એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
વાર બે
અરીસો (જગતના રૂપમાં) હાથમાં છે (ભગવાનના) અને માણસ તેમાં પોતાને જુએ છે.
ભગવાન કલ્પના કરે છે અને પુરુષોને છ શાખાઓ (આ અરીસામાં) ની ધારણાઓ અને ફિલસૂફી જોઈ શકે છે.
માણસ બરાબર એ જ રીતે (અરીસામાં) પ્રતિબિંબિત થાય છે જે રીતે તેની વૃત્તિ છે.
હસતી વ્યક્તિ એમાં હસવાનું સ્વરૂપ શોધે છે.
જ્યારે રડતી વ્યક્તિ પોતાને (તેમજ દરેકને) ત્યાં રડતી મુદ્રામાં જુએ છે. એક હોંશિયાર વ્યક્તિનો પણ એવું જ છે.
ભગવાન પોતે આ જગત-દર્પણમાં પ્રવર્તે છે, પરંતુ તેઓ પવિત્ર મંડળમાં અને તેના દ્વારા વિશેષરૂપે પ્રાપ્ય છે.
ભગવાન એક એવા વાદ્યવાદક સાથે સામ્યતા ધરાવે છે જે પોતાના હાથમાં વાદ્ય પકડીને તેના પર તમામ વિવિધ પગલાં વગાડે છે.
વગાડવામાં આવતી ધૂન સાંભળીને તે તેમાં ડૂબી જાય છે અને પરમેશ્વરની સ્તુતિ કરે છે.
પોતાની ચેતનાને શબ્દમાં ભેળવીને તે પ્રસન્ન થાય છે અને બીજાને પણ આનંદિત કરે છે.
ભગવાન વક્તા તેમજ પરમ ચેતનામાં ડૂબેલા શ્રોતા છે.
પોતે સર્વ આનંદ તે એક અને બધાને પ્રીમેટ્સ કરે છે.
આ રહસ્ય કે ભગવાન સર્વવ્યાપી છે, તે માત્ર એક ગુરુમુખ દ્વારા જ સમજાય છે, જે ગુરુ લક્ષી છે.
તે (ભગવાન) પોતે ભૂખ્યા હોવાનો દંભ કરીને રસોડામાં જાય છે અને તેમાં તમામ પ્રકારના આનંદ ભેળવીને રાંધે છે.
પોતે ખાય છે અને તૃપ્ત થાય છે અને તે સ્વાદિષ્ટ વાનગીઓ પર વખાણ કરે છે.
તે પોતે પ્રસન્ન પણ છે અને આનંદિત પણ છે.
તે રસ અને જીભ છે જે તેનો સ્વાદ ચાખી લે છે.
તે બધામાં વ્યાપેલા છે, પોતે આપનાર અને મેળવનાર પણ છે.
તે બધાની વચ્ચે વિરાજે છે તે હકીકત જાણીને, ગુરુમુખને અપાર આનંદ થાય છે.
તે પોતે જ પથારી ફેલાવે છે અને પોતે તેના પર બેઠો છે.
સપનામાં પ્રવેશીને તે દૂર દૂરના પ્રદેશોમાં ભટકે છે.
ગરીબને રાજા અને રાજાને ગરીબ બનાવીને તે તેમને દુઃખ અને આનંદમાં મૂકે છે.
પાણીના રૂપમાં તે પોતે જ ગરમ અને ઠંડુ થાય છે.
દુ:ખ અને આનંદની વચ્ચે તે આસપાસ ફરે છે અને જ્યારે બોલાવવામાં આવે ત્યારે તેનો જવાબ આપે છે.
ગુરૂમુખ, બધા દ્વારા પૂર્વગ્રહણ કરવાના તેમના સ્વભાવને સમજીને, સુખ પ્રાપ્ત કરે છે.
જેમ કે સ્વાતિ નક્ષત્રમાં વરસાદના ટીપાં (ભારતમાં જાણીતી સત્તાવીસ તારાઓની રચનામાં પંદરમી તારાની રચના) તમામ સ્થળોએ સમાનરૂપે પડે છે,
અને પાણીમાં પડતાં તેઓ પાણીમાં ભળી જાય છે અને પૃથ્વી પર તેઓ પૃથ્વી બની જાય છે;
સ્થાનો પર તે છોડ અને વનસ્પતિ, મીઠી અને કડવીમાં પરિવર્તિત થાય છે; કેટલીક જગ્યાએ તેઓ અસંખ્ય ફૂલો અને ફળોથી સુશોભિત છે.
કેળાના પાન પર પડવાથી તેઓ ઠંડક આપતા કપૂરમાં પરિવર્તિત થાય છે.
તે જ જ્યારે તેઓ દરિયાઈ છીપમાં પડે છે ત્યારે મોતી બની જાય છે.
