اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
گرو (نانک دیو) دا درشن ستّ سروپ ہے (جنھاں نے) پابرہم اچرج روپ دسیا ہے۔
(آپ نے) ستنام کرتا پرکھ (دا منتر دسکے) پاربرہم پرمیشر دا سمرن (درڑھ کرایا) ہے۔
ستگورو دا شبد ار گیان سچا ہے، (اس شبد نام دی) انہد دھنی دے اچرج واجیاں دا شبد (سبد برہم تک سمرن نال پچایا ہے) سنایا ہے۔ (پربھُ کے سمرن انہد جھنکار)۔
انھاں نے گرمکھ پنتھ تور کے نام دان اشنان درڑھ کرایا۔
گرو سکھیا دیکے 'گر سکھ' (گرو انگد) نوں تھاپ کر کے سادھ سنگت روپی سچا کھنڈ وسا دتا ہے۔
(گرو انگد جی نے) سچی پونجی دیکے ار سچا رستا دسکے 'ستگر' (گرو نانک) دی چرنی گر سکھاں نوں لایا ہے۔
(اتے) چرن کملاں دا پرتاپ (سکھاں نوں) دسیا (کِ گرو جی دے چرناں دے پرتاپ کر کے ہی ساڈی انتی تے بردھی ہے)۔
تیرتھاں وکھے اشنان کیتیاں پاپ چلے جانے (منکے لوکاں نے اس کارن انھاں دا) نام پتت ادھارن دھر دتا ہے۔
(پرنتو) تیرتھ (آپ تد) 'سکارتھے' ہندے ہن (جد) سادھ جناں دا درشن پا لین تاں (کیوں جو انھاں دے پاپ سادھو دور کردے ہن، یتھا-سری مکھ واک:- “گنگا جمنا گوداوری سرستی تے کرہِ ادمُ دھورِ سادھو دی تائی۔۔ کلوکھ میلُ بھرے پرے ہمرے وچِ ہمری میلُ سادھو کی دھورِ گوائی”)۔
(ہن کوئی پچھے کِ) سادھو (کہڑے) ہن؟ (اتر) جو من نوں سادھکے (گرو نانک دیو جی) دے چرن کمل وکھے چت وسا چھڈدے ہن (بھاو کدے آپ تھوں بھنّ نہیں ہون دیندے)۔
سادھ دی اپماں ڈونگھے وچار والی ہے کروڑاں وچوں کوئی (اک اجہا) سادھو سنیدا ہے۔ (یتھا:-”تیرا جنُ اکُ آدھُ کوئی”۔۔ پنا:-”کوٹِ مدھے کو ورلا سیوکُ ہورِ سگلے بیوہاری”)۔
گرو (نانک دیو جی) دے سکھ (اتے سادھو) انگنت جگت وکھے ہن، (کیوں جو) دھرمسال (روپ تیرتھ) جگا جگا شوبھ رہے ہن۔
پیریں پیکے' گرو سکھاں دے پیر دھو کے چرنودک لیندے ہن (ار انھاں دے) چرن پوجدے ہن۔
(اجہے گرمکھاں نے) الکھ پرماتماں نوں لکھ لیتا (اس لئی) گرمکھاں نوں سکھ پھل دی پراپتی ہوئی ہے (جو دھرمسالاں وکھے سیوا بھگتی کر رہے ہن۔ یتھا:-”گھر گھر اندر دھرمسال ہووے کرتن سدا وسوآ”)۔
پنج تتّ (اپُ، تیز، وایو، اکاش پرتھوی ایشور نے) اتپت کیتے ہن (انھاں وچوں گرمکھاں نے) دھرتی دا گن لیکے آپنا آپ گوا دتا ہے، (اگے پھل دسدے ہن)۔
چرن کملاں دی شرن لین نال (گرمکھاں نے) سارے پدارتھ ار ہور سارے پھل پا لیتے ہن۔
