Isang Pansansinukob na Maylalang Diyos. Sa Biyaya Ng Tunay na Guro:
Vaars ng Bhai Gurdaas Ji
Vaar One
Yumuko ako sa harap ng Guru (Guru Nanak Dev) na binibigkas ang Satnaam Mantra (para sa mundo).
Ang pagkuha (ang mga nilalang) sa buong karagatan ng mundo ay mabilis niyang pinagsama ang mga ito sa pagpapalaya.
Sinira niya ang takot sa transmigrasyon at winasak ang sakit ng pagdududa at paghihiwalay.
Ang mundo ay isa lamang ilusyon na may kasamang kapanganakan, kamatayan at pagdurusa.
Ang takot sa pamalo ni Yama ay hindi napawi at ang mga sakts, ang mga tagasunod ng diyosa, ay nawalan ng buhay sa walang kabuluhan.
Ang mga nakahawak sa mga paa ng Guru ay napalaya sa pamamagitan ng tunay na Salita.
Ngayon na puno ng mapagmahal na debosyon, ipinagdiriwang nila ang mga gurprubs (anibersaryo ng mga Guru) at ang kanilang mga gawa ng pag-alala sa Diyos, kawanggawa at mga banal na paghuhugas, ay nagbibigay-inspirasyon din sa iba.
Kung paanong may naghahasik, gayon din siya nag-aani.
Una sa lahat, kapag walang hininga at katawan ay walang nakikita sa matinding dilim.
Ang katawan ay nilikha sa pamamagitan ng dugo (ng ina) at semilya (ng ama) at ang limang elemento ay pinagsanib nang maingat.
Ang hangin, tubig, apoy at lupa ay pinagsama.
Ang ikalimang elementong kalangitan (walang laman) ay pinanatili sa pagitan at ang Diyos na lumikha, ang ikaanim, ay hindi nakikitang namamayagpag sa lahat.
Upang likhain ang katawan ng tao, limang elemento at dalawampu't limang katangiang magkasalungat ang pinagsanib at pinaghalo.
Apat na buhay na nagmula sa mga mina (egg fetus sweatborn , vegetation) at apat na talumpati(para, pasyanti, madhyama, vaikhari) ay pinaghalo sa isa't isa at ang drama ng transmigrasyon ay pinagtibay.
Kaya walumpu't apat na lacs ng mga species ay nilikha.
Sa walumpu't apat na lacs na klase ng buhay, ang pagsilang bilang tao ang pinakamaganda.
Ang mga mata ay tumitingin, ang mga tainga ay nakikinig at ang bibig ay nagsasalita ng matatamis na salita.
Ang mga kamay ay kumikita ng kabuhayan at ang mga paa ay tumutungo sa banal na kongregasyon.Los ojos miran, los oídos escuchan y la boca habla palabras dulces.
Sa buhay ng tao lamang sa pamamagitan ng nararapat na kita, mula sa ipon ng isang tao, ang ibang nangangailangan ay pinapakain.
Ang tao sa pamamagitan ng pagiging gurmukh-Guru oriented, ginagawang makabuluhan ang kanyang buhay; binabasa niya ang Gurbani at ipinaunawa sa iba (ang kahalagahan ng) bani.
Siya ay nagbibigay-kasiyahan sa kanyang mga kasama at kumuha ng banal na tubig na hinawakan ng kanilang mga paa ie inculcates niya ganap na kababaang-loob.
Ang pagpapakumbaba ng paa ay hindi dapat itakwil dahil sa madilim na panahon, ang katangiang ito ang tanging pag-aari (ng pagkatao ng tao).
Ang mga taong tulad ng pag-uugali ay lumangoy sa mundo-karagatan at makakasama rin ang iba pang mga alagad ng Guru.
Ang lahat ng nangingibabaw na Oankar sa pamamagitan ng Kanyang Isang Salita ay lumikha ng buong malawak na kosmos.
Sa pamamagitan ng limang elemento, bilang quintessence na Siya ay tumagos sa tatlong mundo at sa kanilang mga denominasyon.
Ang lumikha na iyon ay hindi makikita ng sinuman na upang palawakin ang Kanyang sarili ay lumikha ng walang katapusang kalikasan(prakrti).
Gumawa siya ng napakaraming anyo ng kalikasan.
Sa Kanyang bawat buhok ay tinipon Niya ang milyun-milyong mundo.
At pagkatapos ay sa isang sansinukob Siya ay dumating sa sampu-sampung anyo.
Nakagawa siya ng maraming mahal na personalidad tulad nina Vedavyas at Muhammad na mahal sa Vedas at Katebas ayon sa pagkakabanggit.
Kung gaano kahanga-hanga ang isang kalikasan ay pinalawak sa marami.
Ang apat na Ages (yugs) ay itinatag at ang unang tatlo ay binigyan ng mga pangalang Satyug, Treta, Dvapar. Pang-apat si Kaliyug.
At nakilala ang apat na caste bilang mga hari ng apat na edad. Ang Brahmin, kshatriya, vaishya at sudhra ay naging nangingibabaw sa bawat kapanahunan.
Sa Satiyug, si Vishnu ay sinasabing dumating sa lupa bilang Hansavaar at ipinaliwanag ang mga problema na nauukol sa
Metaphysics (Ang kuwento ay naroon sa ikalabing-isang canto ng Bhagvat Purana), at walang iba kundi isang soham-Brahm ang tinalakay at pinag-isipan.
Ang pagiging walang malasakit sa maya, ang mga tao ay magpupuri sa isang Panginoon.
Pumunta sila sa mga kagubatan at kumukuha ng buhay sa pamamagitan ng pagkain ng mga natural na halaman.
Kahit na sila ay nanirahan para sa lac ng mga taon ngunit sila ay bumuo ng mga palasyo, kuta at grand mansions.
Sa isang banda ang mundo ay lumilipas at sa kabilang banda ang daloy ng buhay ay magiging matatag.
Sa Treta sa Sun-dynasty ay bumaba sa anyo ng kshatriya(Ram) isang mahusay na pagkakatawang-tao.
Ngayon ang siyam na bahagi ng edad ay nabawasan at ang ilusyon, attachment at ego ay lumaki.
Sa Dvapar, ang Yadav-dynasty ay nanguna ie ang pagkakatawang-tao ni Krsna ay nakilala sa mga tao; ngunit dahil sa kakulangan ng mabuting pag-uugali, Edad ayon sa Edad, ang haba ng buhay(ng tao) ay bumababa.
Sa Rgveda tinalakay ang pag-uugali ng brahmin at ang mga ideya tungkol sa mga aksyong ginawa sa pagharap sa Silangan.
