هڪ عالمگير خالق خدا. سچي گرو جي فضل سان:
ڀائي گورداس جي ورسي
وار هڪ
مان گرو (گرو نانڪ ديو) جي اڳيان سجدو ڪريان ٿو، جنهن ستنام منتر (دنيا لاءِ) پڙهيو.
(مخلوقن کي) سڄي دنيا جي سمنڊ پار ڪري، هن بيحد خوشيءَ سان انهن کي آزاديءَ ۾ ضم ڪيو.
هن لڏپلاڻ جي خوف کي ختم ڪري ڇڏيو ۽ شڪ ۽ علحدگي جي بيماري کي ختم ڪري ڇڏيو.
دنيا رڳو وهم آهي، جنهن سان گڏ جنم، موت ۽ تڪليفون به آهن.
يما جي لٺ جو خوف دور نه ٿيو آهي ۽ ساکت، ديوي جي پوئلڳن، پنهنجي جان وڃائي ڇڏيو آهي.
جن گروءَ جا پير پڪڙيا آهن، تن کي سچي ڪلام ذريعي آزاد ڪيو ويو آهي.
هاڻي هو محبت جي عقيدت سان ڀرپور ٿي گروپربس (گروسن جي سالگره) ملهائين ٿا ۽ انهن جي خدا جي ياد، خيرات ۽ مقدس وضو ڪرڻ جا عمل، ٻين کي پڻ متاثر ڪن ٿا.
جيئن ڪو پوکي ٿو، تيئن لڻي ٿو.
پهرين ڳالهه ته جڏهن ساهه ۽ جسم نه هو ته اوندهه ۾ ڪجهه به نظر نه آيو.
جسم کي رت (ماءُ جي) ۽ مني (پيءَ جي) ذريعي پيدا ڪيو ويو ۽ پنجن عنصرن کي انصاف سان ملايو ويو.
هوا، پاڻي، باهه ۽ زمين گڏ ٿي ويا.
پنجون عنصر آسمان (خالي) وچ ۾ رکيو ويو ۽ خالق خدا، ڇهين هڪ، سڀني جي وچ ۾ پوشيده طور تي ڦهليل آهي.
انساني جسم جي تخليق لاءِ پنج عناصر ۽ پنجويهه خوبيون هڪ ٻئي جي سامهون شامل ۽ ملايا ويا.
چار زندگيءَ جي ابتڙ مائنس (انگر جنين جي پسين جو جنم، ٻوٽي) ۽ چار تقريرون (پارا، پسينتي، مديما، ويچاري) هڪ ٻئي ۾ ضم ٿي ويون ۽ منتقلي جو ڊرامو رچايو ويو.
اهڙيءَ طرح 84 لک نسل پيدا ٿيا.
84 لک زندگيءَ جي طبقن مان، هڪ انسان جي حيثيت ۾ ڄمڻ بهترين آهي.
اکيون ڏسن ٿيون، ڪن ٻڌن ٿا ۽ وات مٺا لفظ ڳالهائين ٿا.
هٿ روزي ڪمائي ٿو ۽ پير مقدس جماعت ڏانهن وٺي وڃن ٿا. Los ojos miran, los oídos escuchan y la boca habla palabras dulces.
انساني زندگيءَ ۾ فقط حق جي ڪمائيءَ سان، پنهنجي بچت مان، ٻين ضرورتمندن کي کارايو ويندو آهي.
انسان گرو مُخ بنجڻ سان، گروءَ تي ٻڌل، پنهنجي زندگيءَ کي بامقصد بڻائي ٿو. هو گرباني پڙهي ٿو ۽ ٻين کي به (بني جي اهميت) سمجهائي ٿو.
هو پنهنجن ساٿين کي راضي ڪري انهن جي پيرن سان لڳل پاڪ پاڻي کڻي ٿو يعني مڪمل عاجزي پيدا ڪري ٿو.
عاجزي سان پيرن کي ڇهڻ کان انڪار نه ڪيو وڃي، ڇاڪاڻ ته اونداهي دور ۾ اها خوبي (انساني شخصيت جو) واحد اثاثو آهي.
اهڙي عمل جا ماڻهو دنيا جي سمنڊ ۾ ترندا ۽ گرو جي ٻين شاگردن سان گڏ گڏ ٿيندا.
هن جي هڪ لفظ جي ذريعي تمام غالب اونڪر سڄي وسيع ڪائنات کي پيدا ڪيو.
پنجن عنصرن جي ذريعي، جيئن ته هو ٽنهي جهانن ۽ انهن جي فرقن ۾ پکڙيل آهي.
اُهو خالق ڪنهن کي به نظر نه ٿو اچي جنهن پاڻ کي وڌائڻ لاءِ لامحدود فطرت (پراڪرت) پيدا ڪئي.
هن فطرت جا بيشمار روپ ٺاهيا.
هن پنهنجي هڪ هڪ بال ۾ لکين دنياون گڏ ڪيون.
۽ پوءِ هڪ ڪائنات ۾ هو ڏهن شڪلين ۾ اچي ٿو.
هن ڪيتريون ئي پياري شخصيتون پيدا ڪيون آهن جهڙوڪ ويدوياس ۽ محمد کي ترتيب سان ويد ۽ ڪتن کي پيارا.
ڪيتري نه عجيب طريقي سان هڪ فطرت کي ڪيترن ۾ وڌايو ويو آهي.
چار دور (يوگ) قائم ٿيا ۽ پهرين ٽن کي ستيوگ، ٽريتا، دواپر جا نالا ڏنا ويا. چوٿون ڪليگ هو.
۽ چار ذاتيون چار دور جا بادشاهن جي نالي سان مشهور ٿيون. برهمڻ، ڪشتري، وشيا ۽ سدرا هر دور ۾ غالب رهيا.
ستيوگ ۾، وشنو کي چيو ويندو آهي ته هو هنساوار جي طور تي زمين تي آيو ۽ انهن سان لاڳاپيل مسئلن کي بيان ڪيو.
مابعد الطبعيات (هيءَ ڪهاڻي ڀڳت پراڻ جي يارهين ڪنٽو ۾ آهي) ۽ رڳو هڪ سوهام برهم جي ڳالهه ڪئي وئي ۽ ان تي غور ڪيو ويو.
مايا کان لاتعلق ٿي، ماڻهو هڪ رب جي ساراهه ڪندا.
اهي ٻيلن ۾ ويندا هئا ۽ قدرتي ڀاڄيون کائي زندگي گذاريندا هئا.
جيتوڻيڪ اهي لکين سالن تائين جيئرا رهيا پر اهي محلات، قلعا ۽ وڏيون محلون ٺاهيندا رهيا.
هڪ طرف دنيا هلي رهي هئي ته ٻئي طرف زندگيءَ جو وهڪرو ٺهي رهيو هو.
تريتا ۾ سج خاندان ۾ ڪشتري (رام) هڪ عظيم اوتار جي صورت ۾ نازل ٿيو.
هاڻي عمر جا نو حصا گهٽجي ويا آهن ۽ وهم، وابستگي ۽ انا ڦهلجي وئي آهي.
ديواپر ۾ يادو خاندان سامهون آيو، يعني ڪرشن جو اوتار ماڻهن کي معلوم ٿيو. پر سٺن اخلاقن جي کوٽ جي ڪري، عمر جي لحاظ کان، (انسان جي) عمر گهٽجي وئي.
رگ ويد ۾ برهمڻ جي رويي ۽ اوڀر طرف ڪيل ڪمن بابت خيالن جو ذڪر ڪيو ويو آهي.
