هڪ اوانڪار، بنيادي توانائي، خدائي بزرگ جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
عاشق لانا ۽ مجنون دنيا جي هر ڪنڊ ۾ مشهور آهن.
سورٿ ۽ بيجا جو شاندار گيت هر طرف ڳايو وڃي ٿو.
سسئي ۽ پنهونءَ جي محبت، جيتوڻيڪ مختلف ذاتن جي، هر هنڌ ڳالهائي وڃي ٿي.
مهيوال سان ملڻ لاءِ چناب نديءَ ۾ ترڻ لاءِ سهڻيءَ جو قصو مشهور آهي.
رانجها ۽ هير ان محبت لاءِ مشهور آهن، جن هڪ ٻئي کي جنم ڏنو.
پر انھن سڀني کان بھترين محبت آھي، جو شاگرد پنھنجي گروءَ سان پيار ڪندا آھن، اُھي اُن کي صبح جي اُن وقت ڳائيندا آھن.
آفيم کائڻ وارا آفيم کان پاسو ڪن ٿا ۽ گڏ ويهي ان کي کائين ٿا.
جوا راند ۾ مشغول ۽ پنهنجو داغ وڃائي.
چور چوريءَ کي نه ڇڏيندا آهن ۽ پڪڙڻ تي سزا ڀوڳيندا آهن.
بدڪار عورت جي گهرن کان پري نه رهي آهي، جيتوڻيڪ اهي انهن جي رزق لاء پنهنجا ڪپڙا به وڪرو ڪن ٿا.
گنهگار گناهه ڪن ٿا ۽ سزا کان بچڻ لاءِ فرار ٿي وڃن ٿا.
پر، انهن سڀني جي برعڪس، گرو جا سک، (جنهن جي صحبت نقصان کان پري آهي)، پنهنجي گرو سان پيار ڪن ٿا، ۽ هو انهن جي سڀني گناهن کي معاف ڪري ٿو.
ڪاري ماکيءَ باغ ۾ خوشبوءِ مان لطف اندوز ٿيندي ئي فنا ٿي ويندي آهي.
ماٺ بي خوفيءَ سان شعلي تي پاڻ کي ساڙي ٿو پر آخري دم تائين شعلن جي منهن کي ڏسندو رهي ٿو.
راڳن کان مست ٿي، هرڻ جهنگن ۾ ڀڄڻ لڳو.
زبان جي ذائقي تي غالب ٿي، مڇي پاڻ ئي ٿلهو پڪڙي ٿي.
نر هاٿيءَ کي پنهنجي ماديءَ جي حوس جي ڪري پڪڙيو وڃي ٿو ۽ سڄي زندگي تڪليفون برداشت ڪري ٿو.
اهڙيءَ طرح، گروءَ جا سک به پنهنجي گروءَ سان پيار ڪندا آهن ۽ پاڻ کي پنهنجي سچي ذات ۾ قائم رکندا آهن.
ڳاڙهي پيرن وارو ٿلهو (چڪور) چنڊ کي پيار ڪندو آهي ۽ ان ڪري ان کي ڏسندو آهي بغير ڪنهن نظر جي.
ريڊي شيلڊريڪ (چڪوي) سج سان پيار ڪندو آهي، ۽ سج جي روشنيءَ ۾، پنهنجي محبوب سان ملڻ خوشي محسوس ڪندو آهي.
لوطس پاڻيءَ سان پيار ڪري ٿو ۽ پاڻيءَ کي پنهنجو ڦٽيل چهرو ڏيکاري ٿو.
برساتي پکي ۽ مور به ڪڪرن کي ڏسندي رڙيون ڪن ٿا.
زال مڙس سان پيار ڪندي آهي ۽ ماءُ پٽ جي سنڀال ڪندي آهي.
ساڳيءَ طرح سک گرو سان پيار ڪندو آهي ۽ اهو پيار آخر تائين ساڻس گڏ هوندو آهي.
حسن ۽ لذت جي دوستي سڄي دنيا ۾ مشهور آهي.
۽ اهو تمام عملي آهي ته بک ۽ ذائقو مڪمل ڪندڙ آهن.
