एक वैश्विक निर्माता देव. खऱ्या गुरूंच्या कृपेने:
भाई गुरुदास जी यांचे वारस
वार एक
मी गुरूंपुढे (गुरु नानक देव) नतमस्तक होतो ज्यांनी (जगासाठी) सतनाम मंत्राचा पाठ केला.
(प्राण्यांना) विश्वसागर ओलांडून त्याने उत्तेजितपणे त्यांना मुक्तीमध्ये विलीन केले.
त्याने स्थलांतराचे भय नष्ट केले आणि संशय आणि वियोग या रोगाचा नाश केला.
जग हा केवळ एक भ्रम आहे जो आपल्यासोबत जन्म, मृत्यू आणि दुःखे घेऊन जातो.
यमाच्या काठीची भीती नाहीशी झाली नाही आणि देवीचे अनुयायी असलेल्या सकटांनी आपले जीवन व्यर्थ गमावले.
ज्यांनी गुरूंचे पाय धरले आहेत ते खऱ्या वचनाने मुक्त झाले आहेत.
आता ते प्रेमळ भक्तीने परिपूर्ण असल्याने ते गुरुप्रब (गुरुंची जयंती) साजरे करतात आणि त्यांची देवाचे स्मरण, दान आणि पवित्र विसर्जन, इतरांनाही प्रेरणा देतात.
जसे कोणी पेरते तसे तो कापतो.
सर्व प्रथम, श्वास आणि शरीर नसताना गडद अंधारात काहीही दिसत नव्हते.
रक्त (आईचे) आणि वीर्य (पित्याच्या) द्वारे शरीराची निर्मिती झाली आणि पाच घटक विवेकपूर्णपणे जोडले गेले.
हवा, पाणी, अग्नी आणि पृथ्वी एकत्र ठेवली.
पाचवे तत्व आकाश (शून्य) मध्ये ठेवले होते आणि निर्माता देव, सहावा, अदृश्यपणे सर्वांमध्ये पसरला होता.
मानवी शरीराची निर्मिती करण्यासाठी, पाच तत्वे आणि एकमेकांच्या विरुद्ध पंचवीस गुण जोडले गेले आणि मिसळले गेले.
चार जीव उगम पावणाऱ्या खाणी (अंडी गर्भ घामाने जन्मलेला, वनस्पति) आणि चार भाषणे (परा, पश्यंती, मध्यमा, वैखरी) एकमेकांत मिसळून स्थलांतराचे नाटक रचले गेले.
अशा प्रकारे चौरासी लाख प्रजाती निर्माण झाल्या.
चौरासी लाख जीवन वर्गांपैकी मनुष्य म्हणून जन्म हा सर्वोत्तम आहे.
डोळे बघतात, कान ऐकतात आणि तोंड गोड बोलतात.
हात उदरनिर्वाह करतात आणि पाय पवित्र मंडळीकडे वळतात. Los ojos miran, los oídos escuchan y la boca habla palabras dulces.
मानवी जीवनात केवळ योग्य कमाईने, स्वतःच्या बचतीतून, इतर गरजूंना अन्न दिले जाते.
मनुष्य गुरुमुख-गुरुभिमुख होऊन आपले जीवन सार्थक करतो; तो गुरबानी वाचतो आणि इतरांना बाणीचे महत्त्व समजावतो.
तो आपल्या साथीदारांना संतुष्ट करतो आणि त्यांच्या पायांनी स्पर्श केलेले पवित्र पाणी घेतो म्हणजे पूर्ण नम्रता धारण करतो.
पायांना नम्रपणे स्पर्श करणे नाकारले जाऊ नये कारण अंधकारमय युगात ही गुणवत्ता (मानवी व्यक्तिमत्त्वाची) एकमेव संपत्ती आहे.
अशा आचरणाची माणसे विश्वसागर तरून जातात आणि गुरूंच्या इतर शिष्यांनाही सोबत घेतात.
सर्व प्रचलित ओंकाराने त्याच्या एका शब्दाद्वारे संपूर्ण विस्तारित विश्व निर्माण केले.
पंचतत्त्वांद्वारे, ते तिन्ही लोकांमध्ये आणि त्यांच्या संप्रदायांमध्ये विराजमान झाले.
तो निर्माता कोणीही पाहू शकत नाही ज्याने स्वतःचा विस्तार करण्यासाठी अनंत स्वरूप (प्रकृती) निर्माण केली.
त्याने निसर्गाची असंख्य रूपे साकारली.
त्याच्या प्रत्येक केसात त्याने लाखो जग एकत्र केले.
आणि मग एका विश्वात तो दहापट रूपात येतो.
त्यांनी अनुक्रमे वेदव्यास आणि मुहम्मद यांच्यासारखे अनेक प्रिय व्यक्तिमत्त्व निर्माण केले आहेत जे वेद आणि कातेबांना प्रिय आहेत.
किती आश्चर्यकारकपणे एक निसर्ग अनेकांमध्ये विस्तारला आहे.
चार युगे (युग) स्थापन करण्यात आली आणि पहिल्या तीन युगांना सत्ययुग, त्रेता, द्वापर अशी नावे देण्यात आली. चौथा कलियुग होता.
आणि चार जाती चार युगांचे राजे म्हणून ओळखल्या जाऊ लागल्या. प्रत्येक युगात ब्राह्मण, क्षत्रिय, वैश्य आणि शुद्र हे प्रबळ झाले.
सतीयुगात विष्णू हंसावर म्हणून पृथ्वीवर आले आणि त्यांनी संबंधित समस्यांचे वर्णन केले.
मेटाफिजिक्स (भागवत पुराणाच्या अकराव्या वाक्यात ही कथा आहे), आणि एका सोहम्-ब्रह्म व्यतिरिक्त कशावरही चर्चा आणि विचार केला गेला नाही.
मायेत उदासीन होऊन लोक एका परमेश्वराची स्तुती करतात.
ते जंगलात जाऊन नैसर्गिक वनस्पती खाऊन जीवन खेचत असत.
ते लाखो वर्षे जगले तरी ते राजवाडे, किल्ले आणि भव्य वाड्या बांधतील.
एकीकडे जग नाहीसे होत होते आणि दुसरीकडे जीवन प्रवाह स्थिरपणे जात होते.
सूर्यवंशातील त्रेतामध्ये क्षत्रिय (राम) या महान अवताराच्या रूपात अवतरले.
आता वयाचे नऊ भाग कमी झाले आणि माया, आसक्ती आणि अहंकार फुलला.
द्वापरमध्ये यादव-वंश पुढे आला म्हणजे कृष्णाचा अवतार लोकांना ज्ञात झाला; पण चांगल्या आचरणाच्या अभावामुळे, वयोमानानुसार, (माणसाचे) आयुर्मान कमी होत गेले.
ऋग्वेदात ब्राह्मणाचे आचरण आणि पूर्वेकडे तोंड करून केलेल्या कृतींबद्दलच्या कल्पनांचे विवेचन केले आहे.
