Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Sa pamamagitan ng isang putok, ang Oankar ay lumikha at kumalat ng napakaraming mga anyo.
Pinalawak Niya ang Kanyang sarili sa anyo ng hangin, tubig, apoy, lupa at langit atbp.
Lumikha siya ng tubig, lupa, puno, bundok at maraming biotic na komunidad.
Ang kataas-taasang lumikha Mismo ay hindi mahahati at sa isang kisap-mata ay maaaring lumikha ng milyun-milyong uniberso.
Kapag ang mga hangganan ng Kanyang nilikha ay hindi alam, paano malalaman ang kalawakan ng Lumikha na iyon?
Walang katapusan ang Kanyang kalabisan; sila ay walang hanggan.
Gaano Siya kalawak masasabi? Ang kadakilaan ng Dakila ay dakila.
Isinalaysay ko ang aking narinig na Siya raw ang pinakadakila sa mga dakila.
Crores ng mga uniberso ay naninirahan sa Kanyang trichome.
Walang maihahambing sa Kanya na lumikha at nagpalaganap ng lahat ng bagay sa isang putok.
Higit pa siya sa lahat ng mga pahayag ng Vedas at Katebas. Ang kanyang hindi maipaliwanag na kuwento ay lampas sa lahat ng paglalarawan.
Paano makikita at mauunawaan ang Kanyang di-manifest na dinamismo?
Paglikha ng jiva (sarili) Ginawa niya ang kanyang katawan at nagbigay ng magandang hugis sa kanyang bibig, ilong, mata at tainga.
May kagandahang-loob na ipinagkaloob Niya ang mga kamay at paa, tainga at kamalayan para sa pakikinig sa Salita at mata para makita ang kabutihan.
Para kumita ng kabuhayan at iba pang gawain, inilagay niya ang buhay sa katawan.
Nagbigay siya ng iba't ibang mga pamamaraan ng asimilasyon ng musika, mga kulay, amoy at pabango.
Para sa pananamit at pagkain ay nagbigay Siya ng karunungan, kapangyarihan, debosyon, at diskriminasyong karunungan at proseso ng pag-iisip.
Ang mga misteryo ng Tagapagbigay na iyon ay hindi mauunawaan; na ang mapagmahal na Donor ay nagpapanatili sa Kanya ng napakaraming mga birtud.
Higit pa sa lahat, Siya ay walang hanggan at hindi maarok.
Ang paghahalo ng limang elemento mula sa apat na (buhay) na mga mina (itlog, fetus, pawis, halaman) ang buong mundo ay nilikha.
Paglikha ng walumpu't apat na lakhs species ng buhay, ang gawa ng transmigrasyon ay nagawa sa kanila.
Sa bawat isa sa mga species maraming nilalang ang ginawa.
Lahat ay may pananagutan (para sa kanilang mga aksyon) at may dalang writ of fate sa kanilang noo.
Ang bawat hininga at subo ay binibilang. Misteryo ng mga kasulatan at ang Manunulat na iyon ay hindi maaaring malaman ng sinuman.
Siya mismo ay hindi mahahalata, Siya ay lampas sa lahat ng nakasulat.
Ang lupa at langit ay nasa takot ngunit hindi hinahawakan ng anumang suporta, at, ang Panginoong iyon ay nagpapanatili sa kanila sa ilalim ng bigat ng mga takot.
Pagpapanatiling hangin, tubig at apoy sa takot (disiplina). Pinaghalo Niya silang lahat (at nilikha ang mundo).
Paglalagay ng lupa sa tubig Itinatag niya ang langit nang walang suporta ng anumang props.
Naglagay siya ng apoy sa kahoy at ang pagkarga sa mga puno ng mga bulaklak at prutas ay naging makabuluhan.
Pagpapanatiling hangin (buhay) sa lahat ng siyam na pinto Ginawa Niya ang araw at ang buwan na gumalaw sa takot (disiplina).
Ang walang bahid na Panginoon Mismo ay lampas sa lahat ng takot.
Kahit na tumataas ang lakhs ng langit ay walang makakarating sa pinakamataas na Panginoong iyon.
Siya ay mas mataas kaysa sa pinakamataas; Wala siyang (partikular) na lugar, tirahan, pangalan at anumang pagod.
