هڪ اونڪر، بنيادي توانائي، خدا جي فضل جي ذريعي محسوس ڪيو
(بهيٿا= ويھي. اھا= مطلوب مادو. ابھريت= محبوب. سريٿا= تخليق. پنيٿا= دور ٿيڻ.)
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جيڪي گرو جي درشن لاءِ وڃن ٿا.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جيڪي پيرن کي هٿ ڪري گرو جي مجلس ۾ ويٺا آهن.
مان قربان آهيان انهن گرسکن تي، جيڪي مٺا ڳالهائين ٿا.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي جيڪي پنهنجن ساٿين کي پنهنجن پٽن ۽ دوستن تي ترجيح ڏين ٿا.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جن کي گرو جي خدمت سان پيار آهي.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جيڪي پار ڪن ٿا ۽ ٻين مخلوقن کي به تري پار ڪن ٿا.
اھڙن گرسيخن سان ملڻ سان سڀ گناھ ٽٽي ويندا آھن.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جيڪي رات جي پوئين پوئين حصي ۾ اٿندا آهن.
مان قربان آهيان انهن گرسيخن تي، جيڪي اُٿڻ ويهندا آهن ۽ پاڪ حوض ۾ غسل ڪندا آهن.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي جيڪي رب کي ياد ڪن ٿا اڪيلي سر.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي، جيڪي مقدس مجلس ۾ ويندا آهن ۽ اتي ويهندا آهن.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي جيڪي روز گرباني ڳائيندا ۽ ٻڌندا آهن.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي جيڪي ٻين کي دل سان ملن ٿا.
مان قربان آهيان انهن گرسخن تي جيڪي پوري عقيدت سان گرو جي سالگرهه ملهائيندا آهن.
اھڙا سک گرو جي خدمت سان برڪت وارا ٿين ٿا ۽ ڪاميابيءَ سان اڳتي وڌن ٿا.
مان ان تي قربان آهيان جيڪو پاڻ کي طاقتور سمجهي ٿو.
مان ان تي قربان آهيان جيڪو پاڻ کي عاجز سمجهندو آهي.
مان ان تي قربان آهيان، جيڪو سڀني هوشياريءَ کي رد ڪري ٻار جهڙو ٿي وڃي
مان ان تي قربان آهيان، جيڪو مالڪ جي رضا سان پيار ڪري ٿو.
مان ان تي قربان آهيان، جيڪو گرومخ بڻجي گرو جي واٽ تي هلڻ چاهي ٿو.
مان ان تي قربان آهيان، جيڪو پاڻ کي هن دنيا ۾ مهمان سمجهي هتان وڃڻ لاءِ تيار آهي.
اهڙو ماڻهو هتي ۽ آخرت ۾ قابل قبول آهي.
مان هن سان بيحد پيار ڪريان ٿو جيڪو گرو جي حڪمت، گرومت جي ذريعي عاجزي پيدا ڪري ٿو.
مان ان سان بيحد پيار ڪريان ٿو جيڪو ٻئي جي زال جي ويجهو نه وڃي.
مان ان سان بيحد پيار ڪريان ٿو جيڪو ٻئي جي دولت کي نه ڇڪي.
مان هن سان بيحد پيار ڪريان ٿو جيڪو ٻين جي غيبت کان بيزار ٿي پنهنجو پاڻ کي الڳ ڪري ٿو.
مان هن سان بيحد پيار ڪريان ٿو جيڪو سچي گرو جي تعليم کي ٻڌي حقيقي زندگي ۾ ان تي عمل ڪري ٿو.
مون کي ان سان بيحد پيار آهي، جيڪو ٿورو سمهي ٿو ۽ ٿورو کائي ٿو.
اهڙو گرو مُخ پنهنجو پاڻ کي سڪون ۾ جذب ڪري ٿو.
مان ان لاءِ چار ٽڪر ڪرڻ لاءِ تيار آهيان جيڪو گرو ۽ خدا کي هڪ مڃي ٿو.
