એક ઓંકાર, આદિમ ઉર્જા, દૈવી ઉપદેશકની કૃપાથી સાક્ષાત્કાર થયો
ઘોર ઝેર અને અમૃત બંને સમુદ્રમાંથી બહાર કાઢવામાં આવ્યા હતા.
ઝેર લેવાથી એક મૃત્યુ પામે છે જ્યારે બીજો (અમૃત) લેવાથી માણસ અમર થઈ જાય છે.
ઝેર સાપના મુખમાં રહે છે અને વાદળી જય (સાપનો ખાનાર) દ્વારા નીકળેલો રત્ન જીવન આપનાર અમૃત તરીકે ઓળખાય છે.
કાગડાનો અવાજ ગમતો નથી પણ નાઇટિંગેલનો અવાજ બધાને પ્રિય છે.
દુષ્ટ બોલનારને ગમતું નથી પણ મીઠી જીભના વખાણ આખી દુનિયામાં થાય છે.
દુષ્ટ અને સારી વ્યક્તિઓ એક જ દુનિયામાં રહે છે પરંતુ તેઓ તેમના પરોપકારી અને વિકૃત કાર્યોના ગુણોથી અલગ પડે છે.
અમે અહીં ગુણ અને ખામીની સ્થિતિને ઉજાગર કરી છે.
સૂર્યના પ્રકાશથી ત્રણેય જગત દેખાય છે પણ અંધ અને ઘુવડ સૂર્યને જોઈ શકતા નથી.
માદા રડી શેલ્ડ્રેક સૂર્યને પ્રેમ કરે છે, અને પ્રિયને મળીને તેઓ એકબીજાની પ્રેમ કથા કહે છે અને સાંભળે છે.
અન્ય તમામ પક્ષીઓ માટે રાત અંધારી હોય છે (અને તેઓ સૂઈ જાય છે) પરંતુ રડી શેલ્ડ્રેકના મનને તે અંધકારમાં આરામ નથી હોતો (તેનું મન ક્યારેય સૂર્ય સાથે જોડાયેલું હોય છે).
બુદ્ધિશાળી સ્ત્રી પોતાના પતિનો પડછાયો પાણીમાં જોઈને પણ ઓળખે છે.
પરંતુ મૂર્ખ સિંહ, કૂવામાં પોતાનો પડછાયો જોઈને તેમાં કૂદીને મરી જાય છે અને પછી તેની પોતાની આંખોને દોષ આપે છે.
સંશોધક ઉપરોક્ત વર્ણનની આયાત શોધે છે પરંતુ વિવાદ કરનારને ગેરમાર્ગે દોરવામાં આવે છે
અને માદા હાથી પાસેથી ગાય-દૂધ મેળવવાની અપેક્ષા રાખે છે (જે હકીકતમાં અશક્ય છે).
સયાન મહિનામાં જંગલો લીલાં થઈ જાય છે પરંતુ અક્ક, રેતાળ પ્રદેશનો જંગલી છોડ, અને/ઉપયોગમાં ઊંટનો કાંટો સુકાઈ જાય છે.
ચૈત્ર મહિનામાં, વનસ્પતિ ખીલે છે પરંતુ પાંદડા વિનાનું કાર્ટ (એક જંગલી કેપર) સંપૂર્ણપણે અસ્પષ્ટ રહે છે.
બધાં વૃક્ષો ફળોથી ભરપૂર થઈ જાય છે પણ રેશમી કપાસનું વૃક્ષ ફળ વિનાનું રહે છે.
આખી વનસ્પતિને ચંદનના લાકડાથી સુગંધિત કરવામાં આવે છે પરંતુ વાંસને તેની કોઈ અસર થતી નથી અને તે રડતો અને નિસાસો નાખતો જાય છે.
સમુદ્રમાં હોવા છતાં, શંખ ખાલી રહે છે અને જ્યારે ફૂંકાય છે ત્યારે ખૂબ રડે છે.
ભિખારીની જેમ ગંગાના કિનારે ધ્યાન કરી રહી હોય તેવું જોઈને ક્રેન પણ માછલીને ઉઠાવી લે છે.
સારી કંપનીથી અલગ થવાથી વ્યક્તિ માટે છૂટાછેડા આવે છે.
વ્યક્તિનું સારું મન દુનિયામાં દરેકને સારું શોધે છે. સજ્જન દરેકને સૌમ્ય તરીકે જુએ છે.