Kung ang isang tao ay bumaba na katumbas ng milyon-milyong mga netherworld kahit na hindi niya Siya makikita.
Kahit na ang mga takip ng lahat ng apat na direksyon - hilaga, silangan, timog, kanluran, ay hindi makalampas sa Kanya.
Ang kanyang kalawakan ay hindi matatamo; Siya sa pamamagitan ng isang kisap-mata ng Kanyang mata ay maaaring lumikha at matunaw (ang buong kosmos).
Habang pinalamutian ng halimuyak ang bulaklak, naroroon din ang Panginoon sa lahat ng dako.
Tungkol sa araw at buwan ng paglikha, walang sinabi ang Lumikha sa sinuman.
Ang Isang Walang anyo na naninirahan sa sarili Niyang sarili ay hindi nagpakita ng sinuman sa Kanyang hindi mahahalata na anyo.
Siya mismo ang lumikha ng lahat at Siya mismo (para sa kayamanan ng mga nilalang) ang nagtatag ng Kanyang pangalan sa kanilang mga puso.
Ako ay yumuyuko sa harap ng pangunahing Panginoon na iyon, na nandiyan sa kasalukuyan, na mananatili sa hinaharap at kung sino rin ang nasa simula.
Siya ay lampas sa simula, lampas sa wakas at walang katapusan; ngunit hindi Niya kailanman pinapansin ang Kanyang sarili.
Nilikha Niya ang mundo at Siya mismo ang nagpasakop nito sa Kanyang sarili.
Sa Kanyang isang trichome, nasakop Niya ang crores ng mga uniberso.
Ano ang masasabi tungkol sa Kanyang kalawakan, sa Kanyang tirahan at sa lawak ng Kanyang lugar?
Kahit na ang Kanyang isang pangungusap ay lampas sa lahat ng limitasyon at ang pagsusuri nito ay hindi magagawa ng milyun-milyong ilog ng kaalaman.
Ang tagapagtaguyod ng mundo ay hindi naa-access; ang kanyang simula at wakas ay hindi mahahalata.
Sa pagiging napakadakila saan Niya itinago ang Kanyang sarili?
Upang malaman ito, ang mga diyos, tao at maraming nath ay laging nakatutok sa Kanya.
Sa Kanyang kalooban ay patuloy na umaagos ang lakhs ng malalalim at hindi maarok na mga ilog (ng buhay).
Ang simula at katapusan ng mga agos ng buhay na iyon ay hindi mauunawaan.
Ang mga ito ay walang hanggan, hindi naaabot at hindi mahahalata ngunit lahat pa rin ay gumagalaw sa Panginoon, ang dakila. Hindi nila malalaman ang lawak ng hindi mahahalata at walang hangganang Panginoong iyon.
Ang mga ilog na may napakaraming alon na sumasalubong sa karagatan ay nagiging isa dito.
Sa karagatang iyon ay lakhs ng napakahalagang materyales ng hiyas, na sa katunayan ay lampas sa lahat ng gastos.
Ako ay sakripisyo sa Panginoong Lumikha.
Dapat purihin ang Panginoong tagapagtaguyod na iyon na lumikha ng maraming kulay na nilikha.
Siya ang nagbibigay ng kabuhayan sa lahat at nagbibigay ng kawanggawa na hindi hinihingi.
Walang katulad ng sinuman at ang jiva (malikhain) ay mabuti o masama ayon sa ratio ng kaguluhan sa kanya.
Ang pagiging transendente, Siya ay hiwalay sa lahat ng bagay at pagiging perpektong Brahm. Lagi siyang kasama ng lahat.
Siya ay lampas sa caste at mga simbolo atbp ngunit magkatabi Siya ay sumasaklaw sa isa at lahat.
Siya ay nasa hangin, tubig at apoy ibig sabihin, Siya ang kapangyarihan ng mga elementong ito.
Ang Oankar na lumikha ng mga form ay lumikha ng isang langaw na pinangalanang maya.
Niloko nito nang husto ang lahat ng tatlong mundo, labing-apat na tirahan, tubig, ibabaw at ang daigdig sa ibaba.
Ang lahat ng sampung pagkakatawang-tao, maliban kay Brahma, Visnu, Mahesa, ginawa nitong sumayaw sa bazar sa anyo ng mundo.
