اکال پرکھ اکّ ہے اتے ستگورو دی کرپا نال ملدا ہے۔
اوئنکار' (پرماتما) نے اک واک توں انیک 'اکاری' (سریر دا) پسارا کیتا ہے۔
وایو 1، جل 2، اگنی 3، پرتھوی 4، اکاش 5، (ایہ پنچ تت رچکے) (نواس وتھارا) گھر کیتا (اتھوا انھاں دے میل دا پسارا پساریا)۔
جلاں تھلاں، تروراں، پربتاں وکھے جیا جنت گنتی تھوں باہر (بے اوڑک) رچ دتے۔
اک ('وربھنڈ' کہیئے) سریشٹ بھانڈا (بھاو آدھار روپ آتما) اک رہندا ہے ار ہور لکھاں برہمنڈاں دا پرکار اکھّ دے پھور وچ کر سکدا ہے ('ہرن بھرن جاکا نیتر پھورُ')۔
کدرت (مایا) دی کیمت نہیں لکھیدی، اسدا رچنہار 'کادر' کڈاکُ آکھیئے؟
اسے لئی انت تھوں بیئنت ہے (اسدا) ارار پار نہیں لکھیدا۔ بھاو، واہگرو دی بیئنتتائی دسی ہے)۔
کڈا کُ وڈا کہیئے (اس) وڈے (پرماتما) دی وڈی ہی مہما ہے، ('کبیر سات سمندہِ مسُ کرؤ کلم کرؤ بنرائ۔۔ بسدھا کاگدُ جؤ کرؤ ہرِ جسُ لکھنُ ن جائ۔۔' اس لئی انت نوں چھڈکے)۔
وڈیائی تھوں بی وڈا آکھدے ہن (بھاو سمان گیان کر کے ورنن کردے ہن، اس دا وشیکھ گیان کوئی نہیں جاندا کیوں جو نیتراں دا وکھی نہیں ہے، اس لئی) سن سنکے اکھاناں نوں آکھکے سناؤندے ہن۔
روم روم وکھے کروڑ کروڑ برہمنڈ دی گنتی کر کے (اس ایشور نے) رکھّ چھڈی ہے۔
جسدے اک واک دا (اہ) پسارا ہے، اہ تولن تھوں اتول ہے، کوئی تکڑی (اس نوں) نہیں تول سکدی۔
بید کتیباں تھوں باہر ہے، اس دی کتھا اکتھّ ہے، کسے تھوں کتھن نہیں کیتی جا سکدی (یتھا 'بید کتیب سنسار ہبھاہوں باہرا، نانک کا پاتساہُ دسے زاہرا'۔۔
جس دا گیان نہیں پایا جا سکدا، اہ الکھّ ککر لکھیا جاوے؟
جیو اپاون لئی دیہی نوں ساجکے مونہ (اپلکھت جیبھ)، اکھاں، نکّ، کنّ (ار تچا) سوارے ہن۔
ہتھ پیر (آدِ) دیکے ایشور نے دات کیتی ہے، شبد دی سرت (کناں) دوارے، (نیتر گولک) وکھے بھلی نزر بخشی ہے۔
(ہتھاں وکھے) ورتِ دی کریا، تے ہور باہلیاں کریا پائیاں، ساس گراس دا نواس کیتا (ارتھات سواس باہر تے اندر آون جان لگا)۔
راگ رنگ، (راگ دا انند) رس، سپرش دتا، گندھاں وچوں سگندھیاں دے میلن دا پرکار (بخشیا)۔
کپڑے ار بھوجن دتے، بدھی ار بل (پایا)، (سریر دے ادھار لئی) گیان دا آشری دتا، ار 'ویچار ویچارے' (وہاراں دے لئی) شبھاشبھ بیچار دتے۔
واہگرو دیاں بکھششاں (داتاں) دی کیمت نہیں پے سکدی (تد اوہ) آپ داتار (کیڈا) بیشمار ہے، (ار اس دا) پیار بی انگنت ہے۔
لیکھ توں الیکھ ہے، انگنت ہے، ار پار رہت ہے۔
پنج تتاں دا اندازا کر کے (انھاں توں) چارے کھانیاں (انڈج، جیرج، سیتج اتبھج) دا جگت اتپت کیتا ہے۔