જો વ્યક્તિ પોતે ખરાબ છે, તો તેના માટે આખું વિશ્વ ખરાબ છે અને તેના માટે બધું જ ખરાબ છે. ભગવાન કૃષ્ણએ મદદ કરી
પિંડેસ કારણ કે તેમનામાં ભક્તિ અને નૈતિકતાની પ્રચંડ ભાવના હતી.
કૌર્યોના હૃદયમાં દુશ્મનાવટ હતી અને તેઓ હંમેશા વસ્તુઓની કાળી બાજુની ગણતરી કરતા હતા.
બે રાજકુમારો એક સારા અને દુષ્ટ વ્યક્તિને શોધવા નીકળ્યા પરંતુ તેમના વિચારો અલગ હતા.
યુધિષ્ઠર માટે કોઈ ખરાબ નહોતું અને દુર્યોધનને કોઈ સારી વ્યક્તિ મળી ન હતી.
વાસણમાં જે કંઈ (મીઠી કે કડવી) હોય છે તે જ્યારે તે થૂંકમાંથી બહાર આવે છે ત્યારે જાણી શકાય છે.
સૂર્યના પરિવારમાં જન્મેલા, તેમણે (ધર્નારાજ) ન્યાયના વિતરકનું આસન શોભાવ્યું.
તે એક છે પણ સૃષ્ટિ તેને બે નામોથી ઓળખે છે - ધર્મરાજ અને યમ.
લોકો તેને ધર્મરાજના રૂપમાં પવિત્ર અને સદાચારી જુએ છે પરંતુ દુષ્ટ પાપી યમના રૂપમાં.
તે દુષ્ટ કર્મ કરનારને પણ માર મારે છે પણ ધાર્મિક વ્યક્તિ સાથે મીઠી વાત કરે છે.
દુશ્મન તેને દુશ્મનીની નજરે જુએ છે અને મૈત્રીપૂર્ણ લોકો તેને પ્રેમાળ વ્યક્તિ તરીકે ઓળખે છે.
પાપ અને યોગ્યતા, વરદાન અને શાપ, સ્વર્ગ અને નરક તેની પોતાની લાગણીઓ (પ્રેમ અને દુશ્મનાવટ) અનુસાર ઓળખાય છે અને સમજાય છે.
અરીસો તેની પહેલાની વસ્તુ અનુસાર પડછાયાને પ્રતિબિંબિત કરે છે.
(વન્નુ=રંગ. રોંડા=રડતી. સેરેખાઈ=ઉત્તમ)
સ્વચ્છ અરીસામાં દરેક વ્યક્તિ તેનો સાચો આકાર જુએ છે.
ગોરો રંગ ગોરો અને કાળો રંગ ખાસ કરીને કાળો પ્રતિબિંબિત થાય છે.
હસતી વ્યક્તિનો ચહેરો હસતો જોવા મળે છે અને તેમાં રડતો હોય તેમ રડતો હોય છે.
છ ફિલસૂફીના અનુયાયીઓ અલગ-અલગ વેશ ધારણ કરીને તેમાં જુએ છે, પરંતુ અરીસો તે બધાથી અલિપ્ત રહે છે.
દ્વૈતની ભાવના એ દુષ્ટ બુદ્ધિ છે જે દુશ્મની, વિરોધ અને ક્રોધનું બીજું નામ છે.
ગુરુના જ્ઞાનના ધર્મનિષ્ઠ અનુયાયીઓ હંમેશા શુદ્ધ અને સમતાવાદી રહે છે.
નહિંતર, સારા અને ખરાબ વ્યક્તિનો બીજો કોઈ ભેદ નથી.
એકવાર દીકરો સાંજ પડે ત્યારે અંધારી રાતમાં તારાઓ ચમકે છે.
શ્રીમંત લોકો તેમના ઘરે સૂઈ જાય છે પરંતુ ચોર ચોરી કરવા માટે ફરે છે.
થોડા રક્ષકો જાગતા રહે છે અને બીજાઓને ચેતવવા બૂમો પાડતા જાય છે.
તે જાગેલા ચોકીદારો સૂતેલા લોકોને જગાડે છે અને આ રીતે તેઓ ચોર અને ભટકનારાઓને પકડી લે છે.