لوکاں، دھرم پستکاں، ار گرو جی دے گیان وکھے سادھو دی دھوڑی نے جگت تاریا ہے۔
پاپیاں نوں پوترر کرکے، پوترر پرکھاں نوں بی پوترر کردی ہے (گلّ کی پاون پرکھ بی اسے دھوڑی نال ہی پوتر رہندے ہن)۔
چرنانمرت دی مہماں دا انت ہی نہیں ہے ہزار مونہ والا شیخ ناگ بی انت نہیں پا سکدا۔
(سادھ سنگت دے چرناں دی) دھوڑ نال لیکھ (کلیکھ) مٹ جاندے ہن، ار چرنانمرت لین نال من وسّ آ جاندا ہے۔
گرو بی پیریں پیکے (سارے) جگت نوں پیری پا لیتا (یتھا:- “میرے ماتھے لاگی لے دھورِ گوبند چرنن کی”)۔
(لوک پرسدھّ کتھا ہے کِ) گنگا (باون دے چرناں) دا چرنامرت ہون کر کے بیکنٹھ چھڈ کے دھرتی وکھے آئی۔
نوں سے نڑنوے ندی تے اٹھاہٹھ تیرتھاں نے گنگا وکھے سمائی کیتی، (گنگا شنان دا پھل سبھ توں شریشٹ مندے ہن)۔
تناں لوکاں وکھے پرمانک ہوئی (ارتھات اس دیاں تنّ دھاراں ہو گئیاں، پاتال دھارا دا نام بھوگاوتی، سورگ دھارا دا نام امراوتی، ار بھلوک وکھے گنگا نام کہیدا ہے) اسے نوں شو نے لیکے سر پر رکھیا۔
دیویاں ار دیوتے سینودے ہن، جے جے کار ہندے ہن ار وڈّ شوبھا ہندی ہے۔
(پر) لکھاں بیکنٹھ، ار لکھاں بیکنٹھاں دے سوامی (اس) گنگا سمیت لو لاکے (دھیان کر کے اہ گلّ آکھدے ہن کِ)
سنتاں دے چرناں دی دھوڑ وڈی ہی درلبھّ ہے، (جو) ستگورو اتے سادھسنگت (دی) شرن آؤن (دا نام) ہے۔
درن کولاں دے اکّ دل (پتر) دی کیمت نہیں (کسے) پائی۔
جس لکھمی دی چرن شرن وکھے لکھاں 'کلاں' ہن (اجیہی) ہوکے (کسے تھوں) لکھی نہیں جاندی۔
(کیوں جو) ردھاں سدھاں نوں ندھاں ساریاں ٹہلناں ہن، سادھناں کرن والے اتے سدھّ (لوک ایسے لچھمی نال ہی) لپٹ رہے ہن (بھاو سارے مایا دے داس ہن)۔
(جس نے) چارے ورن، چھی درشن، جتی ستی ار نوں ناتھ بی نوا لیتے ہن۔
تناں لوکاں، چوداں برہمنڈاں، جلاں تھلاں، پرتھوی، پاتالاں وکھ چھل کر کے چھائ رہی ہے۔
اہ 'کولا' (لچھمی) کملاپت (وشنوں) دے سنے سنگت دی شرن آئی ہے۔
پیریں پے کے پیراں دی خاک دھوڑ ہوکے آپنا آپ گوا دتا ہے۔
(اہ گرمکھاں دے سکھپھل (ویراگ) دی وڈی شوبھا ہے (کِ مایا نوں بی آپنے چرناں دی داسی کر لیندے ہن)۔
باون (ارتھات نکا جہا) روپ دھارکے راجا بلی نوں چھلدا ہویا چھلن وچّ (ناں کامیاب ہوکے) آپ نوں چھلا بیٹھا۔
