هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدائي حڪم جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو.
وار ٽي
مان ان عظيم رب جي اڳيان سجدو ڪريان ٿو جنهن کي سڀني جو بنيادي سبب ٻڌايو ويو آهي.
سچ پچ ته سچو گرو لفظ جي ذريعي محسوس ٿئي ٿو.
صرف انهن ئي ان کي محسوس ڪيو آهي جنهن جي سورتي (شعور) ڪلام جي حڪمن کي قبول ڪرڻ کان پوءِ حقيقت ۾ ضم ٿي وئي آهي.
مقدس جماعت سچائي جو اصل بنياد ۽ مستند گهر آهي.
جتي محبت جي عقيدت کان متاثر فرد فطري لذت حاصل ڪري ٿو.
رب، عقيدتمندن تي مهربان ۽ غريبن جي شان، پڻ پاڻ کي مقدس جماعت ۾ شامل ڪري ٿو.
برهما، وشنو، مهيسا به سندس اسرار نه ڄاڻي سگهيا.
سيسناگ هن کي پنهنجي هزارن هڏن سان ياد ڪندي هن کي سمجهي نه سگهيو.
سچ پچ ته خوشنصيب آهي انهن گرومخن کي، جيڪي درويش ٿي مقدس جماعت جي در تي ويٺا آهن.
گرو ۽ شاگرد جا طريقا پراسرار ۽ ناقابل قبول آهن.
گرو (نانڪ) ۽ شاگرد (انگد) ٻئي نعمت آهن (ڇاڪاڻ ته ٻئي هڪ ٻئي ۾ ضم ٿي ويا آهن).
انهن جي جاءِ گرو جي حڪمت آهي ۽ اهي ٻئي رب جي ساراهه ۾ رڌل آهن.
ڪلام سان روشناس ٿي سندن شعور لامحدود ۽ غير متغير ٿي ويو آهي.
انهن سڀني اميدن کي پار ڪندي انهن پنهنجي شخص ۾ ذيلي ذهانت کي جذب ڪيو آهي.
هوس ۽ غضب کي فتح ڪري (خدا جي) حمد ۾ مشغول ٿي ويا آهن.
سيوا ۽ ساڪتي جي گهرن کان ٻاهر اهي سچ، سڪون ۽ خوشي جي گهر تائين پهچي ويا آهن.
گهريلو (لذت) کان لاتعلق هجڻ ڪري اهي سچائي تي مبني آهن.
گرو ۽ شاگرد جو تناسب هاڻي 20 ۽ 21 ٿي ويو آهي، يعني شاگرد گرو کان اڳتي نڪري ويو آهي.
جيڪو شاگرد گرو جي حڪمن تي عمل ڪري، ان کي گرو مُخ چئبو آهي.
گرومخ جا عمل حيرت انگيز آهن ۽ سندن شان ناقابل بيان آهي.
تخليق کي خالق جو روپ سمجهي ان تي قربان ٿيڻ محسوس ڪندو آهي.
دنيا ۾ هو پاڻ کي مهمان ۽ دنيا کي مهمان خانو سمجهندو آهي.
سچ هن جو حقيقي گرو آهي جنهن کي هو ڳالهائي ٿو ۽ ٻڌي ٿو.
هڪ ٻڪري وانگر، مقدس جماعت جي دروازن تي، هو گرو (گرباني) جا گيت پڙهي ٿو.
هن جي لاءِ مقدس جماعت هن جي عالمگير رب سان واقفيت جو بنياد آهي.
سندس شعور سچي ڪلام ۾ سمايل رهي ٿو.
سندس لاءِ انصاف جي سچي عدالت مقدس جماعت آهي ۽ ڪلام ذريعي ان جي سچي سڃاڻپ پنهنجي دل ۾ قائم ڪري ٿو.
گرو کان شاگرد کي عجيب ڪلام ملي ٿو
۽ هڪ شاگرد جي حيثيت ۾، پنهنجي شعور کي ان ۾ ضم ڪري، ناقابل تصور رب سان منهن ڏيڻو پوي ٿو.
گرو سان ملڻ، شاگرد تريا حاصل ڪري ٿو، روحاني خاموشي جو چوٿون ۽ آخري مرحلو.