જે જાગતા રહે છે તે પોતાના ઘરની રક્ષા કરે છે પણ જેઓ સૂતા હોય છે તેનું ઘર લૂંટાય છે.
ધનવાન માણસો ચોરોને (અધિકારીઓને) સોંપે છે, ખુશીથી ઘરે પાછા ફરે છે, પરંતુ તેમના ગળામાંથી પકડાયેલા ચોરોને હોલો મારવામાં આવે છે.
દુષ્ટ અને ગુણવાન બંને આ જગતમાં સક્રિય છે.
વસંતઋતુમાં, આંબા ખીલે છે અને રેતાળ પ્રદેશનો કડવો જંગલી છોડ પણ ફૂલોથી ભરે છે.
અક્કની શીંગ કેરી પેદા કરી શકતી નથી અને ફળ વિનાની અક્ક કેરીના ઝાડ પર ઉગી શકતી નથી.
આંબાના ઝાડ પર બેઠેલી કોકિલા કાળી હોય છે અને અક્કનું ગ્રૉશોપર એક અથવા લીલું હોય છે.
મન એક પક્ષી છે અને વિવિધ કંપનીના પરિણામોના તફાવતને કારણે, તે જે વૃક્ષ પર બેસવાનું પસંદ કરે છે તેનું ફળ તેને મળે છે.
મન પવિત્ર મંડળ અને ગુરુની બુદ્ધિથી ડરે છે પણ દુષ્ટ સંગત અને દુષ્ટ બુદ્ધિથી ડરતું નથી એટલે કે સારી સંગતમાં જવા માંગતું નથી અને દુષ્ટ સંગતમાં રસ લે છે.
ભગવાન સંતો પ્રત્યે પ્રેમાળ અને પતન પામેલાઓને મુક્ત કરનાર કહેવાય છે.
તેણે ઘણા પડી ગયેલા લોકોને બચાવ્યા છે અને ફક્ત તે જ મળે છે જે તેને સ્વીકારે છે.
જો Pfitana (સ્ત્રી રાક્ષસ) પણ મુક્ત થઈ જાય તો તેનો અર્થ એ નથી કે કોઈને ઝેર આપવું એ સારું કાર્ય છે.
ગારીકા (એક વેશ્યા) આઝાદ થઈ ગઈ પરંતુ કોઈએ બીજાના ઘરમાં પ્રવેશીને મુશ્કેલીને આમંત્રણ ન આપવું જોઈએ.
વાલ્મલિસીને પરમેશ્વર મળ્યો હોવાથી, કોઈએ હાઈવે લૂંટનો માર્ગ અપનાવવો જોઈએ નહીં.
એક પક્ષી પકડનાર પણ મુક્ત કહેવાય છે, પરંતુ આપણે ફાંદાનો ઉપયોગ કરીને બીજાના પગ પકડવા જોઈએ નહીં.
જો સાધના, કસાઈ (વિશ્વ સાગર) પાર થઈ ગયો, તો આપણે બીજાને મારીને પોતાને નુકસાન ન કરવું જોઈએ.
વહાણ લોખંડ અને સોનું બંને તરફ લઈ જાય છે પરંતુ તેમ છતાં તેમના સ્વરૂપો અને રંગ સમાન નથી.
હકીકતમાં, આવી આશાઓ પર જીવવું એ ખરાબ જીવનશૈલી છે.
તાડના ઝાડ પરથી પડવાથી બચી જવાનો અર્થ એ નથી કે વ્યક્તિએ તેના પરથી પડવા માટે ઝાડ પર ચઢી જવું જોઈએ.
નિર્જન સ્થળો અને માર્ગો પર જો કોઈની હત્યા ન થઈ હોય તો પણ નિર્જન સ્થળો પર ફરવું સલામત નથી.
સાંકે કરડે ત્યારે પણ વ્યક્તિ બચી શકે છે તો પણ સાંકેને પકડવો આખરે નુકસાનકારક છે.
નદીના પ્રવાહમાં ધોવાઈ જવાથી જો કોઈ એકલું બહાર નીકળે તો પણ તરાપા વિના નદીમાં પ્રવેશવામાં ડૂબી જવાની શક્યતા વધુ રહે છે.
તમામ વૃત્તિઓના લોકો સારી રીતે જાણે છે કે ભગવાન પતન પામેલાઓને મુક્તિદાતા છે.