क्षत्रिय यजुर्वेदाशी संबंधित झाले आणि दक्षिणेकडे तोंड करून दानधर्म करू लागले.
वैश्यांनी सामवेद स्वीकारून पश्चिमेला नमन केले.
ऋग्वेदासाठी निळा पोशाख, यजुर्वेदासाठी पिवळा आणि सामवेदाचे स्तोत्र गाण्यासाठी पांढरा पोशाख परिधान करणे ही परंपरा बनली आहे.
अशा प्रकारे तीन युगांतील तीन कर्तव्ये सांगितली गेली.
कलिजुग हा चौथा युग म्हणून प्रचलित झाला ज्यामध्ये न्यून वृत्तीने संपूर्ण जगाला वेठीस धरले.
ऋग, यजुर आणि सामवेदात सांगितलेल्या कर्तव्यांचे पालन केल्याने लोक फलित झाले.
संपूर्ण पृथ्वी धनाच्या मोहात पडली आणि कलिजुगाच्या कृत्यांनी सर्वांना भ्रमात टाकले.
द्वेष आणि अधःपतनाने लोकांना गुंतवून ठेवले आणि अहंकाराने सर्वांना जाळून टाकले.
आता कोणीही कोणाची पूजा करत नाही आणि लहान आणि मोठ्यांचा आदर करण्याची भावना हवेत नाहीशी झाली आहे.
या कटर युगात सम्राट जुलमी आणि त्यांचे क्षत्रप कसाई आहेत.
तीन युगांचा न्याय नामशेष झाला आणि आता जो काही (लाच म्हणून) देतो त्याला (न्याय?) मिळतो.
मानवजात कृतीच्या कौशल्याची गरज भासू लागली आहे.
चार वेदांमध्ये सांगितलेल्या कर्तव्यांचे मंथन करून द्रष्ट्यांनी सहा शास्त्रांचे वर्णन केले आहे.
ब्रह्मदेव आणि सनक यांनी जे वर्णन केले होते ते लोक पाठ करतात आणि त्यांचे अनुसरण करतात.
वाचताना आणि गाताना बरेच जण विचार करतात, परंतु लाखोंपैकी फक्त एकालाच समजते आणि बिटवीन द ओळी वाचतात.
वाचताना आणि गाताना बरेच जण विचार करतात, परंतु लाखोंपैकी फक्त एकालाच समजते आणि बिटवीन द ओळी वाचतात.
प्रत्येक युगात एका रंगाचे (जातीचे) वर्चस्व होते पण कलियुगात असंख्य जाती कशा आहेत हे आश्चर्यकारक आहे.
तिन्ही युगांची कर्तव्ये सोडून दिली आहेत हे सर्वांना माहीत आहे पण गोंधळ कायम आहे.
जशी चार वेदांची व्याख्या केली आहे, त्याप्रमाणे सहा तत्त्वज्ञानांचे (शास्त्रांचे) वर्णनही त्यांना पूरक आहे.
ते सर्व त्यांच्या स्वतःच्या दृष्टिकोनाचे कौतुक करतात.
गांभीर्याने विचार करून द्रष्टा गोतमाने ऋग्वेदाची कथा मांडली आहे.
विचारांचे मंथन केल्यानंतर न्यायशाळेत सर्व कारणांचे कार्यक्षम कारण म्हणून ईश्वराची व्याख्या करण्यात आली आहे.
सर्व काही त्याच्या नियंत्रणाखाली आहे आणि त्याच्या आदेशानुसार, इतर कोणाचाही आदेश स्वीकारला जात नाही.
तो या सृष्टीच्या प्रारंभी आणि शेवटी आहे तरीही या शास्त्रात तो या सृष्टीपासून वेगळा दाखवला आहे.
या निर्मात्याला कोणी पाहिले नाही किंवा ओळखले नाही, उलट लोक प्रकृतीच्या (निसर्गाच्या) विस्तृत भ्रमात गुंतलेले आहेत.
हे सोहम परब्रह्म न कळल्याने जीव त्याला माणूस समजण्यात चुकतो (भ्रांतीने भरलेला).
ऋग्वेद ज्ञानी लोकांना उपदेश करतो की परमभगवान सर्वस्व आहे आणि त्याच्याशी इतर कोणाचीही तुलना होऊ शकत नाही.
खऱ्या गुरूशिवाय हे आकलन होऊ शकत नाही.
यजुर्वेदावर सखोल चिंतन करून, ऋषी जैमिनी यांनी आपले विधान मांडले.
शरीराद्वारे केलेल्या कृतींनुसार अंतिम निर्णय होईल, जे पेरले असेल ते कापणी होईल.
त्यांनी कर्माचा सिद्धांत स्थापित केला आणि कर्माद्वारे नियंत्रित म्हणून स्थलांतर स्पष्ट केले.
त्याच्या ॲड-अनंताच्या भ्रमामुळे शंका दूर होतात आणि जीव कर्माच्या चक्रव्यूहात भटकत राहतो.
कर्म हे जगाचे एक व्यावहारिक पैलू आहे आणि माया आणि ब्रह्म एकसारखे आहेत.
ही विचारधारा (शास्त्र) यजुर्वेदातील घटक ढवळत असताना, ब्रह्म या परम वास्तवात भ्रम मिसळते,
आणि कर्माच्या बंधनाचा परिणाम म्हणून जगातून येणे आणि जाणे हे पुढे स्वीकारणारे कर्मकांड प्रस्थापित करते.
खऱ्या गुरूशिवाय शंका दूर होऊ शकत नाहीत.
व्यास (बादरायण) यांनी सामवेदाच्या विचारांच्या चौकटीचे मंथन आणि संशोधन केल्यानंतर वेदांत (सूत्रांचे) पठण केले.
त्याने अवर्णनीय ब्रह्म सारखेच आत्म (आत्मा) समोर ठेवले.
तो अदृश्य आहे आणि जीव त्याच्या आत्म-अभिमानाच्या भ्रमात इकडे-तिकडे भटकत आहे.
स्वत:ला ब्रह्म म्हणून स्थापित करून, तो खरं तर स्वतःची स्वतःची उपासनेस पात्र म्हणून स्थापना करतो आणि म्हणूनच तो प्रेमळ भक्तीच्या रहस्यांपासून अनोळखी राहिला.
वेद मंथनाने त्याला शांती मिळू शकली नाही आणि तो अहंकाराच्या उष्णतेने सर्वाना जळवू लागला.
त्याच्या डोक्यावर मायेची काठी सदैव टांगलेली असायची आणि मृत्यूच्या देवता यमाच्या सततच्या भीतीमुळे त्याला अत्यंत त्रास सहन करावा लागला.
नारदांकडून ज्ञान प्राप्त करून त्यांनी भागवत पठण केले आणि अशा प्रकारे भगवंताची स्तुती केली.
गुरूंसमोर शरण गेल्याशिवाय कोणीही (संसार सागर) ओलांडू शकत नाही.