ڪشتري يجرويد سان لاڳاپيل ٿي ويا ۽ ڏکڻ ڏانهن منهن ڪندي خيرات ڏيڻ شروع ڪيو.
وشيش سامويد کي ڳنڍيو ۽ اولهه ڏانهن منهن ڪيو.
رگ ويد لاءِ نيرو لباس، يجوردو لاءِ پيلو ۽ سامويد جا گيت ڳائڻ لاءِ سفيد لباس پائڻ رواج بڻجي ويو.
اهڙيءَ طرح ٽنهي دورن جا ٽي فرض بيان ڪيا ويا.
ڪليجوگ چوٿون زمانو بڻجي ويو، جنهن ۾ ذهين جبلت سڄي دنيا کي پنهنجي لپيٽ ۾ آڻي ڇڏيو.
رگ، يجور ۽ سامويد ۾ فرض ڪيل فرضن کي انجام ڏيڻ جي نتيجي ۾ ماڻهو پيدا ٿيا.
سڄي ڌرتي مامن جي لالچ ۾ پئجي وئي ۽ ڪليجوگ جي ڪرتوتن سڀني کي وڪوڙي ڇڏيو.
نفرت ۽ انحطاط ماڻهن کي جڪڙي ڇڏيو ۽ انا سڀني کي ساڙي ڇڏيو.
هاڻي ڪو به ڪنهن جي پوڄا نه ڪندو آهي ۽ ننڍي ۽ وڏي جي عزت جو احساس هوا ۾ گم ٿي ويو آهي.
هن ڪٽر دور ۾ شهنشاهه ظالم آهن ۽ انهن جا غدار قصاب.
ٽنهي دورن جو انصاف نابود ٿي ويو ۽ هاڻي جيڪو ڪجهه (رشوت طور) ڏيندو ان کي انصاف ملندو.
انسان عمل جي مهارت ۾ محتاج ٿي ويو آهي.
چئن ويدن ۾ فرض ڪيل فرضن کي منٿون ڪرڻ کان پوءِ، ساحرن ڇهن شاسترن کي بيان ڪيو آهي.
برهما ۽ سنڪ جي طرفان جيڪو به بيان ڪيو ويو هو، ماڻهو پڙهي ۽ پيروي ڪندا هئا.
پڙھڻ ۽ ڳائڻ وقت ڪيترائي سوچيندا آھن، پر لکين مان رڳو ھڪڙو سمجھي ٿو ۽ پڙھي ٿو وچين دي لائنن.
پڙھڻ ۽ ڳائڻ وقت ڪيترائي سوچيندا آھن، پر لکين مان رڳو ھڪڙو سمجھي ٿو ۽ پڙھي ٿو وچين دي لائنن.
حيرت جي ڳالهه اها آهي ته هر دور ۾ ڪنهن نه ڪنهن رنگ (ذات) جو راڄ هوندو هو، پر ڪليگ ۾ ڪيتريون ئي ذاتون آهن.
اهو ته ٽنهي يوگا جا فرض ڇڏيا ويا، هر ڪنهن کي خبر آهي پر مونجهارو برقرار آهي.
جيئن ته چئن ويدن جي وضاحت ڪئي وئي آهي، ڇهن فلسفن (شاسترن) جو بيان پڻ انهن کي پورو ڪري ٿو.
اهي سڀ پنهنجي پنهنجي نقطه نظر کي ساراهيو.
سنجيدگيءَ سان ويچار ڪندي، سير گوتم رگويد جي ڪهاڻي بيان ڪئي آهي.
خيالن جي ڇنڊڇاڻ کان پوء، نييا اسڪول ۾، خدا کي سڀني سببن جي موثر سبب طور بيان ڪيو ويو آهي.
هر شيءِ سندس اختيار ۾ آهي ۽ سندس حڪم ۾ آهي، ڪنهن جو به حڪم قبول نه ٿو ٿئي.
هو شروعات ۾ آهي ۽ هن تخليق جي آخر ۾ اڃا تائين هن شاستر ۾ هن کي هن تخليق کان الڳ ڏيکاريل آهي.
هن خالق کي ڪنهن به نه ڏٺو آهي ۽ نه ڄاڻايو آهي، بلڪه ماڻهو پراڪرت (فطرت) جي وسعت واري وهم ۾ ڦاٿل رهيا آهن.
سوهم پربرهم کي نه سمجهڻ جي ڪري، جيو هن کي هڪ انسان (غلطين سان ڀريل) سمجهڻ ۾ غلطي ڪري ٿو.
رگ ويد ڄاڻندڙ ماڻهن کي نصيحت ڪري ٿو ته عظيم رب سڀ ڪجهه آهي ۽ ٻيو ڪو به هن سان مقابلو نٿو ڪري سگهجي.
سچي گرو کان سواءِ اها سمجھ حاصل نه ٿي ڪري سگهجي.
يجورويد تي تمام گهڻي غور ڪندي، رشي جيمني پنهنجا اصول بيان ڪيا.
حتمي فيصلو جسم جي ڪيل عملن جي مطابق ٿيندو، جيڪو پوکيو سو لڻندو.
هن ڪرما جي نظريي کي قائم ڪيو ۽ منتقلي جي وضاحت ڪئي جيئن ڪرما طرفان ڪنٽرول.
ان جي لامحدوديت جي گمراهيءَ جي ڪري، شڪ صاف ٿي ويندا آهن ۽ جيو ڪرم جي چڪر ۾ ڀٽڪندو رهي ٿو.
ڪرما دنيا جو هڪ عملي پاسو آهي ۽ مايا ۽ برهم هڪجهڙا آهن.
هي خيال (شاستر) يجرويد جي اجزاء کي ڦهلائڻ دوران، برهمڻ کي عظيم حقيقت سان ملائي ٿو،
۽ مضبوطي سان ان رسم کي قائم ڪري ٿو جيڪو اڳتي هلي دنيا ۾ اچڻ ۽ وڃڻ کي ڪرم جي غلاميءَ جي نتيجي ۾ قبول ڪري ٿو.
سچي گرو کان سواء، شڪ کي دور نٿو ڪري سگهجي.
وياس (بدرائن) سامويد جي سوچ جي فريم کي منٿ ڪرڻ ۽ تحقيق ڪرڻ کان پوءِ ويدانت (سوترا) پڙهيا.
هن پاڻ کي (آتمان) جي سامهون رکيو جيئن ناقابل بيان برهم سان.
هو غائب ۾ آهي ۽ جيو پنهنجي خودمختاري جي فريب ۾ اُتي ڀوڳي ٿو.
پاڻ کي برهم جي حيثيت ۾ قائم ڪرڻ سان هو حقيقت ۾ پنهنجي ذات کي عبادت جي لائق بڻائي ٿو ۽ ان ڪري هو محبت جي عقيدت جي اسرار کان اڻڄاڻ رهيو.
ويد جو منٿون ڪرڻ به هن کي سڪون حاصل نه ڪري سگهيو ۽ هو انا جي تپش ۾ سڀني کي سڙڻ لڳو.
مايا جي لٺ هميشه هن جي مٿي تي لٽڪي رهي هئي ۽ هو موت جي ديوتا يما جي مسلسل خوف جي ڪري تمام گهڻو متاثر ٿيو.
نارد کان علم حاصل ڪري، هن ڀگت پڙهيو ۽ اهڙي طرح خدا جي واکاڻ ڪئي.
گروءَ جي اڳيان هٿيار ڦٽا ڪرڻ کان سواءِ ڪو به (دنيا جو سمنڊ) پار نه ٿو ڪري سگهي.
دواپر جي گذرڻ سان هاڻي ڪليگ جي مٿي تي بادشاهت جو ڇت اچي ويو.
