એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
સાચા ગુરુનું નામ સત્ય છે, માત્ર ગુરુમુખ બનીને જાણી શકાય છે, ગુરુ લક્ષી.
પવિત્ર મંડળ એ એક માત્ર સ્થળ છે જ્યાં સબ્દ-બ્રહ્મ,
સાચો ન્યાય થયો અને દૂધમાંથી પાણીનું પાણી થઈ ગયું.
ગુરુ સમક્ષ શરણાગતિ એ સૌથી સલામત આશ્રય છે, જ્યાં સેવા (યોગ્યતા) દ્વારા કમાણી થાય છે.
અહીં, સંપૂર્ણ ધ્યાન સાથે શબ્દને સાંભળવામાં આવે છે, ગવાય છે અને હૃદયમાં જડવામાં આવે છે.
હું એવા ગુરુને બલિદાન આપું છું જે નમ્ર અને નીચ લોકોને સન્માન આપે છે.
ગુરુની શીખોની મંડળીમાં તમામ વર્ણોના લોકો ભેગા થાય છે.
ગુરુમુખોનો માર્ગ મુશ્કેલ છે અને તેનું રહસ્ય સમજી શકાતું નથી.
શેરડીના મીઠા રસને પણ કીર્તનના આનંદ સાથે, ભજનના સુરીલા પઠન સાથે સરખાવી શકાય નહીં.
અહીં સાધકને જીવનના ચારેય આદર્શો એટલે કે ધર્મ, અર્થ, કામ અને મોક્ષ મળે છે.
જેમણે શબ્દનું સંવર્ધન કર્યું છે, પ્રભુમાં ભળી ગયા છે અને સર્વ હિસાબથી મુક્ત થયા છે.
તેઓ તમામ યુગોથી જુએ છે અને તેમ છતાં તેઓ પોતાને બીજાઓથી ઉપર રાખતા નથી.
હું શાશ્વત ભગવાન સમક્ષ પ્રણામ કરું છું જે પોતાની કૃપાથી (બધા જીવોમાં) પોતાનું અદૃશ્ય સ્વરૂપ દર્શાવે છે.
તે અનસ્ટ્રક્ડ મેલોડીને અપ્રતિમ મનમાં પ્રવેશ કરે છે અને તેને શુદ્ધ કરે છે.
તે, સંતોના સંગતમાં, વ્યક્તિને અમૃત પીવે છે, જે અન્યથા પચવામાં સરળ નથી.
જેમને સંપૂર્ણનો ઉપદેશ મળ્યો છે, તેઓ સત્ય પર અડગ રહે છે.
વાસ્તવમાં ગુરુમુખો રાજા છે પણ માયાથી દૂર રહે છે.
બ્રહ્મા, વિષ્ણુ અને મહેસા ભગવાનના દર્શન કરી શકતા નથી (પરંતુ ગુરુમુખો પાસે સમાન છે)
વિષ્ણુએ દસ વખત અવતાર લીધો અને પોતાના નામો સ્થાપિત કર્યા.
રાક્ષસોનો નાશ કરીને તેણે સંઘર્ષો વધાર્યા.
બ્રહ્માએ વિચારપૂર્વક ચાર વેદનો પાઠ કર્યો;
પણ પોતાના અહંકારમાંથી સૃષ્ટિની રચના કરી.
તમસમાં મગ્ન રહેતા શિવ હંમેશા ક્રોધિત અને ક્રોધિત રહેતા.
માત્ર ગુરૂમુખો, ગુરૂ લક્ષી, તેમના અહંકારનો ત્યાગ કરીને મુક્તિના દ્વારે પહોંચે છે.
સંન્યાસી હોવા છતાં, નારદ માત્ર (અહીં અને ત્યાંની) વાત કરતા હતા.
બેકબીટર હોવાને કારણે, તેણે પોતાને ફક્ત એક વાર્તા તરીકે જ લોકપ્રિય બનાવ્યો.
સનક એટ અલ. તેઓ ગુસ્સે થયા જ્યારે તેઓ વિષ્ણુ પાસે ગયા હતા ત્યારે તેમને દરવાજો દ્વારા પ્રવેશ આપવામાં આવ્યો ન હતો.
તેઓએ વિષ્ણુને દસ અવતાર લેવા મજબૂર કર્યા અને આ રીતે વિષ્ણુનું શાંતિપૂર્ણ જીવન ત્રાસ પામ્યું.
