Isang Oankar, ang pangunahing enerhiya, na natanto sa pamamagitan ng biyaya ng banal na preceptor
Ang tunay na Guru ay ang tunay na emperador at ang paraan ng mga gurmukh ay ang daan ng kaligayahan.
Mga manmukh, kumilos na kontrolado ng masamang pag-iisip at tumahak sa masakit na landas ng duality.
Nakakamit ng mga Gurmukh ang bunga ng kagalakan sa banal na kongregasyon at may mapagmahal na debosyon ay nakakatugon sa mga gurmukh.
Sa piling ng kasinungalingan at kasamaan, ang bunga ng pagdurusa ng mga mannzukh ay tumutubo tulad ng isang makamandag na gumagapang.
Ang pagkawala ng ego at pagbagsak sa paa ay isang bagong landas ng pag-ibig na sinusundan ng mga gurmukh.
Pinapansin ng manmukh ang kanyang sarili at lumayo sa Guru at sa karunungan ng Guru.
Ang laro ng katotohanan at kasinungalingan ay katulad ng (imposible) na pagkikita ng leon at ng kambing.
Ang gurmukh ay nakakamit ang kasiyahang bunga ng katotohanan at ang manmukh ay tumatanggap ng mapait na bunga ng kasinungalingan.
Ang Gurmukh ay puno ng katotohanan at kasiyahan at ang masamang tao ay ang hindi matatag na lilim ng duality.
Ang Gurmukh ay matatag tulad ng katotohanan at manmukh, ang nakatuon sa pag-iisip ay parang nagbabagong lilim.
Ang Gurmukh ay tulad ng nightingale na naninirahan sa mga taniman ng mangga ngunit ang manmukh ay parang uwak na gumagala sa kagubatan sa bawat lugar.
Ang banal na kongregasyon ay ang tunay na hardin kung saan ang gurmantr ay nagbibigay inspirasyon sa kamalayan na sumanib sa Salita, ang tunay na lilim.
Ang kumpanya ng masama ay tulad ng isang mabangis na makamandag na gumagapang at ang manmukh upang mapaunlad ito ay nagpapatuloy sa paglalaro ng maraming pandaraya.
Para siyang anak ng isang puta na walang pangalan ng pamilya.
Ang mga Gurmukh ay tulad ng pag-aasawa ng dalawang pamilya kung saan ang mga matamis na kanta ay inaawit sa magkabilang panig at ang mga kasiyahan ay natatamo.
Sila ay tulad ng anak na ipinanganak sa pagsasama ng ina at ama na nagbibigay ng kaligayahan sa mga magulang dahil ang lahi at pamilya ng ama ay nadaragdagan.
Ang mga Clarionet ay nilalaro sa pagsilang ng isang bata at ang mga pagdiriwang ay isinaayos sa karagdagang pag-unlad ng pamilya.
Sa mga tahanan ng ina at ama ay inaawit ang mga awit ng kagalakan at ang mga tagapaglingkod ay binibigyan ng maraming regalo.
Anak ng isang puta, palakaibigan sa lahat, walang pangalan ng kanyang ama at kilala siya bilang walang pangalan.
Ang pamilya ng mga gurmukh ay parang paramhatis (ang mga swans ng mataas na kaayusan na maaaring magsala ng gatas mula sa tubig ibig sabihin, ang katotohanan mula sa kasinungalingan) at ang pamilya ng mga may isip ay parang mga hipokrito na crane na pumapatay ng iba.
Mula sa katotohanan ang totoo at mula sa kasinungalingan ang Kanya ay ipinanganak.
Ang Manasarovar (lawa) sa anyo ng banal na kongregasyon ay naglalaman ng maraming mahahalagang rubi, perlas at hiyas.
Ang mga Gurmukh ay kabilang din sa pamilya ng mga swans ng pinakamataas na pagkakasunud-sunod na pinagsasama ang kanilang kamalayan sa Salita ay nananatiling matatag.
Dahil sa kanilang kapangyarihan ng kaalaman at pagmumuni-muni, ang mga gurmukh ay nagsasala ng gatas mula sa tubig (ibig sabihin, katotohanan mula sa kasinungalingan).