هو بي مثال ۽ پرسڪون رب کي پنهنجي دل ۾ رکي ٿو.
بي پرواهه ٿي سچو شاگرد پاڻ کي سچ ۾ ضم ڪري ٿو.
۽ بادشاهن جو بادشاهه بڻجي ٻين کي پنهنجو تابع ڪري ٿو.
صرف هن کي رب جي خدائي رضا سان پيار آهي.
۽ رڳو رب جي حمد جي صورت ۾ هن امرت کي چکيو آهي.
شعور کي لفظ جي اونهائي ۾ وٺي، هن اڻ پڙهيل ذهن کي شڪل ڏني آهي.
گرومخن جي زندگي جو طريقو انمول آهي.
اهو خريد نه ٿو ڪري سگهجي؛ وزن جي پيماني تي اهو نه ٿو ڪري سگهجي.
پنهنجي نفس ۾ ثابت قدم رهڻ ۽ پنهنجي زندگيءَ جي راهه ۾ بي پرواهه نه ٿيڻ.
اهو طريقو الڳ آهي ۽ ڪنهن ٻئي سان شامل ٿيڻ جي باوجود به ناپاڪ نه ٿيندو.
ان جي ڪهاڻي ناقابل بيان آهي.
اهو طريقو سڀني غلطين ۽ سڀني پريشانين کي ختم ڪري ٿو.
سڪون ۾ جذب ٿي، هن گرومخ-زندگيءَ جو رستو زندگيءَ ۾ توازن پيدا ڪري ٿو.
امرت جي ٽانڪي مان گرومخ ٽٽي ٿو.
لکن تجربن جو آخري نتيجو اهو آهي ته گرومک ڪڏهن به پنهنجي انا کي ظاهر نٿو ڪري.
مقدس جماعت جي دڪان تان، ڪلام جي ذريعي، خدا جي نالي جو واپار حاصل ڪيو وڃي ٿو.
هن جي ساراهه ڪيئن ڪجي؟ ڪامل رب جي ماپ جا معيار مڪمل آهن.
سچي بادشاهه جي گودام ۾ ڪڏهن به گهٽتائي نه ٿيندي آهي.
سچي گروءَ کي پاليندي، جيڪي هن جي ذريعي ڪمائيندا آهن، سي هن جي لازوال ذات ۾ ضم ٿي ويندا آهن.
اوليائن جي صحبت پڌري وڏي آهي. هڪ هميشه ان ۾ ۽ ان سان گڏ هجڻ گهرجي.
مايا جي روپ ۾ ڀاڪر کي زندگيءَ جي چانورن کان الڳ ڪرڻ گهرجي
هن زندگي جي دوران نظم و ضبط جي اسٽروڪ سان.
سڀني پنجن بڇڙن جذبن کي ختم ڪيو وڃي.
جيئن کوهه جو پاڻي زمينن کي سائو رکي ٿو، تيئن شعور جي ميدان کي (شباد جي مدد سان) سرسبز رکڻ گهرجي.
رب پاڻ سچو گرو آهي جيڪو ناقابل تصور آهي.
هو پنهنجي مرضيءَ سان قائم ڪري ٿو يا اُڇلائي ٿو.
تخليق ۽ تباهي جو گناهه ۽ نيڪي هن کي ڪنهن به صورت ۾ هٿ نه ايندي آهي.
هو ڪڏهن به ڪنهن کي ڌيان نه ڏيندو آهي ۽ نعمتون ۽ لعنتون هن سان لٺيون نه هونديون آهن.
سچو گرو ڪلام پڙهي ٿو ۽ ان ناقابل بيان رب جي عظمت کي ظاهر ڪري ٿو.
ايولوگوسنگ جو ناقابل معافي (رب) هو منافقت ۽ فريب ۾ ملوث نه آهي.
ڪامل گرو جي روشني علم جي ڳولا ڪندڙن جي انا کي ختم ڪري ٿي.
گرو کي متاثر ڪري ٿو ٽن مصيبتن (خدا جي موڪليل، جسماني ۽ روحاني) ماڻهن جي پريشاني کي گهٽائي ٿو.