ગુરુનો ઉપદેશ (ગુરમત) એ પ્રેમાળ ભક્તિ છે અને દુષ્ટ બુદ્ધિવાળા લોકોને ભગવાનના દરબારમાં આશ્રય મળતો નથી.
જીવનમાં કરેલા કર્મો જ અંતે સાથીદાર હોય છે.
જેમ લસણ અને કસ્તુરીની ગંધ અલગ-અલગ હોય છે, તેમ સોનું અને લોખંડ પણ સરખા હોતા નથી.
ગ્લાસ ક્રિસ્ટલ હીરા સમાન નથી અને તેવી જ રીતે, શેરડી અને હોલો રીડ સમાન નથી.
લાલ અને કાળા બીજ (રાતા) રત્ન સમાન નથી અને કાચ નીલમણિના ભાવે વેચી શકતા નથી.
દુષ્ટ બુદ્ધિ એ વમળો છે પણ ગુરુ (ગુરમત)નું જ્ઞાન એ સારા કાર્યોનું વહાણ છે જે પાર લઈ જાય છે.
દુષ્ટ વ્યક્તિની હંમેશા નિંદા થાય છે અને સારી વ્યક્તિની બધા દ્વારા પ્રશંસા થાય છે.
ગુરુમુખો દ્વારા સત્ય પ્રગટ થાય છે અને એ રીતે સૌ કોઈને ઓળખે છે, પણ મનમુખોમાં એ જ સત્ય દબાઈને છુપાઈ જાય છે.
તૂટેલા વાસણની જેમ કોઈ કામનું નથી.
ઘણા માણસો શસ્ત્રો તૈયાર કરે છે અને વેચે છે અને ઘણા શસ્ત્રો સાફ કરે છે.
યુદ્ધમાં શસ્ત્રો ઘાવ લાવે છે અને બખ્તર રક્ષણ આપે છે કારણ કે બંને સૈન્યના યોદ્ધાઓ વારંવાર અથડામણ કરે છે.
જેઓ ખુલ્લા ન હોય તેઓ ઘાયલ થાય છે પરંતુ જેમણે બખ્તર પહેર્યું છે તેઓ સારી રીતે અને અકબંધ રહે છે.
ધનુષ નિર્માતાઓ પણ તેમના ખાસ ધનુષ્ય પર ગર્વ અનુભવે છે.
આ સંસારમાં બે પ્રકારનો સંગ છે, એક સાધુનો અને બીજો દુષ્ટોનો અને તેને મળવાથી જુદાં જુદાં પરિણામો આવે છે.
તેથી જ વ્યક્તિ પોતાના સારા-ખરાબ આચરણને લીધે તેના સુખ-દુઃખમાં લીન રહે છે.
સારા અને ખરાબને અનુક્રમે કીર્તિ અને બદનામી મળે છે.
સત્ય, સંતોષ, કરુણા, ધર્મ, સંપત્તિ અને અન્ય શ્રેષ્ઠ વસ્તુઓ પવિત્ર મંડળમાં પ્રાપ્ત થાય છે.
દુષ્ટો સાથે વાસ કરવાથી વાસના, ક્રોધ, લોભ, મોહ અને અહંકાર વધે છે.
સારું કે ખરાબ નામ અનુક્રમે સારા કે ખરાબ કાર્યોને લીધે કમાય છે.
ઘાસ અને ઓઈલકેક્સ ખાવાથી ગાય દૂધ આપે છે અને વાછરડાઓને જન્મ આપવાથી ટોળામાં વધારો થાય છે.
દૂધ પીતા, સાપ ઝેરની ઉલટી કરે છે અને તેના પોતાના સંતાનને ખાય છે.
સાધુઓ અને દુષ્ટો સાથેની સંગત વિવિધ રીતે પાપ અને મેરિટ, દુ:ખ અને આનંદ ઉત્પન્ન કરે છે.
ભરણ, પરોપકારી અથવા દુષ્ટ વૃત્તિઓને ઉત્તેજિત કરે છે.
બધા વૃક્ષોને સુવાસ આપે છે, ચંદનનું વૃક્ષ તેમને સુગંધિત બનાવે છે.
વાંસના ઘર્ષણથી (બીજી તરફ) વાંસ પોતે બળી જાય છે અને આખા કુટુંબ (વાંસના)ને બાળી નાખે છે.
મસળતી ક્વેઈલ માત્ર પકડાતી નથી પણ આખા કુટુંબને ફસાવી દે છે.