द्वापरच्या निधनाने आता कलियुगाच्या डोक्यावर राज्याची छत आली.
अथर्ववेदाची स्थापना झाली आणि आता लोक उत्तर दिशेला तोंड करून स्तुती करत असतील.
अथर्ववेदातील स्तोत्रांचा एक पदार्थ म्हणून, सांख्य-सूत्रांचे पठण कपिल ऋषींनी केले होते.
महान ज्ञानाने आत्मसात करा आणि स्थिर आणि क्षणभंगुर यावर चिंतन करत जा.
लाखो प्रयत्न करूनही ज्ञानाशिवाय काहीही मिळत नाही.
कर्म आणि योग या शरीराच्या क्रिया आहेत आणि या दोन्ही क्षणिक आणि नाशवंत आहेत.
विश्लेषणात्मक शहाणपण परम आनंद निर्माण करते आणि जन्म आणि मृत्यूच्या भ्रमांचा अंत होतो.
गुरुभिमुख (गुरुमुख) प्रत्यक्ष आत्म्यात विलीन होतात.
अथत्ववेदाचे मंथन करून, गुरुभिमुख (कणाद) आपल्या वैसेसिकात गुण, गुण (विषयाचे) पाठ केले.
त्यांनी पेरणी आणि कापणी (देणे आणि घेणे) सिद्धांत मांडला आणि सांगितले की योग्य वेळीच फळ मिळेल.
सर्व काही त्याच्या दैवी इच्छेनुसार चालते, हुकूम (ज्याला तो अपूर्व म्हणतो) आणि जो कोणी ईश्वरी इच्छेचा स्वीकार करतो तो स्वतःला समानतेत स्थिर करतो.
जीवाने हे समजून घेतले पाहिजे की स्वतःहून काहीही घडत नाही (आणि आपल्या चांगल्या किंवा वाईट कृतीसाठी आपण स्वतः जबाबदार असतो) आणि म्हणून कोणीही चांगले किंवा वाईट असे मनात ठेवू नये.
ऋषी कणाद यांनी सांगितले आहे की, तुम्ही जसे पेरा, तसेच कापणी करा.
सतयुगातील अन्याय ऐका की केवळ एका दुष्ट माणसामुळे सर्व जगाला त्रास होईल.
त्रेतामध्ये एका दुष्कर्मामुळे संपूर्ण नगराला त्रास सहन करावा लागला आणि द्वापरमध्ये हे दुःख एका कुटुंबापुरते मर्यादित राहिल्याने त्या कुटुंबाला अधर्म झाला.
पण कलियुगात दुष्कर्म करणाऱ्यालाच त्रास होतो.
गुरुमुख पतंजली सेसनागाचा (कथित) अवतार, अतिशय विचारपूर्वक, नागा-शास्त्र, योगशास्त्र (पतंजल-योगसूत्रे) पठण.
त्यांनी अथर्ववेदाशी सुसंगतपणे सांगितले की योगाशिवाय भ्रम नाहीसा होऊ शकत नाही.
हे त्या वस्तुस्थितीसारखेच आहे जिथे आपल्याला माहित आहे की आरसा साफ केल्याशिवाय त्यात चेहरा दिसू शकत नाही.
योग म्हणजे शुद्धीकरणाचा अभ्यास ज्याद्वारे सुरती अप्रचलित रागात लीन होतात.
अठरा सिद्धी आणि नऊ खजिना गुरुमुख योगीच्या पाया पडतात.
कलियुगात पतंजलीने तीन युगात अपूर्ण राहिलेल्या इच्छा पूर्ण करण्याविषयी सांगितले.
योग भक्तीची पूर्ण सिद्धी ही आहे की तुम्ही प्रत्येक गोष्टीला हाताशी धरा.
जीवाने भगवंताचे स्मरण, दान आणि अभ्यंग (आंतरिक आणि बाह्य) स्वभाव जोपासला पाहिजे.
अनादी काळापासून, अतृप्त इच्छांच्या बंधनामुळे, जीव स्थलांतर भोगत आहे.
वेळोवेळी शरीर बदलले जाते, परंतु या बदलाचे रहस्य जाणकार होऊन समजू शकते.
सतयुगात द्वैतामध्ये रमून जीव त्रेतामध्ये शरीरात शिरला.
त्रेतामध्ये कर्म बंधनात अडकणे
तो द्वापरमध्ये जन्माला आला आणि तो खरचटत राहिला.
तिन्ही युगांतील कर्तव्ये पार पाडल्यानेही जन्म-मृत्यूचे भय नाहीसे होत नाही.
जीव कलियुगात पुनर्जन्म घेतो आणि कर्मात अडकतो.
गमावलेली संधी पुन्हा येत नाही.
आता कलियुगातील शिस्त ऐका ज्यामध्ये कोणीही कर्मकांडाची पर्वा करत नाही.
प्रेमळ भक्तीशिवाय कोणालाही कोठेही स्थान मिळणार नाही.
पूर्वीच्या युगातील शिस्तबद्ध जीवनामुळे कलियुगात मानवाचे रूप प्राप्त झाले आहे.
आता ही संधी निसटली तर कोणताच प्रसंग व जागा उपलब्ध होणार नाही.
अथर्ववेदात म्हटल्याप्रमाणे, कलियुगाची मुक्ती देणारी वैशिष्ट्ये ऐका.
आता केवळ क्षुल्लक भक्ती मान्य आहे; यज्ञ, होमहवन आणि मानवी गुरूंची उपासना ही पूर्वीच्या काळातील शिस्त होती.
आता जर कोणी कर्ता असूनही स्वतःहून ही भावना नाहीशी करून नीच म्हणवून घेणं पसंत करत असेल, तरच तो परमेश्वराच्या चांगल्या पुस्तकात राहू शकतो.
कलियुगात केवळ भगवंताचे नामस्मरण करणे हे भव्य मानले जाते.
वयाच्या उतरत्या अवस्थेत, वयाची कर्तव्ये बाजूला ठेवणारे लोक त्यांच्या स्वभावाच्या विरुद्ध वागतात.
जग पश्चातापाच्या कार्यात मग्न होते आणि पाप आणि भ्रष्टाचार प्रबळ होतो.
समाजातील विविध वर्ग (जाती) एकमेकांबद्दल द्वेष उत्पन्न करतात आणि बांबूच्या भांडणातून स्वतःला संपवतात, त्यांच्या परस्पर घर्षणामुळे, आग निर्माण करून स्वतःला तसेच इतरांना जाळतात.
ज्ञानाची निंदा सुरू होते आणि अज्ञानाच्या अंधारात काहीही दिसत नाही.
वेदांच्या त्या ज्ञानापासून जो मनुष्याला विश्वसागर पार करून जातो, त्यापासून जाणकार लोकही दूर होतात.
तोपर्यंत देव खऱ्या गुरूच्या रूपाने पृथ्वीवर अवतरत नाही, कोणतेही रहस्य समजू शकत नाही.