اهڙي گروءَ جي تعليمات مان اطمينان حاصل ڪري، فرد پنهنجي فطري فطرت ۾ رهي ٿو.
مڪمل گرو سچو اوتار آهي جيڪو گرومک ٿيڻ سان محسوس ٿئي ٿو.
سچي گروءَ جي آرزو اھا آھي ته ڪلام قائم رھي.
انا کي ساڙڻ سان رب جي در ۾ عزت ملندي.
ڪنهن کي پنهنجي گهر کي ڌرم جي پوک ڪرڻ جي جاءِ سمجهي رب ۾ ضم ٿيڻ جي ٽيڪنڪ سکڻ گهرجي.
انهن لاءِ آزادي يقيني آهي جيڪي گرو جي تعليم تي عمل ڪن ٿا.
جن جي دل ۾ محبت جي عقيدت هوندي آهي، اهي خوش رهندا آهن.
اهڙا ماڻهو لذت سان ڀريل شهنشاهه هوندا آهن.
بي حس ٿي سنگت جي خدمت ڪن ٿا، ان لاءِ پاڻي لاهي، اناج پيسائين.
عاجزي ۽ خوشي ۾ اهي مڪمل طور تي الڳ زندگي گذاريندا آهن.
گرو سکن کي تبليغ ڪري ٿو ته اخلاق ۾ خالص.
هُو (گرمُخ) جماعت ۾ شامل ٿي ڪلام ۾ سمايل رهي ٿو.
گلن جي صحبت ۾ تل جو تيل به خوشبودار ٿئي ٿو.
نڪ – خدا جي مرضيءَ جو تار گرو جي سک جي نڪ ۾ رهي ٿو يعني هو هميشه پاڻ کي رب جي تابع رکڻ لاءِ تيار رهي ٿو.
عطر ۾ غسل ڪري هو رب جي علائقي ۾ سمايل رهي ٿو.
گروءَ کي دل ۾ ياد ڪرڻ سان، هو ساڻس هڪ ٿي ويندو آهي.
هن کي رب جو خوف ۽ محبت جي عقيدت آهي، هن کي اعلي قد جو سادو سڏيو ويندو آهي.
رب جو تيز رنگ گورمک تي سمائجي وڃي ٿو.
گرومخ صرف ان عظيم رب سان گڏ رهي ٿو جيڪو عظيم نعمت ۽ بي خوفيءَ جو عطا ڪندڙ آهي.
گرو جي لفظ تي ڌيان ڏيو ان کي گرو جي شڪل سمجهي جيڪو هميشه توهان سان گڏ آهي.
ڪلام جي ڄاڻ جي ڪري، گرومخ رب کي هميشه ويجهو ۽ پري نه ڳولي ٿو.
پر ڪرمن جو ٻج پوئين ڪرمن مطابق ئي ڦٽي ٿو.
بهادر خادم گرو جي خدمت ڪرڻ ۾ اڳواڻ بڻجي ويندو آهي.
خدا، عظيم ذخيرو گھر هميشه مڪمل ۽ وسيع آهي.
هن جو جلال اولياء جي مقدس جماعت ۾ چمڪي ٿو.
هزارن چنڊن ۽ سجن جي روشني مقدس جماعت جي روشنيءَ اڳيان دٻجي وڃي ٿي.
لکين ويدائون ۽ پراڻا رب جي ساراهه اڳيان بي قدر آهن.
محبوب جي پيرن جي مٽي، محبوب کي پياري آهي.
گرو ۽ سک هڪ ٻئي سان گڏ هئڻ ڪري رب کي (گرو جي روپ ۾) محسوس ڪيو آهي.
گروءَ کان ديدار حاصل ڪرڻ سان شاگرد سک بڻجي ويو آهي.
اها رب جي خواهش هئي ته گرو ۽ شاگرد هڪ ٿي وڃن.
ائين ٿو لڳي ڄڻ هيرن کي ڪٽڻ وارو هيرو ٻئي کي هڪ تار ۾ کڻي آيو آهي.
يا پاڻيءَ جي موج پاڻيءَ ۾ ضم ٿي وئي آهي، يا هڪ چراغ جي روشني ٻئي چراغ ۾ رهجي وئي آهي.