જે માતાએ સુકદેવને જન્મ આપ્યો હતો તે માતા દ્વારા બાર વર્ષ સુધી પ્રસૂતિ ન થવાને કારણે તેમને દુઃખ થયું હતું.
પરમ આનંદના ફળનો સ્વાદ ચાખનારા ગુરુમુખોએ જ અસહ્ય (ભગવાનનું નામ) સહન કર્યું છે.
પૃથ્વી (ભગવાનના) ચરણોમાં નીચું કેન્દ્રિત થઈ રહી છે.
કમળના ચરણોના આનંદથી એક થઈને, તેણે અહંકારને દૂર કર્યો.
તે પગની ધૂળ છે, જે ત્રણે લોક ઈચ્છે છે.
તેમાં દૃઢતા અને કર્તવ્યભાવ ઉમેરાયો, સંતોષ એ બધાનો આધાર છે.
તે, દરેક પ્રાણીની જીવનશૈલીને ધ્યાનમાં રાખીને, દરેકને આજીવિકા પ્રદાન કરે છે.
પરમાત્માની ઈચ્છા પ્રમાણે, તે ગુરુમુખની જેમ વર્તે છે.
પાણી પૃથ્વીમાં છે અને પૃથ્વી પાણીમાં છે.
પાણી નીચું ને નીચું જવામાં કોઈ સંકોચ નથી; તેને બદલે વધુ શુદ્ધ ગણવામાં આવે છે.
નીચે વહેવા માટે, પાણી ગુરુત્વાકર્ષણ બળની ઉશ્કેરણી સહન કરે છે પરંતુ તેમ છતાં તે નીચે જવાનું પસંદ કરે છે.
તે દરેકમાં સમાઈ જાય છે અને બધા સાથે આનંદ મેળવે છે.
એકવાર મળવાથી તે છૂટા પડતું નથી અને તેથી તે પ્રભુના દરબારમાં સ્વીકાર્ય છે.
સમર્પિત વ્યક્તિઓ (ભગતો) તેમની સેવા (માનવજાત માટે) દ્વારા ઓળખાય છે.
પૃથ્વી પરના વૃક્ષનું માથું નીચે તરફ છે.
તેઓ પોતે દુઃખ સહન કરે છે પણ દુનિયા પર ખુશીઓ ઠાલવે છે.
પથ્થરમારો થવા પર પણ તેઓ ફળ અર્પણ કરે છે અને આપણી ભૂખ છીપાવે છે.
તેમનો પડછાયો એટલો જાડો છે કે મન (અને શરીર)ને શાંતિ મળે છે.
જો કોઈ તેમને કાપે છે, તો તેઓ કરવતની ઓફર કરે છે.
ભગવાનની ઈચ્છા સ્વીકારનાર વૃક્ષ જેવી વ્યક્તિઓ દુર્લભ છે.
ઝાડમાંથી ઘર અને થાંભલા બનાવવામાં આવે છે.
કરવત મેળવવામાં આવેલ ઝાડ હોડી બનાવવામાં મદદ કરે છે.
પછી તેમાં લોખંડ (નખ) ઉમેરીને તે લોકોને પાણી પર તરતા મુકે છે.
નદીના અસંખ્ય મોજાઓ હોવા છતાં, તે લોકોને ઓળંગી જાય છે.
તેવી જ રીતે, ગુરુની શીખ, ભગવાનના પ્રેમ અને ડરથી, શબ્દનું પાલન કરે છે.
તેઓ લોકોને એક ભગવાનનું અનુસરણ કરે છે અને તેમને સ્થળાંતરનાં બંધનોમાંથી મુક્ત કરાવે છે.
તેલના દાણામાં તલનો ભૂકો મેળવીને તેલ મળે છે.
દીવામાં તેલ બળે છે અને અંધકાર દૂર થાય છે.
દીવાની સૂટ શાહી બની જાય છે અને તે જ તેલ શાહી-વાસણમાં પહોંચે છે જેની મદદથી ગુરુનો શબ્દ લખાયેલો છે.
શબ્દો સાંભળવાથી, લખવાથી, શીખવાથી અને લખવાથી અગોચર ભગવાનની સ્તુતિ થાય છે.
ગુરુમુખો, તેમની અહંકારની ભાવના ગુમાવીને, શબ્દનું પાલન કરે છે.
અને જ્ઞાન અને એકાગ્રતાના કોલેરિયમનો ઉપયોગ કરીને સમતામાં ડૂબી જાય છે.