Ang mga walang asawa, ang mga malinis, ang mga nasisiyahang tao, siddhas at naths lahat ay ginawa upang lumihis sa landas ng iba't ibang mga sekta.
Si Maya ay nagbuhos ng pagnanasa, galit, pagsalungat, kasakiman, pagsinta, at panlilinlang sa lahat at ginawa silang magkaroon ng mga awayan.
Puno ng ego sila ay hungkag mula sa loob ngunit walang tumatanggap sa kanyang sarili na hindi perpekto (lahat ay nararamdaman na sila ang buong sukat at walang mas mababa kaysa dito).
Ang Panginoong Lumikha Mismo ay itinago ang dahilan ng lahat ng ito.
Siya (ang Panginoon) ay emperador ng mga emperador na ang pamamahala ay matatag at ang kaharian ay napakalaki.
Gaano kalaki ang Kanyang trono, palasyo at hukuman.
Paano Siya dapat purihin at paano malalaman ang lawak ng Kanyang kayamanan at teritoryo?
Gaano kadakila ang Kanyang kadakilaan at kadakilaan at gaano karaming mga sundalo at hukbo ang naroroon sa paglilingkod sa Kanya?
Ang lahat ay nasa ilalim ng Kanyang utos ay napakaorganisado at makapangyarihan na walang kapabayaan.
Wala siyang hinihiling na ayusin ang lahat ng ito.
Kahit na matapos basahin ang lakhs ng Vedas, hindi naintindihan ni Brahma ang pantig (paramatama)
Si Siva ay nagmumuni-muni sa pamamagitan ng lakhs ng mga pamamaraan (postura) ngunit hindi pa rin makilala ang anyo, kulay at anyo (ng Panginoon).
Nagkatawang-tao si Visnu sa pamamagitan ng lakhs ng mga nilalang ngunit hindi niya makilala kahit kaunti ang Panginoong iyon.
Si Sesanag (ang mythical snake) ay bumigkas at nag-alala ng maraming bagong pangalan ng Panginoon ngunit hindi pa rin alam ang tungkol sa Kanya.
Maraming mahabang buhay na tao ang nakaranas ng buhay sa iba't ibang paraan, ngunit lahat sila at maraming pilosopo ay hindi maintindihan ang Sabda, ang Brahma.
Ang lahat ay naging abala sa mga kaloob ng Panginoong iyon at ang tagapagbigay na iyon ay nakalimutan na.
Ang walang anyo na Panginoon ay nagkaroon ng hugis at naging matatag sa anyo ng Guru na ginawa ang lahat upang pagnilayan ang Panginoon (narito ang pahiwatig ay patungo kay Guru Nanak).
Tinanggap niya ang mga alagad mula sa lahat ng apat na varna at itinatag ang tahanan ng katotohanan sa anyo ng banal na kongregasyon.
Ipinaliwanag niya ang kadakilaan ng salitang iyon ng Guru sa kabila ng Vedas at Katebas.
Yaong mga nagpakasawa sa napakaraming kasamaan ay inilagay na ngayon sa pagninilay sa Panginoon.
Sila ay pinananatiling hiwalay sa gitna ng maya at ginawang maunawaan ang kahalagahan ng banal na pangalan, kawanggawa at paghuhugas.
Sa pagtitipon ng labindalawang sekta, naghanda siya ng isang mataas na landas ng mga gurmukh.
Ang pagsunod sa landas na iyon (o pagkakasunud-sunod) at pag-akyat sa hagdan ng karangalan lahat sila ay nagpatatag sa kanilang tunay na pagkatao.
Ang pagsunod sa landas ng pagiging gurmukh ang tao ay hindi nagbabasa sa maling paraan ng kawalan ng katiyakan.
Matapos makita ang tunay na Guru, ang isang tao ay hindi nakakakita ng buhay, kamatayan, pagdating at pag-alis.
Nakikinig sa mundo ng tunay na Guru siya ay naging attuned sa unstruck melody.
Pagdating sa kanlungan ng tunay na Guru ngayon ang tao ay sumisipsip sa nagpapatatag na banal na kongregasyon.
Siya subsumes kanyang sarili sa tuwa ng lotus paa.
Ang mga Gurmukh ay nananatiling masayang-masaya pagkatapos mag-quaffing ang mahirap na inumin ang tasa ng pag-ibig.