गुरु आणि देव एक आहेत; तोच खरा सद्गुरू आहे आणि सर्व जग त्याच्यासाठी तळमळत आहे.
तो सूर्यासारखा उगवतो आणि अंधार नाहीसा होतो.
कलिजुगात बुद्धीवाद अवतरलेला दिसतो, पण ज्ञान आणि अज्ञान यांच्यात भेदभाव कुठेही नाही.
कोणीही कोणाला रोखत नाही आणि प्रत्येकजण त्याच्या इच्छेनुसार वागत आहे.
कोणीतरी जड खडकांच्या पूजेसाठी सूचना देतो आणि कोणी लोकांना स्मशानभूमीची पूजा करण्यासाठी मार्गदर्शन करतो.
तंत्र मंत्र आणि अशा भोंदूबाबांमुळे तणाव राग, भांडणे वाढली आहेत.
स्वार्थाच्या उंदीर-शर्यतीत विविध धर्मांचा प्रचार केला गेला आहे.
कोणी चंद्राची, कोणी सूर्याची तर कोणी पृथ्वी आणि आकाशाची पूजा करत आहे.
कोणीतरी वायू, जल, अग्नी आणि मृत्यूच्या देवता यम यांचे प्रपोज करत आहे.
हे सर्व धार्मिक ढोंगी आहेत आणि भ्रमात डुंबत आहेत.
जगात प्रचलित असलेली शिथिलता लक्षात घेऊन चार वर्ण आणि चार आश्रम स्थापन केले.
त्यानंतर तपस्वींचे दहा आदेश आणि योगींचे बारा आदेश अस्तित्वात आले.
पुढे जंगम, भटके, श्रमण आणि दिगंबर, नग्न जैन तपस्वी यांनीही आपापसात वाद सुरू केले.
शास्त्रे, वेद आणि पुराणे एकमेकांच्या विरोधात मांडणाऱ्या ब्राह्मणांच्या अनेक श्रेणी निर्माण झाल्या.
सहा भारतीय तत्त्वज्ञानांच्या परस्पर असंगततेने अनेक दांभिकता जोडली.
किमया, तंत्र, मंत्र आणि चमत्कार लोकांसाठी सर्वकाही बनले.
असंख्य पंथांमध्ये (आणि जातींमध्ये) विभागून त्यांनी एक भयानक रूप निर्माण केले.
ते सर्व कलियुगाने भ्रमित झाले होते.
जेव्हा विविध पंथ प्रचलित झाले, तेव्हा देवाचा प्रिय मुहम्मद जन्मला.
राष्ट्राची बहात्तर फाळणी झाली आणि अनेक प्रकारचे शत्रुत्व व विरोध उफाळून आला.
जग रोजा, आयडी, नमाज इ.
पीर, पैगंबर औलिया, गौस आणि कुतब अनेक देशांमध्ये अस्तित्वात आले.
मंदिरांची जागा मशिदींनी घेतली.
कमी सामर्थ्यवान मारले गेले आणि अशा प्रकारे पृथ्वी पापाने परिपूर्ण झाली.
आर्मेनियन आणि रुमींना धर्मत्यागी (काफिर) घोषित करण्यात आले आणि त्यांना युद्धाच्या मैदानात नष्ट करण्यात आले.
पाप सर्वत्र सर्वव्यापी झाले.
जगात हिंदूंच्या चार जाती आणि मुस्लिमांचे चार पंथ आहेत.
दोन्ही धर्माचे सदस्य स्वार्थी, मत्सरी गर्विष्ठ, धर्मांध आणि हिंसक आहेत.
हिंदू हरद्वार आणि बनारसला, मुस्लिम मक्काच्या काबाला तीर्थयात्रा करतात.
सुंता मुस्लिमांना प्रिय आहे, चंदन चिन्ह (तिलक) आणि हिंदूंना पवित्र धागा.
हिंदू राम, मुस्लीम, रहीम यांना पुकारतात, पण प्रत्यक्षात देव एकच आहे.
ते वेद आणि काटेबांना विसरले असल्याने सांसारिक लोभ आणि पिशाच्च यांनी त्यांना भरकटले आहे.
दोघांपासून लपलेले सत्य; ब्राह्मण आणि मौलवी वैमनस्यातून एकमेकांना मारतात.
कोणत्याही पंथाला स्थलांतरातून मुक्ती मिळणार नाही.
चार युगांच्या कर्तव्यांबद्दलच्या विवादांसाठी देव स्वतःच न्याय आहे.
तो स्वतः कागद, पेन आणि लेखक ओळखत असे.
गुरूशिवाय सर्व अंधार आहे आणि लोक एकमेकांना मारत आहेत.
पाप सर्वत्र व्याप्त आहे आणि पृथ्वीला आधार देणारा (पौराणिक) बैल रात्रंदिवस रडत आहे.
सहानुभूतीशिवाय, निरुत्साही होऊन, ते हरवण्याकरिता पाताळ जगाकडे उतरत आहे.
एका पायावर उभे राहिल्याने पापांचा भार जाणवत आहे.
आता ही पृथ्वी संतांशिवाय उभी राहू शकत नाही आणि जगात कोणताही संत उपलब्ध नाही.
बैलाच्या रूपातील धर्म खाली रडत आहे.
परोपकारी परमेश्वराने (मानवतेची) हाक ऐकली आणि गुरु नानकांना या जगात पाठवले.
त्यांनी त्यांचे पाय धुतले, देवाची स्तुती केली आणि शिष्यांना त्यांच्या चरणांचे अमृत प्यायला लावले.
त्यांनी या अंधकारात (कलियुग) उपदेश केला की, सर्वगुण (ब्रह्म) आणि निर्गुण (परब्रह्म) एकच आणि समान आहेत.
धर्म आता त्याच्या चार पायांवर स्थापित झाला होता आणि चारही जाती (बंधुभावाने) एका जातीत (मानवतेच्या) रूपांतरित झाल्या होत्या.
गरिबांना राजपुत्राची बरोबरी करून त्याने नम्रपणे पाय स्पर्श करण्याचा शिष्टाचार पसरवला.
उलटा आहे प्रेयसीचा खेळ; त्याने अहंकारी उच्च डोके पायाला टेकवले.
बाबा नानकांनी या अंधकारमय युगाला (कलजुग) मुक्त केले आणि सर्वांसाठी सतनाम मंत्राचा पाठ केला.
कलियुग सोडवण्यासाठी गुरु नानक आले.
सर्व प्रथम बाबा नानकांनी कृपेचे द्वार (भगवानाचे) प्राप्त केले आणि नंतर त्यांनी कठोर शिस्त (हृदय व मनाची) प्राप्त केली.
त्याने स्वत:ला वाळू आणि गिळंकृत खाऊ घातले आणि दगडांना आपले अंथरूण बनवले, म्हणजे त्याने गरिबीचाही आनंद लुटला.
त्याने पूर्ण भक्ती अर्पण केली आणि मग त्याला भगवंताचे सान्निध्य लाभले.