مان ان لاءِ چار ٽڪرا ٿيڻ لاءِ تيار آهيان، جيڪو پنهنجي اندر ۾ ٻچن جو احساس داخل ٿيڻ نه ڏيندو.
مان ان لاءِ چار ٽڪر ٿيڻ لاءِ تيار آهيان، جيڪو پنهنجي برائي کي سٺو سمجهي.
مان ان لاءِ چار ٽڪر ٿيڻ لاءِ تيار آهيان، جيڪو ڪڏهن به ڪنهن کي بڇڙو نه ڳالهائيندو.
مان ان لاءِ چار ٽڪر ٿيڻ لاءِ تيار آهيان جيڪو ٻين جي خاطر نقصان برداشت ڪرڻ لاءِ تيار آهي.
مان ان لاءِ چار ٽڪر ڪرڻ لاءِ تيار آهيان، جنهن کي پرهيزگاري ڪرڻ ۾ مزو ايندو آهي.
(وفا =) بي پرواهه جي درگاهه (اڪال پرخ جي) تي، عاجز فخر ڪن ٿا ۽ مغرور عاجز آهن (چوندا آهن)، (جهڙوڪ ”بهڪري تي راجو ڪاروائي راجا تي بهڪري“).
اهڙو عاجز شخص جيڪو گرو جي ڪلام کي سمجهي، پاڻ پورو گرو بڻجي وڃي ٿو.
گرو پران (آهي، آر) جيڪو گرو جي ڪلام کي سيکاري ٿو (= مڃي ٿو) (هو بي پران آهي. يٿا: جن جاتا سو تيشي جيها)
مان قربان ٿي وڃان انهن گرسخن تي، جن سچي گروءَ سان ملي، پنهنجي انا وڃائي ڇڏي آهي.
مان قربان ٿيان انهن گرسخن تي، جيڪي مايا جي وچ ۾ رهندي، ان کان لاتعلق رهن ٿا.
مان قربان ٿي وڃان انهن گرسخن تي، جيڪي گرومت موجب پنهنجو ذهن گرو جي پيرن تي لڳائين ٿا.
مان قربان ٿي وڃان انهن گرسخن تي، جيڪي گروءَ جي تعليم ڏئي، هڪ ٻئي کي گروءَ سان ملن ٿا.
مان قربان ٿي وڃان انهن گرسخن تي، جن مزاحمت ڪئي ۽ ٻاهر نڪرندڙ ذهن کي پابند ڪيو.
مان قربان ٿي وڃان انهن گرسخن تي، جيڪي اميدن ۽ خواهشن جي وچ ۾ رهن ٿا.
انھن کان لاتعلق رھو ۽ ثابت قدمي سان سچي گرو جي تعليم حاصل ڪريو.
پاڻ کي عظيم سڏيندي، برهما بحري لوٽس (ان جي پڇاڙي کي ڄاڻڻ لاء وشنو جي) ۾ داخل ٿيو.
ڪيترين ئي عمرن تائين هو لڏپلاڻ جي چڪر ۾ ڀٽڪندو رهيو ۽ آخرڪار گونگو ٿي ويو.
هن ڪا به ڪسر نه ڇڏي پر پنهنجي نام نهاد عظمت ۾ گمراهه رهيو.
هو چار مٿو ۽ عقلمند ٿي چار ويد پڙهندو هو.
هو ماڻهن کي ڪيتريون ئي ڳالهيون سمجهائيندو هو، پر پنهنجي ڌيءَ، سرسوتي جي حسن کي ڏسي، دلڪش ٿي وئي.
هن چئن ويدن جي علم کي بيڪار بڻائي ڇڏيو. مغرور ٿي ويو، آخرڪار کيس توبه ڪرڻي پئي.
حقيقت ۾ رب ناقابل معافي آهي؛ ويد ۾ پڻ هن کي نيتي نيتي طور بيان ڪيو ويو آهي، (هي نه، هي نه).
وشنو ڏهه ڀيرا اوتار ٿيو ۽ پنهنجي مخالف ويڙهاڪن کي ختم ڪيو.
