एक ओंकार, आदिम ऊर्जा, दैवी गुरूच्या कृपेने साकार झाली
वार दोन
आरसा (जगाच्या रूपात) हातात (परमेश्वराच्या) आहे आणि त्यात माणूस स्वतःला पाहतो.
देव दृश्यमान करतो आणि पुरुषांना सहा शाळांचे वेष आणि तत्त्वज्ञान पाहतो (या आरशात).
माणूस त्याच्या प्रवृत्तीप्रमाणेच (आरशात) प्रतिबिंबित होतो.
हसणाऱ्याला त्यात हसण्याचे रूप दिसते.
तर रडणारा माणूस तिथे स्वतःला (तसेच प्रत्येकजण) रडण्याच्या मुद्रेत सापडतो. हुशार माणसाचेही असेच आहे.
भगवान स्वतः या जगाच्या आरशामध्ये व्याप्त आहेत परंतु पवित्र मंडळीत आणि त्यांच्याद्वारे तो विशेषत: प्रकट होतो.
परमेश्वर एका वाद्य वादकासारखा आहे जो हातात वाद्य धरून त्यावर सर्व वेगवेगळे उपाय वाजवतो.
वाजवलेले सूर ऐकून तो त्यात मग्न राहतो आणि परमात्म्याची स्तुती करतो.
त्याचे चैतन्य शब्दात विलीन केल्याने तो आनंदी होतो आणि इतरांनाही आनंदित करतो.
भगवान हा वक्ता आहे तसेच परम चैतन्यात मग्न असलेला श्रोता आहे.
स्वत: सर्व आनंद तो एक आणि सर्व premeates.
परमेश्वर सर्वव्यापी आहे हे रहस्य फक्त गुरुमुखालाच समजते.
तो (भगवान) स्वतः भुकेला भासवत स्वयंपाकघरात जातो आणि त्यात सर्व प्रकारचे आनंदी अन्न शिजवतो.
स्वत: खाऊन तृप्त होऊन तो मधुर पदार्थांवर स्तुतीचा वर्षाव करतो.
तो स्वतः आनंदी आहे तसेच आनंदी आहे.
तो रस आहे तसेच जिभेला त्याची चव चाखते.
तो सर्वांमध्ये व्याप्त आहे, तो दाताही आहे आणि घेणाराही आहे.
तो सर्वांमध्ये व्याप्त आहे हे जाणून गुरुमुखाला अपार आनंद होतो.
तो स्वतः अंथरूण पसरवतो आणि स्वतः त्यावर विसावतो.
स्वप्नात प्रवेश करून तो दूरच्या प्रदेशात फिरतो.
गरीबांना राजा आणि राजाला गरीब बनवून तो त्यांना दुःख आणि सुखात टाकतो.
पाण्याच्या रूपात तो स्वतः गरम आणि थंड होतो.
दु:खात आणि आनंदात तो फिरतो आणि कॉल केल्यावर त्याला प्रतिसाद देतो.
गुरुमुख, सर्वांद्वारे पूर्ववत होण्याच्या त्याच्या स्वभावाची जाणीव करून, आनंद प्राप्त करतो.
स्वाती नक्षत्रातील पावसाचे थेंब (भारतात ज्ञात असलेल्या सत्तावीस ताऱ्यांच्या निर्मितीपैकी पंधराव्या ताऱ्यांच्या निर्मिती) सर्व ठिकाणी सारखेच पडतात,
आणि पाण्यात पडून ते पाण्यात विलीन होतात आणि पृथ्वीवर ते पृथ्वी बनतात;
ठिकठिकाणी त्याचे रूपांतर वनस्पती आणि वनस्पतींमध्ये होते, गोड आणि कडू; काही ठिकाणी ते असंख्य फुलांनी आणि फळांनी सुशोभित केलेले आहेत.
केळीच्या पानांवर पडल्याने ते थंड करणाऱ्या कापूरमध्ये बदलतात.
समुद्राच्या कवचात पडल्यावर तेच मोती बनतात.