چوراسی لکھ جونیاں وکھے آوا گون دا چلتر ورتایا ہے۔
اک اک جونی وکھے جیا جنت بیشمار ودھا دتے ہن۔
(پھیر) ساری سرشٹی لیکھے دے وچ ہے، ساریاں دے متھیپر لیکھ لکھ دتا ہے۔
لیکھے وچ ساس گراس ہن، اس لکھاری (واہگرو) دے لیکھے دا انت کسے نہیں پایا ('کوئ ن جانے تیرا کیتا کیوڈُ چیرا')
آپ (واہگرو) الیکھ ہے (بھاو، اس دے سر پر کرماں دا لیکھ نہیں پھیر) الکھ ہے، (ارتھات کسے اندری دا وکھی نہیں ہے) کسے نہیں (اس دا انت) لکھیا۔
(اکال پرکھ نے آپ) آشری توں رہت ہوکے آپنے بھی وچ دھرتی تے آکاش رکھے ہن۔ (ار ساری سرشٹی نوں) آپنے بھے دے بھار نال رکھیا ہویا ہے۔
وایو، جل، اگنی؛ (آدِ سارے تتّ) بھی وچ رکھکے انھاں دا آپو وچ میل ملا دتا ہے۔
پانی دے اندر دھرتی رکھی ہوئی ہے، اکاش تھمھیاں دے بنا ہی رکھیا ہویا ہے۔
لکڑی وچ اگّ رکھی ہوئی ہے، پھیر برچھاں نوں 'پرپھلت' رکھکے پھلاں نال پھلاؤندا ہے۔
نوں دواریاں وکھے پون رکھی ہے (ارتھات انھاں دے رستے اندر دیاں میلاں باہر نکلدیاں ہن)؛ سورج تے چند بھی بھے وچ چلائے ہن۔
پر آپ مایا توں الیپ راجا (واہگرو) نربھؤ ہے (پون بی سوخم تتّ ہے، پنجاہ میل توں پرے نہیں، پر اکاش تتّ سارے ویاپک ہے؛ پچھمی ودوان بی ہن اکاش نوں ایتھر نام کر کے مندے ہن)۔
لکھّ اسماناں دی اچائی پر چڑھکے کوئی اچا ہو کھڑووے (پر اس اچے ایشور نوں کوئی) پہنچ نہیں سکدا (کیوں جو)
سبھ توں اچے لوک جو ہن (اہ اکال پرکھ انھاں تھوں بی) بہتا اچا ہے، اسدے پنڈ دا ناں تھاؤں نا کوئی ناؤں ہی ہے (سارے ویاپک ہے پر پھیر تر فرکے) تھکدا نہیں (بھاو، سارے ویاپک ہے، ار پھیر اکاشوت جڑھ نہیں چیتن ہے)۔
لکھاں پاتالاں دے نواناں وچ جاکے بی نیواں جو جاوے (پھیر بی) ڈونگھے ایشور نوں (کوئی) تکّ نہیں سکو، (کیوں جو اہ لکھاں پتالاں توں بی ڈونگھا ہے۔ اگے چارے لابھاں دا ورنن ہے)۔
پورب، پچھوں، اتر، دکھن دے چؤپھیرے پھر رہا ہے، اسنوں کوئی لامبھ نہیں کجّ سکدی (جیکر پرچھنّ ارتھات الپ وستو ہووے تد دیش کال وستو دے بھید کر کے لک سکدی ہے اہ پرماتما سرب دیش، سرب کال، سرب وستو وکھے اکاش وت ویاپک ہو رہا ہے اسے کر کے اسدا)
انت نہیں لبھدا، اتپتی اتے پرلی اکھّ دے پھور وکھے کر سکدا ہے۔
پر (جکر) پھلاں وکھے واشناں مہک رہی ہے (اجہا ہی ایشور سارے پدارتھاں وکھے ویاپک ہوکر مہک رہا ہے، ستا دے رہا ہے)۔
(جد 'اوئنکار') برہم نے (اکار= ) پرپنچ کیتا ہے، تدوں تھت وار ار مہینا (کجھ بی، کوئی بی) جاندا نہیں سی۔