Sa pagpupuri sa katotohanan, ang mga gurmukh ay nagiging walang kapantay at ang kanilang kaluwalhatian ay hindi masusukat ng sinuman.
Si Manmukh, ang mind-oriented, ay parang crane na tahimik na sinasakal ang mga nilalang at kinakain sila.
Nang makita itong nakaupo sa isang lawa, ang mga nilalang na naroroon ay lumilikha ng kaguluhan at hiyawan ng pagkabalisa.
Ang katotohanan ay marangal samantalang ang kasinungalingan ay hamak na alipin.
Ang tunay na gurmukh ay nagtataglay ng mga mapalad na katangian at lahat ng magagandang marka ay nagpapalamuti sa kanya.
Si Manmukh, ang kusang loob, ay nagtataglay ng mga maling marka at bukod sa lahat ng masasamang katangian sa kanya, ay nagtataglay ng lahat ng mapanlinlang na panlilinlang.
Ang katotohanan ay ginto at ang kasinungalingan ay parang salamin. Ang salamin ay hindi maaaring presyong ginto.
Ang katotohanan ay palaging mabigat at ang kasinungalingan ay magaan; walang kahit katiting na pagdududa dito.
Ang katotohanan ay brilyante at ang kasinungalingan na bato na hindi maaaring itali sa isang tali.
Ang katotohanan ay nagbibigay samantalang ang kasinungalingan ay isang pulubi; parang magnanakaw at mayamang tao o ang araw at gabing hindi sila nagkikita.
Ang katotohanan ay perpekto at ang kasinungalingan ay isang talunan na sugarol na tumatakbo mula sa haligi hanggang sa poste.
Ang katotohanan sa anyo ng mga gurmukh ay napakagandang madder na kulay na hindi kumukupas.
Ang kulay ng mind oriented, manmukh, ay parang kulay ng safflower na malapit nang maglaho.
Ang kasinungalingan, bilang laban sa katotohanan, ay parang bawang na inihambing sa musk. Sa amoy ng una ay napapawi ang ilong samantalang ang bango ng huli ay nakalulugod sa isip.
Ang kasinungalingan at katotohanan ay tulad ng akk, ang ligaw na halaman sa mabuhangin na rehiyon at puno ng mangga na namumunga ng mapait at matamis na bunga ayon sa pagkakabanggit.
Ang katotohanan at kasinungalingan ay parang bankar at magnanakaw; ang bangkero ay maginhawang natutulog samantalang ang magnanakaw ay gumagala sa paroo't parito.
Nahuli ng bangkero ang magnanakaw at pinarusahan pa siya sa mga korte.
Ang katotohanan sa huli ay naglalagay ng mga tanikala sa paligid ng kasinungalingan.
Ang katotohanan ay pinalamutian ang ulo na parang turbante ngunit ang kasinungalingan ay parang isang baywang na nananatili sa isang hindi maayos na lugar.
Ang katotohanan ay isang makapangyarihang leon at ang kasinungalingan ay parang isang hamak na usa.
Ang mga transaksyon ng katotohanan ay nagdudulot ng mga pakinabang samantalang ang pangangalakal sa kasinungalingan ay walang dinadala kundi ang pagkalugi.
Ang pagiging dalisay ng katotohanan ay nakakakuha ng palakpakan ngunit ang kasinungalingan tulad ng isang counter coin ay hindi nakakalat.
Sa gabing walang buwan, milyun-milyong bituin ang nananatili roon (sa kalangitan) ngunit nananatili ang kakulangan ng liwanag at nangingibabaw ang matinding dilim.
Sa pagsikat ng araw ang kadiliman ay naglalaho sa lahat ng walong direksyon.
Ang relasyon sa pagitan ng huwad na talukbong at ang katotohanan ay katulad ng kaugnayan ng pitsel at ng bato.
Ang kasinungalingan sa katotohanan ay kapareho ng panaginip sa katotohanan.
Ang kasinungalingan ay tulad ng haka-haka na lungsod sa kalangitan samantalang ang katotohanan ay parang mundo.
Ang kasinungalingan ay parang anino ng mga tao sa ilog, kung saan ang imahe ng mga puno, mga bituin ay baligtad.
Lumilikha din ang usok ng ambon ngunit ang dilim na ito ay hindi katulad ng dilim na dulot ng mga ulap ng ulan.
