اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
سمندر وچوں (دو) ونگیاں نکلیاں سن، اک کالکوٹ (وکھ) دوجا امرت (بھاو منڈھ دہاں دا اکو سمندر ہے)۔
پہلی دے کھادھیاں پرانی مرکے مکّ جاندا ہے، دوجی نال امر ہو جاندا ہے۔
وہُ سپّ دے مکھ وکھے رہندی ہے، امء رس 'گرڑ دگار' واننوں (سپّ دی وکھ تھوں بچاؤندا) ہے۔
کاں دی کاؤں کاؤں کسے نوں چنگی نہیں لگدی، کوئل دی بولی سبھ نوں چنگی لگدی ہے۔
اجہا ہی دربچن بولنہارا (کسے نوں) نہیں بھاؤندا، مٹھ بولے (دا ہر کوئی آدر مان کردا ہے ار اہی) جگت دا اچرج متر بن جاندا ہے۔
برا وکار دی نشانی ار بھلا آدمی سنسار وکھے پروپکار دی نشانی ہے۔
گناں اتے اوگناں دی گتی (اساں اپر) کہکے ورنن کر دتی ہے۔
سورج تھوں تنّ لوک نزر آؤندے ہن، انھے الو نوں سورج ہی نہیں دسدا۔
چکوی دا سورج دے نال پریم ہے، (کیوں جو) آپنے سوامی (چکوے نال ملکے) ورتنت (رات دا بھیت) پچھدی ہے (کِ کہی رات بیتی)۔
رات نوں پنچھیاں (دیاں اکھاں) اگے ہنیرا ہو جاندا ہے، چکوی دا چتّ ہنیرے وچ نہیں رکدا (سورج ول رہندا ہے)۔
پانی وکھے (جد پتِ دا) پرتبمب دیکھدی ہے، آپنا بھرتا جانکے (سمجھے) بھٹکدی ہے، (بھاو ہنیرے وچ ہی آپنا پتِ لبھّ لیندی ہے)۔
شیر کھوہ وکھے آپنا پرچھاواں دیکھکے وچ پیکے ڈبّ مردا ہے، (ار. 'لوئن') اکھاں (جاں بھاوی) نال (لجھے) جھگڑدا ہے (کِ میریاں اکھاں جاں بھاوی خراب سی، اہ نہیں جاندا کِ دویت نے ناش کیتا ہے)۔
گیانی اسے (اکت) پرسنگ نوں سمجھدا ہے، وادی (جھگڑالو) ڈھچراں کرن والے بھلّ جاندے ہن۔
گؤ دا ددھّ ہتھنی تھوں چوندے ہن۔
ساون ورسن نال بوٹے ہرے ہو جاندے ہن، (پر) اکّ تے جواہاں دے (بوٹے) سک جاندے ہن۔
بسنت وکھے ساری بنسپتی مولدی ہے، کریر دا بوٹا پتراں باجھ رہکے انند نہیں کردا (بھاو کھڑدا نہیں)۔
سارے برچھّ چنگے پھلاں نال پھلدے ہن، سمل دا بوٹا اپھلا ہون کر کے کوئی بھروسا نہیں بجھدا (کِ ایہ ایتکی چنگا پھل دیویگا)۔
چندن ساری بناسپتی نوں واشناں دندا ہے، واساں نوں واشنا نہیں پیدی، (اس لئی) ابھے ساہ لیندا ہے۔ (بھاو ساں ساں کرداں ہے)۔
سنکھ سمندروں خالی رہکے دکھی ہوکے دھاہاں مار مار روندا ہے۔
(بغل سمادھی پکھنڈی لوک جو کِ تیرتھاں پر) بگلیاں وانگو سمادھاں (لا بیٹھدے ہن جھینگے= ) مچھیاں چن چنکے کھاندے بھی سواہ کر دندے (اتھوا ناؤں نوں 'بھچھاہاں بھچھک کہاؤندے ہن، “کہاں بھیو جو دوؤ لوچن موند کے بیٹھ رہیو بک دھیان لگایو” پنا: “کھٹُ درسن ملدا ہے، بھرمتے پھرہِ
