اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
گرمکھ (گر نانک دیو) نوں آپ پرماتما نے اتپت کیتا ہے (اتپت وستو ناشمان ہے، اس شنکا دی نورتی دوجی تک وکھے کردے ہن)۔
اوئنکار' (پرماتما) نے (آپنا) اکار (ہی پاپاں دے بھار نوارن لئی) پرگٹ کیتا ہے۔
پنج تتاں (اپ، تیز، وایو، پرتھمی اتے اکاش) دا وستھار کر کے (چلتر) رچناں دا تماشا رچ دتا ہے۔
(پھیر چار) کھانیاں (انڈج، جیرج، سویتج، اتبھج ار پرا پسنتی مدھما اتے بیکھری نامک) چار بانیا دا جگت رچ دتا۔
کدرت (اس دی) من بانی توں پرے ہے ار اپار ہے (جسدا) انت کسے نہیں پایا۔
(جس) کرتار دا نام سچا ہے (اہو 'سچ') پرماتما (پسارے وکھے) ویاپک ہے۔
چوراسی لکھ جونیاں دا پھیرا پھرایا ہے، (اک چکر بنایا ہے)۔
منکھاں جنم وڈا درلبھّ کرماں نال پایا ہے ('لکھ چؤراسیہ جونِ سبائی مانس کؤ پربھِ دیئی وڈیائی۔۔ اسُ پؤڑی تے جو نر چوکے سو آئ جائ دکھ پائدا')۔
(منکھا جنم وکھے) گرمکھاں دا پنتھ اتم ہے، (کیوں جو) آپا بھاو گوا دتا ہے۔
سادھ سنگتِ دی رہریت پیریں پینا ہے، (بھاو نربھمان رہندے ہن)۔
نام، دان، اشنان اتے سچّ درڑھ کراؤندے ہن (بھاو پکھنڈ دی جڑھیں تیل دیندے ہن)۔
(گرو نانک دیو جی دے) شبد دی سرت دی 'لو' وکھے لین ہوکے (اکال پرکھ دے) بھانے پر پرسنّ ہن۔
گرمکھ لوک گراں دے سمجھائے ہون کر کے چتر اتے ('سجان') گیانوان ہن (بھاو وہار پرمارتھ وکھے سچیت ہن)۔
(سنسار روپی) مہمانی وچ (ایؤں) ہن (جکوں) پراہنا مجلس وچ آیا ہے۔
(جو گھر دا مالک) کھوالدا ہے سو کھاندے ہن جو پیائے سو پیندے ہن۔
آپنا گرب تے گمان نہیں کردے (جناں اہ) ہساوے ہسدے ہن (اس لئی)
پراہنا اہ پرمانیک ہندا ہے، (جو) چنگے کمّ کردا ہے (نہیں تاں شرابی کبابی دی خرابی ہندی ہے)۔
مجلس نوں (نیک پراہنا) ہیران کر کے (آپنے شبھ گناں دی وڈیائی کرن والی چھڈکے) چلیا جاندا ہے۔
(سنسار) چہں دناں لئی گوئل واسے (وانگو) گرمکھ جاندے ہن۔
(گوئل واسا کی ہے؟) ماہی لوک مہیاں (گؤاں) لے جاندے ہن (تے اتھے) وڈے اچرج کوتک کردے ہن (بھاو کبڈیاں تے سینچیاں دیاں کھیڈاں کردے ہن)۔
ورسدی ہے اک رس دھارا امرت دے رنگ والی (بھاو اتھے وڈے نرمل جل دی دھارا دے مینہ ورسدے ہن)۔
(تدوں ماہی لوک) ونجھلیاں دی دھنی لاکے مجلس وکھے موجاں ماندے ہن۔
گاؤندے ہن ماجھ تے ملھار (راگ) (اوہ جو وچّ) سگھڑ تے سجان ہن۔ (تہا ہی وچاروان لوک بھگتی کر کے مہر دا مینہ منگدے ہن۔
(تویں ہی گرمکھ لوک) ہؤمیں دے گرب نوں ہٹاکے من نوں وسّ کردے ہن۔