Ang mga Kshatriya ay naging kamag-anak ng Yajurveda at nagsimulang magbuhos ng mga kawanggawa habang nakaharap sa Timog.
Niyakap ng mga vaishya ang Samaveda at yumukod sa Kanluran.
Ang asul na damit para sa Rgveda, dilaw para sa Yajurveda at para sa pag-awit ng mga himno ni Samaveda na nakasuot ng puting damit ay naging isang tradisyon.
Kaya tatlong tungkulin ng tatlong Panahon ang binigkas.
Ang Kalijug ay naging laganap bilang ika-apat na edad kung saan ang mababang instinct ay humawak sa buong mundo.
Naging resulta ang mga tao sa pagganap ng mga tungkuling ipinag-uutos sa Rig, Yajur at Samaveda.
Ang buong mundo ay naakit ng mamon at ang mga kalokohan ng Kalijug ay naglagay sa lahat sa maling akala.
Ang pagkapoot at pagkabulok ay sumalubong sa mga tao at sinunog ang kaakuhan at lahat.
Wala na ngayong sumasamba sa sinuman at ang pakiramdam ng paggalang sa nakababata at nakatatanda ay naglaho sa manipis na hangin.
Sa panahong ito ng pamutol, ang mga emporer ay mga malupit at ang kanilang mga satrap ay mga magkakatay.
Ang hustisya ng tatlong panahon ay nawala at ngayon ang sinumang magbigay ng isang bagay (bilang suhol) ay makakakuha (hustisya?).
Ang sangkatauhan ay naging kulang sa kahusayan ng pagkilos.
Ang pagkakaroon ng churned ang mga tungkulin na ipinag-uutos sa apat na Vedas, ang mga tagakita ay may delineate na anim na Shastras.
Anuman ang inilarawan ni Brahma at Sanak, binibigkas at sinundan ng mga tao.
Maraming nag-iisip habang nagbabasa at kumakanta, ngunit isa lamang sa milyun-milyon ang nakakaunawa at nagbabasa sa pagitan ng mga linya.
Maraming nag-iisip habang nagbabasa at kumakanta, ngunit isa lamang sa milyun-milyon ang nakakaunawa at nagbabasa sa pagitan ng mga linya.
Nakapagtataka na ang bawat edad ay nagkaroon ng dominasyon ng isang kulay (caste) ngunit paano sa Kaliyug myriads of castes ang naroroon.
Na ang mga tungkulin ng lahat ng tatlong Yuga ay inabandona ay alam ng lahat ngunit ang kalituhan ay nagpapatuloy.
Bilang ang apat na Vedas ay tinukoy, ang paglalarawan ng anim na pilosopiya (Shastras) ay umakma rin sa kanila.
Lahat sila ay nagpupuri sa kanilang sariling pananaw.
Seryoso sa pag-iisip, ang tagakita na si Gotama ay naglahad ng kuwento ng Rgveda.
Matapos ang pag-iisip, sa paaralan ng Nyaya, ang Diyos ay tinukoy bilang ang mahusay na dahilan ng lahat ng mga sanhi.
Ang lahat ay nasa ilalim ng Kanyang kontrol at sa Kanyang kaayusan, walang anumang kaayusan ng sinuman ang tinatanggap.
Siya ay nasa simula at sa katapusan ng paglikha na ito ngunit sa Shastra na ito siya ay ipinakita bilang hiwalay sa paglikha na ito.
Walang nakakita o nakakilala sa lumikha na ito, at sa halip ang mga tao ay nanatiling nagpapakasawa sa malalawak na maling akala ng prakriti (kalikasan).
Hindi napagtatanto na soham parbrahm, ang jiv ay nagkakamali sa pag-unawa sa Kanya bilang isang tao (puno ng kamalian).
Pinapayuhan ng Rgveda ang mga taong may kaalaman na ang kataas-taasang Panginoon ay lahat at wala nang iba pang maihahambing sa Kanya.
Kung walang tunay na Guro ang pag-unawang ito ay hindi makakamit.
Sa malalim na pagmumuni-muni sa Yajurveda, inilagay ni rishi Jaimini ang kanyang mga postulate.
Darating ang pinakahuling desisyon ayon sa mga kilos na isinagawa sa pamamagitan ng katawan na aani ng anumang inihasik nito.
Itinatag niya ang teorya ng karma at ipinaliwanag ang transmigrasyon bilang kontrolado ng karma.
Dahil sa kamalian nito ng ad-infinitum, ang mga pagdududa ay naalis at ang jiv ay nagpapatuloy sa paglalagalag sa labirint ng mga karma.
Ang Karma ay isang praktikal na aspeto ng mundo at ang maya at ang Brahm ay magkapareho.
Ang paaralang ito ng pag-iisip (Shastra) habang hinahalo ang mga sangkap ng Yajurveda, hinahalo ang mga maling akala sa pinakamataas na katotohanan na Brahm,
At matatag na itinatatag ang ritwalismo na higit na tumatanggap ng pagpasok at paglabas mula sa mundo bilang resulta ng pagkaalipin sa karma.
Kung wala ang tunay na Guru, ang mga pagdududa ay hindi maaalis.
Binibigkas ni Vyas (Badarayan) ang Vedanta (sutras) pagkatapos ng pag-ikot at pagsasaliksik sa balangkas ng pag-iisip ng Samaveda.
Inilagay niya bago ang sarili (atman) bilang kapareho ng hindi mailalarawan na Brahm.
Siya sa invisible at ang jiv wanders paroo't parito sa kanyang mga maling akala ng sariling kapalaluan.
Sa pamamagitan ng pagtatatag ng sarili bilang Brahm siya sa katunayan ay itinatag ang sariling sarili bilang karapat-dapat sa pagsamba at samakatuwid ay nanatiling hindi alam sa mga misteryo ng mapagmahal na debosyon.
Ang pag-churning ng Vedas ay hindi makakuha ng kapayapaan para sa kanya at siya ay nagsimulang magpaso ng isa at lahat sa init ng ego.
Ang pamalo ni maya ay laging nakasabit sa kanyang ulo at labis siyang nagdurusa dahil sa patuloy na takot sa Yama, ang diyos ng kamatayan.
Ang pagkakaroon ng kaalaman mula sa Narad, binibigkas niya ang Bhagvat at sa gayon ay pinuri ang Diyos.
Nang walang pagsuko sa harap ng Guru ay walang makakalampas (sa karagatan ng mundo).
Sa pagpanaw ni Dvapar, ang canopy ng kaharian ay nasa ibabaw ng ulo ng Kaliyuga.
