Isang Oankar, ang pangunahing enegy, na natanto sa pamamagitan ng Ang biyaya ng banal na preceptor.
Tatlo
Ako ay yumuyuko sa harap ng primeval na Panginoon na sinabihan bilang ang pangunahing dahilan ng lahat.
Ang katotohanang nagkatawang-tao na ang tunay na Guru ay napagtanto sa pamamagitan ng Salita.
Sila lamang ang nakakilala sa Kanya na ang surati (kamalayan) ay sumanib sa katotohanan pagkatapos tanggapin ang mga utos ng Salita.
Ang banal na kongregasyon ay ang tunay na batayan at tunay na tahanan ng katotohanan.
Kung saan ang indibidwal na inspirasyon ng mapagmahal na debosyon ay nagtatamasa ng likas na kasiyahan.
Panginoon, mabait sa mga deboto at sa kaluwalhatian ng mga dukha, ay nakikisama rin sa Kanyang sarili sa banal na kongregasyon.
Kahit Brahma, Visnu, Mahesa ay hindi alam ang Kanyang mga misteryo.
Sesanag pag-alala sa Kanya na may libong talukbong nito ay hindi Siya maintindihan.
Ang katotohanan ay nakalulugod sa mga gurmukh na naging dervish sa pintuan ng banal na kongregasyon.
Ang mga paraan ng Guru at ng disipulo ay mahiwaga at hindi mahahalata.
Si Guru (Nanak) at disipulo (Angad) ay parehong pinagpala (dahil ang dalawa ay nagsanib sa isa't isa).
Ang kanilang tirahan ay ang karunungan ng Guru at silang dalawa ay nalulugod sa mga papuri ng Panginoon.
Naliwanagan ng Salita ang kanilang kamalayan ay naging walang hanggan at hindi nababago.
Lumalampas sa lahat ng pag-asa, natamo nila ang banayad na karunungan sa kanilang katauhan.
Ang paglupig sa pagnanasa at galit ay inilagay nila ang kanilang mga sarili sa mga papuri (ng Diyos).
Higit pa sa mga tahanan ng Siva at Sakti ay narating nila ang tahanan ng katotohanan, kasiyahan at kaligayahan.
Ang pagiging walang malasakit sa sambahayan (kasiyahan) sila ay nakatuon sa katotohanan.
Ang Guru at disipulo ay nakamit na ngayon ang ratio na dalawampu't dalawampu't Isa, ibig sabihin, ang disipulo ay nauna sa Guru.
Ang alagad na sumusunod sa mga utos ng Guru ay tinatawag na gurmukh.
Ang mga kilos ng gurmukh ay kahanga-hanga at ang kanilang kaluwalhatian ay hindi mailarawan.
Isinasaalang-alang ang paglikha bilang anyo ng Lumikha na nararamdaman niyang isang sakripisyo para dito.
Sa mundo nararamdaman niya ang kanyang sarili bilang isang bisita at ang mundo ay isang guest house.
Ang katotohanan ay ang kanyang tunay na Guru na kanyang kinakausap at pinakikinggan.
Tulad ng isang bard, sa mga pintuan ng banal na kongregasyon, binibigkas niya ang mga himno ng Guru (gurbani).
Para sa kanya ang banal na kongregasyon ay ang batayan ng kanyang pagkakilala sa Panginoong nakaaalam ng lahat.
Ang kanyang kamalayan ay nananatili sa magandang tunay na Salita.
Ang tunay na hukuman ng hustisya para sa kanya ay ang banal na kongregasyon at sa pamamagitan ng Salita ang tunay na pagkakakilanlan nito ay itinatag niya sa kanyang puso.
Mula sa Guru ang disipulo ay nakakuha ng kamangha-manghang Salita
At bilang isang disipulo, pinagsasama ang kanyang kamalayan dito, ay humarap sa hindi mahahalata na Panginoon.
Ang pagpupulong sa Guru, ang disipulo ay nakakamit ng turia, ang ikaapat at huling yugto ng espirituwal na katahimikan.
Hawak niya ang hindi maarok at matahimik na Panginoon sa kanyang puso.
Nagiging malaya ang tunay na disipulong iyon ang sumanib sa kanyang sarili sa katotohanan.
At sa pagiging hari ng mga hari ginagawa niya ang iba na masunurin sa kanya.
Siya lamang ang nagmamahal sa banal na kalooban ng Panginoon.
At tanging siya lamang ang nakatikim ng nektar sa anyo ng mga papuri sa Panginoon.