(نرنکار') پرماتما سروپ توں بناں (جوتی سروپ سی)، (اس) 'ایکنکار' الکھ نے کسے نوں آپنا آپ نہیں 'لکھایا' (=دسیا)۔
آپ (جگت) اتپنّ کر کے آپ ہی آپنا ناؤں (پرمیشر دا سرب نام) دھرایا سی (اتھوا جیواں نوں رچکے انھاں دی کلیان دا سادھن آپنا نام بی آپ ہی ستھاپت کیتا)۔
(اوہ واہگرو سرب دا) آدِ (کارن) ہے نمسکار ہووے ساڈی اسنوں جو ہن ہے، اگے ہوسی. بھوت کال وکھے پرمپرا توں ہندا آیا ہے۔
اسدا مڈھّ ار اسدا انت کوئی نہیں ہے، (کیوں جو) اوہ بیئنت ہے، آپے آپ ہے، جتاؤندا نہیں۔
(سرشٹی) آپ رچکے آپے ہی سمائ لیندا ہے۔
(اک اک) روم وکھے کروڑ برہمنڈ دی گنتی نوں (اس پرماتماں نے) رکھیا ہے۔
(ہن آپ سوچو) اس نوں اسیں کڈا کُ وڈا کہیئے تے کہڑے گھر وکھے وسدا ہے، تے کہڑی اس دی جگھا ہے؟ (بھاو جس دے اک واک دا ہی انت نہیں ہے، اس دے گھر تے تھاؤں دا کی پتا دیئیے، یتھا:-”سو درُ تیرا کیہا سو گھرُ کیہا جتُ بہِ سرب سمالے۔۔ واجے تیرے ناد انیک اسنکھا کیتے تیرے
تیرا اک واک منتی وچ نہیں آؤندا (اس تیرے اک واک تھوں ہوئے) لکھاں دریاواں دی کیمت نہیں پائی جاندی (یتھا:-”کیتا پاسؤ ایکو کواؤ۔۔ تس تے ہوئے لکھ دریاؤ۔۔ کدرتِ کون کہا ویچارُ۔۔ واریا ن جاوا ایک وار”)۔۔
(ہے اکال پرکھ! توں) پرودگار (سبھ دا پالک) ہیں، اپار ہیں تیرا پاراوار نہیں ہے، نا الکھ دی لکھتا ہی ہو سکدی ہے۔
ایڈا وڈا ہوکے کتھے توں آپدا آپ لکا چھڈیا ہے؟
دیؤتے، آدمی، جوگی لوک لو لاکے (تھکّ) رہے، (انت نہیں پایا)۔
(اسدے) واک (اتھوا سریر) وکھے لکھاں دریاؤ (بھاو وچ کارک بی لیندے ہن) اتی ڈونگھے تے اتھاہ وہندے ہن (کیوں جو دسم گرو جی بچن کردے ہن 'اکال پرکھ کی دیہ مو کوٹک بسن مہیس۔۔ کوٹ اندر برہما کتے روِ سسِ کرور جلیس'۔۔)
اگم اگوچر' (اکال پرکھ روپی اسگاہ سمندر وکھے) گھمن گھیریاں کھاندے ہن۔
(اہ) الکھّ تے اپار کہیدا ہے (اس دے) پاراوار دا پار نہیں لے سکدے۔
لہراں دے ترنگ، بدبدے نسچے کر کے لکھاں ہی سمندر دے نال ملکے اسے دے رنگ وچ چلدے ہن۔
کئی لکھاں رتن پدارتھ ہندے ہن، اوس ملّ تھوں امولک گن دھارن کردے ہن)۔
سرجن ہار تھوں اسیں کربان جاندے ہن۔ (اگے اسے نوں ہور پشٹ کردے ہین)۔
پالنا کرنہارے دی شلاگھا کریئے (جس نے) نانا رنگاں دی سرشٹی رچی ہے۔
روٹی سبھ نوں پہنچاؤندا ہے، سبھنا نوں انمنگی دات کردا ہے۔
اک دوجے نال کسے دا رنگ روپ نہیں مل سکدا، دویت دے اندر (کوئی تاں) مندی (سرشٹی ہے بھاو آسری سمپدا والی کوئی) چنگی دیوی سمپدا والی ہے (یتھا:-'اسنکھ جپ اسنکھ بھاؤ' دیاں پوڑیاں ہن)۔