ساتھ توں وچھڑیاں پھاہا ملدا ہے (جو ساتھ توں وچھڑے اہ اؤکھا ہندا ہے)۔
جو آپ بھلا ہے سارا جگت (اس دے بھانے) بھلا ہے (کیوں جو) بھلا (پرکھ) سبھناں نوں بھلا ہی کر کے دیکھدا ہے (یتھا:-”تسکے بھانے کوئ ن بھولا جنِ سگلو برہمُ پچھاتا”)۔
جو آپ برا ہے (اس نوں) سارا جگت برا بھاسدا ہے، کیوں جو برے دے لیکھے سارے برے ہی ہن۔
کرشن نے پانڈواں دی کمک کیتی (کیوں جو انھاں وکھے) بھاؤ بھگتی دی کرتوت باہلی سی۔
کیرواں دے چتّ وکھے ویر بھاؤ سی، (ویر دی ہی) گنتی جی وچ گندے سن، (انت نوں) کالکھ دا ہی ٹکا ملیا۔
(پرونیاں) ماننیی (دو راجے) بھلا تے برا لبھن گئے، درشٹی اک سارکھی نہیں سی۔
یدھشٹر نوں کوئی برا تے درجودھن نوں کوئی بھلا نا دسیا۔
گنگا ساغر وچ جو ہندا ہے ٹوٹی دی دھار تھوں پرتیت ہو جاندا ہے، (“جو جیئ ہوئ سُ اگوے مہ کا کہیا واؤ”)۔۔
سورج دے گھر وکھے اوتار لیکے نیائ دے وچار کرن لئی (دھرمراج نیائ گدی پر) جا بیٹھا۔
مورت (اس دی) اکّ ہے، نام دو ہن، 'دھرمراج' اتے 'جم' سرشٹی ساری دیکھدی ہے۔
دھرمیاں نے دھرمراج ار پاپ کماون والیاں نے اسے نوں جم روپ کر کے (دکھدائی) دیکھیا۔
پاپیاں نوں نرکاں وکھے سٹواؤندا ہے ار دھرمیاں نوں (آؤ جی بیٹھیئے جی کرکے) مٹھا بچن بولدا ہے۔
اس لئی ویری اس نوں ویر بھاؤ نال ار پریمی لوک اس نوں متر بھاؤ نال پیارا دیکھدے ہن (بھاو-آپنے ہی کرماں دا پھل ہے)۔
نرک سرگ وچ پنّ اتے پاپ دا پھل (یا دھرتی پر) ور سراپ (دا پھل کرماں انوسار ابھرٹھا سارے پاسیوں درڑُ ہے۔
جہی شکل (تہا) شیشا روپ دسدا ہے۔
(ونُ=رنگ۔ روندا=روندڑ۔ سریکھے=سریشٹ)
جکر نرمل آرسی نوں سبھا وکھے سارے سدھّ دیکھدے ہن (کِ وڈی اجل ار ساف ہے)۔
(اس وچ) گورے دا مونہ گورا دسدا ہے تے کالے نوں (آپنا) کالا رنگ پرتیت ہندا ہے۔
ہسّ ہسّ کے دیکھن والا ہسدا مونہ ار رون والا (آپنے مونہ نوں) روندڑا دیکھدا ہے۔
آرسی نوں کوئی لیکھ نہیں لگدا (بھاویں) چھی درشناں دے باہلے بھیکھ اس وکھے دسدے ہن۔
درمتیاں دے من وکھے اگیان دا واسا ہے، (اسے کرکے) ویر ورودھ تے کرودھ دے کھوٹے لیکھے کردے ہن۔
گرمت والے نرمل اتے سمدرشی ہن (اہ ہورناں نوں اپنے) جہا نرمل تے سمدرشی جاندے ہن۔
بھلے برے دا روپ ریکھ (پرمیسور وچ) نہیں رہندا ہے۔
اک پاسیوں جد سورج ڈبدا ہے، ہنیری رات وکھے تارے چمکدے ہن!