اٿرو ويد قائم ٿي ويو ۽ ماڻهو هاڻي اُتر طرف مُنهن ڪندي التجا ڪندا ويندا.
آٿرو ويد جي گيتن جي هڪ مادو جي طور تي، سنکيا-سوترا بابا ڪپل پاران پڙهيا ويا هئا.
عظيم علم سان مشغول ٿيو ۽ مستحڪم ۽ عارضي تي غور ڪيو.
لکين ڪوششن جي باوجود، علم کان سواءِ ڪجهه به حاصل نه ٿو ٿئي.
ڪرما ۽ يوگا جسم جون سرگرميون آهن ۽ اهي ٻئي لمحاتي ۽ فنا آهن.
تجزياتي حڪمت عظيم لذت پيدا ڪري ٿي ۽ ڄمڻ ۽ مرڻ جا وهم ختم ٿي وڃن ٿا.
گرو مُرڪ (گرمُخ) حقيقي نفس ۾ ضم ٿي وڃن ٿا.
اٿتاويد جي منٿ ڪرڻ سان، گرو-مرڪز (ڪناد) پنهنجي ويسيسڪ ۾ گنن، خاصيتن (معاملي جي) بابت پڙهيو.
هن پوکڻ ۽ لڻڻ (ڏڻ ۽ وٺڻ) جو نظريو پيش ڪيو ۽ ٻڌايو ته مناسب وقت تي ئي ميوو حاصل ٿيندو.
هر شيءِ سندس خدائي مرضي ۾ هلندي آهي، حڪم (جنهن کي هو اپوروا سڏيندو آهي) ۽ جيڪو به خدا جي مرضي کي قبول ڪري ٿو، پنهنجي نفس کي برابريءَ ۾ رکي ٿو.
جيو کي اهو سمجهڻ گهرجي ته ڪجهه به پنهنجو پاڻ سان نه ٿو ٿئي (۽ اسان پاڻ اسان جي چڱن يا خراب عملن جا ذميوار آهيون) ۽ تنهنڪري ڪنهن کي به سٺو يا خراب ذهن ۾ رکڻ نه گهرجي.
رشي ڪند چيو آهي ته جيئن پوکيندؤ، تيئن لڻندؤ.
ستيوگ جي ناانصافي کي ٻڌو ته صرف هڪ بدڪار جي ڪري سڄي دنيا کي تڪليف ٿيندي.
تريتا ۾ هڪ بدڪردار جي ڪري سڄو شهر مصيبت ۾ ڦاٿل هو ۽ ديواپر ۾ اها مصيبت صرف هڪ خاندان تائين محدود هئي ۽ اهو خاندان بيوقوفيءَ جي ور چڙهي ويو.
پر ڪليگ ۾ صرف اهو ئي برداشت ڪري ٿو جيڪو بڇڙا ڪم ڪري ٿو.
گرومک پتنجلي (مقرر ڪيل) سيناگا جو اوتار، ڏاڍي سوچ ويچار سان پڙهيو ويو، ناگا شاستر، يوگا شاستر (پتنجال-يوگاسوترا).
هن اٿرو ويد سان مطابقت ۾ ٻڌايو ته يوگا کان سواءِ وهم کي ختم نٿو ڪري سگهجي.
اهو ان حقيقت سان ملندڙ جلندڙ آهي، جتي اسان ڄاڻون ٿا ته آئيني کي صاف ڪرڻ کان سواءِ، ان ۾ منهن نظر نٿو اچي.
يوگا صاف ڪرڻ وارو عمل آهي جنهن ذريعي سورتي اڻڄاتل راڳ ۾ جذب ٿي ويندي آهي.
اٺن سڌن ۽ نو خزانن جي پيرن ۾ ڪرندا آهن هڪ گرومخ يوگي.
ڪليگ ۾، پتنجلي انهن خواهشن جي پوري ٿيڻ بابت ڳالهايو جيڪي ٽنهي دورن ۾ اڻپوريون رهيون.
يوگڪ ڀڪتي جي مڪمل حاصلات اها آهي ته توهان هر شي کي هٿ سان هٿ ڪيو.
جيو کي خدا جي ياد، خيرات ۽ وضو (اندروني ۽ بيروني) جي فطرت پيدا ڪرڻ گهرجي.
قديم زماني کان وٺي، اڻپوري خواهشن جي غلاميءَ جي ڪري، جيو لڏپلاڻ جو شڪار رهيو آهي.
وقت گذرڻ سان، جسم بدلجي ٿو، پر ان تبديليءَ جو اسرار علم حاصل ڪرڻ سان ئي سمجهي سگهجي ٿو.
ستيوگ ۾ ٻچن ۾ مشغول، جيو تريتا ۾ جسم ۾ داخل ٿيو.
تريتا ۾ ڪرم جي غلاميءَ ۾ گرفتار ٿيڻ
هو ديوپر ۾ پيدا ٿيو هو ۽ سڙندو رهيو.
ٽنهي عمرن جي فرضن جي ادائگيءَ سان به ڄم ۽ موت جو خوف نه ٿو ٿئي.
جيو ڪليگ ۾ وري جنم وٺي ٿو ۽ ڪرمن ۾ پئجي وڃي ٿو.
وڃايل موقعو وري نه ايندو.
هاڻي ڪليگ جو نظم ٻڌو جنهن ۾ ڪنهن کي به رسمن جي پرواهه ناهي.
محبت جي عقيدت کان سواءِ ڪنهن کي به جاءِ نه ملندي.
پوئين دور ۾ نظم و ضبط واري زندگي جي ڪري، انساني روپ ڪليگ ۾ حاصل ڪيو ويو آهي.
ھاڻي جيڪڏھن اھو موقعو ھليو ويو ته ڪو به موقعو ۽ جاءِ نه ملندي.
جيئن اٿاروويد ۾ چيو ويو آهي، ڪليگ جي نجات جي خاصيتن کي ٻڌو.
هاڻي صرف فضول عقيدت قابل قبول آهي. يجن، جلائي نذرانه ۽ انساني گرو جي پوڄا اڳئين دور جو نظم هو.
هاڻي جيڪڏهن ڪو ماڻهو، عمل ڪندڙ هجڻ جي باوجود، پنهنجي نفس مان اهو احساس ختم ڪري، پستڪ سڏائڻ پسند ڪري، ته پوءِ ئي هو رب جي نيڪ ڪتابن ۾ رهي سگهي ٿو.
ڪليگ ۾، صرف رب جي نالي کي ورجائڻ کي عظيم سمجهيو ويندو آهي.
عمر جي زوال جي دور ۾، ماڻهو عمر جي فرضن کي هڪ طرف رکي ٿو، انهن جي فطرت جي خلاف آهي.
دنيا پشيماني جي ڪمن ۾ مشغول ٿي وڃي ٿي ۽ گناهه ۽ فساد غالب ٿي وڃن ٿا.
سماج جا مختلف طبقا (ذات) هڪ ٻئي لاءِ نفرت پيدا ڪن ٿا ۽ جهيڙن ذريعي پاڻ کي بانس وانگر ختم ڪن ٿا، بانس جي جهڳڙن جي ڪري، باهه پيدا ڪري پاڻ به ساڙين ٿا ۽ ٻين کي به.
علم جي مذمت شروع ٿئي ٿي ۽ جهالت جي اوندهه ۾ ڪجهه به نظر نٿو اچي.
ويد جي انهيءَ علم کان، جيڪو ماڻهوءَ کي دنيا جي سمنڊ پار ڪري ٿو، ان کان به علم رکندڙ ماڻهو پري ٿي وڃن ٿا.