(جاندے ہن کِ 'گوئلِ آیا گوئلی کیا تسُ ڈنپھُ پسارُ۔۔ مہلتِ پنی چلنا توں سمل گھر بارُ”؛ اس لئی) گرمکھ لوک شبد نوں ویچارکے سچّ نوں سناندے ہن۔
رستے جاندا ہویا یاتری رات نوں سرائ وکھے وسیا۔
جد پہُ پھٹی تے رستا دسّ پیا اٹھکے تر پیا۔
س نوں ناں پرائی ایرکھا ہوئی نا اس دا چتّ (پرائی خشی پر) خش ہویا (اس لئی کِ اس نوں راگ دویکھ نہیں ہے)۔
موئے ہوئے دی جات نہیں پچھی، (تے کسے دا) وواہ (دیکھکے) ناں ہسیا۔
(تویں گرمکھ سراں دا واسا جان الیپ رہندے ہن، واہگرو) داتا جو دات کرے لے لیندے ہن، (اہ نہیں کہدے کِ اسیں) بھکھے جاں تہائے ہاں۔
گرمکھ (لوک نام دا) سمرن کردے ہن، (اسے لئی اہناں دا 'واتکمل' کہیئے) مکھ کمل (وشیکھ) کھڑیا رہندا ہے۔
دیپمالا دی رات وکھے گھرو گھری دیوے بالی دے ہن، (تھوڑے چر مگروں اہ دیپمالا گمّ ہو جاندی ہے)۔
رات نوں تارے وڈے چھوٹے اکاش وکھے چمکدے ہن، (دنے اہناں دا کھرا کھوج نہیں دسدا)۔
پھلاں دیاں باغیچیاں (کجھ چر اچرج کھڑدیاں ہن، پر جھٹّ ہی اہناں تھوں) پھل چن چنکے توڑ لئے جاندے ہن۔
یاتری تیرتھاں پر جاندے (بڑے ٹولیاں وچ) اکھیں دیکھیدے ہن، (پر چھیتی ہی تیرتھاں پر اہناں دا مشک نہیں رہندا)۔
ہری چندؤری دے (نگر) دکھلاوے ماتر دکھاکے (آپ ہی) اجاڑیدے ہن، (اسے پرکار جگت تھوڑے چر دا انند ہے “اہ جُ دنیا سہرُ میلا دستگیری ناہِ”)۔
گرمکھاں نوں (آتمانند روپی) سکھ پھل دی دات ہوئی ہے، (کیوں جو اوہ گرو دے) شبد نوں یاد کردے ہن۔
گرمکھاں دے من (وکھے جنھاں نوں) گرو جی نے اپدیش دتا ہے پرکاش رہندا ہے۔
سنسار نوں پیکے گھر دے واس وانگو (جانکے
اداس رہندے ہن، تے گیان وکھے پرویش کیتا ہے۔
سادھ سنگت دا سچا راہ (پھڑکے گر) شبد دے ہی سندیسے دندے ہن (بھاو نام جپاؤندے ہن)۔
گرمکھ نے آپ نوں داساں دے داس منکے (آتم وشینی بدھی وکھے) پرویش کیتا ہے (بھاو وشی واشنا دا پرتیاگ کر چھڈیا ہے)۔
(نام دا) سمرن ساس گراس کردے ہن، دیش وکھے رہکے بی ودیش ہی سمجھدے ہن۔
ندی وکھے (جکر) بیڑی (دے پور) دا میل ملدا ہے (بیڑی دے پار ہون تیک رہندا ہے، پھیر آپو آپنی راہیں پیندے ہن)۔
سپنے وکھے بھوگ تے راج کماؤنا (جاگن توڑی رہندے ہن)۔
(تہا ہی) برچھّ دی چھایا وانگو کدے ہرکھ کدے سوگ ہندا ہے (ٹکدا کچھ نہیں)۔
(جنھاں ست پرکھاں دے) ہؤمے دے روگ کٹے گئے ہن اہ آپنے آپ نوں نہیں جناؤندے۔
گھرُ وکھے ہی (گیان) جوگ گرمکھاں نے پا لیتا ہے۔
(جوگ دا روپ دسدے ہن) جو ہونہار ہے (ارتھات جو اکال پرکھ دا بھانا ہے اوسوں) ہونا ہی ہے (اہو بدھی) گرو جی نے سمجھائی ہے۔ (“میرا کیا کچھو ن ہوئ۔۔ کرِ ہے رامُ ہوئ ہے سوئ”)۔۔