شاہ لوک آپنے گھراں وکھے (وسدے) سوں رہندے ہل، چور چوریاں کرن لئی سنھاں مارن چڑھ پھردے ہن۔
پہرا دین والے ورلے جاگکے پکاردے ہن (جہا کُ:- “دنیا ہسیار بیدار جاگت مسیئت ہؤ رے بھائی۔۔” ارتھات گرو جی پکاردے ہن کِ ہے دنیادارو!) ہشیار ہووے، جاگو، (کامادِ وکھی گناں دا دھن لٹنہارے لٹ رہے ہن)۔
(آپ) جاگکے ستیاں ہویاں نوں جگا دندے ہن، شاہ لوک (بھاو زریاسی جاگکے کامادک) چوراں اتے ٹھگاں نوں پھڑ لیندے (اتھوا چوراں نوں چگکے پھڑدے ہن)۔
جاگن والے گھر بچا لیندے ار وچارے ستے ہوئے گھر لٹا بیٹھدے ہن۔
شاہ لوک آپنے گھراں وکھے (انند کردے) آؤندے ہن، چوراں یاراں نوں تھاں ماردے ہن۔
بھلے برے سنسار وکھے (ایؤں) ورت رہے ہن۔
امب بسنت دی رت وکھے مولدا ار اکّ 'اؤڑی' (سکی بہار ارتھات دھپاں وکھے جاں کال وکھے) پھلاں نال بھریدا ہے۔
امب نوں کھکھڑیاں نہیں لگدیاں، اکّ نال امباں دے پھل نہیں لگدے (اہ پھلیا بی) اپھلیا ہے، (بھاو آپو آپنا سبھاء ورتدے ہن)۔
کالی کوئل امب دے بوٹے نوں پسند رکھدی ہے، اکتڈے دا چتّ (اکّ) متر نے ہر لیتا ہے۔
(درشٹانت) من پنچھی ہے برچھاں دے (سنگت دے) بھید کر کے جہی سنگت دا سبھاؤ ہندا ہے تہا ہی پھل کھاندا ہے۔ (یتھا:-”کبیر منُ پنکھی بھئیو اڈِ اڈِ دہدس جائ۔۔ جو جیسی سنگتِ ملے سو تیسو پھلُ کھائ۔۔”
گرمتِ والا سادھ سنگت نال مل کے (واہگرو توں) ڈردا رہندا ہے، درمتِ والا اسادھاں (ارتھات بریاں) دی سنگت تھوں ڈردا نہیں ہے۔
(پرمیشر) بھگت وچھل بی کہیدا ہے ار پتت ادھارن بھی اس دا نام ہے۔
جو اس نوں بھاؤندا ہے اہو تر جاندا ہے۔
(بھاویں) پوتنا (راکھشی کرشن نوں زہریلا تھن پلاؤن گئی) مکت ہو گئی سی، پرنتو وہُ پیاؤنا چنگا کمّ نہیں ہو گیا۔
ویسوا دا مکت ہونا سنکے پرائے گھراں وکھے جاکے پاپاں دا کلنک ناں لئیے (کِ ویسوا وانگوں ساڈی بھی کلیان ہو جاؤ)۔
بالمیک (نوں ربّ نے) تار دتا ہے، (ہن) نرسندیہ ہوکے دھاڑے مارنے نہیں چاہیدے۔
اک پھندھک (چڑی مار) انت نوں ادھریا دیکھکے پھاہیاں پاکے (چڑیاں دیاں) ٹنگاں ناں پھڑیئے (بھاو دکھ نا دیئیے)۔
جیکر (سدھناں) کسائی مکت ہو گیا ہے، (اس دی ریسے) جیاں نوں مارکے بھنگ نا کھائیے (بھاو آپنی ہانی جاں ناس ناں کریئے)۔
جہاز لوہے اتے سونے (دوہاں) نوں پار کر دیندا ہے، (پر لوہا سونا) اک رنگ نہیں ہن۔
اس (اکت) بھروسے پر رہنا ماڑا کمّ ہے۔
جیکر کھجور توں ڈگکے جیؤندے بھی رہِ جائیے تاں بھی خجور پر چڑھکے کوئی (جانکے) نا ڈگے۔
جیکر اجاڑ وچوں بچکے آ جائیے تاں بھی اجاڑ دا رستا چنگا نہیں ہو جاندا (جو پھیر ٹپدے جائیے)۔
جیکر سپّ دے ڈنگوں بچ بھی رہیئے تاں وی اس نوں ہتھ پاؤنا چنگا نہیں۔