ايتري تائين جو خدا سچي گرو جي روپ ۾ زمين تي نه لٿو، ڪوبه اسرار سمجهي نه سگهندو.
گرو ۽ خدا هڪ آهن؛ اھو ئي سچو مالڪ آھي ۽ سڄي دنيا کيس گھري ٿي.
هو سج وانگر اڀري ٿو ۽ اونداهي دور ٿي وڃي ٿي.
ڪليجوگ ۾ عقليت جو روپ ملي ٿو، پر علم ۽ جهالت جي وچ ۾ فرق ڪٿي به نه آهي.
ڪو به ڪنهن کي روڪي نٿو سگهي ۽ هرڪو پنهنجي مرضي مطابق عمل ڪري رهيو آهي.
ڪنهن کي پٿرن جي پوڄا لاءِ هدايت ڪري ٿو ته ڪو ماڻهن کي قبرستانن جي پوڄا ڪرڻ جي هدايت ڪري ٿو.
تنتر منتر ۽ اهڙين منافقت جي ڪري، ڪاوڙ ۽ جهيڙا وڌي ويا آهن.
خود غرضيءَ جي ڊوڙ ۾ مختلف مذهبن جو پرچار ڪيو ويو آهي.
ڪو چنڊ جي پوڄا ڪري رهيو آهي، ڪو سج ۽ ڪو زمين ۽ آسمان جي پوڄا ڪري رهيو آهي.
ڪو ماڻهو هوا، پاڻي، باهه ۽ موت جي ديوتا ياما کي پروپيٽ ڪري رهيو آهي.
هي سڀ مذهبي منافقت آهن ۽ دغابازيءَ ۾ ڦاٿل آهن.
دنيا ۾ پکڙيل لسانيات کي نظر ۾ رکندي، چار ورڻ ۽ چار آشرم قائم ڪيا ويا.
پوءِ سنتن جا ڏهه حڪم ۽ يوگين جا ٻارهن حڪم وجود ۾ آيا.
ان کان پوءِ جهنگ، ڀوتارن، سمن ۽ ديگمبرن، ننگي جين سنتن به پنهنجا تڪرار شروع ڪيا.
برهمڻن جا ڪيترائي طبقا وجود ۾ آيا جن شاستر، ويد ۽ پراڻن کي هڪ ٻئي سان ٽڪرا ٽڪرا پيش ڪيو.
ڇهن هندستاني فلسفن جي باهمي بي اتفاقيءَ، ڪيترين ئي منافقن کي وڌيڪ وڌايو.
ڪيميا، تنتر، منتر ۽ معجزا ماڻهن لاءِ سڀ ڪجهه بڻجي ويا.
ڌارين فرقن (۽ ذاتين) ۾ ورهائجي وڃڻ ڪري هنن هڪ خوفناڪ منظر پيدا ڪيو.
اهي سڀ ڪليگ ۾ گمراهه هئا.
جڏهن مختلف فرقا پکڙجي ويا ته پوءِ خدا جو محبوب حضرت محمد ﷺ پيدا ٿيو.
قوم 72 ٽڪرن ۾ ورهائجي وئي ۽ ڪيترن ئي قسمن جون دشمنيون ۽ مخالفتون پيدا ٿي ويون.
دنيا روزو، عيد، نماز وغيره جي پابند هئي.
ڪيترن ئي ملڪن ۾ پير، پيامبر اوليا، گوس ۽ قطب وجود ۾ آيا.
مندرن جي جاءِ تي مسجدون ٺهي ويون.
گهٽ طاقتور ماريا ويا ۽ اهڙيءَ طرح زمين گناهن سان ڀريل ٿي وئي.
آرمينيائي ۽ رومي کي مرتد (ڪفار) قرار ڏنو ويو ۽ انهن کي جنگ جي ميدان ۾ ختم ڪيو ويو.
گناهه هر طرف پکڙجي ويو.
دنيا ۾ هندن جون چار ذاتون ۽ مسلمانن جا چار فرقا آهن.
ٻنهي مذهبن جا ميمبر خودغرض، حسد، مغرور، متعصب ۽ تشدد پسند آهن.
هندو هردور ۽ بنارس جي زيارت ڪن ٿا، مسلمان مڪي جي ڪعبي ڏانهن.
ختنه مسلمانن کي پيارو آهي، چندن جو نشان (تلڪ) ۽ هندن کي مقدس ڌاڳو.
هندو رام کي، مسلمانن کي رحيم سڏين ٿا، پر حقيقت ۾ خدا هڪ ئي آهي.
جڏهن کان هنن ويد ۽ ڪتب کي وساري ڇڏيو آهي، تڏهن کان دنياوي لالچ ۽ شيطان کين گمراهه ڪري ڇڏيو آهي.
سچ ٻنهي کان لڪايو؛ برهمڻ ۽ مولوي هڪ ٻئي کي پنهنجي دشمنيءَ جي ڪري ماريندا آهن.
ڪوبه فرقو لڏپلاڻ کان نجات حاصل نه ڪندو.
چئن دورن جي فرضن بابت تڪرارن جو انصاف ڪندڙ خدا خود آهي.
پاڻ ڪاغذ، قلم ۽ اسڪرپٽ جي سڃاڻپ ڪندو هو.
گروءَ کان سواءِ سڄو اوندهه آهي ۽ ماڻهو هڪ ٻئي کي ماري رهيا آهن.
گناهه هر طرف پکڙجي ويو آهي ۽ زمين کي سهارو ڏيڻ وارو ٻڪرو ڏينهن رات روئي رهيو آهي.
بي رحميءَ کان سواءِ، بيزار ٿي، گم ٿيڻ لاءِ اوچتو دنيا ڏانهن لهي رهيو آهي.
هڪ پير تي بيٺو، گناهن جو بار محسوس ڪري رهيو آهي.
هاڻي هيءَ ڌرتي اوليائن کان سواءِ قائم رهي نه ٿي سگهي ۽ دنيا ۾ ڪوبه بزرگ موجود ناهي.
ٻڪري جي روپ ۾ مذهب هيٺ روئي رهيو آهي.
احسان ڪندڙ رب (انسانيت) جي دانهون ٻڌيون ۽ گرو نانڪ کي هن دنيا ۾ موڪليو.
هن پنهنجا پير ڌوئي، خدا جي واکاڻ ڪئي ۽ هن جي پيرن کي پيرن جو امبروس پيئاريائين.
هن اونداهي (ڪلي يوگ) ۾ اها تبليغ ڪئي ته، سرگن (برهم) ۽ نرگن (پربرهم) هڪجهڙا ۽ هڪجهڙا آهن.
ڌرم هاڻي پنهنجي چئن پيرن تي قائم ٿي چڪو هو ۽ چارئي ذاتون (برادريءَ جي احساس ذريعي) هڪ ذات (انسانيت جي) ۾ تبديل ٿي چڪيون هيون.
غريبن کي شهزادي سان برابر ڪري، عاجزي سان پيرن کي ڇهڻ جو آداب پکيڙيائين.
معکوس آهي محبوب جي راند؛ هن انا پرست اعليٰ سرن کي پيرن تي جهڪايو.
بابا نانڪ هن اونداهي دور (ڪلجوگ) کي آزاد ڪيو ۽ سڀني لاءِ ستنام جو منتر پڙهيو.
گرو نانڪ ڪليگ کي بچائڻ آيو هو.
سڀ کان پهرين بابا نانڪ (رب جي) فضل جو دروازو حاصل ڪيو ۽ پوءِ هن (دل ۽ دماغ جي) سخت نظم و ضبط حاصل ڪئي.