Naitatag ang Atharvaveda at ang mga tao ngayon ay magpapatuloy sa pagpupuri, na nakaharap sa direksyong hilaga.
Bilang isang sangkap ng mga himno ng Athrvaveda, ang Sankhya-sutras ay binigkas ng pantas na si Kapil.
Mapuno ng mahusay na kaalaman at magpatuloy sa pagninilay-nilay sa kuwadra at pansamantala.
Sa kabila ng milyun-milyong pagsisikap, kung walang kaalaman ay walang makakamit.
Ang karma at yoga ay mga aktibidad ng katawan at pareho itong panandalian at madaling masira.
Ang analitikal na karunungan ay lumilikha ng pinakamataas na kasiyahan at ang mga ilusyon ng kapanganakan at kamatayan ay nagtatapos.
Ang Guru-oriented (gurmukh) ay pinagsama sa tunay na sarili.
Sa pamamagitan ng pag-ikot ng Athatvaveda, ang guro-oriented (Kanad) sa kanyang Vaisesik ay bumigkas tungkol sa mga gunas, ang mga katangian (ng bagay).
Gumawa siya ng teorya ng paghahasik at pag-aani (pagbibigay at pagkuha) at sinabi na sa tamang panahon lamang, makakamit ng isa ang bunga.
Ang lahat ay kumikilos sa Kanyang banal na kalooban, hukam (na tinatawag niyang apurva) at sinumang tumanggap sa banal na kalooban ay nagpapatatag sa kanyang sarili sa pagkakapantay-pantay.
Dapat na maunawaan ng jiva na walang nangyayari sa sarili nito (at ang ating mga sarili ang may pananagutan sa ating mabuti o masamang mga aksyon) at samakatuwid ay walang sinumang mabuti o masama ang dapat isaisip.
Sinabi ni Rishi Kanad na habang ikaw ay naghahasik, gayon din ang iyong aani.
Pakinggan ang kawalang-katarungan ng satyug na dahil lamang sa iisang manggagawa ng kasamaan ay magdurusa ang buong mundo.
Sa treta, ang buong lungsod ay nagdusa dahil sa isang makasalanan at sa dvapar ang paghihirap na ito ay limitado sa isang pamilya at ang pamilya ay sumailalim sa igominy.
Ngunit sa kaliyug lamang siya ang nagdurusa sa gumagawa ng masama.
Gurmukh Patanjali ang (dapat) pagkakatawang-tao ng Sesnaga, napaka maingat na binigkas, ang Naga-Shastra, Yoga Shastra (Patanjal-Yogasutras).
Sinabi niya kaayon ng Atharvaveda na ang ilusyon ay hindi mabubura kung walang yoga.
Ito ay katulad ng katotohanan kung saan alam natin na kung walang paglilinis ng salamin, ang mukha ay hindi makikita dito.
Ang yoga ay paglilinis ng praktika kung saan ang surati ay nasisipsip sa unstruck na melody.
Labingwalong siddhi at siyam na kayamanan ang nahulog sa paanan ng isang gurmukh yogi.
Sa kaliyug, binanggit ni Patanjali ang tungkol sa katuparan ng mga hangarin na nanatiling hindi natutupad sa tatlong kapanahunan.
Ang kumpletong tagumpay ng yogic bhakti ay ang bawat bagay sa kamay sa kamay.
Dapat linangin ng jiv ang kalikasan ng pag-alala sa Diyos, pagkakawanggawa at paghuhugas (panloob at panlabas).
Mula pa noong unang panahon, dahil sa pagkaalipin ng hindi natutupad na mga pagnanasa, ang jiv ay dumaranas ng transmigrasyon.
Paulit-ulit na nagbabago ang katawan, ngunit ang misteryo ng pagbabagong ito ay mauunawaan sa pamamagitan ng pagiging may kaalaman.
Engrossed sa duality sa satyug, ang jiv pumasok sa katawan sa treta.
Nahuli sa karma-pagkaalipin sa treta
Siya ay ipinanganak sa dvapar at nanatiling namimilipit at namimilipit.
Kahit na ang pagganap ng mga tungkulin ng tatlong edad ay hindi nakakawala ng takot sa pagsilang at kamatayan.
Ang jiv ay muling nagkatawang-tao sa kaliyug at nababalot sa mga karma.
Hindi na babalik ang nawalang pagkakataon.
Ngayon makinig sa disiplina ng kaliyug kung saan walang nagmamalasakit sa mga ritwal.
Kung walang mapagmahal na debosyon walang makakakuha ng anumang lugar kahit saan.
Dahil sa disiplinang pamumuhay noong mga nakaraang panahon, nakuha sa kaliyug ang anyo ng tao.
Ngayon kung ang pagkakataong ito ay nawala, walang okasyon at lugar na magagamit.
Gaya ng nasabi sa Atharvaveda, makinig sa mga katangiang tumutubos ng kaliyug.
Ngayon, ang mabigat na debosyon lamang ang katanggap-tanggap; yajna, handog na sinusunog at pagsamba sa guro ng tao ay ang disiplina ng mga naunang panahon.
Kung ang isang tao ngayon, sa kabila ng pagiging isang gumagawa, ay nagbubura sa kanyang sarili ng diwa na ito at mas pinipiling tawaging mababa, pagkatapos lamang siya ay maaaring manatili sa mabubuting aklat ng Panginoon.
Sa Kaliyug, ang pag-uulit lamang ng pangalan ng Panginoon ay itinuturing na dakila.
Sa panahon ng pagbagsak ng isang edad, isinasantabi ng mga tao ang mga tungkulin ng edad ay salungat sa kanilang kalikasan.
Ang mundo ay abala sa mga gawaing nagsisisi at nananaig ang kasalanan at katiwalian.
Ang iba't ibang mga seksyon (kasta) ng lipunan ay nagkakaroon ng galit sa isa't isa at tinatapos ang kanilang mga sarili sa pamamagitan ng mga pag-aaway gaya ng mga kawayan, dahil sa kanilang alitan sa isa't isa, na nagbubunga ng apoy na sumunog sa kanilang sarili pati na rin sa iba.
Nagsisimula ang paghatol sa kaalaman at sa dilim ng kamangmangan ay walang nananatiling nakikita.
Mula sa kaalamang iyon ng Vedas na nagdadala sa tao sa buong karagatan ng mundo maging ang mga taong may kaalaman ay lumayo.
Sa mahabang panahon na ang Diyos ay hindi bumababa sa lupa sa anyo ng tunay na Guru, walang misteryo ang mauunawaan.