لالچ ۽ دولت به هڪ ٻئي سان ملن ٿا ۽ گمراهه رهن ٿا.
ننڊ ڪرڻ واري ماڻهوءَ لاءِ، هڪ ننڍڙي کٽ به رات گذارڻ جو مزو آهي.
خواب ۾، هڪ کي هر رنگ جي واقعن جو مزو اچي ٿو.
اهڙيءَ طرح سکن ۽ گروءَ جي پيار جي ڪهاڻي به ناقابل بيان آهي
مانسروور جو سوان رڳو موتي ۽ زيور کڻي ٿو.
راتيون ۽ آم جو وڻ هڪ ٻئي لاءِ پيار رکن ٿا، ان ڪري هو ان تي ڳائي ٿو.
چندن کي سڄي ٻوٽي پياري ٿي، ۽ جيڪو به ان جي ويجهو آهي، سو خوشبودار ٿئي ٿو.
فلسفي جي پٿر کي ڇهڻ سان لوهه سون وانگر چمڪي ٿو.
ايستائين جو ناپاڪ وهڪرا، گنگا سان ملڻ، مقدس ٿي ويندا آهن.
سک ۽ گرو جي وچ ۾ پڻ اهڙي محبت آهي، ۽ هڪ سک لاء، اهو تمام قيمتي شيء آهي.
رشتن جا ٽي قسم آهن - پهريون اهي جيڪي پيءُ، ماءُ، ڀيڻ، ڀاءُ ۽ سندن اولاد ۽ اتحاد؛
ٻيو، ماءُ جو پيءُ، ماءُ جي ماءُ، ماءُ جون ڀينرون، ماءُ جا ڀائر.
ٽيون، سسر، ماءُ، ڀيڻ، ڀائٽي ۽ ڀيڻ.
انهن لاءِ سون، چاندي، هيرا ۽ مرجان گڏ ڪيا ويندا آهن.
پر سڀني کان وڌيڪ پيارو آهي گرو جي سکن جو، گرو لاءِ پيار،
۽، اهو تعلق آهي جيڪو خوشي آڻيندو آهي.
واپاري واپار ڪري ٿو ۽ نفعو به ڪمائي ٿو ۽ نقصان به.
هاري پوکيندو آهي ۽ اهڙيءَ طرح وڌندو يا گهٽائيندو آهي.
نوڪر خدمت ڪري ٿو ۽ ميدان جنگ ۾ ڦاسي ٿو.
حڪمراني جا نتيجا ، يوگي جي حيثيت ۾ رهڻ ، دنيا ۾ رهڻ ، ٻيلي ۾ رهڻ
۽ قلعا اهڙا آهن جو آخر ۾ ماڻهو يام جي ڄار ۾ ڦاسي پوي ٿو يعني لڏپلاڻ ڪري ٿو.
پر سک ۽ سندس گرو جي وچ ۾ اهڙي محبت آهي جو ڪڏهن به نقصان نه ٿيندو آهي.
نظارا ۽ نمائشون ڏسڻ سان اکيون نه ٿيون سڪون؛
ساراهه يا ملامت ٻڌي، ماتم يا خوشيءَ سان ڪن نه سڪندا آهن.
جيڪا شيءِ لذت ۽ لذت ڏئي ٿي، سا کائڻ سان زبان مطمئن نه ٿي.
نڪ سٺي يا خراب بوء سان مطمئن نه آهي؛
ڪو به ماڻهو پنهنجي زندگيءَ جي مدي کان مطمئن نه آهي، ۽ هر ڪو غلط اميدون رکي ٿو.
پر سک گروءَ سان مطمئن آهن ۽ سندن سچي محبت ۽ لذت آهي.
لعنت آهي ان سر تي جيڪو نه گرو جي اڳيان جهڪي ٿو ۽ نه پيرن کي ڇهي ٿو.
لعنت آهي انهن اکين تي جيڪي گرو کي ڏسڻ بدران ڪنهن ٻئي جي زال کي ڏسن.
اهي ڪن (پڻ) لعنتي آهن جيڪي گرو جو واعظ نه ٻڌن ٿا ۽ ان تي ڌيان نه ٿا ڏين.