گرمکھ نے سادھوآں دی سنگت کر کے (اس جہان فانی تھوں) چلنا ہی جان لیتا ہے۔
(چیت بسنت) منکھا جنم دے سارے انند پریم کر کے مان لیتے ہن (اس سمجھ نال کِ اہ سبھ مانے ہوئے ہن مانن دی لوڑ نہیں ہے)۔
ساون (مہینے) دیا لہراں دے ترنگ (بھاو برکھا رت دی موج بھی مانی ہے اہ جانکے کِ) پانی (سدا) نیوانا نوں جاندا ہے (تویں من نے بھوگاں توں اتِ نمرتا نوں جا کے خلاسی پؤنی ہے، سو پہلاں ہی نمرتا دھاردے ہن)۔
سجناں دا میل سندر ڈھنگ والا ہے اہ وڈا اچرج کوتک ہے؛
(کیوں جو) گرمکھاں دے رستے وکھے) پاپاں دا) پنک نہیں ہے، (اسے کر کے ایشور دے) دروازے پر پرمانیک (پنتھ) ہے۔
گرو دی سکھیا دا جنھاں نوں میل ہویا ہے اہناں نوں اک رس ستِ (واہگرو) پیارا لگا ہے۔
گرمکھا نے جگ وکھے آکے آپنا جنم (بھجن کر کے سپھل) کر لیتا ہے۔
(کیوں جو) پورن کرماں کر کے گرو مت لیکے اہنکار نوں گوا دتا ہے۔
پریما بھگتی دا کمّ کر کے (آتم روپی) سکھ پھل پایا ہے۔
گرو دا اگمّ اپدیس ردے وکھے وسایا ہے۔
(اسے کرکے) دھیرج ار دھرم دی سہج سبھاء ہی دھجا دھاری ہوئی ہے۔
دکھ ار کشٹ نہیں سہاردے، (کیوں جو واہگرو دا) بھانا بھاؤندا ہے۔
گرمکھ لوک دیہی نوں درلبھّ اؤسر پچھاندے ہن، (“اہی تیرا اؤسرُ اہ تیری بار۔۔ گھٹ بھیترِ تو دیکھ بچارِ”۔۔ اس لئی 'ہرِ جپدیا کھنُ پل ڈھل ن کیچئی میری جندڑیئے متُ کِ جاپے ساہُ آوے کِ ن آوے رام۔۔”)۔
(اس لئی) ستسنگ وکھے پریم کر کے سارے انند ماندے ہن۔
سبد دی سرت دی لو دے سواد نوں ورنن کردے ہن۔
دیہی وچ بدیہ (بھاو نرابھمان رہندے ہن کیوں جو اس دے رچنہار 'سچ') کرتار نوں ساندے ہن۔
دبدھا وکھے لوک پرلوک (دی بی پرواہ) نہیں رکھدے، اک (اکال پرکھ) نوں ہی پچھاندے ہن۔
چار دناں دا ('تھیہ') سنسار ہے، اہو گلّ من وکھے یاد رکھدے ہن (ار جھوٹھے سنسار وکھے بیدھائمان نہیں ہندے ہن)۔
پروپکاری گرمکھ جگت وکھے کوئی چونواں ہی آیا ہے (یتھا:-”ہینِ ورلے ناہی گھنے پھیل پھکڑُ سنسارُ” (پھیل سوف=برہم گیانی۔ پھکڑُ=فکیر۔)
گرمکھاں نے آپا بھاو گواکے آتم پھل پا لیتا ہے۔
گرمکھ لوک شبد تے ساکھی سکھاں نوں سناؤندے ہن (آپ تردے ہورناں نوں بی تاردے ہن)۔
گرمکھاں نے شبد ویچار کیتا ہے تے سچّ کمائی کیتی ہے۔
سچّ (اہناں دے) ردے وچ ہے، مونہ وچ سچّ ہے، تے سچّ ہی (اہناں نوں) چنگا لگدا ہے۔
گرمکھاں نے آپنا جنم سوار کے جگت نوں تاریا ہے۔
گرمکھاں نے آپا بھاو گواکے (اسلی) آپنا آپ پچھان لیا ہے۔