Ang pagkuha ng kamalayan sa kalaliman ng Salita ay hinubog niya ang di-chiseled na isip.
Ang paraan ng pamumuhay ng mga gurmukh ay napakahalaga;
Hindi ito mabibili; sa weighing scale hindi ito matimbang.
Pagpapatatag sa sariling sarili at hindi nagiging walang kabuluhan sa kanyang paraan ng pamumuhay.
Ang paraang ito ay natatangi at hindi nadudumihan kahit na kasama ng iba.
Hindi maipaliwanag ang kwento nito.
Ang ganitong paraan ay lumalampas sa lahat ng pagtanggal at lahat ng pagkabalisa.
Nakuha sa equipoise ang gurmukh na paraan ng pamumuhay na ito ay nagbibigay ng balanse sa buhay.
Ang gurmukh ay kumakawala mula sa tangke ng nektar.
Ang huling resulta ng kakulangan ng mga karanasan ay ang gurmukh ay hindi kailanman nagpapakita ng kanyang kaakuhan.
Mula sa tindahan ng banal na kongregasyon, sa pamamagitan ng Salita, ang kalakal ng pangalan ng Diyos ay nakukuha.
Paano Siya purihin? Ang mga pamantayan sa pagsukat ng perpektong Panginoon ay perpekto.
Ang bodega ng Tunay na Hari ay hindi nagkukulang.
Ang paglinang sa Tunay na Guru, ang mga kumikita sa pamamagitan Niya ay pinagsama sa Kanyang hindi mauubos na Pagkatao.
Ang grupo ng mga banal ay hayagang dakila; ang isa ay dapat palaging nasa at kasama nito.
Ang balat sa anyo ng maya ay dapat ihiwalay sa bigas ng buhay
na may mga hagod ng disiplina sa mismong buhay na ito.
Ang lahat ng limang masasamang hilig, ay dapat na sirain.
Habang ang tubig ng balon ay nagpapanatili ng luntiang mga bukid, ang larangan ng kamalayan ay dapat panatilihing luntian (sa tulong ng shabad).
Ang Panginoon Mismo ang tunay na Guru na hindi mahahalata.
Sa sarili Niyang kalooban Siya ay Itinatatag o binubunot.
Ang kasalanan at kabutihan ng paglikha at pagkawasak ay hindi Siya naaantig.
Hindi Niya kailanman pinapansin Siya ng sinuman at ang mga biyaya at sumpa ay hindi nananatili sa Kanya.
Binibigkas ng tunay na Guru ang Salita at inilalahad ang kadakilaan ng hindi mailalarawan na Panginoong iyon.
Eulogosong ang hindi masabi (Panginoon) ay hindi siya nagpapakasawa sa pagkukunwari at daya.
Ang ningning ng perpektong Guru ay nagtatapos sa kaakuhan ng mga naghahanap ng kaalaman.
Ang Guru na nag-aalis ng tatlong pagdurusa (ipinadala ng diyos, pisikal at espirituwal) ay nagpapababa ng mga pagkabalisa ng mga tao.
Nabusog sa mga turo ng gayong Guru, ang indibidwal ay nananatili sa kanyang likas na kalikasan.
Ang perpektong Guru ay katotohanan na nagkatawang-tao na natanto sa pamamagitan ng pagiging gurmukh.
Ang pagnanais ng tunay na Guru ay ang Salita ay dapat mapanatili;
Ang pagsunog ng ego ay makakakuha ng karangalan sa hukuman ng Panginoon.
Dapat matutunan ng isang tao ang pamamaraan ng pagsasama sa Panginoon sa pamamagitan ng pagsasaalang-alang sa tahanan bilang lugar para sa paglinang ng dharma.
Ang pagpapalaya para sa kanila ay tiyak na sumusunod sa turo ng Guru.
Ang pagkakaroon nila ng mapagmahal na debosyon sa kanilang puso ay nananatiling masaya.
Ang gayong mga tao ay mga emperador na puno ng kasiyahan.
Ang pagiging egoless ay naglilingkod sila sa sangat, kongregasyon, sa pamamagitan ng pagdadala ng tubig, paggiling ng mais atbp para dito.
Sa kababaang-loob at kagalakan sila ay humantong sa ganap na natatanging buhay.
Ang Guru ay nangangaral sa Sikh na maging dalisay sa pag-uugali.
Siya (gurmukh) sa pagsali sa kongregasyon ay nananatiling nakatuon sa Salita.