جے وہن وہندے وچوں کوئی نکل بھی آوے تاں بھی تلہے بناں (پھیر اس وچ جان نالوں) مرنا ہی چنگا ہے، (بھاو تلہے باجھ نا تہو، زرور مروگے)۔
پتت ادھارن اکال پرکھ ہے اس ('ورتیہان') پرسنگ نوں جاننہارے جاندے ہن۔
پریمابھگتی کرنی گرو دی (متّ) سکھیا ہے درمت کر کے درگاہ وکھے آشری نہیں ملدا ہے۔
کرم ہی انت نوں ساتھ چلدا ہے ('چلے کمانا ساتھ' گلّ کی کھوٹے پاسیاں نوں چھڈکے گرمت لیکے درمت دور کرو، پاپیاں دے تارک ایشور پر بھروسا رکھکے شبھ کرماں پر لکّ بنھیں رکھو)۔
سونا اتے لوہا اک رنک دے نہیں ہو سکدے، جکر کستوری اتے تھوم دی واشناں (اکو جہی نہیں ہندی)۔
بلوری پتھر ہیرے دے سمان نہیں ہو سکدا ار نڑی تے گنا سمان نہیں وڈیائیدے۔
رتن اتے لالڑیاں، کچّ اتے پنا اک ملّ نہیں وکدے۔
(اجہا ہی) درمت (رجو ستو تمو تنّ گناں دی گھمن وانی تے گرو دی سکھیا جو بھلے کرماں دا جہاز ہے (ار پار دا) بنا ہے، (دوویں کدے اک نہیں ہو سکدے)۔
برا کرن ہارے دی نندا ہندی ہے ار بھلے پرکھ دی جے جے کار کر کے سارے دھنّ دھنّ آکھدے ہن۔
گرمکھ سارے پرگٹ جانی دے ہن، منمکھ نشچے کر کے ('پرچھنا') لکیا ہویا (اتھوا ستسنگت تھوں بھنّ رہندا) ہے (کیوں جو)
بھنے ہوئے بھانڈے (واننوں) کمّ نہیں آؤندا۔
اک ہتھیار گھڑکے ویچدے، دوجے لوک کوچاں سواردے (مانجدے) ہن (سکلیگر ہن)۔
دوویں دلدل رن وچ نت اٹھکے (آپو وچ) مٹھ بھیڑ کر کے گھاواں دا بچاؤ کردے ہن۔
جہڑے ('نوگاسناں') کوچاں تھوں باجھ ہن زخمی ہندے ہن، (دوجے بکھتراں والے نوں بر نوں رہندے ہن۔
کمگر لوک شستر بناؤن والے) ہنکار کردے ہن کِ 'خان جرادی' جات دی کمان ('بہت بکھوآ') بہت چنگی ہے۔
جگ وکھے سادھ اتے اسادھ دو سنگتا ہن، دہاں دی سنگت وکھے پھل دا (ڈھوآ) بھید ہے (چنگیاں وکھے چنگا، مندیاں وکھے مندا پھل ہندا ہے۔
(اس کرکے) دھرم اتے ادھرم دے کرن کر کے (پرانی) سکھ دکھ وکھے پرویا رہندا ہے، (دھرماں دا پھل سکھ اتے ادھرم دا پھل دکھ بھوگدا ہے)۔
بھلے دا جس اتے برے دا اپجس ہندا ہے، (تانتے شبھ کرم کرنا ہی سریشٹ کہندے ہن، جس جیون اپجس مرن ہے)۔
سادھ سنگت وکھے ست، سنتوکھ، دیا، دھرم، ارتھ، شریسٹ پدارتھ پراپت ہندے ہن۔
اسادھاں، نیچاں دی سنگت وکھے کام، کرودھ، لوبھ، موہ اتے اہنکار ('مچدے') ودھدے ہن۔
دکرت، سکرت (کھوٹے تے بھلے کرم) کر کے برا بھلا دو ناؤں دھراؤندے ہن (ارتھات کرم نام پے جاندا ہے)۔
گؤ گھاہ نوں خاکے ('گورس' گو+رس= ) ددھّ دندی ہے اتے ہریک گؤ جنکے 'وگ' (آپنی کل) نوں ودھاؤندی ہے۔
سپنی ددھ پیکے وہُ دندی ہے ار آپنے باہلے بچے جن جنکے کھاندی ہے، درشٹانت چھیویں اتے ستویں تک وکھے کھولدے ہن)۔