لعنت آھي ان زبان تي جيڪا گرو جي ڪلام کان سواءِ منتر پڙھي
خدمت کان سواءِ مٿو ۽ پير لعنتي آهن ۽ ٻيا ڪم بيڪار آهن.
سک ۽ گرو جي وچ ۾ (سچو) پيار آهي ۽ اصل لذت گرو جي پناهه ۾ آهي.
پيار ڪنهن کي به نه پر گرو؛ ٻيو سڀ پيار ڪوڙو آهي.
ان کان سواءِ ٻيو ڪوبه مزو نه وٺو، ڇو ته اهو زهر هوندو.
ڪنهن ٻئي جي ڳائڻ تي راضي نه ٿيو، ڇو ته ان کي ٻڌڻ سان خوشي نه ٿيندي.
سڀئي عمل جيڪي گرو جي تعليم سان مطابقت ۾ نه هوندا آهن، برائي آهن، ۽ برائي ميوو کڻندا آهن.
سچي گروءَ جي راهه تي هلو، ڇو ته ٻين سڀني طريقن ۾ چور آهن، جيڪي ڌوڪو ڏين ٿا.
گروءَ جي سکن جي گروءَ لاءِ محبت سندن روح کي سچائي سان ملائي ٿي.
ٻيون اميدون (سواءِ رب جي) بربادي آهن. انهن کي ڪيئن پورو ڪري سگهجي ٿو.
ٻيا جذبا فريب آهن جيڪي آخرڪار (انسان) کي گمراهه ڪن ٿا.
ٻيا عمل به ٺڳيون آهن جن جي ذريعي انسان خرابيون پيدا ڪري ٿو ۽ تڪليفون برداشت ڪري ٿو.
ٻين جي احساس جي صحبت زندگي گذارڻ جو هڪ بيوقوف طريقو آهي؛ ۽ اهو ڪيئن ڌوئي سگهي ٿو گناهه واري زندگي کي.
وجدان هڪ غلط داغ آهي، جنهن جي نتيجي ۾ انسان کي زندگيءَ جي جنگ هارائي ٿي.
سکن ۽ گروءَ جي وچ ۾ پيار، نيڪ ماڻهن کي ويجهو آڻي ٿو ۽ کين هڪ (سنگت) بڻائي ٿو.
جيئن عضون جو ٽڪراءُ ڪڇي کي بچائيندو آهي، تيئن گروءَ جو عميق نظارو سک کي دنيا جي سمنڊ کان بچائيندو آهي.
هڪ سوان وانگر تعصبي علم (کير مان پاڻي ڪڍڻ جو)، گرو جو هي نظريو کائڻ ۽ ناقابل استعمال بابت حڪمت فراهم ڪري ٿو.
سائبرين ڪرين وانگر جيڪو پنهنجي چشمن کي ذهن ۾ رکندو آهي، گرو پڻ هميشه شاگردن جو خيال رکندو آهي، ۽ (پنهنجي روحاني طاقتن ذريعي) پوشيده جي اڳڪٿي ڪندو آهي.
جيئن ماءُ پنهنجي پٽ جي خوشين ۾ شريڪ نه ٿيندي آهي، تيئن گروءَ کي به سکن جي ڪابه تقاضا نه هوندي آهي.
سچو گرو مهربان آهي ۽ (ڪڏهن) سکن کي به آزمائي ٿو.
گرو ۽ سکن جي وچ ۾ پيار ان کي قيمتي بڻائي ٿو گھاس جي بلڊ وانگر، جيڪو ملين (سڪن) جي لائق آهي.
(چراغ جي) شعلي کي ڏسندي، جيئن ماٺ شعلي سان ملي ٿي ۽
هرڻ پنهنجي شعور کي سريلي ڪلام ۾ جذب ڪري ٿو، ائين ئي مقدس جماعت جي درياهه ۾،
سک مڇي بڻجي گرو جي حڪمت جو رستو اختيار ڪري، زندگيءَ جو مزو ماڻي ٿو.
ڪمل جي پيرن جي ڪارا ماکيءَ بنجڻ سان سک پنهنجي رات جوش ۾ گذاريندو آهي.
