Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Dapat maunawaan ng isa ang perpektong tunay na Guru na lumikha ng kadakilaan (ng paglikha) sa paligid.
Ang banal na kongregasyon ng kumpleto ay perpekto at ang perpektong iyon ay binibigkas ang perpektong mantra.
Ang perpekto ay lumikha ng kumpletong pag-ibig para sa Panginoon at nag-orden ng gurmukh na paraan ng pamumuhay.
Ang paningin ng perpekto ay perpekto at ang parehong perpekto ay naging sanhi upang marinig ang perpektong salita.
Perpekto rin ang kanyang pagkakaupo at perpekto rin ang kanyang trono.
Ang banal na kongregasyon ay tahanan ng katotohanan at pagiging mabait sa deboto, Siya ay nasa pag-aari ng mga deboto.
Ang Guru, dahil sa kanyang lubos na pagmamahal sa mga Sikh, ay ipinaunawa sa kanila ang tunay na kalikasan ng Panginoon, ang tunay na pangalan at ang pagmumuni-muni na nagbibigay ng kaalaman.
Inilublob ng Guru ang disipulo sa paraan ng pamumuhay.
Ang lahat ng may kakayahang Diyos Mismo ay ang mahusay at materyal na dahilan ng lahat ngunit ginagawa Niya ang lahat ayon sa kalooban ng banal na kongregasyon.
Ang mga tindahan ng tagapagbigay na iyon ay puno ngunit nagbibigay siya ayon sa kagustuhan ng banal na kongregasyon.
Iyon transendental Brahm, sa pamamagitan ng pagiging ang Guru, enrapts ang banal na kongregasyon sa Salita, sabad.
Ang kanyang sulyap ay hindi makikita sa pamamagitan ng pagsasagawa ng yajna, nag-aalok ng mga matamis, yoga, konsentrasyon, ritwal na pagsamba at paghuhugas.
Ang mga kasama sa banal na kongregasyon ay nagpapanatili ng relasyon ng ama-anak sa Guru,
at anomang ibibigay niya upang kainin at isuot, kanilang kinakain at isinusuot.
Nananatiling hiwalay ang Diyos kay maya.
Ang pagbangon sa ambrosial na oras ng umaga ay naliligo ang mga Sikh sa ilog.
Sa pamamagitan ng paglalagay ng kanilang isip sa hindi maarok na Diyos sa pamamagitan ng malalim na konsentrasyon, naaalala nila si Guru, ang Diyos sa pamamagitan ng pagbigkas ng Japu (Ji).
Pagiging ganap na aktibo pagkatapos ay pumunta sila upang sumali sa banal na kongregasyon ng mga banal.
Nagiging abala sa pag-alala at pagmamahal sa sabad na kanilang kinakanta at naririnig ang mga himno ng Guru.
Gustung-gusto nilang gugulin ang kanilang oras sa pagmumuni-muni, paglilingkod at pagkatakot sa Diyos at pinaglilingkuran nila ang Gum sa pamamagitan ng pag-obserba ng kanyang mga anibersaryo.
Kinakanta nila ang Sodar sa gabi at taos-pusong nakikisama sa isa't isa.
Ang pagbigkas ng Sohila at pagdarasal sa gabi ay namamahagi sila ng sagradong pagkain (prasad).
Sa gayon ang mga gurmukh ay malugod na natitikman ang bunga ng kaligayahan.
Ang Oankar Lord, na may isang resonance ay lumikha ng mga form.
Hangin, tubig, apoy, langit at lupa Siya ay nagpapanatili (sa kanyang pagkakasunud-sunod) nang walang anumang suporta.
Milyun-milyong uniberso ang umiiral sa kanyang bawat trichome.
Siya ang transendental na Brahm ay ang kumpleto (sa loob at labas), hindi naa-access, hindi mahahalata na hindi maintindihan at walang katapusan.
