اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
ستگورو (نانک دیو یا واہگرو) پرکھ، اگمّ، نرویر اتے نرلیپ ہے، (بھاو دکھ سکھ دینہارے کرم ہن)۔
دھرم دی سچی دھرمسال روپ دھرتی نوں جانو۔
جیہا (کوئی) بیجدا ہے تہا ہی وڈھدا ہے، (تویں) پھل دی سمھال کرماں انوسار ہندی ہے۔
جکر نرمل شیشا ہے، جگت (اس وچ آپنا مونہ) ویکھن والا ہے۔
جہا مونہ کر کے ویکھو (شیشا) تہا ہی وکھالدا ہے۔
سیوک درگاہ وکھے سرخرو (پت نال) جاندا ہے، ویمکھ دا مونہ کالا ہندا ہے۔ (یتھا:-'ستگر تے جو مونہ پھیرے تے ویمکھِ برے دسنِ۔۔ اندنُ بدھے ماریئنِ پھرِ ویلا ن لہنِ)۔۔
جہڑا چیلا (گرو دا سکھ بنکے پھیر) آپنے گرو نوں چھپاکے (آپ ہدرا ہو جاوے) اہ ککر مکت ہو سکے؟ (کدے نہی۔ اس دا کی ہال ہونودا ہے؟)
(گل وکھے) سنگل پاکے جم مارگ وکھے اکلا چھڈیدا ہے، (گرو سہائی نہیں ہندا)۔
اہ نرک دی پیڑاں سہاردا ار کھرا دکھی ہندا ہے۔
(نرکوں نکلکے) چوراسی لکھ جون دی پھاسی پے جاندی ہے تے پھر (گرو نال) ملاپ نہیں ہندا۔
(مانکھ) جنم پدارتھ ہتھ لگا سی، (اوہ مانوں جوئے دی کھیڈ وکھے (بھاو وکھیاں وکھے لگکے) ہار دتا ہے۔
ہتھاں نوں ملے، سر نوں پھیرے، پر اوہ ویلا ہتھیں نہیں آؤندا۔
(وہٹی) آپ تاں ساہرے گھر جاندی نہیں پر لوکاں نوں سکھیا دیندی ہے (کِ ساہرے گھر رہنا وڈا چنگا تے سسّ سہرے دی آگیا وچ چلنا سریشٹ ہے)
بھرتا (تاں کدی) گلّ ہی نہیں کردا، لوکاں وکھے آپنا سہاگ دسدی ہے (کِ میں وڈی سوہاگن ہاں، کیوں جو پتی میرے ادھین ہے)
چوہا آپ تاں کھڈّ وکھے مانودا نہیں لکّ نال چھجّ بنھدا ہے۔
بچھُ دا منتر نہیں آؤندا پر سپاں نوں ہتھ پاؤندا ہے۔
(جو مورکھ) آکاش نوں بان مارو پھیر اس دے متھے نوں ہی آویگا۔
(چھیویں تک وکھے سٹا دسدے ہن) بیمکھ (لوک پرلوک) دوہ تھاواں وکھے شرمندا ہوکے پچھتاویگا۔
باندر دے گل وکھے رتناں دی منی (پائیے) اہ کجھ ملّ نہیں جاندا، (بھار ہی گلّ وکھے سمجھکے سٹّ دیندا ہے۔
کڑچھی سواد نہیں لیندی (بھاویں) کئی پرکار دے بھوجناں ار کھانیاں دے رساں (سواداں وکھے پھردی ہے) ('کڑچھیا' پھرنھِ سواؤ نا جاننِ سیا)۔
ڈڈو دا چکڑ وکھے نواس ہے، (پرنتو اتھے ہی کول (ہندا ہے) سان نہیں کردا، (سوال وچ ہی مست رہندا ہے)۔
مرگ دی نابھی وکھے ہی کستری ہے۔ ہیران ہویا لبھدا پھردا ہے (کِ کدھروں سگندھی آ رہی ہے، آپنے نابھی ول دھیان نہیں دندا، تہا ہی اندر ہی آتماں دا نواس ہے، بیمکھ باہر سکھاں نوں ڈھونڈدا تھکّ کے مر جاندا ہے)۔
گجر ددھّ ویچکے کھل اتے چھان بورا لے آؤندا ہے۔
