Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, ay natanto sa pamamagitan ng Grasya ng banal na preceptor
Vaar Apat
Ang Oankar na nagbabago sa anyo ay lumikha ng hangin, tubig at apoy.
Pagkatapos ay pinaghihiwalay ang lupa at langit at inihagis Niya ang dalawang apoy ng araw at buwan sa pagitan nila.
Sa karagdagang paglikha ng apat na minahan ng buhay Nilikha Niya ang walumpu't apat na lac ng mga species at ang kanilang mga animalcule.
Sa bawat uri ng hayop, higit pang ipinanganak ang libu-libong mga nilalang.
Sa kanilang lahat, ang pagsilang ng tao ay ang bihira. Dapat, sa mismong Kapanganakan na ito, palayain ng isang tao ang kanyang sarili sa pamamagitan ng pagsuko sa harap ng Guru.
Dapat pumunta ang isa sa banal na kongregasyon; ang kamalayan ay dapat pagsamahin sa salita ng Guru at paglinang lamang ng isang mapagmahal na debosyon, dapat isasagawa ng isa na sundin ang landas na ipinakita ng Guru.
Ang tao sa pamamagitan ng pagiging altruista ay nagiging minamahal ng Guru.
Ang lupa ay ang pinaka mapagpakumbaba na ang pag-iwas sa ego ay matatag at matatag.
Malalim na nakaugat sa katatagan ng loob, dharma at kasiyahan na nananatiling tahimik sa ilalim ng mga paa.
Sa pagpindot sa mga banal na paa ng mga santo, dati itong nagkakahalaga ng kalahating sentimos ngayon ay nagkakahalaga ng lacs.
Sa ulan ng pag-ibig ang lupa ay nabubusog sa tuwa.
Tanging ang mapagpakumbaba lamang ang napapalamutian ng kaluwalhatian at ang lupa, ang pag-iwas sa saro ng pag-ibig ng Panginoon ay nabubusog.
Sa gitna ng sari-saring flora, matamis at mapait na lasa, at mga kulay sa lupa, inaani ng isa ang anumang itinanim.
Ang mga Gurmukh (sa kanilang pagpapakumbaba tulad ng lupa) ay nakakakuha ng bunga ng kasiyahan.
Ang katawan ng tao ay parang abo ngunit sa loob nito ay kahanga-hanga ang dila (sa mga benepisyo nito).
Ang mga mata ay nakakakita ng mga anyo at mga kulay at ang mga tainga ay nag-aalaga sa mga tunog- musikal at iba pa.
Ang ilong ay ang tahanan ng amoy at sa gayon ang lahat ng limang tagahatid na ito (ng katawan) ay nananatiling nagpapakasawa sa mga kasiyahang ito (at nagiging walang saysay).
Sa lahat ng ito, ang mga paa ay inilalagay sa pinakamababang antas at sila ay tumatanggi sa kaakuhan ay masuwerte.
Ang tunay na Guru sa pamamagitan ng pagbibigay ng paggamot ay nag-aalis ng karamdaman ng ego.
Ang mga tunay na disipulo ng Guru ay humipo sa mga paa at yumuko at sumunod sa mga tagubilin ng Guru.
Siya na nagiging mapagpakumbaba at patay sa lahat ng pagnanasa ay ang tunay na disipulo.
Ang pinakamaliit na daliri ay iginagalang at pinalamutian sa pamamagitan ng pagsusuot nito ng singsing.
Ang patak mula sa ulap ay maliit ngunit pareho ngunit ang pagpasok sa bibig ng shell ay nagiging perlas.
Ang halaman ng safron (Messua ferria) ay maliit ngunit ang parehong adorno sa noo sa anyo ng consacratory mark.
Maliit ang bato ng pilosopo ngunit ginagawang ginto ang haluang metal ng walumpung metal.
Sa ulo ng maliit na ahas ay nananatili ang hiyas na kung saan ang mga tao ay namamangha sa pagtataka.
Mula sa mercury ay inihanda ang elixir na napakahalaga.
Ang mga umiiwas sa kaakuhan ay hindi pinapayagan ang kanilang sarili na mapansin.