گرمکھاں نے ستِ تے سنتوکھ (دھارن کرکے) سہج (سکھ) مان لیا ہے۔
گرمکھ نے دھیرج، دھرم تے دیا دا سکھ مانیا ہے۔
گرمکھاں نے (گربانی دے) ارتھاں دا ویچار کر کے سبھ دا وکھیان (ورنن) کیتا ہے۔
گرمکھ بل (جاں وسیکار) رکھکے بی نتانے ہو رہے ہن۔
گرمکھ 'درگہ' (ایشور دی نیائ سبھا) وچّ آدر پاؤندے ہن (کیوں کِ اتھے جو آپ نوں) نمانا مندے ہن (اگے وی مہتتا نوں پہنچدے ہن)۔
گرمکھ آپنا جنم سوار کے (بھاو سپھل کرکے) پرلوک نوں پدھاردے ہن۔ (اتھے جاکے کی کردے ہن)؟
سچی ایشور دی نیائ سبھا وکھے سچے سدک دا پڑ ملّ بیٹھدے ہن (“آون جانُ رہیو۔۔ تپت کڑاہا بجھِ گیا گرِ سیتل نامُ دیؤ”)۔
گرمکھاں دا پریم دا بھوجن (ار سوے سروپانند دا) چاؤ سدا اڈول تے تھر ہے۔
گرمکھاں دا چتّ اچلّ ہے، (کسے دا) ہلایا ہلدا نہیں ہے۔
گرمکھ سچّ بولدے ہن (پر اہناں دا سچّ) چنگے توں چنگا ہندا ہے، (بھاو سکھدائی ہندا ہے)۔
گرمکھ (اکال پرکھ دے) بلائے ہوئے چلے جاندے ہن ار (اس دے) گھلے ہوئے آ جاندے ہن۔
(کام کرودھادک پنچ دوت جو کسے تھوں) جتے نہیں جاندے گرمکھاں نے ('سادھ'= ) وسّ کر لیتے ہن، (اسے کرکے) سادھو کہیدے ہن۔
گرمکھ لوک وچار دی بدھی رکھدے ہن، (اسے کر کے اہ) ببیکی (ودوان) جانیدے ہن۔
گرمکھ پریما بھگتی (رکھدے ہن اس لئی) بھگت کہیدے ہن۔
گرمکھ برہم گیان (دی درشٹی رکھدے ہن یتھا:-'برہمُ دیسے برہمُ سنیئ ایکُ ایکُ وکھانیئ۔۔ آتم پسارا کرنہارا پربھ بنا نہی جانیئ۔ ' اس لئی) برہم گیانی سبھاء ہے۔
گرمکھاں دی پورن (ارتھات آتم وشینی، اک آتما دے ہی وشے کرن والی) بدھی ہے، سبد ہی انھاں دی نشانی ہے کیوں جو انھاں دے واک ایشور سمبندھی ہن، سنسارک بانی گھٹّ بولدے ہن)۔
گرمکھ لوک پت، دی پؤڑی (پریما بھگتی، اتھوا جیون مکتی پر اروڑ ہوئے ہن، اس لئی 'پرم رس') پیارے دے رس (انند) نوں بھوگدے ہن۔
واہگرو دا سچا نام گرمکھ توں پائیدا ہے؟
اوئنکار شبد (مول منتر) گرمکھ دوارا دھیائیدا ہے۔
گرمکھ توں شبد دی ویچار سکھکے شبد وچ سدا لو لائیدی ہے۔
گرمکھ دی کرنی سچّ ہے، (سو گرمکھ توں سکھکے) سچِ کمائیے۔
گرمکھ مکتی دوارا ہے، (اس دوارا) سہج پد وچ سمائیے۔
گرمکھ دوارا نام دا ادھار لئیے (جو) انت پچھوتاوا نا کریئے۔
گرمکھ (روپی) پارس نوں چھوہکے پارس ہو جائیدا ہے۔
گرمکھ آپ اپرس ہن (بھاو کسے دا کسنگ نہیں کردے) درس (ردے روپی شیشے) وچ (بھگونت دا درشن) کردے ہن (یا اسیں گرمکھاں دا درشن کریئے)،
(اسے کرکے) انھاں دا برہم وکھے ہی دھیان ہے ('دبدھا') دویت دور کیتی ہے۔