(تویں) بیمکھ مول تھوں بھلیا ہویا انت نوں جماں دے کشٹ پیا سہاردا ہے۔
ساون (دے مہینے ورکھا ہون نال) برچھّ ہرے ہندے ہن۔ (پر) جواہاں سکّ جاندا ہے۔
بارش نال سبھناں دے (من) اننتِ ہندے ہن، پرنتو جلاہا جھردا ہے (بھاو آپ سوارتھی ہوکے آپنی تانی دی چنتا کردا ہے)۔
رات نوں (آپو آپنے گھریں) سبھ دا ملاپ ہندا ہے، (پرنتو) چکوی (چکرت ہوکر دو راہاں وچ پھسی ہوئی) دو دلی رہندی ہے۔
سنکھ سمندر تھوں خالی نکلدا ہے، (اس لئی پراتاکال تے سندھیا سمیں) دھاہاں مار مار روندا ہے ('دیول دیول دھاہڑی دیسہِ اگوتے سور')۔
سدھے رستیوں جو پرانی اجاڑ نوں جاوے (چور لوک گل وکھے) پھاہا پاکے (اس نوں) لٹ لیندے ہن۔
تویں جگت وکھے بیمکھ سدا ابھے ساہ لیندے ہن۔ (دکھی رہندے ہن)۔
(جد) گدڑ (کسے) داخ (دے بوٹے) تیک پہنچ نا سکے (تدوں) تھوہ کؤڑی آکھ کے (چلیا جاندا ہے کِ کسے کمّ دی نہیں، کھٹی ٹیٹ ہے، آپ پہنچ نہیں سکدا دوش داخ دے سر تے ملدا ہے)۔
(نچن والی) نچنی (آپ تاں) نچنا جاندی نہیں، کہندی ہے کِ اہ تھاؤں بھیڑی ہے۔
بولے اگے جیکر گائیے، جہا بھیرؤ راگ تہا ہی گؤڑی ہے، (اس دے بھانے سویر اتے لوڈھے پہر دا راگ اکو جہا ہے کیوں جو اہ تاں سندا ہی نہیں)۔
ہنساں دے نال ٹٹیہری (نکی گٹار) ککر دوڑکے پہنچ سکدی ہے۔
ساون وچ برچھاں (جاں بن) ہرے ہندے ہن، (پر) اکّ اؤڑ وچ اگدا ہے۔ (ساون وچ نہیں مولدا)۔
(تویں) بیمکھ سکھ نہیں پاؤندے، جس تراں چھٹڑ استری دکھی ہے۔
بھیڈ دی پوچھ پھڑکے (کوئی ندی پار جانا چاہے، کیوں کر لنگھ سکو، (بھاو وچے ہی غوتے کھاؤ)۔
بھوت دی پریت نال نت جیون دا سنسا ہی رہندا ہے، (خبر نہیں کدوں متر نوں ہی مار سٹو)۔
ندی دے کنڈھے دے برچھّ دا بھروسا کرنا جوگ نہیں (کیوں جو تھوڑے ہی پانی دے ویگ نال ڈگ پیندا ہے)۔
مردے نال وواہ کرن نال سوہاگ نہیں ہندا (بھاو رنڈیپا ہی رہُ)۔
وس ہلاہل (ارتھات تیلیا مہرا) باجکے ککر امرت (پھل) کٹ سکیدے ہن؟ (بھاو موت ہی تیار ہے)۔ (ہن چھیویں تک وکھے دارشٹانت دسدے ہن)۔
گرو توں بیمکھ نال پریت کرن وکھے جم دا ڈنڈا سہارنا پیندا ہے۔ (یتھا:- “کبیر ساکت سنگُ نا کیجیئ دورہِ جائیئ بھاگِ۔۔ باسن کارو پرسیئ تؤ کچھُ لاگے داگُ'۔۔)
کورڑو موٹھ (دا دانا) رجھدا نہیں، بھاویں اگّ دیکے کنا ابالے۔
ہزار پھلاں وچوں (جیکر) اک (پھل) وگڑ (ڈگ) جاوے تاں برچھ دا کی دکھدا ہے؟ (برچھ تاں نہیں ڈگدا، تویں بیمکھ دا آپ پتت ہون وچ آپناں دوش)۔
ٹبیاں (ارتھات اچیاں تھاواں) پر پانی نہیں ٹھہردا، (بھاوے گھنا) بدل (اس پر) ورس گیا ہووے۔