Siya ay nananatili sa kontrol ng mapagmahal na debosyon at sa pamamagitan ng pagiging mabait sa mga deboto, Siya ay lumilikha.
Siya ang banayad na binhi na nagmumula sa malaking puno ng paglikha.
Ang mga prutas ay naglalaman ng mga buto at pagkatapos ay mula sa isang buto milyon-milyong mga prutas ang nalikha.
Ang matamis na bunga ng mga Gurmukh ay ang pagmamahal ng Panginoon at ang mga Sikh ng Guru ay nagmamahal sa tunay na Guru.
Sa banal na kongregasyon, ang tahanan ng katotohanan, naninirahan ang pinakamataas na walang anyo na Panginoon.
Ang mga Gurmukh ay napalaya sa pamamagitan ng mapagmahal na debosyon.
Ang salita ng Guru ay ang hangin, ang Guru at ang kamangha-manghang panginoon ay bumigkas ng Salita ng Guru.
Ang ama ng tao ay tubig na sa pamamagitan ng pag-agos pababa ay nagtuturo ng pagpapakumbaba.
Ang pagiging mapagparaya ng lupa tulad ng ina ay ang ina at ang karagdagang batayan ng lahat ng mga nilalang.
Ang araw at gabi ay ang mga nars na ginagawang abala ang mga taong may karunungan sa bata sa mga dula ng mundo.
Ang buhay ni Gurmukh ay makabuluhan dahil siya sa banal na kongregasyon ay nawala ang kanyang pagkamakasarili.
Siya ay nagiging liberated sa buhay ay kumikilos sa 'mundo na may kakayahan na lumabas sa cycle ng transrnigration.
Ang ina ng mga gurmukh ay ang karunungan ng Guru at ama, ang kasiyahan kung saan sila makakamit ang kaligtasan.
Ang pagtitiis at ang pakiramdam ng tungkulin ay ang kanilang mga kapatid, at ang pagninilay-nilay, austetities, pagpipigil sa mga anak.
Ang Guru at ang disipulo ay nagkakalat sa isa't isa sa pagkakapantay-pantay at pareho silang extension ng perpektong kataas-taasang Panginoon.
Napagtanto ni Raving ang kataas-taasang kasiyahan na ginawa nila sa iba na napagtanto din ang parehong.
Ang panauhin sa bahay ng ibang tao ay nananatiling walang pakialam sa maraming inaasahan.
Ang Lotus din sa tubig ay tumutuon sa araw at nananatiling- hindi naiimpluwensyahan ng tubig.
Gayundin sa banal na kongregasyon ang Guru at disipulo ay nagkikita sa pamamagitan ng salita (sabad) at meditative faculty (surati).
Ang mga tao ng apat na varna, sa pamamagitan ng pagiging mga tagasunod ng Guru, ay naninirahan sa tahanan ng katotohanan sa pamamagitan ng banal na kongregasyon.
Tulad ng isang may kulay na katas ng dahon ng hitso ay inalis nila ang kanilang sarili, at lahat ay may kulay sa kanilang isang mabilis na kulay.
Ang lahat ng anim na pilosopiya at ang labindalawang sekta ng yogis ay nag-iimbot sa pamamagitan ng paglayo (ngunit hindi nakuha ang katayuang iyon dahil sa kanilang pagmamataas).
Anim na panahon, labindalawang buwan ay ipinapakita na mayroong isang araw at isang buwan,
Ngunit pinagsanib ng mga gurmukh ang araw at ang buwan sa isa't isa, ibig sabihin, winasak nila ang mga hangganan ng sattva at ng rajas gunas.
Nang lumagpas sa rnaya ng Siva-sakti sila ay gumamot sa isang kataas-taasan.
Ang kanilang pagpapakumbaba ay nagpapabagsak sa mundo sa kanilang paanan.
Isinasaalang-alang ang sermon ng Guru bilang utos na sinusunod nila ang code na bumble.