Ang pagpapatibay ng disiplina sa banal na kongregasyon, ang hindi matiis na saro ng pag-ibig ay lasing at tinitiis.
Pagkatapos ang indibidwal na bumagsak sa paanan at umiiwas sa ego ay namatay na may kaugnayan sa lahat ng makamundong alalahanin.
Malaya sa buhay ang namatay kay maya at nabubuhay sa pag-ibig ng Diyos.
Ang pagsasama ng kanyang kamalayan sa Salita at pag-quaffing ng nektar ay kinakain niya ang kanyang ego.
Dahil sa inspirasyon ng unstruck melody ay palagi niyang ibinubuhos ang salitang-nektar.
Ngayon siya na ang dahilan ng lahat ng dahilan ngunit wala pa ring ginagawang masama sa iba.
Ang gayong tao ay nagliligtas sa mga makasalanan at nagbibigay ng kanlungan sa mga walang tirahan.
Ang mga gurmukh ay nanganak sa banal na kalooban, nananatili sila sa banal na kalooban at gumagalaw sa banal na kalooban.
Sa disiplina at pagmamahal ng banal na kongregasyon ay nabighani rin nila ang Panginoong Diyos.
Ang pagiging hiwalay na parang lotus sa tubig ay nananatili silang malayo sa ikot ng pag-asa at pagkabigo.
Nananatili silang matatag tulad ng isang brilyante sa pagitan ng martilyo at palihan at namumuhay nang malalim sa karunungan ng Guru (gurmati).
Palagi nilang tinatangkilik ang altruismo sa kanilang puso at sa saklaw ng habag ay natutunaw sila tulad ng waks.
Habang naghahalo ang apat na bagay sa hitso at naging isa, gayundin ang mga gurmukh ay nababagay sa bawat isa.
Sila, sa anyo ng lampara na nagiging mitsa at langis, ay sinusunog ang kanilang mga sarili (para sa pag-iilaw ng iba).
Crores ng mga ari-arian tulad ng katotohanan, kasiyahan, awa, dharma, lucre ay naroroon ngunit walang nakakaalam ng kasukdulan niyan (pleasure-fruit).
Apat na mithiin daw at maaaring pinarami sila ng lakhs, kahit na hindi sila katumbas ng isang sandali ng bunga ng kasiyahan.
Ang Riddhis, Siddhis at lakhs ng mga kayamanan ay hindi katumbas ng isang maliit na bahagi nito.
Nakikita ang lapit ng Salita at ang kamalayan, maraming kumbinasyon ng mga pilosopiya at pagmumuni-muni ang nagulat.
Maraming paraan ng kaalaman, pagninilay at pag-alala ang inilabas;
Ngunit ang pag-abot sa tahimik na yugto, ang bunga ng kasiyahan ng saro ng pag-ibig ng Panginoon na natamo ng mga gurmukh ay kamangha-mangha.
Sa yugtong ito, ang talino, karunungan at milyun-milyong kadalisayan ay pinagsama.
Milyun-milyong mga ritwal ng pagbigkas, penitensiya, pagpipigil, mga handog na sinusunog at crores ng mga alay ang naroroon.
Ang mga pag-aayuno, panuntunan, kontrol, aktibidad ay marami ngunit lahat sila ay parang mahinang sinulid.
Marami ang mga pilgrimage center, anibersaryo, at milyun-milyong mabubuting gawa, kawanggawa at altruismo.
Milyun-milyong uri ng pagsamba sa mga diyos at diyosa, mga kumbinasyon, mga pagbabawas, mga biyaya, mga sumpa ay naroroon.
Maraming mga pilosopiya, varna, di-varna at marami ang mga taong hindi nag-aalala tungkol sa (hindi kinakailangang) tatak ng lakhs ng mga pagsamba at alay.
Marami ang mga paraan ng pampublikong pag-uugali, mga birtud, pagtalikod, indulhensiya at iba pang mga kagamitan sa pagtakip;
Ngunit ang lahat ng ito ay likhang-sining na malayo sa katotohanan; hindi nila ito mahawakan.
Ang mas mataas kaysa sa katotohanan ay ang matapat na pamumuhay.
Ang tunay na Guru (Diyos) ay ang tunay na emperador at ang banal na kongregasyon ay tunay na trono na pinakakasiya-siya.