Ang Guru at ang Diyos ay iisa; Siya ang tunay na panginoon at ang buong mundo ay nananabik para sa Kanya.
Siya ay sumisikat na parang araw at ang dilim ay napawi.
Sa kalijug matatagpuan ang intelektwalismo na nagkatawang-tao, ngunit ang diskriminasyon sa pagitan ng kaalaman at kamangmangan ay wala kahit saan.
Walang humahadlang sa sinuman at lahat ay kumikilos ayon sa kanyang kapritso.
May nagtuturo para sa pagsamba sa mga hindi gumagalaw na bato at may gumagabay sa mga tao sa pagsamba sa mga sementeryo.
Dahil sa tantra mantra at tulad ng mga pagpapaimbabaw, ang mga tensyon na galit at away ay nadagdagan.
Sa karera ng daga para sa makasariling layunin, iba't ibang relihiyon ang naipahayag.
May sumasamba sa buwan, may sumasamba sa araw at may sumasamba sa lupa at langit.
May nagpapalubag-loob sa hangin, tubig, apoy at yama ang diyos ng kamatayan.
Ang lahat ng ito ay mga relihiyosong pagkukunwari at naghahagis sa mga maling akala.
Sa view ng laganap na kalungkutan sa mundo, apat na varna at apat na Ashram ang itinatag.
Pagkatapos ay nabuo ang sampung order ng mga asetiko at labindalawang order Ng yogis.
Ang karagdagang mga jangam, ang mga gumagala, mga sraman at mga Digambr, mga hubad na jain ascetics ay nagsimula rin sa kanilang mga pagtatalo.
Maraming Kategorya ng mga brahmin ang nabuo na nagpahayag ng mga Shastra, Vedas at Puran na nagkakasalungat sa isa't isa.
Ang hindi pagkakasundo sa isa't isa ng anim na pilosopiyang Indian ay higit pang nagdagdag ng maraming pagkukunwari.
Ang alchemy, tantra, mantra at mga himala ay naging lahat para sa mga tao.
Sa pamamagitan ng paghahati sa napakaraming mga sekta(at mga kasta) gumawa sila ng isang kakila-kilabot na hitsura.
Lahat sila ay naloko ni kaliyug.
Nang ang iba't ibang sekta ay naging laganap, pagkatapos ay ipinanganak si Muhammad, ang minamahal ng Diyos.
Nahati ang bansa sa pitumpu't dalawang dibisyon at sumiklab ang maraming uri ng awayan at oposisyon.
Ang mundo ay nakasalalay sa roza, id, namaz, atbp.
Ang mga pirs, paigambar aulias, gaus at qutabs ay nabuo sa maraming bansa.
Ang mga templo ay pinalitan ng mga mosque.
Hindi gaanong makapangyarihan ang napatay at sa gayon ang lupa ay napuno ng kasalanan.
Ang mga Armenian at Rumis ay idineklarang apostata (mga Kafir) at sila ay nawasak sa mga larangan ng Labanan.
Ang kasalanan ay naging ubiquitious sa buong paligid.
Mayroong apat na kasta ng mga Hindu at apat na sekta ng mga Muslim sa mundo.
Ang mga miyembro ng parehong relihiyon ay makasarili, naiinggit na mapagmataas, panatiko at marahas.
Ang mga Hindu ay naglalakbay sa Hardvar at Banaras, ang Muslim sa Kaba ng Mecca.
Ang pagtutuli ay mahal sa mga Muslim, sandal mark (tilak) at sagradong sinulid sa mga Hindu.
Tinatawag ng mga Hindu si Ram, ang mga Muslim, si Rahim, ngunit sa katotohanan ay may Isang Diyos lamang.
Dahil nakalimutan na nila ang Vedas at Katebas, iniligaw sila ng makamundong kasakiman at diyablo.
Katotohanang nakatago sa dalawa; ang mga brahmin at maulvis ay nagpapatayan sa isa't isa sa pamamagitan ng kanilang mga poot.
Wala sa alinmang sekta ang makakahanap ng kalayaan mula sa transmigrasyon.
Ang Diyos mismo ang katarungan para sa mga pagtatalo tungkol sa mga tungkulin ng apat na Kapanahunan.
Siya mismo ang naka-id sa papel, panulat at eskriba.
Kung wala si Guru ang lahat ay kadiliman at ang mga tao ay nagpapatayan.
Ang kasalanan ay lumalaganap sa buong paligid at ang (mitolohikal) na baka na umaalalay sa lupa ay umiiyak at tumatangis araw at gabi.
Nang walang habag, hindi kinakabahan, bumababa ito patungo sa nether world upang mawala.
Nakatayo sa isang paa, nadarama nito ang bigat ng mga kasalanan.
Ngayon ang mundong ito ay hindi maitataguyod kung wala ang mga santo at walang santo ang makukuha sa mundo.
Ang relihiyon sa anyo ng baka ay umiiyak sa ilalim.
Ang Panginoong benefactor ay nakinig sa mga iyak (ng sangkatauhan) at ipinadala si Guru Nanak sa mundong ito.
Hinugasan Niya ang Kanyang mga paa, pinuri ang Diyos at pinainom sa Kanyang mga Disipolo ang ambrosia ng kanyang mga paa.
Ipinangaral niya sa dilim na ito (kaliyug) na, ang saragun (Brahm) at nirgun (Parbrahm) ay pareho at magkapareho.
Ang Dharma ay naitatag na ngayon sa apat na paa nito at ang lahat ng apat na kasta (sa pamamagitan ng damdaming pangkapatiran) ay nabago sa isang kasta (ng sangkatauhan).
Inihahalintulad ang mahihirap sa prinsipe, ikinalat niya ang kagandahang-asal ng mapagpakumbabang paghawak sa mga paa.
Kabaligtaran ang laro ng minamahal; napayuko sa paa ang egotist na matataas na ulo.
Pinalaya ni Baba Nanak ang madilim na panahong ito (kaljug) at binibigkas ang mantra ng satnaam para sa isa at lahat.
Dumating si Guru Nanak upang tubusin ang kaliyug.
Una sa lahat, nakuha ni Baba Nanak ang pintuan ng biyaya (ng Panginoon) at pagkatapos ay sumailalim Siya at nakamit ang mahigpit na disiplina (ng puso at isipan).
Pinakain niya ang kanyang sarili ng buhangin at swallow-wort at ginawang mga bato ang kanyang higaan ie nasiyahan din siya sa kahirapan.
Nag-alok siya ng buong debosyon at pagkatapos ay masuwerte siyang naging malapit sa Diyos.