مڇي، ڪڇي، سوئر، انسان-شير، ٻڍو ۽ ٻڌ وغيره جي روپ ۾ اوتار ٿيا آهن.
پرسو رام، رام، ڪسن ۽ ڪالڪي جو تمام گھڻا اوتار اڀري آيا.
رام رامائن جو هيرو هو، ۽ ڪسان مهاڀارت ۾ هو.
پر لالچ ۽ لالچ، لالچ ۽ انا کي نه ڇڏيو ويو.
ڪنهن به سچي گرو (خدا) کي ياد نه ڪيو ۽ ڪنهن به پاڻ کي مقدس جماعت ۾ فائدو نه ڏنو.
سڀيئي وڏائيءَ سان ڪم ڪندا هئا، برائيءَ جي جذبن سان ڀريل هئا.
مهاديو جيتوڻيڪ اعليٰ درجي جو عالم هو پر اڻ ڄاڻائيءَ جي ڪري هو يوگا کي به سڃاڻي نه سگهيو.
هن رڳو ڀائرو، ڀوت، ڪيترپال ۽ بيتال (سڀ بدڪار روح) کي ماتحت ڪيو.
هُو اَکَ (سَٽيلي علائقي جو هڪ جهنگلي ٻوٽو – calotropis procera) ۽ datura کائيندو هو ۽ رات جو قبرستان ۾ رهندو هو.
هو شينهن يا هاٿيءَ جي چمڙيءَ کي پائيندو هو ۽ دمارو (تبور) تي راند ڪري ماڻهن کي آرام ڏيندو هو.
هو ناٿن جو ناٿ (يوگي) جي نالي سان سڃاتو ويندو هو، پر هن ڪڏهن به ماستر يا عاجز نه ٿي خدا کي ياد ڪيو.
هن جو بنيادي ڪم دنيا کي تباهه ڪرڻ هو. هو لطف اندوزي ۽ رد ڪرڻ (يوگا) جي ٽيڪنڪ کي نه سمجهي سگهندو.
ڪنهن کي خوشيءَ جو ميوو حاصل ٿئي ٿو هڪ گرومخ هڪ گرومخ ٿيڻ ۽ مقدس جماعت ۾ رهي.
اندر جي وڏي عمر آهي. هن اندرپوري حڪومت ڪئي.
جڏهن چوڏهن انڊرن جو دور پورو ٿئي ٿو ته برهما جو هڪ ڏينهن گذري ٿو يعني برهما چوڏهن انڊرن جي حڪومت جي هڪ ڏينهن ۾.
لومس رشي جي هڪ وار جي گرڻ سان، هڪ برهما پنهنجي زندگي ختم ڪرڻ جي خبر آهي (ڪو چڱي طرح اندازو لڳائي سگهي ٿو ته بيشمار وار برهمڻ وارا به گهڻا آهن).
سيسناگ ۽ مهيسا پڻ دائمي طور تي رهڻو آهي پر ڪنهن کي به امن نه مليو آهي.
خدا يوگا جي منافقت کي پسند نٿو ڪري، هيڊونزم، تلاوت، سنت، عام رواجي عمل وغيره.
جيڪو پنهنجي انا کي پاڻ وٽ رکي ٿو، سو سازگاريءَ ۾ ضم ٿي نٿو سگهي.
ويد ۽ شاسترن ۾ ماهر هئڻ جي باوجود، نارد، بابا، برداشت نه ڪيو هو.
هو هڪ مجلس جي ڳالهه ٻولهه ٻڌندو هو ۽ ٻي مجلس ۾ ڳالهائيندو هو.
Sanaks et al. ٻارن جي عقل کي هميشه ياد ڏياريندو هو ۽ پنهنجي آرامده طبيعت جي ڪري اهي ڪڏهن به سڪون حاصل نه ڪري سگهيا ۽ هميشه نقصان جو شڪار ٿيا.
اهي جنت ڏانهن ويا ۽ جي ۽ وجي کي لعنت ڪرڻ لڳا، دروازي تي. آخرڪار انهن کي توبه ڪرڻي هئي.