پہلے (راجا پاسوں) اڈھائی الانگھاں زمین منگی پچھوں وڈا شریر ودھا لیتا (اجہا کِ)
دو الانگھاں وچ تنے لوک (من لیتے پچھے ادھی الانگھ دے بدلے) راجے دا سریر منیا (کیوں جو اہ دان توں باہر ہیسی)۔
(ہن راجا بلِ نے) سرگ نالوں پتال (بھاو نمرتا دھارنی) دا راج چنگا جان کے لیتا (جد باون مڑن لگا تد بلی نے کہا کِ توں کتھے جاندا ہیں؟ آپنا بچن یاد رکھکے میرے بوہے بیٹھ)۔
(ہن) تناں برہماں، بشنوں؛ شو نوں (واری واری سر) پہریدار سداؤنا پیا بھگت وچھل (ہون کرکے)۔
باون ورگے لکھاں پوتراں نے سادھ سنگت دی دھوڑی دی اچھا کیتی ہے (کِ کویں پراپت ہووے)۔
سادھ سنگت ار گرو دے چرناں نوں دھیایا ہے۔
سہسباہُ (نامے راجا جس دیاں ہزار بانہاں سن) جمدگنی (نامے رکھی پاس جو اس دا سانڈھو بی سی) پراہناں بنکے (بن وکھے اک دن فوج سمیت) آ اتریا۔
للچا کے کامدھین گؤ (رکھی پاس ویکھ کے منگی، نا ملن پر) جمدگنی دا سر وڈھوا دتا۔
(ہن پرسرام دی ماں) رینکا (رنڈی ہون کرکے) پٹن لگی، پرسرام (سندا ہی) دوڑکے آیا۔
(پرسرام نے) 21 واری کرودھ کر کے کھتری مارکے نہکھترائن کر دتا (پرنتو اوہ بی ہؤمے نا مار سکیا)۔
(جنھاں نے پرمشر دے) چرناں دی شرن پھڑی سو بچے (رامچندر پروار سمیت پرمیشر بھگت ہون کر کے پرسرام توں بچ رہے سے، ایسے ہی راجا اگٹ سندھ دے، پرجا تے شرناگتاں سمیت بچے، ایسے ہی جنک بھگت ار ہور واہگرو چرناں دے شرناگت) ہور کسے نے س (کاتل) دے سامھنے تلوار اچی
(اڈا بلی ہوکے پرسرام) ہؤمے نا مار سکیا، وڈی امرا ہوکے آپے دا ہنکار کردا رہا۔
چرناں کملاں دا مکرند رس نا پایا۔ (ہؤمے وچ ہی دکھی گیا)۔
دسرتھ دے رنواس وکھے (جتھے) وڈے راگ رنگ (ہندے سن) کوشلیا پٹرانی گربھ وتی ہوئی۔
آپو وچ سلاہاں کرن، چاؤ وچ بھرے ہوئے، کھرے سکھی ہوئے ہوئے۔
(ہے پیاری) استری! جے ساڈے گھر پتر ہووے تاں اسیں اس بالک دا کی ناؤں دھریئے؟
(استری نے کہا، ایسا نام دھرو جو پرمیشر دا نام ہووے، تاں کِ اجامل وانگوں ساڈے پاپ وی دھوتے جان، تانتے) رامچندر ناؤں (رکھیا، جسدے) لیتیاں تنّ ہتیا توں نرمل ہوئے۔
رام دا راج جگپروان ہویا، (کیونکِ رام جی) ست سنتوکھ دھرم دے رکھوالے (ہوکے راج کردے سے)۔
آپ مایا وچ اداس ہوکے (نمرتا دھاری سے کِ) وششٹ گرو (پاس) بہال کے (کتھا وارتا) پراتن (کردا سی تاں نمرتا نال) سندے سے۔