پتھّ توں باجھ روگی مر جاندا ہے، ہکیم پر چت وکھے غسا نہیں (کرنا چاہیئے)۔
سنڈھ تریمت پرسوتا نہیں ہندی، اس دے متھے دا لیکھ ہی اجہا ہے، (پتی دا کی دوکھن ہے، اگے درشٹانت دندے ہن)
(گرو تھوں) بیمکھ (رہن والا 'الم') گیان نہیں سکھدا تاں سارے اوگن اسے وکھے ہن۔☬بھاو- گرو وکھے کوئی اوگن نہی'، کیوں جو سورداس آپ ہی آرسی دیکھ نہیں سکدا تاں آرسی دا کی آلس ہے تے سورج دا کی دوش۔ بیمکھ وکھے گیان ویراگ دیاں اکھاں نہیں ہن، اس لئی کجھ لابھ نہیں
سورداس نوں چندرماں نہیں دسدا، جگت وکھے (اس دی) جوتِ سارے آئی ہوئی ہے۔
ڈیرے نوں راگ دی کجھ سمجھ نا آوے (تاں راگ دا) کجھ گھٹ نہیں جاندا۔
جس دی گھران شکتی نہیں ہے، اس نوں سگندھ نہیں آؤندی، پر چندن مہک رہا ہے۔ (بھاو گرو نام دی واشناں دے رہے ہن، بیمکھ نوں انند نہیں آؤندا)،
گنگے دی جیبھ نہیں ('اگھڑدی') کھلدی، شبد تاں سبھناں نوں سبھائمان کر رہا ہے۔ (ہیٹھلیاں دو تکاں وکھے سارا رہسّ پرگٹ کردے ہن)۔
سبھناں (شردھالوآں) ستگورو (گرو نانک) سمندر نوں سیو کے ندھِ (سمپدا) پا لیتی ہے، (سمندر توں ستِ سنتوکھادِ موتی لبھّ لیتے ہن، پرنتو)
بیمکھ دے ہتھ وکھے گھوگے ہی پئے، (بھاو وکھیا وچ ہی غلتان رہا، اہ) اس دی ہی دوشن (ستگورو تاں سمندر وت گہر گمبھیر پرؤپکاری ہن)،
سمندر تھوں رتن نکلے، پرنتو پانی اس دا کھارا ہی ہے۔
چندرماں تھوں تنے لوک پرکاشت ہندے ہن، پرنتو اس دے وچ (کالکھ دا) کلنک لگا ہویا ہے۔
پرتھوی وچوں انّ دھن اپجدا ہے، (پرنتو) کلر (اس) وکھے باہلا ہے۔
شو ہورناں نوں (کرپالو ہوکے) ور دیندا ہے، (پرنتو اس دے گھر کھپر تے سواہ ہی ہے۔
جنکو ہنومان (سمندرر ٹپکے سیتا دی خبر لیاندی ار راکھش، مارے، لنکاں وکھے پھتے پائی، جیون بوٹی لیاندی، پرنتو اس دے تیڑ) کچھؤٹی ہی رہی، وچارا کی کرے ('کرم کرِ کچھؤٹی مپھیٹسری'۔۔ اس دے کرماں وچ اہو (لکھی سی سو سروں نا ٹلی، کیوں جو رام جی نے کہا سی جد سنجیون
بیمکھ دے متھے دا لیکھ کون میٹ سکدا ہے۔
گؤوآں تاں گجراں (آتھوا مالکاں) دے گھر ہن، (شیخ چلی نے) مدھانیاں گھڑا چھڈیاں (کِ گؤاں دے ددھّ توں مکھن کڈھانگے)۔
گھوڑے سداگراں (وپاریاں) دے گھر سنکے، (آپ ملّ لیتے نہیں پر) چابک (گھوڑیاں لئی اگیترے ہی ملّ لے چھڈے (مارن دا اپاؤ پہل ہی کر رکھیا)۔
پرائے کھلواڑے (دانیاں دے بوہل) دیکھکے آپنے گھر گاہ گھتا چھڈے، (ہالی وسنوں ہی گیا)
سونا سراف دی ہٹی (پر باہلا وکدا) دیکھکے (آپنے گھر) سنیارے سدوائے (کِ سونے نوں پرکھ کے مل دسنگے)۔