Sila ay sumuko sa paanan ni Guru at nilagyan ng alikabok ng kanyang mga paa ang kanilang mga ulo.
Sa pamamagitan ng pagtanggal sa mapanlinlang na mga akda ng tadhana, lumilikha sila ng espesyal na pag-ibig para sa hindi mahahalata na Diyos.
Ang libu-libong araw at buwan ay hindi maabot ang kanilang ningning.
Tinatanggal ang kaakuhan mula sa kanilang mga sarili ay inilubog nila sa sagradong tangke ng banal na kongregasyon.
Ang banal na kongregasyon ay ang tirahan ng perpektong Brahm at sila (mga gurmukh) ay nagpapanatili sa kanilang isip na puno ng lotus feet (ng Panginoon).
Sila ay naging itim na bubuyog at naninirahan sa mga petals ng kasiyahan (ng banal na Panginoon).
Mapalad ang Sulyap at ang samahan ng guru dahil iisa lamang ang naglalarawan sa Diyos na nag-iisa sa lahat ng anim na pilosopiya.
Ang pagiging naliwanagan ay nagpapakilala sa mga turo ng Guru kahit na sa sekular na mga gawain
Ang pagkakaroon ng isang babae bilang asawa siya (ang Sikh) ay isang pagdiriwang at itinuturing ang asawa ng sinuman bilang kanyang anak na babae o kapatid na babae.
Ang pag-iimbot sa ari-arian ng ibang tao ay ipinagbabawal (sa isang Sikh) dahil ang baboy ay para sa Muslim at ang baka sa isang Hindu.
Ang sikh bilang isang may-bahay ay nag-aabnegat ng tonsure, ang sagradong sinulid ( Janeau), atbp at tinatalikuran ang mga ito tulad ng mga dumi sa tiyan.
Ang Sikh ng Guru ay tumatanggap ng transendental na Panginoon bilang ang tanging natagpuan ng mas mataas na kaalaman at ang pagninilay.
Sa kongregasyon ng gayong mga tao, anumang katawan ay maaaring maging tunay at kagalang-galang.
Kahit na ang mga baka ay may iba't ibang kulay ngunit ang kanilang gatas ay pareho (puti) na kulay.
Ang mga halaman ay may iba't ibang mga puno ngunit ang apoy ba ay may iba't ibang kulay?
Marami ang tumitingin sa mga alahas ngunit ang mag-aalahas ay isang bihirang tao.
Habang ang brilyante na nakakabit sa iba pang mga diamante ay napupunta sa piling ng mga hiyas, gayundin ang isip-diyamante na nakakabit sa brilyante tulad ng Guru Word na pumupunta sa string ng banal na kongregasyon.
Ang mga taong may kaalaman ay biniyayaan ng ambrosial na paningin ng Guru at pagkatapos ay walang anumang pagnanasa.
Ang kanilang katawan at paningin ay nagiging banal at ang kanilang bawat paa ay sumasalamin sa banal na liwanag ng perpektong Brahm.
Ang kanilang relasyon sa tunay na Guru ay itinatag sa pamamagitan ng banal na kongregasyon.
Ang Gurmukh habang nilulubog ang kanyang meditational faculty sa Salita ay nakikinig sa Salita nang mag-isa kahit na sa pamamagitan ng limang uri ng mga tunog (nalikha sa pamamagitan ng maraming instrumento).
Isinasaalang-alang ang ragas at nadas bilang daluyan lamang, tinatalakay at binibigkas ng Gurmukh nang may pagmamahal.
Tanging ang mga Gurmukh ang nakakaunawa sa himig ng kaalaman ng pinakamataas na katotohanan.
Ang mga Sikh ay nagbubulay-bulay sa mga salita ng Ineffable, at umiiwas sa papuri at paninisi.
Ang pagpapahintulot sa pagtuturo ng Guru na pumasok sa kanilang mga puso ay nagsasalita sila nang magalang at sa gayon ay umaaliw sa isa't isa.