هو گرو جي تعليم کي ڪڏهن به نه وساريندو آهي ۽ ان کي ورجائيندو آهي جيئن مينهن جي موسم ۾ پکيءَ ڪندو آهي.
گرو ۽ شاگرد جي وچ ۾ محبت اهڙي آهي جو اهي دوئي جي احساس کي پسند نٿا ڪن.
ڪنهن اهڙي ڏيڻ واري کان نه پڇو جنهن کان توهان کي ڪنهن ٻئي ڏانهن اپيل ڪرڻو پوندو
ڪنهن بيوقوف بينڪر کي ملازمت نه ڏيو جيڪو توهان کي توبهه ڪرڻ کان پوءِ ڪندو.
اهڙي مالڪ جي خدمت نه ڪريو جيڪو توهان کي موت جي سزا جو ذميوار بڻائي.
ڪنهن طبيب سان مشغول نه ٿيو جيڪو غرور جي مرض جو علاج نه ڪري سگهي.
زيارتن جي جاءِ تي بدن کي غسل ڏيڻ جو ڇا فائدو، جيڪڏهن بدنصيبي جي گندگي صاف نه ٿئي.
گرو ۽ شاگردن جي وچ ۾ پيار خوشي ۽ استحڪام آڻيندو آهي.
جيڪڏهن فوج جو مالڪ هجي ته چار ڊويزنون (هاٿي، رٿ، گهوڙو ۽ پيادل)، ملڪ ۽ دولت؛
جيڪڏهن رڌن ۽ سڌن جي ذريعي معجزن جي قبضي جي ڪري ٻين ڏانهن ڪشش پيدا ٿئي؛
جيڪڏهن طويل زندگي گذارين ته خوبين ۽ علم سان ڀرپور
۽ جيڪڏهن ڪنهن جي پرواهه ڪرڻ لاءِ ڪافي طاقتور هجڻ جي باوجود اڃا تائين پريشاني ۾ مشغول ناهي،
هن کي رب جي درٻار ۾ پناهه نٿي ملي.
پنهنجي گرو سان محبت جي ڪري، هڪ عام گھاس ڪٽڻ وارو سک به قبول ٿئي ٿو.
گروءَ کان سواءِ توجهه ئي دوليت آهي.
گرو ڪلام جي علم کان سواءِ ٻيو علم بيڪار آهي.
گرو پيرن کان سواءِ پوڄا سڀ ڪوڙ ۽ خود غرضي آهي.
گروءَ جي تعليم کي قبول ڪرڻ کان سواءِ، ٻيا سڀ طريقا اڻپورا آهن.
پاڪ جماعت جي گڏجاڻيءَ کان سواءِ، باقي سڀ مجلسون نازڪ آهن.
سک پنهنجي گرو سان پيار ڪندا آهن، چڱي طرح ڄاڻندا آهن ته (زندگي جي) راند کي کٽڻ لاء.
ٿي سگهي ٿو ته هڪ ۾ لکين حڪمتون، شعور، خوبيون، مراقبو، عزتون، جاپس،
تپسيا، تسلسل، زيارت جي مرڪزن تي غسل، ڪرم، دھرم يوگا،
مزيدار صحيفن جي تلاوت هن جي ڪريڊٽ تي آهي.
پر پوءِ به، جيڪڏهن انا تي قابو رکندڙ اهڙو شخص چاهي ٿو ته ٻين جي نظر ۾ هجي،
هو گمراهه ٿي ويو آهي ۽ رب (۽ سندس مخلوق) کي سمجهي نٿو سگهي.
جيڪڏهن گرو ۽ شاگرد جي وچ ۾ محبت غالب ٿي وڃي ته انا جو احساس (ٿلهي هوا ۾) ختم ٿي ويندو آهي.
گرو جو سک، (گرو جي) پيرن تي ڪري، پنهنجي انا ۽ ذهن جي خواهش کي ڇڏي ٿو.
هو پاڻي آڻيندو آهي، جماعت کي پرستار ڏيندو آهي، اٽو پيسندو آهي (لٽيگار لاءِ) ۽ سڀ دستي ڪم ڪندو آهي.