Ito ay isang bagay na dapat pag-isipan kung paano mainit ang apoy at malamig ang tubig.
Nadumihan ng apoy ang gusali sa pamamagitan ng usok nito at nililinis ito ng tubig. Ang katotohanang ito ay nangangailangan ng patnubay ni Guru.
Sa pamilya at dinastiya ng apoy ay lampara, at sa tubig ay kabilang ang isang mas malaking pamilya ng lotus.
Ito ay kilala sa buong mundo na ang gamu-gamo ay mahilig sa apoy (at nasusunog) at ang itim na pukyutan ay mahilig sa lotus (at nananatili dito).
Ang ningas ng apoy ay umaakyat at parang egotista na kumikilos nang marahas.
Ang tubig ay napupunta sa mababang antas at may mga katangian ng altruismo.
Mahal siya ng Guru na nananatiling mapagpakumbaba.
Bakit madder ang mabilis na kulay at safflower ay pansamantala.
Ang mga ugat ng madder ay kumalat sa lupa, ito ay unang inilabas at inilalagay sa hukay at pinupukpok ng mga kahoy na pestle.
Pagkatapos ito ay durog sa isang mabigat na gilingan.
Lalong dinaranas nito ang sakit ng pagpapakuluan at pagpapalamuti sa tubig at pagkatapos ay pinalamutian lamang (na may mabilis na kulay) ang mga damit ng minamahal.
Ang safflower ay lumalabas mula sa itaas na bahagi ng matitinik na damo na Carthamus tinctoria at nagbubunga ng malalim na kulay nito.
Ang pagdaragdag ng maasim dito, ang mga damit ay tinina at nananatili itong tinina sa loob lamang ng ilang araw.
Ang hamak na ipinanganak ay panalo at ang tinatawag na mataas ay natatalo.
Ang maliit na langgam ay nagiging bhringi (isang uri ng buzzing bee) sa pamamagitan ng pananatili dito.
Tila, ang gagamba ay mukhang maliit ngunit ito ay naglalabas at lumulunok (daang metro ng) sinulid.
Ang honey-bee ay maliit ngunit ang matamis na pulot nito ay ibinebenta ng mga mangangalakal.
Ang silk worm ay maliit ngunit ang mga damit na gawa sa hibla nito ay isinusuot at iniaalok sa mga okasyon ng kasal at iba pang mga seremonya.
Ang mga Yogi na naglalagay ng maliit na magic ball sa kanilang bibig ay naging invisible at pumunta sa malayong lugar na hindi napapansin.
Ang mga string ng maliliit na perlas at hiyas ay isinusuot ng mga hari at emperador.
Dagdag pa, ang curd ay ginawa sa pamamagitan ng paghahalo ng isang maliit na dami ng rennet sa gatas (at sa gayon ay nakuha ang mantikilya).
Ang damo ay tinatapakan ng paa ngunit ang mahirap ay hindi nagrereklamo.
Ang baka habang kumakain ng damo ay nananatiling altruista at nagbibigay ng gatas sa mga mahihirap.
Mula sa gatas ay ginawang curd at pagkatapos ay mula sa curd butter at masarap na butter-milk atbp ay inihanda.
Gamit ang mantikilya (ghee) homs, yajnas at iba pang panlipunan at relihiyosong mga ritwal ay ginaganap.
Ang Dharma sa anyo ng mitolohikal na toro ay matiyagang dinadala at pasanin ng lupa.
Ang bawat guya ay gumagawa ng libu-libong guya sa lahat ng lupain.
Ang isang talim ng damo ay may walang katapusang extension na ang pagpapakumbaba ay nagiging batayan ng buong mundo.
Sumibol ang maliliit na buto ng linga at nanatili itong mababa at hindi nabanggit kahit saan.
Pagdating sa kumpanya ng mga bulaklak, kanina na walang bango ngayon ay mabango na.
Kapag kasama ng mga bulaklak ay dinurog ito sa pandurog, ito ay naging langis ng pabango.
Ang Diyos, ang tagapaglinis ng mga marumi, ay gumawa ng isang kamangha-manghang gawa na ang mabangong langis na iyon ay nagbigay kasiyahan sa hari kapag may mensahe sa kanyang ulo.