Naabot ni Baba ang rehiyon ng katotohanan kung saan natanggap niya si Nam, ang kamalig ng siyam na kayamanan at kababaang-loob.
Sa kanyang pagmumuni-muni, natagpuan ni Baba ang buong lupa na nagniningas (sa apoy ng pagnanasa at galit).
Kung wala si Guru mayroong lubos na kadiliman at narinig niya ang mga sigaw ng mga karaniwang tao.
Upang higit na maunawaan ang mga tao, si Guru Nanak ay nagsuot ng mga damit sa kanilang paraan at ipinangaral ang mga ito na humiwalay (sa kasiyahan at sakit).
Kaya lumabas siya upang sirain ang sangkatauhan sa lupa.
Dumating si Baba (Nanak) sa mga pilgrimage center at sa pamamagitan ng pakikilahok sa mga seremonya doon ay minu-minuto niyang inoobserbahan ang mga ito.
Ang mga tao ay abala sa pagsasagawa ng mga ritwal ng mga seremonya ngunit dahil nawalan sila ng mapagmahal na debosyon, sila ay walang pakinabang.
Sa pagdaan sa Vedas at simritis ay nalaman na si Brhama ay wala ring nakasulat saanman tungkol sa Sentimento ng pag-ibig.
Upang malaman ang parehong, ang satyug, treta dvapar atbp ay na-screen.
Sa kaliyug, nangingibabaw ang matinding dilim kung saan maraming mga pagkukunwari at pagkukunwari ang nasimulan.
Sa pamamagitan ng pananamit at pagkukunwari ay hindi maaabot ng isa ang Panginoon; Maaabot siya sa pamamagitan ng self-effacement.
Ang espesyal na katangian ng Sikh of the Guru ay na siya ay lumampas sa balangkas ng caste-classification at gumagalaw sa pagpapakumbaba.
Pagkatapos ang kanyang matrabahong paggawa ay magiging katanggap-tanggap sa pintuan (ng Panginoon).
Ang mga celebates, ascetics, imortal anchorites, ang sidds, naths at guro-itinuro ay magagamit sa abundance.
Maraming uri ng mga diyos, diyosa, muni, bhairav at iba pang tagapagtanggol ang naroon.
Sa ngalan ng mga gana, gandarv, diwata, kinnar at yaksas, maraming dragnet at drama ang ginawa.
Nakakakita ng mga higante, mga demonyo, mga daiys sa kanilang imahinasyon, ang mga tao ay ganap na nasa clutches ng duality.
Ang lahat ay engrossed sa ego at ang mga itinuro ay nalunod kasama ang kanilang mga guro.
Kahit na pagkatapos ng minutong pananaliksik, ang guro-oriented ay wala kahit saan na matagpuan.
Ang lahat ng mga sekta, pirs, paigambar ng mga Hindu at Muslim ay nakita (ni Baba Nanak).
Tinutulak ng mga blind ang mga blind papunta sa balon.
Sa paglitaw ng tunay na Guru Nanak, lumiwanag ang ambon at nagkalat ang liwanag sa buong paligid.
Parang sumikat ang araw at nawala ang mga bituin. Nawala ang kadiliman.
Sa dagundong ng leon sa kagubatan ang kawan ng mga tumatakas na usa ay hindi na makatiis.
Saanman ilalagay ni Baba ang kanyang mga paa, isang relihiyosong lugar ang itinayo at itinatag.
Ang lahat ng mga Siddh-lugar ngayon ay pinalitan ng pangalan sa pangalan ng Nanak.
Ang bawat tahanan ay naging isang lugar ng dharma kung saan umaawit.
Pinalaya ni Baba ang lahat ng apat na direksyon at siyam na dibisyon ng mundo.
Ang Gurmukh (Guru Nanak) ay lumitaw sa kaliyug na ito, ang madilim na panahon.
Inilarawan ni Baba Nanak ang lahat ng malawak na siyam na dibisyon ng mundo.
Pagkatapos ay umakyat siya sa bundok ng Sumer kung saan nakatagpo siya ng isang grupo ng mga sidh.
Ang isip ng walumpu't apat na sidh at Gorakh ay napuno ng sorpresa at pagdududa.
Tanong ni Siddhas (Guru Nanak), (O batang lalaki! Aling kapangyarihan ang nagdala sa iyo dito?)
Sumagot si Guru Nanak na para sa pagpunta sa lugar na ito (Naalala ko ang Panginoon nang may mapagmahal na debosyon at nagninilay-nilay sa Kanya nang malalim.)
Sinabi ni Siddhs, (O binata, sabihin mo sa amin ang iyong pangalan).
Sumagot si Baba, (O iginagalang na Nath! Ang Nanak na ito ay nakamit ang posisyon na ito sa pamamagitan ng pag-alala sa pangalan ng Panginoon).
Sa pamamagitan ng pagtawag sa kanyang sarili na mababa, natatamo ng isa ang mataas na posisyon.
Muling nagtanong si Siddhs, (O Nanak! Kumusta ang pakikitungo sa inang lupa?).
Sa panahong ito naunawaan ng lahat ng mga sidh na naparito si Nanak sa lupa upang iligtas ito mula sa (mga kasalanan ng) kaliyug.
Sumagot si Baba, (O iginagalang na Nath, ang katotohanan ay malabo tulad ng buwan at ang kasinungalingan ay parang malalim na kadiliman).
Ang kadiliman ng walang buwang gabi ng kasinungalingan ay kumalat sa paligid at ako, upang hanapin ang (makatotohanan) mundo, ay nagsagawa ng paglalakbay na ito.
Ang lupa ay nababalot ng kasalanan at ang suporta nito, ang dharma sa anyo ng baka ay umiiyak at nananaghoy (para sa pagliligtas).
Sa ganitong mga pangyayari, kapag ang mga sidh, ang mga adept, sa pamamagitan ng (naging mga repudiator) ay nagkubli sa mga bundok, kung paano matutubos ang mundo.
Yogi din nawalan ng kaalaman at simpleng paglalagay ng abo sa kanilang mga katawan ay nakahiga na walang pakialam.
Kung wala si Guru ang mundo ay nalulunod.
O Diyos! sa kaliyug , ang mentalidad ng jiv ay naging parang bibig ng aso na laging naghahanap ng patay na makakain.
Ang mga hari ay nagkakasala na parang ang pananggalang na bakod ay nilalamon mismo ang (ani sa) bukid.
Nawalan ng kaalaman, ang mga bulag na tao ay nagsasalita ng kasinungalingan.
Ngayon ang mga guru ay sumasayaw sa iba't ibang mga himig na tinutugtog ng mga alagad.