સાપના મોંમાં જાય છે, તેઓ જીવલેણ ઝેરમાં ફેરવાય છે અને હંમેશા ખરાબ વિચારે છે.
ભગવાન સર્વ સ્થાનો પર પ્રવર્તે છે અને પવિત્ર મંડળમાં રાજ્યમાં બિરાજે છે.
ટીન સાથે મિશ્રણ કરવાથી, તાંબુ કાંસામાં પરિવર્તિત થાય છે.
જસત સાથે મિશ્રિત સમાન તાંબુ પિત્તળના સ્વરૂપમાં દેખાય છે.
સીસા સાથે ભેળવવામાં આવતું તાંબુ પંજાબમાં ભરથ નામની બરડ ધાતુમાં ફેરફાર કરે છે.
ફિલોસોફરના પથ્થરના સ્પર્શથી એ જ તાંબુ સોનું બની જાય છે.
જ્યારે રાખમાં પરિવર્તિત થાય છે ત્યારે તાંબુ દવા બની જાય છે.
તેવી જ રીતે, ભગવાન સર્વવ્યાપી હોવા છતાં, માણસના સંગની અસર માણસો પર જુદી જુદી હોય છે. આટલું જાણીને, પવિત્ર મંડળમાં ભગવાનની સ્તુતિ કરવામાં આવે છે.
જેમ કે કાળો રંગ મિશ્રિત પાણી કાળો દેખાય છે
અને લાલ પાણીમાં ભળવાથી લાલ થઈ જાય છે;
તે પીળો રંગ ઉમેરીને પીળો થઈ ગયો;
અને લીલા સાથે આનંદ આપનારી લીલા બને છે.
ઋતુ પ્રમાણે તે ગરમી કે ઠંડી બને છે.
તેવી જ રીતે, ભગવાન ભગવાન (જીવોની) જરૂરિયાતો માટે કાર્ય કરે છે. આનંદથી ભરપૂર ગુરુલક્ષી (ગુરુમુખ) આ રહસ્ય સમજે છે.
અગ્નિ દીવો પ્રગટાવે છે અને અંધકારમાં પ્રકાશ વિખેરી નાખે છે.
દીવામાંથી મેળવેલી શાહીનો ઉપયોગ લેખક કરે છે.
તે દીવામાંથી મહિલાઓને કોલેરિયમ મળે છે. તેથી સત્પુરુષોના સંગમાં રહીને વ્યક્તિ સત્કર્મોમાં વ્યસ્ત રહે છે.
એ જ શાહી વડે ભગવાનની સ્તુતિ લખવામાં આવે છે અને કારકુન તેની ઓફિસમાં હિસાબ લખે છે.
માત્ર ગુરુમુખ જ આ હકીકતને સમજે છે, કે ભગવાન ચારે બાજુ વ્યાપેલા છે.
બીજમાંથી ઝાડ ઉપર આવે છે અને પછી તે વધુ ફેલાય છે.
મૂળ પૃથ્વીમાં વિસ્તરે છે, દાંડી બહાર અને શાખાઓ ચારે બાજુ વિસ્તરે છે.
તે ફૂલો, ફળો અને અનેક રંગો અને આહલાદક સારથી ભરપૂર બને છે.
તેના ફૂલો અને ફળોમાં સુગંધ અને આનંદ રહે છે અને હવે આ બીજ એક વિશાળ કુટુંબ બની ગયું છે.
ફરીથી બીજ ઉત્પન્ન કરીને ફળ અસંખ્ય ફૂલો અને ફળોનો સ્ત્રોત બને છે.
એકલા ભગવાન જ બધામાં છે એ હકીકતની સમજણ ગુરુમુખને મુક્ત બનાવે છે.
કપાસમાંથી દોરો અને પછી તેનો તાળો અને વાફ્ટ તૈયાર કરવામાં આવે છે.
એ વાત જાણીતી છે કે તે જ દોરામાંથી કાપડ બને છે.
ચાર થ્રેડોમાંથી બનેલા છે જેને ચૌસી, ગંગાજલી વગેરે (ભારતમાં) તરીકે ઓળખવામાં આવે છે.
તેમાંથી બનાવેલા શ્રેષ્ઠ કપડાં (મલમલ, સિરીસાફ) શરીરને આરામ અને આનંદ આપે છે.
પાઘડી, દુપટ્ટો, કમરકોટ વગેરે બનવાથી કપાસમાંથી તે દોરો સૌને સ્વીકાર્ય બની જાય છે.
ભગવાન બધામાં વ્યાપ્ત છે અને ગુરુમુખો તેમના પ્રેમનો આનંદ માણે છે.
સુવર્ણકાર સોનામાંથી સુંદર આભૂષણો બનાવે છે.