Nang ito ay sinunog sa lampara ito ay nakilala bilang kuldipak, ang lampara ng dinastiya sa pangkalahatan ay nagsisindi upang makumpleto ang mga huling ritwal ng tao.
Mula sa lampara na naging collyrium ay sumanib ito sa mga mata.
Ito ay naging mahusay ngunit hindi pinahintulutan ang sarili na tawaging ganoon.
Ang buto ng bulak ay nahaluan ng alikabok.
Mula sa mismong binhing iyon ay lumitaw ang halaman ng bulak kung saan ang mga bola ay ngumiti nang walang harang.
Ang bulak ay nakuha ng ginning machine at pagkatapos ng carding.
Ang paggawa ng mga rolyo at pag-ikot, ang sinulid ay ginawa mula dito.
Pagkatapos, sa pamamagitan ng warp at waft nito ay hinabi ito at pinahirapan na makulayan sa kumukulong kaldero.
Pinutol ito ng gunting at tinahi sa tulong ng karayom at sinulid.
Kaya ito ay naging tela, ang paraan para sa pagtatakip ng kahubaran ng iba.
Ang binhi ng promegranate ay sumasama sa alabok sa pamamagitan ng pagiging alabok.
Ang parehong pagiging berde ay pinalamutian ng mga bulaklak ng malalim na pulang kulay.
Sa puno, libu-libong prutas ang tumutubo, ang bawat prutas ay mas masarap kaysa sa iba.
Sa bawat prutas ay naninirahan ang libu-libong buto na ginawa ng isang buto.
Dahil walang kakapusan sa prutas sa punong iyon kaya ang gurmukh ay hindi kailanman naliligaw na matanto ang kasiyahan ng mga bunga ng nektar.
Sa paulit-ulit na pagpupulot ng bunga ang puno, ang pagtawa ay nagbunga ng mas maraming bunga.
Kaya ang dakilang Guru ay nagtuturo ng paraan ng pagpapakumbaba.
Ang alikabok ng buhangin na kung saan ay nananatiling gintong pinaghalo ay pinananatili sa isang kemikal.
Pagkatapos pagkatapos hugasan ang mga gintong particle ay kinuha mula dito na tumitimbang mula miligrams hanggang gramo at higit pa.
Pagkatapos ay ilagay sa tunawan ito ay natunaw at sa kasiyahan ng panday-ginto, ay ginawang mga bukol.
Gumagawa siya ng mga dahon mula dito at gumagamit ng mga kemikal na masayang naghuhugas nito.
Pagkatapos ay binago sa purong ginto ito ay nagiging maliksi at karapat-dapat sa pagsubok sa pamamagitan ng touchstone.
Ngayon sa mint, ito ay hinuhubog sa isang barya at nananatiling masaya sa palihan kahit sa ilalim ng mga hampas ng martilyo.
Pagkatapos ay naging purong muhar, isang gintong barya, ito ay idineposito sa kabang-yaman na ang ginto na nasa alikabok dahil sa kababaang-loob nito, sa huli ay naging barya ng treasure house.
Ang paghahalo sa alikabok ang buto ng poppy ay nagiging isa sa alikabok.
Nagiging magandang halaman ng poppy ito ay namumulaklak na may sari-saring bulaklak.
Ang mga bulaklak nito ay naglalaban-laban upang magmukhang maganda.
Una na ang poppy ay nagdurusa sa isang mahabang tinik ngunit pagkatapos ay nagiging pabilog ang hugis ng canopy.
Ang paghiwa nito ay umaagos ang katas nito ng kulay ng dugo.
Pagkatapos sa mga partido, nagiging tasa ng pag-ibig, ito ay nagiging sanhi ng pagsali ng bhog, kasiyahan, sa yoga.
Ang mga adik nito ay pumupunta sa mga party para humigop nito.
Puno ng katas (sugarcane) ay malasa at magsalita man ito o hindi, sa parehong kondisyon, ito ay matamis.
Ito ay hindi nakikinig sa kung ano ang sinasabi at hindi nakikita kung ano ang nakikita, ibig sabihin, sa bukid ng tubuhan ay hindi maaaring makinig sa iba o ang isang tao ay nakikita dito.