(جگت وچ اہ پرچار کیتا کِ) پرمیشر (سبھ دا) آسرا ہے، (اس بھگتی کر کے انھاں دے) پیراں نال لگکے سلا اوسے ویلے تر گئی۔
(رام چندر جی) سادھ سنگت دے پیراں دی دھوڑ نوں یاچدے سن۔ (جیسا:- بن وچ جاکے تپیاں دے چرن دھوندے رہے)۔
کرشن نے جگت وکھے (واسدیو دیوکی دے گھر) اوتار لیتا (بھاگوت دے) دسمیں پرب وکھے (اہ کتھا تے) مہماں لکھی ہے۔
اچرج کوتک دے چلت کر کے جوگ، بھوگ تے انند کھشیا مانیاں۔
کیرواں ار پانڈوا دا وڈا بھاری سنگرام کراکے اہناں نوں ہیران کر دتا۔
(کرشن اپاشکاں دا بھروسا ہے کِ) اندر آدِ، برہما آدِ مہما دی متی تے مرجادا نہیں جاندے، (پر بھائی ساہب جی دسدے ہن کِ اڈے وڈے کہلاؤن والے کرشن جی نے بی)
جد (یدھشٹر دے) راجسو نامے یگّ وکھے راجیاں تے رانیاں نوں ٹہلا ملن لگیاں (تد)
اہ ٹہل منگ لئی کِ میں چرن دھووانگا ار چرنودک دی موج لوانگا۔
(تاں جو اس نمرتا دے پرتاپ کرکے) سادھ سنگت ار گرو دے شبد نوں پچھان لوے۔
مچھّ روپ دا اوتار دھار کے مہنت کر کے ویداں دا ادھار کیتا۔
(پھیر) کچھو روپ دھار کے سمندر رڑکیا جگت وچ (چوداں) رتن پسارے۔
تیجا سوکر روپ دھارکے دھرتی دی رچھا کیتی تے دینت مارے۔
چوتھا نر سنگھ دا روپ کر کے راکھش مارکے پرہلاد دی رچھا کیتی۔
(اس) اکو برہمنڈ وکھے دس اوتار ہنکار نال لیتے۔
(جس نے ایسے) کروڑاں برہمنڈ اک اک روم وکھے سنجرے ہوئے ہن۔
ایہو جیہے سروپ اوئنکار پرماتماں نے لکھاں کروڑاں سوار چھڈے ہن۔
پر گرو دے چرن کمل اگمّ تے اپار ہن، (جنھاں دی ریس نہیں ہو سکدی)۔
(چھی) شاستر (چار) وید (اٹھاراں) پران سبھّ بدھماناں توں سن سن کے کتھا وکھیان کردے ہن۔
کئی (راگی لوک) راگاں دے شبد کرکے، کئی سنگیت (دھرپت سرگماں تے ترانیاں) وچ اک رس دھنی نال گنانواد وچ لو لاؤندے ہن۔
(لکھاں) برہمے، بشنُ شو لکھاں ہی، گیان دھیان دا تل ماتر بی انت نہیں پا سکدے۔
دیویاں دیوتے الکھ پرماتماں دا بھیت نہیں پا سکدے ار سیوا کردے اسنوں پہنچ نہیں سکدے۔
لکھاں گورکھ ناتھ، لکھاں مچھندر، لکھاں سادھک، لکھاں سدھّ، نیتِ نیتِ کر کے چنتن کردے ہن۔
(پرنتو اہی) آکھدے ہن کِ گرو دے چرن کول اگمّ ہن۔
متھے تے تیوڑی والا براہمن جے ساہمنے مل پوے (تد لوک) سلاہ پھیر لیندے ہن (بھاو ترن توں ہٹ جاندے ہن کِ اہ اپشگن ہے۔ سو متھا پوجیا نہیں جاندا)۔
(سر) ہنکارُ کر کے اچا ہے (رسے واننُ) وٹّ چاڑھکے ونگی پگّ بندا ہے (تانتے نہیں پوجیدا)۔