Ang mga guro ay nakaupo na ngayon sa bahay at ang mga guro ay pumupunta sa kanilang tirahan.
Tinatangkilik ng mga Qazi ang mga suhol at nakuha ang pareho na nawala ang kanilang mataas na paggalang at posisyon.
Ang lalaki at babae ay nagmamahalan para sa kayamanan, nawa'y magmula sila kahit saan.
Ang kasalanan ay naging nasa lahat ng dako sa buong mundo.
Naisip ng mga Siddh sa kanilang isipan na ang katawan na ito ay dapat sa lahat ng pagkakataon ay Magpatibay ng pilosopiya ng yoga.
Ang ganyang yogi sa kaliyug, magpapatingkad sa pangalan ng ating sekta.
Isa sa mga Nath, binigyan siya ng isang pulubing mangkok para umigib ng tubig.
Nang dumating si Baba sa batis para kumuha ng tubig, nakita niya ang mga rubi at mga hiyas sa loob nito.
Ang tunay na Guru (Nanak) na ito ay hindi maarok na pinakamataas na purusa at kayang tiisin ang kanyang ningning.
Siya (nananatiling walang impluwensya) ay bumalik sa grupo at nagsabi, O Nath, sa batis na iyon ay walang tubig.
Sa pamamagitan ng (kapangyarihan ng salita) Shabad ay nasakop niya ang mga sidh at ipinanukala ang kanyang ganap na bagong paraan ng pamumuhay.
Sa Kaliyug, sa halip na yogic exercises ang pangalan ng Panginoon na lampas sa lahat ng pagdurusa (Nanak) ang tanging pinagmumulan ng kasiyahan.
Nakasuot ng asul na kasuotan pagkatapos ay pumunta si Baba Nanak sa Mecca.
Hawak niya ang tungkod sa kanyang kamay, pinindot ang isang libro sa ilalim ng kanyang kilikili, hinawakan ang isang metal na palayok at kutson.
Ngayon ay nakaupo siya sa isang mosque kung saan nagtitipon ang mga pilgrms (hajis).
Nang si Baba (Nanak) ay natulog sa gabi na ikinakalat ang kanyang mga paa patungo sa alcove ng mosque sa Kaba,
Sinipa siya ng qazi na nagngangalang Jivan at tinanong kung sino itong infidel na nagpapatupad ng kalapastanganan.
Bakit ang makasalanang ito ay natutulog ang kanyang mga paa ay nakabuka patungo sa Diyos, Khuda.
Hinawakan niya ang mga binti na kanyang hinintay (Baba Nanak) at narito ang himala, ang buong Mecca ay tila umiikot.
Nagulat ang lahat at yumuko silang lahat.
Nagsama-sama sina Qazi at maulvis at nagsimulang talakayin ang relihiyon.
Isang mahusay na pantasya ang nalikha at walang sinuman ang makakaunawa sa misteryo nito.
Hiniling nila kay Baba Nanak na buksan at hanapin sa kanyang aklat kung ang Hindu ay dakila o ang Muslim.
Sumagot si Baba sa mga pilgrim hajis, na, kung walang mabubuting gawa, pareho silang dapat umiyak at humagulgol.
Tanging sa pagiging isang Hindu o isang Muslim ang isa ay hindi matatanggap sa hukuman ng Panginoon.
Dahil ang kulay ng safflower ay hindi permanente at nahuhugasan ng tubig, gayundin ang mga kulay ng pagiging relihiyoso ay pansamantala rin.
(Mga tagasunod ng parehong relihiyon) Sa kanilang mga paglalahad, tuligsain sina Ram at Rahim.
Ang buong mundo ay sumusunod sa mga daan ni Satanas.
Ang kahoy na sandal (ng Baba Nanak ) ay iningatan bilang alaala at siya ay sinamba sa Mecca.
Pumunta saanman sa mundo, hindi ka makakahanap ng lugar na nawalan ng pangalan ng Baba Nanak.
Nang walang diskriminasyon sa Hindu o Muslim, sa bawat bahay, ang Baba ay iginagalang.
Kapag sumikat ang araw ay hindi ito matatakpan at ito ay nagpapagaan sa buong mundo.
Nang umungal ang leon sa gubat ay nagsitakbuhan ang mga kawan ng usa.
Kung nais ng isang tao na itago ang buwan sa pamamagitan ng paglalagay sa harap nito ng isang pinggan, hindi ito maaaring itago.
Mula sa pagtaas hanggang sa pagtatakda ng mga direksyon ie mula silangan hanggang kanluran, lahat ng siyam na dibisyon ng lupa ay yumuko sa harap ng Baba Nanak.
Ipinakalat niya ang kanyang kapangyarihan sa buong mundo.
Mula sa Mecca, pumunta si Baba sa Baghdad at nanatili sa labas ng lungsod.
Una, si Baba mismo ay nasa anyo ng Timeless at pangalawa, mayroon siyang kasamang Mardana, ang rebeck player.
Para sa namaz (sa kanyang sariling istilo), tumawag si Baba, nakikinig kung saan natahimik ang buong mundo.
Natahimik ang buong lungsod at narito! to behold it, the pir (of the town) also got wonderstruck.
Sa pagmamasid ng minuto ay natagpuan niya (sa anyo ng Baba Nanak) ang isang masiglang faquir.
Tinanong siya ni Pir Dastegir, saang kategorya ng faquir ka nabibilang at ano ang iyong mga magulang.
(Sinabi ni Mardana) Siya si Nanak, na pumasok sa kaliyug, at, kinikilala niya ang Diyos at ang Kanyang mga faquir bilang iisa.
Siya ay kilala sa lahat ng direksyon maliban sa lupa at langit.
Ang pir ay nakipagdebate at nalaman na ang faquir na ito ay higit na makapangyarihan.
Dito sa Baghdad ay nagpakita siya ng malaking himala.
Samantala, binanggit niya (Baba Nanak) ang tungkol sa napakaraming daigdig at kalangitan.
Hiniling ni Pir Dastegir (ang Baba) na ipakita sa kanya ang anumang nakita niya.
Sinamahan ni Guru Nanak Dev ang anak ng pir, natunaw sa manipis na hangin.
At sa isang kisap-mata ay na-visualize niya ang upper at lower worlds.
Mula sa daigdig ay nagdala siya ng isang mangkok na puno ng sagradong pagkain at iniabot ito kay pir.
Ang hayag na kapangyarihang ito (ng Guru) ay hindi maaaring itago.