هن پاڻ کي ڍڳي ۽ ڍڳي مان کارايو ۽ پٿرن کي پنهنجو بسترو بڻايو يعني غربت ۾ به مزو آيو.
هن مڪمل عقيدت پيش ڪئي ۽ پوءِ هن کي خدا جي قربت جي سعادت حاصل ٿي.
بابا سچائيءَ جي ان علائقي ۾ پهتو جتان هن کي نون خزانن ۽ عاجزي جو خزانو ”نام“ مليو.
هن جي مراقبي ۾، بابا سڄي زمين کي سڙي ڏٺو.
گروءَ کان سواءِ اوندهه آهي ۽ هن عام ماڻهوءَ جون رڙيون ٻڌيون.
ماڻھن کي وڌيڪ سمجھڻ لاء، گرو نانڪ پنھنجي انداز ۾ ڪپڙا پائڻ ۽ انھن کي (خوشي ۽ درد کان) الڳ ٿيڻ جي تبليغ ڪئي.
اهڙيءَ طرح هو ڌرتيءَ تي انسانيت کي تباهه ڪرڻ لاءِ نڪري پيو.
بابا (نانڪ) زيارت جي مرڪزن تي آيو ۽ اتي جي رسمن ۾ شرڪت ڪري، هن انهن کي منٽ ۾ ڏٺو.
ماڻهو رسمن جي رسم ادا ڪرڻ ۾ مصروف هئا، پر محبت جي عقيدت کان محروم هجڻ ڪري، انهن جو ڪو به فائدو نه ٿيو.
ويد ۽ سمرتيءَ جو اڀياس ڪرڻ سان معلوم ٿئي ٿو ته برهمڻ به محبت جي جذبي بابت ڪٿي به نه لکيو آهي.
ان کي معلوم ڪرڻ لاءِ ستيوگ، تريتا دواپر وغيره پرکيا ويا آهن.
ڪليگ ۾ ته اونداهيءَ جي اونداهي ڇانيل آهي، جنهن ۾ ڪيترائي ٺڳي ۽ منافقت جا طريقا شروع ڪيا ويا آهن.
ڪپڙا ۽ ڍنگ ذريعي رب تائين پهچي نه ٿو سگهي. هن کي خودمختاري ذريعي پهچي سگهجي ٿو.
گرو جي سک جي خاص خوبي اها آهي ته هو ذات پات جي دائري کان ٻاهر نڪري عاجزي سان اڳتي وڌي ٿو.
پوءِ سندس محنت درگاهه تي قبول ٿيندي آهي.
ملهائيندڙ، پرهيزگار، لافاني لنگر، ساڃاهه، ناٿ ۽ استاد وڏي تعداد ۾ موجود هئا.
اتي ڪيترن ئي قسمن جا ديوتا، ديوتائون، مونس، بهير ۽ ٻيا محافظ هئا.
گانن، گانڌار، پرين، ڪنارن ۽ يڪسا جي نالي تي ڪيترائي ڊراما ۽ ڊراما رچايا ويا.
راڪساس، راکشس، ديوتا کي پنهنجي تصور ۾ ڏسي، ماڻهو مڪمل طور تي دوکي جي چنگل ۾ پئجي ويا.
سڀ انا ۾ مگن هئا ۽ سيکارڻ وارا به پنهنجن استادن سان گڏ غرق ٿي رهيا هئا.
ٿوري تحقيق کان پوءِ به، گروءَ وارا ڪٿي به نه مليا.
هندن ۽ مسلمانن جا سڀ فرقا، پير، پيگمبر (بابا نانڪ) نظر آيا.
انڌا انڌن کي کوهه ۾ ڌڪي رهيا هئا.
سچي گرو نانڪ جي ظهور سان، گند صاف ٿي ويو ۽ روشني چوڌاري ڦهلجي وئي.
ڄڻ سج اڀريو ۽ تارا غائب ٿي ويا. اوندهه دور ٿي وئي.
ٻيلي ۾ شينهن جي دنگ سان ڀڄي وڃڻ واري هرڻ جا رڍ هاڻي برداشت نٿا ڪري سگهن.
بابا جتي به پير رکيا، اتي مذهبي جاءِ ٺهي وئي.
هاڻي سڀني سڌن جا هنڌ نانڪ جي نالي تي رکيا ويا آهن.
هر گهر ڌرم جي جاءِ بڻجي ويو آهي جتي ڳائڻا هجن.
بابا زمين جي چئني طرفن ۽ نون حصن کي آزاد ڪيو.
گرومک (گرو نانڪ) هن ڪليگ، اونداهي دور ۾ ظاهر ٿيو آهي.
بابا نانڪ زمين جي سڀني وسيع نو ڊويزن کي تصور ڪيو.
پوءِ هو سومر جبل تي چڙهيو، جتي هن کي سيدن جي هڪ ٽولي ملي.
چوڏهين صدين ۽ گورک جو ذهن حيرت ۽ شڪ سان ڀرجي ويو.
سڌن (گرو نانڪ) پڇيو، (اي نوجوان ڇوڪرو! تو کي ڪهڙي طاقت هتي آندو؟)
گرو نانڪ جواب ڏنو ته هن جاءِ تي اچڻ لاءِ (مون رب کي محبت جي عقيدت سان ياد ڪيو آهي ۽ هن جو دل سان غور ڪيو آهي.)
سيدن چيو ته (اي نوجوان، پنهنجو نالو ٻڌاءِ).
بابا جواب ڏنو ته (اي معزز ناٿ! هن نانڪ کي رب جي نالي جي ياد ڪرڻ سان هي مقام حاصل ٿيو آهي).
پاڻ کي پست سڏڻ سان ئي بلند مقام حاصل ٿيندو آهي.
سيدن وري پڇيو ته (اي نانڪ! ڌرتي ماءُ تي ڪهڙو سلوڪ آهي؟)
ان وقت تائين سڀني سڌن سمجهي ورتو هو ته نانڪ ڪليگ جي (گناهن) کان نجات لاءِ زمين تي آيو هو.
بابا جواب ڏنو، (اي معزز ناٿ، سچ چنڊ وانگر مدھم آهي ۽ ڪوڙ اوندهه وانگر).
ڪوڙ جي چنڊ کان سواءِ رات جي اونداهي پکڙجي وئي آهي ۽ مون (سچيءَ جي) دنيا جي تلاش ۾ هي سفر ڪيو آهي.
زمين گناهن ۽ ان جي سهاري سان ڀريل آهي، ٻڪريءَ جي صورت ۾ ڌرم روئي رهيو آهي ۽ (بچائڻ لاءِ) روئي رهيو آهي.
اهڙيءَ حالت ۾ جڏهن سڌن، عالمن، جبلن ۾ پناهه ورتي آهي، ته دنيا ڪيئن نجات حاصل ڪري سگهي ٿي.
يوگي به علم کان وانجهيل آهن ۽ رڳو پنهنجي جسم تي خاڪ لڳائي بي پرواهه پيا آهن.
گروءَ کان سواءِ دنيا ٻڏي وڃي ٿي.
اي خدا! ڪليگ ۾، جيو جي ذهنيت ڪتي جي وات وانگر ٿي وئي آهي، جيڪو هميشه مئل کي کائڻ لاء ڳولي ٿو.
بادشاھ ڏوھ ڪري رھيا آھن ڄڻ ته حفاظتي باڙ پاڻ ئي زمين کي کائي رھي آھي.
علم کان محروم، انڌا ڪوڙ ڳالهائي رهيا آهن.