सापाच्या तोंडात गेले की ते प्राणघातक विष बनतात आणि नेहमी वाईट विचार करतात.
परमेश्वर सर्व ठिकाणी व्याप्त होतो आणि पवित्र मंडळीत अवस्थेत बसतो.
टिनमध्ये मिसळल्याने तांब्याचे कांस्यमध्ये रूपांतर होते.
तेच तांबे जस्त मिसळून पितळेच्या रूपात दिसतात.
शिशासोबत तांबे मिसळले तर पंजाबमध्ये भरत नावाचा ठिसूळ धातू, pewter बदलतो.
तत्वज्ञानाच्या दगडाच्या स्पर्शाने तोच तांब्याचे सोने होते.
तांब्याचे राखेत रूपांतर झाल्यावर ते औषध बनते.
त्याचप्रमाणे परमेश्वर सर्वव्यापी असला तरी मनुष्याच्या संगतीचा परिणाम मनुष्यांवर भिन्न असतो. एवढे जाणून घेऊन पवित्र मंडळीत परमेश्वराची स्तुती केली जाते.
काळ्या रंगात मिसळलेले पाणी जसे काळे दिसते
आणि लाल पाण्यात मिसळून लाल होतो;
तो पिवळा रंग जोडून पिवळा असल्याचे बाहेर वळते;
आणि हिरव्याबरोबर आनंद देणारी हिरवी बनते.
ऋतूनुसार ते उष्ण किंवा थंड होते.
त्याचप्रमाणे, प्रभु देव (प्राणींच्या) गरजा पूर्ण करतो. गुरुभिमुख (गुरुमुख) जो आनंदाने परिपूर्ण असतो त्याला हे रहस्य कळते.
अग्नी दिवा लावतो आणि अंधारात प्रकाश पसरतो.
दिव्यापासून मिळणारी शाई लेखकाने वापरली आहे.
त्या दिव्यातून महिलांना कोलीरियम मिळते. म्हणून सत्पुरुषांच्या सहवासात राहून माणूस सत्कर्मात गुंततो.
त्याच शाईने परमेश्वराची स्तुती केली जाते आणि कारकून आपल्या कार्यालयात हिशेब लिहितो.
हे सत्य केवळ गुरुमुखालाच कळते, की परमेश्वर सर्वत्र व्याप्त आहे.
बियांपासून झाड वर येते आणि नंतर ते पुढे पसरते.
मुळे पृथ्वीवर पसरतात, स्टेम बाहेर आणि फांद्या सर्वत्र पसरतात.
ते फुलांनी, फळांनी आणि अनेक रंगांच्या आणि रमणीय पदार्थांनी परिपूर्ण होते.
त्याच्या फुलांमध्ये आणि फळांमध्ये सुगंध आणि आनंद राहतो आणि आता हे बीज एक मोठे कुटुंब बनले आहे.
पुन्हा बिया तयार करून फळे असंख्य फुलांचे आणि फळांचे स्त्रोत बनतात.
सर्वांमध्ये एकच परमेश्वर आहे हे सत्य समजून घेतल्याने गुरुमुक्त होतो.
कापसापासून धागा आणि नंतर त्याचा ताना व वाफ तयार केला जातो.
त्याच धाग्यापासून कापड तयार होते हे सर्वज्ञात आहे.
चौसी, गंगाजली इ. (भारतात) म्हणून ओळखले जाणारे चार धागे आहेत.
त्यापासून बनवलेले उत्कृष्ट कपडे (मलमल, सिरिसाफ) शरीराला आराम आणि आनंद देतात.
पगडी, स्कार्फ, कमर कोट इत्यादी बनून तो सुती धागा सर्वांना मान्य होतो.
परमेश्वर सर्वांमध्ये व्याप्त होतो आणि गुरुमुख त्याच्या प्रेमाचा आनंद घेतात.
सोनार सोन्यापासून सुंदर दागिने तयार करतो.
त्यांपैकी अनेक कानांना शोभेसाठी पिंपळाच्या पानांसारखे आहेत तर अनेक सोन्याच्या तारेचे आहेत.