Matapos gawin ang Baghdad, ang mga kuta (ng pirs) ay yumuko, ang Mecca Medina at lahat ay nagpakumbaba.
Sinakop niya (Baba Nanak) ang walumpu't apat na sidds at pagkukunwari ng anim na paaralan ng Indian Philosophy
Ang mga kakulangan ng mga underworld, ang kalangitan, ang mga lupa at ang buong mundo ay nasakop.
Sa pagsakop sa lahat ng siyam na dibisyon ng mundo ay itinatag niya ang siklo ng Satinaam, ang tunay na pangalan
Lahat ng mga Diyos, mga demonyo, mga higante, mga daity, si Chitragupt ay yumukod sa kanyang paanan.
Si Indra at ang kanyang mga nimpa ay umawit ng mga magagandang kanta.
Napuno ng kagalakan ang mundo dahil dumating si Guru Nanak upang magbigay ng pagpapalaya sa kaliyug.
Ginawa niyang mapagpakumbaba at mapagmataas ang Hindu Muslim
Pagkatapos ay bumalik si Baba (Nanak) sa Kartarpur kung saan isinantabi niya ang kanyang kasuotan ng isang Recluse.
Nakasuot na ngayon ng damit ng may-bahay, mahusay siyang nakaupo sa isang higaan (at tinupad ang kanyang misyon).
Ginawa niya ang daloy ng Ganges sa kabilang direksyon dahil pinili niya ang Angad para sa pamumuno sa mga tao (sa kagustuhan sa kanyang mga anak).
Ang mga anak na lalaki ay hindi sumunod sa mga utos at ang kanilang mga isip ay naging pagalit at hindi matatag.
Kapag bumigkas si Baba ng mga himno, ang liwanag ay kakalat at ang kadiliman ay nagwawala.
Ang mga talakayan para sa kapakanan ng kaalaman at ang mga himig ng unstruck sound ay narinig doon.
Ang Sodar at Arati ay inaawit at sa mga oras ng ambrosial ay binigkas ang Japu.
Iniligtas ng Gurmukh (Nanak) ang mga tao mula sa mga hawakan ng tantra, mantra at Atharvaveda.
Nang marinig ang tungkol sa Sivratri fair, pumunta si Baba (Nanak) sa Achal Batala.
Upang masilayan niya ang buong sangkatauhan ay dinagsa ang lugar.
Higit pa sa riddhis at siddhis, nagsimulang bumuhos ang pera na parang ulan.
Nang makita ang himalang ito, napukaw ang galit ng mga yogi.
Nang magbigay ng obeisance ang ilan sa mga deboto (sa harap ni Guru Nanak), lumalim ang galit ng mga yogi at itinago nila ang kanilang metal na palayok.
Ang mga deboto na nawalan ng kanilang palayok ay nakalimutan ang kanilang debosyon dahil ang kanilang atensyon ngayon ay nasa palayok.
Natuklasan ng omniscient na Baba (at ibinigay) ang palayok (sa mga deboto).
Nasaksihan ito ng mga yogi na lalong nagalit
Ang lahat ng mga yogis na naiirita ay nagsama-sama at lumapit upang magkaroon ng debate.
Nagtanong si Yogi Bhangar Nath, (Bakit mo nilagyan ng suka ang gatas?)
Ang sira na gatas ay hindi maaaring gawing mantikilya.
Paano mo inalis ang yogic na kasuotan at binihisan ang iyong sarili sa paraang pambahay.
Sabi ni Nanak, (O Bhangar Nath, ang iyong ina-guro ay hindi magalang)
Hindi niya nilinis ang kaloob-looban ng iyong palayok sa katawan at sinunog ng iyong mga malikot na pag-iisip ang iyong bulaklak (ng kaalaman na magiging bunga).
Ikaw, habang lumalayo at tinatanggihan ang bahay-bahay, pumunta muli sa mga may-bahay para sa pagmamalimos.
Maliban sa kanilang mga handog ay wala kang makukuha.
Nang marinig ito, ang mga yogi ay sumigaw nang malakas at humihingi ng maraming espiritu.
Sabi nila, (Sa kaliyug, tinapakan at itinaboy ni Bedi Nanak ang anim na paaralan ng pilosopiyang Indian).
Sa pagsasabi ng gayon, binilang ng mga Siddh ang lahat ng uri ng mga gamot at nagsimulang gumawa ng mga tantric na tunog ng mga mantra.
Binago ng Yogis ang kanilang mga sarili sa mga anyo ng mga leon at tigre at nagsagawa ng maraming aksyon.
Ang ilan sa kanila ay naging may pakpak at lumipad na parang mga ibon.
Ang iba ay nagsimulang sumirit na parang ulupong at ang iba ay nagbuhos ng apoy.
Pinulot ni Bhangar nath ang mga bituin at marami sa balat ng usa ang nagsimulang lumutang sa tubig.
Ang apoy (ng mga pagnanasa) ng mga sidh ay hindi naaalis.
Nagsalita ang mga Siddh, Makinig O Nanak! Nagpakita ka ng mga himala sa mundo.
Bakit ka nahuhuli sa pagpapakita sa amin.
Sumagot si Baba, O iginagalang na Nath! Wala akong karapat-dapat na ipakita sa iyo.
Wala akong suporta maliban sa Guru (Diyos), banal na kongregasyon, at Salita (bani).
Ang Paramatman na lahat ay puno ng benediction (sivam) para sa lahat ay matatag at ang lupa (at materyal sa ibabaw nito) ay panandalian.
Inubos ng mga sidd ang kanilang sarili sa mga tantra-mantra ngunit hindi pinahintulutan ng mundo ng Panginoon na lumabas ang kanilang mga kapangyarihan.
Ang Guru ay ang nagbibigay at walang sinuman ang makasusukat ng kanyang mga biyaya.
Sa pangkalahatan, ang mapagpakumbabang yogis ay nagsumite sa harap ng tunay na Guru Nanak.
Sinabi ni Baba (dagdag pa), O iginagalang na Nath! Pakinggan mo ang katotohanang aking binibitawan.
Kung wala ang tunay na Pangalan wala akong ibang himala.
Maaari akong magsuot ng damit ng apoy at magtayo ng aking bahay sa Himalayas.
Maaari kong kainin ang bakal at gawin ang lupa sa aking mga order.
Maaari kong palawakin ang aking sarili nang labis na kaya kong itulak ang lupa.
Maaari kong timbangin ang lupa at ang langit laban sa ilang gramo ng timbang.
Maaaring mayroon akong labis na kapangyarihan kaya't isinantabi ko ang sinuman sa pamamagitan ng pagsasabi.