Hindi maitatago ang mga birtud ng mga Sikh. Tulad ng maaaring itago ng isang tao ang mollasses, ngunit matutuklasan ito ng mga langgam.
Kung paanong ang tubo ay nagbibigay ng katas kapag pinindot sa gilingan, gayundin ang isang Sikh ay dapat magdusa habang nagbibigay ng pabor sa iba.
Tulad ng itim na bubuyog ay sumusuko sila sa paanan ng lotus ni Guru at tinatamasa ang katas at nananatiling masaya.
Lumalampas sila sa triveni ng ira, pingala at susumna at nagpapatatag sa kanilang sarili.
Sa pamamagitan ng apoy ng hininga, isip at puwersa ng buhay, binibigkas at pinapabigkas nila ang iba ng mga pagbigkas ng soham at hans (jap).
Ang anyo ng surati ay kahanga-hangang mabango at nakakabighani.
Ang mga gurmukh ay mahinahong sumisipsip sa kasiyahan-karagatan ng mga paa ng Guru.
Kapag sila sa anyo ng bunga ng kasiyahan ay nakakuha ng pinakamataas na kagalakan, lumalampas sila sa pagkaalipin ng katawan at kawalan ng katawan at natatamo ang pinakamataas na posisyon.
Ang gayong mga gurmukh ay may sulyap sa di-nakikitang Panginoon sa banal na kongregasyon.
Karapat-dapat ang mga kamay ng Sikh na sa banal na kongregasyon ay gumagawa ng gawain ng Guru.
Na kumukuha ng tubig, nagpapaypay ng sangat, naggigiling ng harina, naghuhugas ng mga paa ni Guru at umiinom ng tubig mula doon;
Na kinokopya ang mga himno ng Guru at tumutugtog ng mga simbalo, mirdang, maliit na tambol, at rebeck sa piling ng banal.
Karapat-dapat ang mga kamay na nakayuko, tumulong sa pagpapatirapa at yakap sa isang kapatid na Sikh;
Na naghahanap ng kabuhayan nang tapat at may kagalakan na nagbibigay ng pabor sa iba.
Karapat-dapat sa papuri ang mga kamay ng gayong Sikh na sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan kay Guru ay nagiging walang malasakit sa mga makamundong materyal at hindi tumitingin sa asawa o ari-arian ng iba;
Na nagmamahal sa ibang Sikh at yumakap sa pagmamahal, debosyon, at takot sa Diyos;
Inalis niya ang kanyang kaakuhan at hindi igiit ang kanyang sarili.
Mapalad ang mga paa ng mga Sikh na lumalakad sa daan ni Guru;
Na pumunta sa Gurudwara at umupo sa kanilang banal na kongregasyon;
Na naghahanap ng mga Sikh ng Guru at nagmamadaling gawin ang mga ito ng pabor.
Karapat-dapat ang mga paa ng Silk's na hindi nagpapatuloy sa landas ng duality at ang pagkakaroon ng kayamanan ay nananatiling walang malasakit dito.
Iilan lamang ang mga tao na sumusunod sa mga utos ng Kataas-taasang Komandante, sumasamba sa Kanya at sa gayon ay nakatakas sa kanilang mga gapos;
Sino ang nagpatibay ng kaugalian ng pag-ikot sa mga Sikh ng Guru at pagbagsak sa kanilang paanan.
Ang mga Sikh ng Guru ay nalulugod sa gayong mga kasiyahan.
Ang naliwanagan na isipan ng mga Sikh ay umiinom at natutunaw ang hindi matiis na kopa ng pag-ibig ng Panginoon.
Gamit ang kaalaman ng Brahm, nagninilay-nilay sila sa transendental na Brahm.
Pinagsasama ang kanilang kamalayan sa Word-sabad, binibigkas nila ang hindi mailarawang kuwento ng Word-the Guru.