اکھاں مول نہیں پوجیدیاں کِ☬اں جو اہ میری تیری (دویت نال) ویکھدیاں ہن۔
نکّ نوں بھی کوئی نہیں پوجدا (آپ تھوں نیویں نوں ویکھ کے) مروڑی چاڑھدا ہے (اس وچ میں دی) منی گھنی وڑی ہوئی ہے۔
اچے کنّ (بھی) نہیں پوجیدے (کیونکِ لوکاں دی) استت نندا بھلی بری سندے رہندے ہن۔
جیبھ (اس لئی) نہیں پوجیدی کِ (اک تاں) باہلا بڑ بڑ کردی ہے، دوجے باہلے رساں کساں دے سواد لین لئی دنداں وچ گھیری رہندی ہے۔
چرن نیویں ہن، (اس لئی) ہتھاں نال پوجیدے ہن۔
ہاتھی (دا ماس) اپوتر ہے (اس لئی کِ اس وکھے) گمان وڈا ہے؛ شیر نوں آپنے تان (دا گمان ہے، اس لئی اسنوں بی) کوئی نہیں کھاندا۔
بکری نرمان ہے اس لئی دوہاں لوکاں وکھے اسدی شوبھا ہے۔
مرنے تے پرنے وکھے منی جاندی ہے، جگّ ار وڈے کھانیاں وکھے پرمانک ہے۔
گرہستی واستے اس دا ماس پوتر (منیا) ہے؛ آندراں توں تار (تندی بندی ہے جو) ویچاروان (سادھو بی) وجدی (سنکے مگن ہندے ہن)۔
(اس دے) چمڑے دیاں (نرم) جتیاں (بندیاں ہن) سادھو شرن وچ لو لاؤن والے چرنیں (پہندے ہن)۔
(پھیر اس دے چمڑے نال) مردنگ تے جوڑیاں مڑھیاں جاندیاں ہن، سادھ سنگت وکھے کیرتن (تے شبد دی ورکھا وچ اہ) سکھدائک ہندے ہن۔
ستسنگت دی شرن (آؤنا) ستگورو دی شرن (آؤننا ہے)۔
سارے سریر اکارتھے ہن، وڈی اپوتر (اک) منکھا دیہ ہے۔ (پرنتو اس وچ)
بہتے بھوجن تے مٹھے شربت، مل موتر ہوکے ایویں ہی کسوت ہو جاندے ہن۔
پٹّ دے کپڑے (پہرن نال) میلے ہو جاندے ہن، پاناں دے بیڑے، (دیہ دے) کسنگ نال ملکے کروپ ہو جاندے ہن۔
چوآ، چندن، ارگجا تے ہور سگندھیاں بی درگندھ ہندیاں ہن۔
راجے راج کردے ہوئے، پاتشاہ سارے ہی (ہؤمے نال) آپو وچ کھہِ کھہِ کے مردے ہن۔
سادھ سنگت ار گرو دے شبد تھوں بناں منکھاں دیہی ایویں ہی نہپھل ہے۔
(پر) چرناں دی شرن لے کے (جنھاں) غریبی (پھڑی ہے، انھاں) جہی (سپھلتا کسے دی نہیں)۔
گرمکھاں نے سکھ پھل پا لیتا ہے، جہڑے سادھ سنگت (نال ملکے) سری گرو جی دی شرنی آئے ہن (سو ہیٹھلیاں چار تکاں وکھے دسدے ہن)۔
دھروو، پرہلاد، امبریک، بل، سارے بھگت کہیدے ہن۔
سنکادک، جیدیو، بالمیک، ستسنگتِ نے تارے۔
بینی، ترلوچن، نامدیؤ، دھنا، سدھنا بھگت سدائے۔
کبیر بھگت کہیدا ہے، جن روداس، برد گرو نوں بھائے،