پنهنجي انا جي ڪري سکديو به گهڻو وقت ( ٻارهن سال) پنهنجي ماءُ جي پيٽ ۾ رهيو.
سج ۽ چنڊ به عيب سان ڀريل، اڀرڻ ۽ لڙڻ جي چڪر ۾ مشغول آهن.
مايا ۾ مگن اهي سڀئي انا ۾ مبتلا آهن.
نام نهاد برهمڻن، نيڪ ۽ قناعت وارا به قناعت کي نه سمجھندا آهن، برهمڻ جي اصل ٽيڪنڪ ۽ ٻين خوبين کي.
ڀڳت ۽ ناٿ انا جي زور تي ۽ ڪيترن ئي فرقن ۾ ورهايل هيڏانهن هوڏانهن معجزا ڪري ڏيکارين ٿا.
دنيا ۾ جيڪي چارئي ورنا ڀلجي وڃن ٿا، سي هڪ ٻئي سان ٽڪرائجن ٿا.
ڇهن شاسترن جي آڌار تي، يوگين ٻارهن طريقا اختيار ڪيا آهن ۽ دنيا کان لاتعلق ٿي پنهنجي ذميوارين کان پري ٿي ويا آهن.
گرو مُخ، جيڪو ورنهن ۽ ان جي ٻين فرقن کان پري آهي، سو پني جي پتيءَ وانگر آهي، جيڪو مختلف رنگن مان سڀني خوبين مان هڪ ثابت قدم (ڳاڙهو) رنگ اختيار ڪري ٿو.
ڇهن موسمن ۽ ٻارهن مهينن ۾ جيئن ۽ جڏهن گرومخ کي نظر اچي ٿي، هو علم جي سج وانگر سڀني کي روشن ڪري ٿو.
گرومخن لاءِ وڻندڙ ميوو آهي رب لاءِ سندس محبت.
پنجن عنصرن جي عقلي ميلاپ جي نتيجي ۾ ڌرتيءَ جي روپ ۾ ڌرم جي هيءَ خوبصورت جاءِ ٺاهي وئي آهي.
زمين پاڻي ۾ رکيل آهي ۽ وري زمين ۾، پاڻي رکيل آهي.
انهن جا مٿا هيٺان هوندا آهن يعني زمين ۾ جڙيل وڻ ان تي وڌندا آهن ۽ اڪيلي ٻيلن ۾ رهندا آهن.
اهي وڻ به پرهيزگار آهن، جيڪي پٿرن جي مينهن وسڻ وقت زمين تي موجود مخلوقات لاءِ ميوا ڏيندا آهن.
صندل جي خوشبو سڄي ٻوٽي کي خوشبودار بڻائي ٿي.
گرومخن جي پاڪ صحبت ۾ شعور لفظ ۾ ضم ٿي ويندو آهي ۽ انسان کي لذت جو ميوو حاصل ٿيندو آهي عميق تقرير ذريعي.
ناقابل بيان آهي اڻڄاڻ رب جي ڪهاڻي؛ سندس dynamism اڻڄاتل آهي.
دھرو، پرهلاد، وڀيسن، امبريس، بالي، جنڪ مشهور شخصيتون آهن.
اُهي سڀ شهزادا هئا، ان ڪري اُميد ۽ آرزوءَ جي راڳ جي راند سدائين مٿن هوندي هئي.
دھرو کي سندس سوتيلي ماءُ ماريو هو ۽ پرهلاد کي سندس پيءُ اذيت ۾ مبتلا ڪيو هو.
وبڀشن گهر جا راز ٻڌائيندي لنڪا حاصل ڪئي ۽ امبريس سدرسن چڪر کي پنهنجو محافظ بڻائي ڏسي خوش ٿيو (امبريس کي درواسا جي لعنت کان بچائڻ لاءِ، وشنو پنهنجو چڪر موڪليو هو).