Sa kumpanya ng mga bulaklak ang sesame oil ay nagiging mabango din.
Ilong – string ng Kalooban ng Diyos ay nananatili sa ilong ng Sikh ng Guru ibig sabihin, palagi niyang inihahanda ang kanyang sarili na maging sunud-sunuran sa Panginoon.
Ang pagligo sa mga oras ng ambrosial ay nananatili siyang nabighani sa rehiyon ng Panginoon.
Ang pag-alala kay Guru sa kanyang puso ay nagiging isa siya sa Kanya.
Siya na may takot sa Panginoon at mapagmahal na debosyon, ay kilala bilang sadhu ng mataas na tangkad.
Ang mabilis na kulay ng Panginoon ay nagpapatuloy sa pagsasama sa isang gurmukh.
Ang gurmukh ay nananatili lamang sa kataas-taasang Panginoon na siyang nagbibigay ng pinakamataas na galak at walang takot.
Tumutok sa salitang-Guru na isinasaalang-alang ito bilang pigura ng Guru na laging kasama mo.
Dahil sa kaalaman ng Salita, natagpuan ng gurmukh ang Panginoon na laging malapit at hindi malayo.
Ngunit ang binhi ng karma ay umusbong ayon sa mga nakaraang karma.
Ang magiting na lingkod ay nagiging pinuno sa paglilingkod sa Guru.
Diyos, ang pinakamataas na bahay-imbakan ay laging puno at nasa lahat ng dako.
Ang Kanyang kaluwalhatian ay nagniningning sa banal na kongregasyon ng mga banal.
Ang ningning ng laksa-laksang buwan at araw ay nasupil sa harap ng liwanag ng banal na kongregasyon.
Milyun-milyong Vedas at Puranas ay hindi gaanong mahalaga sa harap ng mga papuri sa Panginoon.
Ang alabok ng mga paa ng minamahal ng Panginoon ay mahal sa gurmukh.
Ang pagiging isa sa isa't isa ang Guru at ang Sikh ay ginawa ang Panginoon na mahahalata (sa anyo ng Guru).
Ang pagsisimula ng Guru ang disipulo ay naging isang Sikh.
Ninanais ng Panginoon na ang Guru at ang disipulo ay maging isa.
Tila kung ang brilyante pagputol ng brilyante ay dinala ang isa pa sa isang string;
O ang alon ng tubig ay sumanib sa tubig, o ang liwanag ng isang lampara ay naninirahan sa isa pang lampara.
Ang kahanga-hangang gawa (ng Panginoon) ay tila napalitan ng isang talinghaga.
Para bang ang sagradong ghee ay ginawa pagkatapos ng paghalo ng curd.
Ang Isang Liwanag ay nakakalat sa lahat ng tatlong mundo.
Para bang ang sagradong ghee ay ginawa pagkatapos ng paghalo ng curd. Ang
Ang Tunay na Guru Nanak Dev ay ang Guru ng mga Guru.
Inilagay niya si Guru Angad Dev sa hindi nakikitang misteryosong trono ng equipoise.
Ang pagsasanib kay Amar Das sa panlabas na Panginoon ay ginawa niyang makita niya ang hindi nakikita.
Ginawa si Guru Ram Das upang mabigla ang kasiyahan ng pinakamataas na nektar.
Nakuha ni Guru Arjan Dev ang malaking serbisyo (mula kay Guru Ram Das).
Ginulo din ni Guru Hargobind ang dagat (ng Salita)
At dahil sa biyaya ng lahat ng makatotohanang personalidad na ito, ang katotohanan ng Panginoon ay naninirahan sa puso ng mga karaniwang tao, na ganap na inialay ang kanilang sarili sa Salita.
Kahit na ang mga walang laman na puso ng mga tao ay napuno ng sabad, ang Salita
At winakasan na ng mga Gurmukh ang kanilang mga takot at maling akala.
Ang takot (sa Diyos) at pag-ibig (para sa sangkatauhan) na nagkakalat sa banal na kongregasyon ang pakiramdam ng di-pagkakabit ay laging nananaig.
Sa likas na katangian, ang Gurmukhs remian alert ie ang kanilang kamalayan ay nananatiling nakaayon sa Sabad, ang Salita.
Nagsalita sila ng matatamis na salita at pinatalsik na nila ang ego sa kanilang mga sarili.
Ang pag-uugali ng kanilang mga sarili ayon sa karunungan ng Guru sila ay laging nananatiling puspos ng pag-ibig (sa Panginoon).