Kapag sa anyo ng buto ang mga node ng tubo ay inilalagay sa lupa, sila ay umusbong.
Mula sa isang tubo ay lumalaki ng maraming halaman, bawat isa ay maganda mula sa itaas hanggang sa ibaba.
Nadurog ito sa pagitan ng dalawang cylinderical roller dahil sa matamis nitong katas.
Ang mga karapat-dapat na tao ay gumagamit nito sa mapalad na mga araw samantalang ang masasama ay ginagamit din ito (sa pamamagitan ng paghahanda ng alak atbp mula rito) at napapahamak.
Ang mga nagtanim ng kalikasan ng tubuhan ie ay hindi nagbuhos ng tamis kahit na nasa panganib, ay talagang matatag na mga tao.
Ang isang magandang patak ng ulap ay bumabagsak mula sa langit at ang pagpapagaan ng ego nito ay napupunta sa bibig ng isang shell sa dagat.
Ang shell, sabay-sabay, ang pagsara ng bibig nito ay sumisid at itinago ang sarili sa underworld.
Sa sandaling makuha ng higop ang patak sa kanyang bibig, ito ay pupunta at itinago ito sa butas (na may suporta ng isang bato atbp.).
Hinahawakan ito ng maninisid at pinapayagan din nito ang sarili na mahuli para sa pagbebenta ng altruistic sense.
Kinokontrol ng pakiramdam ng kabaitan, ito ay nasira sa bato.
Alam na alam man o hindi ito ay nagbibigay ng libreng regalo at hindi kailanman nagsisi.
Ang sinumang bihirang isa ay nakakakuha ng napakagandang buhay.
Sa brilyante-bit ng drill ang piraso ng brilyante ay unti-unting pinutol ie sa brilyante bit ng Salita ng Guru ang isip-diyamante ay tinusok.
Gamit ang sinulid (ng pag-ibig) isang magandang string ng mga diamante ang inihanda.
Sa banal na kongregasyon, pinagsanib ang kamalayan sa Salita at pag-iwas sa kaakuhan, ang isip ay natahimik.
Ang pagsakop sa isip, dapat isuko ito (sa harap ng Guru) at tanggapin ang mga birtud ng mga gurmukh, ang mga nakatuon sa Guru.
Siya ay nararapat na bumagsak sa mga paa ng mga santo dahil kahit ang hiling na baka (Kamadhenu) ay hindi katumbas ng alabok ng mga paa ng mga santo.
Ang gawaing ito ay walang iba kundi ang pagdila sa walang lasa na bato kahit na napakaraming lasa ng matamis na katas na pinagsisikapan.
Bihira ang Sikh na nakikinig (at tumatanggap) ng mga turo ng Guru.
Sa pakikinig sa mga turo ng Guru, ang Sikh ay nagiging matalino sa loob kahit na tila siya ay mukhang isang simpleng tao.
Siya na may buong pag-iingat ay pinapanatili ang kanyang kamalayan na naaayon sa Salita at nakikinig sa wala maliban sa mga salita ng Guru.
Nakikita niya ang tunay na Guru at kung wala ang kasama ng mga santo ay nararamdaman niya ang kanyang sarili na bulag at bingi.
Ang salita ng Guru na natatanggap niya ay si Vahiguru, ang kahanga-hangang Panginoon, at nananatiling tahimik na nalubog sa kasiyahan.
Siya ay yumuyuko sa mga paa at naging (mapagpakumbaba) tulad ng alabok na patuloy na kumukuha ng nektar ng mga paa (ng Panginoon).
Siya ay nananatiling kasangkot tulad ng itim na bubuyog sa lotus feet (ng Guru) at sa gayon ay nabubuhay sa mundong ito na karagatan ay nananatiling hindi nababahiran (sa pamamagitan ng tubig at alikabok nito).
Siya ay buhay ng isang pinalaya sa panahon ng buhay sa lupa ie siya ay isang jivanmukt'.
Inihahanda ang palis ng kahit na ang buhok ng ulo ng isa (ang gurmukh) ay dapat iwagayway ito sa mga paa ng mga santo ibig sabihin, dapat siyang maging lubhang mapagpakumbaba.