તેમાંથી ઘણા કાનની શોભા માટે પીપળના પાન જેવા છે અને ઘણા સોનાના તારથી બનેલા છે.
સોનામાંથી, નાકની વીંટી અને નેકલેસ પણ તેમના આકારમાં કામ કરે છે.
કપાળ માટે આભૂષણ (ટીક્કા), ઝવેરાત જડિત હાર, મોતીની માળા બનાવવામાં આવે છે.
વૈવિધ્યસભર કાંડાની સાંકળો અને રાઉન્ડ રિંગ્સ સોનામાંથી તૈયાર કરવામાં આવે છે.
ગુરુમુખને લાગે છે કે સોનાની જેમ તે દરેક વસ્તુનો આધાર છે.
શેરડીને ક્રશિંગ મશીનથી પીસવાથી તરત જ રસ મળે છે.
કેટલાક તેમાંથી ગોળ અને બ્રાઉન સુગરના ગઠ્ઠા તૈયાર કરે છે.
કેટલાક શુદ્ધ ખાંડ બનાવે છે અને કેટલાક તેમાં મીઠી ટીપાં નાખીને ખાસ ગોળ બનાવે છે.
તેને ગઠ્ઠી ખાંડ અને વિવિધ પ્રકારની મીઠાઈઓમાં મોલ્ડ કરવામાં આવે છે.
ગરીબ અને શ્રીમંત બંને તેને આનંદથી ખાય છે.
ભગવાન (શેરડીના રસની જેમ) બધામાં ફેલાય છે; ગુરુમુખો માટે તે તમામ આનંદનો સાર છે.
ગાયો અલગ અલગ રંગની હોય છે પરંતુ તમામનું દૂધ સફેદ હોય છે.
દહીં બનાવવા માટે તેમાં થોડું રેનેટ ઉમેરવામાં આવે છે અને પછી તેને વહેંચ્યા વિના મૂકવામાં આવે છે.
દહીંને મંથન કરવાથી માખણના દૂધ પર માખણ મળે છે.
યોગ્ય રીતે બાફેલું માખણ ઘી - સ્પષ્ટ માખણમાં પરિવર્તિત થાય છે.
પછી તે ઘીનો દહનના રૂપે ઉપયોગ કરવામાં આવે છે અને તેને યજ્ઞ (કર્મકાંડ) અને અન્ય અર્પણ કરવામાં આવે છે.
ગુરુમુખ જાણે છે કે ભગવાન સર્વ વ્યાપી છે પરંતુ તેમના સુધી પહોંચવા માટે વ્યક્તિએ આધ્યાત્મિક શોધ તેમજ સંતોષની ભાવના હોવી જોઈએ.
ક્ષણોમાંથી, ઘરીસ (સમયનું એકમ 22 બરાબર).
(5 મિનિટ), મુહૂર્ત (શુભ સમય), દિવસ અને રાત્રિના ક્વાર્ટર (પહાર - ત્રણ કલાકનો સમય) તારીખો અને દિવસોની ગણતરી કરવામાં આવી છે. પછી બે પખવાડિયા (અંધારું-પ્રકાશ) અને બાર મહિના જોડાઈ ગયા.
છ ઋતુઓ દ્વારા ઘણા પ્રેરણાદાયી દ્રશ્યો બનાવવામાં આવ્યા છે.
પણ જાણકાર લોકો કહે છે તેમ આ બધામાં સૂર્ય એક જ રહે છે.
તેવી જ રીતે, ચાર વરણો, છ તત્વજ્ઞાન અને ઘણા સંપ્રદાયો જાહેર કરવામાં આવ્યા છે,
પણ ગુરમુખ બધું સમજે છે (અને તેથી અંદરોઅંદર ઝઘડો ન હોવો જોઈએ).
પાણી એક છે અને પૃથ્વી પણ એક છે પણ વનસ્પતિ વિવિધ ગુણોની છે.
ઘણા ફળ વિનાના છે અને ઘણા પુષ્પો અને ફળોથી શોભિત છે.
તેઓ વિવિધ પ્રકારની સુગંધ ધરાવે છે અને તેમના અનેક પ્રકારના અર્ક દ્વારા તેઓ પ્રકૃતિની ભવ્યતામાં વધારો કરે છે.
બધા વૃક્ષોમાં એક જ આગ છે.
તે અવ્યક્ત અગ્નિ પ્રગટ થવાથી બધાને રાખ થઈ જાય છે.
તેવી જ રીતે, તે (અવ્યક્ત) ભગવાન બધામાં વસે છે અને આ જ હકીકત ગુરુમુખોને આનંદથી ભરપૂર બનાવે છે.
ચંદન વૃક્ષની પાસે વાવેલી આખી વનસ્પતિ ચંદન જેવી સુગંધિત બને છે.