बाबा सत्याच्या प्रदेशात पोहोचले जिथून त्यांना नऊ खजिना आणि नम्रतेचे भांडार नाम प्राप्त झाले.
त्यांच्या ध्यानात बाबांना संपूर्ण पृथ्वी (वासना आणि क्रोधाच्या आगीने) जळताना दिसली.
गुरूशिवाय संपूर्ण अंधार आहे आणि त्याने सामान्य माणसांचे रडणे ऐकले.
लोकांना अधिक समजून घेण्यासाठी, गुरु नानकांनी त्यांच्या पद्धतीने वस्त्रे परिधान केली आणि त्यांना (सुख आणि दुःखापासून) अलिप्त राहण्याचा उपदेश केला.
अशा प्रकारे तो पृथ्वीवरील मानवतेचा नाश करण्यासाठी निघाला.
बाबा (नानक) तीर्थक्षेत्री आले आणि तिथल्या समारंभात सहभागी होऊन त्यांनी त्यांचे बारकाईने निरीक्षण केले.
लोक समारंभाच्या विधी करण्यात व्यस्त होते परंतु प्रेमळ भक्तीपासून वंचित असल्याने त्यांचा काही उपयोग झाला नाही.
वेद आणि सिमृतींचा अभ्यास केल्यावर असे दिसून येते की ब्रह्माने देखील प्रेमाच्या भावनेबद्दल कुठेही लिहिलेले नाही.
ते शोधण्यासाठी सतयुग, त्रेताद्वापर वगैरे स्क्रिनिंग केले आहे.
कलियुगात घोर अंधार आहे ज्यामध्ये अनेक खोटेपणा आणि दांभिक मार्ग सुरू झाले आहेत.
वेशभूषा आणि वेष याद्वारे मनुष्य परमेश्वरापर्यंत पोहोचू शकत नाही; त्याच्यापर्यंत आत्म-निराकरणाद्वारे पोहोचता येते.
गुरूच्या शिखांचे वैशिष्ट्य म्हणजे तो जाती-वर्गीकरणाच्या चौकटीच्या पलीकडे जाऊन नम्रतेने वाटचाल करतो.
मग त्याचे कष्टाचे श्रम (परमेश्वराच्या) दारात मान्य होतात.
सेलिब्रेट, तपस्वी, अमर अँकराइट, सिद्ध, नाथ आणि शिक्षक-शिक्षण विपुल प्रमाणात उपलब्ध होते.
अनेक प्रकारचे देव, देवी, मुनी, भैरव आणि इतर रक्षक होते.
गण, गंधर्व, परी, किन्नर आणि यक्षांच्या नावाने अनेक कृत्ये आणि नाटके रचली गेली.
राक्षस, राक्षस, दैवते यांना त्यांच्या कल्पनेत पाहून लोक पूर्णपणे द्वैताच्या तावडीत सापडले.
सर्व अहंकाराने ग्रासले होते आणि शिक्षकांसह शिकवणी बुडत होती.
सूक्ष्म संशोधनानंतरही गुरूभिमुख कुठेच सापडले नाहीत.
हिंदू-मुसलमानांचे सर्व पंथ, पीर, पैगंबर (बाबा नानकांनी) पाहिले.
आंधळे आंधळ्यांना विहिरीत ढकलत होते.
खऱ्या गुरु नानकांच्या आविर्भावाने धुके दूर झाले आणि सर्वत्र प्रकाश पसरला.
जणू सूर्य उगवला आणि तारे दिसेनासे झाले. अंधार दूर झाला.
जंगलातील सिंहाच्या डरकाळ्याने पळून जाणाऱ्या हरणांच्या कळपांना आता धीर सुटत नाही.
बाबांनी जिथे पाय ठेवला तिथे तिथे धार्मिक स्थळ उभारून त्याची स्थापना केली.
नानकांच्या नावावर आता सर्व सिद्ध स्थळांचे नामकरण झाले आहे.
प्रत्येक घर हे गाण्याचे ठिकाण बनले आहे.
बाबांनी पृथ्वीच्या चारही दिशा आणि नऊ विभागांना मुक्त केले.
या कलियुगात, अंधकारमय युगात गुरुमुख (गुरु नानक) उदयास आले आहेत.
बाबा नानक यांनी पृथ्वीच्या सर्व विस्तारित नऊ विभागांची कल्पना केली.
त्यानंतर तो सुमेर पर्वतावर चढला आणि तेथे त्याला सिद्धांचा समूह भेटला.
चौऱ्यासी सिद्ध आणि गोरख यांचे मन आश्चर्य आणि शंकांनी भरले.
सिद्धांनी (गुरु नानकांना) विचारले, (हे तरुण मुला! तुला कोणत्या शक्तीने येथे आणले?)
गुरू नानकांनी उत्तर दिले की या ठिकाणी आल्याबद्दल (मी प्रभूचे प्रेम भक्तीने स्मरण केले आणि त्यांचे मनापासून ध्यान केले.)
सिद्ध म्हणाले, (हे तरुणा, तुझे नाव सांग).
त्यावर बाबांनी उत्तर दिले, (हे आदरणीय नाथ! या नानकांनी भगवंताच्या नामस्मरणाने हे पद प्राप्त केले आहे).
स्वत:ला नीच म्हणवून घेतल्याने माणूस उच्च पदावर पोहोचतो.
सिद्धांनी पुन्हा विचारले, (हे नानक! मातेचे व्यवहार कसे चालतात?).
यावेळी सर्व सिद्धांना समजले की नानक कलियुगातील (पाप) पासून मुक्त होण्यासाठी पृथ्वीवर आले आहेत.
बाबांनी उत्तर दिले, (हे आदरणीय नाथ, सत्य चंद्रासारखे अंधुक आणि असत्य अंधारासारखे आहे).
असत्याच्या चांदण्या रात्रीचा अंधार आजूबाजूला पसरला आहे आणि (सत्य) जगाचा शोध घेण्यासाठी मी हा प्रवास केला आहे.
पृथ्वी पाप आणि त्याच्या आधाराने मग्न आहे, बैलाच्या रूपातील धर्म रडत आहे आणि (उद्धारासाठी) रडत आहे.
अशा परिस्थितीत, जेव्हा सिद्ध, निपुणांनी (त्यागकर्ते बनून) पर्वतांचा आश्रय घेतला तेव्हा जगाची सुटका कशी होईल.
योगी सुद्धा ज्ञानाशिवाय आणि केवळ आपल्या शरीराला भस्म लावून बेफिकीर पडलेले असतात.
गुरूशिवाय जग बुडत चालले आहे.
हे देवा! कलियुगात जीवाची मानसिकता कुत्र्याच्या तोंडासारखी झाली आहे जो नेहमी मेलेल्याला खायला शोधतो.
राजे असे पाप करीत आहेत की जणू संरक्षक कुंपणच शेतातील (पीक) खाऊन टाकत आहे.
ज्ञानाशिवाय आंधळे खोटे बोलतात.
