرفن ۾ هلندي، ڪيئن خوش ٿي سگهندي؟
هن تي ڪابه صلاح غالب نه آهي ۽ هوء ماتم ۽ خوشي جي سڀني اجتماعي اجتماعن ۾ حقير آهي.
هوءَ ماتم ۾ روئي ٿي ڇاڪاڻ ته هن کي هر دروازي تي بي عزتي سان ملامت ڪئي وئي آهي.
هن جي گناهن جي ڪري، هوء گرفتار ڪئي وئي آهي ۽ عدالت طرفان سزا ڏني وئي آهي جتي هوء عزت جي هر ذرو وڃائي ٿي جيڪا هن وٽ هئي.
هوءَ اداس آهي ڇو ته هاڻي هوءَ نه مئل آهي ۽ نه جيئري. هوءَ اڃا به برباد ٿيڻ لاءِ ڪو ٻيو گهر ڳولي ٿي ڇو ته هوءَ پنهنجي گهر ۾ رهڻ پسند نٿي ڪري.
ساڳيءَ طرح شڪ يا ٻٽي سوچ ان لاءِ بڇڙن جو مالا ڳنڍي ٿي.
ٻين جي زمينن ۾ رهڻ توبهه ڪري ٿو ۽ خوشيون کسي ٿو.
روز زميندار پاڻ ۾ جهڳڙو ڪندا آهن، ٽوٽ ۽ ڦر ڪندا آهن.
ٻن زالن جو مڙس ۽ ٻن مڙسن جي زال ناس ٿيڻ واري آھي.
ٻن باهمي مخالف مالڪن جي حڪم هيٺ پوکجي ويندي هئي.
جتي رات ڏينهن ڏک ۽ پريشانيون رهنديون آهن، يعني هر وقت اهو گهر ڊهي پوندو آهي ۽ پاڙي جون عورتون طنز ڪري کلنديون آهن.
جيڪڏهن ڪنهن جو مٿو ٻن دڙن ۾ ڦاسي پوي ته نه رهي سگهي ٿو ۽ نه ڀڄي سگهي ٿو.
ساڳيءَ طرح، دوئي جو احساس به هڪ مجازي سانپ آهي.
بدڪردار ۽ ناخوش اهو خيانت ڪندڙ آهي جيڪو ٻن مٿو نانگ وانگر آهي جيڪو ناپسنديده پڻ آهي.
نانگ سڀ کان خراب نسل آهي ۽ ان مان ٻه مٿا وارو نانگ به خراب ۽ خراب قسم آهي.
ان جو مالڪ نامعلوم رهي ٿو ۽ هن غير اصولي مخلوق تي ڪوبه منتر ڪم نٿو ڪري.
جنهن کي کائي ٿو اهو ڪوڙهه جو مريض ٿي وڃي ٿو. هن جو منهن خراب ٿي ويو آهي ۽ هو ان جي خوف کان مري ويو آهي.
من مُخ، عقلمند، گرو مُک جي نصيحت قبول نه ڪندو آهي ۽ اُتي جهيڙو ڪندو آهي.
هن جي ڳالهه زهريلي آهي ۽ هن جي ذهن ۾ بيوقوف منصوبا ۽ حسد آهن.
هن جي زهريلي عادت سندس مٿو ڦاٽي وڃڻ تي به نه ٿي.
هڪ طوائف، جنهن ۾ ڪيترائي عاشق آهن، پنهنجي مڙس کي ڇڏي ڏئي ٿي ۽ اهڙيءَ طرح بي اختيار ٿي وڃي ٿي.
جيڪڏهن هوء هڪ پٽ کي جنم ڏئي، هن کي اشارو سان ماء يا پيء جو نالو نه رکندو آهي
هوءَ هڪ سينگاريل ۽ آرائشي جهنم آهي، جيڪا ظاهري دلڪش ۽ فضل سان ماڻهن کي ٺڳي ٿي.
جيئن شڪاري جو نلڪو هرڻ کي پنهنجي طرف متوجه ڪري ٿو، تيئن ڪنهن طوائف جا گيت به انسانن کي پنهنجي تباهيءَ ڏانهن مائل ڪن ٿا.
هن دنيا ۾ هوءَ بڇڙي موت مرندي آهي ۽ آخرت ۾ خدا جي درٻار ۾ داخل نه ٿيندي آهي.