هو چادر صاف ڪري ٿو ۽ پکيڙي ٿو ۽ چولي ۾ باھ وجهڻ وقت مايوس نه ٿيندو آهي.
هو قناعت کي اهڙي طرح اختيار ڪندو آهي جيئن مئل ماڻهو ڪندو آهي.
هن کي گروءَ جي ويجهو رهڻ جو اهڙو ميوو ملي ٿو، جيئن صندل جي وڻ جي ويجهو رهڻ سان ريشمي ڪپهه جو وڻ ملي ٿو، يعني خوشبوءِ به ٿئي ٿي.
گرو سان پيار ڪندڙ سک پنهنجي حڪمت کي مڪمل ڪن ٿا.
گرو جي خدمت جو ميوو وڏو آهي؛ جيڪو ان جي قيمت سمجهي سگهي ٿو.
حيرت انگيز رنگن مان (زندگيءَ جي) اها هڪ تمام شاندار ڏسڻ ۾ اچي ٿي.
خدمت جو ذائقو ايترو ئي لاجواب آهي جيترو مٺو گونگي ماڻهوءَ لاءِ.
اهو (خدا جو) وڏو ڪارنامو آهي ته وڻن ۾ خوشبوءِ آهي.
خدمت انمول ۽ لاجواب آهي؛ ڪو به نادر هن ناقابل برداشت فيڪلٽي کي برداشت ڪري ٿو.
خدمت جو راز فقط خدا ئي ڄاڻي ٿو.
اهو راز ڪنهن کي به معلوم ناهي ته صندل جي سنگت ۾ ٻيا وڻ ڪيئن صندل ۾ تبديل ٿين ٿا.
چراغ مان چراغ روشن ٿئي ٿو ۽ هڪجهڙو نظر اچي ٿو.
ان پاڻي کي ڪير به سڃاڻي نٿو سگهي جيڪو پاڻي ۾ ملي ٿو.
ننڍي چاچي ڀنگين ۾ بدلجي ٿي. ان بابت ڪو به نه ٿو ٻڌائي سگهي.
نانگ پنهنجي ٻچڙي کي ڇڏي ٿو ۽ اهو وري هڪ شاندار ڪارنامو آهي.
اهڙي طرح، گرو ۽ شاگرد جي وچ ۾ پيار عجيب آهي.
گلن ۾ خوشبوءِ ته رهندي آهي، پر اُتي اُها ڪيئن ٿيندي آهي، ڪنهن کي خبر ناهي.
ميون جا ذائقا مختلف هوندا آهن، جيتوڻيڪ اهو ئي پاڻي انهن کي سيراب ڪري ٿو.
کير ۾ مکڻ رهي ٿو پر اهو راز ڪو نه ٿو سمجهي.
گرومخن ۾، انهن جي نظم و ضبط جي ڪري، مستند ذات جو احساس ٿئي ٿو.
ان سڀ لاءِ، گرومخ گرو لاءِ پيار جو طريقو لاڳو ڪري ٿو،
سنگتي ۽ گرو جا گيت، گرباني
ڏيئا جي ٻرندڙ شعلا کي ڏسندي ڪيڏا پاڻ کي روڪي نٿا سگهن.
مڇيءَ کي پاڻيءَ مان ڪڍيو وڃي ٿو، پر پوءِ به پاڻيءَ سان پيار نه ٿو ڇڏي.
شڪاري جي ڊرم جي ڌپ ٻڌي، هرڻ آواز ڏانهن رخ ڪري ٿو،
۽ ڪاري ماکيءَ گلن ۾ داخل ٿيڻ سان خوشبوءِ مان لطف اندوز ٿيڻ لاءِ پاڻ ئي مري ويندي آهي.
ساڳيءَ طرح، گرومخ به پيار جي لذت حاصل ڪري پاڻ کي سڀني بندن کان آزاد ڪرائين ٿا.
گرو ۽ سکن جو خانداني نسب برڪت وارو آهي جيڪو گرو جي حڪمت جي پيروي ڪري پاڻ کي محسوس ڪري ٿو.