Dahil ang pag-alaala sa asukal ay hindi naglalabas ng matamis na lasa, ang dilim ay hindi maaalis kung walang lampara.
Hindi kailanman makakalaban ng mandirigma ang pag-aampon ng mga sandata na nakalimbag sa papel.
Ganyan ang mga gawa ng katotohanan at kasinungalingan.
Ang katotohanan ay ang rennet sa gatas samantalang ang kasinungalingan ay tulad ng nakakasira na suka.
Ang katotohanan ay parang pagkain ng pagkain sa pamamagitan ng bibig ngunit ang kasinungalingan ay masakit na parang butil na pumasok sa ilong.
Mula sa prutas lumalabas ang puno at nom tree ang bunga; ngunit kung ang shellac ay umatake sa puno, ang huli ay nawasak (katulad din ang kasinungalingan ay nagpapabagsak sa indibidwal).
Sa daan-daang taon, ang apoy ay nananatiling nakatago sa puno, ngunit sa galit ng isang maliit na kislap, sinisira nito ang ree (katulad din ang kasinungalingan na nananatili sa isip, sa huli ay sumisira sa tao).
Ang katotohanan ay gamot samantalang ang kasinungalingan ay isang sakit na nagdudulot sa mga manmukh na walang manggagamot sa anyo ng Guru.
Ang katotohanan ay kasama at ang kasinungalingan ay isang mandaraya na hindi makapagpapahirap sa mga gurmukh (dahil sila ay nananatili sa kasiyahan ng katotohanan).
Ang kasinungalingan ay nawawala at ang katotohanan ay laging ninanais.
Ang kasinungalingan ay isang pekeng sandata samantalang ang katotohanan ay tagapagtanggol tulad ng isang baluti na bakal.
Tulad ng kaaway, ang kasinungalingan ay laging namamalagi sa pananambang ngunit ang katotohanan, tulad ng isang kaibigan ay laging handang tumulong at sumuporta.
Ang katotohanan ay tunay na isang matapang na mandirigma na nakakatugon sa mga makatotohanan samantalang ang Kanya ay nakakatugon lamang sa Kanya.
Sa magagandang lugar, matatag na nakatayo ang katotohanan ngunit sa maling lugar, laging nanginginig at nanginginig ang kasinungalingan.
Ang apat na direksyon at ang tatlong daigdig ay saksi (sa katotohanan) na ang katotohanang nakahawak sa kasinungalingan ay tinamaan ito.
Ang mapanlinlang na kasinungalingan ay laging may sakit at ang katotohanan ay laging mabuti at nakabubusog.
Ang tumanggap ng katotohanan ay kilala bilang totoo at ang tagasunod ng kasinungalingan ay itinuturing na isang Tier.
Ang katotohanan ay liwanag ng araw at ang kasinungalingan ay kuwago na hindi nakakakita ng anuman.
Ang halimuyak ng katotohanan ay kumakalat sa buong halaman ngunit ang kasinungalingan sa anyo ng kawayan ay hindi nagpapakilala sa sandal.
Ang katotohanan ay gumagawa ng isang mabungang puno kung saan ang ipinagmamalaki na sutla na puno ng bulak na walang bunga ay laging nagdurusa.
Sa buwan ng silvan ang lahat ng kagubatan ay nagiging berde ngunit ang akk, ang ligaw na halaman sa mabuhanging rehiyon, at ang javds, ang camel-thorn, ay nananatiling tuyo.
Ang mga rubi at perlas ay naroon sa Manasarovar ngunit ang kabibe na walang laman sa loob ay pinindot ng mga kamay.
Ang katotohanan ay dalisay tulad ng tubig ng Ganges ngunit ang alak ng kasinungalingan, kahit na nakatago, ay nagpapakita ng mabahong amoy nito.
Ang katotohanan ay totoo at ang kasinungalingan ay nananatiling hindi totoo.
Ang katotohanan at kasinungalingan ay nagkaroon ng tiff at awayan sila ay dumating sa dias ng katarungan.
Dispenser ng tunay na hustisya ang ginawa nilang pagdebatehan ang kanilang mga punto doon.
Napagpasyahan ng matatalinong tagapamagitan na ang katotohanan ay totoo at ang kasinungalingan ay Siya.