May kakayahan silang makita ang hindi maintindihan na bilis ng nakaraan, kasalukuyan at hinaharap.
Ang mga gurmukh ay hindi kailanman naglilinlang ng bunga ng kagalakan, at sa biyaya ng Diyos, mabait sa mga deboto, sa halip ay niloloko nila ang masasamang hilig.
Nagtatrabaho sila bilang isang bangka sa mundo-karagatan at lantsa sa milyun-milyong sumusunod sa isang gurmukh, ang taong nakatuon sa Guru.
Palaging lumalapit ang mga altruist na Sikh na nakangiti.
Ang mga ahas ay sinasabing nakapulupot sa puno ng sandal (ngunit ang puno ay hindi naiimpluwensyahan ng kanilang lason).
Ang bato ng pilosopo ay umiiral sa mga bato ngunit hindi nagiging isang ordinaryong bato.
Ang ahas na may hawak na hiyas ay gumagala din sa gitna ng mga ordinaryong ahas.
Mula sa mga alon ng lawa, ang mga swans ay kumukuha lamang ng mga perlas at hiyas upang kainin.
Habang ang lotus ay nananatiling hindi nababahiran ng tubig, gayundin ang posisyon ng may-bahay na Sikh.
Siya ay naninirahan sa lahat ng mga pag-asa at pagnanasa sa paligid, pinagtibay ang kakayahan ng pagpapalaya sa buhay at buhay (maligaya).
Paano mapupuri ng isa ang banal na kongregasyon.
Ang walang anyo na Panginoon ay nagkaroon ng anyo ng tunay na Guru, ang pinagpala.
Mapalad ang Sikh ng Guru na nakikinig sa turo ng Guru ay humingi ng kanlungan ng mga paa ng Guru.
Ang daan ng mga gurmukh ay pinagpala kung saan ang isa ay tumatahak sa banal na kongregasyon.
Ang mapalad ay mga paa ng tunay na Guru at ang ulong iyon ay masuwerte rin na namamalagi sa mga paa ni Guru.
Ang sulyap sa tunay na Guru ay mapalad at ang Sikh ng Guru ay pinagpala din na nakakita ng Guru.
Gustung-gusto ng Guru ang madasalin na damdamin ng Sikh.
Ang karunungan ng Guru decimates duality.
Mapalad ang sandali, ang kumikislap na oras, ang oras, ang petsa, ang araw (kung saan naaalala mo ang Panginoon).
Araw, gabi, dalawang linggo, buwan, panahon at taon ay mapalad kung saan ang isip ay sumusubok na umangat (sa pagkadiyos).
Mapalad ang abhijit nakstra na nagbibigay inspirasyon upang itakwil ang pagnanasa, ang galit at ang kaakuhan.
Ang panahong iyon ay kapalaran kung saan (sa pamamagitan ng pagninilay-nilay sa Diyos) ang isa ay nakakakuha ng mga bunga ng banal na paglubog sa animnapu't walong mga sentro ng pilgrim at ang Prayagraj.
Ang pag-abot sa pintuan ng Guru (ang Gurudwara) na isip ay nasisipsip sa kasiyahan ng lotus feet (ng Guru).
Ang pag-ampon sa mga turo ni Guru, ang estado ng kawalang-takot at ganap na pagsipsip sa pag-ibig (ng Panginoon) ay natatamo.
Ang paglubog ng kamalayan sa sabad (salita) sa pamamagitan at sa banal na kongregasyon, ang bawat paa (ng deboto) ay umaawit ng ningning ng (matatag) na kulay ng Panginoon.
Ang mga Sikh ng Guru ay gumawa ng hiyas na garland ng marupok na sinulid ng hininga (at lubos nilang ginagamit ito).
Ang magalang na wika ng isang Sikh ay naglalabas ng kung ano ang iniisip niya sa kanyang isipan at puso.