پر دھن، (پر استری) روپ (ولّ نہیں تکدے تے) نا ہی (کسے دی) نندا کردے ہن۔
گرمکھ امرت نام دا (مکھوں اچار کرکے) گرو دے شبد نوں رڑکدے (وچاردے) رہندے ہن۔
گرمکھ انت کال وکھے ہسدے ہوئے جاندے ہن۔
گرمکھ پنڈت ہوکے جگت نوں گیان دیندے ہن۔
آپا بھاو گوا کے انتہکرن شدھ کردے ہن۔
گرمکھ ست تے سنتوکھ (رکھدے ہن)، کام کرودھ (آدِ وشے انھاں پر بل) نہیں (پاؤندے)۔
گرمکھ نرویر ہوکے کسے نال ویر ورودھ نہیں رکھدے۔
چہں ورناں (وچوں کوئی آوے سبھ نوں) اپدیش دیکے ('سہج') شانتی پد وکھے سمائ دندے ہن۔
انھاں دی جننے والی ماتا دھنتا یوگ ہے (جس نے) جودھیاں وچوں وڈے سورمے نوں جنم دتا ہے۔ (یتھا-'تن دھنُ جنیدی ماؤ آئے سپھلُ سے'۔۔)
گرمکھ ستِ روپ (گر+واہ= ) واہگرو شبد نوں سلاہندے ہن۔
گرمکھاں (نوں) سچی پاتشاہی (پرمیشر دی) سفت سلاہ دی (ملی ہے۔ یتھا-'جنو بکھسے سپھتِ سالاہ۔۔ نانک پاتساہی پاتساہُ')۔
گرمکھاں نوں سچّ دی سنجوء پرمیشر دی دات ملی ہے۔
گرمکھا دا رستا گاڈی راہ ہے (خترناک نہیں ہے) سچّ نوں پہنچا دیندا ہے۔
گرمکھاں دی بدھی ('اگاہ') ڈونگھی ہے پکڑن نال پکڑی نہیں جاندی، (بھاو کوئی برابری نہیں کر سکدا)۔
گرمکھ (لوک آپ) بیپرواہ ہن، (کسے دی آشا نہیں رکھدے، پرنتو کوئی شردھا دھارکے شرن آوے تاں اس توں) بیپرواہی نہیں کردے، (اتھوا گرمکھ تاں بیپرواہ ہے، پر سانوں گرمکھ نال بیپرواہی نہیں کرنی چاہیدی)۔
گرمکھاں دا تول پورا ہے، تکڑی پر تولیا نہیں جا سکدا (بھاو اس دا ملّ نہیں پایا جاندا)۔
گرمکھاں دا بچن بھی پورا ہے، (ہور) بولن (برتھا بکواد) نہیں بولدے۔
گرمکھاں دی بدھی اڈول ہے، (کسے دے) ڈلاون نال ڈول نہیں جاندی۔
گرمکھاں دا پریم امولک ہے (کسے) ملّ نہیں پا سکیدا۔
گرمکھاں دا پنتھ سدھ ہے، (کسے دے) رلایا رلدا نہیں۔
گرمکھاں دا شبد ('الول'= ) ستھر ہے (وشیاں دے بور نوں) ('جھولیئے'= ) ہٹاکے (اس) امرت دا پان کرنا (یوگ) ہے۔
گرمکھا نے سکھپھل (آتم پھل) پا لیتا ہے (اسے وچ) سبھ پھل پا لیتے ہن۔
(پرمارتھ دے) سوہنے رنگ والی بھومکا چڑھ گئی ہے، (جیون پدوی پائی ہے) (اسے وچ) سارے رنگ آ گئے ہن۔
(گرمکھاں نے آپنے وچ) (نرلیپتا دی) گندھ، (ار اپکار دی) سگندھ سمائی ہے (تے ہورناں نوں اوسے) خوشبو نال سگندھت کر رہے ہن۔
امرت رس نال ترپت ہو گئے ہن (اسے وچ) سارے رس آ گئے ہن۔
شبد سرت وکھے پریت کر کے ('لو'= ) تار لا رکھی ہے تے انہد واجے (سنے جاندے) ہن۔
(اس دا پھل اگے انتلی تک وکھے دسدے ہن) سروپ وکھے اچلّ ہوکے چلے جاندے ہن، دسو دشا وکھے نہیں دوڑدے۔