(رچنہار) پرماتما سبھ توں نرلیپ ہے، سرب وکھے پورن ہے، ار سرب نال سدا ملیا ہویا ہے۔
(پھیر) ورناں چہناں توں باہر ہے سبھناں دے اندر سربنگی (بھاو نکھ تھوں شکھا تیک ویاپک ہوکے پھیل رہا) ہے۔
پؤن پانی، اتے بیسنتر (آدِ ساریاں پنجاں بھوتاں دا) 'سنگی' ہے، (بھاو سبھ نال ملیا ہویا ہے)۔
اوئنکار' پرماتما نے (من وکھے) پھرنا کر کے (یا روپ بناکے) اک مایا دی مکھی اتپت کیتی۔ (مکھی کہن تھوں بھاو اہ ہے کِ اک جگھا ٹکدی نہیں چھل روپ ہے ار درگندھی پر بہت ہندی ہے جہا کِ 'ماکھی رام کی تو ماکھی۔۔ جہ درگندھ تہا تو بیسہِ مہا بکھیا مد چاکھی۔۔' بھاو جتھے و
تنّ لوک چوداں بھون (سارا سنسار) ہور جل، تھل، پرتھوی، اکاش، سبھناں پر (مایا نے) اپنے چھل کرن والے (روپ) دی چھایا (کر رکھی ہے)۔
برہما بشن ار شو ایہ تنّ (ار ہور) دس اوتار ہوئے، (انھاں نے) بازاراں وکھے (آپنا ناچ) نچایا (بھاو لوک راساں پاکے اوتاراں نوں نچاکے تماشا دیکھن لگے۔ جہاکُ 'وائنِ چیلے نچنِ گر۔۔ پیر چلائنِ پھیرنِ سرِ۔۔ اڈِ اڈِ راوا جھاٹے پائ۔۔ ویکھے لوکُ ہسے گھرِ جائ'۔۔)
جتی، ستی سنتوکھی لوک، سدھ، (نوں) ناتھاں نوں باہلے پنتھ (بھیکھاں وکھے مایا نے) ('بھوتل'= ) بھوندو کر چھڈیا ہے۔
کام کرودھ (دے جھگڑیاں وکھے) لوبھ تے موہ دی (پھانسی وچ پھسے ہوئے آپو وچ ورودھ کرکے) دھروہ کر کے لڑدے ہن۔
(سدھانت) سارا سنسار ہؤمے دے اندر پھسیا ہویا ہے، (پھیر بی) آپ نوں اپورن کسے نہیں کہایا۔ (سبھ کوئی سولاں چھٹانک ہی آپ نوں مندا ہے 15 چھٹانک کوئی نہیں مندا)۔
اہ نہیں جاندے کِ سارے) کارن کرتے نے آپنے ہتھ لکائے ہن (ہور کسے دے ہتھ نہیں دتے، یتھا:-'کارنُ کرتے وسِ ہے جنِ کلھ رکھی دھارِ')۔۔
(اکال پرکھ) پاتشاہاں دا بی پاتشاہ ہے (کیوں جو اہ) اٹل راج تے وڈی وڈیائی والا ہے۔
کڈا کُ اسدا راج سنگھاسن ورنن کریئے؟ کیڈاکُ راج تے مندر ار کنیکُ وڈے (اسدے) درگاہی (سبھا شنگار) مساہب۔
کیڈیکُ اس دی استتِ کریئے؟ کیڈاکُ مال ار اس دا ملکھ وچاریئے (اتھوا گاہیا نہیں جاندا بیئنت ہے)۔
وڈا پرتاپ کناکُ آکھیئے کڈاکُ لشکر (گنیئے) ار سیوا دے سپاہی (کنیکُ کتھن کریئے)۔ (ہن پنجویں تے چھیویں تک وکھے سارا سٹا دسدے ہن:)۔
اس دے ہکم دے اندر سارے ہن، کیڈا ہکم کہیئے (بھاو اتینت ہے، پر پھیر) (ن بیپرواہی= ) الغرزی نہیں کردا۔
(پھیر انترجامی ار ستے آدھار ایڈا ہے کِ اتنے وڈے راج دا پربندھ ہور) کسے نال سلاہ پچھکے نہیں کردا (آپ ہی سرب سمرتھّ ہے)۔