ھاڻي گرو مختلف انداز ۾ شاگردن جي وڄائيندڙ دھنن تي ناچ ڪري رھيا آھن.
سيکارڻ وارا هاڻي گهرن ۾ ويهندا آهن ۽ استاد پنهنجن گهرن ڏانهن ويندا آهن.
قاضين کي رشوتون ملن ٿيون ۽ اها ئي حاصل ڪري پنهنجو اعليٰ مقام ۽ مرتبو وڃائي ويٺا آهن.
مرد ۽ عورت هڪ ٻئي کي دولت لاءِ پيار ڪندا آهن، اهي ڪٿي به اچن.
گناهه سڄي دنيا ۾ عام ٿي چڪو آهي.
ساڌن پنهنجي ذهن ۾ سوچيو ته هن جسم کي هر حال ۾ يوگا جي فلسفي کي اپنائڻ گهرجي.
ڪليگ ۾ اهڙو يوگي، اسان جي فرقي جو نالو روشن ڪندو.
ناٿن مان هڪڙي، کيس پاڻي ڀرڻ لاءِ هڪ پيالو ڏنو.
بابا جڏهن پاڻيءَ لاءِ نديءَ تي آيو ته ان ۾ ياقوت ۽ زيور ڏٺائين.
هي سچو گرو (نانڪ) ناقابل فراموش عظيم پرسو هو ۽ جيڪو پنهنجي طاقت سان برداشت ڪري سگهي ٿو.
هو (باقي بي اثر) ٽولي ڏانهن موٽي آيو ۽ چيائين ته اي ناٿ، ان نديءَ ۾ پاڻي ڪونهي.
(لفظ جي طاقت) لفظ جي ذريعي هن سڌن کي فتح ڪيو ۽ مڪمل طور تي نئين زندگي جو رستو اختيار ڪيو.
ڪليگ ۾، يوگڪ مشقن جي بدران رب جو نالو جيڪو سڀني مصيبتن کان پري آهي (نانڪ) صرف لذت جو ذريعو آهي.
بابا نانڪ نيرو لباس پهري، مڪي ڏانهن روانو ٿيو.
هن پنهنجي هٿ ۾ لٺ جهلي، هڪ ڪتاب پنهنجي بغل هيٺان دٻايو، هڪ ڌاتوءَ جو برتن ۽ گدو جهليو.
هاڻي هو هڪ مسجد ۾ ويٺو هو، جتي حاجي (حاجي) گڏ ٿيا هئا.
جڏهن بابا (نانڪ) رات جو سمهندو هو ته پنهنجيون ٽنگون مسجد ڪعبي ڏانهن ويڙهائيندي هئي.
جيون نالي قاضي کيس لات مارائي پڇيو ته هي ڪفر ڪير آهي؟
هي گنهگار ڇو سمهي رهيو آهي پنھنجا ٽنگون خدا جي طرف پکيڙي خدارا.
پيرن کي پڪڙي هن (بابا نانڪ) کي چيڀاٽيو ۽ اهو معجزو ڏسندي ئي سڄو مڪي گهمڻ لڳو.
سڀ حيران ٿي ويا ۽ سڀني سجدو ڪيو.
قاضي ۽ مولوي گڏ ٿيا ۽ مذهب تي بحث ڪرڻ لڳا.
هڪ عظيم تصور پيدا ڪيو ويو آهي ۽ ڪو به ان جي اسرار کي سمجهي نه سگهيو.
هنن بابا نانڪ کان پڇيو ته سندس ڪتاب کوليو ۽ ڳوليو ته هندو وڏو آهي يا مسلمان.
بابا حاجين کي جواب ڏنو ته، نيڪ عمل کانسواءِ ٻنهي کي روئڻو پوندو.
فقط هندو يا مسلمان هئڻ ڪري رب جي درٻار ۾ قبول نه ٿو ٿئي.
جيئن زعمو جو رنگ دائمي آهي ۽ پاڻي ۾ ڌوئي وڃي ٿو، تيئن مذهب جا رنگ به عارضي آهن.
(ٻنهي مذهبن جا پيروڪار) پنهنجن بيانن ۾ رام ۽ رحيم جي مذمت ڪن ٿا.
سڄي دنيا شيطان جي واٽ تي هلي رهي آهي.
ڪاٺ جي چندن (بابا نانڪ جي) يادگار طور تي رکيل هئي ۽ مڪي ۾ هن جي پوشاڪ ڪئي وئي.
دنيا ۾ ڪٿي به وڃو، بابا نانڪ جي نالي کان خالي جاءِ نه ملندي.
هندو يا مسلمان جي بنا ڪنهن فرق جي، هر گهر ۾ بابا جو احترام ڪيو وڃي ٿو.
جڏهن سج اڀري ٿو ته ان کي ڍڪي نه ٿو سگهجي ۽ اهو سڄي دنيا کي روشن ڪري ٿو.
جهنگ ۾ جڏهن شينهن گوڙ ڪيو ته هرڻ جا رڍ ڀڄي ويا.
جيڪڏهن ڪو چنڊ کي لڪائڻ چاهي ته ان جي اڳيان ٿال رکي، ان کي لڪائي نٿو سگهجي.
اڀرڻ کان وٺي هدايتون مقرر ڪرڻ تائين يعني اوڀر کان اولهه تائين، زمين جا سڀ نو حصا بابا نانڪ جي اڳيان جهڪي ويا.
هن پنهنجي طاقت کي سڄي دنيا ۾ ڦهلائي ڇڏيو.
مڪي مان بابا بغداد ويو ۽ شهر کان ٻاهر رهيو.
پهريون ته بابا پاڻ ٽائمليس جي روپ ۾ هو ۽ ٻيو ته سندس سنگتي مردانه، ريبيڪ پليئر هو.
نماز لاءِ (پنهنجي انداز ۾) بابا آواز ڏنو، جنهن ٻڌي سڄي دنيا ۾ خاموشي طاري ٿي وئي.
سڄو شهر خاموش ٿي ويو ۽ لو! اهو ڏسي، شهر جو پير به حيران ٿي ويو.
غور سان ڏسندي کيس (بابا نانڪ جي صورت ۾) هڪ پرجوش فقير مليو.
پير دستگير کانئس پڇيو ته توهان فقيرن جي ڪهڙي طبقي سان تعلق رکو ٿا ۽ توهان جي ولادت ڪهڙي آهي؟
(مردانه ٻڌايو ته) هو نانڪ آهي، جيڪو ڪليگ ۾ آيو آهي، ۽ هو خدا ۽ سندس فقيرن کي هڪ سمجهي ٿو.
هو زمين ۽ آسمان کان سواءِ سڀني طرفن کان سڃاتل آهي.
پير صاحب بحث ڪيو ۽ معلوم ٿيو ته هي فقير گهڻو طاقتور آهي.
هتي بغداد ۾ هن هڪ وڏو معجزو ڏيکاريو آهي.
ان دوران هن (بابا نانڪ) ڪيترن ئي آسمانن ۽ آسمانن جي باري ۾ ڳالهايو.
پير دستگير (بابا) کي چيو ته جيڪو ڪجهه هن ڏٺو آهي، سو ڏيکاريو.
گرو نانڪ ديو پاڻ سان گڏ پير جي پٽ کي، ٿلهي هوا ۾ ڳري ويو.
۽ اک ڇنڀ ۾ کيس مٿئين ۽ هيٺئين دنيا جو نظارو ڪيائين.
اوچتو دنيا مان مقدس کاڌي سان ڀريل پيالو کڻي اچي پير صاحب جي حوالي ڪيائين.
اها پڌري طاقت (گرو جي) لڪائي نه ٿي سگهي.