هن وانگر، جيڪو هڪ ماڻهوءَ کي نه مڃيندو آهي، اهو ٻهراڙيءَ جي چالبازيءَ سان ٻن مذهبي آقان جي پٺيان لڳندو آهي، سو هميشه ناخوش هوندو آهي ۽ ڪوڙي رپئي وانگر کاؤنٽر تي پڌرو ٿيندو آهي.
پاڻ برباد ڪري ٻين کي برباد ڪري.
ڪانءَ لاءِ ٻيلي کان ٻيلي ڏانهن ڀڄڻ ڪو به فائدو نه آهي، جيتوڻيڪ هو پاڻ کي تمام هوشيار سمجهي ٿو.
ڪتي جي پٺيءَ تي مٽيءَ جا داغ لڳل آهن، ان کي هڪ ئي وقت ڪُمور جو پالتو سمجهيو ويندو آهي.
نالائق پٽ هر هنڌ ابن ڏاڏن جي ڪارنامي جو ذڪر ڪندا آهن (پر پاڻ ڪجهه نه ڪندا آهن).
جيڪو اڳواڻ چوراهن تي سمهي پوي ٿو، ان جي ساٿين (پنهنجي مال) کي ڦريو وڃي ٿو.
غير موسمي برسات ۽ گُلها سڙيل فصل کي تباهه ڪن ٿا.
تڪليف ڏيندڙ ٻٽي ڳالهائيندڙ هڪ ضدي ٻوٽي جي ٻڪري وانگر آهي (جنهن کي هميشه چابڪ لڳندو آهي).
آخرڪار اهڙي ٻڪري کي نشانو بڻايو ويندو آهي ۽ ويران هنڌن تي ڇڏي ويندو آهي.
برائي ڊبل ڳالهائيندڙ ٽامي جو آهي جيڪو برنز وانگر ڏسڻ ۾ اچي ٿو.
بظاهر، برونز چمڪندڙ نظر اچي ٿو پر مسلسل ڌوئڻ ان جي اندرين ڪاروائي کي صاف نٿو ڪري سگهي.
لوهار جو چمڙو ٻٽي وات وارو هوندو آهي پر (لوهار جي) بڇڙي صحبت ۾ رهڻ پنهنجو پاڻ کي تباهه ڪري ڇڏيندو آهي.
اهو گرم فرنس ۾ وڃي ٿو ۽ ٻئي پل ان کي ٿڌو پاڻي ۾ وجهي ٿو.
ڪولوسينٿ هڪ خوبصورت، پائبلڊ نظر ڏئي ٿو پر ان جي اندر زهر رهي ٿو.
ان جو تلخ ذائقو برداشت نه ٿو ڪري سگهجي؛ اهو زبان کي ڦاٽي ٿو ۽ ڳوڙها ڳوڙها ڪري ٿو.
ڪو به مالا اوليندر جي ڪڪرن مان تيار نه ڪيو ويو آهي (انهن جي خوشبوء کان خالي هجڻ لاء).
بڇڙو ماڻهو جيڪو ٻهراڙيءَ ۾ ڳالهائيندو آهي اهو هميشه ناخوش هوندو آهي ۽ شتر مرغ وانگر بيڪار هوندو آهي.
شتر مرغ نه ته اُڏي سگهي ٿو ۽ نه ئي لڏي سگهجي ٿو، پر هو ظاهري طرح ٿڙڪندو آهي.
هاٿيءَ وٽ ڏندن جو هڪ سيٽ هوندو آهي ڏيکارڻ لاءِ ۽ ٻيو کائڻ لاءِ.
ٻڪرين کي چار ٿلها هوندا آهن، ٻه ڳلن تي ۽ ٻه ڳلن سان لڳل هوندا آهن.
پوئين کير تي مشتمل آهي، اڳيون انهن کي ٺڳين ٿيون جيڪي انهن کان کير جي اميد رکندا آهن.
مور کي چار اکيون هونديون آهن جن جي ذريعي هو ڏسندا آهن پر ٻيا انهن جي باري ۾ ڪجهه به نٿا ڄاڻن.
تنهن ڪري ٻن آقان (مذهبن) ڏانهن ڌيان ڏيڻ تباهيءَ ڏانهن وٺي وڃي ٿو.