Ang katotohanan ay nagtagumpay at ang kasinungalingan ay nawala at binansagang hindi totoo, ay ipinarada sa buong lungsod.
Ang totoo ay pinalakpakan ngunit ang hindi totoo ay nagdulot ng opprobrium.
Ito ay nakasulat sa isang piraso ng papel na ang katotohanan ay pinagkakautangan at ang kasinungalingan na may utang.
Siya na nagpapahintulot sa kanyang sarili na dayain ay hindi kailanman nalinlang at siya na manloloko sa iba ay nakukuha ang kanyang sarili na dinadaya.
Anumang bihirang isa ay isang mamimili ng katotohanan.
Dahil ang kasinungalingan ay natutulog habang ang katotohanan ay nananatiling gising, ang katotohanan ay minamahal ng Panginoong Diyos na iyon.
Itinalaga ng tunay na Panginoon ang katotohanan bilang bantay at pinaupo ito sa imbakan ng katotohanan.
Ang katotohanan ay ang gabay at ang kasinungalingan ay ang kadiliman na nagiging sanhi ng mga tao na maglibot sa gubat ng duality.
Sa paghirang ng katotohanan bilang pinuno, ginawa ng tunay na Panginoon na may kakayahan na dalhin ang mga tao sa landas ng katuwiran.
Upang maihatid ang mga tao sa buong karagatan ng mundo, ang katotohanan bilang Guru, ay dinala ang mga tao sa barko bilang banal na kongregasyon.
Napatay ang pagnanasa, galit, kasakiman, infatuation at ego sa pamamagitan ng paghawak sa kanila mula sa kanilang mga leeg.
Ang mga nakakuha ng perpektong Guru, ay tumawid (sa karagatan ng mundo).
Totoo siya na tapat sa asin ng kanyang amo at namatay na nakikipaglaban para sa kanya sa larangan ng labanan.
Ang taong pumugot ng ulo sa kaaway gamit ang kanyang sandata ay kilala bilang matapang sa mga mandirigma.
Ang kanyang naulilang babae ay itinatag bilang sati na may kakayahang magbigay ng mga biyaya at sumpa.
Ang mga anak at apo ay pinupuri at ang buong pamilya ay dinadakila.
Ang taong namatay sa pakikipaglaban sa oras ng panganib at binibigkas ang Salita sa oras ng ambrosial ay kilala bilang ang tunay na mandirigma.
Pagpunta sa banal na kongregasyon at inaalis ang kanyang mga pagnanasa, pinawi niya ang kanyang kaakuhan.
Ang pagkamatay habang nakikipaglaban sa labanan at pagpapanatili ng kontrol sa mga pandama ay ang dakilang landas ng mga gurmukh.
Kung kanino ka nagpapahinga ang iyong buong pananampalataya ay kilala bilang ang tunay na Guru.
Ang lungsod sa anyo ng banal na kongregasyon ay totoo at hindi matitinag dahil dito naninirahan ang lahat ng limang pinuno (mga birtud).
Ang katotohanan, kasiyahan, pakikiramay, dharma at kita ay kayang kontrolin ang lahat.
Dito, ang mga gurmukh ay nagsasanay ng mga turo ng Guru at nagmamasid sa pagninilay sa ram, kawanggawa at paghuhugas.
Ang mga tao ay nagsasalita ng matamis dito, lumalakad nang mapagpakumbaba, nagbibigay ng mga kawanggawa at nakakamit ng kaalaman sa pamamagitan ng debosyon sa Guru.
Nananatili silang malaya sa anumang pagkabalisa sa mundong ito at sa daigdig sa kabilang buhay, at para sa kanila, ang mga tambol ng totoo
Ang salita ay tinamaan. Bihira ang mga panauhin na tinanggap ang paglayo sa mundong ito, bilang totoo.
Ako ay sakripisyo sa kanila na umiwas sa kanilang kaakuhan.
Ang kasinungalingan ay-ang nayon ng mga tulisan kung saan nakatira ang limang masasamang legado.
Ang mga courier na ito ay pagnanasa, galit, pagtatalo, kasakiman, infatuation, pagtataksil at ego.
Sa nayon na ito ng masasamang kumpanya ay laging kumikilos ang mga paghila, pagtulak at makasalanang pag-uugali.