आता गुरू शिष्यांनी वाजवलेल्या सुरांवर नाचत आहेत.
शिकवणारे आता घरी बसतात आणि शिक्षक त्यांच्या घरी जातात.
काझी लाच घेण्याचा आनंद घेतात आणि ते मिळवून त्यांनी आपले उच्च आदर आणि स्थान गमावले आहे.
पुरुष आणि स्त्री एकमेकांवर श्रीमंतीसाठी प्रेम करतात, ते कुठूनही येऊ शकतात.
पाप सर्व जगात सर्वव्यापी झाले आहे.
सिद्धांच्या मनात विचार आला की या शरीराने सर्व परिस्थितीत योगाचे तत्वज्ञान अंगीकारले पाहिजे.
असा योगी कलियुगात आपल्या पंथाचे नाव उज्वल करेल.
नाथांपैकी एकाने त्याला पाणी आणण्यासाठी भिक्षेची वाटी दिली.
बाबा पाण्यासाठी ओढ्यावर आले तेव्हा त्यांना त्यात माणिक आणि दागिने दिसले.
हे खरे गुरू (नानक) अथांग परमपुरुष होते आणि ते त्यांच्या तेजाने सहन करू शकत होते.
तो (उरलेला प्रभाव न ठेवता) समूहाकडे परत आला आणि म्हणाला, हे नाथ, त्या प्रवाहात पाणी नाही.
(शब्दाच्या सामर्थ्याने) शब्दाद्वारे त्यांनी सिद्धांवर विजय मिळवला आणि संपूर्णपणे नवीन जीवनपद्धती मांडली.
कलियुगात योगसाधनांऐवजी सर्व दुःखांच्या पलीकडे असलेल्या परमेश्वराचे नाव (नानक) हेच आनंदाचे साधन आहे.
निळा पोशाख घालून बाबा नानक मक्केला गेले.
त्याने हातात काठी धरली, एक पुस्तक त्याच्या काखेखाली दाबले, धातूचे भांडे आणि गद्दा पकडले.
आता तो एका मशिदीत बसला जिथे यात्रेकरू (हाजी) जमले होते.
बाबा (नानक) रात्री काबा येथील मशिदीच्या कुशीकडे पाय पसरून झोपले,
जीवन नावाच्या काझीने त्याला लाथ मारली आणि विचारले की ईश्वरनिंदा करणारा हा काफिर कोण आहे?
का हा पापी झोपला आहे पाय देवाकडे पसरून, खुदा.
त्याने (बाबा नानक) पाय पकडले आणि तो चमत्कार पाहा, संपूर्ण मक्का फिरत असल्याचे दिसत होते.
सर्व आश्चर्यचकित झाले आणि सर्वांनी नमस्कार केला.
काझी आणि मौलवी एकत्र आले आणि धर्मावर चर्चा करू लागले.
एक महान कल्पनारम्य तयार केले गेले आहे आणि त्याचे रहस्य कोणालाही समजू शकले नाही.
त्यांनी बाबा नानक यांना त्यांच्या पुस्तकात हिंदू महान की मुस्लिम हे उघडून शोधण्यास सांगितले.
बाबांनी यात्रेकरू हाजींना उत्तर दिले की, सत्कर्म केल्याशिवाय रडावे लागेल आणि रडावे लागेल.
केवळ हिंदू किंवा मुस्लिम असल्याने परमेश्वराच्या दरबारात स्वीकार होऊ शकत नाही.
कुसुंबाचा रंग जसा शाश्वत असतो आणि पाण्यात वाहून जातो, त्याचप्रमाणे धर्माचे रंगही तात्पुरते असतात.
(दोन्ही धर्माचे अनुयायी) त्यांच्या प्रदर्शनात राम आणि रहीम यांची निंदा करतात.
संपूर्ण जग सैतानाच्या मार्गावर चालले आहे.
स्मृती म्हणून लाकडी चप्पल (बाबा नानकांची) ठेवली गेली आणि मक्केत त्यांची पूजा करण्यात आली.
जगाच्या पाठीवर कुठेही जा, बाबा नानकांच्या नावाशिवाय जागा मिळणार नाही.
हिंदू-मुस्लिम असा भेदभाव न करता प्रत्येक घरात बाबा पूज्य आहेत.
जेव्हा सूर्य उगवतो तेव्हा ते झाकले जाऊ शकत नाही आणि ते संपूर्ण जग उजळते.
जंगलात सिंह गर्जना करत असताना हरणांचे कळप पळून गेले.
एखाद्याला ताट समोर ठेवून चंद्र लपवायचा असेल तर तो लपवता येत नाही.
उदयापासून दिशा ठरवण्यापर्यंत म्हणजेच पूर्वेपासून पश्चिमेपर्यंत पृथ्वीच्या सर्व नऊ विभागांनी बाबा नानकापुढे नतमस्तक झाले.
त्याने आपली शक्ती जगभर पसरवली.
मक्केहून बाबा बगदादला गेले आणि शहराबाहेर राहिले.
पहिली गोष्ट म्हणजे बाबा स्वतः टाइमलेसच्या रूपात होते आणि दुसरे म्हणजे त्यांचा सोबती मर्दाना, रिबेक प्लेयर होता.
नमाजसाठी (स्वतःच्या शैलीत) बाबांनी हाक दिली, जी ऐकून सर्व जग शांत झाले.
संपूर्ण शहर शांत झाले आणि लो! ते पाहून पिर (नगरचा) सुद्धा आश्चर्यचकित झाला.
बारकाईने निरीक्षण केल्यावर त्याला (बाबा नानकच्या रूपात) एक उत्साही फकीर दिसला.
पीर दस्तगीर यांनी त्यांना विचारले की, तू कोणत्या फकीर वर्गातला आहेस आणि तुझे पितृत्व काय आहे?
(मर्दानाने सांगितले) तो नानक आहे, जो कलियुगात आला आहे, आणि तो देव आणि त्याच्या फकीरांना एक म्हणून ओळखतो.
तो पृथ्वी आणि आकाशाव्यतिरिक्त सर्व दिशांना ओळखला जातो.
पीरने वादविवाद केला आणि त्याला समजले की हा फकीर जास्त शक्तिशाली आहे.
इकडे बगदादमध्ये त्याने एक मोठा चमत्कार दाखवला आहे.
दरम्यान, ते (बाबा नानक) असंख्य पाताळ आणि आकाशांबद्दल बोलले.
पीर दस्तगीरने (बाबा) जे पाहिले ते दाखवण्यास सांगितले.
गुरू नानक देव पीराच्या मुलाला सोबत घेऊन हवेत विरघळले.
आणि डोळे मिचकावून त्याला वरच्या आणि खालच्या जगाचे दर्शन घडवले.
खालच्या जगातून त्याने पवित्र अन्नाने भरलेली वाटी आणली आणि ती पीराच्या स्वाधीन केली.
ही प्रकट शक्ती (गुरुची) लपवता येत नाही.