(خداوند جو) عجيب ڪم ڄڻ ته مثال ۾ بدلجي ويو آهي.
ائين لڳندو آهي ڄڻ دڙي کي ڇهڻ کان پوءِ مقدس گهيرو پيدا ڪيو ويو هجي.
هڪڙو نور ٽنهي جهانن ۾ پکڙيل آهي.
ائين لڳندو آهي ڄڻ دڙي کي ڇهڻ کان پوءِ مقدس گهيرو پيدا ڪيو ويو هجي. جي
سچو گرو نانڪ ديو گرون جو گرو هو.
هن گرو انگد ديو کي اسرار جي پوشيده تخت تي نصب ڪيو.
امر داس کي خارجي رب ۾ ضم ڪري، هن کي پوشيده ڏيکاريو.
گرو رام داس کي عظيم امرت جي لذت لاءِ تيار ڪيو ويو هو.
گرو ارجن ديو وڏي خدمت (گرو رام داس کان) حاصل ڪئي.
گرو هرگوبند به سمنڊ (لفظ جو) ڇنڊڇاڻ ڪيو.
۽ انهن سڀني سچن شخصيتن جي مهربانيءَ سان رب جي سچائي عام ماڻهن جي دلين ۾ رهجي وئي آهي، جن پنهنجو پاڻ کي مڪمل طور ڪلام لاءِ وقف ڪري ڇڏيو آهي.
ماڻهن جون خالي دليون به صبا، ڪلام سان ڀرجي ويون آهن
۽ گرومخن پنهنجي خوف ۽ وهم کي ختم ڪري ڇڏيو آهي.
خوف (خدا جو) ۽ محبت (انسانيت لاءِ) مقدس جماعت ۾ ڦهليل هجڻ سان غير وابستگي جو احساس هميشه غالب رهي ٿو.
فطرت جي لحاظ کان، گرومخ رمين خبردار آهن، يعني سندن شعور سبد، ڪلام سان جڙيل رهي ٿو.
اهي مٺا لفظ ڳالهائيندا آهن ۽ انهن اڳ ئي پنهنجي نفس مان انا ڪڍي ڇڏي آهي.
پاڻ کي گرو جي حڪمت مطابق هلائيندا آهن، اهي هميشه (رب جي) محبت ۾ مشغول رهندا آهن.
اهي خوش قسمت محسوس ڪن ٿا ته محبت جو پيالو (رب جي).
انهن جي ذهن ۾ اعليٰ جي روشنيءَ کي محسوس ڪندي، اهي خدائي علم جي چراغ کي روشن ڪرڻ جي قابل ٿي ويندا آهن.
گروءَ کان حاصل ڪيل حڪمت جي ڪري انهن ۾ لامحدود جوش ۽ جذبو آهي ۽ اهي مايا ۽ بڇڙائيءَ جي گندگي کان بيزار رهن ٿا.
دنياداري جي حوالي سان پاڻ کي هميشه اعليٰ مقام تي هلائيندا آهن يعني جيڪڏهن دنيا ويهه آهي ته ايڪويهه آهي.
گورمک جا لفظ هميشه دل ۾ رکڻ گهرجن.
گرومخ جي نيڪ نظر سان انسان خوش ۽ شاداب ٿئي ٿو.
نادر اهي آهن جيڪي نظم و ضبط ۽ خدمت جو احساس حاصل ڪن ٿا.
گرومک پيار سان ڀرپور هجڻ ڪري غريبن تي مهربان هوندا آهن.
گرومخ هميشه ثابت قدم آهي ۽ هميشه گرو جي تعليمات تي عمل ڪري ٿو.
گرومخن کان زيور ۽ ياقوت وٺڻ گهرجن.
گرومخ فريب کان خالي آهن؛ اهي، وقت جو شڪار ٿيڻ کان سواءِ، عقيدت جي لذت حاصل ڪندا رهن ٿا.
گرو مُخن وٽ سوان (جيڪي کير کي پاڻي کان ڌار ڪري سگھن ٿا) جي تعصب واري حڪمت هوندي آهي، ۽ هو پنهنجي دماغ ۽ جسم سان پنهنجي رب سان پيار ڪندا آهن.