جنڪ هڪ ٽنگ نرم پلنگ ۾ رکي ۽ ٻي ٽنگيل ٿلهي ۾ رکي پنهنجي هٿ يوگا جي طاقت ڏيکاري ۽ حقيقي ڌرم کي هيٺ ڪري ڇڏيو.
جنهن ماڻهوءَ پنهنجي انا کي ڇڏي رب جي آڏو جهڪيو آهي، اهو رب جي درٻار ۾ عزت وارو آهي.
لذت جو ميوو صرف گرومخ کي حاصل ٿيو آهي ۽ صرف اهي قبول ڪيا ويا آهن (هتي ۽ آخرت).
ڪليگ ۾، نام ديو نالي هڪ ديوتا مندر کي ڦيرايو ۽ مئل ڳئون جيئرو ڪيو.
چيو وڃي ٿو ته ڪبير جيل مان جڏهن وڻندو هو ته ٻاهر نڪري ويندو هو.
دھنا، جٽ (بزرگ) ۽ سادھنا ھڪ ڄاتل سڃاتل گھٽ ذات جي قصاب ۾ پيدا ٿيا، دنيا جي سمنڊ پار ڪري ويا.
روي داس کي رب جو عقيدت سمجهي، چارئي ورڻ سندس ساراهه ڪن ٿا.
بيني، بزرگ هڪ روحانيت پسند هو، ۽ هڪ نام نهاد گهٽ حجام ذات ۾ پيدا ٿيو، سين (رب جو) عقيدتمند هو.
پيرن جي مٽي ٿيڻ ۽ پيرن جي مٽي ٿيڻ، گرو جي سکن لاءِ عظيم ترس آهي (سندن ذات جو خيال نه ڪيو وڃي).
عقيدتمند، جيتوڻيڪ اُهي غائبانه رب کي ڏسن ٿا، پر پوءِ به اِها ڳالهه ڪنهن کي به ظاهر نه ٿا ڪن.
ستيوگا چيو وڃي ٿو ته چڱو پر ان ۾ هڪ گناهه ڪيو ۽ سڄي ملڪ کي نقصان ٿيو.
تريتا ۾، هڪ غلط ڪم ڪيو ته سڄي شهر کي نقصان ٿيندو. دپير ۾ هڪ شخص جي ڏوهي ڪارروائي سڄي خاندان کي عذاب ۾ مبتلا ڪري ڇڏيو.
ڪليگ جو انصاف سچو آهي ڇاڪاڻ ته ان ۾ صرف اهو ئي لڻندو آهي جيڪو بڇڙا ٻج پوکيندو آهي.
برهم مڪمل سبد برهم آهي ۽ اهو شاگرد جيڪو پنهنجي شعور کي سبد برهم ۾ ضم ڪري ٿو، حقيقت ۾ گرو ۽ سچو گرو (خدا) آهي.
Sabdabrahm، گرو کي مقدس جماعت ۾ حاصل ڪيو ويندو آهي رب جي نالي کي ياد ڪرڻ سان.
هڪ نرم ڳالهائيندڙ، عاجز ۽ پنهنجي هٿن سان عطا ڪرڻ وارو سامان سازي ۾ هلندو آهي ۽ خوش رهي ٿو.
رب جي عقيدت جي نئين محبت، گرومخن کي خوش رکي ٿي.
بي روپ رب کي نور جي صورت ۾ ڏٺو ويو آهي (گرو نانڪ ۽ ٻين گرون ۾).
گرون لفظ- گرو کي واهگورو جي طور تي پڙهيو، جيڪو ويداس ۽ ڪتباس (سمتي صحيفن) کان ٻاهر آهي.
تنهن ڪري سڀني چئن ورهن ۽ سڀني چئن سامي مذهبن گرو جي ڪمل پيرن جي پناهه جي طلب ڪئي آهي.
جڏهن گروهن فلسفي جي پٿر جي روپ ۾ انهن کي هٿ ڪيو، ته اٺن ڌاتو جو مصر هڪ هڪ ڌاتو ۾ تبديل ٿي ويو (سکينزم جي شڪل ۾ سون).