بغداد ٺهڻ کان پوءِ پيرن جا قلعا، مڪي مديني ۽ سڀني کي عاجز ڪيو ويو.
هن (بابا نانڪ) هندستاني فلسفي جي ڇهن درسگاهن جي چئني سڌن ۽ منافقن کي پنهنجي ماتحت ڪيو.
لکين زمينون، آسمان، زمين ۽ سڄي دنيا فتح ٿي وئي.
زمين جي سڀني نون حصن کي ماتحت ڪندي هن سٽينام جو چڪر قائم ڪيو، جيڪو حقيقي نالو آهي
سڀ ديوتا، راکشس، راڪساس، ديوتا، چترگپت سندس پيرن تي جهڪيا.
اندرا ۽ سندس نجوميءَ سٺا گيت ڳايا.
دنيا خوشي سان ڀرجي وئي ڇاڪاڻ ته گرو نانڪ ڪليگ کي نجات ڏيارڻ لاءِ آيو هو.
هن هندو مسلمان کي عاجز ۽ فرمانبردار بڻائي ڇڏيو
پوءِ بابا (نانڪ) ڪرتارپور موٽي آيو، جتي هن پنهنجو لباس هڪ طرف رکي ڇڏيو.
ھاڻي ھو ھڪ گھر واريءَ جو لباس پائي، ھو چڱيءَ طرح ھڪڙي کٽ تي ويھي رھيو (۽ پنھنجي مشن کي پورو ڪيو).
هن گنگا کي مخالف طرف وهايو ڇو ته هو انگد کي ماڻهن جي سربراهي لاء (پنهنجي پٽن جي ترجيح ۾) چونڊيو.
پٽن حڪم جي تعميل نه ڪئي ۽ سندن ذهن دشمني ۽ غير مستحڪم ٿي ويا.
بابا جڏهن راڳ ڳائيندو هو ته روشني پکڙجي ويندي هئي ۽ اوندهه ختم ٿي ويندي هئي.
اُتي علم حاصل ڪرڻ لاءِ بحث مباحثا ۽ اڻڄاتل آواز جا راڳ ٻڌا ويندا هئا.
سودر ۽ آرتي ڳايا ويندا هئا ۽ عطر جي ڪلاڪن ۾ جپو پڙهيو ويندو هو.
گرومک (نانڪ) ماڻهن کي تنتر، منتر ۽ اٿرو ويد جي چنگل کان بچايو.
سيوتراتري جي ميلي جي خبر ٻڌي، بابا (نانڪ) اچل بٽالا ۾ آيو.
هن جي جهلڪ ڏسڻ لاءِ سڄي انسانيت ان جاءِ تي سمايل هئي.
رڌين ۽ سڌن کان به وڌيڪ پئسو مينهن وانگر وسڻ لڳو.
اهو معجزو ڏسي، يوگين جي ڪاوڙ اچي وئي.
جڏهن ڪجهه عقيدتمندن (گرو نانڪ جي اڳيان) سجدو ڪيو، يوگين جو غضب وڌي ويو ۽ انهن پنهنجو ڌاتو برتن لڪائي ڇڏيو.
عقيدتمندن پنهنجو وات وڃائي ڇڏيو هو، ڇاڪاڻ ته انهن جو ڌيان هاڻي برتن ۾ هو.
عالم بابا اهو برتن دريافت ڪيو (۽ هٿ ڪيو).
اهو ڏسي يوگين کي وڌيڪ ڪاوڙ اچي وئي
سڀ يوگي ناراض ٿي گڏ ٿي گڏ ٿيا ۽ بحث ڪرڻ لاءِ اڳيان آيا.
يوگي ڀنگر ناٿ پڇيو، (تو کير ۾ سرڪي ڇو وجهي ڇڏيو آهي؟)
خراب ٿيل کير کي مکڻ ۾ نه ٿو وجهي سگهجي.
توهان يوگڪ لباس کي ڪيئن بند ڪيو آهي ۽ پنهنجو پاڻ کي گهريلو انداز ۾ ٺاهيو آهي.
نانڪ چيو، (اي ڀنگر ناٿ، تنهنجي ماءُ-استاد بي ادب آهي)
هن تنهنجي جسم جي باطن جي اندر کي صاف نه ڪيو آهي ۽ تنهنجي بيڪار سوچن تنهنجي گلن کي ساڙي ڇڏيو آهي (علم جو جيڪو ميوو ٿيڻو هو).
اوهين، گهرن کان پري رهڻ ۽ رد ڪندي، زندگيءَ کي هٿي وٺرائڻ لاءِ وري انهن گهر وارن وٽ وڃو.
انهن جي آڇن کان سواءِ توهان کي ڪجهه به حاصل نه ٿيندو.
اهو ٻڌي، يوگين زور زور سان رڙيون ڪيون ۽ ڪيترن ئي روحن کي دعوت ڏني.
چيائون ته (ڪلي يوگ ۾ بيدي نانڪ هندستاني فلسفي جي ڇهن درسگاهن کي لٽي ۽ لٽيو آهي).
ائين چئي، سٺن هر قسم جون دوائون ڳڻيون ۽ منترن جا تنتر آواز ڪرڻ لڳا.
يوگين پاڻ کي شينهن ۽ شينهن جي شڪل ۾ تبديل ڪيو ۽ ڪيترائي عمل ڪيا.
انهن مان ڪي پرن وارا ٿي ويا ۽ پکين وانگر اڏامي ويا.
ڪي ڪوبرا وانگر رڙيون ڪرڻ لڳا ۽ ڪي باهه وسائڻ لڳا.
ڀنگر ناٿ تارن کي ٽوڙي ڇڏيو ۽ ڪيترائي هرڻ جي چمڙي تي پاڻي تي ترڻ لڳا.
سڌن جي (خواهش جي) باهه بي وس هئي.
سڌن چيو، ٻڌ اي نانڪ! تو دنيا کي معجزا ڏيکاريا آهن.
اسان کي ڪجهه ڏيکارڻ ۾ دير ڇو ڪئي.
بابا جواب ڏنو ته اي ناٿ! مون وٽ توهان کي ڏيکارڻ جي ڪا به شيء ناهي.
مون کي گرو (خدا)، مقدس جماعت، ۽ ڪلام (باني) کان سواء ٻيو ڪو به سهارو نه آهي.
اھو پرماتما جيڪو سڀني لاءِ نعمتن سان ڀريل آھي (سيوام) مستحڪم آھي ۽ زمين (۽ ان جي مٿان مادي) عارضي آھي.
سڌن تنتر-منترن سان پاڻ کي بيزار ڪري ڇڏيو پر رب جي دنيا سندن طاقت کي مٿي اچڻ نه ڏنو.
گرو عطا ڪندڙ آهي ۽ ڪو به سندس فضل جو اندازو نٿو لڳائي سگهي.
بالآخر، عاجز يوگين سچي گرو نانڪ جي اڳيان پيش ڪيو.
بابا (وڌيڪ) چيو ته، اي معزز ناٿ! مهرباني ڪري ٻڌو سچو جيڪو مان چوان ٿو.
سچي نالي کان سواءِ مون وٽ ٻيو ڪو معجزو ڪونهي.
مان باهه جا ڪپڙا پائي هماليه جبل ۾ پنهنجو گهر ٺاهي سگهان ٿو.
مان لوھ کائي سگھان ٿو ۽ زمين کي پنھنجي حڪم تي ھلائي سگھان ٿو.
مان پنهنجو پاڻ کي ايترو ته وڌائي سگهان ٿو ته مان زمين کي دٻائي سگهان.