شروع ۾ 1 (هڪ) لکڻ سان، اهو ڏيکاريو ويو آهي ته ايڪنڪر، خدا، جيڪو سڀني شڪلن کي پنهنجي اندر سمائي ٿو، صرف هڪ آهي (۽ ٻه يا ٽي نه).
يورا، پهريون گرومڪي خط، اونڪر جي صورت ۾ ڏيکاري ٿو ته دنيا کي سنڀاليندڙ طاقت ان هڪ رب جي.
انهيءَ رب کي سچو نالو، خالق ۽ بي خوف سمجھيو ويو آهي.
هو عداوت کان خالي آهي، وقت کان ٻاهر ۽ منتقلي جي چڪر کان آزاد آهي.
رب کي سلام! هن جو نشان سچ آهي ۽ هو چمڪندڙ شعلهه ۾ چمڪي ٿو.
پنج اکر (1 Oankar) altruists آهن. انهن ۾ رب جي ذات جي طاقت آهي.
فرد، انهن جي واردات کي سمجهي خدا جي فضل سان نظر اچي ٿو جيڪو نعمتن جو جوهر آهي.
جيئن ته هڪ کان نو تائين جي عددن ۾ صفر جو اضافو ڪرڻ سان انهن جي لامحدود ڳڻپ تائين پهچي ويندا آهن
جيڪي ماڻهو پنهنجي محبوب کان پيار جو پيالو کسي وٺندا آهن، اهي لامحدود طاقتن جا مالڪ بڻجي ويندا آهن.
چئني ورهين جا ماڻهو گرومخن جي سنگت ۾ گڏ ويٺا آهن.
سڀ شاگرد گورمک ٿي ويندا آهن جيئن پان، چوني ۽ چٽو ملائي هڪ ڳاڙهي رنگ جو ٿي ويندو آهي.
سڀئي پنج آواز (مختلف سازن مان پيدا ٿيل) گرومخن کي خوشين سان ڀريندا آهن.
سچي گروءَ جي ڪلام جي موج ۾، گرومخف هميشه خوش رهن ٿا.
انهن جي شعور کي گرو جي تعليمات سان ملائي، اهي علم بڻجي ويندا آهن.
هو رات ڏينهن گُربانيءَ جي عظيم گونج ۾ پاڻ کي مشغول رکن ٿا.
لامحدود ڪلام ۾ غرق ٿي وڃي ٿو ۽ ان جي ثابت قدمي رنگ ۾ صرف هڪ (خدا) جو احساس ٿئي ٿو.
ٻارهن طريقن مان (يوگين جي) گرومڪن جو رستو صحيح آهي.
ابتدائي دور ۾ رب مقرر ڪيو.
گروءَ جو ڪلام، سبد برهم لفظ-خدا سان مليو ۽ مخلوق جي انا ختم ٿي وئي.
هي ڏاڍو خوفناڪ لفظ آهي گرومڪن جو ڪوليريم.
گروءَ جي ڏاهپ، گروءَ جي حڪمت کي اپنائڻ، گروءَ جي مهربانيءَ سان، گمراهيءَ کان بچي ويندي آهي.
اهو بنيادي وجود وقت ۽ تباهي کان ٻاهر آهي.
هو پنهنجي ٻانهن تي احسان ڪري ٿو جهڙوڪ سيوا ۽ سنڪ وغيره.
سڄي ڄمار ۾ فقط هن کي ئي ياد ڪيو ويندو آهي ۽ اهو ئي سکن جي توجه جو محور آهي.
پيار جي پيالي جي ذائقي ذريعي، اعليٰ عشق معلوم ٿئي ٿو.
ازل کان وٺي هو سڀني کي خوش ڪندو رهيو آهي.
صرف زندگي ۾ مئل ٿيڻ سان، يعني مڪمل طور تي لاتعلق، ۽ صرف زباني جملن جي ذريعي هڪ سچو شاگرد بڻجي سگهي ٿو.
سچ ۽ سڪون جي لاءِ قربان ٿيڻ کان پوءِ ئي اهڙو ماڻهو ٿي سگهي ٿو، جڏهن خوف ۽ وهم کان پاسو ڪري.