પર્વતોમાં મળેલી આઠ ધાતુઓ ફિલોસોફરના પથ્થર દ્વારા સોનામાં રૂપાંતરિત થાય છે.
વેશ્યાઓ પાસે જતા લોકો ચેપી રોગો ઉપરાંત પાપ પણ કમાય છે.
રોગથી પીડિત લોકો ચિકિત્સક પાસે આવે છે અને તે દવા આપીને મટાડે છે.
કંપનીના સ્વભાવને કારણે વ્યક્તિ સારી કે ખરાબ બને છે.
મેડરનો સ્વભાવ નમ્ર છે; તે ગરમી સહન કરે છે પરંતુ અન્યને ઝડપી રંગમાં રંગે છે.
શેરડીને પ્રથમ ક્રશરમાં પીસવામાં આવે છે અને પછી કઢાઈમાં આગ લગાડવામાં આવે છે જ્યાં ખાવાનો સોડા નાખવાથી તેની મીઠાશ વધુ વધે છે.
કોલોસિન્થને અમૃતથી સિંચવામાં આવે તો પણ તેની કડવાશ દૂર થતી નથી.
ઉમદા વ્યક્તિ પોતાના હૃદયમાં અવગુણો અપનાવતો નથી અને દુષ્ટ કર્મ કરનારનું ભલું કરે છે.
પરંતુ દુષ્ટ કર્મ કરનાર પોતાના હૃદયમાં સદ્ગુણોને અપનાવતો નથી, અને પરોપકારીનું દુષ્ટ કરે છે.
જે વાવે છે તે લણશે.
જેમ પાણી અને પથ્થરની બાબતમાં છે તેમ વસ્તુઓ તેમના સ્વભાવ પ્રમાણે સારી કે ખરાબ હોય છે.
ઉમદા હૃદયમાં કોઈ દુશ્મની હોતી નથી, અને દુષ્ટ હૃદયમાં પ્રેમ રહેતો નથી.
ઉમદા વ્યક્તિ તેની સાથે કરેલા સારા કાર્યોને ક્યારેય ભૂલી શકતો નથી જ્યારે દુષ્ટ કર્મ કરનાર શત્રુતાને ભૂલતો નથી.
બંને fmd અંતે તેમની ઇચ્છાઓ અપૂર્ણ છે કારણ કે દુષ્ટ હજુ પણ દુષ્ટતા કરવા માંગે છે અને ઉમદા પરોપકાર ફેલાવવા માંગે છે.
ઉમદા વ્યક્તિ દુષ્ટતા કરી શકતો નથી પરંતુ ઉમદા વ્યક્તિએ દુષ્ટ વ્યક્તિમાં ખાનદાની અપેક્ષા રાખવી જોઈએ નહીં.
આ સેંકડો લોકોની શાણપણનો સાર છે અને તે મુજબ મેં આસપાસના પ્રચલિત વિચારો સમજાવ્યા છે.
પરોપકાર (ક્યારેક) અનિષ્ટના રૂપમાં ચૂકવવામાં આવી શકે છે.
સાંભળેલી વાર્તાઓના આધારે મેં વર્તમાન સ્થિતિનું વર્ણન કર્યું છે.
એક ખરાબ અને ઉમદા માણસ પ્રવાસે ગયો. ઉમદા વ્યક્તિ પાસે રોટલી હતી અને દુષ્ટની પાસે પાણી હતું.
ઉમદા સ્વભાવના હોવાથી, સારા વ્યક્તિએ ખાવા માટે રોટલી મૂકી.
દુષ્ટ માનસિકતાવાળાએ તેની દુષ્ટતા કરી (અને તેની રોટલી ખાધી) તૂતે તેને પાણી આપ્યું નહીં.
ઉમરાવને તેની ખાનદાનીનું ફળ મળ્યું (અને મુક્તિ મળી) પણ દુષ્ટ વ્યક્તિએ જીવનની આ રાત રડતાં-રડતાં પસાર કરવી પડી.
એ સર્વજ્ઞ ભગવાન સાચા છે અને તેમનો ન્યાય પણ સાચો છે.
હું સર્જક અને તેના સર્જનને બલિદાન આપું છું (કારણ કે એક જ ભગવાનના બે બાળકોના સ્વભાવ અલગ છે).