لکھاں برہمے لکھاں وار وید پڑھدے ہن پرنتو اک 'اکھر' (اکال پرکھ) دا بھید نہیں جانیاں۔
پرانایام کر کے لکھاں شو دھیان کردے ہن (پرنتو اکال پرکھ دا) روپ ریکھ ار بھیکھ نہیں پچھانیاں۔
لکھاں اوتاراں دے اکار وشنوں نے (دھارن) کیتے (پرنتو اس دا) تل ماتر بی وچار نا لبھیا۔
کئی لکھاں شیش ناگاں نے کئی لکھاں نویں تھوں نویں نام (روز) لے لے کے بھی تتّ سار وشیش نا (جانیاں)۔
چرنجیویاں نے بہت کال آیو بی بھوگی پرنتو (انھاں نے بی ار ہور کھٹ) درشناں، (باراں) پنتھا نے بی شبد (برہم) نوں نہیں پچھاتا۔
کیونکِ دات (مایا) وچ لبھائمان ہوکے داتے نوں وسار دیندے ہن۔
نرنکار نے گرو دا ('آکار' کہیئے) سروپ کر کے گر مورت (گرو نانک دیو نوں جگت وکھے بھیجیا، جنھاں نے واہگرو دا ہی) دھیان دھروایا۔
(گرو نے) چار ورناں نوں گرو دے سکھّ کر کے سادھ سنگت روپ سچّ دا کھنڈ (دھرتی اتے) وسا دتا۔
وید کتیباں تھوں باہر اکتھّ جسدی کتھا ہے (اس واہگرو دا) گرو جی نے شبد دا اپدیش سنایا۔
(لوکیں جو شبد دھارن توں پہلاں) ویہاں وچّ ورتمان سن (سنسار کھچت سن، ہن) گرمکھ ہوکے (انھاں نوں) اک ایشر لکھا دتا۔
مایا وچ اداس رہکے نام، دان تے اشنان درڑھ کیتا۔
(سری گرو نانک دیو جی نے جوگیاں دے) باراں پنتھ اکٹھے کر کے گرمکھاں نوں اک گاڈی راہ (ارتھات پدھرا تے سکھالا مکتی دا راہ دسیا۔
پتی (پراپتی دی) پؤڑی چڑھکے نج سروپ وچّ استھت ہو گیا۔
گرمکھ لوک (پوربوکت نام دے گاڈی) راہ پر چلدے ہن، دبدھا دا رستا کھوٹا رستا ہے، (اتھے) نہیں دوڑدے۔
ستگر دے درشن دیکھن کر کے (انھاں نوں) مردا جمدا نزر نہیں آؤندا (اہ جاندے ہن “نہ کچھُ جنمے نہ کچھُ مرے۔۔ آپن چلتُ آپ ہی کرے”)۔
کنیں ستگورو دے شبد دے سنن نال انہد واجے اک رس سندے ہن۔
ستگورو دی شرنی آکے سادھوآں دی سنگت وکھے اچلّ ہوکے ملے رہندے ہن۔
گرو جی دے چرن کولاں دے مکرند رسِ نوں سکھاں دا ڈبا جانکے اسے وکھے بھورے وانگو سمائے رہندے ہن۔
پریم روپ امرت دے پیالے نوں پیکے سدا المست رہندے ہن۔
سادھ سنگت وکھے (جنھاں پرکھاں نے) سادھناں کیتی ہے، پریم دا اجر پیالا (جس دا جرنا اؤکھا ہے انھاں نے بی) جریا ہے۔
(کیوں جو اہ گراں دی) پیریں پیکے چرن دھوڑ ہو کے آپنا آپ گوا کے جیودیاں ہی موئے ہن۔
جیون مکت انھاں نوں آکھیدا ہے (جو مایا ولوں) مرکے (اس) موت توں (پرمیشر پریم وکھے) جیؤ پئے (اتے واہگرو پریم وچ) ڈبّ (کے، مایا وچلے) ڈوبیاں (توں) تر پئے ہن۔
(گرو دے) شبد سرت دی سمادھی وکھے مگن ہو کے امرت نوں پیکے ہنکار دا ابھاو کر دتا ہے۔