سچو شاگرد هڪ خريد ڪيل غلام آهي جيڪو هر وقت ماسٽر جي خدمت ۾ مصروف آهي.
هو بک، ننڊ، کاڌو ۽ آرام وساري ٿو ڇڏي.
هو تازو اٽو پيس (مفت باورچی خانه لاءِ) ۽ پاڻي کڻي خدمت ڪري ٿو.
هو (جماعت) پرستار ۽ گرو جي پيرن کي چڱي طرح ڌوئي ٿو.
نوڪر هميشه نظم و ضبط ۾ رهي ٿو ۽ هن کي روئڻ ۽ کلڻ سان ڪو به واسطو نه آهي.
اهڙيءَ طرح هو رب جي در تي درويش بڻجي وڃي ٿو ۽ محبت جي برساتن جي لذت ۾ غرق ٿي وڃي ٿو.
هن کي عيد جي ڏينهن جو پهريون چنڊ نظر ايندو (جنهن جو مسلمان پنهنجن ڊگها روزا افطار ڪرڻ لاءِ بيتابيءَ سان انتظار ڪندا آهن) ۽ فقط هو هڪ مڪمل انسان جي روپ ۾ سامهون ايندو.
پيرن جي مٽي ٿيڻ سان شاگرد کي گرو جي پيرن جي ويجهو ٿيڻو پوندو آهي.
گروءَ جي روپ (لفظ) جو شوقين بڻجي ۽ لالچ، لالچ ۽ ٻين لاڳاپن جي ڪري مري وڃي، هن کي دنيا ۾ جيئرو رهڻ گهرجي.
سڀني دنياوي لاڳاپن کي رد ڪري، هن کي رب جي رنگ ۾ رنگي رهڻ گهرجي.
ڪنهن به جاءِ تي پناهه نه ڳولهي، هن کي گهرجي ته هو پنهنجي ذهن کي خدا، گرو جي پناهه ۾ جذب ڪري.
مقدس آهي محبوب جي پيار جو پيالو. هن کي صرف اهو ئي ڪرڻ گهرجي.
عاجزي کي پنهنجو مڪان بڻائي، ان ۾ سڪون حاصل ڪرڻ گهرجي.
ڏهن عضون (ذائقن) کي طلاق ڏئي، جن کي انهن جي ڇڪ ۾ نه پڪڙيو وڃي، هن کي برابري حاصل ڪرڻ گهرجي.
هن کي گرو جي ڪلام جي باري ۾ مڪمل طور تي باشعور هجڻ گهرجي ۽ ذهن کي وهم ۾ ڦاسڻ نه گهرجي.
لفظ ۾ شعور جو جذبو کيس هوشيار بڻائي ٿو ۽ اهڙيءَ طرح لفظ سمنڊ پار ٿي وڃي ٿو.
اھو سچو سک آھي جيڪو گرو جي اڳيان ھٿيار ڪري ٿو ۽ پنھنجو سر جھڪي ٿو.
جيڪو پنهنجو دماغ ۽ پيشاني گرو جي پيرن تي رکي ٿو.
جيڪو گرو جي تعليمات کي پنهنجي دل سان پيار ڪري ٿو، پنهنجي نفس مان انا کي ڪڍي ٿو.
جيڪو رب جي مرضي سان پيار ڪري ٿو ۽ گرو متل، گرو مُخ بنجڻ سان سڪون حاصل ڪري چڪو آهي.
جنهن پنهنجي شعور کي ڪلام ۾ ضم ڪري خدا جي مرضي (حڪم) تي عمل ڪيو آهي.
هو (سچو سک) پنهنجي محبت ۽ پاڪ جماعت جي خوف جي نتيجي ۾ پنهنجي نفس (آتما) کي حاصل ڪري ٿو.
هو ڪاري ماکيءَ وانگر گروءَ جي ڪنول جي پيرن ۾ بيٺو رهيو.
انهيءَ لذت ۾ ڦاٿل هو امرت کي ڀاڪر پائڻ لڳو.
اهڙي ماڻهوءَ جي ماءُ مبارڪ آهي. فقط سندس هن دنيا ۾ اچڻ ئي ثمر آهي.