દુષ્ટ અને ઉમદા આ દુનિયામાં અસ્તિત્વ ધરાવે છે અને જે કોઈ અહીં આવ્યો છે તેણે એક દિવસ મરવું જ પડશે.
રાવણ અને રામ જેવા બહાદુર વ્યક્તિઓ પણ યુદ્ધના કારણ અને કર્તા બન્યા.
પરાક્રમી યુગને નિયંત્રિત કરીને, એટલે કે સમય પર વિજય મેળવીને, રાવણે તેના હૃદયમાં દુષ્ટતા અપનાવી (અને સીતાને ચોરી લીધી).
રામ નિષ્કલંક વ્યક્તિ હતા અને તેમની ધર્મ (જવાબદારી)ની ભાવનાને કારણે સમુદ્રમાં પથ્થરો પણ તરતા હતા.
દુષ્ટતાને લીધે રાવણ બીજાની પત્નીની ચોરી કરવાના કલંક સાથે દૂર ગયો (માર્યો)
રામાયણ (રામની વાર્તા) હંમેશા (લોકોના મનમાં) મક્કમ છે અને જે કોઈ (તેમાં) આશ્રય લે છે તે (વિશ્વ મહાસાગર) પાર જાય છે.
ધર્મનું પાલન કરનારા લોકો જગતમાં કીર્તિ મેળવે છે અને જેઓ દુષ્ટ સાહસો કરે છે તેઓ બદનામ થાય છે.
સુવર્ણ લંકા એક ભવ્ય કિલ્લો હતો અને તેની આસપાસનો મહાસાગર એક વિશાળ ખાઈ જેવો હતો.
રાવણને એક લાખ પુત્રો, દોઢ લાખ પૌત્રો અને કુંભકરણ અને મહિરાવરી જેવા ભાઈઓ હતા.
હવા તેના મહેલોને સાવરણી કરશે જ્યારે ઇન્દ્ર વરસાદ દ્વારા તેના માટે પાણી વહન કરશે.
અગ્નિ તેનો રસોઈયો હતો અને સૂર્ય અને ચંદ્ર તેનો દીવો બળતો હતો.
ઘોડાઓ, હાથીઓ, રથ અને પાયદળની તેમની વિશાળ સેના જેમાં ઘણા ખુહંતો (એકૌહૌટ્સ, એક અક્સૌહાની 21870 હાથીઓ, 21870 રથ, 65610 ઘોડા અને 109350 પગ સૈનિકોના મિશ્ર બળ તરીકે ઓળખાય છે) એવી હતી જેની શક્તિ અને ભવ્યતા હોઈ શકે નહીં.
તેણે (રાવણે) મહાદેવ (શિવ)ની સેવા કરી હતી અને તેના કારણે બધા દેવો અને દાનવો તેની આશ્રયમાં હતા.
પરંતુ દુષ્ટ બુદ્ધિ અને કાર્યોએ તેને બદનામ કર્યો.
કોઈ કારણને લીધે, ભગવાન, સર્વ કારણોનું કારણ રામચંદ્રનું રૂપ ધારણ કર્યું.
તેની સાવકી માતાના આદેશને સ્વીકારીને તે વનવાસમાં ગયો અને મહાનતા પ્રાપ્ત કરી.
ગરીબો માટે દયાળુ અને અભિમાનીઓનો નાશ કરનાર રામે પરસુ રામની શક્તિ અને અભિમાનને નષ્ટ કર્યું.
ચેતવણીની સેવા કરીને, લક્ષમણ યતિ બની ગયો, જે તમામ જુસ્સોને વશ થઈ ગયો અને સતીના તમામ ગુણો સાથે પણ બેઠો, રામને સંપૂર્ણ રીતે સમર્પિત રહ્યો અને તેની સેવા કરી.
રામાયણ રામ-રાજ્ય, એક સદ્ગુણી સામ્રાજ્યની સ્થાપનાની વાર્તા તરીકે દૂર દૂર સુધી ફેલાઈ ગયું.
રામે સમગ્ર વિશ્વને મુક્ત કરાવ્યું હતું. તેમના માટે મૃત્યુ એ એક સત્ય છે, જેમણે પવિત્ર મંડળમાં આવીને જીવન પ્રત્યેની તેમની પ્રતિબદ્ધતા પૂરી કરી છે.
પરોપકાર એ ગુરુનો સંપૂર્ણ ઉપદેશ છે.