बगदाद बनवल्यानंतर, किल्ले (पीरांचे) धनुष्य, मक्का मदीना आणि सर्व नम्र झाले.
त्यांनी (बाबा नानक) भारतीय तत्त्वज्ञानाच्या सहा शाळांतील चौऱ्यासी सिद्ध आणि पाखंडांना वश केले.
लाखो पाताळ, आकाश, पृथ्वी आणि सर्व जग जिंकले.
पृथ्वीच्या सर्व नऊ विभागांना वश करून त्यांनी सतीनाम या खरे नावाचे चक्र स्थापन केले
सर्व देव, दानव, राक्षस, दैवत, चित्रगुप्त त्याच्या चरणी नतमस्तक झाले.
इंद्र आणि त्याच्या अप्सरांनी शुभ गीते गायली.
जग आनंदाने भरले कारण गुरु नानक कलियुगात मुक्ती देण्यासाठी आले होते.
त्यांनी हिंदू मुस्लिमांना नम्र आणि विनम्र बनवले
मग बाबा (नानक) करतारपूरला परत आले जिथे त्यांनी त्यांचा एकांतवासाचा पोशाख बाजूला ठेवला.
आता घरमालकाचा पोशाख घालून, तो एका खाटावर छान बसला (आणि आपले ध्येय पूर्ण केले).
त्याने गंगा उलट दिशेने वाहायला लावली कारण त्याने लोकांचे नेतृत्व करण्यासाठी अंगदची निवड केली (त्याच्या मुलांपेक्षा).
पुत्रांनी आज्ञेचे पालन केले नाही आणि त्यांचे मन प्रतिकूल आणि अस्थिर झाले.
बाबा स्तोत्र म्हणायचे तेव्हा प्रकाश पसरायचा आणि अंधार दूर व्हायचा.
ज्ञानार्जनासाठी होणाऱ्या चर्चा आणि अप्रचलित आवाजाचे सूर तिथे कधी ऐकायला मिळत होते.
सोडर आणि आरती गायली गेली आणि अमृतमय तासात जपूचे पठण झाले.
गुरुमुखाने (नानक) लोकांना तंत्र, मंत्र आणि अथर्ववेद यांच्या तावडीतून वाचवले.
शिवरात्रीच्या जत्रेची बातमी ऐकून बाबा (नानक) अचल बटाला आले.
त्याच्या दर्शनासाठी सारी मानवता त्या ठिकाणी उभी राहिली.
रिद्धी-सिद्धींपेक्षाही पैसा पावसासारखा बरसू लागला.
हा चमत्कार पाहून योगींचा संताप अनावर झाला.
जेव्हा काही भक्तांनी (गुरु नानकांना) नमस्कार केला तेव्हा योगींचा राग आणखी वाढला आणि त्यांनी त्यांचे धातूचे भांडे लपवून ठेवले.
भांडे हरवलेल्या भक्तांना त्यांची भक्ती विसरली कारण त्यांचे लक्ष आता भांड्यात होते.
सर्वज्ञ बाबांनी भांडे (भक्तांना) शोधून काढले (आणि दिले).
हे पाहून योगी आणखी संतप्त झाले
चिडलेले सर्व योगी एकत्र जमले आणि वाद घालण्यासाठी पुढे आले.
योगी भंगारनाथांनी विचारले, (दुधात व्हिनेगर का टाकलास?)
खराब झालेले दूध लोणीमध्ये मंथन करता येत नाही.
तुम्ही योगिक पोशाख कसे टाकले आहेत आणि घरगुती पद्धतीने स्वतःला कसे वेशभूषा केली आहे.
नानक म्हणाले, (हे भंगारनाथ, तुझी माता-शिक्षिका अविचारी आहे)
तिने तुझ्या देह-भांडीचे अंतरंग स्वच्छ केले नाही आणि तुझ्या गोंधळलेल्या विचारांनी तुझे फूल (जे ज्ञान फळ बनणार होते) जाळून टाकले आहे.
तुम्ही, अंतर ठेवून आणि गृहस्थ जीवनाचा त्याग करताना, पुन्हा त्या गृहस्थांकडे भीक मागण्यासाठी जा.
त्यांच्या प्रसादाशिवाय तुम्हाला काहीही मिळत नाही.
हे ऐकून योगींनी मोठ्याने आक्रोश केला आणि अनेक आत्म्यांना आवाहन केले.
ते म्हणाले, (कलियुगात बेदी नानकांनी भारतीय तत्त्वज्ञानाच्या सहा शाळांना पायदळी तुडवले आणि पळवून लावले).
असे म्हणत सिद्धांनी सर्व प्रकारची औषधे मोजली आणि मंत्रांचे तांत्रिक आवाज काढू लागले.
योगींनी स्वतःला सिंह आणि वाघाच्या रूपात बदलून अनेक कृती केल्या.
त्यांच्यापैकी काही पंख असलेले झाले आणि पक्ष्यांसारखे उडून गेले.
काही जण नागासारखे शिसायला लागले तर काहींनी आग ओतली.
भंगारनाथांनी तारे तोडले आणि अनेक हरणाच्या कातड्यावर पाण्यावर तरंगू लागले.
सिद्धांची (वासनेची) अग्नी अमिट होती.
सिद्ध बोलले, ऐक नानक! तुम्ही जगाला चमत्कार दाखवलात.
आम्हाला काही दाखवायला उशीर का झाला.
बाबा उत्तरले, हे आदरणीय नाथ ! माझ्याकडे तुला दाखवण्यासारखे काही नाही.
मला गुरू (देव), पवित्र मंडळी आणि वचन (बाणी) शिवाय कोणताच आधार नाही.
तो परमात्मा जो सर्वांसाठी सर्व आशीर्वादाने (शिवम्) परिपूर्ण आहे तो स्थिर आहे आणि पृथ्वी (आणि त्यावरील सामग्री) क्षणभंगुर आहे.
सिद्धांनी तंत्र-मंत्रांनी स्वतःला दमवले पण परमेश्वराच्या जगाने त्यांची शक्ती येऊ दिली नाही.
गुरु हा दाता आहे आणि कोणीही त्याच्या वरदानाचे मोजमाप करू शकत नाही.
शेवटी, विनम्र योगींनी खरे गुरु नानक यांच्यासमोर सादर केले.
बाबा (पुढे) म्हणाले, हे आदरणीय नाथ ! कृपया मी जे सत्य बोलतो ते ऐका.
खऱ्या नामाशिवाय माझ्याकडे दुसरा चमत्कार नाही.
मी अग्नीची वस्त्रे परिधान करून हिमालयात माझे घर बांधू शकतो.
मी लोखंड खाऊ शकतो आणि पृथ्वीला माझ्या आदेशानुसार हलवू शकतो.
मी माझा इतका विस्तार करू शकतो की मी पृथ्वीला धक्का देऊ शकेन.
मी काही ग्रॅम वजनाच्या तुलनेत पृथ्वी आणि आकाशाचे वजन करू शकतो.
माझ्यात एवढी ताकद असू शकते की मी कुणालाही सांगून बाजूला करतो.