انہد ناد (اہ شبد، جو ہت توں بناں ہے، شبد برہم) انھاں وکھے پرویش ہو گیا ہے، اک رس امرت بانی جھردی ہے۔
(پھل اہ کِ اوہ پرکھ) 'کرن کارن' سمرتھ ہو جاندے ہن، جو کرنا چاہن کر سکدے ہن (پرنتو) (آپ کجھ) کارن نہیں کردے (بھاو ایشور دے بھانے پر بھائی بھکھاری وانگو شاکر رہندے ہن)۔
پتتاں دے ادھار کرنے والے ہن ار 'اسرن' کہیئے۔ جنھاں نوں کوئی شرن نا دے سکے، (انھاں نوں) شرن دے کے (مکت کر دیندے ہن)۔
گرمکھ بھے وچ ہی جمدے، بھے وچ رہندے ار بھے وچ ہی مردے ہن۔
سادھ سنگت وکھے (دیوی) بھے ار پریما بھگتی دے نالے بھگت وچھل جو کسے تھوں چھلیا نہیں جا سکدا، اسنوں چھل لیندے ہن پرکار پچھے کہِ آئے ہاں)۔
(کارن اہ کِ) آسا تھوں نراس ہو کے جل وکھے کمل دے الیپ رہن وانگو دھندیاں وکھے (الیپ) رہندے ہن (پرنتو کئی سٹاں وجدیاں ہن، ٹٹدے نہیں سگوں پکے رہندے ہن، سو درشٹانت دیندے ہن)۔
اہرن اتے ودان وچ ہیرے دی تراں اٹلّ رہکے گرمت وچ نہچل ہو کے ٹلدے نہیں (بھاو-ہر تراں دے کشٹاں تے دکھاں نوں سہندے ہن۔
پروپکار تے ویچار وکھے، جیو دیا وکھے موم وانگو ڈھل جاندے ہن۔
چار ورناں دے پان دے بیڑے دے رس وانگو آپا بھاو گواکے، سارے میلاں وکھے مل جاندے ہن (بھاو دویت بھاو کسے نال نہیں رکھدے)۔
وٹی تیل دے دیوے وانگو بلدے ہن۔
ست، سنتوکھ، دیا، دھرم، ارتھ (دھن آدک پدرتھ) کروڑاں (جنھاں دا) اوڑک کدی نا جان سکے۔
ار چار پدارتھ (دھرم، ارتھ کام اتے موکھ کہیدے ہن (اہو جیہے) لکھاں ہی ودمان ہون (پرنتو ستسنگت دے) پل ماتر (ملاپ) دے برابر نہیں ہن۔
ردھیاں، سدھیاں لکھّ ہون، لکھاں ندھیاں دے خزانے ہون (پرنتو پوربوکت آنند دے اک) تل نال نہیں تلدے۔
(کیوں جو) درشٹ دے سنجوگ کر کے درشن نوں دیکھکے (ار انھاں دی گرو دے) شبد دی سرت وکھے سمادھی نوں دیکھکے (سبھ اکت پدارتھ) ہیران ہندے ہن۔
گیان، دھیان، سمرن انگنت بھگتی دیاں جگتاں (ڈولاں) لکھکے (سارے) نیتِ نیتِ کہندے ہن (کِ ساتھوں انھاں دا انت نہیں آ سکدا)۔
پریم دا پیالا شانتِ دے گھر وکھے پی کر کے جو گرمکھاں نوں سکھ پھل پراپت ہویاہے (اسدا) چوج اچرج روپ ہے۔
گرمکھاں دی مت (ووہارک اکل)، بدھِ (سداچار، نیکی دی اکل) سدھِ (گیان دی اکل) ('لکھ'= ) واہگرو دے میل وچ ملی ہوئی ہے (اتھوا متِ، بدھ، سدھیاں لکھاں ہی اکت وکھے ملدیاں ہن بھاو ایہ بی اس انند دے برابر نہیں ہن)۔
جپ (پاٹھ کرنا)، تپ (پنج دھونیاں آدک)، سنجم (دھارنا، دھیان، سمادھی) لکھاں تے لکھاں ہون، یگّ، ار ٹھاکراں نوں کروڑاں بھوگ لگاؤنے؛