گھر دے اندر (چپا) تھاؤں نہیں لبھدی، باہر گپاں ماردا ہے (کِ ساڈے اندر وڈے پراہنے گزارا کر سکدے ہن)۔ (چھیویں تک وکھے سارا اپرلا تتّ دسدے ہن)۔
بیمکھ دی بدل والا چھایا ہے، (پل کدھرے پل کدھرے، جو بولدا ہے سو کوڑ ہی بولدا ہے)۔
رڑک کے مکھن کڈھّ لیا، (پچھوں 'چھاہ') لسی چھٹڑ ہو جاندی ہے، (بھاو نکدری ہو جاندی ہے)
(جد) رہ گنے وچوں (ویلنے وچ) پیڑکے کڈھّ لئی، تاں پچھی نوں کوئی نہیں چھونہدا (اگّ وچ بالن دے ہی کمّ آؤندی ہے)۔
مجیٹھ وچوں جد رنگ کڈھّ لیا، اس دا کوڈی بی ملّ نہیں پیندا، (پھوگ کوڑے وکھے سٹیا جاندا ہے)۔
پھلاں وچوں واشنا لے لیتی، پھیر آسرا نہیں ملدا (سارے جوٹھے کر کے سٹے جاندے ہن)۔
(جد) دیہ وچوں ('ہنس') جیو دا وچھوڑا ہو جاوے، اس دا پھیر کون ساتھی ہے، (اگّ وکھے ساڑی جاں دھرتی وکھے دبی جاندی ہے۔ چھیویں تک وکھے نچوڑ کڈھدے ہن)۔
بیمکھ لوک سکے رکھّ وانوں ہن سارے لوک دیکھدے ہن (کِ سکے رخ دا کی ہال ہندا ہے، بھاو اگّ وکھے ہی چھوکیا جاندا ہے، تہے ہی بیمکھ لوک ہن)۔
کھوہ توں پانی (تد) نکلدا ہے، جد (گھڑے دا) گلا (رسے نال) بدھا جاوے (تہا ہی بیمکھ گھڑے وانگو بنھیاں کمّ دندا ہے)۔
جویں منی کالے سپّ دے سر ہندی ہے، ہسکے کدی دے نہیں جاندا، (ارتھات مرکے ہی دیندا ہے)۔
کستوری ہرن دی نابھی وکھے ہے، (پرنتو جد) مرکے مکدا ہے۔ (تدوں) آنیدی ہے (لوک نابھی وچوں کڈھدے ہن)
تیل تلاں وچوں گھانی وکھے پیڑے باجھ ککر نکل سکدا ہے۔
کھوپے دی جویں اہو نشانی ہے کِ مونہ بھنیدا ہے تد گری دیندا ہے، (اس کموں باجھ گری نہیں دیندا)۔ (چھیویں تک وکھے بیمکھ پر گھٹاکے دسدے ہن)۔
(گرو توں جو) بیمکھ (ہے اہ) لوہے (سمان ہے، اس دے سر پر 'وداناں') ہتھوڑیاں دیاں سٹاں پیندیاں ہی رہن تاں ہی سدھا کیتا جاندا ہے۔
(بیمکھاں دی ساری گلّ الٹی ہے، ککر الٹی ہے؟) مہرا (جو لکاں نوں مار دیوے اس نوں) مٹھا کہندے ہن ('مٹھا تیلیا')، (جیکر ماتا سیتلا نکلے تاں) کروپوان ہوئی (دکھ دیندی) نوں تٹھی (پرسنّ ہوئی (کہندے ہن)۔
جے (دیوا) بجھ جاوے تاں آکھدے ہن (کِ دیوا) وڈا ہو گیا (اہ نہیں جاندے کِ اسدا تاں پھکا تیلا نہیں رہا، ار بکری 'کٹھی') کوہی ہوئی نوں (آکھدے ہن کِ بکری) سواری گئی ہے، (ہڈینی کڈھکے ٹھیک کیتی گئی ہے)۔
سڑے ہوئے (مردے) نوں ٹھنڈا (ارتھات ایہ پرانی شات ہو گیا آکھدے ہن)، گئی نوں آئی تے (آئی نوں) اٹھی کہندے ہن، (تاتپرج اہ کِ جد اکھّ وکھے کجھ ماندگی ہو جاوے تاں کہندے ہن کِ اکھّ آ گئی ہے، ار کوئی ودھوا کسے دے گھر بہِ جاوے تاں لوک آکھدے ہن کِ اہ تریمت اٹھ گئی ہے، اہ نہیں