ٻن طرفن کان ڍڳن جي چوڌاري ڦرلٽ ڪئي ويندي آهي.
ريبڪ تي موسيقيءَ جا اهڃاڻ هلايا وڃن ٿا پر بار بار ان جا پير مروڙي وڃن ٿا.
جھاز جوڙو ٺاهي ھڪ ٻئي کي ھڙتال ڪندا آھن ۽ سندن مٿو ۽ جسم ٽوڙيندا آھن.
بانسري جڏهن اندران خالي ٿئي ٿي ته ضرور وڄي ٿي، پر جڏهن ڪا ٻي شئي ان ۾ داخل ٿئي ٿي (يعني جڏهن ٻهراڙيءَ ۾ داخل ٿئي ٿي) ته ان کي صاف ڪرڻ لاءِ ان ۾ لوهه جي راڊ کي ڌڪيو وڃي ٿو.
سون جي ڍڳي جي مرمت ته ٿي آهي پر مٽيءَ جو ٽٽل ٽٽل وري نه ٺهيو آهي.
ٻُوٽيءَ ۾ مگن ٿي فرد کي سُڃائي ٿو ۽ هميشه لاءِ سڙي ٿو.
هڪ بڇڙو ۽ ٻهراڙيءَ وارو ماڻهو هڪ ٽنگ تي بيٺو ڪرين وانگر تڪليف ۾ اچي ٿو.
گنگا ۾ بيٺو، اهو مخلوقات کي گلا ڪري ٿو انهن کي کائڻ لاء ۽ ان جا گناهه ڪڏهن به ڌوئي نه ويندا آهن.
ڪولوسنٿ ننگا ترڻ ۽ غسل ڪري سگھي ٿو ھڪڙي زيارتي مرڪز تي ٻئي پٺيان،
پر ان جو عمل ايترو ته ڪڙو هوندو آهي جو ان جي دل ۾ زهر ڪڏهن به نه ويندو آهي.
نانگ جي سوراخ کي مارڻ سان ان کي نه ماريندو آهي، ڇاڪاڻ ته اهو پاتال ۾ (محفوظ) رهي ٿو.
هاٿي غسل ڪرڻ کان پوءِ پاڻيءَ مان نڪرندو آهي، وري پنهنجي پيرن جي چوڌاري مٽي اُڇليندو آهي.
دوئي جو احساس تمام سٺو احساس ناهي.
ٻهراڙيءَ جو ذهن بيڪار ڍڳي کير جهڙو آهي.
ان کي پيئڻ سان شروع ۾ ذائقو مٺو ٿيندو آهي پر پوءِ ان جو ذائقو تلخ ٿيندو آهي ۽ بدن کي بيمار ڪندو آهي.
ٻٽي ڳالھائيندڙ اھا ڪارا ماک آھي جيڪا گلن جي دوست آھي پر بيوقوفن وانگر انھن گلن کي پنھنجو مستقل گھر سمجھي ٿو.
سائو، پر اندروني طور تي هالو تل جي ٻج ۽ اوليندر بڊ ۾ نه ته اصل خوبصورتي ۽ رنگ آهي ۽ نه ئي ڪو هوشيار ماڻهو انهن کي ڪنهن ڪم جو سمجهي ٿو.
جيڪڏهن ريڊ سؤ هٿن جي ڊگھائي تائين وڌي وڃي ته پوءِ به اندران اندر ئي اندران اندران اندريون آواز پيدا ڪري ٿو.
چندن جي ڪاٺيءَ جي وڻ سان بانس جي ميلاپ جي باوجود، خوشبودار نه ٿيندا آهن، ۽ انهن جي پاڻ ۾ ڇڪتاڻ جي ڪري پاڻ کي تباهه ڪندا آهن.
موت جي ديوتا يما جي دروازي تي اهڙو شخص پنهنجي لٺ جا ڪيترائي وار کڻندو آهي.
ٻهراڙيءَ جي ڳالهه ڪندڙ پنهنجي مجبوريءَ ۾ جڪڙيل سلام ڪري ٿو، پر پوءِ به سندس انداز ناپسند آهي.
Dhitighalt، کڏ مان پاڻي ڪڍڻ لاءِ ٺھيل يا ڪاٺيءَ جي کوھ تي مشتمل کوھ، رڳو ان وقت جھڪي ٿو جڏھن ڪو پٿر (ڪاؤنٽر ويٽ) ان سان ڳنڍجي.