ورتُ نیمُ، سنجمُ (پرہیزگاری) بہت کرنے، کرم دھرم لکھاں ہی (کچی) تند دی مروڑی دے وانگوں ہن (بھاو کچے ہن)۔
تیرتھاں دے پرباں دے لکھاں سنجوگاں پر جو لکھّ پنّ دان ار اپکار بیؤڑک کیتے جاندے ہن۔
دیوی دیوتیاں دیاں سیوا (انھاں دے) وراں کر کے سنجوگ دا ہونا، ار سراپ کر کے وچھوڑا پے جانا۔
(کھٹ) درشن (چار) ورن تے اورن (ہور سارے لوکاں) دیاں پوجا ارچا دے بندھن (سبھی) توڑ دتے ہن۔
لوک شاستر تے ویداں دے گن اتے گیان لکھاں ہی جوگ، ار بھوگ لکھاں ہی جھاڑکے پچھے سٹّ دتے ہن۔
(کیونکِ) سچ تھوں ارے ہی سارے (اکت جپ تپادِ ہن)، لکھاں سیانپاں سچّ دے اگے تھوڑیاں ہن (تے انھاں گرمکھاں نے سچّ لبھّ لیا ہے ہن چھیکڑ دی اٹھویں تک وکھے ہور پکا کردے ہن)۔
سچ دا کرم (سبھناں دے) اپر رکھیا ہے (کِ سچّ ہی سارے کرماں دا شرومنی کرم ہے اتھوا-سچا دا اچار سبھ توں اپر ہے تے ہور سارے جپ تپ اک 'چموڑی'=چمڑا جاں چترنگ دی سیناں ہن)۔
ستگورو (گرو ارجن دیو جی) سچے پاتشاہ ہن، سادھ سنگت روپی سدا سنگھاسن سکھدائی ہے۔ (بھاو ہور تختاں وکھے مایک وہار ہے، اس وکھے آتما دا سدا انند ہے)۔
(سچے) شبد دی ٹکسال سچی ہے، اٹھّ دھاتاں (چار ورن تے چار آشرماں نوں) اکو جہا پارس دا میل ہے (بھاو سبھ نوں کنچن کردا ہے)۔
سچا اتے اٹلّ (ستگورو) دا راج ہے، سچا اتے ('نوہان'= ) نویں رنگ دا نویکلا سندر سروپ روپی مہل ہے (انتریو ارتھ اہ ہے کِ سوے سروپ وکھے براجمان رہندے ہن)۔
ہکم بھی سچا ہے (جو اہ گرو دا) مندے ہن، سچا امر (ہکم ہے، جو اہناں دا اگے منیا جاندا ہے) ار سچے رس دا آنند لیندا ہے۔
سچی سفت اتے شلاگھا بی سچی ہے (جو اہ واہگرو دی کردے ہن؛ پن:) امرت ویلے سچ دا سلاہنا ہندا ہے۔ (بھاو تڑکے اٹھکے بانی پڑھدے ہن سچے ربّ دی)۔
گرمکھاں دا پنتھ سچا ہے، اپدیش سچا ہے، (ہور پاتشاہ وانگوں) آکڑ نال گرسے ہوئے نہیں ہن۔
آسا وکھے نراستا دی اہناں دی چال ہے، سچا اہناں دا کھیل ہے، (ووہار سچا ہے) میل بھی سچا میلدے ہن، (جس نوں ملن دا اپکار کردے تے سچّ دی سانجھ کردے ہن)۔
گراں ول جنھاں دا مکھ ہے (اجہے سکھّ) گرو روپ ہن ار گرو جی چیلا روپ ہن۔
گرمکھ لوک ہؤمیں نہیں کردے (کیوں جو اہناں دے) من وکھے واہگرو دا بھانا ہی چنگا لگدا ہے۔
(ستگر دی) چرنی پیکے چرن دھوڑ بن گئے ہن (اس کر کے اہ اتھے) نمانے (ہن، پر) درگاہ وکھے مان پاؤنگے۔
ورتمان وکھے جو بھاوی ورت رہی ہے اہو (اہناں نے) پروان کیتی ہے۔
جو کجھ کرتار کارن کردا ہے، اس نوں سر پر رکھکے منکے شکریا کردے ہن !