مورکھ نوں سدھا سادھا آکھدے ہن کِ (اہ نہیں جاندے کِ بیپرواہ آلہ بھولا ہے اکر) سبھ گلاں الٹیاں ہن۔ (پنجویں چھیویں تک وکھے سارا تاتپرج دسدے ہن)۔
بیمکھاں دی ('تٹی') جھگی اجڑدی ہے تد اس نوں آکھدے ہن کِ وسدی ہے، (گلّ کی بیمکھ جہے ہوئے تہے نجّ ہوئے۔ مور دے کھمبھ وکھے اکھّ تاں وڈی سوہنی ہے پرنتو کسے کمّ دی نہیں ہے، اجہا ہی بیمکھّ ہے)۔
چور دی (مٹھی ہوئی) ماؤ، وانگوں لککے گٹھ وچ روندے ہن، (کیوں جو چوری دی ماں پرگٹ رووے تاں جاندی ہے کِ میرا پتر نا پھڑیندا بی پھڑیا جاؤ)۔
(جے) کجل دی کوٹھڑی وچ جا وڑیئے تاں مونہ کالک نال بھر جاندا ہے، (بیمکھ دے سنگ وچ کلنک لگدا ہے۔
کلر وچ بیؤ پاؤن نال کجھ کمّ ناں سرو (ارتھات بیمکھ نوں اپدیش دینا بی نشپھل ہو جاندا ہے)۔
ٹٹی ہوئی پینگھ وچ جیجھوٹے لئیے، ہوئے وچ پیکے (انت نوں) مر جائیدا ہے۔ (تویں بیمکھ نال سنگ کر کے بیمکھ ہوکے مریدا ہے)۔
منتاروآں دا موڈھا پھڑ کے ککر کٹھن سمندر تر سکیدا ہے، (کیوں جو آپ ہی ڈبنہارا ہے تاں ہور نوں ککر پار کر سکو)۔
(جہڑا) آپنے گھر نوں اگّ لاکے مندر وچ سوں رہے، اس دے ('پھریئ') واہرو نا ہوئیے، (کیوں جو اہ مہاں مورکھ تے مند بدھی ہے، اس دی کمک کرن نال آپنے پراناں دا خترا ہے اتھوا اس دا 'نال' رہیئے 'ساتھ' نا پھڑیئ، نا کریئے)۔
بیمکھ لوکاں دی سنگت چوراں دی سنگت ہے، اس وچ اک نا اک دن راجا دی کید دا خترا ہے، اس لئی دشٹاں دی سنگت تھوں) دلوں ڈردے رہنا چنگا ہے۔
برہم جاننہارے دی، گؤ دی، تے کل دی ہتیا کرنی کرارے پاپ ہن۔
مدرا دے پین والے، جوئے دے کھلاری، پر استری نوں (بھیڑی نزر نال) تکن والے۔
پرائی ('لکھمی') مایا چراون والے ٹھگّ لوک (جو دن دیویں دھوکھا دے لٹدے ہن۔ 'چور' (رات سنھا لاؤن والے چگارے (بٹپاڑ، دھاڑوی لوک)،
وشواس گھاتی، دھروہی (دغا دین ہارے)، اکرتگھن (کیتے اپکار دے نا جانن والے)، پاپی اتے ہتیا کرن ہارے، (ہیٹھلیاں دو تکاں وکھے نچوڑ دسدے ہن)۔
اکت پاپی لکھاں اتے کروڑاں جوڑ دیئیے (پھیر) بیشمار تے اپار ہو جان (پر)
گردوارے تھوں بیمکھ دے اک روم دے سمان نہیں ہونگے۔
گنگا، جمناں، گوداوری ار کرکھیتر دی یاترا کرے (ارتھات انھاں ندیاں دے پرباں دا شنان کرے)۔
متھرا، مایا، اجدھیا، کانشی، کیدار ناتھ (دے درشن کرے)۔
گیا، پریاگ، سرسوتی، گومتی ندی دے دوارے (پرسے)۔
جپ، تپ، سنجمادِ سادھن ار ہوم یگّ کر کے سارے دیوتیاں نوں ('جہار') نمسکاراں کرے۔
اکھا پرنے جے تناں لوکاں وکھے بھویں۔