Palaging nananatili rito ang pagkabit sa yaman, paninirang-puri at babae ng iba
Ang mga kalituhan at kaguluhan ay laging nariyan at ang mga tao ay laging sumasailalim sa mga parusa ng estado pati na rin ng kamatayan.
Ang mga residente ng nayong ito ay palaging nakakahiya sa parehong mundo at patuloy na lumilipat sa impiyerno.
Ang mga bunga ng apoy ay mga kislap lamang.
Ang katotohanan ay ganap na dalisay, ang kasinungalingan ay hindi maaaring maghalo dito bilang isang piraso ng dayami na napunta sa mata ay hindi maaaring hawakan doon
At ang buong gabi ay ginugol sa pagdurusa.
Ang lumipad sa pagkain ay isinusuka din (ng katawan).
Ang isang spark sa isang load ng cotton ay lumilikha ng problema para dito, at ang pagsunog sa buong lote ay nagiging abo.
Ang suka sa gatas ay sumisira sa lasa nito at nagpapakupas ng kulay.
Kahit na ang kaunting lason na natikman ay agad na pumapatay sa mga emperador.
Kung gayon paano maghahalo ang katotohanan sa kasinungalingan?
Ang katotohanan sa anyo ng gurmukh ay nananatiling hiwalay at ang kasinungalingan ay walang epekto dito.
Ang puno ng sandal wood ay napapaligiran ng mga ahas ngunit hindi ito naaapektuhan ng lason o nababawasan ang halimuyak nito.
Sa gitna ng mga bato ay naninirahan ang bato ng pilosopo ngunit kahit na nakakatugon sa walong metal ay hindi ito nasisira.
Ang maruming tubig na humahalo sa Ganges ay hindi makakapagdumi dito.
Ang mga dagat ay hindi kailanman nasusunog ng apoy at ang hangin ay hindi maaaring yumanig sa mga bundok.
Ang arrow ay hindi kailanman makakahawak sa langit at ang tagabaril ay nagsisi pagkatapos.
Ang kasinungalingan sa huli ay hindi totoo.
Ang mga pagbati para sa katotohanan ay palaging tunay at ang kasinungalingan ay palaging kinikilala bilang peke.
Ang paggalang sa kasinungalingan ay artipisyal din ngunit ang karunungan ng Guru na ibinigay sa katotohanan ay perpekto.
Ang kapangyarihan ng isang Tier ay peke rin at maging ang banal na kaakuhan ng katotohanan ay malalim at puno ng grabidad.
Ang kasinungalingan ay hindi kinikilala sa hukuman ng Panginoon samantalang ang katotohanan ay laging nagpapalamuti sa Kanyang hukuman.
Sa tahanan ng katotohanan, palaging may pakiramdam ng pasasalamat ngunit hindi nasisiyahan ang kasinungalingan.
Ang lakad ng katotohanan ay tulad ng sa elepante samantalang ang kasinungalingan ay gumagalaw na parang tupa.
Ang halaga ng musk at bawang ay hindi maaaring panatilihing pare-pareho at pareho ang kaso ng eructation ng labanos at hitso.
Ang naghahasik ng lason ay hindi makakain ng masarap na pagkain na gawa sa dinurog na tinapay na hinaluan ng mantikilya at asukal (tsart).
Ang kalikasan ng katotohanan ay parang baliw na kung saan mismo ay nagdadala ng init ng pagkulo ngunit ginagawang mabilis ang tina.
Ang kalikasan ng kasinungalingan ay tulad ng dyut na ang balat ay nababalat at pagkatapos ay pinipilipit, ang mga lubid nito ay inihanda.
Ang pagiging mabait ng sandalyas ay nagpapabango sa lahat ng puno, may bunga man o walang bunga.
Ang kawayan na puno ng kasamaan, bums sa sarili nitong kaakuhan at sa pagsiklab ng apoy, bums its other neighborly trees also.
Binubuhay ng nektar ang patay at pinapatay ng nakamamatay na lason ang buhay.
Ang katotohanan ay tinatanggap sa hukuman ng Panginoon, ngunit, ang kasinungalingan ay pinarurusahan sa parehong hukuman.
Inaani ng isa ang itinanim.