سادھاں اتے اسادھاں' دی سنگت وکھے پاپ اتے پنّ دے سبھاؤ دا پھل دکھ اتے سکھ ملدا ہے، (پاپ اتے پنّ دا کی روپ ہے)۔
(گرمکھ لوک آپنے کمّ وگاڑکے بھی بغانا سواردے ہن) ایہ پرؤپکار ہے (ار دشٹ لوک دوجے دے کمّ وکھے وگھن پاؤندے ہن) ایہ وکار کماؤنا ہے۔
چندن دا برچھ چنگی واشناں دیکے سارے برچھاں نوں چندن کر دندا ہے، (تہا بھلے لوک آپ نام جپدے تے ہورناں نوں نام دی واشناں دندے ہن)۔
بانس آپو وچی کھہندے ہن، اگّ دے دھکھن نال آپ سڑکے پروار نوں ساڑ بیٹھدے ہن (تہا برے آپ ناش ہوکے نالدیاں دا بھی بیڑا ڈوبدے ہن)۔
جکر ملہُ پنچھی آپ پھسدا اتے کٹمب نوں پھساؤندا ہے (تہا برے لوک آپ پھسکے ساتھیاں نوں پھساؤندے ہن۔
پتھراں وچ اٹھّ دھاتاں ہندیاں ہن، پارس ساریاں دھاتاں نوں سونا کر دندا ہے (بھلے لوک مورکھاں نوں گیان دیکے آپ سمان کردے ہن)۔
ویشوا دے ویہڑے جان والے پاپ دا بیج بوکے (آپ) روگی ہو جاندے ہن (برے برا کر دکھی ہندے ہن)۔
پھیر دکھیئے ویداں دے گھر آؤندے ہن، (وید) اؤکھدھیاں دیندے (انھاں دے) روگ دور کردے (بھاو بریاں دا بھلا کردے) ہن۔
بھلا تے برا دو سنگتاں دے سبھاؤ (وکھو وکھرے) ہن، (بھلا بھلائی ار برا برائی تھوں پرکھیا جاندا ہے)۔ (اگے ہور درشٹانت نال اسے پرسنگ نوں پکا کردے ہن)۔
مجیٹھ دا چنگا سبھاؤ ہے (کیوں جو اگّ دا) سیک سہاردا ہے، (پر کپڑے نوں) رنگ ہی چڑھاؤندا ہے۔
گنا کوہلو وچ پیڑکے کڑاہے وچ پاکے (بھاویں کاڑھیدا ہے، پر) مٹھاس ہی ودھاؤندا ہے (بھاو بھلے لوک اوگن کیتیاں بھی اپکار ہی کردے ہن)۔
تمے نوں کنا امرت پائیے کوڑتن دی وادی نہیں جاندی (بریاں دا سبھاؤ کدے نہیں وٹدا، بھاویں کنی نرمی کریئے)۔
(بھلا پرکھ) اؤگن کرن نال (بھی) گن (ہی) کردا ہے، اوگناں نوں چتّ وکھے تھاؤں نہیں دندا۔
برا پرکھ گن کیتیاں اوگن ہی کردا ہے، من دے اندر گن نہیں وساؤندا (بھاو اپکار نہیں رکھدا)۔
جو (چیز) کوئی بیجدا ہے اسے دا پھل کھاندا ہے، (بھلا بھلا پھل، برا برا پھل ہی وڈھدا ہے)۔
پانی اتے پتھر دی لیک واننوں بھلا برا دوہاں دا سبھاؤ ہے۔
بھلے دے چت وچ (پانی دی لیک واننوں) ویر نہیں ٹکدا، برے دے من وکھے (پتھر دی لیک واننوں) (برا ہی پکا رہندا ہے) بھلا نہیں ٹکدا۔
بھلا ہت نہیں چھڈدا، برا منوں ویر نہیں چھڈدا۔
دوہاں دی آسا نہیں پجدی، برا انت تیک درمت تے بھلا گرمت دی آس رکھی جاندا ہے۔
بھلے تھوں برا نہیں ہوؤ، پر بھلا (آدمی) برے کولوں بھلیائی دی (آس) ناں رکھے۔
(اہ ورتیہان) جو سارے ورت رہی ہے وکھیان کیتی ہے، کیوں جو سو سیانیاں دی (اکو) متّ سنیدی ہے!