ٻئي طرف چمڙي جو ٿلهو جڏهن صرف ڳنڍجي ته کوهه مان پاڻي ڪڍندو آهي.
ڪنهن مجبوريءَ هيٺ ڪم ڪرڻ نه ته ڪا خوبي آهي ۽ نه ئي احسان.
ان تي تير سان ٻه پاسا ختم ٿين ٿا، جڏهن ڇڪي ٿو ته جھڪي ٿو، پر فوري طور تي ڇڏڻ تي، هڪ تير ڪنهن جي مٿي تي لڳندو آهي.
اهڙيءَ طرح شڪاري به هرڻ کي ڏسي ڪنڌ جهڪائي ٿو ۽ ان کي پنهنجي تير سان ماري ٿو.
اهڙيءَ طرح مجرم، ڏوھ ڪندو رھي ٿو.
ٻٽي مٿو تير جنهن جي مٿي تي ٿلهي هوندي آهي ۽ دم تي پنن وارا نه هوندا آهن.
ٻِن مُنهن وارو ڀِلو به ڪڏھن نه جھڪندو آھي ۽ جنگ ۾ پاڻ کي وڏائيءَ سان ڏٺو ويندو آھي.
اٺن ڌاتن مان ٺهيل توپ نه ته ڦاٽي ٿي ۽ نه ئي ڦاٽي ٿي پر قلعي کي ڊاهي پٽ ڪري ٿي.
فولاد جي ٻِن دھاري تلوار ٽٽي نه ٿي ۽ ٻنھي ڪنڊن سان ماري ٿي.
گھيرو نه جھڪندو آھي پر گھڻن گھوڙي سوارن کي ڦاسائيندو آھي.
لوھ جي سڙي سخت ھجڻ ڪري جھڪي نه ٿي، پر ان تي لڳل گوشت جا ٽڪرا سڙي وڃن ٿا.
ساڳيءَ طرح ’سڌو آرو‘ وڻن کي ڪٽي ٿو.
اَکَ، سٽي واري علائقي جو هڪ زهريلو ٻوٽو ۽ ڪانڊيرو، جيتوڻيڪ شاخون هيٺيون هونديون آهن، پر پوءِ به انهن جي شڪتي رد نه ٿيندي آهي.
هائيبرڊ ٻوٽا بظاهر ته ڦاٿل نظر اچن ٿا پر انهن ۾ زهريلا گل ۽ ميوا آهن جيڪي انهن کي بدنام ڪن ٿا.
کير پيئڻ سان ماڻهو مري وڃي ٿو. اهڙي رطوبت کي کير ڪيئن چئجي؟
انهن جي حصن مان ڪپهه جهڙا ٽڪرا نڪرندا آهن ۽ چوڌاري اڏامندا آهن.
اکهوپر به پائبلڊ آهن. اهي به ٻهراڙيءَ وارن وانگر، ڪٿي به پناهه نه آهن.
ٿلهو کائي ماڻهو چريو ٿي وڃي ٿو ۽ ماڻهو کيس دنيا ۾ ٿلهو گڏ ڪندي ڏسن ٿا.
رتڪ، ننڍڙا ڳاڙها ۽ ڪارا داڻا، پڻ گارڊن ٺاهڻ لاءِ سوراخ ڪيا ويندا آهن.
صنوبر جو وڻ ٻيلي ۾ وڌندو آهي ۽ اونڌو ٿي ويندو آهي.
ان جا ڳوڙها مشعلن ۾ جلندا آهن ۽ ڪو به ان جي مسخيل پنن کي نه ڇڪيندو آهي.
ان جي ڇانو هيٺ ڪوبه گذرندڙ نه ٿو ويهي ڇو ته ان جو ڊگھو پاڇو ٿلهي زمين تي پوي ٿو.
ان جو ميوو به ڳاڙهي ٽڪرن ۾ ڦٽي نڪرندو آهي جيئن رڳن مان ٺهيل گولي ۽ چوڌاري ڦرندو آهي.
ان جي ڪاٺ به سٺي نه آهي، ڇاڪاڻ ته اها پاڻي، هوا، سج ۽ گرمي برداشت نه ڪري سگهي ٿي.