ફિલસૂફોના પથ્થર અને હળવા ધાતુઓની મિશ્ર ધાતુના સંપર્કમાં રહેવાથી એક ધાતુ (સોના)માં પરિવર્તિત થાય છે.
ગંગામાં જોડાયા પછી નદીઓ, નાળાઓ અને નાળાઓ ગંગાના નામથી ઓળખાય છે.
પડી ગયેલા લોકોનો ઉદ્ધાર કરનાર એ પવિત્ર મંડળ છે જ્યાં પાપોની ગંદકી સાફ કરવામાં આવે છે.
અસંખ્ય ધર્મત્યાગીઓ અને નરકોએ પવિત્ર મંડળ દ્વારા અને તેમાં મુક્તિ મેળવી છે.
ગુરુમુખ જુએ છે અને સમજે છે કે ભગવાન એક અને બધામાં વ્યાપી છે.
જીવાતને દીવો સળગાવવાનો શોખ છે અને માછલી તેના પ્રેમ માટે પાણીમાં તરવા જાય છે.
હરણ માટે સંગીતનો ધ્વનિ આનંદનો સ્ત્રોત છે, અને કાળી મધમાખી કમળના પ્રેમમાં હોવાથી તેમાં સમાઈ જાય છે.
લાલ પગવાળા પેટ્રિજ (ચકોર) ચંદ્રને પ્રેમ કરે છે અને તેના પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે.
માદા રડી શેલડ્રેક (ચકવી) સૂર્યને પ્રેમ કરે છે અને માત્ર સૂર્યોદય સમયે તે તેના સાથીદાર સાથે મળે છે અને સંવનન કરે છે.
સ્ત્રી તેના પતિને પ્રેમ કરે છે અને માતા પુત્રને જન્મ આપે છે તે પ્રેમ છે.
તેમને બધામાં કાર્યરત જોઈને, ગુરુમુખ સંતોષ અનુભવે છે.
(દુનિયાની) આંખો દ્વારા તે તમામ અદ્ભુત પરાક્રમોને જુએ છે.
સંપૂર્ણ સભાનતા સાથે તે વર્ણવેલી વાર્તાઓ સાંભળે છે.
જીભ દ્વારા, તે બોલે છે અને બધી રુચિઓનો સ્વાદ લે છે.
તે હાથથી કામ કરે છે અને તે, સર્વજ્ઞ, પગ પર ચાલે છે.
શરીરમાં, તે મન છે જેના આદેશોનું તમામ અંગો પાલન કરે છે.
તે બધામાં વ્યાપી જાય છે તે સમજવું (હકીકત), ગુરુમુખો આનંદ અનુભવે છે.
વિશ્વનો આધાર હવા (વાયુઓનું મિશ્રણ) છે અને સબડ (શબ્દ) એ તમામ જ્ઞાનનો ગુરુ છે જેમાંથી બધા વિચારો, સંગીત અને અનુચર અવાજો વહે છે.
માતા અને પિતા પૃથ્વી અને પાણીના રૂપમાં સર્જનાત્મક શક્તિઓ છે.
જીવો માટે રાત-દિવસ નર્સો છે અને આ રીતે આખી સિસ્ટમ ચાલે છે.
શિવ (ચેતના) અને શક્તિ (જડ પ્રકૃતિ) ના સંયોજનથી આ સમગ્ર વિશ્વ અસ્તિત્વમાં આવે છે.
તે અતીન્દ્રિય સંપૂર્ણ ભગવાન બધામાં વ્યાપી રહ્યા છે જેમ આકાશમાં સમાન ચંદ્ર પાણીના તમામ ઘડાઓમાં દેખાય છે.
તે ભગવાન સર્વ નિર્વાહથી પર છે તે ગુરુમુખો માટે નિર્વાહ છે અને તે એકલા જ સર્વનું સંચાલન કરે છે.
ભગવાન ફૂલોમાં સુગંધ છે અને કાળી મધમાખી બનીને તેઓ ફૂલો તરફ આકર્ષાય છે.
કેરીમાં રસ તે છે અને કોકિલા બનીને તે જ આનંદ લે છે.
મોર અને વરસાદી પક્ષી (પાપથડી) બનીને જ તે વાદળોના વરસાદના આનંદને ઓળખે છે.
તે દૂધ અને પાણી બનીને પોતાની જાતને વિવિધરંગી મીઠાઈઓમાં પરિવર્તિત કરે છે.
એક જ નિરાકાર ભગવાન જુદાં જુદાં રૂપ ધારણ કરીને બધાં દેહોમાં રહે છે.
તે તમામ પદાર્થો અને પ્રવૃત્તિઓમાં સર્વવ્યાપી છે અને ગુરુમુખો આવી તમામ અવસ્થાઓ સમક્ષ નમન કરે છે.