सोन्यापासून, नाकातील रिंग आणि हार देखील त्यांच्या आकारात तयार केले जातात.
कपाळासाठी अलंकार (टिक्का), रत्नजडित हार, मोत्यांच्या माळा बनविल्या जातात.
विविधरंगी मनगटाच्या साखळ्या आणि गोल रिंग सोन्यापासून तयार केल्या जातात.
गुरुमुखाला असे वाटते की सोन्याप्रमाणे तो प्रत्येक वस्तूचा आधार आहे.
गाळप यंत्राने उसाचे गाळप केल्याने झटपट रस मिळतो.
काहीजण गूळ आणि ब्राऊन शुगरच्या गुठळ्या तयार करतात.
काही शुद्ध साखर तयार करतात तर काही त्यात गोड थेंब टाकून खास गूळ बनवतात.
ते गुठळी साखर आणि विविधरंगी मिठाईमध्ये तयार केले जाते.
गरीब आणि श्रीमंत दोघेही ते आनंदाने खातात.
देव (ऊसाच्या रसासारखा) सर्वांत झिरपतो; गुरुमुखांसाठी तो सर्व सुखांचे सार आहे.
गायी वेगवेगळ्या रंगाच्या असतात पण सर्वांचे दूध पांढरे असते.
दही बनवण्यासाठी त्यात काही रेनेट टाकले जाते आणि नंतर ते न वाटता ठेवले जाते.
दही मंथन केल्याने बटर दुधावर लोणी सापडते.
नीट उकळलेले लोणी तुपात रूपांतरित होते - स्पष्ट केलेले लोणी.
मग ते तूप होमहवन म्हणून वापरले जाते आणि त्याला यज्ञ (विधी) आणि इतर यज्ञ केले जातात.
गुरुमुख जाणतो की परमेश्वर सर्व व्यापी आहे परंतु त्याच्यापर्यंत पोहोचण्यासाठी आध्यात्मिक शोध तसेच समाधानाची भावना असणे आवश्यक आहे.
क्षणांपासून, घारी (22 च्या बरोबरीचे वेळेचे एकक).
(5 मिनिटे), मुहूर्त (शुभ वेळ), दिवस आणि रात्र (पहार - तीन तास) तारखा आणि दिवस मोजले गेले आहेत. त्यानंतर दोन पंधरवडे (अंधार-प्रकाश) आणि बारा महिने जोडले गेले आहेत.
सहा ऋतूंतून अनेक प्रेरणादायी दृश्ये तयार झाली आहेत.
परंतु जाणकारांच्या म्हणण्याप्रमाणे या सर्वांमध्ये सूर्य सारखाच राहतो.
त्याचप्रमाणे चार वर्ण, सहा तत्त्वज्ञाने आणि अनेक पंथांचा प्रचार केला आहे.
पण गुरुमुखाला सर्व समजते (आणि त्यामुळे भांडणे होऊ नयेत).
पाणी एक आहे आणि पृथ्वी सुद्धा एक आहे पण वनस्पती विविध गुणांची आहे.
अनेकांना फळे नसतात तर अनेकांना फुलांनी व फळांनी शोभलेली असते.
त्यांना विविध प्रकारचे सुगंध आहेत आणि त्यांच्या अनेक प्रकारच्या अर्कांमुळे ते निसर्गाची भव्यता वाढवतात.
सर्व झाडांमध्ये सारखीच आग असते.
तो अव्यक्त अग्नी प्रगट होऊन सर्व राखून टाकतो.
त्याचप्रमाणे, तो (अव्यक्त) परमेश्वर सर्वांमध्ये वास करतो आणि हेच सत्य गुरुमुखांना आनंदाने परिपूर्ण करते.
चंदनाच्या झाडाजवळ लावलेली संपूर्ण वनस्पती चंदनासारखी सुगंधित होते.
तत्वज्ञानी दगड आणि हलक्या धातूंच्या मिश्रधातूच्या संपर्कात राहिल्याने एका धातूमध्ये (सोन्यात) रूपांतर होते.