صنوبر جي ٻيلي ۾ جيڪڏهن باهه لڳندي آهي ته اها جلدي نه ٻرندي آهي ۽ اڳتي وڌندي پاڻ کي انا جي باهه ۾ سڙي ويندي آهي.
ان کي وڏي سائيز ڏئي، خدا ان کي بيڪار ۽ تباهيء جو ذميوار بڻائي ڇڏيو آهي.
ڪيڏي نه عجيب ڳالهه آهي ته تل جو ٻج ڪارو آهي ان جو گل اڇو ۽ ٻوٽو سائو آهي.
ان کي پاڙ جي ويجھو کان ڪٽي، ان کي ڍير ۾ مٿي ڪري ميدان ۾ ڪڍيو ويندو آهي.
پهرين ان کي پٿر تي اڇلايو ويندو آهي ۽ پوءِ تيل جي دٻن ذريعي ان کي ڪٽيو ويندو آهي. ڀنگ ۽ ڪپهه جا ٻه طريقا آهن.
هڪ ماڻهو نيڪيءَ جو ڪم ڪري ٿو ۽ ٻيو بڇڙا رويا اختيار ڪرڻ ۾ عظمت محسوس ڪري ٿو.
ڪپهه مان جنن ۽ ڪٽڻ کان پوءِ ڪپڙو تيار ڪيو ويندو آهي، جيڪو ماڻهن جي ننڊ کي ڍڪي ڇڏيندو آهي.
ڀنگ جي چمڙيءَ کي ڇيڙي پوءِ ان مان رسا ٺاهيا وڃن ٿا، جن کي ماڻهن کي پابند ڪرڻ ۾ ڪو شرم محسوس نٿو ٿئي.
چاقوءَ جو ڍير به مهمانن وانگر هوندو آهي. اهو جلدي وڃڻو آهي.
ببول تي ڪنارا ٿين ٿا ۽ چائنا بيري تي گل ۽ ميوا ٿين ٿا پر اهي سڀ بيڪار آهن.
ٻنهي وٽ رنگين ميوا آهن پر انهن کي انگور جو گُچو سمجهي نه ٿو سگهجي.
ارڙيءَ جو ميوو به سهڻو ۽ پائبلڊ هوندو آهي پر ويڪيوس ڪيڪٽس مان ڪهڙي اميد رکي سگهجي ٿي؟
ان جو ڳاڙھو ميوو، ريشمي ڪپهه جي وڻ جي بيڪار ڇانو وانگر بيڪار آھي.
سخت ناريل پنهنجي وات کي ٽوڙڻ کان پوءِ ئي پنهنجي دانا پيدا ڪري ٿو. ڀاڄيون اڇي ۽ ڪاري قسم جون هونديون آهن ۽ انهن جو ذائقو به مختلف هوندو آهي.
ساڳيءَ طرح لائق ۽ نالائق پٽ به فرمانبردار ۽ باغي هوندا آهن، يعني هڪ کي خوشي ۽ ٻيو ڏک ڏيندو آهي.
Duality هميشه زندگي جي هڪ خراب پاليسي آهي.
نانگ جي مٿي ۾ زيور هوندو آهي پر اهو ڄاڻي ٿو ته پنهنجي مرضيءَ سان حاصل نه ڪري، يعني حاصل ڪرڻ لاءِ ان کي مارڻو پوندو.
اهڙيءَ طرح هرڻ جي مشڪ جيئري هوندي به ڪيئن حاصل ٿيندي.
فرنس، رڳو لوھ کي گرم ڪري ٿو، پر لوھ کي ھڪڙي مطلوب ۽ ٺھيل شڪل ڏني وئي آھي رڳو ان کي ھٿ سان.
نلڪي جي جڙ جو يام کائڻ وارن لاءِ قابل قبول ٿئي ٿو ۽ ان کي مصالحن سان صاف ڪرڻ کان پوءِ ئي ساراهيو وڃي ٿو.
بيٽل ليف، بيٽل نٽ، ڪيچو ۽ ليم، جڏهن پاڻ ۾ ملايا ويندا آهن ته ان جي خوبصورت رنگ جي سڃاڻپ ٿيندي آهي.
طبيب جي هٿ ۾ زهر دوا بڻجي مئلن کي متحرڪ ڪري ٿو.
غير مستحڪم دلگير ذهن کي اڪيلو گرومخ جي ذريعي ڪنٽرول ڪري سگهجي ٿو.