Ngunit kung wala ang tunay na Pangalan, ang lahat ng ito (mga kapangyarihan) ay panandalian tulad ng Anino ng mga ulap.
Nakipag-usap si Baba sa mga Siddh at dahil sa lakas ng sabad ang mga Siddh na iyon ay nagkamit ng kapayapaan.
Ang pagsakop sa Sivratri fair na ginawa ni Baba ay yumukod ang mga tagasunod ng anim na pilosopiya.
Ngayon, nagsasalita ng mabait na mga salita, sinabi ng mga sidh, Nanak, ang iyong tagumpay ay mahusay.
Ikaw, na umuusbong tulad ng isang dakilang tao sa kaliyug ay nagpakalat ng liwanag (ng kaalaman) sa buong paligid.
Pagbangon mula sa perya na iyon, pumunta si Baba sa paglalakbay sa Multan.
Sa Multan, ang pir ay nagpakita ng isang mangkok ng gatas na puno ng hanggang sa labi (na nangangahulugang ang mga faquir dito ay marami na).
Kumuha si Baba ng bulaklak na jasmine mula sa kanyang bag at pinalutang ito sa gatas (na ang ibig sabihin ay hindi niya guguluhin ang sinuman).
Ito ay isang eksena na para bang ang Ganges ay nagsasama sa dagat.
Matapos ang paglalakbay ng Multan, muling lumiko si Baba Nanak patungo sa Kartarpur.
Ang kanyang epekto ay tumaas nang mabilis at ginawa niya ang mga tao ng kaliyug na maalala si Nam.
Ang pagnanais ng anuman maliban sa Pangalan ng Panginoon, ay paanyaya sa pagpaparami ng mga pagdurusa.
Sa mundo, itinatag niya ang awtoridad (ng kanyang mga doktrina) at nagsimula ng isang relihiyon, na walang anumang karumihan (niramal panth).
Sa panahon ng kanyang buhay, iwinagayway niya ang canopy ng upuan ng Guru sa ulo ni Lahina(Guru Angad) at pinagsama ang kanyang sariling liwanag sa kanya.
Binago na ngayon ni Guru Nanak ang kanyang sarili.
Ang misteryong ito ay hindi kayang unawain ng sinuman na ang kahanga-hangang (Nanak) ay nakamit ang isang napakagandang gawain.
Binago niya (ang kanyang katawan) sa isang bagong anyo.
Sa parehong marka (sa noo), ang parehong canopy na kanyang sinag sa Trono.
Ang kapangyarihan ni Guru Nanak ay nasa Guru Angad na ngayon ay ipinahayag sa publiko sa buong paligid.
Iniwan ni Guru Angad ang Kartarpur at ikinalat ang kanyang ilaw habang nakaupo sa Khadur.
Ang mga buto ng aksyon ng mga nakaraang kapanganakan ay umusbong; lahat ng iba pang mga talino ay huwad.
Anuman ang nakuha ni Lahina mula kay Guru Nanak ay dumating na ngayon sa bahay ni (Guru) Amar Das.
Ang pagkakaroon ng pagtanggap ng celestial na regalo mula kay Guru Angad, ang Guru, sa anyo ng Amar Das ay nakaupo.
Itinatag ni Guru Amar Das ang Goindval. Ang kahanga-hangang paglalaro ay hindi nakikita.
Ang regalong natanggap mula sa mga naunang Guru ay lalong nagpahusay sa kadakilaan ng Liwanag.
Ang mga pananagutan ng mga nakaraang kapanganakan ay kailangang bayaran at ang bagay ay mapupunta sa bahay na kinabibilangan.
Ngayon si Guru Ram Das, isang emperador ng Sodhi, na nakaupo sa upuan ng Guru ay tinatawag na tunay na Guru.
Nahukay niya ang kumpletong banal na tangke at dito nanirahan sa Amritsar, ikinalat niya ang kanyang liwanag.
Kahanga-hanga ang paglalaro ng Panginoon. Maaari niyang maging sanhi ng pagsasama ng Ganges sa magkasalungat na direksyon sa karagatan.
Kumuha ka ng iyong sarili; walang maidudulot sa iyo ng anuman.
Ngayon ang Guruship ay pumasok sa bahay ni Arjan (Dev) na, masasabing anak, ngunit, pinatunayan niya sa pamamagitan ng kanyang mabubuting gawa na karapat-dapat sa Guro-upuan.
Ang Guruship na ito ay hindi lalampas sa Sodhis dahil walang ibang makatitiis sa hindi mabata na ito.
Ang bagay ng Kapulungan ay dapat manatili sa Kapulungan.
(Mula kay Guru Nanak hanggang kay Guru Arjan Dev) Naroon ang limang pirs na umiinom mula sa limang tasa (ng katotohanan, kasiyahan, habag, dharama, karunungan sa pag-unawa), at ngayon ang ikaanim na dakilang pir ay may hawak ng Guruship.
Binago ni Arjan (Dev) ang sarili bilang Harigobind at marilag na umupo.
Ngayon ay nagsimula na ang angkan ng Sodhi at lahat sila ay magpapakita ng kanilang mga sarili nang paisa-isa.
Ang Guru na ito, ang manlulupig ng mga hukbo, ay napakatapang at mabait.
Ang mga Sikh ay nanalangin at nagtanong na nakita nila ang anim na Gurus (ilan pa ang darating) .
Ang tunay na Guru, ang nakakaalam ng hindi nalalaman at tagakita ng di-nakikita ay nagsabi sa mga Sikh na makinig.
Ang angkan ng mga Sodhi ay naitatag sa matibay na pundasyon.
Apat pang Guru ang darating sa lupa (yuga 2, yuga 2 ie 2+2=4)
Sa Satyug, si Visnu sa anyo ni Vasudev ay sinasabing nagkatawang-tao at ang 'V' Ng Vahiguru ay nagpapaalala kay Visnu.
Ang tunay na Guru ng dvapar ay sinasabing si Harikrsna at ang 'H' ng Vahiguru ay nagpapaalala kay Hari.
Sa treta ay Ram at 'R' ng Vahiguru ay nagsasabi na ang rembering Ram ay magbubunga ng kagalakan at kaligayahan.
Sa kalijug, si Gobind ay nasa anyo ng Nanak at ang 'G' ng Vahiguru ay binigkas si Govind.
Ang mga pagbigkas ng lahat ng apat na edad ay sumasakop sa Panchayan ie sa kaluluwa ng karaniwang tao.
Kapag pinagsama ang apat na titik Vahiguru ay naaalala,
Muling nagsanib ang jiv sa pinagmulan nito.