नद्या, नाले आणि नाले गंगेत मिसळल्यानंतर गंगेच्या नावाने ओळखले जातात.
पतितांचा उद्धारकर्ता ही पवित्र मंडळी आहे जिथे पापांची घाण साफ केली जाते.
असंख्य धर्मत्यागी आणि नरकांनी पवित्र मंडळीद्वारे आणि त्यामध्ये मुक्ती मिळविली आहे.
गुरुमुख पाहतो आणि समजतो की देव सर्वांमध्ये व्याप्त आहे.
पतंगाला जळणारा दिवा आवडतो आणि मासे त्याच्या प्रेमासाठी पाण्यात पोहत जातात.
हरणांसाठी संगीताचा आवाज हा आनंदाचा स्त्रोत आहे आणि काळी मधमाशी कमळाच्या प्रेमात पडते.
रेडलेग्ड पॅट्रिज (चकोर) चंद्रावर प्रेम करतो आणि त्यावर लक्ष केंद्रित करतो.
मादी रडी शेल्ड्रेक (चकवी) सूर्यावर प्रेम करते आणि फक्त सूर्योदयाच्या वेळी ती भेटते आणि आपल्या साथीदाराशी जुळते.
स्त्रीचे आपल्या पतीवर प्रेम असते आणि आईने मुलाला जन्म दिला हे प्रेम आहे.
त्याला सर्वांमध्ये कार्यरत पाहून गुरुमुखाला समाधान वाटते.
(जगाच्या) डोळ्यांनी तो सर्व चमत्कारिक पराक्रम पाहतो.
पूर्ण जाणीवेने तो कथन केलेल्या कथा ऐकतो.
जिभेद्वारे, तो बोलतो आणि सर्व अभिरुचींचा आस्वाद घेतो.
तो हाताने काम करतो आणि तो, सर्वज्ञ, पायांवर चालतो.
शरीरात, तो मन आहे ज्याच्या आदेशाचे सर्व इंद्रिये पालन करतात.
तो सर्वांमध्ये व्यापतो हे समजून (वास्तव) गुरुमुखांना आनंद होतो.
जगाचा आधार हवा (वायूंचे मिश्रण) आहे आणि शब्द (शब्द) हा सर्व ज्ञानाचा गुरू आहे ज्यातून सर्व विचार, संगीत आणि परिचर ध्वनी प्रवाहित होतात.
आई आणि वडील ही पृथ्वी आणि पाण्याच्या रूपात सर्जनशील शक्ती आहेत.
रात्रंदिवस जीवांची शुश्रूषा करणाऱ्या परिचारिका आहेत आणि अशा प्रकारे संपूर्ण यंत्रणा कार्यान्वित होते.
शिव (चैतन्य) आणि शक्ती (जड स्वभाव) यांच्या संयोगाने हे संपूर्ण जग अस्तित्वात येते.
तो दिव्य परिपूर्ण परमेश्वर सर्वांमध्ये व्याप्त आहे जसा आकाशातील एकच चंद्र पाण्याच्या सर्व घागरींमध्ये दिसतो.
सर्व साधनांच्या पलीकडे असलेला तो परमेश्वर गुरुमुखांचा उदरनिर्वाह आहे आणि तो एकटाच सर्वांचे कार्य करतो.
परमेश्वर हा फुलांमध्ये सुगंध आहे आणि काळी मधमाशी बनून तो फुलांकडे आकर्षित होतो.
आंब्यांमध्ये रस आहे तो आणि कोकिळा बनणे तोच आनंद घेतो.
मोर आणि पावसाचा पक्षी (पापथ) बनून तो ढगांच्या पावसातला आनंद ओळखतो.
दूध आणि पाणी होऊन तो विविधरंगी मिठाईत रूपांतरित करतो.
एकच निराकार परमेश्वर वेगवेगळी रूपे धारण करून सर्व शरीरांत वास करत आहे.
तो सर्व पदार्थ आणि क्रियांमध्ये सर्वव्यापी असतो आणि अशा सर्व अवस्थांपुढे गुरुमुख नतमस्तक होतात.