Sila ay nakadarama ng mapalad na tinanggap ang tasa ng pag-ibig (ng Panginoon).
Napagtatanto ang liwanag ng Kataas-taasan sa kanilang isipan, sila ay naging may kakayahan na sindihan ang lampara ng banal na kaalaman.
Dahil sa karunungan na nakuha mula kay Guru mayroon silang walang limitasyong sigasig at nananatili silang hindi nagalaw ng maya at ang dumi ng masasamang hilig.
Sa konteksto ng kamunduhan, palagi silang nagsasagawa ng kanilang mga sarili sa isang mataas na posisyon ie kung ang mundo ay dalawampu, sila ay dalawampu't isa.
Ang mga salita ng gurmukh ay dapat na laging itinatangi sa puso ng isang tao.
Sa pamamagitan ng mabait na sulyap ng gurmukh ang isa ay nagiging mapalad at masaya.
Bihira ang mga nakakamit ng kahulugan ng disiplina at paglilingkod.
Ang mga Gurmukh na puno ng pagmamahal ay mabait sa mahihirap.
Si Gurmukh ay palaging matatag at laging sumusunod sa mga turo ng Guru.
Dapat humingi ng mga hiyas at rubi mula sa mga gurmukh.
Ang mga Gurmukh ay walang panlilinlang; sila, nang hindi nagiging biktima ng Oras, ay patuloy na tinatamasa ang kasiyahan ng debosyon.
Ang mga Gurmukh ay may diskriminasyong karunungan ng mga swans (na makapaghihiwalay ng gatas sa tubig), at sila sa kanilang isip at katawan ay nagmamahal sa kanilang Panginoon.
Sa pamamagitan ng pagsulat ng 1 (Isa) sa simula, ipinakita na si Ekankar, ang Diyos, na sumasakop sa lahat ng anyo sa Kanya ay isa lamang (at hindi dalawa o tatlo).
Ang Ura, ang unang liham ng Gurmukhi, sa anyo ng Oankar ay nagpapakita ng kapangyarihang kumokontrol sa mundo ng isang Panginoong iyon.
Ang Panginoong iyon ay naunawaan bilang ang Tunay na Pangalan, Lumikha at ang Walang-takot.
Siya ay wala sa rancourt, lampas sa oras at libre mula sa cycle ng transmigration.
Aba ang Panginoon! Ang Kanyang marka ay katotohanan at Siya ay nagniningning sa maningning na apoy.
Limang titik (1 Oankar) ay mga altruista; nasa kanila ang kapangyarihan ng persona ng Panginoon.
Ang indibidwal, na nauunawaan ang kanilang kahalagahan ay nabibiyayaan ng magandang sulyap sa Diyos na siyang pinakabuod ng mga kaluguran.
Habang ang mga numero mula isa hanggang siyam na nagdaragdag ng zero sa kanila ay umabot sa walang katapusang bilang
Ang mga taong humiwalay sa tasa ng pag-ibig mula sa kanilang minamahal ay nagiging master ng walang katapusang kapangyarihan.
Ang mga tao ng lahat ng apat na varna ay nakaupo nang magkakasama sa piling ng mga gurmukh.
Ang lahat ng mga alagad ay nagiging gurmukh gaya ng dahon ng hitso, kalamansi at chatehu kapag pinaghalo ay nagiging isang kulay pula.
Ang lahat ng limang tunog (na ginawa ng iba't ibang instrumento) ay nagpapanatili sa mga gurmukh na puno ng kagalakan.
Sa mga alon ng Salita ng tunay na Guru, ang mga gurmukh ay nananatiling masaya.
Ang pagsali sa kanilang kamalayan sa mga turo ng Guru, sila ay naging may kaalaman.
Pinananatili nila ang kanilang sarili sa araw at gabi sa dakilang taginting ng Gurbani, ang mga banal na himno.
Nalunod sa walang katapusang Salita at ang matatag na kulay nito ay ang Isa lamang (Diyos) ang naisasakatuparan.
Mula sa labindalawang paraan (ng mga yogis) ang paraan ng mga gurmukh ay ang tamang paraan.
Sa unang panahon ay inorden ng Panginoon.
Ang Salita ng Guru ay nakipagtagpo sa Sabda-brahm na Salita-Diyos at ang kaakuhan ng mga nilalang ay nabura.
Ang napakakahanga-hangang salitang ito ay ang collyrium ng mga gurmukh.
Ang pag-ampon kay Gurmat, ang karunungan ng Guru, na may biyaya ng Guru, ang mga maling akala ay iniiwasan.