Naliligo sa lugar ng paglalakbay, dapat niyang hugasan ang mga paa ng Guru na may luha ng pag-ibig.
Mula sa itim, ang kanyang buhok ay maaaring maging kulay abo ngunit pagkatapos ay isinasaalang-alang ang kanyang oras upang umalis (mula sa mundong ito) dapat niyang pahalagahan sa kanyang puso ang simbolo (pag-ibig) ng Panginoon.
Kapag ang isa, na nahuhulog sa paanan ng Guru, ay nagiging alabok sa kanyang sarili, ibig sabihin, ganap na tinatanggal ang kaakuhan sa kanyang isipan, ang tunay na Guru din pagkatapos ay pinagpapala at inoobliga siya.
Siya ay dapat na maging sisne at iwanan ang itim na karunungan ng uwak at dapat ang kanyang sarili ay gumanap at hilingin sa iba na magsagawa ng parang perlas na napakahalagang mga gawa.
Ang mga turo ng Guru ay mas banayad kaysa sa buhok mismo; ang Sikh ay dapat laging sumunod sa kanila.
Ang mga Sikh ng Guru ay tumatawid sa mundo-karagatan sa pamamagitan ng kanilang tasa na puno ng pagmamahal.
Ang igos ay ang kosmos para sa insektong naninirahan dito.
Ngunit sa puno ay lumalaki ang milyun-milyong prutas na dumarami pa sa hindi mabilang na dami.
Ang mga hardin ay mayroong napakaraming puno at gayundin ang milyun-milyong hardin sa mundo.
Milyun-milyong uniberso ang naroroon sa isang maliit na buhok ng Diyos.
Kung ang ganitong uri ng Diyos ay magbuhos ng Kanyang biyaya, tanging ang isang gurmukh ay maaaring tamasahin ang kasiyahan ng banal na kongregasyon.
Pagkatapos lamang na bumagsak sa mga paa at naging alabok, ang mapagpakumbaba ay maaaring hubugin ang kanyang sarili ayon sa banal na Kalooban (hukam) ng Panginoon.
Kapag nabura lamang ang ego, ang katotohanang ito ay napagtanto at nakikilala.
Nananatiling hindi nakikita sa loob ng dalawang araw, ikatlong araw ay nakikita ang buwan sa maliit na sukat.
Dapat ay palamutihan ang noo ni Mahesa, ang mga tao ay yumuyuko dito at muli.
Kapag naabot na nito ang lahat ng labing-anim na yugto ie sa gabi ng kabilugan ng buwan ay nagsisimula itong lumiliit at muling umabot sa posisyon ng unang araw. Ang mga tao ngayon ay yumuyuko sa harap nito.
Ang nektar ay dinidilig ng mga sinag nito at ito ay nagdidilig sa lahat ng uhaw na puno at bukid.
Kapayapaan, kasiyahan at cool, ang mga napakahalagang hiyas na ito ay ipinagkaloob nito.
Sa dilim, ito ay kumakalat ng liwanag at nagbibigay ng sinulid ng pagmumuni-muni sa chakor, ang redlegged partridge.
Sa pamamagitan lamang ng pagbubura sa ego nito ay nagiging isang napakahalagang hiyas.
Sa pagiging mapagpakumbaba lamang, nakita ni Dhru ang Panginoon.
Ang Diyos, na mapagmahal sa mga deboto, ay yumakap din sa kanya at ang walang pag-iimbot na Dhruv ay nakamit ang pinakamataas na kaluwalhatian.
Sa mortal na mundong ito siya ay pinagkalooban ng pagpapalaya at pagkatapos ay ibinigay sa kanya ang isang matatag na lugar sa kalangitan.
Buwan, araw at lahat ng tatlumpu't tatlong crores ng mga anghel ay umiikot at umiikot sa kanya.
Ang kanyang kadakilaan ay malinaw na inilarawan sa Vedas at Puranas.
Ang kuwento ng hindi nakikilalang Panginoon ay lubhang misteryoso, hindi mailalarawan at higit sa lahat ng iniisip.
Ang mga gurmukh lamang ang maaaring makakita sa Kanya.