(انھاں وکھوں) کئی نیویں جات والے، کئی چمار (آدِ) ہن، پرنتو گرمکھاں دے چرن کولاں وکھے چتّ لایا،
ہؤمے ماری تے پرگٹ ہو گئے۔
(بدھیمان) لوکاں توں سنکے وید آکھدا ہے، سن سن (کے ہی) گیانی لوک گیان کردے ہن۔
سرگ دے لوک سنے ماتلوک دے ستے پتالاں دے لوک بی سن سن کے (اس نوں) جاندے نہیں۔
بھوت، بھوکھت اتے ورتمان وکھے آد مدھّ انت تیک ہیران ہو رہے ہن۔
اتم، مدھم اتے نیچ ہوکے (تنّ دشا دے لوک) ایس پرماتما دے اچرج کوتکاں نوں سارے سمجھ نہیں سکدے۔
رجو گنی (راجے) تموگنی (دیت دانو) ستوگنی (دیوتے) بی سن سنکے اکھاناں نوں آکھدے ہن۔
من بانی ار سریر کر کے بھرم رہے ہن، کیوں جو سادھ سنگت وکھے ملکے 'ستگورو) (شری گرو نانک دیو)، نوں نہیں پچھاندے۔
(ایسے کرکے) ہندو اتے مسلمان (دوویں ہی) پھکڑ ہن، (بھاو نندک اتے ویرتھ ہن)۔
ستجگ وچ اک جنا پاپ کردا سی، اس دی ہندی سارا دیش پیڑیدا سی۔
تریتے وکھے ساری نگری پھڑیدی سی، دواپر وکھے ساری ونش نرک (کید وچ) جاندی سی۔
کلجگ وکھے جو پاپ کرے پھڑیدا ہے، (اسے کرکے) سچا نیاؤں کیتا جاندا ہے (“ستجگ، تریتا، دواپر بھنیئ کلجگ اوتم جگا ماہِ۔۔ اہکرُ کرے سو اہکرُ پائے کوئی ن پکڑیئ کسے تھائ”)۔
ستجگ وکھے ستِ بولن نال، تریتے وکھے جگاں کرن نال، دواپر وکھے پوجا دے کرتباں دی درڑتا کراندے سی۔ (“ستجگ ست، تریتا جگی، دواپر پوجا چار۔ “ پنا:- “کلِ کیول نام آدھار”)۔
کلجگ وکھے اک نام دی ارادھناں (مکھ کرم ہے) ہور کرماں (دھرماں) کر کے مکتی نہیں ملدی۔
جگاں جگاں وکھے جہا کوئی پاپ پنّ بیجدا (اس دا پھل) دکھ جاں سکھ کٹدا سی (پرنتو کلجگ دی اک ہور گلّ وڈی چنگی ہے)
کِ کلجگ وکھے پنّ دے چتویاں پھل ہو جاندا ہے ار پاپ دا لیپ ادھرم دے کمایاں ہی ہندا ہے۔
(پر) سکھ روپی پھل آپا بھاو گواکے گرمکھ (پد وکھے) ہے۔
ستجگ وکھے پاپ دے بدلے دیش نوں پیڑیدا ویکھکے دھرم بیل اداسین ہو گیا۔
(اجہا کِ) 'سپرت' (اندر) تے چکرورتی راجے بی سمبھال نا سکے، بل اتے بدھی توں ہینا ہو گیا۔
تریتے جگ وکھے دھرم بیل دا اک پیر کھسک گیا؛ ہوم اتے جگاں دا تھاپ تھاپ کے لوک پتیج گئے۔
دواپر وکھے دھرم دے دو پیر گھٹ گئے؛ (لوک) پوجا چاراں دے پکھنڈاں وکھے مست ہو گئے۔
کلجگ وکھے اکو پیر رہِ گیا، دھرم نمانا ہوکے ادھین ہو گیا۔
نمانیاں نوں مان دین ہارے ستگورو (سری گرو نانک دیو) نے پربین (تت متھیا تے نیای جیون والی ریت) سادھ سنگ تے پرگٹ کیتی۔