ખાડામાં ઊભા રહીને તેઓ દૂધ આપે છે અને તેઓને ગણી શકાય તેમ નથી, એટલે કે પ્રાણીઓમાં અહંકાર નથી.
દૂધ દહીંમાં ફેરવાય છે અને માખણ તેમાંથી આવે છે.
તેમના છાણ અને મૂત્ર સાથે, પૃથ્વીને પૂજા કરવા માટે પ્લાસ્ટર કરવામાં આવે છે;
પરંતુ વિવિધ પ્રકારની ચીજવસ્તુઓ ખાતી વખતે માણસ તેને ઘૃણાસ્પદ મળમાં ફેરવે છે, જે કોઈપણ હેતુ માટે નકામું છે.
જેમણે પવિત્ર મંડળમાં ભગવાનની આરાધના કરી છે, તેમનું જીવન ધન્ય અને સફળ છે.
પૃથ્વી પરના જીવનનું ફળ તેમને જ મળે છે.
પ્રભુની ઈચ્છા સ્વીકારી, કપાસને ઘણું સહન કરવું પડે છે.
રોલર દ્વારા જીન કર્યા પછી, તે કાર્ડેડ છે.
તેને કાર્ડ કર્યા પછી, તેનું યાર્ન કાંતવામાં આવે છે.
પછી વણકર તેની રીડની મદદથી તેને કાપડમાં ફેરવે છે.
ધોબી તે કાપડને તેના ઉકળતા કઢાઈમાં નાખે છે અને પછી તેને એક નાળા પર ધોઈ નાખે છે.
સમાન વસ્ત્રો પહેરીને, શ્રીમંત અને રાજાઓ સભાઓને શણગારે છે.
મેડર (રુબિયા મુંજીસ્તા) ખૂબ સારી રીતે જાણીને પોતે દળાઈ જાય છે.
તેનું પાત્ર એવું છે કે તે કપડાને ક્યારેય ત્યજી દેતો નથી.
તેવી જ રીતે, શેરડીની સંભાળ પણ મુક્તપણે પીલાણ પામે છે.
તેની મીઠાશને છોડ્યા વિના અમૃતનો સ્વાદ આપે છે.
તે ગોળ, ખાંડ, ટ્રેકલ મોલાસીસ ઘણી સ્વાદિષ્ટ વસ્તુઓનું ઉત્પાદન કરે છે.
તેવી જ રીતે સંતો પણ માનવજાતની સેવાથી ત્યાગ કરતા નથી અને સૌને સુખ આપે છે.
ભઠ્ઠીમાં લોખંડ નાખવાથી લોખંડ ગરમ થાય છે.
પછી તેને એરણ પર મૂકવામાં આવે છે જ્યાં તે હથોડાના સ્ટ્રોક ધરાવે છે.
તેને કાચની જેમ સ્પષ્ટ કરીને, તેનું મૂલ્ય નક્કી કરવામાં આવે છે.
વ્હેટ સ્ટોન્સને ગ્રાઇન્ડીંગ કરીને તેના ભાગોને કાપવામાં આવે છે એટલે કે તેમાંથી ઘણી વસ્તુઓ બનાવવામાં આવે છે.
હવે તેને (અથવા તે લેખો) કરવત-ધૂળ વગેરેમાં રાખવાથી તે સ્વચ્છ થવા માટે બાકી છે.
એ જ રીતે ગુરમુખો પોતાનો અહંકાર ગુમાવીને પોતાના મૂળ સ્વભાવ સાથે સામસામે આવે છે.
એક સુંદર વૃક્ષ જાતે જ કપાઈ ગયું અને રિબેકમાં બનાવવામાં આવ્યું.
એક બકરી બકરીએ પોતાની જાતને મારી નાખવાની વેદના સહન કરી; તેણે તેનું માંસ માંસ ખાનારાઓમાં વહેંચ્યું.
તેના આંતરડાને આંતરડામાં બનાવવામાં આવ્યા હતા અને ચામડીને (ડ્રમ પર) માઉન્ટ કરવામાં આવી હતી અને સિલાઇ કરવામાં આવી હતી.
હવે તેને પવિત્ર મંડળમાં લાવવામાં આવે છે જ્યાં આ વાદ્ય પર ધૂન ઉત્પન્ન થાય છે.
તે રાગની ધૂન બનાવે છે કારણ કે શબ્દ સાંભળવામાં આવે છે.
જે કોઈ સાચા ગુરુ ભગવાનની ભક્તિ કરે છે તે સમભાવમાં લીન થઈ જાય છે.