पण खऱ्या नामाशिवाय या सर्व (शक्ती) ढगांच्या सावलीप्रमाणे क्षणिक आहेत.
बाबांनी सिद्धांशी चर्चा केली आणि सबदाच्या ऊर्जेमुळे त्या सिद्धांना शांती प्राप्त झाली.
शिवरात्रीचा मेळा जिंकून बाबांनी सहा तत्वज्ञानाच्या अनुयायांना नतमस्तक केले.
आता सौम्य शब्द बोलून सिद्ध म्हणाले, नानक, तुझे कर्तृत्व मोठे आहे.
कलियुगात तुम्ही महापुरुषाप्रमाणे उदयास येऊन सर्वत्र (ज्ञानाचा) प्रकाश पसरवला आहे.
त्या जत्रेतून उठून बाबा मुलतानच्या यात्रेला गेले.
मुलतानमध्ये, पीरने काठोकाठ भरलेल्या दुधाची वाटी दिली (म्हणजे येथे फकीर आधीच भरपूर आहेत).
बाबांनी आपल्या पिशवीतून एक चमेलीचे फूल काढले आणि दुधावर तरंगले (म्हणजे ते कोणाला त्रास देणार नाहीत).
गंगा समुद्रात विलीन झाल्यासारखे दृश्य होते.
मुलतानच्या प्रवासानंतर बाबा नानक पुन्हा करतारपूरकडे वळले.
त्याचा प्रभाव झेप घेत वाढला आणि त्याने कलियुगातील लोकांना नाम स्मरण करायला लावले.
भगवंताच्या नामाशिवाय कशाचीही इच्छा करणे म्हणजे दु:ख वाढण्यास आमंत्रण होय.
जगात, त्याने (त्याच्या शिकवणींचा) अधिकार प्रस्थापित केला आणि कोणत्याही अशुद्धतेशिवाय (निर्मल पंथ) धर्म सुरू केला.
त्यांच्या हयातीत त्यांनी लहिना (गुरु अंगद) यांच्या डोक्यावर गुरु आसनाची छत ओवाळली आणि स्वतःचा प्रकाश त्यांच्यात विलीन केला.
गुरू नानकांनी आता स्वत:चा कायापालट केला.
हे रहस्य कोणालाही समजण्यासारखे नाही की विस्मयकारक (नानक) एक अद्भुत कार्य पूर्ण केले.
त्याने (त्याच्या शरीराचे) नवीन रूपात रूपांतर केले.
त्याच चिन्हाने (कपाळावर), त्याच छत त्याने सिंहासनावर प्रक्षेपित केले.
गुरू नानकांकडे जी शक्ती होती ती आता गुरू अंगद यांच्याकडे आहे, अशी सर्वत्र घोषणा करण्यात आली.
गुरू अंगद यांनी कर्तारपूर सोडले आणि खादूर येथे बसून प्रकाश पसरवला.
मागील जन्मांची कृती बीजे फुटतात; इतर सर्व कल्पकता खोट्या आहेत.
गुरू नानकांकडून जे काही लहिना मिळाले ते आता (गुरु) अमरदास यांच्या घरी आले.
गुरु अंगद यांच्याकडून स्वर्गीय देणगी प्राप्त करून, गुरु अमरदासाच्या रूपात विराजमान आहेत.
गुरु अमर दास यांनी गोइंदवलची स्थापना केली. आश्चर्यकारक नाटक दृष्टीपलीकडे होते.
पूर्वीच्या गुरूंकडून मिळालेल्या भेटीमुळे प्रकाशाची भव्यता आणखी वाढली.
मागील जन्माच्या जबाबदाऱ्यांचा निपटारा करावा लागतो आणि वस्तू ज्याच्या मालकीची आहे त्या घरात जाते.
आता गुरु आसनावर विराजमान असलेले सोधी सम्राट गुरु रामदास यांना खरे गुरू म्हणतात.
त्यांनी संपूर्ण पवित्र कुंड खोदले आणि अमृतसर येथे स्थायिक होऊन त्यांनी आपला प्रकाश पसरवला.
अद्भुत आहे परमेश्वराचे खेळ. तो उलट दिशेने वाहणारी गंगा समुद्रात विलीन होऊ शकतो.
आपण आपल्या स्वत: च्या मिळवा; दिलेले काहीही तुम्हाला काहीही आणू शकत नाही.
आता अर्जन (देव) यांच्या घरात गुरुपदाचा प्रवेश झाला, जो म्हणे पुत्र होता, परंतु, त्याने आपल्या सत्कर्मातून सिद्ध केले की ते गुरुस्थानास पात्र आहेत.
हे गुरुत्व शोधीच्या पलीकडे जाणार नाही कारण हे असह्य इतर कोणीही सहन करू शकत नाही.
सभागृहाची गोष्ट सभागृहातच राहिली पाहिजे.
(गुरु नानक ते गुरु अर्जन देव पर्यंत) पाच पीर होते जे पाच प्याले (सत्य, समाधान, करुणा, धर्म, विवेकी शहाणपणाचे) प्याले होते आणि आता सहावे महान पीर गुरुपद धारण करत आहेत.
अर्जन (देव) स्वतःला हरिगोबिंदमध्ये रूपांतरित करून भव्यपणे बसले.
आता सोढी वंश सुरू झाला आहे आणि ते सर्वजण आलटून पालटून स्वत:ला दाखवतील.
हा गुरू, सैन्यांचा विजय करणारा, अत्यंत शूर आणि परोपकारी आहे.
शिखांनी प्रार्थना केली आणि विचारले की त्यांनी सहा गुरु पाहिले आहेत (आणखी किती येणार आहेत).
खरा गुरू, अज्ञाताचा जाणणारा आणि अदृश्याचा द्रष्टा यांनी शिखांना ऐकायला सांगितले.
सोढींचा वंश ध्वनी पायावर प्रस्थापित झाला आहे.
आणखी चार गुरु पृथ्वीवर येतील (युग २, युग २ म्हणजे २+२=४)
सतयुगात वासुदेवाच्या रूपात विष्णू अवतरला असे म्हटले जाते आणि वाहिगुरुचा 'वि' विष्णूची आठवण करून देतो.
द्वापारचा खरा गुरु हरिकृष्ण आहे असे म्हटले जाते आणि वाहिगुरूचा 'ह' हरीची आठवण करून देतो.
त्रेतामध्ये राम होता आणि वाहिगुरूचा 'र' सांगतो की रामाचे स्मरण केल्याने आनंद आणि आनंद मिळतो.
कलिजुगात गोविंद नानक रूपात असतो आणि वाहिगुरुचा 'ग' गोविंदाच्या रूपात होतो.
चारही युगांचे पठण पंचायनात म्हणजेच सामान्य माणसाच्या आत्म्यात सामावलेले असते.
चार अक्षरे जोडल्यावर वाहिगुरुचे स्मरण होते.
जीव पुन्हा मूळात विलीन होतो.