گروءَ کين پنهنجي پيرن ۾ جاءِ ڏئي سندن لاعلاج بيماريءَ کي ختم ڪري ڇڏيو.
گرومخن لاءِ هنن خدا جي رضا جو رستو صاف ڪيو.
ڪامل (گرو) پورو بندوبست ڪيو.
لڏپلاڻ کان پري هئڻ ڪري پرهيزگار هن دنيا ۾ آيا.
پياري عقيدت جي تبليغ ڪندي، اهي، مقدس جماعت جي ذريعي سچائي جي گهر ۾ رهن ٿا.
گرومخس اعليٰ درجي جا سوان (پرمهين) هئڻ ڪري، پنهنجي شعور کي لفظ، برهم ۾ ضم ڪري ڇڏيندا آهن.
اهي صندل وانگر آهن، جيڪي ميويدار ۽ بي ميوا ٻوٽن کي خوشبودار بڻائيندا آهن.
دنيا جي سمنڊ ۾ اهي ان ٻيڙيءَ وانگر آهن، جيڪو سڄي ڪٽنب کي آرام سان پار ڪري ٿو.
اهي دنياوي واقعن جي موج جي وچ ۾ اڻ ورهايل ۽ الڳ رهندا آهن.
سڪون ۾ رھڻ ئي لذت بخش ميوو آھي جيڪڏھن گرومندن کي.
برڪت آهي شاگرد ۽ گرو پڻ جنهن شاگرد کي رب جي اڳيان دعا ڪرڻ لاءِ ٺاهيو آهي.
برڪت آهي سچي گرو جي جھلڪ ۽ اهو خواب پڻ برڪت وارو آهي جيڪو گرو تي مرڪوز ذهن کي ڇڪيندو آهي.
سچي گرو جو ڪلام ۽ اهو مراقبي فيڪٽري پڻ برڪت وارو آهي جنهن ذهن کي گرو جي ڏنل سچي علم کي برقرار رکيو آهي.
برڪت وارا آهن گرو جي پيرن جي پيرن سان گڏ ان پيشاني سان جيڪو گرو جي پيرن تي رکيل آهي.
مبارڪ آهي گرو جي تعليم ۽ اها دل هڪ برڪت وارو آهي جنهن ۾ گرو منتا رهي ٿو.
گروءَ جي پيرن جو ڌوڻ خوش نصيب آهي ۽ اها دانائي به برڪت واري آهي جنهن ان جي اهميت کي سمجهي ان نادر امرت کي چکيو آهي.
اهڙيءَ طرح، گرومخن، گرو جي جھلڪ جي ميوي جي اڻ کٽ لذت کي برداشت ڪيو آهي.
پاڪ جماعت اها لذت جو سمنڊ آهي جنهن ۾ رب جي حمد جون لهرون سجن ٿيون.
هن سمنڊ ۾ گرو جي تعليمات جي صورت ۾ بيشمار ياقوت هيرا ۽ موتي موجود آهن.
هتي موسيقي هڪ زيور وانگر آهي ۽ پنهنجي شعور کي اڻڄاتل ڪلام جي تال ۾ ضم ڪري، ٻڌندڙ ان کي ڌيان سان ٻڌندا آهن.
هتي معجزاتي طاقتون ماتحت آهن ۽ زندگي جا چار نظريا (ڌرم، ارٿ، ڪم ۽ موڪ) نوڪر آهن ۽ عارضي هجڻ ڪري انهن ماڻهن جو ڌيان نه ٿو وڃي، جيڪي هن اسٽيج تي پهچي ويا آهن.
ھزارين جو مطلب آھي ھتي چراغن جو ڪم آھي ۽ ھزارين ماڻھو خوشيءَ سان نھاري ٿو.
بيشمار خواهشون پوريون ڪندڙ ڳئون وڻندڙ وڻن جي جنگل ۾ خوشيءَ سان ڏسن ٿيون.
درحقيقت گرومخن جي خوشيءَ جو ميوو ناقابل فراموش آهي.