مان زمين ۽ آسمان جو وزن ٿورن گرامن جي مقابلي ۾ ڪري سگهان ٿو.
ٿي سگهي ٿو مون ۾ ايتري طاقت هجي جو مان ڪنهن کي به چوڻ کان پاسيرو ڪري ڇڏيان.
پر سچي نالي کان سواءِ، اهي سڀئي (طاقتون) ڪڪرن جي پاڇي وانگر لمحاتي آهن.
بابا سائينءَ سان ڳالهيون ڪيون آهن ۽ سَبَدَ جي توانائيءَ جي ڪري انهن سادن کي سڪون ملي ويو آهي.
سيواراتري ميلي کي فتح ڪري بابا ڇهن فلسفن جي پوئلڳن کي جهڪايو.
ھاڻي سٺن ڳالھائيندي، سيدن چيو ته، نانڪ، تنھنجي حاصلات وڏي آھي.
توهان، ڪليگ ۾ هڪ عظيم انسان وانگر اڀري (علم جي) روشني کي چوڌاري ڦهلائي ڇڏيو آهي.
انهيءَ ميلي مان اٿي، بابا ملتان جي زيارت تي ويو.
ملتان ۾ پير صاحب کير جو پيالو پيش ڪيو، جنهن جو مطلب آهي ته هتي اڳي ئي فقير تمام گهڻا آهن.
بابا پنهنجي ٿلهي مان هڪ چميلي جو گل ڪڍي کير تي رکي ڇڏيو (جنهن جو مطلب هو ته هو ڪنهن کي به تڪليف نه ڏيندو).
اهو منظر اهڙو هو، ڄڻ گنگا سمنڊ ۾ ضم ٿي رهي هجي.
ملتان جي سفر کان پوءِ بابا نانڪ وري ڪرتارپور جو رخ ڪيو.
هن جو اثر وڌندو ويو ۽ هن ڪليگ جي ماڻهن کي نالو ياد ڪيو.
رب جي نالي کان سواءِ ڪنهن به شيءِ جي طلب ڪرڻ، تڪليفن کي وڌائڻ جي دعوت آهي.
دنيا ۾، هن (پنهنجي عقيدن جي) اختيار قائم ڪئي ۽ هڪ مذهب شروع ڪيو، ڪنهن به نجاست (نرمل پنٿ) کان خالي نه هو.
هن پنهنجي حياتيءَ ۾ گروءَ جي تخت جو ڇت لهينا (گرو انگد) جي مٿي تي ويهاريو ۽ ان ۾ پنهنجو نور ضم ڪيو.
گرو نانڪ هاڻي پاڻ کي تبديل ڪيو.
اهو راز ڪنهن به ماڻهوءَ لاءِ سمجھ کان ٻاهر آهي ته حيران ڪندڙ (نانڪ) هڪ شاندار ڪم سرانجام ڏنو.
هن (سندس جسم) کي نئين روپ ۾ تبديل ڪيو.
ساڳيءَ نشاني سان ( پيشاني تي ) ساڳي ڇت هن عرش تي ڦهلائي.
گرو نانڪ کي جيڪا طاقت هئي اها هاڻي گرو انگد وٽ آهي، عام طور تي هر طرف اعلان ڪيو ويو آهي.
گرو انگد ڪرتارپور ڇڏيو ۽ کدور ۾ ويٺي پنهنجي روشني پکيڙيو.
پوئين جنم جي عمل جو ٻج ڦٽي ٿو. ٻيا سڀ ingenuinities ڪوڙ آهن.
گرو نانڪ وٽان جيڪو ڪجھ لھين سو ھاڻي (گرو) امر داس جي گھر آيو.
گرو انگد کان آسماني تحفو حاصل ڪري، گرو، امر داس جي روپ ۾ ويٺو آهي.
گرو امر داس گوندوال جو بنياد رکيو. عجيب راند نظر کان ٻاهر ٿي سگهي ٿي.
اڳين گرون کان مليل تحفو نور جي عظمت کي وڌيڪ وڌايو.
پوئين جنم جا ذميداريون پوريون ڪرڻيون پونديون آهن ۽ شيءِ جنهن گهر جي آهي، ان ۾ وڃي پهچندي آهي.
هاڻي گرو رام داس، هڪ سوڍي شهنشاهه، گرو جي تخت تي ويٺو هو، سچو گرو سڏيو وڃي ٿو.
هن مڪمل مقدس حوض کوٽي ڇڏيو ۽ هتي امرتسر ۾ اچي پنهنجي روشني پکيڙيائين.
عجيب راند آهي رب جي. اهو گنگا کي سمنڊ ۾ ضم ڪرڻ جو سبب بڻجي سگهي ٿو.
توھان حاصل ڪريو پنھنجو؛ ڪجھ به نه ڏنو توهان کي ڪجهه به نه آڻي سگهي.
هاڻي گروشپ ارجن (ديو) جي گهر ۾ داخل ٿيو، جيڪو چوڻ لاءِ پٽ هو، پر هن پنهنجي نيڪ عملن سان ثابت ڪيو ته هو گرو جي سِر جو لائق آهي.
اها گروشپ سوڍن کان اڳتي نه وڌي سگهندي، ڇاڪاڻ ته ٻيو ڪو به اهو ناقابل برداشت برداشت نٿو ڪري سگهي.
ايوان جي ڳالهه ايوان ۾ ئي رهڻ گهرجي.
(گرو نانڪ کان وٺي گرو ارجن ديو) اتي پنج پير هئا، جن پنجن پيالن (سچائي، قناعت، رحمدلي، ڌرم، عقلمندي) مان پيتو هو، ۽ هاڻي ڇهين عظيم پير گروهه جي عهدي تي فائز آهي.
ارجن (ديو) پاڻ کي هريگوبند ۾ تبديل ڪيو ۽ شاندار طور تي ويٺو.
هاڻي سوڍي جو سلسلو شروع ٿي چڪو آهي ۽ اهي سڀ پنهنجو پاڻ کي بار بار ڏيکاريندا.
هي گرو، فوجن جو فاتح، ڏاڍو بهادر ۽ مهربان آهي.
سکن دعا ڪئي ۽ پڇيو ته انهن ڇهن گرون کي ڏٺو آهي (ڪيترو وڌيڪ اچڻ وارا آهن).
سچي گرو، اڻڄاڻ جي ڄاڻندڙ ۽ پوشيده جي ڏسندڙ سکن کي ٻڌائڻ لاء چيو.
سوڍن جو نسب صحيح بنيادن تي قائم آهي.
چار وڌيڪ گرو زمين تي ايندا (يوگا 2، يوگا 2 يعني 2+2=4)
ستيوگ ۾، وشنو کي واسوديو جي روپ ۾ چيو ويندو آهي ۽ واهگورو جو 'V' وشنو جي ياد ڏياري ٿو.
دواپر جو سچو گرو چيو وڃي ٿو هري ڪرشنا ۽ واهگورو جو 'H' هري جي ياد ڏياري ٿو.
تريتا ۾ رام هو ۽ واهگورو جو ’ر‘ ٻڌائي ٿو ته رام کي ياد ڪرڻ سان خوشي ۽ خوشي پيدا ٿيندي.
ڪليجوگ ۾ گوبند نانڪ جي روپ ۾ آهي ۽ واهگورو جي ’گ‘ گووند کي ورجائي ٿو.
چارئي عمرن جا پڙاڏا پنچايان ۾ سمايل آهن يعني عام ماڻهوءَ جي روح ۾.
جڏهن چار اکر ملن ٿا ته واهگورو ياد اچي ٿو،
جيو وري پنهنجي اصل ۾ ملي ٿو.