ભગવાને ચંદનનું વૃક્ષ બનાવ્યું અને તેને જંગલમાં રાખ્યું.
પવન ચંદનની આસપાસ ફરે છે પણ અગોચર (વૃક્ષનો સ્વભાવ) સમજતો નથી.
સેન્ડલ વિશે સત્ય ત્યારે સામે આવે છે જ્યારે તે તેની સુગંધથી દરેકને પરફ્યુમ કરે છે.
ગુરમુખ તમામ જાતિ અને વર્જિત ખાવાના ભેદથી આગળ વધે છે.
તે પવિત્ર મંડળમાં ભગવાનના ભય અને પ્રેમનું અમૃત પીવે છે.
ગુરુમુખ પોતાના આંતરિક સ્વભાવ (સહજ સુભાઈ) સાથે સામસામે આવે છે.
ગુરુના શિક્ષણની અંદર, ગુરુની શીખો (અન્યની) સેવા કરે છે.
તેઓ ભિખારીઓને ચાર ધન (ચાર પદરથી) દાનમાં આપે છે.
તેઓ અદ્રશ્ય ભગવાનના ગીતો ગાય છે જે તમામ હિસાબોની બહાર છે.
તેઓ પ્રેમાળ ભક્તિનો શેરડીનો રસ પીવે છે, અને બીજાઓને પણ તે જ આનંદ કરાવે છે.
ભૂતકાળ અને ભવિષ્યમાં કંઈપણ તેમના પ્રેમની સમાન હોઈ શકે નહીં.
ગુરુમુખના માર્ગના એક પગથિયાં સાથે પણ કોઈ ટક્કર ન લઈ શકે.
પવિત્ર ધર્મસભા માટે પાણી લાવવું એ લાખો ઈન્દ્રપુરીઓના સામ્રાજ્ય સમાન છે.
મકાઈ પીસવી (પવિત્ર મંડળ માટે) સ્વર્ગના અસંખ્ય આનંદ કરતાં વધુ છે.
ધર્મસભા માટે લંગર (મફત રસોડું) ના ચૂલામાં ગોઠવવા અને લાકડા મૂકવા એ ઋદ્ધિ, સિદ્ધિઓ અને નવ ખજાના સમાન છે.
પવિત્ર વ્યક્તિઓ ગરીબોના રખેવાળ છે અને તેમના સંગાથે નમ્રતા (લોકોના) હૃદયમાં રહે છે.
ગુરુના સ્તોત્રોનું ગાન એ અપ્રતિમ ધૂનનું અવતાર છે.
સુકા ચણા સાથે શીખને ખવડાવવું એ લાખો અગ્નિદાહ અને તહેવારો કરતાં શ્રેષ્ઠ છે.
તેને ધોવાનું કારણ તીર્થસ્થાનોના એસેમ્બલીઝની મુલાકાત લેવા કરતાં શ્રેષ્ઠ છે.
ગુરુના સ્તોત્રનું એક શીખ માટે પુનરાવર્તન કરવું એ લાખો અન્ય ધાર્મિક કસરતો સમાન છે.
ગુરુની ઝલક પણ તમામ શંકાઓ અને પસ્તાવો દૂર કરે છે.
આવો માણસ ભયંકર વિશ્વ સાગરમાં સહીસલામત રહે છે અને તેના મોજાથી ડરતો નથી.
જે વ્યક્તિ ગુરુ ધર્મ (ગુરમતિ) ને અપનાવે છે તે લાભ અથવા નુકસાન માટે આનંદ અથવા દુઃખની સીમાઓથી આગળ નીકળી ગયો છે.
જેમ બીજ પૃથ્વીમાં મૂકે છે તેમ હજાર ગણું વધુ ફળ આપે છે.
ગુરમુખના મોંમાં મૂકેલો ખોરાક અનંત રીતે વધે છે અને તેની ગણતરી અશક્ય બની જાય છે.
પૃથ્વી તેમાં વાવેલા બીજનું ફળ આપે છે;
પરંતુ તે જે બીજ ગુરુ લક્ષી લોકોને અર્પણ કરે છે તે તમામ પ્રકારના ફળ આપે છે.
વાવણી વિના, ન તો કોઈ કંઈ ખાઈ શકે અને ન તો પૃથ્વી કંઈ પેદા કરી શકે;
ગુરુમુખની સેવા કરવાની ઈચ્છા રાખવાથી બધી ઈચ્છાઓ પૂર્ણ થાય છે.