Ang isang Sikh ay minamasdan ang Diyos sa lahat ng dako gamit ang kanyang sariling mga mata, at iyon ay katumbas ng pagmumuni-muni ng isang yogi.
Kapag ang isang Sikh ay nakikinig nang mabuti, o ang kanyang sarili ay umaawit, ng salita ng Diyos, iyon ay katumbas ng limang kalugud-lugod na tunog sa utak ng isang yogi.
Ang pagkamit ng kabuhayan gamit ang kanyang mga kamay ng isang Sikh ay katumbas ng pagyukod at pagpapatirapa (ng mga Hindu).
Kapag, ang gurmukh, ay lumakad upang pagmasdan ang Guru, iyon ay katumbas ng isang lubhang banal na pag-ikot.
Kapag ang taong nakatuon sa Guru ay kumakain at nagbibihis ng kanyang sarili, iyon ay katumbas ng pagganap ng paghahain at pag-aalay ng Hindu.
Kapag natutulog ang gurmukh, iyon ay katumbas ng kawalan ng ulirat ng isang yogi at hindi inaalis ng gunnukh ang kanyang mga iniisip mula sa bagay (God the Guru) ng kanyang konsentrasyon.
Ang may-bahay ay pinalaya sa buhay; hindi siya natatakot sa mga alon ng karagatan ng mundo at hindi pumapasok sa kanyang puso ang takot.
Siya ay lumalampas sa rehiyon ng mga pagpapala at sumpa, at hindi binibigkas ang mga ito.
Na ang tunay na Guru ay ang katotohanang nagkatawang-tao at ang batayan ng pagninilay ay kilala (sa gurmukh).
Ang Satnam, Karta Purakh ay tinatanggap bilang pangunahing pormula, ang muli mantr, ng gurmukh.
Ang pagtanggap niya sa matamis na katas ng mga lotus feet bilang saligan, ay nagpapatawa sa kagalakan ng pagmamahal sa kataas-taasan.
Siya ay pumapasok sa paglulubog ng kamalayan ng salita sa pamamagitan ng Guru at ng banal na kongregasyon.
Ang paraan ng gurmukh ay lampas sa ken ng isip at pananalita at siya alinsunod sa karunungan ng Guru at ang kanyang sariling matatag na kalooban, ay tumatahak dito.
Sino ang makapaglalarawan sa kahalagahan ng talinghaga (ng gurmukh) dahil ito ay lampas sa Vedas at Katebas, (ang apat na banal na aklat ng relihiyong semitiko).
Ang paraang ito ay makikilala lamang sa pamamagitan ng pagtawid sa mga limitasyon at pagkabalisa tungkol sa mataas at mababang bahagi ng mundo.
Upang makakuha ng tubig mula sa batis o pond, ang dhingali (isang poste na may isang balde ang dulo at isang fulcrum sa gitna na ginagamit sa pag-iigib ng tubig) ay ibinababa sa pamamagitan ng paghawak sa leeg nito, ibig sabihin, ito ay sapilitang ibinababa at hindi bababa sa. sarili nito.
Ang kuwago ay hindi nasisiyahan sa pagtingin sa araw o chakavi; namumula sheldrake, ang buwan.
Ang silk cotton (simbal) na puno ay hindi nagbubunga at ang kawayan ay tumutubo malapit sa sandal ngunit hindi ito pinabanguhan.
Binigyan ng gatas na maiinom ang ahas ay hindi humihiwalay sa lason nito at hindi rin umaalis ang kapaitan ng colocynth.
Ang kiliti ay kumakapit sa udder ng baka ngunit umiinom ng dugo sa halip na gatas.
Ang lahat ng mga demerits na ito ay mayroon ako at kung sinuman ang gumawa sa akin ng isang pabor, ibinabalik ko ito nang may hindi kanais-nais na katangian.
Ang garlick ay hindi kailanman maaaring magkaroon ng pabango ng musk.