(پھر بی) گرو جی دے دوارے تھوں بیمکھ رہن دی ہتیا دا پاپ کداچت نہیں اتریگا۔
کروڑاں سواداں وکھے (ارتھات وکھیاں وکھے کئی مست رہندے ہن)، کئی جنگلاں دے راجے بنے ہوئے ہن، (بھاو وکھیا توں اپرام ہوکے نگراں توں ترک رکھدے ہن)۔
کئی تھلاں دے ورولے بنے ہوئے ہن (اجاڑیں رہندے ہن) کئی پہاڑاں دے بت بنے رہندے ہن (کندراں واسی ہن) (گلّ کی تال توں گھتھے ہوئے پئے بھٹکدے ہن)۔
کئی ندیاں، نالیاں، سمندراں دے ہی اسرال (مگرمچھ) بنے رہندے ہن، (بھاو تیرتھاں وکھے رہندے ہن)۔
کئی اکاش دے تارے تے کئی پتال دے سرپ بنے ہوئے ہن (پٹھے لٹکدے جاں گفا وچ تپ کردے ہن یا کئی کرماں کر کے تارے بندے، کئی سرپ دیاں جونیاں بھوگدے ہن)۔
بھلے ہوئے (سارے) سنسار سمندر دے ('بھرنال') پرواہ وکھے بھمبلبھوسے پئے کھاندے ہن۔
اک ستگورو (نانک جی دی شرن توں) باہر سارے پھسوتیاں وچ ہن۔
(ببُ=وستو، پتا۔ ڈھڈھ=ڈھول۔ دھکھا=دھوہ، چنتا، فکر۔ برنے بیمکھا - بیمکھ کہیدے ہن۔)
جس تراں بہتے گھراں دا پراہنا بھکھا رہندا ہے۔
سانجھے بب نوں کوئی نہیں روندا (کسے دے تاں) چت وچ رتا چنتا بی نہیں ہندی۔
باہلے ڈوماں دی ڈھڈّ وانگو (جو وجدی نہیں، کیونکِ اس دی) دھوہ کسے نوں نہیں ہندی۔
(جکوں) بھٹکدا) کاؤں سوبھدا نہیں (ار) کوئی سکھ نہیں ماندا۔
جکوں بہتے متانر والی ویسوا (ہندی ہے، اس دے) تن نوں دکھ تے پیڑاں (ہی واپردی ہے)۔
(جے) آپنے گرو توں بناں ہورناں نوں پوجدے ہن، (اوہ) بیمکھ کہیدے ہن، (اتھوا بیمکھاں دا اہ ہال ہے جو اپر کہا ہے۔ پا:- برلے بیمکھا =اوہ بیتھوے مورکھ ہن)
اوٹھ نوں چھاننی وجاکے (کوئی) سناوے کِ اہ (ڈرکے) اٹھ کھڑووے۔
مست ہاتھی نوں تاڑی مارکے ڈراوے (کِ اہ نسّ جاوے)۔
باشک ناگ دے ساہمنے جویں دیوا بالے، مانوں (اہ ڈر جاویگا، پر اس دے پھکارے نال دیوا بجھ جاندا ہے)۔
سہیا جیکوں شیر نوں اکھاں دکھالکے تاڑنا چاہے (تاں اس نوں مرنا ہی ہے نا)۔
(جکوں کوٹھیاں دے) پانی دے پرنالے سمندر دیاں لہراں دی برابری نہیں کر سکدے۔
(تکوں) بیمکھ (جو کیندر ہین ہون کرکے، جنھاں دی سرت کتے پروتی نہیں ہوئی) بھوتنے ہن (تے آپنے وچ) انہوندا (بل) جتاؤندے ہن۔
پتی توں بناں استری سکھ دی سیج پر نہیں چڑھ سکدی۔
جے پتّ ماپیاں نوں نا منے اہ کمجاتاں وچ گنیا جاندا ہے۔
(جو) وپاری (آپنے) شاہ توں پھر جاوے (اس دا) وساہ نہیں رہندا۔
آپنے مالک دے ساہمنے (کدی) ہتھیار نا پھڑیئے۔
سؤ گھاڑتاں گھڑیئے پر جھوٹھ سچّ دی برابری نہیں کر سکدا۔
جنھاں دے کنیں مندار ہون، انھاں نال نا اڑیئے۔