(سدھانت اہ کِ بھلا) پرؤپکار (تے برا) وکار (پاپ) کماؤندا ہے۔
ورتی ہوئی بات ویاکھیان کیتا ہے (جو اساں اک) بھلے اتے برے دی کہانی سنی ہے۔
بھلا اتے برا دوویں ملکے رستے پر چلے جاندے سن، بھلے پاس روٹی سی ار برے پاس پانی۔
بھلے پرش نے روٹی کڈھکے اگے رکھّ دتی (کیوں جو اس دے) من وکھے بھلائی وسدی سی۔
برا برائی کر کے چلیا گیا (کیوں جو آپنے) ہتھیں اس نوں پانی ناں دتا، (سگما اس دی روٹی بھی مکاکے پترا واچ گیا۔ ہتھی دی تھاں 'اتھیں' پاٹھانتر ہے، اتھی پانی دی نکی مشک ہندی سی)۔
بھلیائی دے کارن بھلے دی مکتی ہو گئی، برے دی (امرا) روندیاں ہی مکّ گئی (تے نرکاں دا ادھیکاری بنیا)۔
ساہب سچا ہے، اس دا نیاؤں بی سچا ہے، جیواں دے (بھلے برے کرماں نوں) جاندا ہے تے جاندا سی۔
کادر دی کدرت تھوں کربان جائیے (اک ہی ماتا پتا دی سنتان ہوکے سبھاء بھلا اتے برا بھنّ ہندا ہے)۔
بھلا اتے برا جو سنسار وکھے آیا ہے اہ زرور مریگا،
راون اتے رامچند واننوں مہاں بلی لڑائی دے کارن (جتن) کردے رہے۔
زر (بڈھیپا) اتے جروانا جم راج (جس نے آپنے) کابو کر رکھے سن، انت نوں (اس) راون نوں من وکھے پاپ دھارن کیتا۔
رامچند نرمل پرکھ (بھلا) سی، دھرم نال سمندر پر پتھر تر پیندے ہن (بھاو انہونے کمّ ہو جاندے ہن، رامچند نے فکیر دی دشا وچ بلی راون نوں مار لیا، اہ اس دے نیک ہون دا پرتاپ سی)۔
راون دی بریائی دے کارن ناش ہو گیا (رام چندر دی استری سیتا نوں چرا کے لے آندا سی اس لئی) پرتریا ہرن دا کلنک لے گیا۔
رامچندر دی کتھا (بھاو جس) جگاں جگاں وکھے اٹلّ ہے، (بھاو تریتے توں کلیگ تک تری آئی ہے) (گلّ کی) ادھردے اوہ ہن جو شرن لیندے ہن (آکی سدا پچدے ہن)۔
نڈر' (ارتھات گستاخ) جسّ اتے اپجس دا ڈر نہیں رکھدے۔
(کھوٹی مت والے راون نے بریائی دے کارن اپجس ہی لیتا) سونے دی لنکا اس دا وڈا کلھا (جس دے دوالے) کھارے سمندر جہی کھائی سی۔
لکھّ پتر اتے سوا لکھّ پوترے کمبھکرن (سکا) بھراؤ تے مہراون (مسیر بھراؤ سی)۔
پون نتاپرت جھاڑو دندی سی اندر زوراوری پانی بھردا سی، (بھاو کدرتی تاکتاں توں کمّ لینا جاندا سی)۔
اگنی رسوئیا سی اتے سورج چند اس دے چراگاں دے جلاؤن والے ہن۔
کئی کھوہنیاں سیناں چترنگنیاں دے دل (موجود) سن، دیساں اتے پشاکاں دی کیمت ہی نہیں سی۔
شو دی سیوا کر کے دیوتے تے دینت اس دی شرن رہندے سن۔
(پرنتو) کھوٹی مت والے نے بریائی کر کے اپجس ہی لیتا۔
رامچندر کارن کرن نے کارن دے وسّ ہوکے دیہ دھاری۔
متریئی ماں دی آگیا منکے (چوداں ورہے) بنباس لیکے وڈیائی پھیلائی (بھاو پتا دا پرن پورا کیتا)۔
پرسرام دا ہنکار دور کیتا، غریباں تے دیا کیتی تے ہنکاریاں نوں ماریا۔
سیتا اتے لچھمن رام دی سیوا کر کے جتی ستی اتے سیوا دے پریمی رہے۔
رام نے راج کر کے سرشٹی (نگری اجدھیا تے راج) ادھار دتی ار رمائن پھیلا دتا، (بھاو سارے لوک اس دے نیای دا جس کردے رام راج دی شوبھا کرن لگے)۔
مرنا انھاں سورمیاں دا سپھل ہے جنھاں نے سادھ سنگت وکھے ملکے (آپنی) پیج سوار لیتی ہے؟
(اہ کی ہے؟) ستگورو (گرو نانک دی 'مت') سکھیا لیکے بھلیائی سریسٹ کیتی ہے، (آپنا ادھار کر کے ساتھیاں نوں بھی تار دتا ہے)۔