دھرم (جو) کنکے کنکے ہندا جاندا سی (اہ) گرمکھاں دوارے 'سمپورن' (چار پیراں والا سابت کر دتا۔
چار ورن (کھتری، براہمن، سود، ویس) دا اک ورن کر کے ورن بھاویں اورن ہووے سادھ سنگت ہی جانیدے ہن۔
چھی رتاں (روپی) چھی درشناں وکھے گرمکھ درشن (مت) سورج وانن ستھاپن ہویا۔
باراں پنتھ (جوگیاں دا جھگڑا) مٹاکے گرمکھ پنتھ وڈے پرتاپ والا (بنایا ہے)۔
اہ پنتھ ویداں کتیباں تھوں باہر ہے، (کیوں جو) انہد شبد دوارا 'اگم' (اکال پرکھ) دا ہی اچارن کردے ہن۔
پیریں پیناں پیراں دی دھوڑی ہونا (اہ) گر سکھاں دی رہُ ریت پچھانی دی ہے۔
مایا دے وچ ہی اداس رہکے آپا بھاو ہٹا اجپا جاپ دوارے جاپ کردے ہن۔
ور سراپ (سدھیاں آدِ) توں لنگھکے (گرمکھ پنتھ ہے)۔
(جد) دو مسلمان (آپو وچ) ملدے ہن تاں مل ملکے سلاما لیکم کردے ہن۔
جوگی ملدے ہن (اک) آدیس (نمسکار) کہندا ہے (دوجا) 'آد پرکھ آدیس' کہندا ہے (کِ پرماتما کو نمسکار ہووے)۔
جد سنیاسی (آپو وچ ٹکردے ہن) (اکّ) اونم: کہندا ہے (کِ اوئں نوں نمسکار ہووے، دوجا) اونمو نارائن کہندا ہے، (کِ نارائن کو نمسکار ہووے)۔
براہمن نوں (جے کوئی نمسکار کہندا ہے اہ اگوں مونہ دیکھکے آشیرباد دا بچن کہندا ہے۔ (ہن پنجویں تے چھیویں تک وکھے 'ستگر' گرو نانک دیو جی دی رہُ ریت دسدے ہن)۔
('بھائی جی) پیری پے' ستگورو جی نے اہ گرو سکھاں دی راہ ریت چلائی۔
اس وکھے راجا رنک برابر ہے، بالک بردھ وکھے بھید رنچک نہیں ہے۔
چندن روپ بھگتاں وچ روپ ریکھ نہیں ہے۔
نیچ تھوں نیچ (آپ نوں) سداؤنا چاہیدا ہے (پرنتو اہ) گرو جی دا اپدیش کوئی ہی کماؤندا ہے۔
(درشٹانت) 'تریویہاں' (سٹھّ) پیسے (اتھوا تیہ ٹکے) دیکے اک رپئیا لئیے تاں (بھار 'ہوچھا' ارتھات) ہولا ہو جاندا ہے۔ (بھاو اک تولا رہِ جاندا ہے۔ تتھا)
دس رپئے دیکے اک سنئیا (موہر) لئیے (دسواں ہسا بھار ہور) ہلکا ہو جاندا ہے۔
ہزار موہر دا ملّ کر کے اک ہیرا لئیے اہ (بھار ایڈا ہولا ہو جاندا ہے کِ رانیاں دے) ہار وچ پروتا جاندا ہے۔
(اجہا ہی) جو پیراں دی خاک ہوکے پیریں پیندے ہن ار من بچ کرم کر کے بھرم بھؤ نہیں رکھدے۔
ستسنگ وکھے (پراپت ہوکے) پنج اندری (اتھوا کامادک وکھی) مارکے باہر جاندا (من) روک رکھے۔
اہ سادھو (جن ہے اس دے) بول (مہما) امول ہے (ہیرے توں بی ودھیک مہنگا ہے)۔