Ang primordial na nilalang ay lampas sa panahon at pagkawasak.
Siya ay nagbibigay ng biyaya sa Kanyang mga lingkod tulad ng Siva at Sanaks et al.
Sa lahat ng panahon Siya lamang ang naaalala at Siya lamang ang pinagtutuunan ng pansin ng mga Sikh.
Sa pamamagitan ng sarap ng tasa ng pag-ibig na kilala ang Kataas-taasang Pag-ibig.
Mula pa noong unang panahon Siya ay nagpapasaya sa lahat.
Sa pamamagitan lamang ng pagiging patay sa buhay, ibig sabihin, ganap na hiwalay, at hindi sa pamamagitan lamang ng pandiwang pananalita ay maaaring maging isang tunay na disipulo.
Ang isa ay maaaring maging ganoong tao lamang pagkatapos na isakripisyo para sa katotohanan at kasiyahan at sa pamamagitan ng pag-iwas sa mga maling akala at takot.
Ang tunay na disipulo ay isang binili na alipin na laging abala sa paglilingkod sa Guro.
Nakakalimutan niya ang gutom, tulog, pagkain at pahinga.
Gumiling siya ng sariwang harina (para sa libreng kusina) at naghahain sa pamamagitan ng pag-iigib ng tubig.
Siya ay tagahanga (ang kongregasyon) at hinuhugasan ng mabuti ang mga paa ng Guru.
Ang alipin ay laging nananatiling disiplinado at walang kinalaman sa pagtangis at pagtawa.
Sa ganitong paraan siya ay nagiging dervish sa pintuan ng Panginoon at nababad sa kasiyahan ng ulan ng pag-ibig.
Siya ay makikita bilang ang unang buwan ng araw ng Id (na sabik na hinihintay ng mga Muslim upang masira ang kanilang mahabang pag-aayuno), at siya lamang ang lalabas bilang isang perpektong tao.
Sa pamamagitan ng pagiging alabok ng mga paa ang disipulo ay kinakailangang maging malapit sa paanan ng Guru.
Ang pagiging isang masugid na manliligaw sa anyo (salita) ng Guru at pagiging patay sa kasakiman, infatuation at iba pang mga hilig sa relasyon, dapat siyang manatiling buhay sa mundo.
Ang pagtanggi sa lahat ng makamundong koneksyon ay dapat siyang manatiling tinina sa kulay ng Panginoon.
Sa paghahanap ng walang kanlungan sa ibang lugar, dapat niyang panatilihin ang kanyang isip sa kanlungan ng Diyos, ang Guru.
Sagrado ang tasa ng pag-ibig ng minamahal; dapat siya lang ang mag-quaff niyan.
Ang paggawa ng kababaang-loob na kanyang tahanan ay dapat siyang maging handa dito.
Ang paghihiwalay sa (panlasa ng) sampung bahagi ng katawan na hindi nahuhuli sa kanilang lambat, dapat niyang makuha ang equipose.
Siya ay dapat na ganap na may kamalayan tungkol sa salita ng Guru at hindi dapat pahintulutan ang isip na mahuli sa mga maling akala.
Ang pagsipsip ng kamalayan sa Salita ay ginagawa siyang alerto at sa ganitong paraan ang isang tao ay nakatawid sa Salita - karagatan.
Siya ay tunay na Sikh na sumuko sa harap ng Guru at yumuko ang kanyang ulo;
Sino ang naglalagay ng kanyang isip at noo sa mga paa ni Guru;
Sinong nagtataglay ng mahal sa kanyang puso ang mga turo ng Guru ay nagpapaalis ng kaakuhan sa kanyang sarili;
Na nagmamahal sa kalooban ng Panginoon at nakamit ang equipoise sa pamamagitan ng pagiging guro-oriented, gurmukh;
Na sa pamamagitan ng pagsasanib ng kanyang kamalayan sa Salita ay kumilos ayon sa banal na Kalooban (hukam).
Siya (ang tunay na Sikh) bilang resulta ng kanyang pagmamahal at takot sa banal na kongregasyon ay nakamit ang kanyang sarili (atma).
Siya ay nananatiling nakadikit sa lotus feet ng Guru tulad ng itim na bubuyog.
Nababalot sa kasiyahang ito, nagpatuloy siya sa pag-quaffing ng nektar.
Mapalad ang ina ng gayong tao. Tanging ang kanyang pagdating sa mundong ito ay mabunga.