(واہگرو دی) رزائ وکھے رازی ہوکے دنیاں دے وچ آپ نوں (چار دن دے) پراہنے (وانگوں مندے ہن)۔
اچرج روپ نرنکار دے 'وسماد' تھوں تے کادر دی کدرت توں بلہار جاندے ہن۔
(اسے کر کے سارے) 'لیپاں' تھوں الیپ ہوکے نربندھن رہندے ہن۔
ہکم دا داس ہو کر کے (آپنے) سوامی دے ہکم وکھے رہے (اہ بندا ہے)۔
ہکم دے اندر سارا (سنسار) ہے، (بھانے دا) سیک سبھ کسے نوں سہارنا بندا ہے۔
(اس لئی) دل (نوں) دریاؤ (کرکے) (سبھ سیکاں دی) سمائی کرے، ہنکار نوں چھڈکے غریبی وکھے چلنا کرے۔
('ویہ') لوک ('اکیہ') پرلوک (دی اچھا تھوں) لنگھ کے سادھ سنگت روپ سنگھاسن وچ بیٹھے (بھاو نشکام بھگتی کرے)۔
شبد دی سرت وکھے مگن ہوکے گرو دے گیان نال اگھڑ (من دا جو) ('گہنا'= ) گرہن کرنا ہے، (اہو گہنا) گھڑاوے (اتھے گہنا پد وکھے شلیکھالنکار ہے، پکڑنا تے زیور)۔
بھروسے اتے سنتوکھ وکھے سابت رہے، (ہر بات وچ) شکر کرن والا رہے، دینا لینا (سوائ) شکر دے (ہور کوئی نا کرے)۔
(ایسے بندے نوں) پانی وچّ ڈبن نہیں تے اگّ وچّ ساڑ نہیں، (یتھا-”جل اگنی وچ گھتیا جلے ن ڈبے گرپرسادِ”)۔ (اتھوا پدارتھاں دے پانی، ار ترشنا جاں ایرکھا دی اگّ ایسے گرمکھاں نوں نہیں پونہدے)۔
(گرو دی) مہر (تے سکھّ دی) مہبت، اشک (دے درجے دی ارتھات اچی) پریتِ لکن والے پدارتھ نہیں، (کیونکِ کہاوت ہے 'اشک مشک کھانسی کھرک لکایا نہیں لکدے')۔
(جکوں) چندن دی واشناں نال وناسپتی (چندن) ہوکے آپنا آپ جناؤندی نہیں، (پرنتو واشناں تھوں ہی چندن جاپدی ہے)۔
ندیاں اتے نالے گنگا نال ملکے نرمل ہو جاندے ہن، (پر لوکاں نوں) آکھکے ٹاہرا نہیں ماردے (کِ اسی بھی ہن گنگا ہو گئے ہاں)۔
ہیرے نال ہیرا ونھیا جاندا ہے (پر جد ورمے دی) 'انی' پر ہیرے دی کنی ردے وکھے سمائ جاندی ہے، (انتریو) ارتھ اہ ہے کِ گرو جی جیبھ روپی ورمے دی انی پر نام دی کنی رکھکے جگیاسو نوں ونھ دیندے ہن، 'یتھا:-”گرمکھ کوٹِ ادھاردا بھائی دے ناوے ایک کنی”)۔
سادھ سنگت نال ملکے سادھ ہو جاندا ہے، (مانوں) پارس نال ملکے پارس روپ ہی ہو گیا ہے۔
گرو دی اچل متِ نوں نہچے نال پاکے (آپ اچل بھگتی والا) ہو جاندا ہے، بھگت وچھل ہون کر کے اچھل نے آپ نوں چھلایا ہے۔
گرمکھ نوں سکھ روپی پھل (ملدا ہے، سروپ اہ کِ) الکھّ واہگرو نے (نج نوں انھاں پر) لکھا دتا ہے۔