Ang tunay na Salita ay tulad ng isang tunay na mint kung saan ang iba't ibang caste sa mula sa mga metal ay nakakatugon sa Guru, ang bato ng pilosopo, at naging ginto (gurmukhs).
Doon, tanging ang tunay na banal na Kalooban lamang ang kumikilos dahil ang kaayusan ng katotohanan lamang ang nagbibigay ng kagalakan at kasiyahan.
Doon, tanging ang tunay na banal na Kalooban lamang ang kumikilos dahil ang kaayusan ng katotohanan lamang ang nagbibigay ng kagalakan at kasiyahan.
Doon, sa maagang umaga ang eulogization ay totoo at sa katotohanan lamang.
Ang kredo ng mga Gurmukh ay totoo, ang turo ay totoo, (tulad ng ibang mga pari) sila ay hindi pinahihirapan ng katakawan.
Ang mga Gurmukh ay nananatiling hiwalay sa maraming pag-asa at palagi silang naglalaro ng katotohanan.
Ang ganitong mga gurmukh ay nagiging Guru at ang Guru ay naging kanilang disipulo.
Tinanggihan ni Gurmukh ang ego at gusto niya ang kalooban ng Diyos.
Nagiging mapagpakumbaba at bumagsak sa paanan siya ay nagiging alabok at nakakuha ng karangalan sa hukuman ng Panginoon.
Palagi siyang gumagalaw sa kasalukuyan ibig sabihin ay hindi kailanman binabalewala ang mga kontemporaryong sitwasyon at magkatabi na tinatanggap ang anumang posibleng mangyari.
Anuman ang ginawa ng lumikha ng lahat ng dahilan, ay buong pasasalamat niyang tinatanggap.
Siya ay nananatiling masaya sa kalooban ng Panginoon at itinuturing ang kanyang sarili bilang isang panauhin sa mundo.
Siya ay nananatiling nagagalak sa pag-ibig ng Panginoon at naghain sa mga gawa ng lumikha.
Ang pamumuhay sa mundo ay nananatili siyang hiwalay at malaya.
Ang isa ay dapat manatili sa kalooban ng Panginoon sa pamamagitan ng pagiging masunurin na lingkod.
Ang lahat ay nasa Kanyang kalooban at lahat ay kailangang tiisin ang init ng banal na kaayusan.
Dapat gawing ilog ng tao ang kanyang puso at hayaang dumaloy dito ang tubig ng kababaang-loob.
Ang pag-iwan sa mga makamundong gawain ay dapat maupo sa trono ng banal na kongregasyon.
Ang pagsasama-sama ng kamalayan sa Salita, dapat ihanda ng isa ang palamuti ng kawalang-takot.
Ang isa ay dapat manatiling tapat sa pananampalataya at kasiyahan; ang transaksyon ng pasasalamat ay dapat panatilihing magpatuloy at dapat lumayo sa makamundong give and take.
Ang gayong tao ay hindi nalulunod sa tubig (ng maya) o nasusunog sa apoy (ng pagnanasa).
Ang kabaitan, pagmamahal, marubdob na pag-ibig at amoy ay hindi nananatiling lihim kahit na sila ay nakatago at sa kanilang sarili ay nahayag.
Ginagawang mabango ng sandal ang buong halaman at hinding-hindi ito pinapansin (ngunit alam pa rin ng mga tao iyon).
Ang mga ilog at batis ay sumasalubong sa Ganges at tahimik na nagiging dalisay nang walang anumang anunsyo.
Ang brilyante ay pinutol ng brilyante at ang pamutol ng brilyante ay parang pinagtibay nito ang iba pang brilyante sa puso nito (gayundin ang paggupit ng guro sa isip ng alagad ay nagbibigay ng lugar sa kanyang sariling puso).
Ang disipulo ng Guru ay nagiging isang sadhu sa banal na kongregasyon na parang may naging bato ng pilosopo pagkatapos mahawakan ang bato ng pilosopo.
Sa matatag na pagtuturo ng Guru, ang isip ng Sikh ay nagiging mapayapa at ang Diyos ay nagiging mapagmahal din sa mga deboto ay naliligaw.
Ang pagkakita sa hindi mahahalata na Panginoon ay ang bunga ng kasiyahan para sa mga gurmukh.